به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اوحدالدین کرمانی

اوحدالدین کرمانیالباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المریدشمارهٔ ۷۱: جان از قبل زبان به بیم خطر است

1550عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

جان از قبل زبان به بیم خطر است
کم گفتن مرد هم به جای سپر است
دانا که سخن نگوید آن از هنر است
گر گوید بد و گر نگوید گهر است

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۷۰: تا چند چو بلبلان برآری آواز 2شمارهٔ ۷۱: جان از قبل زبان به بیم خطر است 3شمارهٔ ۷۲: این گفتن بسیار تو هست از پندار 4شمارهٔ ۷۳: در معرض صد سلامتی باهش باش 5شمارهٔ ۷۴: چون بر سر و پای من نگه کرد او دوش 6شمارهٔ ۷۵: صرّاف سخن باش و سخن کمتر گوی 7شمارهٔ ۷۶: دم درکش و در خویش سیاحی می کن 8شمارهٔ ۷۷: یا قلب ترید وصله مجّانا 9شمارهٔ ۷۸: در دست غم عشق نهادم دل را 10شمارهٔ ۷۹: از عقل عقیله گشت حاصل ما را 11شمارهٔ ۸۰: دلدار به دل گفت گرت رغبت ماست 12شمارهٔ ۸۱: هرگه که غمی ملازم دل شودت 13شمارهٔ ۸۲: جان بر سر عشق پای فرسود ای دل 14شمارهٔ ۸۳: از ذکر تو جز عشق نیاموزد دل 15شمارهٔ ۸۴: ای خاک در تو سرمهٔ دیدهٔ دل 16شمارهٔ ۸۵: در پختهٔ عقل بنگر از دیدهٔ دل 17شمارهٔ ۸۶: قفلی زده ام زمهر تو بر سر دل 18شمارهٔ ۸۷: در فکرت جان راه بیاموز ای دل 19شمارهٔ ۸۸: روزی زقضای آسمانی ای دل 20شمارهٔ ۸۹: چون رفت ز روز عمر من آب ای دل 21شمارهٔ ۹۰: با راهرو گفت خسته می دار ای دل 22شمارهٔ ۹۱: دل را شود از دیده فرو پای به گل 23شمارهٔ ۹۲: با دل گفتم چیست بگو تدبیرم 24شمارهٔ ۹۳: تا با دل دلبرم دلم دل بنهاد 25شمارهٔ ۹۴: با دل گفتم که این چه زیر و زبری اس ...26شمارهٔ ۹۵: با دل گفتم تو را چه می رنجاند 27شمارهٔ ۹۶: از دل همه ساله درد حاصل باشد 28شمارهٔ ۹۷: با دل گفتم مشکلت آسان نشود 29شمارهٔ ۹۸: آن یار که منزلگه او قلب آمد 30شمارهٔ ۹۹: با دل گفتم هزار افسانه به عقل 31شمارهٔ ۱۰۰: از دیده چه گویم که ازو دارم غم 32شمارهٔ ۱۰۱: ای دیدن تو روشنی دیدهٔ دل 33شمارهٔ ۱۰۲: ای دل دَرِ غم گشاده ای می بینم 34شمارهٔ ۱۰۳: پایی نه که سوی وصل بشتابد دل 35شمارهٔ ۱۰۴: «اوحد» دیدی که هرچ دیدی هیچ است 36شمارهٔ ۱۰۵: سرگردانان راه دل بسیارند 37شمارهٔ ۱۰۶: با دل گفتم نئی زمردان غمش 38شمارهٔ ۱۰۷: هر لحظه زدست غم به جان آید دل 39شمارهٔ ۱۰۸: چندانک دلم جان کند اندر سر و کار 40شمارهٔ ۱۰۹: فریاد رسی نیست کسی را از کس 41شمارهٔ ۱۱۰: آنجا که صفای دل بود دایهٔ عیش 42شمارهٔ ۱۱۱: ای دل گر ازین پایه فروتر نایی 43شمارهٔ ۱۱۲: ای دل چو خراب گشتی آباد شوی 44شمارهٔ ۱۱۳: بیچاره دلا چند کنی خودبینی 45شمارهٔ ۱۱۴: ای دل چو قلم نقش منمّا می باش 46شمارهٔ ۱۱۵: گر در ره دوست پایدار آید دل 47شمارهٔ ۱۱۶: با یار چرا چنین صبوری ای دل 48شمارهٔ ۱۱۷: رازت چو به پیش خلق شد فاش ای دل 49شمارهٔ ۱۱۸: دل با غم اگر بساختی شادستی 50شمارهٔ ۱۱۹: عشق است که کیمیای فقر است دَروُ 51شمارهٔ ۱۲۰: در درد دل خویش زبی درمانی 52شمارهٔ ۱۲۱: اندر طلب وصل تو ای سرو روان 53شمارهٔ ۱۲۲: اندر طلبت گرچه به سر می پویم 54شمارهٔ ۱۲۳: در راه طلب به آخر آمد نفسم 55شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته تو را به صد هوا می طلبم 56شمارهٔ ۱۲۵: هر چند که من به خویشتن می نرسم 57شمارهٔ ۱۲۶: غمگین غمگین به سوی تو می پویم 58شمارهٔ ۱۲۷: طالب که نه صادق است جایی نرسد 59شمارهٔ ۱۲۸: ای تن خواهی که احتشامت باشد 60شمارهٔ ۱۲۹: از بهر چه حل نمی کنی مشکل خود 61شمارهٔ ۱۳۰: اندر طلب آنک نیست صادق چه کند 62شمارهٔ ۱۳۱: جانم شب و روز از تو نشان می طلبد 63شمارهٔ ۱۳۲: دل گر نظری کند به روی تو کند 64شمارهٔ ۱۳۳: در راه طلب زاد ادب می باید 65شمارهٔ ۱۳۴: ترسم که اگر در طلبش نشتابی 66شمارهٔ ۱۳۵: حاشا که من از خاک درت برخیزم 67شمارهٔ ۱۳۶: تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را 68شمارهٔ ۱۳۷: نفسم چو به نان و تره از من راضی ا ...69شمارهٔ ۱۳۸: از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست 70شمارهٔ ۱۳۹: تا ظن نبری که خان و مان محتشمی اس ...71شمارهٔ ۱۴۰: مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت 72شمارهٔ ۱۴۱: ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد 73شمارهٔ ۱۴۲: عالی نسبا چرا بننشینی پست 74شمارهٔ ۱۴۳: دل کز پی آب و نان در آتش نبود 75شمارهٔ ۱۴۴: پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر 76شمارهٔ ۱۴۵: در کوی قناعت ارچه دیر آمده ایم 77شمارهٔ ۱۴۶: گر راحت دل خواهی و آسایش تن 78شمارهٔ ۱۴۷: بردارندت اگر شوی افکنده 79شمارهٔ ۱۴۸: کنجی و قناعت از قباد و کی به 80شمارهٔ ۱۴۹: آیا تو ز نادانی و سرگردانی 81شمارهٔ ۱۵۰: بر سنگ قناعت ار غباری داری 82شمارهٔ ۱۵۱: در کوی قناعت ار سپنجی داری 83شمارهٔ ۱۵۲: آن را که قناعتش صناعت باشد 84شمارهٔ ۱۵۳: از لذّت این وجود مانع گردی 85شمارهٔ ۱۵۴: از خلق به هیچ گونه یاری مطلب 86شمارهٔ ۱۵۵: من قال بانّ جوهر الفقر عرض 87شمارهٔ ۱۵۶: الفقر اذا ابعدکم یدنیکم 88شمارهٔ ۱۵۷: جمعیت ازین شیفته رایان آموز 89شمارهٔ ۱۵۸: از طعم لب تو در شکر چیزی هست 90شمارهٔ ۱۵۹: درویشان را بر همه عالم پیشی است 91شمارهٔ ۱۶۰: درد ره فقر به زهَر درمان است 92شمارهٔ ۱۶۱: در عالم فقر میر و سلطان هیچ است 93شمارهٔ ۱۶۲: سلطانی اصل بی گمان درویشی است 94شمارهٔ ۱۶۳: امروز بده بدان جهانی که به است 95شمارهٔ ۱۶۴: گفتی عالم به پای درویشان است 96شمارهٔ ۱۶۵: سرمایهٔ ملک جاودان درویشی است 97شمارهٔ ۱۶۶: مقبل بود آنک آشنای دَرِ اوست 98شمارهٔ ۱۶۷: آن نقطه که در فقر نهان آوردند 99شمارهٔ ۱۶۸: عالم همه سر به سر گدایان دارند 100شمارهٔ ۱۶۹: شاهان جهان چاکر درویشانند 101شمارهٔ ۱۷۰: اندر ره فقر دیده نادیده کنند 102شمارهٔ ۱۷۱: بادی که زکوی فقر گرد انگیزد 103شمارهٔ ۱۷۲: درویش کسی بود که در خود نگرد 104شمارهٔ ۱۷۳: گر شهوت توسن تو رام تو شود 105شمارهٔ ۱۷۴: درویش که اسرار نهان می‌بخشد 106شمارهٔ ۱۷۵: درویش زخودپرستی آزاد بود 107شمارهٔ ۱۷۶: هر دل که درو دُرّ معانی بندد 108شمارهٔ ۱۷۷: درویش به غم همیشه خرّم باشد 109شمارهٔ ۱۷۸: میل دل ما جز به فقیری نبود 110شمارهٔ ۱۷۹: دانی چه بود جان و جهانِ درویش 111شمارهٔ ۱۸۰: دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر 112شمارهٔ ۱۸۱: شاهان همه دولت از فقیران طلبند 113شمارهٔ ۱۸۲: آزادی مرد هر چه خواهی ارزد 114شمارهٔ ۱۸۳: هرگه که تو آوری بیانی از فقر 115شمارهٔ ۱۸۴: درویش همیشه بی نوا اولی تر 116شمارهٔ ۱۸۵: در راه طلب خدمت درویشان کن 117شمارهٔ ۱۸۶: در درویشی کار به صدق است و یقین 118شمارهٔ ۱۸۷: در فقر اگر دمی تو با حق داری 119شمارهٔ ۱۸۸: تا ظن نبری که غمخوری درویشی است 120شمارهٔ ۱۸۹: در عالم فقر ار سر هر پر هوسی 121شمارهٔ ۱۹۰: خود دمدمه ای است آدمی از دم او 122شمارهٔ ۱۹۱: امروز چو ناصر فقیران باشی 123شمارهٔ ۱۹۲: دردی است طمع که نیستش درمانی 124شمارهٔ ۱۹۳: درویشان را عار بود محتشمی 125شمارهٔ ۱۹۴: با فقر نشین اگر تو همدم خواهی 126شمارهٔ ۱۹۵: درویش ز درویشی از آن می نرهد 127شمارهٔ ۱۹۶: گر مرکب عشق نیکوان خواهی تاخت 128شمارهٔ ۱۹۷: جانی که زمهر زیر میغش داری 129شمارهٔ ۱۹۸: تا تو نشوی فرد به فردی نرسی 130شمارهٔ ۱۹۹: در کعبهٔ دل اگر تو حاضر باشی 131شمارهٔ ۲۰۰: هر دل که درو مایهٔ تجرید کم است 132شمارهٔ ۲۰۱: از خود به درآیی نفسی تجرید است 133شمارهٔ ۲۰۲: آن را که دلش خانهٔ توحید بود 134شمارهٔ ۲۰۳: افکند بتی به بت پرستی ما را 135شمارهٔ ۲۰۴: ما را تو مدام دل به مستی ندهی 136شمارهٔ ۲۰۵: ساقی به صبوحی می ناب اندر ده 137شمارهٔ ۲۰۶: دانم که زنیستی تو هستم کردی 138شمارهٔ ۲۰۷: مستم دارد زباده ساقی پیوست 139شمارهٔ ۲۰۸: مستی زمی عشق و نه مستی زمی است 140شمارهٔ ۲۰۹: هر کاو نشود مست تو او مغبون است 141شمارهٔ ۲۱۰: قم فاسقنی قهوةً کان عاصرها 142شمارهٔ ۲۱۱: در صفّهٔ شاه دست یازی نبود 143شمارهٔ ۲۱۲: یک دست به مصحفیم و یک دست به جام 144شمارهٔ ۲۱۳: در راه خدا نکتهٔ طامات چه سود 145شمارهٔ ۲۱۴: آنها که به تقلید عبارات کنند 146شمارهٔ ۲۱۵: قلّاش و قلندری و عاشق بودن 147شمارهٔ ۲۱۶: درویشانیم و نیز دلریشانیم 148شمارهٔ ۲۱۷: نارفته ره صدق و صفا گامی چند 149شمارهٔ ۲۱۸: هرگه که ببینی دو سه سرگردان را 150شمارهٔ ۲۱۹: هر مرد که با فراغتش سامان است 151شمارهٔ ۲۲۰: اکنون که تو را امید آزادی خاست 152شمارهٔ ۲۲۱: اسباب وجود دم به دم تشویش است 153شمارهٔ ۲۲۲: ناجنسان را تو محرم راز مکن 154شمارهٔ ۲۲۳: اسرار که سخت است سخن سست مگو 155شمارهٔ ۲۲۴: آیات کتاب حق همی خوان و مپرس 156شمارهٔ ۲۲۵: دردا که درین سوز و گدازم کس نیست 157شمارهٔ ۲۲۶: از عمر نصیب جاودانی برگیر 158شمارهٔ ۲۲۷: آن را که طریق نیکبختی باید 159شمارهٔ ۲۲۸: غافل منشین که این زمانی است عزیز 160شمارهٔ ۲۲۹: تخمی دو سه بی وقت بپاشیم مگر 161شمارهٔ ۲۳۰: ای دل چه کری کند مشوش بودن 162شمارهٔ ۲۳۱: خود را چو دمی ز دهر خرّم یابی 163شمارهٔ ۲۳۲: با ما تو هر آنچ گویی از کین گویی 164شمارهٔ ۲۳۳: ای خواجه یکی کام روا کن ما را 165شمارهٔ ۲۳۴: یکباره برون نیامده از پی و پوست 166شمارهٔ ۲۳۵: داری سر کارزار میدان این است 167شمارهٔ ۲۳۶: بس خون جگر که شیخ من با من خورد 168شمارهٔ ۲۳۷: بر خود چو نئی به بی تباهی منکر 169شمارهٔ ۲۳۸: هر شیخ که او علم ندارد در تن 170شمارهٔ ۲۳۹: اندر ره عشق اگر تکلّف نکنی 171شمارهٔ ۲۴۰: تا جان خودت به دست سودا ندهی 172شمارهٔ ۲۴۱: در دست تکلّف چو اسیری ای دل 173شمارهٔ ۲۴۲: زنهار دلا بکوش اگر باخبری 174شمارهٔ ۲۴۳: امروز درین زمانه بی یاری به 175شمارهٔ ۲۴۴: شمع دل من روی چو شمع تو بس است 176شمارهٔ ۲۴۵: گر زانک بر کس نروم روزی چند 177شمارهٔ ۲۴۶: بی روی توَم زخویشتن دل بگرفت 178شمارهٔ ۲۴۷: یکباره زعقل و خردم دل بگرفت 179شمارهٔ ۲۴۸: آنها که درین راه فلاحی باشند 180شمارهٔ ۲۴۹: این آزادی هزار جان بیش ارزد 181شمارهٔ ۲۵۰: ای دل تو طربناک نئی حیران باش 182شمارهٔ ۲۵۱: ای دل پس زنجیر چو دیوانه نشین 183شمارهٔ ۲۵۲: آن یار که در سینه جنون دارم ازو 184شمارهٔ ۲۵۳: هان تا دم دهر در جوالت نکند 185شمارهٔ ۲۵۴: جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن 186شمارهٔ ۲۵۵: عمری به مراد خود رسیدی، بس کن 187شمارهٔ ۲۵۶: ای پیر به طبع تیز گامی تو هنوز 188شمارهٔ ۲۵۷: تا چند می و سماع و ساقی طلبی 189شمارهٔ ۲۵۸: تو آمده ای به پادشاهی کردن 190شمارهٔ ۲۵۹: شرمت بادا ازین تباهی کردن 191شمارهٔ ۲۶۰: دنیا گذران است به هر بیش و کمی 192شمارهٔ ۲۶۱: گر می خواهی که سرّ اوحی بینی 193شمارهٔ ۲۶۲: سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است 194شمارهٔ ۲۶۳: تا در نرسد وعده هر کار که هست 195شمارهٔ ۲۶۴: چون هستی تو به نیستی آلوده است 196شمارهٔ ۲۶۵: ره رو همه در حمایت صدق خود است 197شمارهٔ ۲۶۶: زین سان که تو را بی خودی و بی خبر ...198شمارهٔ ۲۶۷: ای گل چو زغنچه نوبهارت کردند 199شمارهٔ ۲۶۸: ای دل اگرت زنفس معزول کنند 200شمارهٔ ۲۶۹: ای دل عمری گذاشتی در پندار 201شمارهٔ ۲۷۰: جان در تن تو نفس شماری بیش است 202شمارهٔ ۲۷۱: ای خواجه اگر تو را سعادت خویش است 203شمارهٔ ۲۷۲: ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد 204شمارهٔ ۲۷۳: هان تا تو ببندی به مراعاتش پشت 205شمارهٔ ۲۷۴: آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای 206شمارهٔ ۲۷۵: گر زانک تو صاحبدل و صاحبنظری 207شمارهٔ ۲۷۶: ای دل زشراب جهل مستی تاکی 208شمارهٔ ۲۷۷: ای دل چو شمار کارها خواهد بود 209شمارهٔ ۲۷۸: ای دل تو بدین حال چرایی خشنود 210شمارهٔ ۲۷۹: از سود و زیان خود به در نتوان بود 211شمارهٔ ۲۸۰: گر عمر بود تو را فزون از پانصد 212شمارهٔ ۲۸۱: زین سان که مراست از تو در سینه سر ...213شمارهٔ ۲۸۲: ای دل نفس تو می شمارند آخر 214شمارهٔ ۲۸۳: آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر 215شمارهٔ ۲۸۴: ای دل مطلب رخ جهان آرایش 216شمارهٔ ۲۸۵: اندر همه عمر من شبی وقت نماز 217شمارهٔ ۲۸۶: با آنچ گسستنی است در پیوستی 218شمارهٔ ۲۸۷: هر چیز که او گفت چنان است همه 219شمارهٔ ۲۸۸: زنهار مگو که رهروان نیز نیند 220شمارهٔ ۲۸۹: تا نان حرام و آب یک روزهٔ ما 221شمارهٔ ۲۹۰: هر لقمه که آلوده بود قی به از آن

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ