به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اوحدالدین کرمانی

اوحدالدین کرمانیالباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المریدشمارهٔ ۵۶: در من نگرم زپای تا سر هیچم

1970عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

در من نگرم زپای تا سر هیچم
چون ذرّه بر مهر منوّر هیچم
نه عقل نه دل نه صبر نه حال نه مال
حاصل همه این است که من بر هیچم

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۵۵: از کتم عدم چون که برون افتادم 2شمارهٔ ۵۶: در من نگرم زپای تا سر هیچم 3شمارهٔ ۵۷: ای دوست بیا و غم بی حاصل بین 4شمارهٔ ۵۸: یا روی دلم به سوی دیگر گردان 5شمارهٔ ۵۹: گویند مرا چرا شدی سودایی 6شمارهٔ ۶۰: آنها که محققان این درگاهند 7شمارهٔ ۶۱: آنجا که نه کون و نه مکان در گنجد 8شمارهٔ ۶۲: این ره به قدم چون بر وی برخیزد 9شمارهٔ ۶۳: روزی که جمال تو مرا دیده شود 10شمارهٔ ۶۴: چون در غم تو شادی من نفزاید 11شمارهٔ ۶۵: گر طالب قرب حق شدی موسی وار 12شمارهٔ ۶۶: آنجا که سراپردهٔ اجلال جلال 13شمارهٔ ۶۷: دل دوش دم نامتناهی می زد 14شمارهٔ ۶۸: از دفتر عشق حرف می خوان و مگو 15شمارهٔ ۶۹: ای دل چو شراب معرفت کردی نوش 16شمارهٔ ۷۰: تا چند چو بلبلان برآری آواز 17شمارهٔ ۷۱: جان از قبل زبان به بیم خطر است 18شمارهٔ ۷۲: این گفتن بسیار تو هست از پندار 19شمارهٔ ۷۳: در معرض صد سلامتی باهش باش 20شمارهٔ ۷۴: چون بر سر و پای من نگه کرد او دوش 21شمارهٔ ۷۵: صرّاف سخن باش و سخن کمتر گوی 22شمارهٔ ۷۶: دم درکش و در خویش سیاحی می کن 23شمارهٔ ۷۷: یا قلب ترید وصله مجّانا 24شمارهٔ ۷۸: در دست غم عشق نهادم دل را 25شمارهٔ ۷۹: از عقل عقیله گشت حاصل ما را 26شمارهٔ ۸۰: دلدار به دل گفت گرت رغبت ماست 27شمارهٔ ۸۱: هرگه که غمی ملازم دل شودت 28شمارهٔ ۸۲: جان بر سر عشق پای فرسود ای دل 29شمارهٔ ۸۳: از ذکر تو جز عشق نیاموزد دل 30شمارهٔ ۸۴: ای خاک در تو سرمهٔ دیدهٔ دل 31شمارهٔ ۸۵: در پختهٔ عقل بنگر از دیدهٔ دل 32شمارهٔ ۸۶: قفلی زده ام زمهر تو بر سر دل 33شمارهٔ ۸۷: در فکرت جان راه بیاموز ای دل 34شمارهٔ ۸۸: روزی زقضای آسمانی ای دل 35شمارهٔ ۸۹: چون رفت ز روز عمر من آب ای دل 36شمارهٔ ۹۰: با راهرو گفت خسته می دار ای دل 37شمارهٔ ۹۱: دل را شود از دیده فرو پای به گل 38شمارهٔ ۹۲: با دل گفتم چیست بگو تدبیرم 39شمارهٔ ۹۳: تا با دل دلبرم دلم دل بنهاد 40شمارهٔ ۹۴: با دل گفتم که این چه زیر و زبری اس ...41شمارهٔ ۹۵: با دل گفتم تو را چه می رنجاند 42شمارهٔ ۹۶: از دل همه ساله درد حاصل باشد 43شمارهٔ ۹۷: با دل گفتم مشکلت آسان نشود 44شمارهٔ ۹۸: آن یار که منزلگه او قلب آمد 45شمارهٔ ۹۹: با دل گفتم هزار افسانه به عقل 46شمارهٔ ۱۰۰: از دیده چه گویم که ازو دارم غم 47شمارهٔ ۱۰۱: ای دیدن تو روشنی دیدهٔ دل 48شمارهٔ ۱۰۲: ای دل دَرِ غم گشاده ای می بینم 49شمارهٔ ۱۰۳: پایی نه که سوی وصل بشتابد دل 50شمارهٔ ۱۰۴: «اوحد» دیدی که هرچ دیدی هیچ است 51شمارهٔ ۱۰۵: سرگردانان راه دل بسیارند 52شمارهٔ ۱۰۶: با دل گفتم نئی زمردان غمش 53شمارهٔ ۱۰۷: هر لحظه زدست غم به جان آید دل 54شمارهٔ ۱۰۸: چندانک دلم جان کند اندر سر و کار 55شمارهٔ ۱۰۹: فریاد رسی نیست کسی را از کس 56شمارهٔ ۱۱۰: آنجا که صفای دل بود دایهٔ عیش 57شمارهٔ ۱۱۱: ای دل گر ازین پایه فروتر نایی 58شمارهٔ ۱۱۲: ای دل چو خراب گشتی آباد شوی 59شمارهٔ ۱۱۳: بیچاره دلا چند کنی خودبینی 60شمارهٔ ۱۱۴: ای دل چو قلم نقش منمّا می باش 61شمارهٔ ۱۱۵: گر در ره دوست پایدار آید دل 62شمارهٔ ۱۱۶: با یار چرا چنین صبوری ای دل 63شمارهٔ ۱۱۷: رازت چو به پیش خلق شد فاش ای دل 64شمارهٔ ۱۱۸: دل با غم اگر بساختی شادستی 65شمارهٔ ۱۱۹: عشق است که کیمیای فقر است دَروُ 66شمارهٔ ۱۲۰: در درد دل خویش زبی درمانی 67شمارهٔ ۱۲۱: اندر طلب وصل تو ای سرو روان 68شمارهٔ ۱۲۲: اندر طلبت گرچه به سر می پویم 69شمارهٔ ۱۲۳: در راه طلب به آخر آمد نفسم 70شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته تو را به صد هوا می طلبم 71شمارهٔ ۱۲۵: هر چند که من به خویشتن می نرسم 72شمارهٔ ۱۲۶: غمگین غمگین به سوی تو می پویم 73شمارهٔ ۱۲۷: طالب که نه صادق است جایی نرسد 74شمارهٔ ۱۲۸: ای تن خواهی که احتشامت باشد 75شمارهٔ ۱۲۹: از بهر چه حل نمی کنی مشکل خود 76شمارهٔ ۱۳۰: اندر طلب آنک نیست صادق چه کند 77شمارهٔ ۱۳۱: جانم شب و روز از تو نشان می طلبد 78شمارهٔ ۱۳۲: دل گر نظری کند به روی تو کند 79شمارهٔ ۱۳۳: در راه طلب زاد ادب می باید 80شمارهٔ ۱۳۴: ترسم که اگر در طلبش نشتابی 81شمارهٔ ۱۳۵: حاشا که من از خاک درت برخیزم 82شمارهٔ ۱۳۶: تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را 83شمارهٔ ۱۳۷: نفسم چو به نان و تره از من راضی ا ...84شمارهٔ ۱۳۸: از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست 85شمارهٔ ۱۳۹: تا ظن نبری که خان و مان محتشمی اس ...86شمارهٔ ۱۴۰: مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت 87شمارهٔ ۱۴۱: ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد 88شمارهٔ ۱۴۲: عالی نسبا چرا بننشینی پست 89شمارهٔ ۱۴۳: دل کز پی آب و نان در آتش نبود 90شمارهٔ ۱۴۴: پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر 91شمارهٔ ۱۴۵: در کوی قناعت ارچه دیر آمده ایم 92شمارهٔ ۱۴۶: گر راحت دل خواهی و آسایش تن 93شمارهٔ ۱۴۷: بردارندت اگر شوی افکنده 94شمارهٔ ۱۴۸: کنجی و قناعت از قباد و کی به 95شمارهٔ ۱۴۹: آیا تو ز نادانی و سرگردانی 96شمارهٔ ۱۵۰: بر سنگ قناعت ار غباری داری 97شمارهٔ ۱۵۱: در کوی قناعت ار سپنجی داری 98شمارهٔ ۱۵۲: آن را که قناعتش صناعت باشد 99شمارهٔ ۱۵۳: از لذّت این وجود مانع گردی 100شمارهٔ ۱۵۴: از خلق به هیچ گونه یاری مطلب 101شمارهٔ ۱۵۵: من قال بانّ جوهر الفقر عرض 102شمارهٔ ۱۵۶: الفقر اذا ابعدکم یدنیکم 103شمارهٔ ۱۵۷: جمعیت ازین شیفته رایان آموز 104شمارهٔ ۱۵۸: از طعم لب تو در شکر چیزی هست 105شمارهٔ ۱۵۹: درویشان را بر همه عالم پیشی است 106شمارهٔ ۱۶۰: درد ره فقر به زهَر درمان است 107شمارهٔ ۱۶۱: در عالم فقر میر و سلطان هیچ است 108شمارهٔ ۱۶۲: سلطانی اصل بی گمان درویشی است 109شمارهٔ ۱۶۳: امروز بده بدان جهانی که به است 110شمارهٔ ۱۶۴: گفتی عالم به پای درویشان است 111شمارهٔ ۱۶۵: سرمایهٔ ملک جاودان درویشی است 112شمارهٔ ۱۶۶: مقبل بود آنک آشنای دَرِ اوست 113شمارهٔ ۱۶۷: آن نقطه که در فقر نهان آوردند 114شمارهٔ ۱۶۸: عالم همه سر به سر گدایان دارند 115شمارهٔ ۱۶۹: شاهان جهان چاکر درویشانند 116شمارهٔ ۱۷۰: اندر ره فقر دیده نادیده کنند 117شمارهٔ ۱۷۱: بادی که زکوی فقر گرد انگیزد 118شمارهٔ ۱۷۲: درویش کسی بود که در خود نگرد 119شمارهٔ ۱۷۳: گر شهوت توسن تو رام تو شود 120شمارهٔ ۱۷۴: درویش که اسرار نهان می‌بخشد 121شمارهٔ ۱۷۵: درویش زخودپرستی آزاد بود 122شمارهٔ ۱۷۶: هر دل که درو دُرّ معانی بندد 123شمارهٔ ۱۷۷: درویش به غم همیشه خرّم باشد 124شمارهٔ ۱۷۸: میل دل ما جز به فقیری نبود 125شمارهٔ ۱۷۹: دانی چه بود جان و جهانِ درویش 126شمارهٔ ۱۸۰: دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر 127شمارهٔ ۱۸۱: شاهان همه دولت از فقیران طلبند 128شمارهٔ ۱۸۲: آزادی مرد هر چه خواهی ارزد 129شمارهٔ ۱۸۳: هرگه که تو آوری بیانی از فقر 130شمارهٔ ۱۸۴: درویش همیشه بی نوا اولی تر 131شمارهٔ ۱۸۵: در راه طلب خدمت درویشان کن 132شمارهٔ ۱۸۶: در درویشی کار به صدق است و یقین 133شمارهٔ ۱۸۷: در فقر اگر دمی تو با حق داری 134شمارهٔ ۱۸۸: تا ظن نبری که غمخوری درویشی است 135شمارهٔ ۱۸۹: در عالم فقر ار سر هر پر هوسی 136شمارهٔ ۱۹۰: خود دمدمه ای است آدمی از دم او 137شمارهٔ ۱۹۱: امروز چو ناصر فقیران باشی 138شمارهٔ ۱۹۲: دردی است طمع که نیستش درمانی 139شمارهٔ ۱۹۳: درویشان را عار بود محتشمی 140شمارهٔ ۱۹۴: با فقر نشین اگر تو همدم خواهی 141شمارهٔ ۱۹۵: درویش ز درویشی از آن می نرهد 142شمارهٔ ۱۹۶: گر مرکب عشق نیکوان خواهی تاخت 143شمارهٔ ۱۹۷: جانی که زمهر زیر میغش داری 144شمارهٔ ۱۹۸: تا تو نشوی فرد به فردی نرسی 145شمارهٔ ۱۹۹: در کعبهٔ دل اگر تو حاضر باشی 146شمارهٔ ۲۰۰: هر دل که درو مایهٔ تجرید کم است 147شمارهٔ ۲۰۱: از خود به درآیی نفسی تجرید است 148شمارهٔ ۲۰۲: آن را که دلش خانهٔ توحید بود 149شمارهٔ ۲۰۳: افکند بتی به بت پرستی ما را 150شمارهٔ ۲۰۴: ما را تو مدام دل به مستی ندهی 151شمارهٔ ۲۰۵: ساقی به صبوحی می ناب اندر ده 152شمارهٔ ۲۰۶: دانم که زنیستی تو هستم کردی 153شمارهٔ ۲۰۷: مستم دارد زباده ساقی پیوست 154شمارهٔ ۲۰۸: مستی زمی عشق و نه مستی زمی است 155شمارهٔ ۲۰۹: هر کاو نشود مست تو او مغبون است 156شمارهٔ ۲۱۰: قم فاسقنی قهوةً کان عاصرها 157شمارهٔ ۲۱۱: در صفّهٔ شاه دست یازی نبود 158شمارهٔ ۲۱۲: یک دست به مصحفیم و یک دست به جام 159شمارهٔ ۲۱۳: در راه خدا نکتهٔ طامات چه سود 160شمارهٔ ۲۱۴: آنها که به تقلید عبارات کنند 161شمارهٔ ۲۱۵: قلّاش و قلندری و عاشق بودن 162شمارهٔ ۲۱۶: درویشانیم و نیز دلریشانیم 163شمارهٔ ۲۱۷: نارفته ره صدق و صفا گامی چند 164شمارهٔ ۲۱۸: هرگه که ببینی دو سه سرگردان را 165شمارهٔ ۲۱۹: هر مرد که با فراغتش سامان است 166شمارهٔ ۲۲۰: اکنون که تو را امید آزادی خاست 167شمارهٔ ۲۲۱: اسباب وجود دم به دم تشویش است 168شمارهٔ ۲۲۲: ناجنسان را تو محرم راز مکن 169شمارهٔ ۲۲۳: اسرار که سخت است سخن سست مگو 170شمارهٔ ۲۲۴: آیات کتاب حق همی خوان و مپرس 171شمارهٔ ۲۲۵: دردا که درین سوز و گدازم کس نیست 172شمارهٔ ۲۲۶: از عمر نصیب جاودانی برگیر 173شمارهٔ ۲۲۷: آن را که طریق نیکبختی باید 174شمارهٔ ۲۲۸: غافل منشین که این زمانی است عزیز 175شمارهٔ ۲۲۹: تخمی دو سه بی وقت بپاشیم مگر 176شمارهٔ ۲۳۰: ای دل چه کری کند مشوش بودن 177شمارهٔ ۲۳۱: خود را چو دمی ز دهر خرّم یابی 178شمارهٔ ۲۳۲: با ما تو هر آنچ گویی از کین گویی 179شمارهٔ ۲۳۳: ای خواجه یکی کام روا کن ما را 180شمارهٔ ۲۳۴: یکباره برون نیامده از پی و پوست 181شمارهٔ ۲۳۵: داری سر کارزار میدان این است 182شمارهٔ ۲۳۶: بس خون جگر که شیخ من با من خورد 183شمارهٔ ۲۳۷: بر خود چو نئی به بی تباهی منکر 184شمارهٔ ۲۳۸: هر شیخ که او علم ندارد در تن 185شمارهٔ ۲۳۹: اندر ره عشق اگر تکلّف نکنی 186شمارهٔ ۲۴۰: تا جان خودت به دست سودا ندهی 187شمارهٔ ۲۴۱: در دست تکلّف چو اسیری ای دل 188شمارهٔ ۲۴۲: زنهار دلا بکوش اگر باخبری 189شمارهٔ ۲۴۳: امروز درین زمانه بی یاری به 190شمارهٔ ۲۴۴: شمع دل من روی چو شمع تو بس است 191شمارهٔ ۲۴۵: گر زانک بر کس نروم روزی چند 192شمارهٔ ۲۴۶: بی روی توَم زخویشتن دل بگرفت 193شمارهٔ ۲۴۷: یکباره زعقل و خردم دل بگرفت 194شمارهٔ ۲۴۸: آنها که درین راه فلاحی باشند 195شمارهٔ ۲۴۹: این آزادی هزار جان بیش ارزد 196شمارهٔ ۲۵۰: ای دل تو طربناک نئی حیران باش 197شمارهٔ ۲۵۱: ای دل پس زنجیر چو دیوانه نشین 198شمارهٔ ۲۵۲: آن یار که در سینه جنون دارم ازو 199شمارهٔ ۲۵۳: هان تا دم دهر در جوالت نکند 200شمارهٔ ۲۵۴: جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن 201شمارهٔ ۲۵۵: عمری به مراد خود رسیدی، بس کن 202شمارهٔ ۲۵۶: ای پیر به طبع تیز گامی تو هنوز 203شمارهٔ ۲۵۷: تا چند می و سماع و ساقی طلبی 204شمارهٔ ۲۵۸: تو آمده ای به پادشاهی کردن 205شمارهٔ ۲۵۹: شرمت بادا ازین تباهی کردن 206شمارهٔ ۲۶۰: دنیا گذران است به هر بیش و کمی 207شمارهٔ ۲۶۱: گر می خواهی که سرّ اوحی بینی 208شمارهٔ ۲۶۲: سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است 209شمارهٔ ۲۶۳: تا در نرسد وعده هر کار که هست 210شمارهٔ ۲۶۴: چون هستی تو به نیستی آلوده است 211شمارهٔ ۲۶۵: ره رو همه در حمایت صدق خود است 212شمارهٔ ۲۶۶: زین سان که تو را بی خودی و بی خبر ...213شمارهٔ ۲۶۷: ای گل چو زغنچه نوبهارت کردند 214شمارهٔ ۲۶۸: ای دل اگرت زنفس معزول کنند 215شمارهٔ ۲۶۹: ای دل عمری گذاشتی در پندار 216شمارهٔ ۲۷۰: جان در تن تو نفس شماری بیش است 217شمارهٔ ۲۷۱: ای خواجه اگر تو را سعادت خویش است 218شمارهٔ ۲۷۲: ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد 219شمارهٔ ۲۷۳: هان تا تو ببندی به مراعاتش پشت 220شمارهٔ ۲۷۴: آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای 221شمارهٔ ۲۷۵: گر زانک تو صاحبدل و صاحبنظری 222شمارهٔ ۲۷۶: ای دل زشراب جهل مستی تاکی 223شمارهٔ ۲۷۷: ای دل چو شمار کارها خواهد بود 224شمارهٔ ۲۷۸: ای دل تو بدین حال چرایی خشنود 225شمارهٔ ۲۷۹: از سود و زیان خود به در نتوان بود 226شمارهٔ ۲۸۰: گر عمر بود تو را فزون از پانصد 227شمارهٔ ۲۸۱: زین سان که مراست از تو در سینه سر ...228شمارهٔ ۲۸۲: ای دل نفس تو می شمارند آخر 229شمارهٔ ۲۸۳: آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر 230شمارهٔ ۲۸۴: ای دل مطلب رخ جهان آرایش 231شمارهٔ ۲۸۵: اندر همه عمر من شبی وقت نماز 232شمارهٔ ۲۸۶: با آنچ گسستنی است در پیوستی 233شمارهٔ ۲۸۷: هر چیز که او گفت چنان است همه 234شمارهٔ ۲۸۸: زنهار مگو که رهروان نیز نیند 235شمارهٔ ۲۸۹: تا نان حرام و آب یک روزهٔ ما 236شمارهٔ ۲۹۰: هر لقمه که آلوده بود قی به از آن

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ