به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اوحدالدین کرمانی

اوحدالدین کرمانیالباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المریدشمارهٔ ۵۷: ای دوست بیا و غم بی حاصل بین

2150عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

ای دوست بیا و غم بی حاصل بین
تشویش دل و خرابی منزل بین
در منزل سالوس و محال و هوس است
از بهر خدا بیا و حال دل بین

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۵۶: در من نگرم زپای تا سر هیچم 2شمارهٔ ۵۷: ای دوست بیا و غم بی حاصل بین 3شمارهٔ ۵۸: یا روی دلم به سوی دیگر گردان 4شمارهٔ ۵۹: گویند مرا چرا شدی سودایی 5شمارهٔ ۶۰: آنها که محققان این درگاهند 6شمارهٔ ۶۱: آنجا که نه کون و نه مکان در گنجد 7شمارهٔ ۶۲: این ره به قدم چون بر وی برخیزد 8شمارهٔ ۶۳: روزی که جمال تو مرا دیده شود 9شمارهٔ ۶۴: چون در غم تو شادی من نفزاید 10شمارهٔ ۶۵: گر طالب قرب حق شدی موسی وار 11شمارهٔ ۶۶: آنجا که سراپردهٔ اجلال جلال 12شمارهٔ ۶۷: دل دوش دم نامتناهی می زد 13شمارهٔ ۶۸: از دفتر عشق حرف می خوان و مگو 14شمارهٔ ۶۹: ای دل چو شراب معرفت کردی نوش 15شمارهٔ ۷۰: تا چند چو بلبلان برآری آواز 16شمارهٔ ۷۱: جان از قبل زبان به بیم خطر است 17شمارهٔ ۷۲: این گفتن بسیار تو هست از پندار 18شمارهٔ ۷۳: در معرض صد سلامتی باهش باش 19شمارهٔ ۷۴: چون بر سر و پای من نگه کرد او دوش 20شمارهٔ ۷۵: صرّاف سخن باش و سخن کمتر گوی 21شمارهٔ ۷۶: دم درکش و در خویش سیاحی می کن 22شمارهٔ ۷۷: یا قلب ترید وصله مجّانا 23شمارهٔ ۷۸: در دست غم عشق نهادم دل را 24شمارهٔ ۷۹: از عقل عقیله گشت حاصل ما را 25شمارهٔ ۸۰: دلدار به دل گفت گرت رغبت ماست 26شمارهٔ ۸۱: هرگه که غمی ملازم دل شودت 27شمارهٔ ۸۲: جان بر سر عشق پای فرسود ای دل 28شمارهٔ ۸۳: از ذکر تو جز عشق نیاموزد دل 29شمارهٔ ۸۴: ای خاک در تو سرمهٔ دیدهٔ دل 30شمارهٔ ۸۵: در پختهٔ عقل بنگر از دیدهٔ دل 31شمارهٔ ۸۶: قفلی زده ام زمهر تو بر سر دل 32شمارهٔ ۸۷: در فکرت جان راه بیاموز ای دل 33شمارهٔ ۸۸: روزی زقضای آسمانی ای دل 34شمارهٔ ۸۹: چون رفت ز روز عمر من آب ای دل 35شمارهٔ ۹۰: با راهرو گفت خسته می دار ای دل 36شمارهٔ ۹۱: دل را شود از دیده فرو پای به گل 37شمارهٔ ۹۲: با دل گفتم چیست بگو تدبیرم 38شمارهٔ ۹۳: تا با دل دلبرم دلم دل بنهاد 39شمارهٔ ۹۴: با دل گفتم که این چه زیر و زبری اس ...40شمارهٔ ۹۵: با دل گفتم تو را چه می رنجاند 41شمارهٔ ۹۶: از دل همه ساله درد حاصل باشد 42شمارهٔ ۹۷: با دل گفتم مشکلت آسان نشود 43شمارهٔ ۹۸: آن یار که منزلگه او قلب آمد 44شمارهٔ ۹۹: با دل گفتم هزار افسانه به عقل 45شمارهٔ ۱۰۰: از دیده چه گویم که ازو دارم غم 46شمارهٔ ۱۰۱: ای دیدن تو روشنی دیدهٔ دل 47شمارهٔ ۱۰۲: ای دل دَرِ غم گشاده ای می بینم 48شمارهٔ ۱۰۳: پایی نه که سوی وصل بشتابد دل 49شمارهٔ ۱۰۴: «اوحد» دیدی که هرچ دیدی هیچ است 50شمارهٔ ۱۰۵: سرگردانان راه دل بسیارند 51شمارهٔ ۱۰۶: با دل گفتم نئی زمردان غمش 52شمارهٔ ۱۰۷: هر لحظه زدست غم به جان آید دل 53شمارهٔ ۱۰۸: چندانک دلم جان کند اندر سر و کار 54شمارهٔ ۱۰۹: فریاد رسی نیست کسی را از کس 55شمارهٔ ۱۱۰: آنجا که صفای دل بود دایهٔ عیش 56شمارهٔ ۱۱۱: ای دل گر ازین پایه فروتر نایی 57شمارهٔ ۱۱۲: ای دل چو خراب گشتی آباد شوی 58شمارهٔ ۱۱۳: بیچاره دلا چند کنی خودبینی 59شمارهٔ ۱۱۴: ای دل چو قلم نقش منمّا می باش 60شمارهٔ ۱۱۵: گر در ره دوست پایدار آید دل 61شمارهٔ ۱۱۶: با یار چرا چنین صبوری ای دل 62شمارهٔ ۱۱۷: رازت چو به پیش خلق شد فاش ای دل 63شمارهٔ ۱۱۸: دل با غم اگر بساختی شادستی 64شمارهٔ ۱۱۹: عشق است که کیمیای فقر است دَروُ 65شمارهٔ ۱۲۰: در درد دل خویش زبی درمانی 66شمارهٔ ۱۲۱: اندر طلب وصل تو ای سرو روان 67شمارهٔ ۱۲۲: اندر طلبت گرچه به سر می پویم 68شمارهٔ ۱۲۳: در راه طلب به آخر آمد نفسم 69شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته تو را به صد هوا می طلبم 70شمارهٔ ۱۲۵: هر چند که من به خویشتن می نرسم 71شمارهٔ ۱۲۶: غمگین غمگین به سوی تو می پویم 72شمارهٔ ۱۲۷: طالب که نه صادق است جایی نرسد 73شمارهٔ ۱۲۸: ای تن خواهی که احتشامت باشد 74شمارهٔ ۱۲۹: از بهر چه حل نمی کنی مشکل خود 75شمارهٔ ۱۳۰: اندر طلب آنک نیست صادق چه کند 76شمارهٔ ۱۳۱: جانم شب و روز از تو نشان می طلبد 77شمارهٔ ۱۳۲: دل گر نظری کند به روی تو کند 78شمارهٔ ۱۳۳: در راه طلب زاد ادب می باید 79شمارهٔ ۱۳۴: ترسم که اگر در طلبش نشتابی 80شمارهٔ ۱۳۵: حاشا که من از خاک درت برخیزم 81شمارهٔ ۱۳۶: تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را 82شمارهٔ ۱۳۷: نفسم چو به نان و تره از من راضی ا ...83شمارهٔ ۱۳۸: از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست 84شمارهٔ ۱۳۹: تا ظن نبری که خان و مان محتشمی اس ...85شمارهٔ ۱۴۰: مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت 86شمارهٔ ۱۴۱: ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد 87شمارهٔ ۱۴۲: عالی نسبا چرا بننشینی پست 88شمارهٔ ۱۴۳: دل کز پی آب و نان در آتش نبود 89شمارهٔ ۱۴۴: پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر 90شمارهٔ ۱۴۵: در کوی قناعت ارچه دیر آمده ایم 91شمارهٔ ۱۴۶: گر راحت دل خواهی و آسایش تن 92شمارهٔ ۱۴۷: بردارندت اگر شوی افکنده 93شمارهٔ ۱۴۸: کنجی و قناعت از قباد و کی به 94شمارهٔ ۱۴۹: آیا تو ز نادانی و سرگردانی 95شمارهٔ ۱۵۰: بر سنگ قناعت ار غباری داری 96شمارهٔ ۱۵۱: در کوی قناعت ار سپنجی داری 97شمارهٔ ۱۵۲: آن را که قناعتش صناعت باشد 98شمارهٔ ۱۵۳: از لذّت این وجود مانع گردی 99شمارهٔ ۱۵۴: از خلق به هیچ گونه یاری مطلب 100شمارهٔ ۱۵۵: من قال بانّ جوهر الفقر عرض 101شمارهٔ ۱۵۶: الفقر اذا ابعدکم یدنیکم 102شمارهٔ ۱۵۷: جمعیت ازین شیفته رایان آموز 103شمارهٔ ۱۵۸: از طعم لب تو در شکر چیزی هست 104شمارهٔ ۱۵۹: درویشان را بر همه عالم پیشی است 105شمارهٔ ۱۶۰: درد ره فقر به زهَر درمان است 106شمارهٔ ۱۶۱: در عالم فقر میر و سلطان هیچ است 107شمارهٔ ۱۶۲: سلطانی اصل بی گمان درویشی است 108شمارهٔ ۱۶۳: امروز بده بدان جهانی که به است 109شمارهٔ ۱۶۴: گفتی عالم به پای درویشان است 110شمارهٔ ۱۶۵: سرمایهٔ ملک جاودان درویشی است 111شمارهٔ ۱۶۶: مقبل بود آنک آشنای دَرِ اوست 112شمارهٔ ۱۶۷: آن نقطه که در فقر نهان آوردند 113شمارهٔ ۱۶۸: عالم همه سر به سر گدایان دارند 114شمارهٔ ۱۶۹: شاهان جهان چاکر درویشانند 115شمارهٔ ۱۷۰: اندر ره فقر دیده نادیده کنند 116شمارهٔ ۱۷۱: بادی که زکوی فقر گرد انگیزد 117شمارهٔ ۱۷۲: درویش کسی بود که در خود نگرد 118شمارهٔ ۱۷۳: گر شهوت توسن تو رام تو شود 119شمارهٔ ۱۷۴: درویش که اسرار نهان می‌بخشد 120شمارهٔ ۱۷۵: درویش زخودپرستی آزاد بود 121شمارهٔ ۱۷۶: هر دل که درو دُرّ معانی بندد 122شمارهٔ ۱۷۷: درویش به غم همیشه خرّم باشد 123شمارهٔ ۱۷۸: میل دل ما جز به فقیری نبود 124شمارهٔ ۱۷۹: دانی چه بود جان و جهانِ درویش 125شمارهٔ ۱۸۰: دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر 126شمارهٔ ۱۸۱: شاهان همه دولت از فقیران طلبند 127شمارهٔ ۱۸۲: آزادی مرد هر چه خواهی ارزد 128شمارهٔ ۱۸۳: هرگه که تو آوری بیانی از فقر 129شمارهٔ ۱۸۴: درویش همیشه بی نوا اولی تر 130شمارهٔ ۱۸۵: در راه طلب خدمت درویشان کن 131شمارهٔ ۱۸۶: در درویشی کار به صدق است و یقین 132شمارهٔ ۱۸۷: در فقر اگر دمی تو با حق داری 133شمارهٔ ۱۸۸: تا ظن نبری که غمخوری درویشی است 134شمارهٔ ۱۸۹: در عالم فقر ار سر هر پر هوسی 135شمارهٔ ۱۹۰: خود دمدمه ای است آدمی از دم او 136شمارهٔ ۱۹۱: امروز چو ناصر فقیران باشی 137شمارهٔ ۱۹۲: دردی است طمع که نیستش درمانی 138شمارهٔ ۱۹۳: درویشان را عار بود محتشمی 139شمارهٔ ۱۹۴: با فقر نشین اگر تو همدم خواهی 140شمارهٔ ۱۹۵: درویش ز درویشی از آن می نرهد 141شمارهٔ ۱۹۶: گر مرکب عشق نیکوان خواهی تاخت 142شمارهٔ ۱۹۷: جانی که زمهر زیر میغش داری 143شمارهٔ ۱۹۸: تا تو نشوی فرد به فردی نرسی 144شمارهٔ ۱۹۹: در کعبهٔ دل اگر تو حاضر باشی 145شمارهٔ ۲۰۰: هر دل که درو مایهٔ تجرید کم است 146شمارهٔ ۲۰۱: از خود به درآیی نفسی تجرید است 147شمارهٔ ۲۰۲: آن را که دلش خانهٔ توحید بود 148شمارهٔ ۲۰۳: افکند بتی به بت پرستی ما را 149شمارهٔ ۲۰۴: ما را تو مدام دل به مستی ندهی 150شمارهٔ ۲۰۵: ساقی به صبوحی می ناب اندر ده 151شمارهٔ ۲۰۶: دانم که زنیستی تو هستم کردی 152شمارهٔ ۲۰۷: مستم دارد زباده ساقی پیوست 153شمارهٔ ۲۰۸: مستی زمی عشق و نه مستی زمی است 154شمارهٔ ۲۰۹: هر کاو نشود مست تو او مغبون است 155شمارهٔ ۲۱۰: قم فاسقنی قهوةً کان عاصرها 156شمارهٔ ۲۱۱: در صفّهٔ شاه دست یازی نبود 157شمارهٔ ۲۱۲: یک دست به مصحفیم و یک دست به جام 158شمارهٔ ۲۱۳: در راه خدا نکتهٔ طامات چه سود 159شمارهٔ ۲۱۴: آنها که به تقلید عبارات کنند 160شمارهٔ ۲۱۵: قلّاش و قلندری و عاشق بودن 161شمارهٔ ۲۱۶: درویشانیم و نیز دلریشانیم 162شمارهٔ ۲۱۷: نارفته ره صدق و صفا گامی چند 163شمارهٔ ۲۱۸: هرگه که ببینی دو سه سرگردان را 164شمارهٔ ۲۱۹: هر مرد که با فراغتش سامان است 165شمارهٔ ۲۲۰: اکنون که تو را امید آزادی خاست 166شمارهٔ ۲۲۱: اسباب وجود دم به دم تشویش است 167شمارهٔ ۲۲۲: ناجنسان را تو محرم راز مکن 168شمارهٔ ۲۲۳: اسرار که سخت است سخن سست مگو 169شمارهٔ ۲۲۴: آیات کتاب حق همی خوان و مپرس 170شمارهٔ ۲۲۵: دردا که درین سوز و گدازم کس نیست 171شمارهٔ ۲۲۶: از عمر نصیب جاودانی برگیر 172شمارهٔ ۲۲۷: آن را که طریق نیکبختی باید 173شمارهٔ ۲۲۸: غافل منشین که این زمانی است عزیز 174شمارهٔ ۲۲۹: تخمی دو سه بی وقت بپاشیم مگر 175شمارهٔ ۲۳۰: ای دل چه کری کند مشوش بودن 176شمارهٔ ۲۳۱: خود را چو دمی ز دهر خرّم یابی 177شمارهٔ ۲۳۲: با ما تو هر آنچ گویی از کین گویی 178شمارهٔ ۲۳۳: ای خواجه یکی کام روا کن ما را 179شمارهٔ ۲۳۴: یکباره برون نیامده از پی و پوست 180شمارهٔ ۲۳۵: داری سر کارزار میدان این است 181شمارهٔ ۲۳۶: بس خون جگر که شیخ من با من خورد 182شمارهٔ ۲۳۷: بر خود چو نئی به بی تباهی منکر 183شمارهٔ ۲۳۸: هر شیخ که او علم ندارد در تن 184شمارهٔ ۲۳۹: اندر ره عشق اگر تکلّف نکنی 185شمارهٔ ۲۴۰: تا جان خودت به دست سودا ندهی 186شمارهٔ ۲۴۱: در دست تکلّف چو اسیری ای دل 187شمارهٔ ۲۴۲: زنهار دلا بکوش اگر باخبری 188شمارهٔ ۲۴۳: امروز درین زمانه بی یاری به 189شمارهٔ ۲۴۴: شمع دل من روی چو شمع تو بس است 190شمارهٔ ۲۴۵: گر زانک بر کس نروم روزی چند 191شمارهٔ ۲۴۶: بی روی توَم زخویشتن دل بگرفت 192شمارهٔ ۲۴۷: یکباره زعقل و خردم دل بگرفت 193شمارهٔ ۲۴۸: آنها که درین راه فلاحی باشند 194شمارهٔ ۲۴۹: این آزادی هزار جان بیش ارزد 195شمارهٔ ۲۵۰: ای دل تو طربناک نئی حیران باش 196شمارهٔ ۲۵۱: ای دل پس زنجیر چو دیوانه نشین 197شمارهٔ ۲۵۲: آن یار که در سینه جنون دارم ازو 198شمارهٔ ۲۵۳: هان تا دم دهر در جوالت نکند 199شمارهٔ ۲۵۴: جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن 200شمارهٔ ۲۵۵: عمری به مراد خود رسیدی، بس کن 201شمارهٔ ۲۵۶: ای پیر به طبع تیز گامی تو هنوز 202شمارهٔ ۲۵۷: تا چند می و سماع و ساقی طلبی 203شمارهٔ ۲۵۸: تو آمده ای به پادشاهی کردن 204شمارهٔ ۲۵۹: شرمت بادا ازین تباهی کردن 205شمارهٔ ۲۶۰: دنیا گذران است به هر بیش و کمی 206شمارهٔ ۲۶۱: گر می خواهی که سرّ اوحی بینی 207شمارهٔ ۲۶۲: سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است 208شمارهٔ ۲۶۳: تا در نرسد وعده هر کار که هست 209شمارهٔ ۲۶۴: چون هستی تو به نیستی آلوده است 210شمارهٔ ۲۶۵: ره رو همه در حمایت صدق خود است 211شمارهٔ ۲۶۶: زین سان که تو را بی خودی و بی خبر ...212شمارهٔ ۲۶۷: ای گل چو زغنچه نوبهارت کردند 213شمارهٔ ۲۶۸: ای دل اگرت زنفس معزول کنند 214شمارهٔ ۲۶۹: ای دل عمری گذاشتی در پندار 215شمارهٔ ۲۷۰: جان در تن تو نفس شماری بیش است 216شمارهٔ ۲۷۱: ای خواجه اگر تو را سعادت خویش است 217شمارهٔ ۲۷۲: ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد 218شمارهٔ ۲۷۳: هان تا تو ببندی به مراعاتش پشت 219شمارهٔ ۲۷۴: آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای 220شمارهٔ ۲۷۵: گر زانک تو صاحبدل و صاحبنظری 221شمارهٔ ۲۷۶: ای دل زشراب جهل مستی تاکی 222شمارهٔ ۲۷۷: ای دل چو شمار کارها خواهد بود 223شمارهٔ ۲۷۸: ای دل تو بدین حال چرایی خشنود 224شمارهٔ ۲۷۹: از سود و زیان خود به در نتوان بود 225شمارهٔ ۲۸۰: گر عمر بود تو را فزون از پانصد 226شمارهٔ ۲۸۱: زین سان که مراست از تو در سینه سر ...227شمارهٔ ۲۸۲: ای دل نفس تو می شمارند آخر 228شمارهٔ ۲۸۳: آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر 229شمارهٔ ۲۸۴: ای دل مطلب رخ جهان آرایش 230شمارهٔ ۲۸۵: اندر همه عمر من شبی وقت نماز 231شمارهٔ ۲۸۶: با آنچ گسستنی است در پیوستی 232شمارهٔ ۲۸۷: هر چیز که او گفت چنان است همه 233شمارهٔ ۲۸۸: زنهار مگو که رهروان نیز نیند 234شمارهٔ ۲۸۹: تا نان حرام و آب یک روزهٔ ما 235شمارهٔ ۲۹۰: هر لقمه که آلوده بود قی به از آن

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ