به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اوحدالدین کرمانی

اوحدالدین کرمانیالباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المریدشمارهٔ ۵۹: گویند مرا چرا شدی سودایی

1500عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

گویند مرا چرا شدی سودایی
آن به که کنی به صبر پابرجایی
صد عقل فدای این چنین سودا باد
صد صبر فدای این چنین رسوایی

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۵۸: یا روی دلم به سوی دیگر گردان 2شمارهٔ ۵۹: گویند مرا چرا شدی سودایی 3شمارهٔ ۶۰: آنها که محققان این درگاهند 4شمارهٔ ۶۱: آنجا که نه کون و نه مکان در گنجد 5شمارهٔ ۶۲: این ره به قدم چون بر وی برخیزد 6شمارهٔ ۶۳: روزی که جمال تو مرا دیده شود 7شمارهٔ ۶۴: چون در غم تو شادی من نفزاید 8شمارهٔ ۶۵: گر طالب قرب حق شدی موسی وار 9شمارهٔ ۶۶: آنجا که سراپردهٔ اجلال جلال 10شمارهٔ ۶۷: دل دوش دم نامتناهی می زد 11شمارهٔ ۶۸: از دفتر عشق حرف می خوان و مگو 12شمارهٔ ۶۹: ای دل چو شراب معرفت کردی نوش 13شمارهٔ ۷۰: تا چند چو بلبلان برآری آواز 14شمارهٔ ۷۱: جان از قبل زبان به بیم خطر است 15شمارهٔ ۷۲: این گفتن بسیار تو هست از پندار 16شمارهٔ ۷۳: در معرض صد سلامتی باهش باش 17شمارهٔ ۷۴: چون بر سر و پای من نگه کرد او دوش 18شمارهٔ ۷۵: صرّاف سخن باش و سخن کمتر گوی 19شمارهٔ ۷۶: دم درکش و در خویش سیاحی می کن 20شمارهٔ ۷۷: یا قلب ترید وصله مجّانا 21شمارهٔ ۷۸: در دست غم عشق نهادم دل را 22شمارهٔ ۷۹: از عقل عقیله گشت حاصل ما را 23شمارهٔ ۸۰: دلدار به دل گفت گرت رغبت ماست 24شمارهٔ ۸۱: هرگه که غمی ملازم دل شودت 25شمارهٔ ۸۲: جان بر سر عشق پای فرسود ای دل 26شمارهٔ ۸۳: از ذکر تو جز عشق نیاموزد دل 27شمارهٔ ۸۴: ای خاک در تو سرمهٔ دیدهٔ دل 28شمارهٔ ۸۵: در پختهٔ عقل بنگر از دیدهٔ دل 29شمارهٔ ۸۶: قفلی زده ام زمهر تو بر سر دل 30شمارهٔ ۸۷: در فکرت جان راه بیاموز ای دل 31شمارهٔ ۸۸: روزی زقضای آسمانی ای دل 32شمارهٔ ۸۹: چون رفت ز روز عمر من آب ای دل 33شمارهٔ ۹۰: با راهرو گفت خسته می دار ای دل 34شمارهٔ ۹۱: دل را شود از دیده فرو پای به گل 35شمارهٔ ۹۲: با دل گفتم چیست بگو تدبیرم 36شمارهٔ ۹۳: تا با دل دلبرم دلم دل بنهاد 37شمارهٔ ۹۴: با دل گفتم که این چه زیر و زبری اس ...38شمارهٔ ۹۵: با دل گفتم تو را چه می رنجاند 39شمارهٔ ۹۶: از دل همه ساله درد حاصل باشد 40شمارهٔ ۹۷: با دل گفتم مشکلت آسان نشود 41شمارهٔ ۹۸: آن یار که منزلگه او قلب آمد 42شمارهٔ ۹۹: با دل گفتم هزار افسانه به عقل 43شمارهٔ ۱۰۰: از دیده چه گویم که ازو دارم غم 44شمارهٔ ۱۰۱: ای دیدن تو روشنی دیدهٔ دل 45شمارهٔ ۱۰۲: ای دل دَرِ غم گشاده ای می بینم 46شمارهٔ ۱۰۳: پایی نه که سوی وصل بشتابد دل 47شمارهٔ ۱۰۴: «اوحد» دیدی که هرچ دیدی هیچ است 48شمارهٔ ۱۰۵: سرگردانان راه دل بسیارند 49شمارهٔ ۱۰۶: با دل گفتم نئی زمردان غمش 50شمارهٔ ۱۰۷: هر لحظه زدست غم به جان آید دل 51شمارهٔ ۱۰۸: چندانک دلم جان کند اندر سر و کار 52شمارهٔ ۱۰۹: فریاد رسی نیست کسی را از کس 53شمارهٔ ۱۱۰: آنجا که صفای دل بود دایهٔ عیش 54شمارهٔ ۱۱۱: ای دل گر ازین پایه فروتر نایی 55شمارهٔ ۱۱۲: ای دل چو خراب گشتی آباد شوی 56شمارهٔ ۱۱۳: بیچاره دلا چند کنی خودبینی 57شمارهٔ ۱۱۴: ای دل چو قلم نقش منمّا می باش 58شمارهٔ ۱۱۵: گر در ره دوست پایدار آید دل 59شمارهٔ ۱۱۶: با یار چرا چنین صبوری ای دل 60شمارهٔ ۱۱۷: رازت چو به پیش خلق شد فاش ای دل 61شمارهٔ ۱۱۸: دل با غم اگر بساختی شادستی 62شمارهٔ ۱۱۹: عشق است که کیمیای فقر است دَروُ 63شمارهٔ ۱۲۰: در درد دل خویش زبی درمانی 64شمارهٔ ۱۲۱: اندر طلب وصل تو ای سرو روان 65شمارهٔ ۱۲۲: اندر طلبت گرچه به سر می پویم 66شمارهٔ ۱۲۳: در راه طلب به آخر آمد نفسم 67شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته تو را به صد هوا می طلبم 68شمارهٔ ۱۲۵: هر چند که من به خویشتن می نرسم 69شمارهٔ ۱۲۶: غمگین غمگین به سوی تو می پویم 70شمارهٔ ۱۲۷: طالب که نه صادق است جایی نرسد 71شمارهٔ ۱۲۸: ای تن خواهی که احتشامت باشد 72شمارهٔ ۱۲۹: از بهر چه حل نمی کنی مشکل خود 73شمارهٔ ۱۳۰: اندر طلب آنک نیست صادق چه کند 74شمارهٔ ۱۳۱: جانم شب و روز از تو نشان می طلبد 75شمارهٔ ۱۳۲: دل گر نظری کند به روی تو کند 76شمارهٔ ۱۳۳: در راه طلب زاد ادب می باید 77شمارهٔ ۱۳۴: ترسم که اگر در طلبش نشتابی 78شمارهٔ ۱۳۵: حاشا که من از خاک درت برخیزم 79شمارهٔ ۱۳۶: تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را 80شمارهٔ ۱۳۷: نفسم چو به نان و تره از من راضی ا ...81شمارهٔ ۱۳۸: از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست 82شمارهٔ ۱۳۹: تا ظن نبری که خان و مان محتشمی اس ...83شمارهٔ ۱۴۰: مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت 84شمارهٔ ۱۴۱: ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد 85شمارهٔ ۱۴۲: عالی نسبا چرا بننشینی پست 86شمارهٔ ۱۴۳: دل کز پی آب و نان در آتش نبود 87شمارهٔ ۱۴۴: پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر 88شمارهٔ ۱۴۵: در کوی قناعت ارچه دیر آمده ایم 89شمارهٔ ۱۴۶: گر راحت دل خواهی و آسایش تن 90شمارهٔ ۱۴۷: بردارندت اگر شوی افکنده 91شمارهٔ ۱۴۸: کنجی و قناعت از قباد و کی به 92شمارهٔ ۱۴۹: آیا تو ز نادانی و سرگردانی 93شمارهٔ ۱۵۰: بر سنگ قناعت ار غباری داری 94شمارهٔ ۱۵۱: در کوی قناعت ار سپنجی داری 95شمارهٔ ۱۵۲: آن را که قناعتش صناعت باشد 96شمارهٔ ۱۵۳: از لذّت این وجود مانع گردی 97شمارهٔ ۱۵۴: از خلق به هیچ گونه یاری مطلب 98شمارهٔ ۱۵۵: من قال بانّ جوهر الفقر عرض 99شمارهٔ ۱۵۶: الفقر اذا ابعدکم یدنیکم 100شمارهٔ ۱۵۷: جمعیت ازین شیفته رایان آموز 101شمارهٔ ۱۵۸: از طعم لب تو در شکر چیزی هست 102شمارهٔ ۱۵۹: درویشان را بر همه عالم پیشی است 103شمارهٔ ۱۶۰: درد ره فقر به زهَر درمان است 104شمارهٔ ۱۶۱: در عالم فقر میر و سلطان هیچ است 105شمارهٔ ۱۶۲: سلطانی اصل بی گمان درویشی است 106شمارهٔ ۱۶۳: امروز بده بدان جهانی که به است 107شمارهٔ ۱۶۴: گفتی عالم به پای درویشان است 108شمارهٔ ۱۶۵: سرمایهٔ ملک جاودان درویشی است 109شمارهٔ ۱۶۶: مقبل بود آنک آشنای دَرِ اوست 110شمارهٔ ۱۶۷: آن نقطه که در فقر نهان آوردند 111شمارهٔ ۱۶۸: عالم همه سر به سر گدایان دارند 112شمارهٔ ۱۶۹: شاهان جهان چاکر درویشانند 113شمارهٔ ۱۷۰: اندر ره فقر دیده نادیده کنند 114شمارهٔ ۱۷۱: بادی که زکوی فقر گرد انگیزد 115شمارهٔ ۱۷۲: درویش کسی بود که در خود نگرد 116شمارهٔ ۱۷۳: گر شهوت توسن تو رام تو شود 117شمارهٔ ۱۷۴: درویش که اسرار نهان می‌بخشد 118شمارهٔ ۱۷۵: درویش زخودپرستی آزاد بود 119شمارهٔ ۱۷۶: هر دل که درو دُرّ معانی بندد 120شمارهٔ ۱۷۷: درویش به غم همیشه خرّم باشد 121شمارهٔ ۱۷۸: میل دل ما جز به فقیری نبود 122شمارهٔ ۱۷۹: دانی چه بود جان و جهانِ درویش 123شمارهٔ ۱۸۰: دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر 124شمارهٔ ۱۸۱: شاهان همه دولت از فقیران طلبند 125شمارهٔ ۱۸۲: آزادی مرد هر چه خواهی ارزد 126شمارهٔ ۱۸۳: هرگه که تو آوری بیانی از فقر 127شمارهٔ ۱۸۴: درویش همیشه بی نوا اولی تر 128شمارهٔ ۱۸۵: در راه طلب خدمت درویشان کن 129شمارهٔ ۱۸۶: در درویشی کار به صدق است و یقین 130شمارهٔ ۱۸۷: در فقر اگر دمی تو با حق داری 131شمارهٔ ۱۸۸: تا ظن نبری که غمخوری درویشی است 132شمارهٔ ۱۸۹: در عالم فقر ار سر هر پر هوسی 133شمارهٔ ۱۹۰: خود دمدمه ای است آدمی از دم او 134شمارهٔ ۱۹۱: امروز چو ناصر فقیران باشی 135شمارهٔ ۱۹۲: دردی است طمع که نیستش درمانی 136شمارهٔ ۱۹۳: درویشان را عار بود محتشمی 137شمارهٔ ۱۹۴: با فقر نشین اگر تو همدم خواهی 138شمارهٔ ۱۹۵: درویش ز درویشی از آن می نرهد 139شمارهٔ ۱۹۶: گر مرکب عشق نیکوان خواهی تاخت 140شمارهٔ ۱۹۷: جانی که زمهر زیر میغش داری 141شمارهٔ ۱۹۸: تا تو نشوی فرد به فردی نرسی 142شمارهٔ ۱۹۹: در کعبهٔ دل اگر تو حاضر باشی 143شمارهٔ ۲۰۰: هر دل که درو مایهٔ تجرید کم است 144شمارهٔ ۲۰۱: از خود به درآیی نفسی تجرید است 145شمارهٔ ۲۰۲: آن را که دلش خانهٔ توحید بود 146شمارهٔ ۲۰۳: افکند بتی به بت پرستی ما را 147شمارهٔ ۲۰۴: ما را تو مدام دل به مستی ندهی 148شمارهٔ ۲۰۵: ساقی به صبوحی می ناب اندر ده 149شمارهٔ ۲۰۶: دانم که زنیستی تو هستم کردی 150شمارهٔ ۲۰۷: مستم دارد زباده ساقی پیوست 151شمارهٔ ۲۰۸: مستی زمی عشق و نه مستی زمی است 152شمارهٔ ۲۰۹: هر کاو نشود مست تو او مغبون است 153شمارهٔ ۲۱۰: قم فاسقنی قهوةً کان عاصرها 154شمارهٔ ۲۱۱: در صفّهٔ شاه دست یازی نبود 155شمارهٔ ۲۱۲: یک دست به مصحفیم و یک دست به جام 156شمارهٔ ۲۱۳: در راه خدا نکتهٔ طامات چه سود 157شمارهٔ ۲۱۴: آنها که به تقلید عبارات کنند 158شمارهٔ ۲۱۵: قلّاش و قلندری و عاشق بودن 159شمارهٔ ۲۱۶: درویشانیم و نیز دلریشانیم 160شمارهٔ ۲۱۷: نارفته ره صدق و صفا گامی چند 161شمارهٔ ۲۱۸: هرگه که ببینی دو سه سرگردان را 162شمارهٔ ۲۱۹: هر مرد که با فراغتش سامان است 163شمارهٔ ۲۲۰: اکنون که تو را امید آزادی خاست 164شمارهٔ ۲۲۱: اسباب وجود دم به دم تشویش است 165شمارهٔ ۲۲۲: ناجنسان را تو محرم راز مکن 166شمارهٔ ۲۲۳: اسرار که سخت است سخن سست مگو 167شمارهٔ ۲۲۴: آیات کتاب حق همی خوان و مپرس 168شمارهٔ ۲۲۵: دردا که درین سوز و گدازم کس نیست 169شمارهٔ ۲۲۶: از عمر نصیب جاودانی برگیر 170شمارهٔ ۲۲۷: آن را که طریق نیکبختی باید 171شمارهٔ ۲۲۸: غافل منشین که این زمانی است عزیز 172شمارهٔ ۲۲۹: تخمی دو سه بی وقت بپاشیم مگر 173شمارهٔ ۲۳۰: ای دل چه کری کند مشوش بودن 174شمارهٔ ۲۳۱: خود را چو دمی ز دهر خرّم یابی 175شمارهٔ ۲۳۲: با ما تو هر آنچ گویی از کین گویی 176شمارهٔ ۲۳۳: ای خواجه یکی کام روا کن ما را 177شمارهٔ ۲۳۴: یکباره برون نیامده از پی و پوست 178شمارهٔ ۲۳۵: داری سر کارزار میدان این است 179شمارهٔ ۲۳۶: بس خون جگر که شیخ من با من خورد 180شمارهٔ ۲۳۷: بر خود چو نئی به بی تباهی منکر 181شمارهٔ ۲۳۸: هر شیخ که او علم ندارد در تن 182شمارهٔ ۲۳۹: اندر ره عشق اگر تکلّف نکنی 183شمارهٔ ۲۴۰: تا جان خودت به دست سودا ندهی 184شمارهٔ ۲۴۱: در دست تکلّف چو اسیری ای دل 185شمارهٔ ۲۴۲: زنهار دلا بکوش اگر باخبری 186شمارهٔ ۲۴۳: امروز درین زمانه بی یاری به 187شمارهٔ ۲۴۴: شمع دل من روی چو شمع تو بس است 188شمارهٔ ۲۴۵: گر زانک بر کس نروم روزی چند 189شمارهٔ ۲۴۶: بی روی توَم زخویشتن دل بگرفت 190شمارهٔ ۲۴۷: یکباره زعقل و خردم دل بگرفت 191شمارهٔ ۲۴۸: آنها که درین راه فلاحی باشند 192شمارهٔ ۲۴۹: این آزادی هزار جان بیش ارزد 193شمارهٔ ۲۵۰: ای دل تو طربناک نئی حیران باش 194شمارهٔ ۲۵۱: ای دل پس زنجیر چو دیوانه نشین 195شمارهٔ ۲۵۲: آن یار که در سینه جنون دارم ازو 196شمارهٔ ۲۵۳: هان تا دم دهر در جوالت نکند 197شمارهٔ ۲۵۴: جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن 198شمارهٔ ۲۵۵: عمری به مراد خود رسیدی، بس کن 199شمارهٔ ۲۵۶: ای پیر به طبع تیز گامی تو هنوز 200شمارهٔ ۲۵۷: تا چند می و سماع و ساقی طلبی 201شمارهٔ ۲۵۸: تو آمده ای به پادشاهی کردن 202شمارهٔ ۲۵۹: شرمت بادا ازین تباهی کردن 203شمارهٔ ۲۶۰: دنیا گذران است به هر بیش و کمی 204شمارهٔ ۲۶۱: گر می خواهی که سرّ اوحی بینی 205شمارهٔ ۲۶۲: سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است 206شمارهٔ ۲۶۳: تا در نرسد وعده هر کار که هست 207شمارهٔ ۲۶۴: چون هستی تو به نیستی آلوده است 208شمارهٔ ۲۶۵: ره رو همه در حمایت صدق خود است 209شمارهٔ ۲۶۶: زین سان که تو را بی خودی و بی خبر ...210شمارهٔ ۲۶۷: ای گل چو زغنچه نوبهارت کردند 211شمارهٔ ۲۶۸: ای دل اگرت زنفس معزول کنند 212شمارهٔ ۲۶۹: ای دل عمری گذاشتی در پندار 213شمارهٔ ۲۷۰: جان در تن تو نفس شماری بیش است 214شمارهٔ ۲۷۱: ای خواجه اگر تو را سعادت خویش است 215شمارهٔ ۲۷۲: ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد 216شمارهٔ ۲۷۳: هان تا تو ببندی به مراعاتش پشت 217شمارهٔ ۲۷۴: آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای 218شمارهٔ ۲۷۵: گر زانک تو صاحبدل و صاحبنظری 219شمارهٔ ۲۷۶: ای دل زشراب جهل مستی تاکی 220شمارهٔ ۲۷۷: ای دل چو شمار کارها خواهد بود 221شمارهٔ ۲۷۸: ای دل تو بدین حال چرایی خشنود 222شمارهٔ ۲۷۹: از سود و زیان خود به در نتوان بود 223شمارهٔ ۲۸۰: گر عمر بود تو را فزون از پانصد 224شمارهٔ ۲۸۱: زین سان که مراست از تو در سینه سر ...225شمارهٔ ۲۸۲: ای دل نفس تو می شمارند آخر 226شمارهٔ ۲۸۳: آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر 227شمارهٔ ۲۸۴: ای دل مطلب رخ جهان آرایش 228شمارهٔ ۲۸۵: اندر همه عمر من شبی وقت نماز 229شمارهٔ ۲۸۶: با آنچ گسستنی است در پیوستی 230شمارهٔ ۲۸۷: هر چیز که او گفت چنان است همه 231شمارهٔ ۲۸۸: زنهار مگو که رهروان نیز نیند 232شمارهٔ ۲۸۹: تا نان حرام و آب یک روزهٔ ما 233شمارهٔ ۲۹۰: هر لقمه که آلوده بود قی به از آن

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ