به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اوحدالدین کرمانی

اوحدالدین کرمانیالباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المریدشمارهٔ ۱۸: هرگه که مقدم به مقالات شوی

1620عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

هرگه که مقدم به مقالات شوی
پیش صنم صفات خود لات شوی
جز جمع مباش تا مگر ذات شوی
هرگه که پراکنده شوی مات شوی

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۷: بیگانه صفت دلا هوایی می زن 2شمارهٔ ۱۸: هرگه که مقدم به مقالات شوی 3شمارهٔ ۱۹: لاشک و لا خفاء من عاش یَموت 4شمارهٔ ۲۰: ای تن همه وصل کار سازی است مخسب 5شمارهٔ ۲۱: گر می خواهی بقا و پیروز مخسب 6شمارهٔ ۲۲: ایّام گلست و عیش باقی است مخسب 7شمارهٔ ۲۳: هستم به وصالِ دوست دلشاد امشب 8شمارهٔ ۲۴: ای شب منم [و] وصال جانان امشب 9شمارهٔ ۲۵: تا چند شوی تو از پی شمع و شراب 10شمارهٔ ۲۶: کردیم دل از جمله مسلّم امشب 11شمارهٔ ۲۷: جز حق تو بکن جمله فراموش امشب 12شمارهٔ ۲۸: زنهار پی طبع هوس پَیمایت 13شمارهٔ ۲۹: ای دل تو چنان بزی که هشیار شوی 14شمارهٔ ۳۰: گر قسم تو شادی است غمت نفزاید 15شمارهٔ ۳۱: تا در پی آن فزون و این کم باشی 16شمارهٔ ۳۲: چون بی خبران مگرد هر دم به دری 17شمارهٔ ۳۳: باطل بینم به سوی کعبه سفرت 18شمارهٔ ۳۴: عیشی که مهیّاست رها نتوان کرد 19شمارهٔ ۳۵: خواهی که تو را مراد حاصل گردد 20شمارهٔ ۳۶: از شمع وصال کمترک یابی نور 21شمارهٔ ۳۷: ای دوست تو در جوال افسانه مباش 22شمارهٔ ۳۸: ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش 23شمارهٔ ۳۹: در راه طلب صادق و ذاکر می باش 24شمارهٔ ۴۰: گر دل زتو بگسلد به غم بشکنمش 25شمارهٔ ۴۱: یا رب چه خوش است زلف خم در خم او 26شمارهٔ ۴۲: آنی که فلک با تو درآید به طرب 27شمارهٔ ۴۳: دردا که درون صفه ما را ره نیست 28شمارهٔ ۴۴: ای دل صفت جمال او نتوان گفت 29شمارهٔ ۴۵: گفتی که به عقل باش کاین رسوایی است 30شمارهٔ ۴۶: تا قسم من سوخته خود حرمان است 31شمارهٔ ۴۷: آنها که زاصل عقل سرگردانند 32شمارهٔ ۴۸: آنها که سرانند به سرگردانند 33شمارهٔ ۴۹: کو دل که بدان دل غم جان شاید خورد 34شمارهٔ ۵۰: دل رفته و عشق آمده تا خود چه کند 35شمارهٔ ۵۱: تا عشق توَم سلسله می جنباند 36شمارهٔ ۵۲: خواهی که برم سرّ تو مکنون باشد 37شمارهٔ ۵۳: در هیچ سری مایهٔ اسراری نه 38شمارهٔ ۵۴: هر دل نبود قابل اسرار خدا 39شمارهٔ ۵۵: از کتم عدم چون که برون افتادم 40شمارهٔ ۵۶: در من نگرم زپای تا سر هیچم 41شمارهٔ ۵۷: ای دوست بیا و غم بی حاصل بین 42شمارهٔ ۵۸: یا روی دلم به سوی دیگر گردان 43شمارهٔ ۵۹: گویند مرا چرا شدی سودایی 44شمارهٔ ۶۰: آنها که محققان این درگاهند 45شمارهٔ ۶۱: آنجا که نه کون و نه مکان در گنجد 46شمارهٔ ۶۲: این ره به قدم چون بر وی برخیزد 47شمارهٔ ۶۳: روزی که جمال تو مرا دیده شود 48شمارهٔ ۶۴: چون در غم تو شادی من نفزاید 49شمارهٔ ۶۵: گر طالب قرب حق شدی موسی وار 50شمارهٔ ۶۶: آنجا که سراپردهٔ اجلال جلال 51شمارهٔ ۶۷: دل دوش دم نامتناهی می زد 52شمارهٔ ۶۸: از دفتر عشق حرف می خوان و مگو 53شمارهٔ ۶۹: ای دل چو شراب معرفت کردی نوش 54شمارهٔ ۷۰: تا چند چو بلبلان برآری آواز 55شمارهٔ ۷۱: جان از قبل زبان به بیم خطر است 56شمارهٔ ۷۲: این گفتن بسیار تو هست از پندار 57شمارهٔ ۷۳: در معرض صد سلامتی باهش باش 58شمارهٔ ۷۴: چون بر سر و پای من نگه کرد او دوش 59شمارهٔ ۷۵: صرّاف سخن باش و سخن کمتر گوی 60شمارهٔ ۷۶: دم درکش و در خویش سیاحی می کن 61شمارهٔ ۷۷: یا قلب ترید وصله مجّانا 62شمارهٔ ۷۸: در دست غم عشق نهادم دل را 63شمارهٔ ۷۹: از عقل عقیله گشت حاصل ما را 64شمارهٔ ۸۰: دلدار به دل گفت گرت رغبت ماست 65شمارهٔ ۸۱: هرگه که غمی ملازم دل شودت 66شمارهٔ ۸۲: جان بر سر عشق پای فرسود ای دل 67شمارهٔ ۸۳: از ذکر تو جز عشق نیاموزد دل 68شمارهٔ ۸۴: ای خاک در تو سرمهٔ دیدهٔ دل 69شمارهٔ ۸۵: در پختهٔ عقل بنگر از دیدهٔ دل 70شمارهٔ ۸۶: قفلی زده ام زمهر تو بر سر دل 71شمارهٔ ۸۷: در فکرت جان راه بیاموز ای دل 72شمارهٔ ۸۸: روزی زقضای آسمانی ای دل 73شمارهٔ ۸۹: چون رفت ز روز عمر من آب ای دل 74شمارهٔ ۹۰: با راهرو گفت خسته می دار ای دل 75شمارهٔ ۹۱: دل را شود از دیده فرو پای به گل 76شمارهٔ ۹۲: با دل گفتم چیست بگو تدبیرم 77شمارهٔ ۹۳: تا با دل دلبرم دلم دل بنهاد 78شمارهٔ ۹۴: با دل گفتم که این چه زیر و زبری اس ...79شمارهٔ ۹۵: با دل گفتم تو را چه می رنجاند 80شمارهٔ ۹۶: از دل همه ساله درد حاصل باشد 81شمارهٔ ۹۷: با دل گفتم مشکلت آسان نشود 82شمارهٔ ۹۸: آن یار که منزلگه او قلب آمد 83شمارهٔ ۹۹: با دل گفتم هزار افسانه به عقل 84شمارهٔ ۱۰۰: از دیده چه گویم که ازو دارم غم 85شمارهٔ ۱۰۱: ای دیدن تو روشنی دیدهٔ دل 86شمارهٔ ۱۰۲: ای دل دَرِ غم گشاده ای می بینم 87شمارهٔ ۱۰۳: پایی نه که سوی وصل بشتابد دل 88شمارهٔ ۱۰۴: «اوحد» دیدی که هرچ دیدی هیچ است 89شمارهٔ ۱۰۵: سرگردانان راه دل بسیارند 90شمارهٔ ۱۰۶: با دل گفتم نئی زمردان غمش 91شمارهٔ ۱۰۷: هر لحظه زدست غم به جان آید دل 92شمارهٔ ۱۰۸: چندانک دلم جان کند اندر سر و کار 93شمارهٔ ۱۰۹: فریاد رسی نیست کسی را از کس 94شمارهٔ ۱۱۰: آنجا که صفای دل بود دایهٔ عیش 95شمارهٔ ۱۱۱: ای دل گر ازین پایه فروتر نایی 96شمارهٔ ۱۱۲: ای دل چو خراب گشتی آباد شوی 97شمارهٔ ۱۱۳: بیچاره دلا چند کنی خودبینی 98شمارهٔ ۱۱۴: ای دل چو قلم نقش منمّا می باش 99شمارهٔ ۱۱۵: گر در ره دوست پایدار آید دل 100شمارهٔ ۱۱۶: با یار چرا چنین صبوری ای دل 101شمارهٔ ۱۱۷: رازت چو به پیش خلق شد فاش ای دل 102شمارهٔ ۱۱۸: دل با غم اگر بساختی شادستی 103شمارهٔ ۱۱۹: عشق است که کیمیای فقر است دَروُ 104شمارهٔ ۱۲۰: در درد دل خویش زبی درمانی 105شمارهٔ ۱۲۱: اندر طلب وصل تو ای سرو روان 106شمارهٔ ۱۲۲: اندر طلبت گرچه به سر می پویم 107شمارهٔ ۱۲۳: در راه طلب به آخر آمد نفسم 108شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته تو را به صد هوا می طلبم 109شمارهٔ ۱۲۵: هر چند که من به خویشتن می نرسم 110شمارهٔ ۱۲۶: غمگین غمگین به سوی تو می پویم 111شمارهٔ ۱۲۷: طالب که نه صادق است جایی نرسد 112شمارهٔ ۱۲۸: ای تن خواهی که احتشامت باشد 113شمارهٔ ۱۲۹: از بهر چه حل نمی کنی مشکل خود 114شمارهٔ ۱۳۰: اندر طلب آنک نیست صادق چه کند 115شمارهٔ ۱۳۱: جانم شب و روز از تو نشان می طلبد 116شمارهٔ ۱۳۲: دل گر نظری کند به روی تو کند 117شمارهٔ ۱۳۳: در راه طلب زاد ادب می باید 118شمارهٔ ۱۳۴: ترسم که اگر در طلبش نشتابی 119شمارهٔ ۱۳۵: حاشا که من از خاک درت برخیزم 120شمارهٔ ۱۳۶: تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را 121شمارهٔ ۱۳۷: نفسم چو به نان و تره از من راضی ا ...122شمارهٔ ۱۳۸: از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست 123شمارهٔ ۱۳۹: تا ظن نبری که خان و مان محتشمی اس ...124شمارهٔ ۱۴۰: مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت 125شمارهٔ ۱۴۱: ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد 126شمارهٔ ۱۴۲: عالی نسبا چرا بننشینی پست 127شمارهٔ ۱۴۳: دل کز پی آب و نان در آتش نبود 128شمارهٔ ۱۴۴: پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر 129شمارهٔ ۱۴۵: در کوی قناعت ارچه دیر آمده ایم 130شمارهٔ ۱۴۶: گر راحت دل خواهی و آسایش تن 131شمارهٔ ۱۴۷: بردارندت اگر شوی افکنده 132شمارهٔ ۱۴۸: کنجی و قناعت از قباد و کی به 133شمارهٔ ۱۴۹: آیا تو ز نادانی و سرگردانی 134شمارهٔ ۱۵۰: بر سنگ قناعت ار غباری داری 135شمارهٔ ۱۵۱: در کوی قناعت ار سپنجی داری 136شمارهٔ ۱۵۲: آن را که قناعتش صناعت باشد 137شمارهٔ ۱۵۳: از لذّت این وجود مانع گردی 138شمارهٔ ۱۵۴: از خلق به هیچ گونه یاری مطلب 139شمارهٔ ۱۵۵: من قال بانّ جوهر الفقر عرض 140شمارهٔ ۱۵۶: الفقر اذا ابعدکم یدنیکم 141شمارهٔ ۱۵۷: جمعیت ازین شیفته رایان آموز 142شمارهٔ ۱۵۸: از طعم لب تو در شکر چیزی هست 143شمارهٔ ۱۵۹: درویشان را بر همه عالم پیشی است 144شمارهٔ ۱۶۰: درد ره فقر به زهَر درمان است 145شمارهٔ ۱۶۱: در عالم فقر میر و سلطان هیچ است 146شمارهٔ ۱۶۲: سلطانی اصل بی گمان درویشی است 147شمارهٔ ۱۶۳: امروز بده بدان جهانی که به است 148شمارهٔ ۱۶۴: گفتی عالم به پای درویشان است 149شمارهٔ ۱۶۵: سرمایهٔ ملک جاودان درویشی است 150شمارهٔ ۱۶۶: مقبل بود آنک آشنای دَرِ اوست 151شمارهٔ ۱۶۷: آن نقطه که در فقر نهان آوردند 152شمارهٔ ۱۶۸: عالم همه سر به سر گدایان دارند 153شمارهٔ ۱۶۹: شاهان جهان چاکر درویشانند 154شمارهٔ ۱۷۰: اندر ره فقر دیده نادیده کنند 155شمارهٔ ۱۷۱: بادی که زکوی فقر گرد انگیزد 156شمارهٔ ۱۷۲: درویش کسی بود که در خود نگرد 157شمارهٔ ۱۷۳: گر شهوت توسن تو رام تو شود 158شمارهٔ ۱۷۴: درویش که اسرار نهان می‌بخشد 159شمارهٔ ۱۷۵: درویش زخودپرستی آزاد بود 160شمارهٔ ۱۷۶: هر دل که درو دُرّ معانی بندد 161شمارهٔ ۱۷۷: درویش به غم همیشه خرّم باشد 162شمارهٔ ۱۷۸: میل دل ما جز به فقیری نبود 163شمارهٔ ۱۷۹: دانی چه بود جان و جهانِ درویش 164شمارهٔ ۱۸۰: دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر 165شمارهٔ ۱۸۱: شاهان همه دولت از فقیران طلبند 166شمارهٔ ۱۸۲: آزادی مرد هر چه خواهی ارزد 167شمارهٔ ۱۸۳: هرگه که تو آوری بیانی از فقر 168شمارهٔ ۱۸۴: درویش همیشه بی نوا اولی تر 169شمارهٔ ۱۸۵: در راه طلب خدمت درویشان کن 170شمارهٔ ۱۸۶: در درویشی کار به صدق است و یقین 171شمارهٔ ۱۸۷: در فقر اگر دمی تو با حق داری 172شمارهٔ ۱۸۸: تا ظن نبری که غمخوری درویشی است 173شمارهٔ ۱۸۹: در عالم فقر ار سر هر پر هوسی 174شمارهٔ ۱۹۰: خود دمدمه ای است آدمی از دم او 175شمارهٔ ۱۹۱: امروز چو ناصر فقیران باشی 176شمارهٔ ۱۹۲: دردی است طمع که نیستش درمانی 177شمارهٔ ۱۹۳: درویشان را عار بود محتشمی 178شمارهٔ ۱۹۴: با فقر نشین اگر تو همدم خواهی 179شمارهٔ ۱۹۵: درویش ز درویشی از آن می نرهد 180شمارهٔ ۱۹۶: گر مرکب عشق نیکوان خواهی تاخت 181شمارهٔ ۱۹۷: جانی که زمهر زیر میغش داری 182شمارهٔ ۱۹۸: تا تو نشوی فرد به فردی نرسی 183شمارهٔ ۱۹۹: در کعبهٔ دل اگر تو حاضر باشی 184شمارهٔ ۲۰۰: هر دل که درو مایهٔ تجرید کم است 185شمارهٔ ۲۰۱: از خود به درآیی نفسی تجرید است 186شمارهٔ ۲۰۲: آن را که دلش خانهٔ توحید بود 187شمارهٔ ۲۰۳: افکند بتی به بت پرستی ما را 188شمارهٔ ۲۰۴: ما را تو مدام دل به مستی ندهی 189شمارهٔ ۲۰۵: ساقی به صبوحی می ناب اندر ده 190شمارهٔ ۲۰۶: دانم که زنیستی تو هستم کردی 191شمارهٔ ۲۰۷: مستم دارد زباده ساقی پیوست 192شمارهٔ ۲۰۸: مستی زمی عشق و نه مستی زمی است 193شمارهٔ ۲۰۹: هر کاو نشود مست تو او مغبون است 194شمارهٔ ۲۱۰: قم فاسقنی قهوةً کان عاصرها 195شمارهٔ ۲۱۱: در صفّهٔ شاه دست یازی نبود 196شمارهٔ ۲۱۲: یک دست به مصحفیم و یک دست به جام 197شمارهٔ ۲۱۳: در راه خدا نکتهٔ طامات چه سود 198شمارهٔ ۲۱۴: آنها که به تقلید عبارات کنند 199شمارهٔ ۲۱۵: قلّاش و قلندری و عاشق بودن 200شمارهٔ ۲۱۶: درویشانیم و نیز دلریشانیم 201شمارهٔ ۲۱۷: نارفته ره صدق و صفا گامی چند 202شمارهٔ ۲۱۸: هرگه که ببینی دو سه سرگردان را 203شمارهٔ ۲۱۹: هر مرد که با فراغتش سامان است 204شمارهٔ ۲۲۰: اکنون که تو را امید آزادی خاست 205شمارهٔ ۲۲۱: اسباب وجود دم به دم تشویش است 206شمارهٔ ۲۲۲: ناجنسان را تو محرم راز مکن 207شمارهٔ ۲۲۳: اسرار که سخت است سخن سست مگو 208شمارهٔ ۲۲۴: آیات کتاب حق همی خوان و مپرس 209شمارهٔ ۲۲۵: دردا که درین سوز و گدازم کس نیست 210شمارهٔ ۲۲۶: از عمر نصیب جاودانی برگیر 211شمارهٔ ۲۲۷: آن را که طریق نیکبختی باید 212شمارهٔ ۲۲۸: غافل منشین که این زمانی است عزیز 213شمارهٔ ۲۲۹: تخمی دو سه بی وقت بپاشیم مگر 214شمارهٔ ۲۳۰: ای دل چه کری کند مشوش بودن 215شمارهٔ ۲۳۱: خود را چو دمی ز دهر خرّم یابی 216شمارهٔ ۲۳۲: با ما تو هر آنچ گویی از کین گویی 217شمارهٔ ۲۳۳: ای خواجه یکی کام روا کن ما را 218شمارهٔ ۲۳۴: یکباره برون نیامده از پی و پوست 219شمارهٔ ۲۳۵: داری سر کارزار میدان این است 220شمارهٔ ۲۳۶: بس خون جگر که شیخ من با من خورد 221شمارهٔ ۲۳۷: بر خود چو نئی به بی تباهی منکر 222شمارهٔ ۲۳۸: هر شیخ که او علم ندارد در تن 223شمارهٔ ۲۳۹: اندر ره عشق اگر تکلّف نکنی 224شمارهٔ ۲۴۰: تا جان خودت به دست سودا ندهی 225شمارهٔ ۲۴۱: در دست تکلّف چو اسیری ای دل 226شمارهٔ ۲۴۲: زنهار دلا بکوش اگر باخبری 227شمارهٔ ۲۴۳: امروز درین زمانه بی یاری به 228شمارهٔ ۲۴۴: شمع دل من روی چو شمع تو بس است 229شمارهٔ ۲۴۵: گر زانک بر کس نروم روزی چند 230شمارهٔ ۲۴۶: بی روی توَم زخویشتن دل بگرفت 231شمارهٔ ۲۴۷: یکباره زعقل و خردم دل بگرفت 232شمارهٔ ۲۴۸: آنها که درین راه فلاحی باشند 233شمارهٔ ۲۴۹: این آزادی هزار جان بیش ارزد 234شمارهٔ ۲۵۰: ای دل تو طربناک نئی حیران باش 235شمارهٔ ۲۵۱: ای دل پس زنجیر چو دیوانه نشین 236شمارهٔ ۲۵۲: آن یار که در سینه جنون دارم ازو 237شمارهٔ ۲۵۳: هان تا دم دهر در جوالت نکند 238شمارهٔ ۲۵۴: جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن 239شمارهٔ ۲۵۵: عمری به مراد خود رسیدی، بس کن 240شمارهٔ ۲۵۶: ای پیر به طبع تیز گامی تو هنوز 241شمارهٔ ۲۵۷: تا چند می و سماع و ساقی طلبی 242شمارهٔ ۲۵۸: تو آمده ای به پادشاهی کردن 243شمارهٔ ۲۵۹: شرمت بادا ازین تباهی کردن 244شمارهٔ ۲۶۰: دنیا گذران است به هر بیش و کمی 245شمارهٔ ۲۶۱: گر می خواهی که سرّ اوحی بینی 246شمارهٔ ۲۶۲: سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است 247شمارهٔ ۲۶۳: تا در نرسد وعده هر کار که هست 248شمارهٔ ۲۶۴: چون هستی تو به نیستی آلوده است 249شمارهٔ ۲۶۵: ره رو همه در حمایت صدق خود است 250شمارهٔ ۲۶۶: زین سان که تو را بی خودی و بی خبر ...251شمارهٔ ۲۶۷: ای گل چو زغنچه نوبهارت کردند 252شمارهٔ ۲۶۸: ای دل اگرت زنفس معزول کنند 253شمارهٔ ۲۶۹: ای دل عمری گذاشتی در پندار 254شمارهٔ ۲۷۰: جان در تن تو نفس شماری بیش است 255شمارهٔ ۲۷۱: ای خواجه اگر تو را سعادت خویش است 256شمارهٔ ۲۷۲: ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد 257شمارهٔ ۲۷۳: هان تا تو ببندی به مراعاتش پشت 258شمارهٔ ۲۷۴: آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای 259شمارهٔ ۲۷۵: گر زانک تو صاحبدل و صاحبنظری 260شمارهٔ ۲۷۶: ای دل زشراب جهل مستی تاکی 261شمارهٔ ۲۷۷: ای دل چو شمار کارها خواهد بود 262شمارهٔ ۲۷۸: ای دل تو بدین حال چرایی خشنود 263شمارهٔ ۲۷۹: از سود و زیان خود به در نتوان بود 264شمارهٔ ۲۸۰: گر عمر بود تو را فزون از پانصد 265شمارهٔ ۲۸۱: زین سان که مراست از تو در سینه سر ...266شمارهٔ ۲۸۲: ای دل نفس تو می شمارند آخر 267شمارهٔ ۲۸۳: آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر 268شمارهٔ ۲۸۴: ای دل مطلب رخ جهان آرایش 269شمارهٔ ۲۸۵: اندر همه عمر من شبی وقت نماز 270شمارهٔ ۲۸۶: با آنچ گسستنی است در پیوستی 271شمارهٔ ۲۸۷: هر چیز که او گفت چنان است همه 272شمارهٔ ۲۸۸: زنهار مگو که رهروان نیز نیند 273شمارهٔ ۲۸۹: تا نان حرام و آب یک روزهٔ ما 274شمارهٔ ۲۹۰: هر لقمه که آلوده بود قی به از آن

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ