به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اوحدالدین کرمانی

اوحدالدین کرمانیالباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المریدشمارهٔ ۲۰: ای تن همه وصل کار سازی است مخسب

2040عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

ای تن همه وصل کار سازی است مخسب
وز یار همه بنده نوازی است مخسب
هان تا تو به جهد دیده برهم نزنی
جان یافته ای چه جای بازی است مخسب

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۹: لاشک و لا خفاء من عاش یَموت 2شمارهٔ ۲۰: ای تن همه وصل کار سازی است مخسب 3شمارهٔ ۲۱: گر می خواهی بقا و پیروز مخسب 4شمارهٔ ۲۲: ایّام گلست و عیش باقی است مخسب 5شمارهٔ ۲۳: هستم به وصالِ دوست دلشاد امشب 6شمارهٔ ۲۴: ای شب منم [و] وصال جانان امشب 7شمارهٔ ۲۵: تا چند شوی تو از پی شمع و شراب 8شمارهٔ ۲۶: کردیم دل از جمله مسلّم امشب 9شمارهٔ ۲۷: جز حق تو بکن جمله فراموش امشب 10شمارهٔ ۲۸: زنهار پی طبع هوس پَیمایت 11شمارهٔ ۲۹: ای دل تو چنان بزی که هشیار شوی 12شمارهٔ ۳۰: گر قسم تو شادی است غمت نفزاید 13شمارهٔ ۳۱: تا در پی آن فزون و این کم باشی 14شمارهٔ ۳۲: چون بی خبران مگرد هر دم به دری 15شمارهٔ ۳۳: باطل بینم به سوی کعبه سفرت 16شمارهٔ ۳۴: عیشی که مهیّاست رها نتوان کرد 17شمارهٔ ۳۵: خواهی که تو را مراد حاصل گردد 18شمارهٔ ۳۶: از شمع وصال کمترک یابی نور 19شمارهٔ ۳۷: ای دوست تو در جوال افسانه مباش 20شمارهٔ ۳۸: ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش 21شمارهٔ ۳۹: در راه طلب صادق و ذاکر می باش 22شمارهٔ ۴۰: گر دل زتو بگسلد به غم بشکنمش 23شمارهٔ ۴۱: یا رب چه خوش است زلف خم در خم او 24شمارهٔ ۴۲: آنی که فلک با تو درآید به طرب 25شمارهٔ ۴۳: دردا که درون صفه ما را ره نیست 26شمارهٔ ۴۴: ای دل صفت جمال او نتوان گفت 27شمارهٔ ۴۵: گفتی که به عقل باش کاین رسوایی است 28شمارهٔ ۴۶: تا قسم من سوخته خود حرمان است 29شمارهٔ ۴۷: آنها که زاصل عقل سرگردانند 30شمارهٔ ۴۸: آنها که سرانند به سرگردانند 31شمارهٔ ۴۹: کو دل که بدان دل غم جان شاید خورد 32شمارهٔ ۵۰: دل رفته و عشق آمده تا خود چه کند 33شمارهٔ ۵۱: تا عشق توَم سلسله می جنباند 34شمارهٔ ۵۲: خواهی که برم سرّ تو مکنون باشد 35شمارهٔ ۵۳: در هیچ سری مایهٔ اسراری نه 36شمارهٔ ۵۴: هر دل نبود قابل اسرار خدا 37شمارهٔ ۵۵: از کتم عدم چون که برون افتادم 38شمارهٔ ۵۶: در من نگرم زپای تا سر هیچم 39شمارهٔ ۵۷: ای دوست بیا و غم بی حاصل بین 40شمارهٔ ۵۸: یا روی دلم به سوی دیگر گردان 41شمارهٔ ۵۹: گویند مرا چرا شدی سودایی 42شمارهٔ ۶۰: آنها که محققان این درگاهند 43شمارهٔ ۶۱: آنجا که نه کون و نه مکان در گنجد 44شمارهٔ ۶۲: این ره به قدم چون بر وی برخیزد 45شمارهٔ ۶۳: روزی که جمال تو مرا دیده شود 46شمارهٔ ۶۴: چون در غم تو شادی من نفزاید 47شمارهٔ ۶۵: گر طالب قرب حق شدی موسی وار 48شمارهٔ ۶۶: آنجا که سراپردهٔ اجلال جلال 49شمارهٔ ۶۷: دل دوش دم نامتناهی می زد 50شمارهٔ ۶۸: از دفتر عشق حرف می خوان و مگو 51شمارهٔ ۶۹: ای دل چو شراب معرفت کردی نوش 52شمارهٔ ۷۰: تا چند چو بلبلان برآری آواز 53شمارهٔ ۷۱: جان از قبل زبان به بیم خطر است 54شمارهٔ ۷۲: این گفتن بسیار تو هست از پندار 55شمارهٔ ۷۳: در معرض صد سلامتی باهش باش 56شمارهٔ ۷۴: چون بر سر و پای من نگه کرد او دوش 57شمارهٔ ۷۵: صرّاف سخن باش و سخن کمتر گوی 58شمارهٔ ۷۶: دم درکش و در خویش سیاحی می کن 59شمارهٔ ۷۷: یا قلب ترید وصله مجّانا 60شمارهٔ ۷۸: در دست غم عشق نهادم دل را 61شمارهٔ ۷۹: از عقل عقیله گشت حاصل ما را 62شمارهٔ ۸۰: دلدار به دل گفت گرت رغبت ماست 63شمارهٔ ۸۱: هرگه که غمی ملازم دل شودت 64شمارهٔ ۸۲: جان بر سر عشق پای فرسود ای دل 65شمارهٔ ۸۳: از ذکر تو جز عشق نیاموزد دل 66شمارهٔ ۸۴: ای خاک در تو سرمهٔ دیدهٔ دل 67شمارهٔ ۸۵: در پختهٔ عقل بنگر از دیدهٔ دل 68شمارهٔ ۸۶: قفلی زده ام زمهر تو بر سر دل 69شمارهٔ ۸۷: در فکرت جان راه بیاموز ای دل 70شمارهٔ ۸۸: روزی زقضای آسمانی ای دل 71شمارهٔ ۸۹: چون رفت ز روز عمر من آب ای دل 72شمارهٔ ۹۰: با راهرو گفت خسته می دار ای دل 73شمارهٔ ۹۱: دل را شود از دیده فرو پای به گل 74شمارهٔ ۹۲: با دل گفتم چیست بگو تدبیرم 75شمارهٔ ۹۳: تا با دل دلبرم دلم دل بنهاد 76شمارهٔ ۹۴: با دل گفتم که این چه زیر و زبری اس ...77شمارهٔ ۹۵: با دل گفتم تو را چه می رنجاند 78شمارهٔ ۹۶: از دل همه ساله درد حاصل باشد 79شمارهٔ ۹۷: با دل گفتم مشکلت آسان نشود 80شمارهٔ ۹۸: آن یار که منزلگه او قلب آمد 81شمارهٔ ۹۹: با دل گفتم هزار افسانه به عقل 82شمارهٔ ۱۰۰: از دیده چه گویم که ازو دارم غم 83شمارهٔ ۱۰۱: ای دیدن تو روشنی دیدهٔ دل 84شمارهٔ ۱۰۲: ای دل دَرِ غم گشاده ای می بینم 85شمارهٔ ۱۰۳: پایی نه که سوی وصل بشتابد دل 86شمارهٔ ۱۰۴: «اوحد» دیدی که هرچ دیدی هیچ است 87شمارهٔ ۱۰۵: سرگردانان راه دل بسیارند 88شمارهٔ ۱۰۶: با دل گفتم نئی زمردان غمش 89شمارهٔ ۱۰۷: هر لحظه زدست غم به جان آید دل 90شمارهٔ ۱۰۸: چندانک دلم جان کند اندر سر و کار 91شمارهٔ ۱۰۹: فریاد رسی نیست کسی را از کس 92شمارهٔ ۱۱۰: آنجا که صفای دل بود دایهٔ عیش 93شمارهٔ ۱۱۱: ای دل گر ازین پایه فروتر نایی 94شمارهٔ ۱۱۲: ای دل چو خراب گشتی آباد شوی 95شمارهٔ ۱۱۳: بیچاره دلا چند کنی خودبینی 96شمارهٔ ۱۱۴: ای دل چو قلم نقش منمّا می باش 97شمارهٔ ۱۱۵: گر در ره دوست پایدار آید دل 98شمارهٔ ۱۱۶: با یار چرا چنین صبوری ای دل 99شمارهٔ ۱۱۷: رازت چو به پیش خلق شد فاش ای دل 100شمارهٔ ۱۱۸: دل با غم اگر بساختی شادستی 101شمارهٔ ۱۱۹: عشق است که کیمیای فقر است دَروُ 102شمارهٔ ۱۲۰: در درد دل خویش زبی درمانی 103شمارهٔ ۱۲۱: اندر طلب وصل تو ای سرو روان 104شمارهٔ ۱۲۲: اندر طلبت گرچه به سر می پویم 105شمارهٔ ۱۲۳: در راه طلب به آخر آمد نفسم 106شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته تو را به صد هوا می طلبم 107شمارهٔ ۱۲۵: هر چند که من به خویشتن می نرسم 108شمارهٔ ۱۲۶: غمگین غمگین به سوی تو می پویم 109شمارهٔ ۱۲۷: طالب که نه صادق است جایی نرسد 110شمارهٔ ۱۲۸: ای تن خواهی که احتشامت باشد 111شمارهٔ ۱۲۹: از بهر چه حل نمی کنی مشکل خود 112شمارهٔ ۱۳۰: اندر طلب آنک نیست صادق چه کند 113شمارهٔ ۱۳۱: جانم شب و روز از تو نشان می طلبد 114شمارهٔ ۱۳۲: دل گر نظری کند به روی تو کند 115شمارهٔ ۱۳۳: در راه طلب زاد ادب می باید 116شمارهٔ ۱۳۴: ترسم که اگر در طلبش نشتابی 117شمارهٔ ۱۳۵: حاشا که من از خاک درت برخیزم 118شمارهٔ ۱۳۶: تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را 119شمارهٔ ۱۳۷: نفسم چو به نان و تره از من راضی ا ...120شمارهٔ ۱۳۸: از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست 121شمارهٔ ۱۳۹: تا ظن نبری که خان و مان محتشمی اس ...122شمارهٔ ۱۴۰: مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت 123شمارهٔ ۱۴۱: ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد 124شمارهٔ ۱۴۲: عالی نسبا چرا بننشینی پست 125شمارهٔ ۱۴۳: دل کز پی آب و نان در آتش نبود 126شمارهٔ ۱۴۴: پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر 127شمارهٔ ۱۴۵: در کوی قناعت ارچه دیر آمده ایم 128شمارهٔ ۱۴۶: گر راحت دل خواهی و آسایش تن 129شمارهٔ ۱۴۷: بردارندت اگر شوی افکنده 130شمارهٔ ۱۴۸: کنجی و قناعت از قباد و کی به 131شمارهٔ ۱۴۹: آیا تو ز نادانی و سرگردانی 132شمارهٔ ۱۵۰: بر سنگ قناعت ار غباری داری 133شمارهٔ ۱۵۱: در کوی قناعت ار سپنجی داری 134شمارهٔ ۱۵۲: آن را که قناعتش صناعت باشد 135شمارهٔ ۱۵۳: از لذّت این وجود مانع گردی 136شمارهٔ ۱۵۴: از خلق به هیچ گونه یاری مطلب 137شمارهٔ ۱۵۵: من قال بانّ جوهر الفقر عرض 138شمارهٔ ۱۵۶: الفقر اذا ابعدکم یدنیکم 139شمارهٔ ۱۵۷: جمعیت ازین شیفته رایان آموز 140شمارهٔ ۱۵۸: از طعم لب تو در شکر چیزی هست 141شمارهٔ ۱۵۹: درویشان را بر همه عالم پیشی است 142شمارهٔ ۱۶۰: درد ره فقر به زهَر درمان است 143شمارهٔ ۱۶۱: در عالم فقر میر و سلطان هیچ است 144شمارهٔ ۱۶۲: سلطانی اصل بی گمان درویشی است 145شمارهٔ ۱۶۳: امروز بده بدان جهانی که به است 146شمارهٔ ۱۶۴: گفتی عالم به پای درویشان است 147شمارهٔ ۱۶۵: سرمایهٔ ملک جاودان درویشی است 148شمارهٔ ۱۶۶: مقبل بود آنک آشنای دَرِ اوست 149شمارهٔ ۱۶۷: آن نقطه که در فقر نهان آوردند 150شمارهٔ ۱۶۸: عالم همه سر به سر گدایان دارند 151شمارهٔ ۱۶۹: شاهان جهان چاکر درویشانند 152شمارهٔ ۱۷۰: اندر ره فقر دیده نادیده کنند 153شمارهٔ ۱۷۱: بادی که زکوی فقر گرد انگیزد 154شمارهٔ ۱۷۲: درویش کسی بود که در خود نگرد 155شمارهٔ ۱۷۳: گر شهوت توسن تو رام تو شود 156شمارهٔ ۱۷۴: درویش که اسرار نهان می‌بخشد 157شمارهٔ ۱۷۵: درویش زخودپرستی آزاد بود 158شمارهٔ ۱۷۶: هر دل که درو دُرّ معانی بندد 159شمارهٔ ۱۷۷: درویش به غم همیشه خرّم باشد 160شمارهٔ ۱۷۸: میل دل ما جز به فقیری نبود 161شمارهٔ ۱۷۹: دانی چه بود جان و جهانِ درویش 162شمارهٔ ۱۸۰: دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر 163شمارهٔ ۱۸۱: شاهان همه دولت از فقیران طلبند 164شمارهٔ ۱۸۲: آزادی مرد هر چه خواهی ارزد 165شمارهٔ ۱۸۳: هرگه که تو آوری بیانی از فقر 166شمارهٔ ۱۸۴: درویش همیشه بی نوا اولی تر 167شمارهٔ ۱۸۵: در راه طلب خدمت درویشان کن 168شمارهٔ ۱۸۶: در درویشی کار به صدق است و یقین 169شمارهٔ ۱۸۷: در فقر اگر دمی تو با حق داری 170شمارهٔ ۱۸۸: تا ظن نبری که غمخوری درویشی است 171شمارهٔ ۱۸۹: در عالم فقر ار سر هر پر هوسی 172شمارهٔ ۱۹۰: خود دمدمه ای است آدمی از دم او 173شمارهٔ ۱۹۱: امروز چو ناصر فقیران باشی 174شمارهٔ ۱۹۲: دردی است طمع که نیستش درمانی 175شمارهٔ ۱۹۳: درویشان را عار بود محتشمی 176شمارهٔ ۱۹۴: با فقر نشین اگر تو همدم خواهی 177شمارهٔ ۱۹۵: درویش ز درویشی از آن می نرهد 178شمارهٔ ۱۹۶: گر مرکب عشق نیکوان خواهی تاخت 179شمارهٔ ۱۹۷: جانی که زمهر زیر میغش داری 180شمارهٔ ۱۹۸: تا تو نشوی فرد به فردی نرسی 181شمارهٔ ۱۹۹: در کعبهٔ دل اگر تو حاضر باشی 182شمارهٔ ۲۰۰: هر دل که درو مایهٔ تجرید کم است 183شمارهٔ ۲۰۱: از خود به درآیی نفسی تجرید است 184شمارهٔ ۲۰۲: آن را که دلش خانهٔ توحید بود 185شمارهٔ ۲۰۳: افکند بتی به بت پرستی ما را 186شمارهٔ ۲۰۴: ما را تو مدام دل به مستی ندهی 187شمارهٔ ۲۰۵: ساقی به صبوحی می ناب اندر ده 188شمارهٔ ۲۰۶: دانم که زنیستی تو هستم کردی 189شمارهٔ ۲۰۷: مستم دارد زباده ساقی پیوست 190شمارهٔ ۲۰۸: مستی زمی عشق و نه مستی زمی است 191شمارهٔ ۲۰۹: هر کاو نشود مست تو او مغبون است 192شمارهٔ ۲۱۰: قم فاسقنی قهوةً کان عاصرها 193شمارهٔ ۲۱۱: در صفّهٔ شاه دست یازی نبود 194شمارهٔ ۲۱۲: یک دست به مصحفیم و یک دست به جام 195شمارهٔ ۲۱۳: در راه خدا نکتهٔ طامات چه سود 196شمارهٔ ۲۱۴: آنها که به تقلید عبارات کنند 197شمارهٔ ۲۱۵: قلّاش و قلندری و عاشق بودن 198شمارهٔ ۲۱۶: درویشانیم و نیز دلریشانیم 199شمارهٔ ۲۱۷: نارفته ره صدق و صفا گامی چند 200شمارهٔ ۲۱۸: هرگه که ببینی دو سه سرگردان را 201شمارهٔ ۲۱۹: هر مرد که با فراغتش سامان است 202شمارهٔ ۲۲۰: اکنون که تو را امید آزادی خاست 203شمارهٔ ۲۲۱: اسباب وجود دم به دم تشویش است 204شمارهٔ ۲۲۲: ناجنسان را تو محرم راز مکن 205شمارهٔ ۲۲۳: اسرار که سخت است سخن سست مگو 206شمارهٔ ۲۲۴: آیات کتاب حق همی خوان و مپرس 207شمارهٔ ۲۲۵: دردا که درین سوز و گدازم کس نیست 208شمارهٔ ۲۲۶: از عمر نصیب جاودانی برگیر 209شمارهٔ ۲۲۷: آن را که طریق نیکبختی باید 210شمارهٔ ۲۲۸: غافل منشین که این زمانی است عزیز 211شمارهٔ ۲۲۹: تخمی دو سه بی وقت بپاشیم مگر 212شمارهٔ ۲۳۰: ای دل چه کری کند مشوش بودن 213شمارهٔ ۲۳۱: خود را چو دمی ز دهر خرّم یابی 214شمارهٔ ۲۳۲: با ما تو هر آنچ گویی از کین گویی 215شمارهٔ ۲۳۳: ای خواجه یکی کام روا کن ما را 216شمارهٔ ۲۳۴: یکباره برون نیامده از پی و پوست 217شمارهٔ ۲۳۵: داری سر کارزار میدان این است 218شمارهٔ ۲۳۶: بس خون جگر که شیخ من با من خورد 219شمارهٔ ۲۳۷: بر خود چو نئی به بی تباهی منکر 220شمارهٔ ۲۳۸: هر شیخ که او علم ندارد در تن 221شمارهٔ ۲۳۹: اندر ره عشق اگر تکلّف نکنی 222شمارهٔ ۲۴۰: تا جان خودت به دست سودا ندهی 223شمارهٔ ۲۴۱: در دست تکلّف چو اسیری ای دل 224شمارهٔ ۲۴۲: زنهار دلا بکوش اگر باخبری 225شمارهٔ ۲۴۳: امروز درین زمانه بی یاری به 226شمارهٔ ۲۴۴: شمع دل من روی چو شمع تو بس است 227شمارهٔ ۲۴۵: گر زانک بر کس نروم روزی چند 228شمارهٔ ۲۴۶: بی روی توَم زخویشتن دل بگرفت 229شمارهٔ ۲۴۷: یکباره زعقل و خردم دل بگرفت 230شمارهٔ ۲۴۸: آنها که درین راه فلاحی باشند 231شمارهٔ ۲۴۹: این آزادی هزار جان بیش ارزد 232شمارهٔ ۲۵۰: ای دل تو طربناک نئی حیران باش 233شمارهٔ ۲۵۱: ای دل پس زنجیر چو دیوانه نشین 234شمارهٔ ۲۵۲: آن یار که در سینه جنون دارم ازو 235شمارهٔ ۲۵۳: هان تا دم دهر در جوالت نکند 236شمارهٔ ۲۵۴: جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن 237شمارهٔ ۲۵۵: عمری به مراد خود رسیدی، بس کن 238شمارهٔ ۲۵۶: ای پیر به طبع تیز گامی تو هنوز 239شمارهٔ ۲۵۷: تا چند می و سماع و ساقی طلبی 240شمارهٔ ۲۵۸: تو آمده ای به پادشاهی کردن 241شمارهٔ ۲۵۹: شرمت بادا ازین تباهی کردن 242شمارهٔ ۲۶۰: دنیا گذران است به هر بیش و کمی 243شمارهٔ ۲۶۱: گر می خواهی که سرّ اوحی بینی 244شمارهٔ ۲۶۲: سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است 245شمارهٔ ۲۶۳: تا در نرسد وعده هر کار که هست 246شمارهٔ ۲۶۴: چون هستی تو به نیستی آلوده است 247شمارهٔ ۲۶۵: ره رو همه در حمایت صدق خود است 248شمارهٔ ۲۶۶: زین سان که تو را بی خودی و بی خبر ...249شمارهٔ ۲۶۷: ای گل چو زغنچه نوبهارت کردند 250شمارهٔ ۲۶۸: ای دل اگرت زنفس معزول کنند 251شمارهٔ ۲۶۹: ای دل عمری گذاشتی در پندار 252شمارهٔ ۲۷۰: جان در تن تو نفس شماری بیش است 253شمارهٔ ۲۷۱: ای خواجه اگر تو را سعادت خویش است 254شمارهٔ ۲۷۲: ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد 255شمارهٔ ۲۷۳: هان تا تو ببندی به مراعاتش پشت 256شمارهٔ ۲۷۴: آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای 257شمارهٔ ۲۷۵: گر زانک تو صاحبدل و صاحبنظری 258شمارهٔ ۲۷۶: ای دل زشراب جهل مستی تاکی 259شمارهٔ ۲۷۷: ای دل چو شمار کارها خواهد بود 260شمارهٔ ۲۷۸: ای دل تو بدین حال چرایی خشنود 261شمارهٔ ۲۷۹: از سود و زیان خود به در نتوان بود 262شمارهٔ ۲۸۰: گر عمر بود تو را فزون از پانصد 263شمارهٔ ۲۸۱: زین سان که مراست از تو در سینه سر ...264شمارهٔ ۲۸۲: ای دل نفس تو می شمارند آخر 265شمارهٔ ۲۸۳: آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر 266شمارهٔ ۲۸۴: ای دل مطلب رخ جهان آرایش 267شمارهٔ ۲۸۵: اندر همه عمر من شبی وقت نماز 268شمارهٔ ۲۸۶: با آنچ گسستنی است در پیوستی 269شمارهٔ ۲۸۷: هر چیز که او گفت چنان است همه 270شمارهٔ ۲۸۸: زنهار مگو که رهروان نیز نیند 271شمارهٔ ۲۸۹: تا نان حرام و آب یک روزهٔ ما 272شمارهٔ ۲۹۰: هر لقمه که آلوده بود قی به از آن

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ