به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اوحدالدین کرمانی

اوحدالدین کرمانیالباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المریدشمارهٔ ۲۵: تا چند شوی تو از پی شمع و شراب

2000عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

تا چند شوی تو از پی شمع و شراب
تا چند دهی بهر بتان دل را تاب
من بندهٔ آن دلم که روزان و شبان
بی شاهد عاشقند و بی باده خراب

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۴: ای شب منم [و] وصال جانان امشب 2شمارهٔ ۲۵: تا چند شوی تو از پی شمع و شراب 3شمارهٔ ۲۶: کردیم دل از جمله مسلّم امشب 4شمارهٔ ۲۷: جز حق تو بکن جمله فراموش امشب 5شمارهٔ ۲۸: زنهار پی طبع هوس پَیمایت 6شمارهٔ ۲۹: ای دل تو چنان بزی که هشیار شوی 7شمارهٔ ۳۰: گر قسم تو شادی است غمت نفزاید 8شمارهٔ ۳۱: تا در پی آن فزون و این کم باشی 9شمارهٔ ۳۲: چون بی خبران مگرد هر دم به دری 10شمارهٔ ۳۳: باطل بینم به سوی کعبه سفرت 11شمارهٔ ۳۴: عیشی که مهیّاست رها نتوان کرد 12شمارهٔ ۳۵: خواهی که تو را مراد حاصل گردد 13شمارهٔ ۳۶: از شمع وصال کمترک یابی نور 14شمارهٔ ۳۷: ای دوست تو در جوال افسانه مباش 15شمارهٔ ۳۸: ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش 16شمارهٔ ۳۹: در راه طلب صادق و ذاکر می باش 17شمارهٔ ۴۰: گر دل زتو بگسلد به غم بشکنمش 18شمارهٔ ۴۱: یا رب چه خوش است زلف خم در خم او 19شمارهٔ ۴۲: آنی که فلک با تو درآید به طرب 20شمارهٔ ۴۳: دردا که درون صفه ما را ره نیست 21شمارهٔ ۴۴: ای دل صفت جمال او نتوان گفت 22شمارهٔ ۴۵: گفتی که به عقل باش کاین رسوایی است 23شمارهٔ ۴۶: تا قسم من سوخته خود حرمان است 24شمارهٔ ۴۷: آنها که زاصل عقل سرگردانند 25شمارهٔ ۴۸: آنها که سرانند به سرگردانند 26شمارهٔ ۴۹: کو دل که بدان دل غم جان شاید خورد 27شمارهٔ ۵۰: دل رفته و عشق آمده تا خود چه کند 28شمارهٔ ۵۱: تا عشق توَم سلسله می جنباند 29شمارهٔ ۵۲: خواهی که برم سرّ تو مکنون باشد 30شمارهٔ ۵۳: در هیچ سری مایهٔ اسراری نه 31شمارهٔ ۵۴: هر دل نبود قابل اسرار خدا 32شمارهٔ ۵۵: از کتم عدم چون که برون افتادم 33شمارهٔ ۵۶: در من نگرم زپای تا سر هیچم 34شمارهٔ ۵۷: ای دوست بیا و غم بی حاصل بین 35شمارهٔ ۵۸: یا روی دلم به سوی دیگر گردان 36شمارهٔ ۵۹: گویند مرا چرا شدی سودایی 37شمارهٔ ۶۰: آنها که محققان این درگاهند 38شمارهٔ ۶۱: آنجا که نه کون و نه مکان در گنجد 39شمارهٔ ۶۲: این ره به قدم چون بر وی برخیزد 40شمارهٔ ۶۳: روزی که جمال تو مرا دیده شود 41شمارهٔ ۶۴: چون در غم تو شادی من نفزاید 42شمارهٔ ۶۵: گر طالب قرب حق شدی موسی وار 43شمارهٔ ۶۶: آنجا که سراپردهٔ اجلال جلال 44شمارهٔ ۶۷: دل دوش دم نامتناهی می زد 45شمارهٔ ۶۸: از دفتر عشق حرف می خوان و مگو 46شمارهٔ ۶۹: ای دل چو شراب معرفت کردی نوش 47شمارهٔ ۷۰: تا چند چو بلبلان برآری آواز 48شمارهٔ ۷۱: جان از قبل زبان به بیم خطر است 49شمارهٔ ۷۲: این گفتن بسیار تو هست از پندار 50شمارهٔ ۷۳: در معرض صد سلامتی باهش باش 51شمارهٔ ۷۴: چون بر سر و پای من نگه کرد او دوش 52شمارهٔ ۷۵: صرّاف سخن باش و سخن کمتر گوی 53شمارهٔ ۷۶: دم درکش و در خویش سیاحی می کن 54شمارهٔ ۷۷: یا قلب ترید وصله مجّانا 55شمارهٔ ۷۸: در دست غم عشق نهادم دل را 56شمارهٔ ۷۹: از عقل عقیله گشت حاصل ما را 57شمارهٔ ۸۰: دلدار به دل گفت گرت رغبت ماست 58شمارهٔ ۸۱: هرگه که غمی ملازم دل شودت 59شمارهٔ ۸۲: جان بر سر عشق پای فرسود ای دل 60شمارهٔ ۸۳: از ذکر تو جز عشق نیاموزد دل 61شمارهٔ ۸۴: ای خاک در تو سرمهٔ دیدهٔ دل 62شمارهٔ ۸۵: در پختهٔ عقل بنگر از دیدهٔ دل 63شمارهٔ ۸۶: قفلی زده ام زمهر تو بر سر دل 64شمارهٔ ۸۷: در فکرت جان راه بیاموز ای دل 65شمارهٔ ۸۸: روزی زقضای آسمانی ای دل 66شمارهٔ ۸۹: چون رفت ز روز عمر من آب ای دل 67شمارهٔ ۹۰: با راهرو گفت خسته می دار ای دل 68شمارهٔ ۹۱: دل را شود از دیده فرو پای به گل 69شمارهٔ ۹۲: با دل گفتم چیست بگو تدبیرم 70شمارهٔ ۹۳: تا با دل دلبرم دلم دل بنهاد 71شمارهٔ ۹۴: با دل گفتم که این چه زیر و زبری اس ...72شمارهٔ ۹۵: با دل گفتم تو را چه می رنجاند 73شمارهٔ ۹۶: از دل همه ساله درد حاصل باشد 74شمارهٔ ۹۷: با دل گفتم مشکلت آسان نشود 75شمارهٔ ۹۸: آن یار که منزلگه او قلب آمد 76شمارهٔ ۹۹: با دل گفتم هزار افسانه به عقل 77شمارهٔ ۱۰۰: از دیده چه گویم که ازو دارم غم 78شمارهٔ ۱۰۱: ای دیدن تو روشنی دیدهٔ دل 79شمارهٔ ۱۰۲: ای دل دَرِ غم گشاده ای می بینم 80شمارهٔ ۱۰۳: پایی نه که سوی وصل بشتابد دل 81شمارهٔ ۱۰۴: «اوحد» دیدی که هرچ دیدی هیچ است 82شمارهٔ ۱۰۵: سرگردانان راه دل بسیارند 83شمارهٔ ۱۰۶: با دل گفتم نئی زمردان غمش 84شمارهٔ ۱۰۷: هر لحظه زدست غم به جان آید دل 85شمارهٔ ۱۰۸: چندانک دلم جان کند اندر سر و کار 86شمارهٔ ۱۰۹: فریاد رسی نیست کسی را از کس 87شمارهٔ ۱۱۰: آنجا که صفای دل بود دایهٔ عیش 88شمارهٔ ۱۱۱: ای دل گر ازین پایه فروتر نایی 89شمارهٔ ۱۱۲: ای دل چو خراب گشتی آباد شوی 90شمارهٔ ۱۱۳: بیچاره دلا چند کنی خودبینی 91شمارهٔ ۱۱۴: ای دل چو قلم نقش منمّا می باش 92شمارهٔ ۱۱۵: گر در ره دوست پایدار آید دل 93شمارهٔ ۱۱۶: با یار چرا چنین صبوری ای دل 94شمارهٔ ۱۱۷: رازت چو به پیش خلق شد فاش ای دل 95شمارهٔ ۱۱۸: دل با غم اگر بساختی شادستی 96شمارهٔ ۱۱۹: عشق است که کیمیای فقر است دَروُ 97شمارهٔ ۱۲۰: در درد دل خویش زبی درمانی 98شمارهٔ ۱۲۱: اندر طلب وصل تو ای سرو روان 99شمارهٔ ۱۲۲: اندر طلبت گرچه به سر می پویم 100شمارهٔ ۱۲۳: در راه طلب به آخر آمد نفسم 101شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته تو را به صد هوا می طلبم 102شمارهٔ ۱۲۵: هر چند که من به خویشتن می نرسم 103شمارهٔ ۱۲۶: غمگین غمگین به سوی تو می پویم 104شمارهٔ ۱۲۷: طالب که نه صادق است جایی نرسد 105شمارهٔ ۱۲۸: ای تن خواهی که احتشامت باشد 106شمارهٔ ۱۲۹: از بهر چه حل نمی کنی مشکل خود 107شمارهٔ ۱۳۰: اندر طلب آنک نیست صادق چه کند 108شمارهٔ ۱۳۱: جانم شب و روز از تو نشان می طلبد 109شمارهٔ ۱۳۲: دل گر نظری کند به روی تو کند 110شمارهٔ ۱۳۳: در راه طلب زاد ادب می باید 111شمارهٔ ۱۳۴: ترسم که اگر در طلبش نشتابی 112شمارهٔ ۱۳۵: حاشا که من از خاک درت برخیزم 113شمارهٔ ۱۳۶: تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را 114شمارهٔ ۱۳۷: نفسم چو به نان و تره از من راضی ا ...115شمارهٔ ۱۳۸: از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست 116شمارهٔ ۱۳۹: تا ظن نبری که خان و مان محتشمی اس ...117شمارهٔ ۱۴۰: مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت 118شمارهٔ ۱۴۱: ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد 119شمارهٔ ۱۴۲: عالی نسبا چرا بننشینی پست 120شمارهٔ ۱۴۳: دل کز پی آب و نان در آتش نبود 121شمارهٔ ۱۴۴: پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر 122شمارهٔ ۱۴۵: در کوی قناعت ارچه دیر آمده ایم 123شمارهٔ ۱۴۶: گر راحت دل خواهی و آسایش تن 124شمارهٔ ۱۴۷: بردارندت اگر شوی افکنده 125شمارهٔ ۱۴۸: کنجی و قناعت از قباد و کی به 126شمارهٔ ۱۴۹: آیا تو ز نادانی و سرگردانی 127شمارهٔ ۱۵۰: بر سنگ قناعت ار غباری داری 128شمارهٔ ۱۵۱: در کوی قناعت ار سپنجی داری 129شمارهٔ ۱۵۲: آن را که قناعتش صناعت باشد 130شمارهٔ ۱۵۳: از لذّت این وجود مانع گردی 131شمارهٔ ۱۵۴: از خلق به هیچ گونه یاری مطلب 132شمارهٔ ۱۵۵: من قال بانّ جوهر الفقر عرض 133شمارهٔ ۱۵۶: الفقر اذا ابعدکم یدنیکم 134شمارهٔ ۱۵۷: جمعیت ازین شیفته رایان آموز 135شمارهٔ ۱۵۸: از طعم لب تو در شکر چیزی هست 136شمارهٔ ۱۵۹: درویشان را بر همه عالم پیشی است 137شمارهٔ ۱۶۰: درد ره فقر به زهَر درمان است 138شمارهٔ ۱۶۱: در عالم فقر میر و سلطان هیچ است 139شمارهٔ ۱۶۲: سلطانی اصل بی گمان درویشی است 140شمارهٔ ۱۶۳: امروز بده بدان جهانی که به است 141شمارهٔ ۱۶۴: گفتی عالم به پای درویشان است 142شمارهٔ ۱۶۵: سرمایهٔ ملک جاودان درویشی است 143شمارهٔ ۱۶۶: مقبل بود آنک آشنای دَرِ اوست 144شمارهٔ ۱۶۷: آن نقطه که در فقر نهان آوردند 145شمارهٔ ۱۶۸: عالم همه سر به سر گدایان دارند 146شمارهٔ ۱۶۹: شاهان جهان چاکر درویشانند 147شمارهٔ ۱۷۰: اندر ره فقر دیده نادیده کنند 148شمارهٔ ۱۷۱: بادی که زکوی فقر گرد انگیزد 149شمارهٔ ۱۷۲: درویش کسی بود که در خود نگرد 150شمارهٔ ۱۷۳: گر شهوت توسن تو رام تو شود 151شمارهٔ ۱۷۴: درویش که اسرار نهان می‌بخشد 152شمارهٔ ۱۷۵: درویش زخودپرستی آزاد بود 153شمارهٔ ۱۷۶: هر دل که درو دُرّ معانی بندد 154شمارهٔ ۱۷۷: درویش به غم همیشه خرّم باشد 155شمارهٔ ۱۷۸: میل دل ما جز به فقیری نبود 156شمارهٔ ۱۷۹: دانی چه بود جان و جهانِ درویش 157شمارهٔ ۱۸۰: دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر 158شمارهٔ ۱۸۱: شاهان همه دولت از فقیران طلبند 159شمارهٔ ۱۸۲: آزادی مرد هر چه خواهی ارزد 160شمارهٔ ۱۸۳: هرگه که تو آوری بیانی از فقر 161شمارهٔ ۱۸۴: درویش همیشه بی نوا اولی تر 162شمارهٔ ۱۸۵: در راه طلب خدمت درویشان کن 163شمارهٔ ۱۸۶: در درویشی کار به صدق است و یقین 164شمارهٔ ۱۸۷: در فقر اگر دمی تو با حق داری 165شمارهٔ ۱۸۸: تا ظن نبری که غمخوری درویشی است 166شمارهٔ ۱۸۹: در عالم فقر ار سر هر پر هوسی 167شمارهٔ ۱۹۰: خود دمدمه ای است آدمی از دم او 168شمارهٔ ۱۹۱: امروز چو ناصر فقیران باشی 169شمارهٔ ۱۹۲: دردی است طمع که نیستش درمانی 170شمارهٔ ۱۹۳: درویشان را عار بود محتشمی 171شمارهٔ ۱۹۴: با فقر نشین اگر تو همدم خواهی 172شمارهٔ ۱۹۵: درویش ز درویشی از آن می نرهد 173شمارهٔ ۱۹۶: گر مرکب عشق نیکوان خواهی تاخت 174شمارهٔ ۱۹۷: جانی که زمهر زیر میغش داری 175شمارهٔ ۱۹۸: تا تو نشوی فرد به فردی نرسی 176شمارهٔ ۱۹۹: در کعبهٔ دل اگر تو حاضر باشی 177شمارهٔ ۲۰۰: هر دل که درو مایهٔ تجرید کم است 178شمارهٔ ۲۰۱: از خود به درآیی نفسی تجرید است 179شمارهٔ ۲۰۲: آن را که دلش خانهٔ توحید بود 180شمارهٔ ۲۰۳: افکند بتی به بت پرستی ما را 181شمارهٔ ۲۰۴: ما را تو مدام دل به مستی ندهی 182شمارهٔ ۲۰۵: ساقی به صبوحی می ناب اندر ده 183شمارهٔ ۲۰۶: دانم که زنیستی تو هستم کردی 184شمارهٔ ۲۰۷: مستم دارد زباده ساقی پیوست 185شمارهٔ ۲۰۸: مستی زمی عشق و نه مستی زمی است 186شمارهٔ ۲۰۹: هر کاو نشود مست تو او مغبون است 187شمارهٔ ۲۱۰: قم فاسقنی قهوةً کان عاصرها 188شمارهٔ ۲۱۱: در صفّهٔ شاه دست یازی نبود 189شمارهٔ ۲۱۲: یک دست به مصحفیم و یک دست به جام 190شمارهٔ ۲۱۳: در راه خدا نکتهٔ طامات چه سود 191شمارهٔ ۲۱۴: آنها که به تقلید عبارات کنند 192شمارهٔ ۲۱۵: قلّاش و قلندری و عاشق بودن 193شمارهٔ ۲۱۶: درویشانیم و نیز دلریشانیم 194شمارهٔ ۲۱۷: نارفته ره صدق و صفا گامی چند 195شمارهٔ ۲۱۸: هرگه که ببینی دو سه سرگردان را 196شمارهٔ ۲۱۹: هر مرد که با فراغتش سامان است 197شمارهٔ ۲۲۰: اکنون که تو را امید آزادی خاست 198شمارهٔ ۲۲۱: اسباب وجود دم به دم تشویش است 199شمارهٔ ۲۲۲: ناجنسان را تو محرم راز مکن 200شمارهٔ ۲۲۳: اسرار که سخت است سخن سست مگو 201شمارهٔ ۲۲۴: آیات کتاب حق همی خوان و مپرس 202شمارهٔ ۲۲۵: دردا که درین سوز و گدازم کس نیست 203شمارهٔ ۲۲۶: از عمر نصیب جاودانی برگیر 204شمارهٔ ۲۲۷: آن را که طریق نیکبختی باید 205شمارهٔ ۲۲۸: غافل منشین که این زمانی است عزیز 206شمارهٔ ۲۲۹: تخمی دو سه بی وقت بپاشیم مگر 207شمارهٔ ۲۳۰: ای دل چه کری کند مشوش بودن 208شمارهٔ ۲۳۱: خود را چو دمی ز دهر خرّم یابی 209شمارهٔ ۲۳۲: با ما تو هر آنچ گویی از کین گویی 210شمارهٔ ۲۳۳: ای خواجه یکی کام روا کن ما را 211شمارهٔ ۲۳۴: یکباره برون نیامده از پی و پوست 212شمارهٔ ۲۳۵: داری سر کارزار میدان این است 213شمارهٔ ۲۳۶: بس خون جگر که شیخ من با من خورد 214شمارهٔ ۲۳۷: بر خود چو نئی به بی تباهی منکر 215شمارهٔ ۲۳۸: هر شیخ که او علم ندارد در تن 216شمارهٔ ۲۳۹: اندر ره عشق اگر تکلّف نکنی 217شمارهٔ ۲۴۰: تا جان خودت به دست سودا ندهی 218شمارهٔ ۲۴۱: در دست تکلّف چو اسیری ای دل 219شمارهٔ ۲۴۲: زنهار دلا بکوش اگر باخبری 220شمارهٔ ۲۴۳: امروز درین زمانه بی یاری به 221شمارهٔ ۲۴۴: شمع دل من روی چو شمع تو بس است 222شمارهٔ ۲۴۵: گر زانک بر کس نروم روزی چند 223شمارهٔ ۲۴۶: بی روی توَم زخویشتن دل بگرفت 224شمارهٔ ۲۴۷: یکباره زعقل و خردم دل بگرفت 225شمارهٔ ۲۴۸: آنها که درین راه فلاحی باشند 226شمارهٔ ۲۴۹: این آزادی هزار جان بیش ارزد 227شمارهٔ ۲۵۰: ای دل تو طربناک نئی حیران باش 228شمارهٔ ۲۵۱: ای دل پس زنجیر چو دیوانه نشین 229شمارهٔ ۲۵۲: آن یار که در سینه جنون دارم ازو 230شمارهٔ ۲۵۳: هان تا دم دهر در جوالت نکند 231شمارهٔ ۲۵۴: جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن 232شمارهٔ ۲۵۵: عمری به مراد خود رسیدی، بس کن 233شمارهٔ ۲۵۶: ای پیر به طبع تیز گامی تو هنوز 234شمارهٔ ۲۵۷: تا چند می و سماع و ساقی طلبی 235شمارهٔ ۲۵۸: تو آمده ای به پادشاهی کردن 236شمارهٔ ۲۵۹: شرمت بادا ازین تباهی کردن 237شمارهٔ ۲۶۰: دنیا گذران است به هر بیش و کمی 238شمارهٔ ۲۶۱: گر می خواهی که سرّ اوحی بینی 239شمارهٔ ۲۶۲: سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است 240شمارهٔ ۲۶۳: تا در نرسد وعده هر کار که هست 241شمارهٔ ۲۶۴: چون هستی تو به نیستی آلوده است 242شمارهٔ ۲۶۵: ره رو همه در حمایت صدق خود است 243شمارهٔ ۲۶۶: زین سان که تو را بی خودی و بی خبر ...244شمارهٔ ۲۶۷: ای گل چو زغنچه نوبهارت کردند 245شمارهٔ ۲۶۸: ای دل اگرت زنفس معزول کنند 246شمارهٔ ۲۶۹: ای دل عمری گذاشتی در پندار 247شمارهٔ ۲۷۰: جان در تن تو نفس شماری بیش است 248شمارهٔ ۲۷۱: ای خواجه اگر تو را سعادت خویش است 249شمارهٔ ۲۷۲: ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد 250شمارهٔ ۲۷۳: هان تا تو ببندی به مراعاتش پشت 251شمارهٔ ۲۷۴: آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای 252شمارهٔ ۲۷۵: گر زانک تو صاحبدل و صاحبنظری 253شمارهٔ ۲۷۶: ای دل زشراب جهل مستی تاکی 254شمارهٔ ۲۷۷: ای دل چو شمار کارها خواهد بود 255شمارهٔ ۲۷۸: ای دل تو بدین حال چرایی خشنود 256شمارهٔ ۲۷۹: از سود و زیان خود به در نتوان بود 257شمارهٔ ۲۸۰: گر عمر بود تو را فزون از پانصد 258شمارهٔ ۲۸۱: زین سان که مراست از تو در سینه سر ...259شمارهٔ ۲۸۲: ای دل نفس تو می شمارند آخر 260شمارهٔ ۲۸۳: آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر 261شمارهٔ ۲۸۴: ای دل مطلب رخ جهان آرایش 262شمارهٔ ۲۸۵: اندر همه عمر من شبی وقت نماز 263شمارهٔ ۲۸۶: با آنچ گسستنی است در پیوستی 264شمارهٔ ۲۸۷: هر چیز که او گفت چنان است همه 265شمارهٔ ۲۸۸: زنهار مگو که رهروان نیز نیند 266شمارهٔ ۲۸۹: تا نان حرام و آب یک روزهٔ ما 267شمارهٔ ۲۹۰: هر لقمه که آلوده بود قی به از آن

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ