به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اوحدالدین کرمانی

اوحدالدین کرمانیالباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المریدشمارهٔ ۳۴: عیشی که مهیّاست رها نتوان کرد

1540عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

عیشی که مهیّاست رها نتوان کرد
سر در سر یار بی وفا نتوان کرد
عمری که تو راهست غنیمت می دان
کان را چو نمازها قضا نتوان کرد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۳۳: باطل بینم به سوی کعبه سفرت 2شمارهٔ ۳۴: عیشی که مهیّاست رها نتوان کرد 3شمارهٔ ۳۵: خواهی که تو را مراد حاصل گردد 4شمارهٔ ۳۶: از شمع وصال کمترک یابی نور 5شمارهٔ ۳۷: ای دوست تو در جوال افسانه مباش 6شمارهٔ ۳۸: ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش 7شمارهٔ ۳۹: در راه طلب صادق و ذاکر می باش 8شمارهٔ ۴۰: گر دل زتو بگسلد به غم بشکنمش 9شمارهٔ ۴۱: یا رب چه خوش است زلف خم در خم او 10شمارهٔ ۴۲: آنی که فلک با تو درآید به طرب 11شمارهٔ ۴۳: دردا که درون صفه ما را ره نیست 12شمارهٔ ۴۴: ای دل صفت جمال او نتوان گفت 13شمارهٔ ۴۵: گفتی که به عقل باش کاین رسوایی است 14شمارهٔ ۴۶: تا قسم من سوخته خود حرمان است 15شمارهٔ ۴۷: آنها که زاصل عقل سرگردانند 16شمارهٔ ۴۸: آنها که سرانند به سرگردانند 17شمارهٔ ۴۹: کو دل که بدان دل غم جان شاید خورد 18شمارهٔ ۵۰: دل رفته و عشق آمده تا خود چه کند 19شمارهٔ ۵۱: تا عشق توَم سلسله می جنباند 20شمارهٔ ۵۲: خواهی که برم سرّ تو مکنون باشد 21شمارهٔ ۵۳: در هیچ سری مایهٔ اسراری نه 22شمارهٔ ۵۴: هر دل نبود قابل اسرار خدا 23شمارهٔ ۵۵: از کتم عدم چون که برون افتادم 24شمارهٔ ۵۶: در من نگرم زپای تا سر هیچم 25شمارهٔ ۵۷: ای دوست بیا و غم بی حاصل بین 26شمارهٔ ۵۸: یا روی دلم به سوی دیگر گردان 27شمارهٔ ۵۹: گویند مرا چرا شدی سودایی 28شمارهٔ ۶۰: آنها که محققان این درگاهند 29شمارهٔ ۶۱: آنجا که نه کون و نه مکان در گنجد 30شمارهٔ ۶۲: این ره به قدم چون بر وی برخیزد 31شمارهٔ ۶۳: روزی که جمال تو مرا دیده شود 32شمارهٔ ۶۴: چون در غم تو شادی من نفزاید 33شمارهٔ ۶۵: گر طالب قرب حق شدی موسی وار 34شمارهٔ ۶۶: آنجا که سراپردهٔ اجلال جلال 35شمارهٔ ۶۷: دل دوش دم نامتناهی می زد 36شمارهٔ ۶۸: از دفتر عشق حرف می خوان و مگو 37شمارهٔ ۶۹: ای دل چو شراب معرفت کردی نوش 38شمارهٔ ۷۰: تا چند چو بلبلان برآری آواز 39شمارهٔ ۷۱: جان از قبل زبان به بیم خطر است 40شمارهٔ ۷۲: این گفتن بسیار تو هست از پندار 41شمارهٔ ۷۳: در معرض صد سلامتی باهش باش 42شمارهٔ ۷۴: چون بر سر و پای من نگه کرد او دوش 43شمارهٔ ۷۵: صرّاف سخن باش و سخن کمتر گوی 44شمارهٔ ۷۶: دم درکش و در خویش سیاحی می کن 45شمارهٔ ۷۷: یا قلب ترید وصله مجّانا 46شمارهٔ ۷۸: در دست غم عشق نهادم دل را 47شمارهٔ ۷۹: از عقل عقیله گشت حاصل ما را 48شمارهٔ ۸۰: دلدار به دل گفت گرت رغبت ماست 49شمارهٔ ۸۱: هرگه که غمی ملازم دل شودت 50شمارهٔ ۸۲: جان بر سر عشق پای فرسود ای دل 51شمارهٔ ۸۳: از ذکر تو جز عشق نیاموزد دل 52شمارهٔ ۸۴: ای خاک در تو سرمهٔ دیدهٔ دل 53شمارهٔ ۸۵: در پختهٔ عقل بنگر از دیدهٔ دل 54شمارهٔ ۸۶: قفلی زده ام زمهر تو بر سر دل 55شمارهٔ ۸۷: در فکرت جان راه بیاموز ای دل 56شمارهٔ ۸۸: روزی زقضای آسمانی ای دل 57شمارهٔ ۸۹: چون رفت ز روز عمر من آب ای دل 58شمارهٔ ۹۰: با راهرو گفت خسته می دار ای دل 59شمارهٔ ۹۱: دل را شود از دیده فرو پای به گل 60شمارهٔ ۹۲: با دل گفتم چیست بگو تدبیرم 61شمارهٔ ۹۳: تا با دل دلبرم دلم دل بنهاد 62شمارهٔ ۹۴: با دل گفتم که این چه زیر و زبری اس ...63شمارهٔ ۹۵: با دل گفتم تو را چه می رنجاند 64شمارهٔ ۹۶: از دل همه ساله درد حاصل باشد 65شمارهٔ ۹۷: با دل گفتم مشکلت آسان نشود 66شمارهٔ ۹۸: آن یار که منزلگه او قلب آمد 67شمارهٔ ۹۹: با دل گفتم هزار افسانه به عقل 68شمارهٔ ۱۰۰: از دیده چه گویم که ازو دارم غم 69شمارهٔ ۱۰۱: ای دیدن تو روشنی دیدهٔ دل 70شمارهٔ ۱۰۲: ای دل دَرِ غم گشاده ای می بینم 71شمارهٔ ۱۰۳: پایی نه که سوی وصل بشتابد دل 72شمارهٔ ۱۰۴: «اوحد» دیدی که هرچ دیدی هیچ است 73شمارهٔ ۱۰۵: سرگردانان راه دل بسیارند 74شمارهٔ ۱۰۶: با دل گفتم نئی زمردان غمش 75شمارهٔ ۱۰۷: هر لحظه زدست غم به جان آید دل 76شمارهٔ ۱۰۸: چندانک دلم جان کند اندر سر و کار 77شمارهٔ ۱۰۹: فریاد رسی نیست کسی را از کس 78شمارهٔ ۱۱۰: آنجا که صفای دل بود دایهٔ عیش 79شمارهٔ ۱۱۱: ای دل گر ازین پایه فروتر نایی 80شمارهٔ ۱۱۲: ای دل چو خراب گشتی آباد شوی 81شمارهٔ ۱۱۳: بیچاره دلا چند کنی خودبینی 82شمارهٔ ۱۱۴: ای دل چو قلم نقش منمّا می باش 83شمارهٔ ۱۱۵: گر در ره دوست پایدار آید دل 84شمارهٔ ۱۱۶: با یار چرا چنین صبوری ای دل 85شمارهٔ ۱۱۷: رازت چو به پیش خلق شد فاش ای دل 86شمارهٔ ۱۱۸: دل با غم اگر بساختی شادستی 87شمارهٔ ۱۱۹: عشق است که کیمیای فقر است دَروُ 88شمارهٔ ۱۲۰: در درد دل خویش زبی درمانی 89شمارهٔ ۱۲۱: اندر طلب وصل تو ای سرو روان 90شمارهٔ ۱۲۲: اندر طلبت گرچه به سر می پویم 91شمارهٔ ۱۲۳: در راه طلب به آخر آمد نفسم 92شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته تو را به صد هوا می طلبم 93شمارهٔ ۱۲۵: هر چند که من به خویشتن می نرسم 94شمارهٔ ۱۲۶: غمگین غمگین به سوی تو می پویم 95شمارهٔ ۱۲۷: طالب که نه صادق است جایی نرسد 96شمارهٔ ۱۲۸: ای تن خواهی که احتشامت باشد 97شمارهٔ ۱۲۹: از بهر چه حل نمی کنی مشکل خود 98شمارهٔ ۱۳۰: اندر طلب آنک نیست صادق چه کند 99شمارهٔ ۱۳۱: جانم شب و روز از تو نشان می طلبد 100شمارهٔ ۱۳۲: دل گر نظری کند به روی تو کند 101شمارهٔ ۱۳۳: در راه طلب زاد ادب می باید 102شمارهٔ ۱۳۴: ترسم که اگر در طلبش نشتابی 103شمارهٔ ۱۳۵: حاشا که من از خاک درت برخیزم 104شمارهٔ ۱۳۶: تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را 105شمارهٔ ۱۳۷: نفسم چو به نان و تره از من راضی ا ...106شمارهٔ ۱۳۸: از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست 107شمارهٔ ۱۳۹: تا ظن نبری که خان و مان محتشمی اس ...108شمارهٔ ۱۴۰: مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت 109شمارهٔ ۱۴۱: ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد 110شمارهٔ ۱۴۲: عالی نسبا چرا بننشینی پست 111شمارهٔ ۱۴۳: دل کز پی آب و نان در آتش نبود 112شمارهٔ ۱۴۴: پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر 113شمارهٔ ۱۴۵: در کوی قناعت ارچه دیر آمده ایم 114شمارهٔ ۱۴۶: گر راحت دل خواهی و آسایش تن 115شمارهٔ ۱۴۷: بردارندت اگر شوی افکنده 116شمارهٔ ۱۴۸: کنجی و قناعت از قباد و کی به 117شمارهٔ ۱۴۹: آیا تو ز نادانی و سرگردانی 118شمارهٔ ۱۵۰: بر سنگ قناعت ار غباری داری 119شمارهٔ ۱۵۱: در کوی قناعت ار سپنجی داری 120شمارهٔ ۱۵۲: آن را که قناعتش صناعت باشد 121شمارهٔ ۱۵۳: از لذّت این وجود مانع گردی 122شمارهٔ ۱۵۴: از خلق به هیچ گونه یاری مطلب 123شمارهٔ ۱۵۵: من قال بانّ جوهر الفقر عرض 124شمارهٔ ۱۵۶: الفقر اذا ابعدکم یدنیکم 125شمارهٔ ۱۵۷: جمعیت ازین شیفته رایان آموز 126شمارهٔ ۱۵۸: از طعم لب تو در شکر چیزی هست 127شمارهٔ ۱۵۹: درویشان را بر همه عالم پیشی است 128شمارهٔ ۱۶۰: درد ره فقر به زهَر درمان است 129شمارهٔ ۱۶۱: در عالم فقر میر و سلطان هیچ است 130شمارهٔ ۱۶۲: سلطانی اصل بی گمان درویشی است 131شمارهٔ ۱۶۳: امروز بده بدان جهانی که به است 132شمارهٔ ۱۶۴: گفتی عالم به پای درویشان است 133شمارهٔ ۱۶۵: سرمایهٔ ملک جاودان درویشی است 134شمارهٔ ۱۶۶: مقبل بود آنک آشنای دَرِ اوست 135شمارهٔ ۱۶۷: آن نقطه که در فقر نهان آوردند 136شمارهٔ ۱۶۸: عالم همه سر به سر گدایان دارند 137شمارهٔ ۱۶۹: شاهان جهان چاکر درویشانند 138شمارهٔ ۱۷۰: اندر ره فقر دیده نادیده کنند 139شمارهٔ ۱۷۱: بادی که زکوی فقر گرد انگیزد 140شمارهٔ ۱۷۲: درویش کسی بود که در خود نگرد 141شمارهٔ ۱۷۳: گر شهوت توسن تو رام تو شود 142شمارهٔ ۱۷۴: درویش که اسرار نهان می‌بخشد 143شمارهٔ ۱۷۵: درویش زخودپرستی آزاد بود 144شمارهٔ ۱۷۶: هر دل که درو دُرّ معانی بندد 145شمارهٔ ۱۷۷: درویش به غم همیشه خرّم باشد 146شمارهٔ ۱۷۸: میل دل ما جز به فقیری نبود 147شمارهٔ ۱۷۹: دانی چه بود جان و جهانِ درویش 148شمارهٔ ۱۸۰: دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر 149شمارهٔ ۱۸۱: شاهان همه دولت از فقیران طلبند 150شمارهٔ ۱۸۲: آزادی مرد هر چه خواهی ارزد 151شمارهٔ ۱۸۳: هرگه که تو آوری بیانی از فقر 152شمارهٔ ۱۸۴: درویش همیشه بی نوا اولی تر 153شمارهٔ ۱۸۵: در راه طلب خدمت درویشان کن 154شمارهٔ ۱۸۶: در درویشی کار به صدق است و یقین 155شمارهٔ ۱۸۷: در فقر اگر دمی تو با حق داری 156شمارهٔ ۱۸۸: تا ظن نبری که غمخوری درویشی است 157شمارهٔ ۱۸۹: در عالم فقر ار سر هر پر هوسی 158شمارهٔ ۱۹۰: خود دمدمه ای است آدمی از دم او 159شمارهٔ ۱۹۱: امروز چو ناصر فقیران باشی 160شمارهٔ ۱۹۲: دردی است طمع که نیستش درمانی 161شمارهٔ ۱۹۳: درویشان را عار بود محتشمی 162شمارهٔ ۱۹۴: با فقر نشین اگر تو همدم خواهی 163شمارهٔ ۱۹۵: درویش ز درویشی از آن می نرهد 164شمارهٔ ۱۹۶: گر مرکب عشق نیکوان خواهی تاخت 165شمارهٔ ۱۹۷: جانی که زمهر زیر میغش داری 166شمارهٔ ۱۹۸: تا تو نشوی فرد به فردی نرسی 167شمارهٔ ۱۹۹: در کعبهٔ دل اگر تو حاضر باشی 168شمارهٔ ۲۰۰: هر دل که درو مایهٔ تجرید کم است 169شمارهٔ ۲۰۱: از خود به درآیی نفسی تجرید است 170شمارهٔ ۲۰۲: آن را که دلش خانهٔ توحید بود 171شمارهٔ ۲۰۳: افکند بتی به بت پرستی ما را 172شمارهٔ ۲۰۴: ما را تو مدام دل به مستی ندهی 173شمارهٔ ۲۰۵: ساقی به صبوحی می ناب اندر ده 174شمارهٔ ۲۰۶: دانم که زنیستی تو هستم کردی 175شمارهٔ ۲۰۷: مستم دارد زباده ساقی پیوست 176شمارهٔ ۲۰۸: مستی زمی عشق و نه مستی زمی است 177شمارهٔ ۲۰۹: هر کاو نشود مست تو او مغبون است 178شمارهٔ ۲۱۰: قم فاسقنی قهوةً کان عاصرها 179شمارهٔ ۲۱۱: در صفّهٔ شاه دست یازی نبود 180شمارهٔ ۲۱۲: یک دست به مصحفیم و یک دست به جام 181شمارهٔ ۲۱۳: در راه خدا نکتهٔ طامات چه سود 182شمارهٔ ۲۱۴: آنها که به تقلید عبارات کنند 183شمارهٔ ۲۱۵: قلّاش و قلندری و عاشق بودن 184شمارهٔ ۲۱۶: درویشانیم و نیز دلریشانیم 185شمارهٔ ۲۱۷: نارفته ره صدق و صفا گامی چند 186شمارهٔ ۲۱۸: هرگه که ببینی دو سه سرگردان را 187شمارهٔ ۲۱۹: هر مرد که با فراغتش سامان است 188شمارهٔ ۲۲۰: اکنون که تو را امید آزادی خاست 189شمارهٔ ۲۲۱: اسباب وجود دم به دم تشویش است 190شمارهٔ ۲۲۲: ناجنسان را تو محرم راز مکن 191شمارهٔ ۲۲۳: اسرار که سخت است سخن سست مگو 192شمارهٔ ۲۲۴: آیات کتاب حق همی خوان و مپرس 193شمارهٔ ۲۲۵: دردا که درین سوز و گدازم کس نیست 194شمارهٔ ۲۲۶: از عمر نصیب جاودانی برگیر 195شمارهٔ ۲۲۷: آن را که طریق نیکبختی باید 196شمارهٔ ۲۲۸: غافل منشین که این زمانی است عزیز 197شمارهٔ ۲۲۹: تخمی دو سه بی وقت بپاشیم مگر 198شمارهٔ ۲۳۰: ای دل چه کری کند مشوش بودن 199شمارهٔ ۲۳۱: خود را چو دمی ز دهر خرّم یابی 200شمارهٔ ۲۳۲: با ما تو هر آنچ گویی از کین گویی 201شمارهٔ ۲۳۳: ای خواجه یکی کام روا کن ما را 202شمارهٔ ۲۳۴: یکباره برون نیامده از پی و پوست 203شمارهٔ ۲۳۵: داری سر کارزار میدان این است 204شمارهٔ ۲۳۶: بس خون جگر که شیخ من با من خورد 205شمارهٔ ۲۳۷: بر خود چو نئی به بی تباهی منکر 206شمارهٔ ۲۳۸: هر شیخ که او علم ندارد در تن 207شمارهٔ ۲۳۹: اندر ره عشق اگر تکلّف نکنی 208شمارهٔ ۲۴۰: تا جان خودت به دست سودا ندهی 209شمارهٔ ۲۴۱: در دست تکلّف چو اسیری ای دل 210شمارهٔ ۲۴۲: زنهار دلا بکوش اگر باخبری 211شمارهٔ ۲۴۳: امروز درین زمانه بی یاری به 212شمارهٔ ۲۴۴: شمع دل من روی چو شمع تو بس است 213شمارهٔ ۲۴۵: گر زانک بر کس نروم روزی چند 214شمارهٔ ۲۴۶: بی روی توَم زخویشتن دل بگرفت 215شمارهٔ ۲۴۷: یکباره زعقل و خردم دل بگرفت 216شمارهٔ ۲۴۸: آنها که درین راه فلاحی باشند 217شمارهٔ ۲۴۹: این آزادی هزار جان بیش ارزد 218شمارهٔ ۲۵۰: ای دل تو طربناک نئی حیران باش 219شمارهٔ ۲۵۱: ای دل پس زنجیر چو دیوانه نشین 220شمارهٔ ۲۵۲: آن یار که در سینه جنون دارم ازو 221شمارهٔ ۲۵۳: هان تا دم دهر در جوالت نکند 222شمارهٔ ۲۵۴: جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن 223شمارهٔ ۲۵۵: عمری به مراد خود رسیدی، بس کن 224شمارهٔ ۲۵۶: ای پیر به طبع تیز گامی تو هنوز 225شمارهٔ ۲۵۷: تا چند می و سماع و ساقی طلبی 226شمارهٔ ۲۵۸: تو آمده ای به پادشاهی کردن 227شمارهٔ ۲۵۹: شرمت بادا ازین تباهی کردن 228شمارهٔ ۲۶۰: دنیا گذران است به هر بیش و کمی 229شمارهٔ ۲۶۱: گر می خواهی که سرّ اوحی بینی 230شمارهٔ ۲۶۲: سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است 231شمارهٔ ۲۶۳: تا در نرسد وعده هر کار که هست 232شمارهٔ ۲۶۴: چون هستی تو به نیستی آلوده است 233شمارهٔ ۲۶۵: ره رو همه در حمایت صدق خود است 234شمارهٔ ۲۶۶: زین سان که تو را بی خودی و بی خبر ...235شمارهٔ ۲۶۷: ای گل چو زغنچه نوبهارت کردند 236شمارهٔ ۲۶۸: ای دل اگرت زنفس معزول کنند 237شمارهٔ ۲۶۹: ای دل عمری گذاشتی در پندار 238شمارهٔ ۲۷۰: جان در تن تو نفس شماری بیش است 239شمارهٔ ۲۷۱: ای خواجه اگر تو را سعادت خویش است 240شمارهٔ ۲۷۲: ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد 241شمارهٔ ۲۷۳: هان تا تو ببندی به مراعاتش پشت 242شمارهٔ ۲۷۴: آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای 243شمارهٔ ۲۷۵: گر زانک تو صاحبدل و صاحبنظری 244شمارهٔ ۲۷۶: ای دل زشراب جهل مستی تاکی 245شمارهٔ ۲۷۷: ای دل چو شمار کارها خواهد بود 246شمارهٔ ۲۷۸: ای دل تو بدین حال چرایی خشنود 247شمارهٔ ۲۷۹: از سود و زیان خود به در نتوان بود 248شمارهٔ ۲۸۰: گر عمر بود تو را فزون از پانصد 249شمارهٔ ۲۸۱: زین سان که مراست از تو در سینه سر ...250شمارهٔ ۲۸۲: ای دل نفس تو می شمارند آخر 251شمارهٔ ۲۸۳: آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر 252شمارهٔ ۲۸۴: ای دل مطلب رخ جهان آرایش 253شمارهٔ ۲۸۵: اندر همه عمر من شبی وقت نماز 254شمارهٔ ۲۸۶: با آنچ گسستنی است در پیوستی 255شمارهٔ ۲۸۷: هر چیز که او گفت چنان است همه 256شمارهٔ ۲۸۸: زنهار مگو که رهروان نیز نیند 257شمارهٔ ۲۸۹: تا نان حرام و آب یک روزهٔ ما 258شمارهٔ ۲۹۰: هر لقمه که آلوده بود قی به از آن

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ