به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اوحدالدین کرمانی

اوحدالدین کرمانیالباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المریدشمارهٔ ۳۸: ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش

2020عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش
خود باش به هر درد دلی محرم خویش
تنها بنشین و خود همی خور غم خویش
ور همدمت آرزو کند همدم خویش

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۳۷: ای دوست تو در جوال افسانه مباش 2شمارهٔ ۳۸: ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش 3شمارهٔ ۳۹: در راه طلب صادق و ذاکر می باش 4شمارهٔ ۴۰: گر دل زتو بگسلد به غم بشکنمش 5شمارهٔ ۴۱: یا رب چه خوش است زلف خم در خم او 6شمارهٔ ۴۲: آنی که فلک با تو درآید به طرب 7شمارهٔ ۴۳: دردا که درون صفه ما را ره نیست 8شمارهٔ ۴۴: ای دل صفت جمال او نتوان گفت 9شمارهٔ ۴۵: گفتی که به عقل باش کاین رسوایی است 10شمارهٔ ۴۶: تا قسم من سوخته خود حرمان است 11شمارهٔ ۴۷: آنها که زاصل عقل سرگردانند 12شمارهٔ ۴۸: آنها که سرانند به سرگردانند 13شمارهٔ ۴۹: کو دل که بدان دل غم جان شاید خورد 14شمارهٔ ۵۰: دل رفته و عشق آمده تا خود چه کند 15شمارهٔ ۵۱: تا عشق توَم سلسله می جنباند 16شمارهٔ ۵۲: خواهی که برم سرّ تو مکنون باشد 17شمارهٔ ۵۳: در هیچ سری مایهٔ اسراری نه 18شمارهٔ ۵۴: هر دل نبود قابل اسرار خدا 19شمارهٔ ۵۵: از کتم عدم چون که برون افتادم 20شمارهٔ ۵۶: در من نگرم زپای تا سر هیچم 21شمارهٔ ۵۷: ای دوست بیا و غم بی حاصل بین 22شمارهٔ ۵۸: یا روی دلم به سوی دیگر گردان 23شمارهٔ ۵۹: گویند مرا چرا شدی سودایی 24شمارهٔ ۶۰: آنها که محققان این درگاهند 25شمارهٔ ۶۱: آنجا که نه کون و نه مکان در گنجد 26شمارهٔ ۶۲: این ره به قدم چون بر وی برخیزد 27شمارهٔ ۶۳: روزی که جمال تو مرا دیده شود 28شمارهٔ ۶۴: چون در غم تو شادی من نفزاید 29شمارهٔ ۶۵: گر طالب قرب حق شدی موسی وار 30شمارهٔ ۶۶: آنجا که سراپردهٔ اجلال جلال 31شمارهٔ ۶۷: دل دوش دم نامتناهی می زد 32شمارهٔ ۶۸: از دفتر عشق حرف می خوان و مگو 33شمارهٔ ۶۹: ای دل چو شراب معرفت کردی نوش 34شمارهٔ ۷۰: تا چند چو بلبلان برآری آواز 35شمارهٔ ۷۱: جان از قبل زبان به بیم خطر است 36شمارهٔ ۷۲: این گفتن بسیار تو هست از پندار 37شمارهٔ ۷۳: در معرض صد سلامتی باهش باش 38شمارهٔ ۷۴: چون بر سر و پای من نگه کرد او دوش 39شمارهٔ ۷۵: صرّاف سخن باش و سخن کمتر گوی 40شمارهٔ ۷۶: دم درکش و در خویش سیاحی می کن 41شمارهٔ ۷۷: یا قلب ترید وصله مجّانا 42شمارهٔ ۷۸: در دست غم عشق نهادم دل را 43شمارهٔ ۷۹: از عقل عقیله گشت حاصل ما را 44شمارهٔ ۸۰: دلدار به دل گفت گرت رغبت ماست 45شمارهٔ ۸۱: هرگه که غمی ملازم دل شودت 46شمارهٔ ۸۲: جان بر سر عشق پای فرسود ای دل 47شمارهٔ ۸۳: از ذکر تو جز عشق نیاموزد دل 48شمارهٔ ۸۴: ای خاک در تو سرمهٔ دیدهٔ دل 49شمارهٔ ۸۵: در پختهٔ عقل بنگر از دیدهٔ دل 50شمارهٔ ۸۶: قفلی زده ام زمهر تو بر سر دل 51شمارهٔ ۸۷: در فکرت جان راه بیاموز ای دل 52شمارهٔ ۸۸: روزی زقضای آسمانی ای دل 53شمارهٔ ۸۹: چون رفت ز روز عمر من آب ای دل 54شمارهٔ ۹۰: با راهرو گفت خسته می دار ای دل 55شمارهٔ ۹۱: دل را شود از دیده فرو پای به گل 56شمارهٔ ۹۲: با دل گفتم چیست بگو تدبیرم 57شمارهٔ ۹۳: تا با دل دلبرم دلم دل بنهاد 58شمارهٔ ۹۴: با دل گفتم که این چه زیر و زبری اس ...59شمارهٔ ۹۵: با دل گفتم تو را چه می رنجاند 60شمارهٔ ۹۶: از دل همه ساله درد حاصل باشد 61شمارهٔ ۹۷: با دل گفتم مشکلت آسان نشود 62شمارهٔ ۹۸: آن یار که منزلگه او قلب آمد 63شمارهٔ ۹۹: با دل گفتم هزار افسانه به عقل 64شمارهٔ ۱۰۰: از دیده چه گویم که ازو دارم غم 65شمارهٔ ۱۰۱: ای دیدن تو روشنی دیدهٔ دل 66شمارهٔ ۱۰۲: ای دل دَرِ غم گشاده ای می بینم 67شمارهٔ ۱۰۳: پایی نه که سوی وصل بشتابد دل 68شمارهٔ ۱۰۴: «اوحد» دیدی که هرچ دیدی هیچ است 69شمارهٔ ۱۰۵: سرگردانان راه دل بسیارند 70شمارهٔ ۱۰۶: با دل گفتم نئی زمردان غمش 71شمارهٔ ۱۰۷: هر لحظه زدست غم به جان آید دل 72شمارهٔ ۱۰۸: چندانک دلم جان کند اندر سر و کار 73شمارهٔ ۱۰۹: فریاد رسی نیست کسی را از کس 74شمارهٔ ۱۱۰: آنجا که صفای دل بود دایهٔ عیش 75شمارهٔ ۱۱۱: ای دل گر ازین پایه فروتر نایی 76شمارهٔ ۱۱۲: ای دل چو خراب گشتی آباد شوی 77شمارهٔ ۱۱۳: بیچاره دلا چند کنی خودبینی 78شمارهٔ ۱۱۴: ای دل چو قلم نقش منمّا می باش 79شمارهٔ ۱۱۵: گر در ره دوست پایدار آید دل 80شمارهٔ ۱۱۶: با یار چرا چنین صبوری ای دل 81شمارهٔ ۱۱۷: رازت چو به پیش خلق شد فاش ای دل 82شمارهٔ ۱۱۸: دل با غم اگر بساختی شادستی 83شمارهٔ ۱۱۹: عشق است که کیمیای فقر است دَروُ 84شمارهٔ ۱۲۰: در درد دل خویش زبی درمانی 85شمارهٔ ۱۲۱: اندر طلب وصل تو ای سرو روان 86شمارهٔ ۱۲۲: اندر طلبت گرچه به سر می پویم 87شمارهٔ ۱۲۳: در راه طلب به آخر آمد نفسم 88شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته تو را به صد هوا می طلبم 89شمارهٔ ۱۲۵: هر چند که من به خویشتن می نرسم 90شمارهٔ ۱۲۶: غمگین غمگین به سوی تو می پویم 91شمارهٔ ۱۲۷: طالب که نه صادق است جایی نرسد 92شمارهٔ ۱۲۸: ای تن خواهی که احتشامت باشد 93شمارهٔ ۱۲۹: از بهر چه حل نمی کنی مشکل خود 94شمارهٔ ۱۳۰: اندر طلب آنک نیست صادق چه کند 95شمارهٔ ۱۳۱: جانم شب و روز از تو نشان می طلبد 96شمارهٔ ۱۳۲: دل گر نظری کند به روی تو کند 97شمارهٔ ۱۳۳: در راه طلب زاد ادب می باید 98شمارهٔ ۱۳۴: ترسم که اگر در طلبش نشتابی 99شمارهٔ ۱۳۵: حاشا که من از خاک درت برخیزم 100شمارهٔ ۱۳۶: تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را 101شمارهٔ ۱۳۷: نفسم چو به نان و تره از من راضی ا ...102شمارهٔ ۱۳۸: از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست 103شمارهٔ ۱۳۹: تا ظن نبری که خان و مان محتشمی اس ...104شمارهٔ ۱۴۰: مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت 105شمارهٔ ۱۴۱: ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد 106شمارهٔ ۱۴۲: عالی نسبا چرا بننشینی پست 107شمارهٔ ۱۴۳: دل کز پی آب و نان در آتش نبود 108شمارهٔ ۱۴۴: پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر 109شمارهٔ ۱۴۵: در کوی قناعت ارچه دیر آمده ایم 110شمارهٔ ۱۴۶: گر راحت دل خواهی و آسایش تن 111شمارهٔ ۱۴۷: بردارندت اگر شوی افکنده 112شمارهٔ ۱۴۸: کنجی و قناعت از قباد و کی به 113شمارهٔ ۱۴۹: آیا تو ز نادانی و سرگردانی 114شمارهٔ ۱۵۰: بر سنگ قناعت ار غباری داری 115شمارهٔ ۱۵۱: در کوی قناعت ار سپنجی داری 116شمارهٔ ۱۵۲: آن را که قناعتش صناعت باشد 117شمارهٔ ۱۵۳: از لذّت این وجود مانع گردی 118شمارهٔ ۱۵۴: از خلق به هیچ گونه یاری مطلب 119شمارهٔ ۱۵۵: من قال بانّ جوهر الفقر عرض 120شمارهٔ ۱۵۶: الفقر اذا ابعدکم یدنیکم 121شمارهٔ ۱۵۷: جمعیت ازین شیفته رایان آموز 122شمارهٔ ۱۵۸: از طعم لب تو در شکر چیزی هست 123شمارهٔ ۱۵۹: درویشان را بر همه عالم پیشی است 124شمارهٔ ۱۶۰: درد ره فقر به زهَر درمان است 125شمارهٔ ۱۶۱: در عالم فقر میر و سلطان هیچ است 126شمارهٔ ۱۶۲: سلطانی اصل بی گمان درویشی است 127شمارهٔ ۱۶۳: امروز بده بدان جهانی که به است 128شمارهٔ ۱۶۴: گفتی عالم به پای درویشان است 129شمارهٔ ۱۶۵: سرمایهٔ ملک جاودان درویشی است 130شمارهٔ ۱۶۶: مقبل بود آنک آشنای دَرِ اوست 131شمارهٔ ۱۶۷: آن نقطه که در فقر نهان آوردند 132شمارهٔ ۱۶۸: عالم همه سر به سر گدایان دارند 133شمارهٔ ۱۶۹: شاهان جهان چاکر درویشانند 134شمارهٔ ۱۷۰: اندر ره فقر دیده نادیده کنند 135شمارهٔ ۱۷۱: بادی که زکوی فقر گرد انگیزد 136شمارهٔ ۱۷۲: درویش کسی بود که در خود نگرد 137شمارهٔ ۱۷۳: گر شهوت توسن تو رام تو شود 138شمارهٔ ۱۷۴: درویش که اسرار نهان می‌بخشد 139شمارهٔ ۱۷۵: درویش زخودپرستی آزاد بود 140شمارهٔ ۱۷۶: هر دل که درو دُرّ معانی بندد 141شمارهٔ ۱۷۷: درویش به غم همیشه خرّم باشد 142شمارهٔ ۱۷۸: میل دل ما جز به فقیری نبود 143شمارهٔ ۱۷۹: دانی چه بود جان و جهانِ درویش 144شمارهٔ ۱۸۰: دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر 145شمارهٔ ۱۸۱: شاهان همه دولت از فقیران طلبند 146شمارهٔ ۱۸۲: آزادی مرد هر چه خواهی ارزد 147شمارهٔ ۱۸۳: هرگه که تو آوری بیانی از فقر 148شمارهٔ ۱۸۴: درویش همیشه بی نوا اولی تر 149شمارهٔ ۱۸۵: در راه طلب خدمت درویشان کن 150شمارهٔ ۱۸۶: در درویشی کار به صدق است و یقین 151شمارهٔ ۱۸۷: در فقر اگر دمی تو با حق داری 152شمارهٔ ۱۸۸: تا ظن نبری که غمخوری درویشی است 153شمارهٔ ۱۸۹: در عالم فقر ار سر هر پر هوسی 154شمارهٔ ۱۹۰: خود دمدمه ای است آدمی از دم او 155شمارهٔ ۱۹۱: امروز چو ناصر فقیران باشی 156شمارهٔ ۱۹۲: دردی است طمع که نیستش درمانی 157شمارهٔ ۱۹۳: درویشان را عار بود محتشمی 158شمارهٔ ۱۹۴: با فقر نشین اگر تو همدم خواهی 159شمارهٔ ۱۹۵: درویش ز درویشی از آن می نرهد 160شمارهٔ ۱۹۶: گر مرکب عشق نیکوان خواهی تاخت 161شمارهٔ ۱۹۷: جانی که زمهر زیر میغش داری 162شمارهٔ ۱۹۸: تا تو نشوی فرد به فردی نرسی 163شمارهٔ ۱۹۹: در کعبهٔ دل اگر تو حاضر باشی 164شمارهٔ ۲۰۰: هر دل که درو مایهٔ تجرید کم است 165شمارهٔ ۲۰۱: از خود به درآیی نفسی تجرید است 166شمارهٔ ۲۰۲: آن را که دلش خانهٔ توحید بود 167شمارهٔ ۲۰۳: افکند بتی به بت پرستی ما را 168شمارهٔ ۲۰۴: ما را تو مدام دل به مستی ندهی 169شمارهٔ ۲۰۵: ساقی به صبوحی می ناب اندر ده 170شمارهٔ ۲۰۶: دانم که زنیستی تو هستم کردی 171شمارهٔ ۲۰۷: مستم دارد زباده ساقی پیوست 172شمارهٔ ۲۰۸: مستی زمی عشق و نه مستی زمی است 173شمارهٔ ۲۰۹: هر کاو نشود مست تو او مغبون است 174شمارهٔ ۲۱۰: قم فاسقنی قهوةً کان عاصرها 175شمارهٔ ۲۱۱: در صفّهٔ شاه دست یازی نبود 176شمارهٔ ۲۱۲: یک دست به مصحفیم و یک دست به جام 177شمارهٔ ۲۱۳: در راه خدا نکتهٔ طامات چه سود 178شمارهٔ ۲۱۴: آنها که به تقلید عبارات کنند 179شمارهٔ ۲۱۵: قلّاش و قلندری و عاشق بودن 180شمارهٔ ۲۱۶: درویشانیم و نیز دلریشانیم 181شمارهٔ ۲۱۷: نارفته ره صدق و صفا گامی چند 182شمارهٔ ۲۱۸: هرگه که ببینی دو سه سرگردان را 183شمارهٔ ۲۱۹: هر مرد که با فراغتش سامان است 184شمارهٔ ۲۲۰: اکنون که تو را امید آزادی خاست 185شمارهٔ ۲۲۱: اسباب وجود دم به دم تشویش است 186شمارهٔ ۲۲۲: ناجنسان را تو محرم راز مکن 187شمارهٔ ۲۲۳: اسرار که سخت است سخن سست مگو 188شمارهٔ ۲۲۴: آیات کتاب حق همی خوان و مپرس 189شمارهٔ ۲۲۵: دردا که درین سوز و گدازم کس نیست 190شمارهٔ ۲۲۶: از عمر نصیب جاودانی برگیر 191شمارهٔ ۲۲۷: آن را که طریق نیکبختی باید 192شمارهٔ ۲۲۸: غافل منشین که این زمانی است عزیز 193شمارهٔ ۲۲۹: تخمی دو سه بی وقت بپاشیم مگر 194شمارهٔ ۲۳۰: ای دل چه کری کند مشوش بودن 195شمارهٔ ۲۳۱: خود را چو دمی ز دهر خرّم یابی 196شمارهٔ ۲۳۲: با ما تو هر آنچ گویی از کین گویی 197شمارهٔ ۲۳۳: ای خواجه یکی کام روا کن ما را 198شمارهٔ ۲۳۴: یکباره برون نیامده از پی و پوست 199شمارهٔ ۲۳۵: داری سر کارزار میدان این است 200شمارهٔ ۲۳۶: بس خون جگر که شیخ من با من خورد 201شمارهٔ ۲۳۷: بر خود چو نئی به بی تباهی منکر 202شمارهٔ ۲۳۸: هر شیخ که او علم ندارد در تن 203شمارهٔ ۲۳۹: اندر ره عشق اگر تکلّف نکنی 204شمارهٔ ۲۴۰: تا جان خودت به دست سودا ندهی 205شمارهٔ ۲۴۱: در دست تکلّف چو اسیری ای دل 206شمارهٔ ۲۴۲: زنهار دلا بکوش اگر باخبری 207شمارهٔ ۲۴۳: امروز درین زمانه بی یاری به 208شمارهٔ ۲۴۴: شمع دل من روی چو شمع تو بس است 209شمارهٔ ۲۴۵: گر زانک بر کس نروم روزی چند 210شمارهٔ ۲۴۶: بی روی توَم زخویشتن دل بگرفت 211شمارهٔ ۲۴۷: یکباره زعقل و خردم دل بگرفت 212شمارهٔ ۲۴۸: آنها که درین راه فلاحی باشند 213شمارهٔ ۲۴۹: این آزادی هزار جان بیش ارزد 214شمارهٔ ۲۵۰: ای دل تو طربناک نئی حیران باش 215شمارهٔ ۲۵۱: ای دل پس زنجیر چو دیوانه نشین 216شمارهٔ ۲۵۲: آن یار که در سینه جنون دارم ازو 217شمارهٔ ۲۵۳: هان تا دم دهر در جوالت نکند 218شمارهٔ ۲۵۴: جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن 219شمارهٔ ۲۵۵: عمری به مراد خود رسیدی، بس کن 220شمارهٔ ۲۵۶: ای پیر به طبع تیز گامی تو هنوز 221شمارهٔ ۲۵۷: تا چند می و سماع و ساقی طلبی 222شمارهٔ ۲۵۸: تو آمده ای به پادشاهی کردن 223شمارهٔ ۲۵۹: شرمت بادا ازین تباهی کردن 224شمارهٔ ۲۶۰: دنیا گذران است به هر بیش و کمی 225شمارهٔ ۲۶۱: گر می خواهی که سرّ اوحی بینی 226شمارهٔ ۲۶۲: سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است 227شمارهٔ ۲۶۳: تا در نرسد وعده هر کار که هست 228شمارهٔ ۲۶۴: چون هستی تو به نیستی آلوده است 229شمارهٔ ۲۶۵: ره رو همه در حمایت صدق خود است 230شمارهٔ ۲۶۶: زین سان که تو را بی خودی و بی خبر ...231شمارهٔ ۲۶۷: ای گل چو زغنچه نوبهارت کردند 232شمارهٔ ۲۶۸: ای دل اگرت زنفس معزول کنند 233شمارهٔ ۲۶۹: ای دل عمری گذاشتی در پندار 234شمارهٔ ۲۷۰: جان در تن تو نفس شماری بیش است 235شمارهٔ ۲۷۱: ای خواجه اگر تو را سعادت خویش است 236شمارهٔ ۲۷۲: ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد 237شمارهٔ ۲۷۳: هان تا تو ببندی به مراعاتش پشت 238شمارهٔ ۲۷۴: آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای 239شمارهٔ ۲۷۵: گر زانک تو صاحبدل و صاحبنظری 240شمارهٔ ۲۷۶: ای دل زشراب جهل مستی تاکی 241شمارهٔ ۲۷۷: ای دل چو شمار کارها خواهد بود 242شمارهٔ ۲۷۸: ای دل تو بدین حال چرایی خشنود 243شمارهٔ ۲۷۹: از سود و زیان خود به در نتوان بود 244شمارهٔ ۲۸۰: گر عمر بود تو را فزون از پانصد 245شمارهٔ ۲۸۱: زین سان که مراست از تو در سینه سر ...246شمارهٔ ۲۸۲: ای دل نفس تو می شمارند آخر 247شمارهٔ ۲۸۳: آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر 248شمارهٔ ۲۸۴: ای دل مطلب رخ جهان آرایش 249شمارهٔ ۲۸۵: اندر همه عمر من شبی وقت نماز 250شمارهٔ ۲۸۶: با آنچ گسستنی است در پیوستی 251شمارهٔ ۲۸۷: هر چیز که او گفت چنان است همه 252شمارهٔ ۲۸۸: زنهار مگو که رهروان نیز نیند 253شمارهٔ ۲۸۹: تا نان حرام و آب یک روزهٔ ما 254شمارهٔ ۲۹۰: هر لقمه که آلوده بود قی به از آن

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ