به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اوحدالدین کرمانی

اوحدالدین کرمانیالباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المریدشمارهٔ ۱۵: ای دل به غم فراق رایی می زن

1990عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

ای دل به غم فراق رایی می زن
بر چنگ امید او نوایی می زن
زنهار هزیمت مشو ار خسته شوی
افتاده و خسته دست و پایی می زن

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۴: ای دل تو به نور حق مجازی نرسی 2شمارهٔ ۱۵: ای دل به غم فراق رایی می زن 3شمارهٔ ۱۶: خود بین هرگز به هیچ حاصل نرسد 4شمارهٔ ۱۷: بیگانه صفت دلا هوایی می زن 5شمارهٔ ۱۸: هرگه که مقدم به مقالات شوی 6شمارهٔ ۱۹: لاشک و لا خفاء من عاش یَموت 7شمارهٔ ۲۰: ای تن همه وصل کار سازی است مخسب 8شمارهٔ ۲۱: گر می خواهی بقا و پیروز مخسب 9شمارهٔ ۲۲: ایّام گلست و عیش باقی است مخسب 10شمارهٔ ۲۳: هستم به وصالِ دوست دلشاد امشب 11شمارهٔ ۲۴: ای شب منم [و] وصال جانان امشب 12شمارهٔ ۲۵: تا چند شوی تو از پی شمع و شراب 13شمارهٔ ۲۶: کردیم دل از جمله مسلّم امشب 14شمارهٔ ۲۷: جز حق تو بکن جمله فراموش امشب 15شمارهٔ ۲۸: زنهار پی طبع هوس پَیمایت 16شمارهٔ ۲۹: ای دل تو چنان بزی که هشیار شوی 17شمارهٔ ۳۰: گر قسم تو شادی است غمت نفزاید 18شمارهٔ ۳۱: تا در پی آن فزون و این کم باشی 19شمارهٔ ۳۲: چون بی خبران مگرد هر دم به دری 20شمارهٔ ۳۳: باطل بینم به سوی کعبه سفرت 21شمارهٔ ۳۴: عیشی که مهیّاست رها نتوان کرد 22شمارهٔ ۳۵: خواهی که تو را مراد حاصل گردد 23شمارهٔ ۳۶: از شمع وصال کمترک یابی نور 24شمارهٔ ۳۷: ای دوست تو در جوال افسانه مباش 25شمارهٔ ۳۸: ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش 26شمارهٔ ۳۹: در راه طلب صادق و ذاکر می باش 27شمارهٔ ۴۰: گر دل زتو بگسلد به غم بشکنمش 28شمارهٔ ۴۱: یا رب چه خوش است زلف خم در خم او 29شمارهٔ ۴۲: آنی که فلک با تو درآید به طرب 30شمارهٔ ۴۳: دردا که درون صفه ما را ره نیست 31شمارهٔ ۴۴: ای دل صفت جمال او نتوان گفت 32شمارهٔ ۴۵: گفتی که به عقل باش کاین رسوایی است 33شمارهٔ ۴۶: تا قسم من سوخته خود حرمان است 34شمارهٔ ۴۷: آنها که زاصل عقل سرگردانند 35شمارهٔ ۴۸: آنها که سرانند به سرگردانند 36شمارهٔ ۴۹: کو دل که بدان دل غم جان شاید خورد 37شمارهٔ ۵۰: دل رفته و عشق آمده تا خود چه کند 38شمارهٔ ۵۱: تا عشق توَم سلسله می جنباند 39شمارهٔ ۵۲: خواهی که برم سرّ تو مکنون باشد 40شمارهٔ ۵۳: در هیچ سری مایهٔ اسراری نه 41شمارهٔ ۵۴: هر دل نبود قابل اسرار خدا 42شمارهٔ ۵۵: از کتم عدم چون که برون افتادم 43شمارهٔ ۵۶: در من نگرم زپای تا سر هیچم 44شمارهٔ ۵۷: ای دوست بیا و غم بی حاصل بین 45شمارهٔ ۵۸: یا روی دلم به سوی دیگر گردان 46شمارهٔ ۵۹: گویند مرا چرا شدی سودایی 47شمارهٔ ۶۰: آنها که محققان این درگاهند 48شمارهٔ ۶۱: آنجا که نه کون و نه مکان در گنجد 49شمارهٔ ۶۲: این ره به قدم چون بر وی برخیزد 50شمارهٔ ۶۳: روزی که جمال تو مرا دیده شود 51شمارهٔ ۶۴: چون در غم تو شادی من نفزاید 52شمارهٔ ۶۵: گر طالب قرب حق شدی موسی وار 53شمارهٔ ۶۶: آنجا که سراپردهٔ اجلال جلال 54شمارهٔ ۶۷: دل دوش دم نامتناهی می زد 55شمارهٔ ۶۸: از دفتر عشق حرف می خوان و مگو 56شمارهٔ ۶۹: ای دل چو شراب معرفت کردی نوش 57شمارهٔ ۷۰: تا چند چو بلبلان برآری آواز 58شمارهٔ ۷۱: جان از قبل زبان به بیم خطر است 59شمارهٔ ۷۲: این گفتن بسیار تو هست از پندار 60شمارهٔ ۷۳: در معرض صد سلامتی باهش باش 61شمارهٔ ۷۴: چون بر سر و پای من نگه کرد او دوش 62شمارهٔ ۷۵: صرّاف سخن باش و سخن کمتر گوی 63شمارهٔ ۷۶: دم درکش و در خویش سیاحی می کن 64شمارهٔ ۷۷: یا قلب ترید وصله مجّانا 65شمارهٔ ۷۸: در دست غم عشق نهادم دل را 66شمارهٔ ۷۹: از عقل عقیله گشت حاصل ما را 67شمارهٔ ۸۰: دلدار به دل گفت گرت رغبت ماست 68شمارهٔ ۸۱: هرگه که غمی ملازم دل شودت 69شمارهٔ ۸۲: جان بر سر عشق پای فرسود ای دل 70شمارهٔ ۸۳: از ذکر تو جز عشق نیاموزد دل 71شمارهٔ ۸۴: ای خاک در تو سرمهٔ دیدهٔ دل 72شمارهٔ ۸۵: در پختهٔ عقل بنگر از دیدهٔ دل 73شمارهٔ ۸۶: قفلی زده ام زمهر تو بر سر دل 74شمارهٔ ۸۷: در فکرت جان راه بیاموز ای دل 75شمارهٔ ۸۸: روزی زقضای آسمانی ای دل 76شمارهٔ ۸۹: چون رفت ز روز عمر من آب ای دل 77شمارهٔ ۹۰: با راهرو گفت خسته می دار ای دل 78شمارهٔ ۹۱: دل را شود از دیده فرو پای به گل 79شمارهٔ ۹۲: با دل گفتم چیست بگو تدبیرم 80شمارهٔ ۹۳: تا با دل دلبرم دلم دل بنهاد 81شمارهٔ ۹۴: با دل گفتم که این چه زیر و زبری اس ...82شمارهٔ ۹۵: با دل گفتم تو را چه می رنجاند 83شمارهٔ ۹۶: از دل همه ساله درد حاصل باشد 84شمارهٔ ۹۷: با دل گفتم مشکلت آسان نشود 85شمارهٔ ۹۸: آن یار که منزلگه او قلب آمد 86شمارهٔ ۹۹: با دل گفتم هزار افسانه به عقل 87شمارهٔ ۱۰۰: از دیده چه گویم که ازو دارم غم 88شمارهٔ ۱۰۱: ای دیدن تو روشنی دیدهٔ دل 89شمارهٔ ۱۰۲: ای دل دَرِ غم گشاده ای می بینم 90شمارهٔ ۱۰۳: پایی نه که سوی وصل بشتابد دل 91شمارهٔ ۱۰۴: «اوحد» دیدی که هرچ دیدی هیچ است 92شمارهٔ ۱۰۵: سرگردانان راه دل بسیارند 93شمارهٔ ۱۰۶: با دل گفتم نئی زمردان غمش 94شمارهٔ ۱۰۷: هر لحظه زدست غم به جان آید دل 95شمارهٔ ۱۰۸: چندانک دلم جان کند اندر سر و کار 96شمارهٔ ۱۰۹: فریاد رسی نیست کسی را از کس 97شمارهٔ ۱۱۰: آنجا که صفای دل بود دایهٔ عیش 98شمارهٔ ۱۱۱: ای دل گر ازین پایه فروتر نایی 99شمارهٔ ۱۱۲: ای دل چو خراب گشتی آباد شوی 100شمارهٔ ۱۱۳: بیچاره دلا چند کنی خودبینی 101شمارهٔ ۱۱۴: ای دل چو قلم نقش منمّا می باش 102شمارهٔ ۱۱۵: گر در ره دوست پایدار آید دل 103شمارهٔ ۱۱۶: با یار چرا چنین صبوری ای دل 104شمارهٔ ۱۱۷: رازت چو به پیش خلق شد فاش ای دل 105شمارهٔ ۱۱۸: دل با غم اگر بساختی شادستی 106شمارهٔ ۱۱۹: عشق است که کیمیای فقر است دَروُ 107شمارهٔ ۱۲۰: در درد دل خویش زبی درمانی 108شمارهٔ ۱۲۱: اندر طلب وصل تو ای سرو روان 109شمارهٔ ۱۲۲: اندر طلبت گرچه به سر می پویم 110شمارهٔ ۱۲۳: در راه طلب به آخر آمد نفسم 111شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته تو را به صد هوا می طلبم 112شمارهٔ ۱۲۵: هر چند که من به خویشتن می نرسم 113شمارهٔ ۱۲۶: غمگین غمگین به سوی تو می پویم 114شمارهٔ ۱۲۷: طالب که نه صادق است جایی نرسد 115شمارهٔ ۱۲۸: ای تن خواهی که احتشامت باشد 116شمارهٔ ۱۲۹: از بهر چه حل نمی کنی مشکل خود 117شمارهٔ ۱۳۰: اندر طلب آنک نیست صادق چه کند 118شمارهٔ ۱۳۱: جانم شب و روز از تو نشان می طلبد 119شمارهٔ ۱۳۲: دل گر نظری کند به روی تو کند 120شمارهٔ ۱۳۳: در راه طلب زاد ادب می باید 121شمارهٔ ۱۳۴: ترسم که اگر در طلبش نشتابی 122شمارهٔ ۱۳۵: حاشا که من از خاک درت برخیزم 123شمارهٔ ۱۳۶: تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را 124شمارهٔ ۱۳۷: نفسم چو به نان و تره از من راضی ا ...125شمارهٔ ۱۳۸: از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست 126شمارهٔ ۱۳۹: تا ظن نبری که خان و مان محتشمی اس ...127شمارهٔ ۱۴۰: مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت 128شمارهٔ ۱۴۱: ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد 129شمارهٔ ۱۴۲: عالی نسبا چرا بننشینی پست 130شمارهٔ ۱۴۳: دل کز پی آب و نان در آتش نبود 131شمارهٔ ۱۴۴: پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر 132شمارهٔ ۱۴۵: در کوی قناعت ارچه دیر آمده ایم 133شمارهٔ ۱۴۶: گر راحت دل خواهی و آسایش تن 134شمارهٔ ۱۴۷: بردارندت اگر شوی افکنده 135شمارهٔ ۱۴۸: کنجی و قناعت از قباد و کی به 136شمارهٔ ۱۴۹: آیا تو ز نادانی و سرگردانی 137شمارهٔ ۱۵۰: بر سنگ قناعت ار غباری داری 138شمارهٔ ۱۵۱: در کوی قناعت ار سپنجی داری 139شمارهٔ ۱۵۲: آن را که قناعتش صناعت باشد 140شمارهٔ ۱۵۳: از لذّت این وجود مانع گردی 141شمارهٔ ۱۵۴: از خلق به هیچ گونه یاری مطلب 142شمارهٔ ۱۵۵: من قال بانّ جوهر الفقر عرض 143شمارهٔ ۱۵۶: الفقر اذا ابعدکم یدنیکم 144شمارهٔ ۱۵۷: جمعیت ازین شیفته رایان آموز 145شمارهٔ ۱۵۸: از طعم لب تو در شکر چیزی هست 146شمارهٔ ۱۵۹: درویشان را بر همه عالم پیشی است 147شمارهٔ ۱۶۰: درد ره فقر به زهَر درمان است 148شمارهٔ ۱۶۱: در عالم فقر میر و سلطان هیچ است 149شمارهٔ ۱۶۲: سلطانی اصل بی گمان درویشی است 150شمارهٔ ۱۶۳: امروز بده بدان جهانی که به است 151شمارهٔ ۱۶۴: گفتی عالم به پای درویشان است 152شمارهٔ ۱۶۵: سرمایهٔ ملک جاودان درویشی است 153شمارهٔ ۱۶۶: مقبل بود آنک آشنای دَرِ اوست 154شمارهٔ ۱۶۷: آن نقطه که در فقر نهان آوردند 155شمارهٔ ۱۶۸: عالم همه سر به سر گدایان دارند 156شمارهٔ ۱۶۹: شاهان جهان چاکر درویشانند 157شمارهٔ ۱۷۰: اندر ره فقر دیده نادیده کنند 158شمارهٔ ۱۷۱: بادی که زکوی فقر گرد انگیزد 159شمارهٔ ۱۷۲: درویش کسی بود که در خود نگرد 160شمارهٔ ۱۷۳: گر شهوت توسن تو رام تو شود 161شمارهٔ ۱۷۴: درویش که اسرار نهان می‌بخشد 162شمارهٔ ۱۷۵: درویش زخودپرستی آزاد بود 163شمارهٔ ۱۷۶: هر دل که درو دُرّ معانی بندد 164شمارهٔ ۱۷۷: درویش به غم همیشه خرّم باشد 165شمارهٔ ۱۷۸: میل دل ما جز به فقیری نبود 166شمارهٔ ۱۷۹: دانی چه بود جان و جهانِ درویش 167شمارهٔ ۱۸۰: دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر 168شمارهٔ ۱۸۱: شاهان همه دولت از فقیران طلبند 169شمارهٔ ۱۸۲: آزادی مرد هر چه خواهی ارزد 170شمارهٔ ۱۸۳: هرگه که تو آوری بیانی از فقر 171شمارهٔ ۱۸۴: درویش همیشه بی نوا اولی تر 172شمارهٔ ۱۸۵: در راه طلب خدمت درویشان کن 173شمارهٔ ۱۸۶: در درویشی کار به صدق است و یقین 174شمارهٔ ۱۸۷: در فقر اگر دمی تو با حق داری 175شمارهٔ ۱۸۸: تا ظن نبری که غمخوری درویشی است 176شمارهٔ ۱۸۹: در عالم فقر ار سر هر پر هوسی 177شمارهٔ ۱۹۰: خود دمدمه ای است آدمی از دم او 178شمارهٔ ۱۹۱: امروز چو ناصر فقیران باشی 179شمارهٔ ۱۹۲: دردی است طمع که نیستش درمانی 180شمارهٔ ۱۹۳: درویشان را عار بود محتشمی 181شمارهٔ ۱۹۴: با فقر نشین اگر تو همدم خواهی 182شمارهٔ ۱۹۵: درویش ز درویشی از آن می نرهد 183شمارهٔ ۱۹۶: گر مرکب عشق نیکوان خواهی تاخت 184شمارهٔ ۱۹۷: جانی که زمهر زیر میغش داری 185شمارهٔ ۱۹۸: تا تو نشوی فرد به فردی نرسی 186شمارهٔ ۱۹۹: در کعبهٔ دل اگر تو حاضر باشی 187شمارهٔ ۲۰۰: هر دل که درو مایهٔ تجرید کم است 188شمارهٔ ۲۰۱: از خود به درآیی نفسی تجرید است 189شمارهٔ ۲۰۲: آن را که دلش خانهٔ توحید بود 190شمارهٔ ۲۰۳: افکند بتی به بت پرستی ما را 191شمارهٔ ۲۰۴: ما را تو مدام دل به مستی ندهی 192شمارهٔ ۲۰۵: ساقی به صبوحی می ناب اندر ده 193شمارهٔ ۲۰۶: دانم که زنیستی تو هستم کردی 194شمارهٔ ۲۰۷: مستم دارد زباده ساقی پیوست 195شمارهٔ ۲۰۸: مستی زمی عشق و نه مستی زمی است 196شمارهٔ ۲۰۹: هر کاو نشود مست تو او مغبون است 197شمارهٔ ۲۱۰: قم فاسقنی قهوةً کان عاصرها 198شمارهٔ ۲۱۱: در صفّهٔ شاه دست یازی نبود 199شمارهٔ ۲۱۲: یک دست به مصحفیم و یک دست به جام 200شمارهٔ ۲۱۳: در راه خدا نکتهٔ طامات چه سود 201شمارهٔ ۲۱۴: آنها که به تقلید عبارات کنند 202شمارهٔ ۲۱۵: قلّاش و قلندری و عاشق بودن 203شمارهٔ ۲۱۶: درویشانیم و نیز دلریشانیم 204شمارهٔ ۲۱۷: نارفته ره صدق و صفا گامی چند 205شمارهٔ ۲۱۸: هرگه که ببینی دو سه سرگردان را 206شمارهٔ ۲۱۹: هر مرد که با فراغتش سامان است 207شمارهٔ ۲۲۰: اکنون که تو را امید آزادی خاست 208شمارهٔ ۲۲۱: اسباب وجود دم به دم تشویش است 209شمارهٔ ۲۲۲: ناجنسان را تو محرم راز مکن 210شمارهٔ ۲۲۳: اسرار که سخت است سخن سست مگو 211شمارهٔ ۲۲۴: آیات کتاب حق همی خوان و مپرس 212شمارهٔ ۲۲۵: دردا که درین سوز و گدازم کس نیست 213شمارهٔ ۲۲۶: از عمر نصیب جاودانی برگیر 214شمارهٔ ۲۲۷: آن را که طریق نیکبختی باید 215شمارهٔ ۲۲۸: غافل منشین که این زمانی است عزیز 216شمارهٔ ۲۲۹: تخمی دو سه بی وقت بپاشیم مگر 217شمارهٔ ۲۳۰: ای دل چه کری کند مشوش بودن 218شمارهٔ ۲۳۱: خود را چو دمی ز دهر خرّم یابی 219شمارهٔ ۲۳۲: با ما تو هر آنچ گویی از کین گویی 220شمارهٔ ۲۳۳: ای خواجه یکی کام روا کن ما را 221شمارهٔ ۲۳۴: یکباره برون نیامده از پی و پوست 222شمارهٔ ۲۳۵: داری سر کارزار میدان این است 223شمارهٔ ۲۳۶: بس خون جگر که شیخ من با من خورد 224شمارهٔ ۲۳۷: بر خود چو نئی به بی تباهی منکر 225شمارهٔ ۲۳۸: هر شیخ که او علم ندارد در تن 226شمارهٔ ۲۳۹: اندر ره عشق اگر تکلّف نکنی 227شمارهٔ ۲۴۰: تا جان خودت به دست سودا ندهی 228شمارهٔ ۲۴۱: در دست تکلّف چو اسیری ای دل 229شمارهٔ ۲۴۲: زنهار دلا بکوش اگر باخبری 230شمارهٔ ۲۴۳: امروز درین زمانه بی یاری به 231شمارهٔ ۲۴۴: شمع دل من روی چو شمع تو بس است 232شمارهٔ ۲۴۵: گر زانک بر کس نروم روزی چند 233شمارهٔ ۲۴۶: بی روی توَم زخویشتن دل بگرفت 234شمارهٔ ۲۴۷: یکباره زعقل و خردم دل بگرفت 235شمارهٔ ۲۴۸: آنها که درین راه فلاحی باشند 236شمارهٔ ۲۴۹: این آزادی هزار جان بیش ارزد 237شمارهٔ ۲۵۰: ای دل تو طربناک نئی حیران باش 238شمارهٔ ۲۵۱: ای دل پس زنجیر چو دیوانه نشین 239شمارهٔ ۲۵۲: آن یار که در سینه جنون دارم ازو 240شمارهٔ ۲۵۳: هان تا دم دهر در جوالت نکند 241شمارهٔ ۲۵۴: جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن 242شمارهٔ ۲۵۵: عمری به مراد خود رسیدی، بس کن 243شمارهٔ ۲۵۶: ای پیر به طبع تیز گامی تو هنوز 244شمارهٔ ۲۵۷: تا چند می و سماع و ساقی طلبی 245شمارهٔ ۲۵۸: تو آمده ای به پادشاهی کردن 246شمارهٔ ۲۵۹: شرمت بادا ازین تباهی کردن 247شمارهٔ ۲۶۰: دنیا گذران است به هر بیش و کمی 248شمارهٔ ۲۶۱: گر می خواهی که سرّ اوحی بینی 249شمارهٔ ۲۶۲: سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است 250شمارهٔ ۲۶۳: تا در نرسد وعده هر کار که هست 251شمارهٔ ۲۶۴: چون هستی تو به نیستی آلوده است 252شمارهٔ ۲۶۵: ره رو همه در حمایت صدق خود است 253شمارهٔ ۲۶۶: زین سان که تو را بی خودی و بی خبر ...254شمارهٔ ۲۶۷: ای گل چو زغنچه نوبهارت کردند 255شمارهٔ ۲۶۸: ای دل اگرت زنفس معزول کنند 256شمارهٔ ۲۶۹: ای دل عمری گذاشتی در پندار 257شمارهٔ ۲۷۰: جان در تن تو نفس شماری بیش است 258شمارهٔ ۲۷۱: ای خواجه اگر تو را سعادت خویش است 259شمارهٔ ۲۷۲: ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد 260شمارهٔ ۲۷۳: هان تا تو ببندی به مراعاتش پشت 261شمارهٔ ۲۷۴: آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای 262شمارهٔ ۲۷۵: گر زانک تو صاحبدل و صاحبنظری 263شمارهٔ ۲۷۶: ای دل زشراب جهل مستی تاکی 264شمارهٔ ۲۷۷: ای دل چو شمار کارها خواهد بود 265شمارهٔ ۲۷۸: ای دل تو بدین حال چرایی خشنود 266شمارهٔ ۲۷۹: از سود و زیان خود به در نتوان بود 267شمارهٔ ۲۸۰: گر عمر بود تو را فزون از پانصد 268شمارهٔ ۲۸۱: زین سان که مراست از تو در سینه سر ...269شمارهٔ ۲۸۲: ای دل نفس تو می شمارند آخر 270شمارهٔ ۲۸۳: آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر 271شمارهٔ ۲۸۴: ای دل مطلب رخ جهان آرایش 272شمارهٔ ۲۸۵: اندر همه عمر من شبی وقت نماز 273شمارهٔ ۲۸۶: با آنچ گسستنی است در پیوستی 274شمارهٔ ۲۸۷: هر چیز که او گفت چنان است همه 275شمارهٔ ۲۸۸: زنهار مگو که رهروان نیز نیند 276شمارهٔ ۲۸۹: تا نان حرام و آب یک روزهٔ ما 277شمارهٔ ۲۹۰: هر لقمه که آلوده بود قی به از آن

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ