به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اوحدالدین کرمانی

اوحدالدین کرمانیالباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المریدشمارهٔ ۱۱: چون این ره را تو مشتری بی چیزی

1980عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

چون این ره را تو مشتری بی چیزی
باید که به هر واقعه ای نگریزی
تو پنداری که رایگانش یابی
نی نی غلطی جان کنی و خون ریزی

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۰: هر چند که تو چارهٔ بهبود کنی 2شمارهٔ ۱۱: چون این ره را تو مشتری بی چیزی 3شمارهٔ ۱۲: از پستی اگر طالب بالا گردی 4شمارهٔ ۱۳: این راه به شش پنج نشاید رفتن 5شمارهٔ ۱۴: ای دل تو به نور حق مجازی نرسی 6شمارهٔ ۱۵: ای دل به غم فراق رایی می زن 7شمارهٔ ۱۶: خود بین هرگز به هیچ حاصل نرسد 8شمارهٔ ۱۷: بیگانه صفت دلا هوایی می زن 9شمارهٔ ۱۸: هرگه که مقدم به مقالات شوی 10شمارهٔ ۱۹: لاشک و لا خفاء من عاش یَموت 11شمارهٔ ۲۰: ای تن همه وصل کار سازی است مخسب 12شمارهٔ ۲۱: گر می خواهی بقا و پیروز مخسب 13شمارهٔ ۲۲: ایّام گلست و عیش باقی است مخسب 14شمارهٔ ۲۳: هستم به وصالِ دوست دلشاد امشب 15شمارهٔ ۲۴: ای شب منم [و] وصال جانان امشب 16شمارهٔ ۲۵: تا چند شوی تو از پی شمع و شراب 17شمارهٔ ۲۶: کردیم دل از جمله مسلّم امشب 18شمارهٔ ۲۷: جز حق تو بکن جمله فراموش امشب 19شمارهٔ ۲۸: زنهار پی طبع هوس پَیمایت 20شمارهٔ ۲۹: ای دل تو چنان بزی که هشیار شوی 21شمارهٔ ۳۰: گر قسم تو شادی است غمت نفزاید 22شمارهٔ ۳۱: تا در پی آن فزون و این کم باشی 23شمارهٔ ۳۲: چون بی خبران مگرد هر دم به دری 24شمارهٔ ۳۳: باطل بینم به سوی کعبه سفرت 25شمارهٔ ۳۴: عیشی که مهیّاست رها نتوان کرد 26شمارهٔ ۳۵: خواهی که تو را مراد حاصل گردد 27شمارهٔ ۳۶: از شمع وصال کمترک یابی نور 28شمارهٔ ۳۷: ای دوست تو در جوال افسانه مباش 29شمارهٔ ۳۸: ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش 30شمارهٔ ۳۹: در راه طلب صادق و ذاکر می باش 31شمارهٔ ۴۰: گر دل زتو بگسلد به غم بشکنمش 32شمارهٔ ۴۱: یا رب چه خوش است زلف خم در خم او 33شمارهٔ ۴۲: آنی که فلک با تو درآید به طرب 34شمارهٔ ۴۳: دردا که درون صفه ما را ره نیست 35شمارهٔ ۴۴: ای دل صفت جمال او نتوان گفت 36شمارهٔ ۴۵: گفتی که به عقل باش کاین رسوایی است 37شمارهٔ ۴۶: تا قسم من سوخته خود حرمان است 38شمارهٔ ۴۷: آنها که زاصل عقل سرگردانند 39شمارهٔ ۴۸: آنها که سرانند به سرگردانند 40شمارهٔ ۴۹: کو دل که بدان دل غم جان شاید خورد 41شمارهٔ ۵۰: دل رفته و عشق آمده تا خود چه کند 42شمارهٔ ۵۱: تا عشق توَم سلسله می جنباند 43شمارهٔ ۵۲: خواهی که برم سرّ تو مکنون باشد 44شمارهٔ ۵۳: در هیچ سری مایهٔ اسراری نه 45شمارهٔ ۵۴: هر دل نبود قابل اسرار خدا 46شمارهٔ ۵۵: از کتم عدم چون که برون افتادم 47شمارهٔ ۵۶: در من نگرم زپای تا سر هیچم 48شمارهٔ ۵۷: ای دوست بیا و غم بی حاصل بین 49شمارهٔ ۵۸: یا روی دلم به سوی دیگر گردان 50شمارهٔ ۵۹: گویند مرا چرا شدی سودایی 51شمارهٔ ۶۰: آنها که محققان این درگاهند 52شمارهٔ ۶۱: آنجا که نه کون و نه مکان در گنجد 53شمارهٔ ۶۲: این ره به قدم چون بر وی برخیزد 54شمارهٔ ۶۳: روزی که جمال تو مرا دیده شود 55شمارهٔ ۶۴: چون در غم تو شادی من نفزاید 56شمارهٔ ۶۵: گر طالب قرب حق شدی موسی وار 57شمارهٔ ۶۶: آنجا که سراپردهٔ اجلال جلال 58شمارهٔ ۶۷: دل دوش دم نامتناهی می زد 59شمارهٔ ۶۸: از دفتر عشق حرف می خوان و مگو 60شمارهٔ ۶۹: ای دل چو شراب معرفت کردی نوش 61شمارهٔ ۷۰: تا چند چو بلبلان برآری آواز 62شمارهٔ ۷۱: جان از قبل زبان به بیم خطر است 63شمارهٔ ۷۲: این گفتن بسیار تو هست از پندار 64شمارهٔ ۷۳: در معرض صد سلامتی باهش باش 65شمارهٔ ۷۴: چون بر سر و پای من نگه کرد او دوش 66شمارهٔ ۷۵: صرّاف سخن باش و سخن کمتر گوی 67شمارهٔ ۷۶: دم درکش و در خویش سیاحی می کن 68شمارهٔ ۷۷: یا قلب ترید وصله مجّانا 69شمارهٔ ۷۸: در دست غم عشق نهادم دل را 70شمارهٔ ۷۹: از عقل عقیله گشت حاصل ما را 71شمارهٔ ۸۰: دلدار به دل گفت گرت رغبت ماست 72شمارهٔ ۸۱: هرگه که غمی ملازم دل شودت 73شمارهٔ ۸۲: جان بر سر عشق پای فرسود ای دل 74شمارهٔ ۸۳: از ذکر تو جز عشق نیاموزد دل 75شمارهٔ ۸۴: ای خاک در تو سرمهٔ دیدهٔ دل 76شمارهٔ ۸۵: در پختهٔ عقل بنگر از دیدهٔ دل 77شمارهٔ ۸۶: قفلی زده ام زمهر تو بر سر دل 78شمارهٔ ۸۷: در فکرت جان راه بیاموز ای دل 79شمارهٔ ۸۸: روزی زقضای آسمانی ای دل 80شمارهٔ ۸۹: چون رفت ز روز عمر من آب ای دل 81شمارهٔ ۹۰: با راهرو گفت خسته می دار ای دل 82شمارهٔ ۹۱: دل را شود از دیده فرو پای به گل 83شمارهٔ ۹۲: با دل گفتم چیست بگو تدبیرم 84شمارهٔ ۹۳: تا با دل دلبرم دلم دل بنهاد 85شمارهٔ ۹۴: با دل گفتم که این چه زیر و زبری اس ...86شمارهٔ ۹۵: با دل گفتم تو را چه می رنجاند 87شمارهٔ ۹۶: از دل همه ساله درد حاصل باشد 88شمارهٔ ۹۷: با دل گفتم مشکلت آسان نشود 89شمارهٔ ۹۸: آن یار که منزلگه او قلب آمد 90شمارهٔ ۹۹: با دل گفتم هزار افسانه به عقل 91شمارهٔ ۱۰۰: از دیده چه گویم که ازو دارم غم 92شمارهٔ ۱۰۱: ای دیدن تو روشنی دیدهٔ دل 93شمارهٔ ۱۰۲: ای دل دَرِ غم گشاده ای می بینم 94شمارهٔ ۱۰۳: پایی نه که سوی وصل بشتابد دل 95شمارهٔ ۱۰۴: «اوحد» دیدی که هرچ دیدی هیچ است 96شمارهٔ ۱۰۵: سرگردانان راه دل بسیارند 97شمارهٔ ۱۰۶: با دل گفتم نئی زمردان غمش 98شمارهٔ ۱۰۷: هر لحظه زدست غم به جان آید دل 99شمارهٔ ۱۰۸: چندانک دلم جان کند اندر سر و کار 100شمارهٔ ۱۰۹: فریاد رسی نیست کسی را از کس 101شمارهٔ ۱۱۰: آنجا که صفای دل بود دایهٔ عیش 102شمارهٔ ۱۱۱: ای دل گر ازین پایه فروتر نایی 103شمارهٔ ۱۱۲: ای دل چو خراب گشتی آباد شوی 104شمارهٔ ۱۱۳: بیچاره دلا چند کنی خودبینی 105شمارهٔ ۱۱۴: ای دل چو قلم نقش منمّا می باش 106شمارهٔ ۱۱۵: گر در ره دوست پایدار آید دل 107شمارهٔ ۱۱۶: با یار چرا چنین صبوری ای دل 108شمارهٔ ۱۱۷: رازت چو به پیش خلق شد فاش ای دل 109شمارهٔ ۱۱۸: دل با غم اگر بساختی شادستی 110شمارهٔ ۱۱۹: عشق است که کیمیای فقر است دَروُ 111شمارهٔ ۱۲۰: در درد دل خویش زبی درمانی 112شمارهٔ ۱۲۱: اندر طلب وصل تو ای سرو روان 113شمارهٔ ۱۲۲: اندر طلبت گرچه به سر می پویم 114شمارهٔ ۱۲۳: در راه طلب به آخر آمد نفسم 115شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته تو را به صد هوا می طلبم 116شمارهٔ ۱۲۵: هر چند که من به خویشتن می نرسم 117شمارهٔ ۱۲۶: غمگین غمگین به سوی تو می پویم 118شمارهٔ ۱۲۷: طالب که نه صادق است جایی نرسد 119شمارهٔ ۱۲۸: ای تن خواهی که احتشامت باشد 120شمارهٔ ۱۲۹: از بهر چه حل نمی کنی مشکل خود 121شمارهٔ ۱۳۰: اندر طلب آنک نیست صادق چه کند 122شمارهٔ ۱۳۱: جانم شب و روز از تو نشان می طلبد 123شمارهٔ ۱۳۲: دل گر نظری کند به روی تو کند 124شمارهٔ ۱۳۳: در راه طلب زاد ادب می باید 125شمارهٔ ۱۳۴: ترسم که اگر در طلبش نشتابی 126شمارهٔ ۱۳۵: حاشا که من از خاک درت برخیزم 127شمارهٔ ۱۳۶: تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را 128شمارهٔ ۱۳۷: نفسم چو به نان و تره از من راضی ا ...129شمارهٔ ۱۳۸: از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست 130شمارهٔ ۱۳۹: تا ظن نبری که خان و مان محتشمی اس ...131شمارهٔ ۱۴۰: مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت 132شمارهٔ ۱۴۱: ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد 133شمارهٔ ۱۴۲: عالی نسبا چرا بننشینی پست 134شمارهٔ ۱۴۳: دل کز پی آب و نان در آتش نبود 135شمارهٔ ۱۴۴: پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر 136شمارهٔ ۱۴۵: در کوی قناعت ارچه دیر آمده ایم 137شمارهٔ ۱۴۶: گر راحت دل خواهی و آسایش تن 138شمارهٔ ۱۴۷: بردارندت اگر شوی افکنده 139شمارهٔ ۱۴۸: کنجی و قناعت از قباد و کی به 140شمارهٔ ۱۴۹: آیا تو ز نادانی و سرگردانی 141شمارهٔ ۱۵۰: بر سنگ قناعت ار غباری داری 142شمارهٔ ۱۵۱: در کوی قناعت ار سپنجی داری 143شمارهٔ ۱۵۲: آن را که قناعتش صناعت باشد 144شمارهٔ ۱۵۳: از لذّت این وجود مانع گردی 145شمارهٔ ۱۵۴: از خلق به هیچ گونه یاری مطلب 146شمارهٔ ۱۵۵: من قال بانّ جوهر الفقر عرض 147شمارهٔ ۱۵۶: الفقر اذا ابعدکم یدنیکم 148شمارهٔ ۱۵۷: جمعیت ازین شیفته رایان آموز 149شمارهٔ ۱۵۸: از طعم لب تو در شکر چیزی هست 150شمارهٔ ۱۵۹: درویشان را بر همه عالم پیشی است 151شمارهٔ ۱۶۰: درد ره فقر به زهَر درمان است 152شمارهٔ ۱۶۱: در عالم فقر میر و سلطان هیچ است 153شمارهٔ ۱۶۲: سلطانی اصل بی گمان درویشی است 154شمارهٔ ۱۶۳: امروز بده بدان جهانی که به است 155شمارهٔ ۱۶۴: گفتی عالم به پای درویشان است 156شمارهٔ ۱۶۵: سرمایهٔ ملک جاودان درویشی است 157شمارهٔ ۱۶۶: مقبل بود آنک آشنای دَرِ اوست 158شمارهٔ ۱۶۷: آن نقطه که در فقر نهان آوردند 159شمارهٔ ۱۶۸: عالم همه سر به سر گدایان دارند 160شمارهٔ ۱۶۹: شاهان جهان چاکر درویشانند 161شمارهٔ ۱۷۰: اندر ره فقر دیده نادیده کنند 162شمارهٔ ۱۷۱: بادی که زکوی فقر گرد انگیزد 163شمارهٔ ۱۷۲: درویش کسی بود که در خود نگرد 164شمارهٔ ۱۷۳: گر شهوت توسن تو رام تو شود 165شمارهٔ ۱۷۴: درویش که اسرار نهان می‌بخشد 166شمارهٔ ۱۷۵: درویش زخودپرستی آزاد بود 167شمارهٔ ۱۷۶: هر دل که درو دُرّ معانی بندد 168شمارهٔ ۱۷۷: درویش به غم همیشه خرّم باشد 169شمارهٔ ۱۷۸: میل دل ما جز به فقیری نبود 170شمارهٔ ۱۷۹: دانی چه بود جان و جهانِ درویش 171شمارهٔ ۱۸۰: دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر 172شمارهٔ ۱۸۱: شاهان همه دولت از فقیران طلبند 173شمارهٔ ۱۸۲: آزادی مرد هر چه خواهی ارزد 174شمارهٔ ۱۸۳: هرگه که تو آوری بیانی از فقر 175شمارهٔ ۱۸۴: درویش همیشه بی نوا اولی تر 176شمارهٔ ۱۸۵: در راه طلب خدمت درویشان کن 177شمارهٔ ۱۸۶: در درویشی کار به صدق است و یقین 178شمارهٔ ۱۸۷: در فقر اگر دمی تو با حق داری 179شمارهٔ ۱۸۸: تا ظن نبری که غمخوری درویشی است 180شمارهٔ ۱۸۹: در عالم فقر ار سر هر پر هوسی 181شمارهٔ ۱۹۰: خود دمدمه ای است آدمی از دم او 182شمارهٔ ۱۹۱: امروز چو ناصر فقیران باشی 183شمارهٔ ۱۹۲: دردی است طمع که نیستش درمانی 184شمارهٔ ۱۹۳: درویشان را عار بود محتشمی 185شمارهٔ ۱۹۴: با فقر نشین اگر تو همدم خواهی 186شمارهٔ ۱۹۵: درویش ز درویشی از آن می نرهد 187شمارهٔ ۱۹۶: گر مرکب عشق نیکوان خواهی تاخت 188شمارهٔ ۱۹۷: جانی که زمهر زیر میغش داری 189شمارهٔ ۱۹۸: تا تو نشوی فرد به فردی نرسی 190شمارهٔ ۱۹۹: در کعبهٔ دل اگر تو حاضر باشی 191شمارهٔ ۲۰۰: هر دل که درو مایهٔ تجرید کم است 192شمارهٔ ۲۰۱: از خود به درآیی نفسی تجرید است 193شمارهٔ ۲۰۲: آن را که دلش خانهٔ توحید بود 194شمارهٔ ۲۰۳: افکند بتی به بت پرستی ما را 195شمارهٔ ۲۰۴: ما را تو مدام دل به مستی ندهی 196شمارهٔ ۲۰۵: ساقی به صبوحی می ناب اندر ده 197شمارهٔ ۲۰۶: دانم که زنیستی تو هستم کردی 198شمارهٔ ۲۰۷: مستم دارد زباده ساقی پیوست 199شمارهٔ ۲۰۸: مستی زمی عشق و نه مستی زمی است 200شمارهٔ ۲۰۹: هر کاو نشود مست تو او مغبون است 201شمارهٔ ۲۱۰: قم فاسقنی قهوةً کان عاصرها 202شمارهٔ ۲۱۱: در صفّهٔ شاه دست یازی نبود 203شمارهٔ ۲۱۲: یک دست به مصحفیم و یک دست به جام 204شمارهٔ ۲۱۳: در راه خدا نکتهٔ طامات چه سود 205شمارهٔ ۲۱۴: آنها که به تقلید عبارات کنند 206شمارهٔ ۲۱۵: قلّاش و قلندری و عاشق بودن 207شمارهٔ ۲۱۶: درویشانیم و نیز دلریشانیم 208شمارهٔ ۲۱۷: نارفته ره صدق و صفا گامی چند 209شمارهٔ ۲۱۸: هرگه که ببینی دو سه سرگردان را 210شمارهٔ ۲۱۹: هر مرد که با فراغتش سامان است 211شمارهٔ ۲۲۰: اکنون که تو را امید آزادی خاست 212شمارهٔ ۲۲۱: اسباب وجود دم به دم تشویش است 213شمارهٔ ۲۲۲: ناجنسان را تو محرم راز مکن 214شمارهٔ ۲۲۳: اسرار که سخت است سخن سست مگو 215شمارهٔ ۲۲۴: آیات کتاب حق همی خوان و مپرس 216شمارهٔ ۲۲۵: دردا که درین سوز و گدازم کس نیست 217شمارهٔ ۲۲۶: از عمر نصیب جاودانی برگیر 218شمارهٔ ۲۲۷: آن را که طریق نیکبختی باید 219شمارهٔ ۲۲۸: غافل منشین که این زمانی است عزیز 220شمارهٔ ۲۲۹: تخمی دو سه بی وقت بپاشیم مگر 221شمارهٔ ۲۳۰: ای دل چه کری کند مشوش بودن 222شمارهٔ ۲۳۱: خود را چو دمی ز دهر خرّم یابی 223شمارهٔ ۲۳۲: با ما تو هر آنچ گویی از کین گویی 224شمارهٔ ۲۳۳: ای خواجه یکی کام روا کن ما را 225شمارهٔ ۲۳۴: یکباره برون نیامده از پی و پوست 226شمارهٔ ۲۳۵: داری سر کارزار میدان این است 227شمارهٔ ۲۳۶: بس خون جگر که شیخ من با من خورد 228شمارهٔ ۲۳۷: بر خود چو نئی به بی تباهی منکر 229شمارهٔ ۲۳۸: هر شیخ که او علم ندارد در تن 230شمارهٔ ۲۳۹: اندر ره عشق اگر تکلّف نکنی 231شمارهٔ ۲۴۰: تا جان خودت به دست سودا ندهی 232شمارهٔ ۲۴۱: در دست تکلّف چو اسیری ای دل 233شمارهٔ ۲۴۲: زنهار دلا بکوش اگر باخبری 234شمارهٔ ۲۴۳: امروز درین زمانه بی یاری به 235شمارهٔ ۲۴۴: شمع دل من روی چو شمع تو بس است 236شمارهٔ ۲۴۵: گر زانک بر کس نروم روزی چند 237شمارهٔ ۲۴۶: بی روی توَم زخویشتن دل بگرفت 238شمارهٔ ۲۴۷: یکباره زعقل و خردم دل بگرفت 239شمارهٔ ۲۴۸: آنها که درین راه فلاحی باشند 240شمارهٔ ۲۴۹: این آزادی هزار جان بیش ارزد 241شمارهٔ ۲۵۰: ای دل تو طربناک نئی حیران باش 242شمارهٔ ۲۵۱: ای دل پس زنجیر چو دیوانه نشین 243شمارهٔ ۲۵۲: آن یار که در سینه جنون دارم ازو 244شمارهٔ ۲۵۳: هان تا دم دهر در جوالت نکند 245شمارهٔ ۲۵۴: جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن 246شمارهٔ ۲۵۵: عمری به مراد خود رسیدی، بس کن 247شمارهٔ ۲۵۶: ای پیر به طبع تیز گامی تو هنوز 248شمارهٔ ۲۵۷: تا چند می و سماع و ساقی طلبی 249شمارهٔ ۲۵۸: تو آمده ای به پادشاهی کردن 250شمارهٔ ۲۵۹: شرمت بادا ازین تباهی کردن 251شمارهٔ ۲۶۰: دنیا گذران است به هر بیش و کمی 252شمارهٔ ۲۶۱: گر می خواهی که سرّ اوحی بینی 253شمارهٔ ۲۶۲: سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است 254شمارهٔ ۲۶۳: تا در نرسد وعده هر کار که هست 255شمارهٔ ۲۶۴: چون هستی تو به نیستی آلوده است 256شمارهٔ ۲۶۵: ره رو همه در حمایت صدق خود است 257شمارهٔ ۲۶۶: زین سان که تو را بی خودی و بی خبر ...258شمارهٔ ۲۶۷: ای گل چو زغنچه نوبهارت کردند 259شمارهٔ ۲۶۸: ای دل اگرت زنفس معزول کنند 260شمارهٔ ۲۶۹: ای دل عمری گذاشتی در پندار 261شمارهٔ ۲۷۰: جان در تن تو نفس شماری بیش است 262شمارهٔ ۲۷۱: ای خواجه اگر تو را سعادت خویش است 263شمارهٔ ۲۷۲: ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد 264شمارهٔ ۲۷۳: هان تا تو ببندی به مراعاتش پشت 265شمارهٔ ۲۷۴: آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای 266شمارهٔ ۲۷۵: گر زانک تو صاحبدل و صاحبنظری 267شمارهٔ ۲۷۶: ای دل زشراب جهل مستی تاکی 268شمارهٔ ۲۷۷: ای دل چو شمار کارها خواهد بود 269شمارهٔ ۲۷۸: ای دل تو بدین حال چرایی خشنود 270شمارهٔ ۲۷۹: از سود و زیان خود به در نتوان بود 271شمارهٔ ۲۸۰: گر عمر بود تو را فزون از پانصد 272شمارهٔ ۲۸۱: زین سان که مراست از تو در سینه سر ...273شمارهٔ ۲۸۲: ای دل نفس تو می شمارند آخر 274شمارهٔ ۲۸۳: آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر 275شمارهٔ ۲۸۴: ای دل مطلب رخ جهان آرایش 276شمارهٔ ۲۸۵: اندر همه عمر من شبی وقت نماز 277شمارهٔ ۲۸۶: با آنچ گسستنی است در پیوستی 278شمارهٔ ۲۸۷: هر چیز که او گفت چنان است همه 279شمارهٔ ۲۸۸: زنهار مگو که رهروان نیز نیند 280شمارهٔ ۲۸۹: تا نان حرام و آب یک روزهٔ ما 281شمارهٔ ۲۹۰: هر لقمه که آلوده بود قی به از آن

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ