به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اوحدالدین کرمانی

اوحدالدین کرمانیالباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المریدشمارهٔ ۹: بی نیش مگس به نوش شهدی نرسی

2070عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

بی نیش مگس به نوش شهدی نرسی
بی جان کنشی به نیک عهدی نرسی
ننهاده به جهد هیچ کس را ندهند
لیکن بنهاده جز به جهدی نرسی

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۸: تا ره نروی به صبح منزل نرسی 2شمارهٔ ۹: بی نیش مگس به نوش شهدی نرسی 3شمارهٔ ۱۰: هر چند که تو چارهٔ بهبود کنی 4شمارهٔ ۱۱: چون این ره را تو مشتری بی چیزی 5شمارهٔ ۱۲: از پستی اگر طالب بالا گردی 6شمارهٔ ۱۳: این راه به شش پنج نشاید رفتن 7شمارهٔ ۱۴: ای دل تو به نور حق مجازی نرسی 8شمارهٔ ۱۵: ای دل به غم فراق رایی می زن 9شمارهٔ ۱۶: خود بین هرگز به هیچ حاصل نرسد 10شمارهٔ ۱۷: بیگانه صفت دلا هوایی می زن 11شمارهٔ ۱۸: هرگه که مقدم به مقالات شوی 12شمارهٔ ۱۹: لاشک و لا خفاء من عاش یَموت 13شمارهٔ ۲۰: ای تن همه وصل کار سازی است مخسب 14شمارهٔ ۲۱: گر می خواهی بقا و پیروز مخسب 15شمارهٔ ۲۲: ایّام گلست و عیش باقی است مخسب 16شمارهٔ ۲۳: هستم به وصالِ دوست دلشاد امشب 17شمارهٔ ۲۴: ای شب منم [و] وصال جانان امشب 18شمارهٔ ۲۵: تا چند شوی تو از پی شمع و شراب 19شمارهٔ ۲۶: کردیم دل از جمله مسلّم امشب 20شمارهٔ ۲۷: جز حق تو بکن جمله فراموش امشب 21شمارهٔ ۲۸: زنهار پی طبع هوس پَیمایت 22شمارهٔ ۲۹: ای دل تو چنان بزی که هشیار شوی 23شمارهٔ ۳۰: گر قسم تو شادی است غمت نفزاید 24شمارهٔ ۳۱: تا در پی آن فزون و این کم باشی 25شمارهٔ ۳۲: چون بی خبران مگرد هر دم به دری 26شمارهٔ ۳۳: باطل بینم به سوی کعبه سفرت 27شمارهٔ ۳۴: عیشی که مهیّاست رها نتوان کرد 28شمارهٔ ۳۵: خواهی که تو را مراد حاصل گردد 29شمارهٔ ۳۶: از شمع وصال کمترک یابی نور 30شمارهٔ ۳۷: ای دوست تو در جوال افسانه مباش 31شمارهٔ ۳۸: ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش 32شمارهٔ ۳۹: در راه طلب صادق و ذاکر می باش 33شمارهٔ ۴۰: گر دل زتو بگسلد به غم بشکنمش 34شمارهٔ ۴۱: یا رب چه خوش است زلف خم در خم او 35شمارهٔ ۴۲: آنی که فلک با تو درآید به طرب 36شمارهٔ ۴۳: دردا که درون صفه ما را ره نیست 37شمارهٔ ۴۴: ای دل صفت جمال او نتوان گفت 38شمارهٔ ۴۵: گفتی که به عقل باش کاین رسوایی است 39شمارهٔ ۴۶: تا قسم من سوخته خود حرمان است 40شمارهٔ ۴۷: آنها که زاصل عقل سرگردانند 41شمارهٔ ۴۸: آنها که سرانند به سرگردانند 42شمارهٔ ۴۹: کو دل که بدان دل غم جان شاید خورد 43شمارهٔ ۵۰: دل رفته و عشق آمده تا خود چه کند 44شمارهٔ ۵۱: تا عشق توَم سلسله می جنباند 45شمارهٔ ۵۲: خواهی که برم سرّ تو مکنون باشد 46شمارهٔ ۵۳: در هیچ سری مایهٔ اسراری نه 47شمارهٔ ۵۴: هر دل نبود قابل اسرار خدا 48شمارهٔ ۵۵: از کتم عدم چون که برون افتادم 49شمارهٔ ۵۶: در من نگرم زپای تا سر هیچم 50شمارهٔ ۵۷: ای دوست بیا و غم بی حاصل بین 51شمارهٔ ۵۸: یا روی دلم به سوی دیگر گردان 52شمارهٔ ۵۹: گویند مرا چرا شدی سودایی 53شمارهٔ ۶۰: آنها که محققان این درگاهند 54شمارهٔ ۶۱: آنجا که نه کون و نه مکان در گنجد 55شمارهٔ ۶۲: این ره به قدم چون بر وی برخیزد 56شمارهٔ ۶۳: روزی که جمال تو مرا دیده شود 57شمارهٔ ۶۴: چون در غم تو شادی من نفزاید 58شمارهٔ ۶۵: گر طالب قرب حق شدی موسی وار 59شمارهٔ ۶۶: آنجا که سراپردهٔ اجلال جلال 60شمارهٔ ۶۷: دل دوش دم نامتناهی می زد 61شمارهٔ ۶۸: از دفتر عشق حرف می خوان و مگو 62شمارهٔ ۶۹: ای دل چو شراب معرفت کردی نوش 63شمارهٔ ۷۰: تا چند چو بلبلان برآری آواز 64شمارهٔ ۷۱: جان از قبل زبان به بیم خطر است 65شمارهٔ ۷۲: این گفتن بسیار تو هست از پندار 66شمارهٔ ۷۳: در معرض صد سلامتی باهش باش 67شمارهٔ ۷۴: چون بر سر و پای من نگه کرد او دوش 68شمارهٔ ۷۵: صرّاف سخن باش و سخن کمتر گوی 69شمارهٔ ۷۶: دم درکش و در خویش سیاحی می کن 70شمارهٔ ۷۷: یا قلب ترید وصله مجّانا 71شمارهٔ ۷۸: در دست غم عشق نهادم دل را 72شمارهٔ ۷۹: از عقل عقیله گشت حاصل ما را 73شمارهٔ ۸۰: دلدار به دل گفت گرت رغبت ماست 74شمارهٔ ۸۱: هرگه که غمی ملازم دل شودت 75شمارهٔ ۸۲: جان بر سر عشق پای فرسود ای دل 76شمارهٔ ۸۳: از ذکر تو جز عشق نیاموزد دل 77شمارهٔ ۸۴: ای خاک در تو سرمهٔ دیدهٔ دل 78شمارهٔ ۸۵: در پختهٔ عقل بنگر از دیدهٔ دل 79شمارهٔ ۸۶: قفلی زده ام زمهر تو بر سر دل 80شمارهٔ ۸۷: در فکرت جان راه بیاموز ای دل 81شمارهٔ ۸۸: روزی زقضای آسمانی ای دل 82شمارهٔ ۸۹: چون رفت ز روز عمر من آب ای دل 83شمارهٔ ۹۰: با راهرو گفت خسته می دار ای دل 84شمارهٔ ۹۱: دل را شود از دیده فرو پای به گل 85شمارهٔ ۹۲: با دل گفتم چیست بگو تدبیرم 86شمارهٔ ۹۳: تا با دل دلبرم دلم دل بنهاد 87شمارهٔ ۹۴: با دل گفتم که این چه زیر و زبری اس ...88شمارهٔ ۹۵: با دل گفتم تو را چه می رنجاند 89شمارهٔ ۹۶: از دل همه ساله درد حاصل باشد 90شمارهٔ ۹۷: با دل گفتم مشکلت آسان نشود 91شمارهٔ ۹۸: آن یار که منزلگه او قلب آمد 92شمارهٔ ۹۹: با دل گفتم هزار افسانه به عقل 93شمارهٔ ۱۰۰: از دیده چه گویم که ازو دارم غم 94شمارهٔ ۱۰۱: ای دیدن تو روشنی دیدهٔ دل 95شمارهٔ ۱۰۲: ای دل دَرِ غم گشاده ای می بینم 96شمارهٔ ۱۰۳: پایی نه که سوی وصل بشتابد دل 97شمارهٔ ۱۰۴: «اوحد» دیدی که هرچ دیدی هیچ است 98شمارهٔ ۱۰۵: سرگردانان راه دل بسیارند 99شمارهٔ ۱۰۶: با دل گفتم نئی زمردان غمش 100شمارهٔ ۱۰۷: هر لحظه زدست غم به جان آید دل 101شمارهٔ ۱۰۸: چندانک دلم جان کند اندر سر و کار 102شمارهٔ ۱۰۹: فریاد رسی نیست کسی را از کس 103شمارهٔ ۱۱۰: آنجا که صفای دل بود دایهٔ عیش 104شمارهٔ ۱۱۱: ای دل گر ازین پایه فروتر نایی 105شمارهٔ ۱۱۲: ای دل چو خراب گشتی آباد شوی 106شمارهٔ ۱۱۳: بیچاره دلا چند کنی خودبینی 107شمارهٔ ۱۱۴: ای دل چو قلم نقش منمّا می باش 108شمارهٔ ۱۱۵: گر در ره دوست پایدار آید دل 109شمارهٔ ۱۱۶: با یار چرا چنین صبوری ای دل 110شمارهٔ ۱۱۷: رازت چو به پیش خلق شد فاش ای دل 111شمارهٔ ۱۱۸: دل با غم اگر بساختی شادستی 112شمارهٔ ۱۱۹: عشق است که کیمیای فقر است دَروُ 113شمارهٔ ۱۲۰: در درد دل خویش زبی درمانی 114شمارهٔ ۱۲۱: اندر طلب وصل تو ای سرو روان 115شمارهٔ ۱۲۲: اندر طلبت گرچه به سر می پویم 116شمارهٔ ۱۲۳: در راه طلب به آخر آمد نفسم 117شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته تو را به صد هوا می طلبم 118شمارهٔ ۱۲۵: هر چند که من به خویشتن می نرسم 119شمارهٔ ۱۲۶: غمگین غمگین به سوی تو می پویم 120شمارهٔ ۱۲۷: طالب که نه صادق است جایی نرسد 121شمارهٔ ۱۲۸: ای تن خواهی که احتشامت باشد 122شمارهٔ ۱۲۹: از بهر چه حل نمی کنی مشکل خود 123شمارهٔ ۱۳۰: اندر طلب آنک نیست صادق چه کند 124شمارهٔ ۱۳۱: جانم شب و روز از تو نشان می طلبد 125شمارهٔ ۱۳۲: دل گر نظری کند به روی تو کند 126شمارهٔ ۱۳۳: در راه طلب زاد ادب می باید 127شمارهٔ ۱۳۴: ترسم که اگر در طلبش نشتابی 128شمارهٔ ۱۳۵: حاشا که من از خاک درت برخیزم 129شمارهٔ ۱۳۶: تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را 130شمارهٔ ۱۳۷: نفسم چو به نان و تره از من راضی ا ...131شمارهٔ ۱۳۸: از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست 132شمارهٔ ۱۳۹: تا ظن نبری که خان و مان محتشمی اس ...133شمارهٔ ۱۴۰: مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت 134شمارهٔ ۱۴۱: ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد 135شمارهٔ ۱۴۲: عالی نسبا چرا بننشینی پست 136شمارهٔ ۱۴۳: دل کز پی آب و نان در آتش نبود 137شمارهٔ ۱۴۴: پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر 138شمارهٔ ۱۴۵: در کوی قناعت ارچه دیر آمده ایم 139شمارهٔ ۱۴۶: گر راحت دل خواهی و آسایش تن 140شمارهٔ ۱۴۷: بردارندت اگر شوی افکنده 141شمارهٔ ۱۴۸: کنجی و قناعت از قباد و کی به 142شمارهٔ ۱۴۹: آیا تو ز نادانی و سرگردانی 143شمارهٔ ۱۵۰: بر سنگ قناعت ار غباری داری 144شمارهٔ ۱۵۱: در کوی قناعت ار سپنجی داری 145شمارهٔ ۱۵۲: آن را که قناعتش صناعت باشد 146شمارهٔ ۱۵۳: از لذّت این وجود مانع گردی 147شمارهٔ ۱۵۴: از خلق به هیچ گونه یاری مطلب 148شمارهٔ ۱۵۵: من قال بانّ جوهر الفقر عرض 149شمارهٔ ۱۵۶: الفقر اذا ابعدکم یدنیکم 150شمارهٔ ۱۵۷: جمعیت ازین شیفته رایان آموز 151شمارهٔ ۱۵۸: از طعم لب تو در شکر چیزی هست 152شمارهٔ ۱۵۹: درویشان را بر همه عالم پیشی است 153شمارهٔ ۱۶۰: درد ره فقر به زهَر درمان است 154شمارهٔ ۱۶۱: در عالم فقر میر و سلطان هیچ است 155شمارهٔ ۱۶۲: سلطانی اصل بی گمان درویشی است 156شمارهٔ ۱۶۳: امروز بده بدان جهانی که به است 157شمارهٔ ۱۶۴: گفتی عالم به پای درویشان است 158شمارهٔ ۱۶۵: سرمایهٔ ملک جاودان درویشی است 159شمارهٔ ۱۶۶: مقبل بود آنک آشنای دَرِ اوست 160شمارهٔ ۱۶۷: آن نقطه که در فقر نهان آوردند 161شمارهٔ ۱۶۸: عالم همه سر به سر گدایان دارند 162شمارهٔ ۱۶۹: شاهان جهان چاکر درویشانند 163شمارهٔ ۱۷۰: اندر ره فقر دیده نادیده کنند 164شمارهٔ ۱۷۱: بادی که زکوی فقر گرد انگیزد 165شمارهٔ ۱۷۲: درویش کسی بود که در خود نگرد 166شمارهٔ ۱۷۳: گر شهوت توسن تو رام تو شود 167شمارهٔ ۱۷۴: درویش که اسرار نهان می‌بخشد 168شمارهٔ ۱۷۵: درویش زخودپرستی آزاد بود 169شمارهٔ ۱۷۶: هر دل که درو دُرّ معانی بندد 170شمارهٔ ۱۷۷: درویش به غم همیشه خرّم باشد 171شمارهٔ ۱۷۸: میل دل ما جز به فقیری نبود 172شمارهٔ ۱۷۹: دانی چه بود جان و جهانِ درویش 173شمارهٔ ۱۸۰: دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر 174شمارهٔ ۱۸۱: شاهان همه دولت از فقیران طلبند 175شمارهٔ ۱۸۲: آزادی مرد هر چه خواهی ارزد 176شمارهٔ ۱۸۳: هرگه که تو آوری بیانی از فقر 177شمارهٔ ۱۸۴: درویش همیشه بی نوا اولی تر 178شمارهٔ ۱۸۵: در راه طلب خدمت درویشان کن 179شمارهٔ ۱۸۶: در درویشی کار به صدق است و یقین 180شمارهٔ ۱۸۷: در فقر اگر دمی تو با حق داری 181شمارهٔ ۱۸۸: تا ظن نبری که غمخوری درویشی است 182شمارهٔ ۱۸۹: در عالم فقر ار سر هر پر هوسی 183شمارهٔ ۱۹۰: خود دمدمه ای است آدمی از دم او 184شمارهٔ ۱۹۱: امروز چو ناصر فقیران باشی 185شمارهٔ ۱۹۲: دردی است طمع که نیستش درمانی 186شمارهٔ ۱۹۳: درویشان را عار بود محتشمی 187شمارهٔ ۱۹۴: با فقر نشین اگر تو همدم خواهی 188شمارهٔ ۱۹۵: درویش ز درویشی از آن می نرهد 189شمارهٔ ۱۹۶: گر مرکب عشق نیکوان خواهی تاخت 190شمارهٔ ۱۹۷: جانی که زمهر زیر میغش داری 191شمارهٔ ۱۹۸: تا تو نشوی فرد به فردی نرسی 192شمارهٔ ۱۹۹: در کعبهٔ دل اگر تو حاضر باشی 193شمارهٔ ۲۰۰: هر دل که درو مایهٔ تجرید کم است 194شمارهٔ ۲۰۱: از خود به درآیی نفسی تجرید است 195شمارهٔ ۲۰۲: آن را که دلش خانهٔ توحید بود 196شمارهٔ ۲۰۳: افکند بتی به بت پرستی ما را 197شمارهٔ ۲۰۴: ما را تو مدام دل به مستی ندهی 198شمارهٔ ۲۰۵: ساقی به صبوحی می ناب اندر ده 199شمارهٔ ۲۰۶: دانم که زنیستی تو هستم کردی 200شمارهٔ ۲۰۷: مستم دارد زباده ساقی پیوست 201شمارهٔ ۲۰۸: مستی زمی عشق و نه مستی زمی است 202شمارهٔ ۲۰۹: هر کاو نشود مست تو او مغبون است 203شمارهٔ ۲۱۰: قم فاسقنی قهوةً کان عاصرها 204شمارهٔ ۲۱۱: در صفّهٔ شاه دست یازی نبود 205شمارهٔ ۲۱۲: یک دست به مصحفیم و یک دست به جام 206شمارهٔ ۲۱۳: در راه خدا نکتهٔ طامات چه سود 207شمارهٔ ۲۱۴: آنها که به تقلید عبارات کنند 208شمارهٔ ۲۱۵: قلّاش و قلندری و عاشق بودن 209شمارهٔ ۲۱۶: درویشانیم و نیز دلریشانیم 210شمارهٔ ۲۱۷: نارفته ره صدق و صفا گامی چند 211شمارهٔ ۲۱۸: هرگه که ببینی دو سه سرگردان را 212شمارهٔ ۲۱۹: هر مرد که با فراغتش سامان است 213شمارهٔ ۲۲۰: اکنون که تو را امید آزادی خاست 214شمارهٔ ۲۲۱: اسباب وجود دم به دم تشویش است 215شمارهٔ ۲۲۲: ناجنسان را تو محرم راز مکن 216شمارهٔ ۲۲۳: اسرار که سخت است سخن سست مگو 217شمارهٔ ۲۲۴: آیات کتاب حق همی خوان و مپرس 218شمارهٔ ۲۲۵: دردا که درین سوز و گدازم کس نیست 219شمارهٔ ۲۲۶: از عمر نصیب جاودانی برگیر 220شمارهٔ ۲۲۷: آن را که طریق نیکبختی باید 221شمارهٔ ۲۲۸: غافل منشین که این زمانی است عزیز 222شمارهٔ ۲۲۹: تخمی دو سه بی وقت بپاشیم مگر 223شمارهٔ ۲۳۰: ای دل چه کری کند مشوش بودن 224شمارهٔ ۲۳۱: خود را چو دمی ز دهر خرّم یابی 225شمارهٔ ۲۳۲: با ما تو هر آنچ گویی از کین گویی 226شمارهٔ ۲۳۳: ای خواجه یکی کام روا کن ما را 227شمارهٔ ۲۳۴: یکباره برون نیامده از پی و پوست 228شمارهٔ ۲۳۵: داری سر کارزار میدان این است 229شمارهٔ ۲۳۶: بس خون جگر که شیخ من با من خورد 230شمارهٔ ۲۳۷: بر خود چو نئی به بی تباهی منکر 231شمارهٔ ۲۳۸: هر شیخ که او علم ندارد در تن 232شمارهٔ ۲۳۹: اندر ره عشق اگر تکلّف نکنی 233شمارهٔ ۲۴۰: تا جان خودت به دست سودا ندهی 234شمارهٔ ۲۴۱: در دست تکلّف چو اسیری ای دل 235شمارهٔ ۲۴۲: زنهار دلا بکوش اگر باخبری 236شمارهٔ ۲۴۳: امروز درین زمانه بی یاری به 237شمارهٔ ۲۴۴: شمع دل من روی چو شمع تو بس است 238شمارهٔ ۲۴۵: گر زانک بر کس نروم روزی چند 239شمارهٔ ۲۴۶: بی روی توَم زخویشتن دل بگرفت 240شمارهٔ ۲۴۷: یکباره زعقل و خردم دل بگرفت 241شمارهٔ ۲۴۸: آنها که درین راه فلاحی باشند 242شمارهٔ ۲۴۹: این آزادی هزار جان بیش ارزد 243شمارهٔ ۲۵۰: ای دل تو طربناک نئی حیران باش 244شمارهٔ ۲۵۱: ای دل پس زنجیر چو دیوانه نشین 245شمارهٔ ۲۵۲: آن یار که در سینه جنون دارم ازو 246شمارهٔ ۲۵۳: هان تا دم دهر در جوالت نکند 247شمارهٔ ۲۵۴: جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن 248شمارهٔ ۲۵۵: عمری به مراد خود رسیدی، بس کن 249شمارهٔ ۲۵۶: ای پیر به طبع تیز گامی تو هنوز 250شمارهٔ ۲۵۷: تا چند می و سماع و ساقی طلبی 251شمارهٔ ۲۵۸: تو آمده ای به پادشاهی کردن 252شمارهٔ ۲۵۹: شرمت بادا ازین تباهی کردن 253شمارهٔ ۲۶۰: دنیا گذران است به هر بیش و کمی 254شمارهٔ ۲۶۱: گر می خواهی که سرّ اوحی بینی 255شمارهٔ ۲۶۲: سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است 256شمارهٔ ۲۶۳: تا در نرسد وعده هر کار که هست 257شمارهٔ ۲۶۴: چون هستی تو به نیستی آلوده است 258شمارهٔ ۲۶۵: ره رو همه در حمایت صدق خود است 259شمارهٔ ۲۶۶: زین سان که تو را بی خودی و بی خبر ...260شمارهٔ ۲۶۷: ای گل چو زغنچه نوبهارت کردند 261شمارهٔ ۲۶۸: ای دل اگرت زنفس معزول کنند 262شمارهٔ ۲۶۹: ای دل عمری گذاشتی در پندار 263شمارهٔ ۲۷۰: جان در تن تو نفس شماری بیش است 264شمارهٔ ۲۷۱: ای خواجه اگر تو را سعادت خویش است 265شمارهٔ ۲۷۲: ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد 266شمارهٔ ۲۷۳: هان تا تو ببندی به مراعاتش پشت 267شمارهٔ ۲۷۴: آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای 268شمارهٔ ۲۷۵: گر زانک تو صاحبدل و صاحبنظری 269شمارهٔ ۲۷۶: ای دل زشراب جهل مستی تاکی 270شمارهٔ ۲۷۷: ای دل چو شمار کارها خواهد بود 271شمارهٔ ۲۷۸: ای دل تو بدین حال چرایی خشنود 272شمارهٔ ۲۷۹: از سود و زیان خود به در نتوان بود 273شمارهٔ ۲۸۰: گر عمر بود تو را فزون از پانصد 274شمارهٔ ۲۸۱: زین سان که مراست از تو در سینه سر ...275شمارهٔ ۲۸۲: ای دل نفس تو می شمارند آخر 276شمارهٔ ۲۸۳: آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر 277شمارهٔ ۲۸۴: ای دل مطلب رخ جهان آرایش 278شمارهٔ ۲۸۵: اندر همه عمر من شبی وقت نماز 279شمارهٔ ۲۸۶: با آنچ گسستنی است در پیوستی 280شمارهٔ ۲۸۷: هر چیز که او گفت چنان است همه 281شمارهٔ ۲۸۸: زنهار مگو که رهروان نیز نیند 282شمارهٔ ۲۸۹: تا نان حرام و آب یک روزهٔ ما 283شمارهٔ ۲۹۰: هر لقمه که آلوده بود قی به از آن

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ