کتابخانه دیجیتال

عمادالدین نسیمی

عمادالدین نسیمیدیوان اشعار | نسیمیغزل ها

487

شمارهٔ ۱: یارب چه شد آن دلبر عیاره ما را
شمارهٔ ۲: صبح از افق بنمود رخ، در گردش آور جام را
شمارهٔ ۳: می کشد چشم تو از گوشه به میخانه مرا
شمارهٔ ۴: بهشت و حور، بی وصلت، حرام است اهل معنی را
شمارهٔ ۵: در عالم توحید چه پستی و چه بالا
شمارهٔ ۶: این حضور عاشقان است، الصلا
شمارهٔ ۷: ای چون فلک از عشق تو سرگشته سر ما
شمارهٔ ۸: آنچه پیش است اگر جمله بدانید شما
شمارهٔ ۹: ساقیا آمد به جوش از شوق لعلت جان ما
شمارهٔ ۱۰: تا هوای طوبی قد تو دارد جان ما
شمارهٔ ۱۱: ای رخ جانفزای تو جام جم جهان نما
شمارهٔ ۱۲: ای رخت از روی حسن آیینه گیتی نما
شمارهٔ ۱۳: ای روز و شب خیال رخت همنشین ما
شمارهٔ ۱۴: ای ز سنبل بسته مویت سایبان بر آفتاب
شمارهٔ ۱۵: ای رموز لوح رویت عنده ام الکتاب
شمارهٔ ۱۶: ای شب زلفت که روزش کس نمی بیند به خواب
شمارهٔ ۱۷: چون گشودم فال بخت از مصحف روی حبیب
شمارهٔ ۱۸: ای صفات تو عین موجودات
شمارهٔ ۱۹: زهی جمال تو مستجمع جمیع صفات
شمارهٔ ۲۰: ای کعبه جمال توام قبله صلوة
شمارهٔ ۲۱: اگرچه چشمه نوش تو دارد آب حیات
شمارهٔ ۲۲: مرا در آتش غم، عشقت آن زمان انداخت
شمارهٔ ۲۳: هیچ می دانی که عالم از کجاست؟
شمارهٔ ۲۴: عشق تو گرفتار تو داند که چه درد است
شمارهٔ ۲۵: زلف تو شب قدر من و روی تو عید است
شمارهٔ ۲۶: سالک عشق تو هر دم به جهان دگر است
شمارهٔ ۲۷: امشب از روی تو مجلس را ضیایی دیگر است
شمارهٔ ۲۸: من سر شادی ندارم با غم یارم خوش است
شمارهٔ ۲۹: گفتمش زلف تو مأوایی خوش است
شمارهٔ ۳۰: ای که از فکر تو پیوسته سرم در پیش است
شمارهٔ ۳۱: گرچه چشم ترک مستت فتنه و ابرو بلاست
شمارهٔ ۳۲: مطلع انوار زلفت مسکن جان و دل است
شمارهٔ ۳۳: سلطان غمت را دل پردرد مقام است
شمارهٔ ۳۴: مرغ عرشیم و قاف خانه ماست
شمارهٔ ۳۵: نقش هستی رقم صورت کاشانه ماست
شمارهٔ ۳۶: منم آن مجمع البحرین که پر لؤلؤی مرجان است
شمارهٔ ۳۷: بخت ابد یار آن که با تو قرین است
شمارهٔ ۳۸: عرش رحمان است رویش، علم الاسما گواست
شمارهٔ ۳۹: چشم بیمار تو تا مست و خراب افتاده است
شمارهٔ ۴۰: ساقی سیمین برم جام شراب آورده است
شمارهٔ ۴۱: مسجد و میکده و کعبه و بتخانه یکی است
شمارهٔ ۴۲: تعالی الله از این صورت که عین ذات پرمعنی است
شمارهٔ ۴۳: آن که بر لوح رخت خط الهی دانست
شمارهٔ ۴۴: چشم تو فتنه ای است که عالم خراب اوست
شمارهٔ ۴۵: ای دل! بلا بکش چو دلت مبتلای اوست
شمارهٔ ۴۶: مطلع نور تجلی آفتاب روی اوست
شمارهٔ ۴۷: بیار باد صبا شمه ای ز طره دوست
شمارهٔ ۴۸: الله الله این چه نور است آفتاب روی دوست
شمارهٔ ۴۹: لوح محفوظ است پیشانی و قرآن روی دوست
شمارهٔ ۵۰: غرقه در دریای عشقش حال ما داند که چیست
شمارهٔ ۵۱: مشرک بی دیده کی احوال ما داند که چیست
شمارهٔ ۵۲: خلاق دو عالم بجز از فضل خدا نیست
شمارهٔ ۵۳: جز وصل رخت چاره درد دل ما نیست
شمارهٔ ۵۴: جانا بیا که صحبت جان بی تو هیچ نیست
شمارهٔ ۵۵: هر که با جام می لعل لبش همدم نیست
شمارهٔ ۵۶: خاک باد آن سر که در وی سر سودای تو نیست
شمارهٔ ۵۷: حیات زنده دلان جز به عشقبازی نیست
شمارهٔ ۵۸: نرنجم از تو گرت سوی ما نگاهی نیست
شمارهٔ ۵۹: خلاف خوی رضا، یار ما گرفت و گذاشت
شمارهٔ ۶۰: آرزومندی و درد هجر یار از حد گذشت
شمارهٔ ۶۱: ای که بردی تو به خوبی گرو از حور بهشت
شمارهٔ ۶۲: دل بی تو از نعیم دو عالم ملال یافت
شمارهٔ ۶۳: خون ببار از مژه ای دیده! که دلدار برفت
شمارهٔ ۶۴: هر که را اندیشه زلف تو در دل جا گرفت
شمارهٔ ۶۵: ای سایه الهی ظل همای زلفت
شمارهٔ ۶۶: ای شمع فلک پرتوی از روی چو ماهت
شمارهٔ ۶۷: ای نور رخت مطلع انوار هدایت
شمارهٔ ۶۸: گر به می تشنه شود آن لب باریک مزاج
شمارهٔ ۶۹: سی و دو خط رخت گنج ترا افتتاح
شمارهٔ ۷۰: می روم با درد و حسرت از دیارت، خیر باد
شمارهٔ ۷۱: رفتم اینک از سر کوی تو ای جان! خیر باد
شمارهٔ ۷۲: ز بند زلف تو جان مرا نجات مباد
شمارهٔ ۷۳: تا از لب و چشم تو به عالم خبر افتاد
شمارهٔ ۷۴: تا پرده ز رخسار چو ماه تو برافتاد
شمارهٔ ۷۵: کس بدین آیین حسن از مادر گیتی نزاد
شمارهٔ ۷۶: دست قدرت بر عذارت خال مشکین تا نهاد
شمارهٔ ۷۷: ماه نو چون دیدم ابروی توام آمد به یاد
شمارهٔ ۷۸: دلی دارم که در وی غم نگنجد
شمارهٔ ۷۹: گل صدبرگ من سنبل بر اطراف سمن دارد
شمارهٔ ۸۰: شمع رویت صفت نور تجلی دارد
شمارهٔ ۸۱: احوال درد ما بر درمان که می برد؟
شمارهٔ ۸۲: کیست آن سرو که بر راه گذر می گذرد
شمارهٔ ۸۳: دلدار ما به عهد محبت وفا نکرد
شمارهٔ ۸۴: در کوی خرابات مناجات توان کرد
شمارهٔ ۸۵: از تو خوبی طمع مهر و وفا نتوان کرد
شمارهٔ ۸۶: قاصدی کو تا به جان پیغام دلدار آورد
شمارهٔ ۸۷: دل از عشق پریرویان دل من برنمی گیرد
شمارهٔ ۸۸: گر سعادت نظری بر من زار اندازد
شمارهٔ ۸۹: دلم ز مهر تو آن دم چو صبح دم می زد
شمارهٔ ۹۰: مشتاق گل از سرزنش خار نترسد
شمارهٔ ۹۱: بر دلم هردم جفای بی وفایی می رسد
شمارهٔ ۹۲: ز تو چشم وفا داریم و هیهات این کجا باشد
شمارهٔ ۹۳: اگر گویم که مهر و مه، ز رخسارت حیا باشد
شمارهٔ ۹۴: مست شراب عشقش بی باده مست باشد
شمارهٔ ۹۵: شب قدر بی قراران سر زلف یار باشد
شمارهٔ ۹۶: مأوای غمت جز دل پردرد نباشد
شمارهٔ ۹۷: خوبی و بتا از تو جفا دور نباشد
شمارهٔ ۹۸: در سر غم تو دارم دستار و سر چه باشد
شمارهٔ ۹۹: چه نکته بود که ناگه ز غیب پیدا شد
شمارهٔ ۱۰۰: ندانم تا دگربار این دل ریشم چه شیدا شد
شمارهٔ ۱۰۱: ای که رخت به روشنی غیرت آفتاب شد
شمارهٔ ۱۰۲: مهر رخسار تو داغ عشق بر دل می کشد
شمارهٔ ۱۰۳: سلطنت کی کند آن شاه که درویش نشد
شمارهٔ ۱۰۴: آن آفتاب دولت بر چرخ ما برآمد
شمارهٔ ۱۰۵: روح القدس از کوی خرابات برآمد
شمارهٔ ۱۰۶: تا فضل خدا بر صفت ذات برآمد
شمارهٔ ۱۰۷: بهار آمد بهار آمد بهار سبزپوش آمد
شمارهٔ ۱۰۸: گشودم در ازل مصحف، رخ یارم به فال آمد
شمارهٔ ۱۰۹: چنین که چهره خوب تو دلبری داند
شمارهٔ ۱۱۰: دل زار از تو بیزاری تواند کرد، نتواند
شمارهٔ ۱۱۱: عارفان از دو جهان صحبت جانان طلبند
شمارهٔ ۱۱۲: تقلید روان از ره توحید بعیدند
شمارهٔ ۱۱۳: آنان که به تقلید مجرد گرویدند
شمارهٔ ۱۱۴: عشاق، هوای رخ زیبای تو دارند
شمارهٔ ۱۱۵: کیست که از ره کرم حاجت ما روا کند
شمارهٔ ۱۱۶: تشبیه رویت آن که به گل یاسمن کند
شمارهٔ ۱۱۷: دل فغان از جورت ای جان حاش لله چون کند؟
شمارهٔ ۱۱۸: یار ما صاحب حسن است جفا چون نکند
شمارهٔ ۱۱۹: چشمی که جز مطالعه روی او کند
شمارهٔ ۱۲۰: ماه بدر از روی خورشیدم حکایت می کند
شمارهٔ ۱۲۱: عقل را سودای گیسوی تو مجنون می کند
شمارهٔ ۱۲۲: صاحب نظران قیمت سودای تو دانند
شمارهٔ ۱۲۳: عارفان روی تو را نور یقین می خوانند
شمارهٔ ۱۲۴: آنجا که وصف سرو گل اندام ما کنند
شمارهٔ ۱۲۵: عابدان حق سجود قبله رویت کنند
شمارهٔ ۱۲۶: سر چه باشد که نثار قدم یار کنند
شمارهٔ ۱۲۷: دردمندان تو اندیشه درمان نکنند
شمارهٔ ۱۲۸: صور دمم تا همه بی جان شوند
شمارهٔ ۱۲۹: حق بین نظری باید تا روی مرا بیند
شمارهٔ ۱۳۰: قمر از روی تو دارد خبری، می گویند
شمارهٔ ۱۳۱: قبله عشاق عارف صورت رحمان بود
شمارهٔ ۱۳۲: آمد از کتم عدم این نطفه در ملک وجود
شمارهٔ ۱۳۳: بازآ که بی رویت شدم سیر از جهان و جان خود
شمارهٔ ۱۳۴: نیستم یک دم ز عشقت ای صنم پروای خود
شمارهٔ ۱۳۵: آفتاب روی یار از مطلع جان رخ نمود
شمارهٔ ۱۳۶: گر ماه من شبی چون تابان قمر برآید
شمارهٔ ۱۳۷: شبی که ماه من از مطلع جمال برآید
شمارهٔ ۱۳۸: به جان وصل تو می خواهم ولیکن برنمی آید
شمارهٔ ۱۳۹: مقام عشق مهرویان دل پردرد می باید
شمارهٔ ۱۴۰: مرا خون هست از چشمم، می و ساغر نمی باید
شمارهٔ ۱۴۱: بیا که بی تو مرا این جهان نمی باید
شمارهٔ ۱۴۲: آن کو نظر به روی تو کرد و خدا ندید
شمارهٔ ۱۴۳: کشته عشق ترا گر خونبها خواهد رسید
شمارهٔ ۱۴۴: جان به لب تا نرسید از تو به کامی نرسید
شمارهٔ ۱۴۵: ساقی سیمین برآمد باده می باید کشید
شمارهٔ ۱۴۶: شرح غم دل ما با یار ما که گوید؟
شمارهٔ ۱۴۷: روشن است این و راست می گوید
شمارهٔ ۱۴۸: کفر زلفت گر نهد بر سر مرا یکبار بار
شمارهٔ ۱۴۹: مست جام حسن یارم وز دو چشمش پرخمار
شمارهٔ ۱۵۰: در خرابات عشق وقت سحر
شمارهٔ ۱۵۱: دوش باز آمد به برج آن طالع ماهم دگر
شمارهٔ ۱۵۲: ای با دلم عشق تو را هر لحظه بازاری دگر
شمارهٔ ۱۵۳: ای گل روی تو را حسن و بهایی دگر
شمارهٔ ۱۵۴: رق منشور است انسان، رق نگر
شمارهٔ ۱۵۵: دلبری دارم بغایت شوخ چشم و فتنه گر
شمارهٔ ۱۵۶: اگر او او نماید ید رخ چون مه مه و خور خور
شمارهٔ ۱۵۷: تکیه کن بر فضل حق، ای دل ز هجران غم مخور
شمارهٔ ۱۵۸: ای ز آفتاب رویت روز جهان منور
شمارهٔ ۱۵۹: بر سینه من ناوک مژگان زده ای باز
شمارهٔ ۱۶۰: بر سر کوی تو دارم سر سربازی باز
شمارهٔ ۱۶۱: زلف یارم را نه تنها دلبری کار است و بس
شمارهٔ ۱۶۲: ز من که طایر قافم نشان عنقا پرس
شمارهٔ ۱۶۳: ای صورت جمالت بر لوح جان منقش
شمارهٔ ۱۶۴: باطن صافی ندارد صوفی پشمینه پوش
شمارهٔ ۱۶۵: رشته پرتاب جان تا چند سوزانم چو شمع
شمارهٔ ۱۶۶: می کشد دل یک طرف خط تو کاکل یک طرف
شمارهٔ ۱۶۷: صراحی می زند هردم انالحق
شمارهٔ ۱۶۸: ای صبا هست رخ یار بغایت نازک
شمارهٔ ۱۶۹: تا شنیدم سخن فضل خدا در کپنک
شمارهٔ ۱۷۰: دولت وصل تو را یافته ام در کپنک
شمارهٔ ۱۷۱: ای از لب تو تنگ شکر آمده به تنگ
شمارهٔ ۱۷۲: این چه چشم است این چه ابرو این چه زلف است این چه خال؟
شمارهٔ ۱۷۳: در ضمیرم روز و شب نقش تو می بندد خیال
شمارهٔ ۱۷۴: خرامان میرود دلبر به بستان وقت گل گل گل
شمارهٔ ۱۷۵: ای ز رخسارت الی الرحمن ذوالعرش السبیل
شمارهٔ ۱۷۶: بر من جفا ز غمزه یار است والسلام
شمارهٔ ۱۷۷: لوح محفوظ است رویش زلف و خال و خط کلام
شمارهٔ ۱۷۸: صورت رحمان من آن روی نکو دانسته ام
شمارهٔ ۱۷۹: من به توفیق خدا، ره به خدا یافته ام
شمارهٔ ۱۸۰: تا منور شد ز خورشید رخ او دیده ام
شمارهٔ ۱۸۱: نظر برداشت از من تا حبیبم
شمارهٔ ۱۸۲: من شاهباز زاده شاه شریعتم
شمارهٔ ۱۸۳: من گنج لامکانم اندر مکان نگنجم
شمارهٔ ۱۸۴: به بوی زلف مشکینت گرفتار صبا بودم
شمارهٔ ۱۸۵: در خمارم ساقیا! جام جمی می بایدم
شمارهٔ ۱۸۶: من آن گنجم که در باطن هزاران گنج زر دارم
شمارهٔ ۱۸۷: قسم به مهر جمالت که جز تو ماه ندارم
شمارهٔ ۱۸۸: ترک شراب کی کنم من که چو رند فاسقم؟
شمارهٔ ۱۸۹: هر آن نقشی که می بندی نگارا ناقش آنم
شمارهٔ ۱۹۰: منم آن دو هفته ماهی که بر آسمان جانم
شمارهٔ ۱۹۱: پیش روی فضل حق جان را یقین قربان کنم
شمارهٔ ۱۹۲: شد ملول از خرقه ازرق دل من، چون کنم؟
شمارهٔ ۱۹۳: فضل اله یار شد یار دگر چه می کنم
شمارهٔ ۱۹۴: چشم مستش به خواب می بینم
شمارهٔ ۱۹۵: شبی چون شمع می خواهم که پیش یار بنشینم
شمارهٔ ۱۹۶: ما حاصل از حیات رخ یار کرده ایم
شمارهٔ ۱۹۷: علت غایی ز امر کن فکان ما بوده ایم
شمارهٔ ۱۹۸: ما مرید پیر دیر و ساکن میخانه ایم
شمارهٔ ۱۹۹: چشم ما بینا به حق شد، ما به حق بینا شدیم
شمارهٔ ۲۰۰: صلاح از ما مجو زاهد که ما رندیم و قلاشیم
شمارهٔ ۲۰۱: با روی او مگو که ز گلزار فارغیم
شمارهٔ ۲۰۲: ای که نگذشتی ز رویش بر صراط مستقیم
شمارهٔ ۲۰۳: گوهر گنج حقیقت به حقیقت ماییم
شمارهٔ ۲۰۴: شق شد سماوات دخان از وجه خوب دلبران
شمارهٔ ۲۰۵: ناوک غمزه هر دمم می زند از کمین کمان
شمارهٔ ۲۰۶: سر خدا که بود نهان در همه جهان
شمارهٔ ۲۰۷: ح ا ج یا خدای جهان!
شمارهٔ ۲۰۸: ای جمالت گشته پیدا در نهان خویشتن
شمارهٔ ۲۰۹: به کوی یار می باید به چشم خونفشان رفتن
شمارهٔ ۲۱۰: حدیث لعل تو نتوان بدین زبان گفتن
شمارهٔ ۲۱۱: تو رسم دلبری داری و دانی دلبری کردن
شمارهٔ ۲۱۲: بیار باده که عید است و روز می خوردن
شمارهٔ ۲۱۳: طالب توحید را باید قدم بر «لا» زدن
شمارهٔ ۲۱۴: گفته بودی با تو کار من به سر خواهد شدن
شمارهٔ ۲۱۵: طالب یار، اول او را یار می باید شدن
شمارهٔ ۲۱۶: من ز عشق یار نتوانم به جان بازآمدن
شمارهٔ ۲۱۷: نه چرخ دیده نه سیاره از بدایت حسن
شمارهٔ ۲۱۸: ساقی! نسیم وقت گل آمد شتاب کن
شمارهٔ ۲۱۹: گر طالب بقایی اول فنا طلب کن
شمارهٔ ۲۲۰: بیا ای گنج بی پایان، چو خود ما را توانگر کن
شمارهٔ ۲۲۱: ای دل ار پخته عشقی، طمع خام مکن
شمارهٔ ۲۲۲: قصد زلف یار داری در سر ای دل هی مکن
شمارهٔ ۲۲۳: با بخت سعد یارم چون هست یار با من
شمارهٔ ۲۲۴: گل ز خجالت آب شد پیش رخ نگار من
شمارهٔ ۲۲۵: گر شبی بازآید از در شمع جان افروز من
شمارهٔ ۲۲۶: ای دهانت پسته خندان من
شمارهٔ ۲۲۷: آن شهنشاهم که از نطق «هی العلیا»ی من
شمارهٔ ۲۲۸: ای در بلا فتاده دل مبتلای من
شمارهٔ ۲۲۹: با چنین حسن آن صنم گر بی حجاب آید برون
شمارهٔ ۲۳۰: گر شبی ماه من از ابر نقاب آید برون
شمارهٔ ۲۳۱: آن که ماه از شرم رویش بی نقاب آید برون
شمارهٔ ۲۳۲: روی خداست ای صنم روی تو، رای من ببین
شمارهٔ ۲۳۳: عاقل دانا بیاب آیت سحر مبین
شمارهٔ ۲۳۴: ای سر زلف شکن بر شکن و چین بر چین
شمارهٔ ۲۳۵: ماه اگر خوانم رخت را، نیست مه تابان چنین
شمارهٔ ۲۳۶: عشق اگر بازد کسی با روی دلداری چنین
شمارهٔ ۲۳۷: ندا آمد به جان از چرخ پروین
شمارهٔ ۲۳۸: آیینه دل پاک دار، ای طالب دیدار او
شمارهٔ ۲۳۹: زلفت شب است ای سیمتن! رویت مه تابان در او
شمارهٔ ۲۴۰: نگارا بی سر زلفت پریشانم، به جان تو
شمارهٔ ۲۴۱: عاشقم بر قامت رعنای تو
شمارهٔ ۲۴۲: دل مردم به جان آمد ز دست آن کمان ابرو
شمارهٔ ۲۴۳: دویی شرک است از آن بگذر، موحد باش و یکتا شو
شمارهٔ ۲۴۴: در عشق تو ای مهرو! عاشق چو منی کوکو؟
شمارهٔ ۲۴۵: ای جان عاشق از لب جانان ندا شنو
شمارهٔ ۲۴۶: با غیر مگو حالم، کاغیار نداند به
شمارهٔ ۲۴۷: باز آمد آن خورشید جان در رخ نقاب انداخته
شمارهٔ ۲۴۸: ای خیال چشم مستت خون صهبا ریخته
شمارهٔ ۲۴۹: ماییم دل ز عالم بر زلف یار بسته
شمارهٔ ۲۵۰: ای بر گل عذارت ریحان تر نوشته
شمارهٔ ۲۵۱: ای نوبت جمال تو در ملک جان زده
شمارهٔ ۲۵۲: ای رخ ماه پیکرت شاهد بر پری زده
شمارهٔ ۲۵۳: ای به میان دلبران زلف تو بر سر آمده
شمارهٔ ۲۵۴: ای جمالت نسخه اسماء حسنی آمده
شمارهٔ ۲۵۵: دلیل ما شد آن ساقی به دارالعیش میخانه
شمارهٔ ۲۵۶: منم آن رند فرزانه که دادم جان به جانانه
شمارهٔ ۲۵۷: تا بر اطراف سمن مشک ختن ریخته ای
شمارهٔ ۲۵۸: ای ماه من چرا ستم از سر گرفته ای
شمارهٔ ۲۵۹: بر گل از عنبر تر نقطه سودا زده ای
شمارهٔ ۲۶۰: بر گرد مه ز مشک خطی برکشیده ای
شمارهٔ ۲۶۱: دلیل صبح سعادت، محمد عربی
شمارهٔ ۲۶۲: ای که حاجت ز در اهل ریا می طلبی
شمارهٔ ۲۶۳: گر شبی دولت به دستم زلف یار انداختی
شمارهٔ ۲۶۴: یارب، ای سرو من! امشب در کنار کیستی؟
شمارهٔ ۲۶۵: ای ز قیام قامتت هر طرفی قیامتی
شمارهٔ ۲۶۶: ای باغ جنت از گل روی تو آیتی
شمارهٔ ۲۶۷: ای ظاهر از مظاهر اشیا! خوش آمدی
شمارهٔ ۲۶۸: گر کنی قبله جان روی نگاری، باری
شمارهٔ ۲۶۹: منه بر مهر خوبان دل، نصیب از عقل اگر داری
شمارهٔ ۲۷۰: گمان مبر که به صد جور و صد دل آزاری
شمارهٔ ۲۷۱: ای بر دل پردردم هردم ز تو آزاری
شمارهٔ ۲۷۲: وصالت عمر جاوید است و بخت سعد و فیروزی
شمارهٔ ۲۷۳: با چنین رفتن، به منزل کی رسی؟
شمارهٔ ۲۷۴: عاشقانت گرچه بسیارند، ما زانها یکی
شمارهٔ ۲۷۵: دم حق دمید در ما، دم فضل لایزالی
شمارهٔ ۲۷۶: فضل حق می دهدم هردم از این می جامی
شمارهٔ ۲۷۷: گوهر دریای وحدت آدم است، ای آدمی
شمارهٔ ۲۷۸: بیار ای ساقی مهوش! می گلرنگ روحانی
شمارهٔ ۲۷۹: دل ما جای غم توست و تو هم می دانی
شمارهٔ ۲۸۰: به عشقت جان و دل دادم به غم زان گشتم ارزانی
شمارهٔ ۲۸۱: بیا ای احسن صورت! بیا ای اکمل معنی
شمارهٔ ۲۸۲: زلف را بر هر دو رخ جا می کنی
شمارهٔ ۲۸۳: جام شراب و ساقی زیبا و بانگ نی
شمارهٔ ۲۸۴: اگر میرم ز ناز نازنینی
شمارهٔ ۲۸۵: زهی چشم و زهی ابرو، زهی روی
شمارهٔ ۲۸۶: پاک دار آینه ات آینه اللهی
شمارهٔ ۲۸۷: گر تو عاشق می شوی بر «واو» شو بر «جیم » و «هی »
شمارهٔ ۲۸۸: از می عشقش کنون مستم نه هی
شمارهٔ ۲۸۹: ز سودای سر زلفش سرم دنگ است و سودایی
شمارهٔ ۲۹۰: ببرد آرام و صبر از من پری پیکر دلارایی

عمادالدین نسیمی

آمارگیر وبلاگ