به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

ابن یمین

ابن یمینرباعی هاشمارهٔ ۸: ایساقی گلرخ بیار آن آب آتش فام را

1860عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

ایساقی گلرخ بیار آن آب آتش فام را
غائب مدار از دست می در بزم خسرو جام را
آنخسرو خسرو نشان توکال قتلغ کز فلک
ناهید بهر مطربی آید ببزمش نام را

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۷: آنخواجه که سروریست بر خلق او را 2شمارهٔ ۸: ایساقی گلرخ بیار آن آب آتش فام را 3شمارهٔ ۹: گر کار بکام آرزو نیست مرا 4شمارهٔ ۱۰: دل باز بسوداش در انداخت مرا 5شمارهٔ ۱۱: خوش نیست دل خسته ریش از تو جدا 6شمارهٔ ۱۲: گل را بسحر نظر ربا کرد صبا 7شمارهٔ ۱۳: تا بر تن آزرده تب افتاد مرا 8شمارهٔ ۱۴: یا رب ز خرد مدار محروم مرا 9شمارهٔ ۱۵: در وی زده ایم دست او داند و ما 10شمارهٔ ۱۶: نائی که جمال دلستانست او را 11شمارهٔ ۱۷: گفتم صنما غم رهی نیست ترا 12شمارهٔ ۱۸: حسنت که بر او روح نظر داشت مرا 13شمارهٔ ۱۹: گل دید صفای آنرخ نیکو را 14شمارهٔ ۲۰: دلدار همیگفت من محزون را 15شمارهٔ ۲۱: خاتون جهان جهانملک خاتون را 16شمارهٔ ۲۲: برخیز اگر دسترسی هست ترا 17شمارهٔ ۲۳: در فتنه این و آن میفکن خود را 18شمارهٔ ۲۴: دل شد سیه از سپیدی برف مرا 19شمارهٔ ۲۵: گر قصد کند بصد ضرر روی مرا 20شمارهٔ ۲۶: من بنده نکو شناسم احوال ترا 21شمارهٔ ۲۷: دارم هوس لعل تو ایدر خوشاب 22شمارهٔ ۲۸: کردی دلم ایماه دل افروز کباب 23شمارهٔ ۲۹: بر خاک فتاده رند کی مست و خراب 24شمارهٔ ۳۰: معشوقه چو بامداد برخاست ز خواب 25شمارهٔ ۳۱: گر میطلبی گوهر اسرار طلب 26شمارهٔ ۳۲: دی ترک پری پیکر من مست خراب 27شمارهٔ ۳۳: دل ز آتش هجرانت کبابست کباب 28شمارهٔ ۳۴: هر گه که ببینیم رخ سیراب شهاب 29شمارهٔ ۳۵: ما از می نابیم چنین گشته خراب 30شمارهٔ ۳۶: ای باد سحر گهی بصد جهد و شتاب 31شمارهٔ ۳۷: ای گشته دلم ز آتش هجر تو کباب 32شمارهٔ ۳۸: ای ز آتش سودات دل اندر تب و تاب 33شمارهٔ ۳۹: ای طاهر اسحق بیا و در یاب 34شمارهٔ ۴۰: ای دل ز جهان بجز حقایق مطلب 35شمارهٔ ۴۱: اسبی که قضا در پی او وقت شتاب 36شمارهٔ ۴۲: آمد ز خرابات بتم مست و خراب 37شمارهٔ ۴۳: جان برخی آنروز که آن در خوشاب 38شمارهٔ ۴۴: بگذار که تا بوسمت ای جانان لب 39شمارهٔ ۴۵: سیمین ز نخست آن تویا شیرین سیب 40شمارهٔ ۴۶: گفتم که شنیدم که ترا زحمت تب 41شمارهٔ ۴۷: در هجر بسی مکوش ای در خوشاب 42شمارهٔ ۴۸: ای بس که دلم در پی تحقیق شتافت 43شمارهٔ ۴۹: افسوس که عمر من ز هفتاد گذشت 44شمارهٔ ۵۰: ایدل اگر اعتقاد تو هست درست 45شمارهٔ ۵۱: افسوس که موسم جوانی بگذشت 46شمارهٔ ۵۲: ای کرده هوای مال نا پروایت 47شمارهٔ ۵۳: ایدل غم این عالم فانی هیچست 48شمارهٔ ۵۴: ای دل چو نعیم این جهانی شدنی است 49شمارهٔ ۵۵: ایدل همه عمرت این تبهکاری چیست 50شمارهٔ ۵۶: ایدل اگر آسایش جانت هوس است 51شمارهٔ ۵۷: افسوس که رفت عمر و حاصل هیچ است 52شمارهٔ ۵۸: آنکس که دلم بدو تولا کردست 53شمارهٔ ۵۹: ایعشوه دهان ترک شما کردم و رفت 54شمارهٔ ۶۰: از حکم ازل بهیچ رو مهرب نیست 55شمارهٔ ۶۱: ایدل بدو نیک اینجهانی هیچست 56شمارهٔ ۶۲: از تاب جگر دوش روانم میسوخت 57شمارهٔ ۶۳: امروز کسی که شهره در شیر دلیست 58شمارهٔ ۶۴: آن سرو سهی که جاش در چشم منست 59شمارهٔ ۶۵: از کوی تو با دل حزین باید رفت 60شمارهٔ ۶۶: انسبزه که گرد چشمه نوش تو خاست 61شمارهٔ ۶۷: آن بت که حدیث دلبری قصه اوست 62شمارهٔ ۶۸: آن زخم که بر چهره جانان منست 63شمارهٔ ۶۹: ایمظهر الطاف لطیفیت خوشست 64شمارهٔ ۷۰: ان روی چو افتاب در چشم منست 65شمارهٔ ۷۱: ایسرور عهد هر که شمشیر تو بست 66شمارهٔ ۷۲: از راحت روزگار جز نامی نیست 67شمارهٔ ۷۳: این برشده دولاب که گردد پیوست 68شمارهٔ ۷۴: از روی تو با برگ سمن فرقی نیست 69شمارهٔ ۷۵: ای آمده از جهان گزینم رویت 70شمارهٔ ۷۶: ای کرده در آفاق روان جود توصیت 71شمارهٔ ۷۷: آویختم ایجان دلکی در کویت 72شمارهٔ ۷۸: انسان نه بدینصورت و شکل انسانست 73شمارهٔ ۷۹: آن بت که سروردل و نور بصرست 74شمارهٔ ۸۰: آنکس که جهان زوست جهان خود همه اوس ...75شمارهٔ ۸۱: انکس که ازوست نیش نوشم هم ازوست 76شمارهٔ ۸۲: ایدل طلب دوست گرت عادت و خوست 77شمارهٔ ۸۳: ایدل طلب کار جهان چیزی نیست 78شمارهٔ ۸۴: آنم که فلک بنده مطواع منست 79شمارهٔ ۸۵: ایخواجه اگر سپهر دون برکشدت 80شمارهٔ ۸۶: آنمه سوی ما چون نظر سعد نداشت 81شمارهٔ ۸۷: ای لعل لبت مایه ده آبحیات 82شمارهٔ ۸۸: از لاله تر روی تو خوش رنگترست 83شمارهٔ ۸۹: ایدوست سر و پای فلک پیدا نیست 84شمارهٔ ۹۰: آنرا که دل از عشق تو کور و کر نیست 85شمارهٔ ۹۱: ایگل خجل از عارض چون نسترنت 86شمارهٔ ۹۲: ای رنگرز این خوی بدت ننگی نیست 87شمارهٔ ۹۳: ای سرمه چشم بنده خاک کویت 88شمارهٔ ۹۴: از بس که دلم با سر زلف تو نشست 89شمارهٔ ۹۵: رخسار تو آئینه دیرینه ماست 90شمارهٔ ۹۶: بیروی تو دل صبور گردد هیهات 91شمارهٔ ۹۷: بر عارض آن بت که توان تن ازوست 92شمارهٔ ۹۸: بر اوج فلک دوش چو خورشید بگشت 93شمارهٔ ۹۹: بیزحمت مشاطه رخت همچو مهست 94شمارهٔ ۱۰۰: بیوصل تو کار دل قوی با خلل است 95شمارهٔ ۱۰۱: بی خنده آن پسته شکر شکنت 96شمارهٔ ۱۰۲: با روی چو روزت بقمر حاجت نیست 97شمارهٔ ۱۰۳: بر من صنما جور تو امروزی نیست 98شمارهٔ ۱۰۴: گر حرص زیر دست و طمع زیر پای تست 99شمارهٔ ۱۰۵: دردا که گل و موسم گلزار گذشت 100شمارهٔ ۱۰۶: بیچاره دلم چو محرم راز نیافت 101شمارهٔ ۱۰۷: بگذشت حیات آنکه دلشاد بزیست 102شمارهٔ ۱۰۸: باشه که بخوبی رخش افزون ز مهست 103شمارهٔ ۱۰۹: بر چشم و دلم زغم نمی نیست که نیست 104شمارهٔ ۱۱۰: تا از چمن آن سرو خرامان بگذشت 105شمارهٔ ۱۱۱: تا سقف سپهر نیل پیکر بر پاست 106شمارهٔ ۱۱۲: تا یار بحج رفت ز ما ببریدست 107شمارهٔ ۱۱۳: تا بر مه تابانش ز عنبر قوس است 108شمارهٔ ۱۱۴: تن در غمش از هلال باریکترست 109شمارهٔ ۱۱۵: تا دیده من دید زهر خوبترت 110شمارهٔ ۱۱۶: تا آبله رخ بر رخ دلدار ز دست 111شمارهٔ ۱۱۷: تا چند کشم صد ضرر از چشم خوشت 112شمارهٔ ۱۱۸: تا رست بگرد شکرت شاخ نبات 113شمارهٔ ۱۱۹: تا روی ترا بدیدم ایعشوه پرست 114شمارهٔ ۱۲۰: تا بسته نگردد بکل ابواب حیات 115شمارهٔ ۱۲۱: برخیز سحرگه ای صبا چابک و چست 116شمارهٔ ۱۲۲: چون آکهیی نبینم از توحیدت 117شمارهٔ ۱۲۳: چون تعبیه جهانیان بسیارست 118شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته نشان عاشقان بد نامیست 119شمارهٔ ۱۲۵: در روضه توحید اگر بارت نیست 120شمارهٔ ۱۲۶: گر دور فلک تابع فرمان تو نیست 121شمارهٔ ۱۲۷: سردار جهان خواجه که آئینش سخاست 122شمارهٔ ۱۲۸: شاها ز تو کار عالمی سامان یافت 123شمارهٔ ۱۲۹: دل شد ز پی وصل دلارام ز دست 124شمارهٔ ۱۳۰: رنگ تو بتازگی ز گلنار بهست 125شمارهٔ ۱۳۱: شیرین پسرا عزم حجازت ز چه خاست 126شمارهٔ ۱۳۲: نقش عیادت ار چه بصورت عبادتست 127شمارهٔ ۱۳۳: در کارگه وجود هر نقش که هست 128شمارهٔ ۱۳۴: گفتم نخورم باده که کاری نه نکوست 129شمارهٔ ۱۳۵: در وحدت کاینات آنرا که شکیست 130شمارهٔ ۱۳۶: هر کو بسعادتی رسد روزی بیست 131شمارهٔ ۱۳۷: گر هر چه کند بنده بتقدیر خداست 132شمارهٔ ۱۳۸: در راه یقین مرد درنگی هیچست 133شمارهٔ ۱۳۹: مائیم و می ناب و بتی خوب سرشت 134شمارهٔ ۱۴۰: هر کو دهنت ای بت جانی دیدست 135شمارهٔ ۱۴۱: حاصل چه از این که صورت خواجه نکوس ...136شمارهٔ ۱۴۲: می از شر و شور و عربده خالی نیست 137شمارهٔ ۱۴۳: سید پسرا روی تو ماه ختن است 138شمارهٔ ۱۴۴: دیوانه دلم که میل طبعش بهواست 139شمارهٔ ۱۴۵: چون باد صبا غنچه گلرا بشکافت 140شمارهٔ ۱۴۶: در خاطرم این لطیف مصراع گذشت 141شمارهٔ ۱۴۷: صاحب نظری خوش سخنی فرمودست 142شمارهٔ ۱۴۸: هر چیز که در ازل بدان فرمان نیست 143شمارهٔ ۱۴۹: دی گفت یکی که داشت با من دل راست 144شمارهٔ ۱۵۰: گردون که سوی سفله و دونش نظرست 145شمارهٔ ۱۵۱: هر روز ترا بمن گمانی دگرست 146شمارهٔ ۱۵۲: گفتم دل من گر چه که غرق خونست 147شمارهٔ ۱۵۳: در عهد تو گلزار ثنا مدروس است 148شمارهٔ ۱۵۴: سلطان گل ار چه با بسی برگ و نواست 149شمارهٔ ۱۵۵: گیرم که بصد رسید عمریکه تر است 150شمارهٔ ۱۵۶: خوش باش دمی که زندگانی باقیست 151شمارهٔ ۱۵۷: در روضه جان تاره نباتی خضرست 152شمارهٔ ۱۵۸: دی ابن یمین صبحدمی جام بدست 153شمارهٔ ۱۵۹: دل شاد بروی دلستان خضرست 154شمارهٔ ۱۶۰: زلف تو که سرگشته بکردار منست 155شمارهٔ ۱۶۱: رفتی و شکیب از دل عشاق برفت 156شمارهٔ ۱۶۲: هر حادثه ئی که آمد از نرم و درشت 157شمارهٔ ۱۶۳: یک غم نبود کز تو نصیب ما نیست 158شمارهٔ ۱۶۴: عشاق ترا امید بهر وزی نیست 159شمارهٔ ۱۶۵: نیلوفر تر بر سر آبت چه خوشست 160شمارهٔ ۱۶۶: گل کز زرسا و خرده ئی چند اندوخت 161شمارهٔ ۱۶۷: روی تو و ماه آسمان هر دو یکیست 162شمارهٔ ۱۶۸: عشق لب و دندان چو لعل و گهرت 163شمارهٔ ۱۶۹: گر کار تو نیکست بتدبیر تو نیست 164شمارهٔ ۱۷۰: چون چشم خوشت نرگس اگر رنجورست 165شمارهٔ ۱۷۱: لعلت صدفی پر گهر مخزونست 166شمارهٔ ۱۷۲: در باغ جمالت ای بت عشوه پرست 167شمارهٔ ۱۷۳: جانا لب میگون تو روح ما نیست 168شمارهٔ ۱۷۴: راحت ز طبیعت جهان مهجورست 169شمارهٔ ۱۷۵: هر کس که ره و رسم جهان نیک شناخت 170شمارهٔ ۱۷۶: جانرا بزر ارنگه توانستی داشت 171شمارهٔ ۱۷۷: کس تیغ چو پهلوان ایران نزدست 172شمارهٔ ۱۷۸: معنیت چو آنجا بگذارد صورت 173شمارهٔ ۱۷۹: در پای دلت گر ز هوس خاری نیست 174شمارهٔ ۱۸۰: هر ذره که موجود شد از مغز و ز پوس ...175شمارهٔ ۱۸۱: وقت طرب و مستی هشیارانست 176شمارهٔ ۱۸۲: هر کس که از این عالم فانی بگذشت 177شمارهٔ ۱۸۳: خرم دل آنک بر صبوحی آموخت 178شمارهٔ ۱۸۴: چون از نظرم سرو سمنبر بگذشت 179شمارهٔ ۱۸۵: جانا رخ تو ماه زر افشان منست 180شمارهٔ ۱۸۶: چشم تو بساحری ز هاروت بهست 181شمارهٔ ۱۸۷: در عشق تو کر سر بنهم باکی نیست 182شمارهٔ ۱۸۸: زلفت صنما مایه ده مشک خطاست 183شمارهٔ ۱۸۹: من رفتم و یادگار جانم بر تست 184شمارهٔ ۱۹۰: هستم صنما ز مهر روی چو مهت 185شمارهٔ ۱۹۱: جان برخی آن پسته شکر شکنت 186شمارهٔ ۱۹۲: وصف قدوخد گر طلبد کس ز منت 187شمارهٔ ۱۹۳: دل بسته آن طره عنبر شکنست 188شمارهٔ ۱۹۴: ما انفس و افاق بدیدیم و گذشت 189شمارهٔ ۱۹۵: دل در سر زلفین بتان نتوان بست 190شمارهٔ ۱۹۶: دی خسرو سیاره چو با شام نشست 191شمارهٔ ۱۹۷: گفتم صنما گر چه رخت همچو مهست 192شمارهٔ ۱۹۸: با ما غضب حیدری از حد بگذشت 193شمارهٔ ۱۹۹: قدت ز صنوبری که برخاست بهست 194شمارهٔ ۲۰۰: خطی که ز رویت ای پریوش برخاست 195شمارهٔ ۲۰۱: گفتم که چرا از شکرت رست نبات 196شمارهٔ ۲۰۲: زلف تو که بس تعبیه ساز افتادست 197شمارهٔ ۲۰۳: من کز سر جان بسوی تو خواهم خاست 198شمارهٔ ۲۰۴: نی دیده به از تو هیچ یاری دیدست 199شمارهٔ ۲۰۵: خطی که ز روی آن سمنبر برخاست 200شمارهٔ ۲۰۶: کس همچو من ار گهر توانستی سفت 201شمارهٔ ۲۰۷: شاه عادل چون بکام دل ببزم می نشست 202شمارهٔ ۲۰۸: ای بخت جوان بیاو در ساغر پیچ 203شمارهٔ ۲۰۹: ای دیده دلم از تو زیانها بر هیچ 204شمارهٔ ۲۱۰: هر زن که ز عشقبازی آری بنکاح 205شمارهٔ ۲۱۱: ای شکر گفتار تو سرمایه روح 206شمارهٔ ۲۱۲: جان تازه کند لعل در افشان ز قدح 207شمارهٔ ۲۱۳: ای گشته خجل ز انرخ گلگون گل سرخ 208شمارهٔ ۲۱۴: ای بنده بالای تو سرو آزاد 209شمارهٔ ۲۱۵: این چرخ سراسیمه بیفایده گرد 210شمارهٔ ۲۱۶: آن بت که بر او غیرت مه می باشد 211شمارهٔ ۲۱۷: آن بت که دمی جفا فراموش نکرد 212شمارهٔ ۲۱۸: آنرا که دماغ و عقل باهش باشد 213شمارهٔ ۲۱۹: اسباب سعادات مرا مجتمع اند 214شمارهٔ ۲۲۰: آنها که چو شانه بر سران میتازند 215شمارهٔ ۲۲۱: آن سبزه که گرد لعل کانی گردد 216شمارهٔ ۲۲۲: آن دل که بر او مهر تو تابان باشد 217شمارهٔ ۲۲۳: اسبی که مرا میر شرفشه بخشید 218شمارهٔ ۲۲۴: اجرام فلک دور بکام تو کنند 219شمارهٔ ۲۲۵: از بهر جهان غم مخور ای نادان مرد 220شمارهٔ ۲۲۶: الچی ز من ار نرد پیاپی ببرد 221شمارهٔ ۲۲۷: آنرا که زر و سیم بد ار زیز نماند 222شمارهٔ ۲۲۸: ایدل چه کنی طرب که فانی باشد 223شمارهٔ ۲۲۹: آنکس که همای همتش پر دارد 224شمارهٔ ۲۳۰: ایدل ز کست گر چه نوائی نرسید 225شمارهٔ ۲۳۱: آن بت که بحسن بیمثالش گفتند 226شمارهٔ ۲۳۲: آنها که درین رباط بی بنیادند 227شمارهٔ ۲۳۳: از سبزه چو گل خورد گکی چند نمود 228شمارهٔ ۲۳۴: آورد خط آن نگار تا بنماید 229شمارهٔ ۲۳۵: ایخواجه علی توئی جهان همه جود 230شمارهٔ ۲۳۶: از دست تو گر زهر خورم نوش شود 231شمارهٔ ۲۳۷: ایدل اگرت کار موافق نبود 232شمارهٔ ۲۳۸: ایدل فلکت گر چه زبون میدارد 233شمارهٔ ۲۳۹: بر آتش غم بکام دل روزی چند 234شمارهٔ ۲۴۰: باد از رخ گل چو برقع نازکشاد 235شمارهٔ ۲۴۱: بودند جهاندار بسی خسرو و گرد 236شمارهٔ ۲۴۲: بنگر که صبا باز چه نیرنگ آورد 237شمارهٔ ۲۴۳: بر خوان خود ار زهر گیا باید خورد 238شمارهٔ ۲۴۴: تا در دل من مهر تو مهوش باشد 239شمارهٔ ۲۴۵: تا جیب تو بهر ماه مطلع کردند 240شمارهٔ ۲۴۶: تا در سرم ای رشک پری چشم بود 241شمارهٔ ۲۴۷: تا در تن من هیچ رگ و پی باشد 242شمارهٔ ۲۴۸: تا مرغ روانت در قفس خواهد بود 243شمارهٔ ۲۴۹: تا دست من از وصل تو کوتاه بود 244شمارهٔ ۲۵۰: تا دل غم آنجان جهان خواهد خورد 245شمارهٔ ۲۵۱: تا یوسف عهد را بچاه افکندند 246شمارهٔ ۲۵۲: تا بسته صحبت کسی خواهی بود 247شمارهٔ ۲۵۳: تا ماتم فرزند علی گشت پدید 248شمارهٔ ۲۵۴: تا قدر بلند آسمان پست شود 249شمارهٔ ۲۵۵: تا ابن یمین از این جهان می نرود 250شمارهٔ ۲۵۶: تا خوی بد یار دگر سان نشود 251شمارهٔ ۲۵۷: تا چرخ و فلک مدار بنیاد نهاد 252شمارهٔ ۲۵۸: چون شب رقم از غالیه بر روز کشید 253شمارهٔ ۲۵۹: انکس که ز عاشقان نشانی دارد 254شمارهٔ ۲۶۰: چون اشکم ازینچشم چو جیحون بچکد 255شمارهٔ ۲۶۱: چون نرکس تو غمزه جادو بگشود 256شمارهٔ ۲۶۲: چون جیش حبش گرد رخش صف میزد 257شمارهٔ ۲۶۳: چون گشت زمین از سپه برف سفید 258شمارهٔ ۲۶۴: چون نرگست آغازه بدمستی کرد 259شمارهٔ ۲۶۵: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 260شمارهٔ ۲۶۶: چشمم چو بر آن رسته دندان افتاد 261شمارهٔ ۲۶۷: چون سرو سهی قد تو پیراسته شد 262شمارهٔ ۲۶۸: خورشید نماز شام چون روی تو دید 263شمارهٔ ۲۶۹: خوش باش که جز تو دگری نیست پدید 264شمارهٔ ۲۷۰: خطش رقم غالیه بر ماه کشید 265شمارهٔ ۲۷۱: خصمت که عناد با تو آغاز کند 266شمارهٔ ۲۷۲: خوشتر ز لب آن بت چین نوش که دید 267شمارهٔ ۲۷۳: دل خون شد و فریادرسی راست نکرد 268شمارهٔ ۲۷۴: در هجر تو از من اثر وعین نماند 269شمارهٔ ۲۷۵: در حال که جانان برم آید برود 270شمارهٔ ۲۷۶: دلبر شب دوش چون ز رخ پرده گشود 271شمارهٔ ۲۷۷: دلبر بجفا ممتحنم میدارد 272شمارهٔ ۲۷۸: روشن شود آنرا که هدایت باشد 273شمارهٔ ۲۷۹: پندم بشنو که هر که این پند شنود 274شمارهٔ ۲۸۰: ز اندیشه هر چه وصف مالی دارد 275شمارهٔ ۲۸۱: شاها ز منت گر چه نمیآید یاد 276شمارهٔ ۲۸۲: گردون نفسی بکار من دور نکرد 277شمارهٔ ۲۸۳: گر دلبر ما غمخور ما خواهد بود 278شمارهٔ ۲۸۴: گر دوست بکام در کنارم باشد 279شمارهٔ ۲۸۵: عاقل سخن ار چه پیش محرم گوید 280شمارهٔ ۲۸۶: مردم نکند روزی خود بیش بجهد 281شمارهٔ ۲۸۷: هر چند که فرزند بسامان باشد 282شمارهٔ ۲۸۸: ما را فلک از دوست اگر دور افکند 283شمارهٔ ۲۸۹: هر کو بجهان بجز خوشی نگزیند 284شمارهٔ ۲۹۰: وقتیکه یلان برند بر کنده حسد 285شمارهٔ ۲۹۱: در کان کرم فضه وارزیز نماند 286شمارهٔ ۲۹۲: گفتند که خرمی در افاق نماند 287شمارهٔ ۲۹۳: هرگز فلکم زیاد می نگذارد 288شمارهٔ ۲۹۴: رویت که در او دیده صفای جان دید 289شمارهٔ ۲۹۵: هرگز بمراد من فلک دور نکرد 290شمارهٔ ۲۹۶: نفسیست مرا که تشنگیش ار بکشد 291شمارهٔ ۲۹۷: یارم چو بباغ وصل خود بار نداد 292شمارهٔ ۲۹۸: شب نیست که دور از تو دلم خون نشود 293شمارهٔ ۲۹۹: هر کو ز هوا در آتش می افتاد 294شمارهٔ ۳۰۰: محمود طبیب چون بطب دست گشود 295شمارهٔ ۳۰۱: گفتند که از برگ گلش خار دمید 296شمارهٔ ۳۰۲: در ابر فنا ماه چگل پنهان شد 297شمارهٔ ۳۰۳: هر فتنه که بر سرم کنون میاید 298شمارهٔ ۳۰۴: گفت آنکه مرا دید ز طاعات بعید 299شمارهٔ ۳۰۵: ملهم چو نعیم این جهان فانی دید 300شمارهٔ ۳۰۶: هر کس که نصیحت بر او خوار بود 301شمارهٔ ۳۰۷: هر کو در جود و مکرمت بسته بود 302شمارهٔ ۳۰۸: شادانکه دلش بغور کاری بیناد 303شمارهٔ ۳۰۹: دانی بچه ماند ای بت حور نژاد 304شمارهٔ ۳۱۰: گفتم بتو هیچ آگهی میاید 305شمارهٔ ۳۱۱: زلفت که دلم بسته بموئی دارد 306شمارهٔ ۳۱۲: گفتم بدل ار چه وقت گفتار نبود 307شمارهٔ ۳۱۳: گل از پی خرده ئی که از خرقه نمود 308شمارهٔ ۳۱۴: رفتند و رویم و هر که آید برود 309شمارهٔ ۳۱۵: نیک و بد این جهان فانی گذرد 310شمارهٔ ۳۱۶: زان پیش که این گنبد دوار نبود 311شمارهٔ ۳۱۷: شادانکه غم زمانه بر دل ننهاد 312شمارهٔ ۳۱۸: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 313شمارهٔ ۳۱۹: هر کو بخرد نیک ز بد بشناسند 314شمارهٔ ۳۲۰: زیور همه بر سرو سمنبر زیبد 315شمارهٔ ۳۲۱: شب نیست که اشک من بقلزم نرسد 316شمارهٔ ۳۲۲: یا رب چو رهی در تو و خود مینگرد 317شمارهٔ ۳۲۳: روزی که ز تن قطع کند جان پیوند 318شمارهٔ ۳۲۴: هر نقش که از پرده فلک بنماید 319شمارهٔ ۳۲۵: هر دل که هوای آشنائی دارد 320شمارهٔ ۳۲۶: در خانه اگر متاع دنیا باشد 321شمارهٔ ۳۲۷: روی چو مهت رشک پری میگردد 322شمارهٔ ۳۲۸: زلف تو که بازی مجازی نکند 323شمارهٔ ۳۲۹: دل باز هوای آشنائی دارد 324شمارهٔ ۳۳۰: گویند هنر مایه اقبال بود 325شمارهٔ ۳۳۱: یاری بگزین کز تو جدائی نکند 326شمارهٔ ۳۳۲: صد ره دلم ار مهر از و برگیرد 327شمارهٔ ۳۳۳: فریاد مرا ز خامه قیر اندود 328شمارهٔ ۳۳۴: در عالم توحید کسی راه برد 329شمارهٔ ۳۳۵: نو مذهبگان که بی یقینی چندند 330شمارهٔ ۳۳۶: هر چند که دخت رز طرب افزاید 331شمارهٔ ۳۳۷: هر شاه و گدا که رخ نماید برود 332شمارهٔ ۳۳۸: ز آوردن خلق سوی صحرای وجود 333شمارهٔ ۳۳۹: رویت که ازو ماه خجل سار شود 334شمارهٔ ۳۴۰: هر کو ز طریقه ددی دور بود 335شمارهٔ ۳۴۱: گر جان من اندر سر او خواهد شد 336شمارهٔ ۳۴۲: هر تن که خدای را بجانی ارزد 337شمارهٔ ۳۴۳: هرچ آن هنر جمله بزرگان باشد 338شمارهٔ ۳۴۴: شبها دل من بسا که عیاری کرد 339شمارهٔ ۳۴۵: هر چند که عمرم نه بسامان گذرد 340شمارهٔ ۳۴۶: هم سهم سعادت بهدف باز رسید 341شمارهٔ ۳۴۷: هر چیز کزو هستی تو پیدا شد 342شمارهٔ ۳۴۸: غریب اگر چه وزیر شه جهان باشد 343شمارهٔ ۳۴۹: خواهی که خدا کار نکو با تو کند 344شمارهٔ ۳۵۰: ای از گل تر روی تو آراسته تر 345شمارهٔ ۳۵۱: ای گردنم از ساعد تو طوق پذیر 346شمارهٔ ۳۵۲: آمد سخنم بلطف چون جانش دار 347شمارهٔ ۳۵۳: از بس که رسید از رخ و از غمزه یار 348شمارهٔ ۳۵۴: از حق بود انچ هست بر مومن و گبر 349شمارهٔ ۳۵۵: ایدل غم نا آمده زنهار مخور 350شمارهٔ ۳۵۶: ایدل اگرت مال شد از دست بدر 351شمارهٔ ۳۵۷: ای از فلکت سهم سعادت شده تیر 352شمارهٔ ۳۵۸: از خنده رعد و گریه ابر بهار 353شمارهٔ ۳۵۹: ایساقی شکر لب طوطی گفتار 354شمارهٔ ۳۶۰: انکس که لبت کرد بشنگرف نگار 355شمارهٔ ۳۶۱: بنگر بفروغ شمع وانطلعت و چهر 356شمارهٔ ۳۶۲: من برکشم این پیرهن زهد ز سر 357شمارهٔ ۳۶۳: چون چشم گشاد نرگس از خواب خمار 358شمارهٔ ۳۶۴: هنگام سپیده دم گل سیب نگر 359شمارهٔ ۳۶۵: چون یافت تن از خلعت شه زینت و فر 360شمارهٔ ۳۶۶: هنگام بهارست بتا باده بیار 361شمارهٔ ۳۶۷: جز لعل لبت که در سخن سفت گهر 362شمارهٔ ۳۶۸: هر چند که پیریم و ضعیفیم و نزار 363شمارهٔ ۳۶۹: تدبیر تو چون باز ندارد تقدیر 364شمارهٔ ۳۷۰: اینهم بشنو ای پسر نیک اختر 365شمارهٔ ۳۷۱: ما تشنه لبانیم می ناب بیار 366شمارهٔ ۳۷۲: در هجر تو از آه من و خون جگر 367شمارهٔ ۳۷۳: گلدسته برخسار تو چون کرد نظر 368شمارهٔ ۳۷۴: داود نبی چو برگشادی اسرار 369شمارهٔ ۳۷۵: روزی بخوشی اگر توان برد بسر 370شمارهٔ ۳۷۶: دلرا سر شعر و شاعری نیست دگر 371شمارهٔ ۳۷۷: گفتتد مرا که بر ابوبکر و عمر 372شمارهٔ ۳۷۸: سردار جهان امیر حاجی دلیر 373شمارهٔ ۳۷۹: فرزند اعز محمد ای کان هنر 374شمارهٔ ۳۸۰: فرزند اعز محمد ای جان پدر 375شمارهٔ ۳۸۱: هر کو ز فریب اهرمن باشد دور 376شمارهٔ ۳۸۲: هم بیخوشی خمر توان برد بسر 377شمارهٔ ۳۸۳: از دل غم روزگار بر دارد زر 378شمارهٔ ۳۸۴: ای زلف و رخت هر دو بهم چون شب و ر ...379شمارهٔ ۳۸۵: آن بت که نکرده ام غمش فاش هنوز 380شمارهٔ ۳۸۶: در عشق من و تو هر دو ایمایه ناز 381شمارهٔ ۳۸۷: تا کرد در جود کف راد تو باز 382شمارهٔ ۳۸۸: گفتیم بدانماه کلهدوز امروز 383شمارهٔ ۳۸۹: در جستن دوستی که باشد دمساز 384شمارهٔ ۳۹۰: پروانه صفت در آتشم زاندم باز 385شمارهٔ ۳۹۱: رفتند و ز رفتگان یکی نامد باز 386شمارهٔ ۳۹۲: دادم بتو دل بوی تو نشنیده هنوز 387شمارهٔ ۳۹۳: یا رب تو جمال آن مه مهر انگیز 388شمارهٔ ۳۹۴: با خوش پسری بحسن چونشمع طراز 389شمارهٔ ۳۹۵: ای یاد تو مونس روان همه کس 390شمارهٔ ۳۹۶: بگرفتمش آن زلف پر از تاب بترس 391شمارهٔ ۳۹۷: لعل تو که آفرینش گوید همه کس 392شمارهٔ ۳۹۸: دارم هوس وصل تو چندانکه مپرس 393شمارهٔ ۳۹۹: خواهی که شوی ای بصفت خیر الناس 394شمارهٔ ۴۰۰: ما با رخ و زلفین تو بی ترس و هراس 395شمارهٔ ۴۰۱: ناکس نشود بدون نوازی تو کس 396شمارهٔ ۴۰۲: ای مونس غم قصه غمخواران پرس 397شمارهٔ ۴۰۳: ای پیک چو نامه ام نهی در دستش 398شمارهٔ ۴۰۴: خصم تو که بر سنان باد سرش 399شمارهٔ ۴۰۵: ای پسته شیرینت شکر خائی خوش 400شمارهٔ ۴۰۶: ای همچو شکر پسته شیرین تو خوش 401شمارهٔ ۴۰۷: هان ابن یمین ز کار آگه میباش 402شمارهٔ ۴۰۸: خواهی که ترا هیچ بدی ناید پیش 403شمارهٔ ۴۰۹: ایدل اگرت هست سر دلبر خویش 404شمارهٔ ۴۱۰: آن بت که رخی بود ز مه خوبترش 405شمارهٔ ۴۱۱: زهریست فراقت که دلم میچشدش 406شمارهٔ ۴۱۲: ای زلف دلاویز تو بر روی تو خوش 407شمارهٔ ۴۱۳: پیوسته از آن مصحف قرآن در پیش 408شمارهٔ ۴۱۴: دهقان بچه ئی داد می نابم دوش 409شمارهٔ ۴۱۵: آن بت که دلم شیفته شد بر چشمش 410شمارهٔ ۴۱۶: تا از گل سیراب تو بر رست حشیش 411شمارهٔ ۴۱۷: بیا ای ساقی مهوش بیار آن آب چون آ ...412شمارهٔ ۴۱۸: استاد حسین ای بصفا همچو سروش 413شمارهٔ ۴۱۹: گر خوش گذرانی گذرد عمر تو خوش 414شمارهٔ ۴۲۰: آنکس که مهیا بودش وجه معاش 415شمارهٔ ۴۲۱: روزیکه بود صحت و اسباب معاش 416شمارهٔ ۴۲۲: اینخطه اگر چه هست با نزهت و روض 417شمارهٔ ۴۲۳: ایروی دلارای تو رخشنده چو شمع 418شمارهٔ ۴۲۴: آنخواجه که دارد کف دربار چو میغ 419شمارهٔ ۴۲۵: چون آتش و آب گر نشستی در میغ 420شمارهٔ ۴۲۶: از کوی تو دلفکار رفتیم دریغ 421شمارهٔ ۴۲۷: ای حکم ترا مطیع از قاف بقاف 422شمارهٔ ۴۲۸: بگذر بچمن موسم گل جام بکف 423شمارهٔ ۴۲۹: روی تو فروغ آفتابست بلطف 424شمارهٔ ۴۳۰: کنجی ورفاغی و فراغی از خلق 425شمارهٔ ۴۳۱: فریاد ز ناوک جگر دوز فراق 426شمارهٔ ۴۳۲: شب تیره و صبح گشته روشن زافق 427شمارهٔ ۴۳۳: ای در سر تو فتاده سودای عراق 428شمارهٔ ۴۳۴: ای ریخته از شرم کفت ابر عرق 429شمارهٔ ۴۳۵: این گنبد سبز از شفق مرجان رنگ 430شمارهٔ ۴۳۶: با جمله هنروران بکین است فلک 431شمارهٔ ۴۳۷: چون خواجه بشد چه نام باقی و چه نن ...432شمارهٔ ۴۳۸: دلدار من ار سر بفرازد چون چنگ 433شمارهٔ ۴۳۹: مائیم و می روح فزا چون دم مشک 434شمارهٔ ۴۴۰: ای پیکر تو گنج روان همه فضل 435شمارهٔ ۴۴۱: دی شاه بتان سوار اسبی چون پیل 436شمارهٔ ۴۴۲: با نیک و بد زمانه در ساز ایدل 437شمارهٔ ۴۴۳: ز ابروی تو و روی تو در ملک جمال 438شمارهٔ ۴۴۴: تا غالیه گون خال مه مهر گسل 439شمارهٔ ۴۴۵: امروز بگرما به بت مهر گسل 440شمارهٔ ۴۴۶: گفتم بجهم ز زلف جانانه بعقل 441شمارهٔ ۴۴۷: کس خلد و حجیم را ندیدست ایدل 442شمارهٔ ۴۴۸: هر غم که گذشت شد بدلها همه سهل 443شمارهٔ ۴۴۹: خواهد شدن از تن نظر جان زایل 444شمارهٔ ۴۵۰: افسوس که آفتاب عمرم بزوال 445شمارهٔ ۴۵۱: تا مردم چشم پر نمم روز وصال 446شمارهٔ ۴۵۲: هم عاشق آنروی چو مه دارم دل 447شمارهٔ ۴۵۳: در حال حیاتم ای بت مشکین خال 448شمارهٔ ۴۵۴: در پای گل از دست منه ساغر مل 449شمارهٔ ۴۵۵: در حیرتم از روی تو ایماه چکل 450شمارهٔ ۴۵۶: زیبا صنمی بناز کی آب زلال 451شمارهٔ ۴۵۷: پیوسته ز رویت ایمه مهر گسل 452شمارهٔ ۴۵۸: دریای وجود را یکی دان بمثل 453شمارهٔ ۴۵۹: علمی که ترا می نرساند بکمال 454شمارهٔ ۴۶۰: در چشم تو باشد سخنم سحر حلال 455شمارهٔ ۴۶۱: دارد صنم ماهوش زهره جمال 456شمارهٔ ۴۶۲: در خطه سبزوار دیدم امسال 457شمارهٔ ۴۶۳: روزی که دلم شدی بخوبان مایل 458شمارهٔ ۴۶۴: هر کو بحسد بسته همی دارد دل 459شمارهٔ ۴۶۵: ما بر در شکریم و قناعت همه سال 460شمارهٔ ۴۶۶: ایدل طلب گذشته امریست محال 461شمارهٔ ۴۶۷: آن بت که بقد سرو روانش گفتیم 462شمارهٔ ۴۶۸: آن سرو بلند کز غمش پست شدم 463شمارهٔ ۴۶۹: ایدل اگرت کار جهان نیست بکام 464شمارهٔ ۴۷۰: ای سرو روان بر چمن و باغ دلم 465شمارهٔ ۴۷۱: ایشاه بتان در دل و جان جات کنیم 466شمارهٔ ۴۷۲: ایدل چو نمی شکیبی از روی بتم 467شمارهٔ ۴۷۳: ایقد تو سرو جویبار چشمم 468شمارهٔ ۴۷۴: ایدوست بیا تا نفسی شاد شویم 469شمارهٔ ۴۷۵: ای بس که درینمقام دمها زده ایم 470شمارهٔ ۴۷۶: آنها که حلال زادگانند و کرام 471شمارهٔ ۴۷۷: آن کز پی وصل او بجان میپویم 472شمارهٔ ۴۷۸: ای سرو سهی قامت خوش رفتارم 473شمارهٔ ۴۷۹: ای برده سر زلف تو از جای دلم 474شمارهٔ ۴۸۰: آهو چشمی که میرباید هوشم 475شمارهٔ ۴۸۱: افتاد گره بر تن مجروح سقیم 476شمارهٔ ۴۸۲: گر عشق تو چون آب براند خونم 477شمارهٔ ۴۸۳: دلدار بیامد دو سه گامی ز پیم 478شمارهٔ ۴۸۴: هر دم غم جانان المی میدهدم 479شمارهٔ ۴۸۵: هر چند بر نهال دانش رفتم 480شمارهٔ ۴۸۶: در لهو و لعب عمر بسر برد دلم 481شمارهٔ ۴۸۷: گر دل بهوای گوهر و در ندهم 482شمارهٔ ۴۸۸: فرزند گرامی حسن ایجان و دلم 483شمارهٔ ۴۸۹: منزلگه خویش و دوستان جمله بکام 484شمارهٔ ۴۹۰: لقمان که حکیمان جهانراست امام 485شمارهٔ ۴۹۱: در هر دو جهان عاشق آن رومائیم 486شمارهٔ ۴۹۲: شطرنج هوس با صنم طنازم 487شمارهٔ ۴۹۳: تا دست در آنزلف مشوش زده ام 488شمارهٔ ۴۹۴: هر چند بود عارض تو در نظرم 489شمارهٔ ۴۹۵: عمری بهوای جاه گمراه شدیم 490شمارهٔ ۴۹۶: گر با تو بکام دل وصالی یابم 491شمارهٔ ۴۹۷: یکجرعه ز جام لبش ار نوش کنیم 492شمارهٔ ۴۹۸: فرزند اعز محمد ایجان و دلم 493شمارهٔ ۴۹۹: گر من نظری کنم بدان ماه تمام 494شمارهٔ ۵۰۰: گر سر طلبی ز من روانی بدهم 495شمارهٔ ۵۰۱: سید بود آن تن چو سیمت بینم 496شمارهٔ ۵۰۲: چندانکه درین کهنه رباطیم بهم 497شمارهٔ ۵۰۳: پیوسته اگر با می و با معشوقیم 498شمارهٔ ۵۰۴: من صحبت جانانه از ان میخواهم 499شمارهٔ ۵۰۵: با دلبر خود همیشه همدم مائیم 500شمارهٔ ۵۰۶: گفتم که من شیفته بیمار توام 501شمارهٔ ۵۰۷: گفتم که شراب ارغوانی نخورم 502شمارهٔ ۵۰۸: من سوخته دل نزد تو از خامانم 503شمارهٔ ۵۰۹: رخسار ترا ماه ختن میگویم 504شمارهٔ ۵۱۰: درد دل زار و زردی رخ دارم 505شمارهٔ ۵۱۱: ما با همه کس بر در استیناسیم 506شمارهٔ ۵۱۲: تا چند نهد برگ گلت خار دلم 507شمارهٔ ۵۱۳: دارد هوس وصل دلارام دلم 508شمارهٔ ۵۱۴: کردند بجای من بدی جمع لئام 509شمارهٔ ۵۱۵: زین پیش که سودای جنون داشت سرم 510شمارهٔ ۵۱۶: هر چند که در هستی خود مینگرم 511شمارهٔ ۵۱۷: بربود مرا پسته تو خواب از چشم 512شمارهٔ ۵۱۸: نه روح درین زمانه نی تن مائیم 513شمارهٔ ۵۱۹: در صورت اگر چه غیر اغیار نه ایم 514شمارهٔ ۵۲۰: از اهل زمانه مرد بیغم مائیم 515شمارهٔ ۵۲۱: عاشق که باو دوست بنازد مائیم 516شمارهٔ ۵۲۲: گه رنگ رخت ز عارض گل طلبیم 517شمارهٔ ۵۲۳: شد دعوی دوستی در ایام حرام 518شمارهٔ ۵۲۴: ایگل مشو از بلبل خوشگوی نهان 519شمارهٔ ۵۲۵: ایدل طلب وصل دلارام مکن 520شمارهٔ ۵۲۶: آنکس که بدو بود دلم نازستان 521شمارهٔ ۵۲۷: ای از تو جهان برون تو بیرون ز جها ...522شمارهٔ ۵۲۸: ای ابن یمین چند ز می پیمودن 523شمارهٔ ۵۲۹: ای گشته جهان ز نور رایت روشن 524شمارهٔ ۵۳۰: ای زاده خاطر من از تاب و توان 525شمارهٔ ۵۳۱: از بهر نشاط و طرب ای ابن یمین 526شمارهٔ ۵۳۲: ای عاجز از ادراک کمال تو گمان 527شمارهٔ ۵۳۳: اسبی که بمن داد امیر میران 528شمارهٔ ۵۳۴: ای گردش چرخ نیلگون تا کی ازین 529شمارهٔ ۵۳۵: آورد بر من آن نگار من از بستان 530شمارهٔ ۵۳۶: ای ترک بیار باده و در گردان 531شمارهٔ ۵۳۷: آمد خبریکه جان برون رفت ز تن 532شمارهٔ ۵۳۸: ای عادت من مهر رخت ورزیدن 533شمارهٔ ۵۳۹: ای ابن یمین مشقت کلک ببین 534شمارهٔ ۵۴۰: از عشق ویم منع نکو نیست مکن 535شمارهٔ ۵۴۱: یک لحظه خیال رویت ایدلبر من 536شمارهٔ ۵۴۲: باشد بتو دیده رهنمون دل من 537شمارهٔ ۵۴۳: چون بهر نشاط و خرمی شاه جهان 538شمارهٔ ۵۴۴: در حیرتم از قاضی احکام کهن 539شمارهٔ ۵۴۵: خوشباش که روزی رسد ای ابن یمین 540شمارهٔ ۵۴۶: هرگز دهنت ایصنم سیم سرین 541شمارهٔ ۵۴۷: یا رب بچه موجب بمن بیسر و بن 542شمارهٔ ۵۴۸: دی گفت مرا یکی که ای عهد شکن 543شمارهٔ ۵۴۹: دوری ز من ای یار پسندیده من 544شمارهٔ ۵۵۰: خواهی که شوی با طرب و عیش قرین 545شمارهٔ ۵۵۱: هستم ز خیالت ای بت سیم سرین 546شمارهٔ ۵۵۲: در وصف تو هر چند زبان گفت سخن 547شمارهٔ ۵۵۳: باد سحری دوش من و یک دو سه تن 548شمارهٔ ۵۵۴: دی بر سر خاک دوستی دلبر من 549شمارهٔ ۵۵۵: نتوان سخن از دهان تنکت گفتن 550شمارهٔ ۵۵۶: با نرگس جادوی تو گفت ابن یمین 551شمارهٔ ۵۵۷: رفتم بشما هنوز مایل دل من 552شمارهٔ ۵۵۸: گه آتش غم شعله زند در دل من 553شمارهٔ ۵۵۹: شاها چو نمیتوان گرفتن کم نان 554شمارهٔ ۵۶۰: چون زلف بنفشه را صبا داد شکن 555شمارهٔ ۵۶۱: هر چند بود کعبه اسلام کنون 556شمارهٔ ۵۶۲: گر هست کسیکه حکم او هست روان 557شمارهٔ ۵۶۳: در دیده دریا وشم آنجان جهان 558شمارهٔ ۵۶۴: خواهم در زهد را ازین پس بستن 559شمارهٔ ۵۶۵: مائیم ز جور فلک آینه گون 560شمارهٔ ۵۶۶: جان باید و نان و نان نباید بیجان 561شمارهٔ ۵۶۷: لعلت بشکر خنده همیبارد جان 562شمارهٔ ۵۶۸: چون عاقبت الامر بباید مردن 563شمارهٔ ۵۶۹: تا رفت ببرج آتشی کوکب من 564شمارهٔ ۵۷۰: یکچند چراغ آرزوها پف کن 565شمارهٔ ۵۷۱: ای مونس چشم من خیال رخ تو 566شمارهٔ ۵۷۲: ای قبله عشاق جهان ابروی تو 567شمارهٔ ۵۷۳: هم کار دلم بجان رسید از غم تو 568شمارهٔ ۵۷۴: ای صبح امید من چو شام از غم تو 569شمارهٔ ۵۷۵: نائی که سخن بود روان از لب او 570شمارهٔ ۵۷۶: ای گشته خجل زهره ز چنگ خوش تو 571شمارهٔ ۵۷۷: از دولت مخدوم جهان و فر او 572شمارهٔ ۵۷۸: دانی صنما که بر چه سانم بیتو 573شمارهٔ ۵۷۹: ای زلف ترا حلقه و خم تو بر تو 574شمارهٔ ۵۸۰: فرزند حسن ایدل و جانم با تو 575شمارهٔ ۵۸۱: ای نور دو دیده آن سزد مذهب تو 576شمارهٔ ۵۸۲: ای داده گلابرا خجالت خوی تو 577شمارهٔ ۵۸۳: تا حسن رخ تو گشت پیرایه تو 578شمارهٔ ۵۸۴: ایخنده زنان بر مه انور رخ تو 579شمارهٔ ۵۸۵: تا بر در آرزو بود منزل تو 580شمارهٔ ۵۸۶: ایدل کم این دیر کهن گیر و برو 581شمارهٔ ۵۸۷: ای مفتی شرع مکرمت خامه تو 582شمارهٔ ۵۸۸: روزیکه نبد هیچ نشان من و تو 583شمارهٔ ۵۸۹: ایدل ز سخن آنچه مرادست آن گو 584شمارهٔ ۵۹۰: ای چرخ فلک هزار فریاد از تو 585شمارهٔ ۵۹۱: ای بس که جهان باشد و ما خاک شده 586شمارهٔ ۵۹۲: ایدل تو مپندار بجانی زنده 587شمارهٔ ۵۹۳: ایمهر رخ تو جای در دل کرده 588شمارهٔ ۵۹۴: آمد بر من زلف مشوش کرده 589شمارهٔ ۵۹۵: با عشق تو عقل را پریشانی به 590شمارهٔ ۵۹۶: دائم سخن از صدق و صفا گفتن به 591شمارهٔ ۵۹۷: ای ابروی چون کمان تو پیوسته 592شمارهٔ ۵۹۸: دلدار من آنحوروش امروز بگاه 593شمارهٔ ۵۹۹: از مال تو سائلان نکاهند بده 594شمارهٔ ۶۰۰: دلدار مرا دید پریشان گشته 595شمارهٔ ۶۰۱: هر کو نظر افکند بر آن روی چو ماه 596شمارهٔ ۶۰۲: زنهار در سرای خود پیوسته 597شمارهٔ ۶۰۳: او شاه منست و من مرا ورا بنده 598شمارهٔ ۶۰۴: کو بخت که از جهان بیابم بهره 599شمارهٔ ۶۰۵: شاهی که بود نرم دل و آهسته 600شمارهٔ ۶۰۶: شاها علم عفو تو افراشته به 601شمارهٔ ۶۰۷: تا داد بکدخدای دادار بچه 602شمارهٔ ۶۰۸: در عالم تحقیق کسی یابد راه 603شمارهٔ ۶۰۹: رویت که بر اوست مظهر لطف اله 604شمارهٔ ۶۱۰: ای خجلت ماه ختنی جان منی 605شمارهٔ ۶۱۱: ای دور شب فراق آخر بسر آی 606شمارهٔ ۶۱۲: ایدل ز جهان جان بسلامت بردی 607شمارهٔ ۶۱۳: ای بر چمن باغ هنر سرو سهی 608شمارهٔ ۶۱۴: آمد بعیادت برم آنسر و سهی 609شمارهٔ ۶۱۵: ایخواجه توئی انک چو تو گرم روی 610شمارهٔ ۶۱۶: ای جود ترا حاتم طی گشته رهی 611شمارهٔ ۶۱۷: آن بت که بود رخش بهارو باغی 612شمارهٔ ۶۱۸: ای جسته دوا از در هر بیماری 613شمارهٔ ۶۱۹: ایدل ز پی حطام دنیای دنی 614شمارهٔ ۶۲۰: از عمر ترا امید بر خور داری 615شمارهٔ ۶۲۱: ایگوهر پاک از کدامین کانی 616شمارهٔ ۶۲۲: در صورت ما جمال خود می بینی 617شمارهٔ ۶۲۳: از حال من آگهی تو ای بار خدای 618شمارهٔ ۶۲۴: آن نور که کونین بیاراست توئی 619شمارهٔ ۶۲۵: از درد دلم اکر خبر داشته ئی 620شمارهٔ ۶۲۶: آمد ز چمن باد صبا مشکین بوی 621شمارهٔ ۶۲۷: ایدل اگر آشفته یک یار شدی 622شمارهٔ ۶۲۸: از آبحیات سبزه انگیخته ئی 623شمارهٔ ۶۲۹: ای بلبل گلشن فصاحت که توئی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ