به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

ابن یمین

ابن یمینرباعی هاشمارهٔ ۷۶: ای کرده در آفاق روان جود توصیت

1850عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

ای کرده در آفاق روان جود توصیت
وافکنده در افاق جهان جود توصیت
در عهد تو هر کجا جهد برق امید
چون رعد بر آرد پی آن جود توصیت

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۷۵: ای آمده از جهان گزینم رویت 2شمارهٔ ۷۶: ای کرده در آفاق روان جود توصیت 3شمارهٔ ۷۷: آویختم ایجان دلکی در کویت 4شمارهٔ ۷۸: انسان نه بدینصورت و شکل انسانست 5شمارهٔ ۷۹: آن بت که سروردل و نور بصرست 6شمارهٔ ۸۰: آنکس که جهان زوست جهان خود همه اوس ...7شمارهٔ ۸۱: انکس که ازوست نیش نوشم هم ازوست 8شمارهٔ ۸۲: ایدل طلب دوست گرت عادت و خوست 9شمارهٔ ۸۳: ایدل طلب کار جهان چیزی نیست 10شمارهٔ ۸۴: آنم که فلک بنده مطواع منست 11شمارهٔ ۸۵: ایخواجه اگر سپهر دون برکشدت 12شمارهٔ ۸۶: آنمه سوی ما چون نظر سعد نداشت 13شمارهٔ ۸۷: ای لعل لبت مایه ده آبحیات 14شمارهٔ ۸۸: از لاله تر روی تو خوش رنگترست 15شمارهٔ ۸۹: ایدوست سر و پای فلک پیدا نیست 16شمارهٔ ۹۰: آنرا که دل از عشق تو کور و کر نیست 17شمارهٔ ۹۱: ایگل خجل از عارض چون نسترنت 18شمارهٔ ۹۲: ای رنگرز این خوی بدت ننگی نیست 19شمارهٔ ۹۳: ای سرمه چشم بنده خاک کویت 20شمارهٔ ۹۴: از بس که دلم با سر زلف تو نشست 21شمارهٔ ۹۵: رخسار تو آئینه دیرینه ماست 22شمارهٔ ۹۶: بیروی تو دل صبور گردد هیهات 23شمارهٔ ۹۷: بر عارض آن بت که توان تن ازوست 24شمارهٔ ۹۸: بر اوج فلک دوش چو خورشید بگشت 25شمارهٔ ۹۹: بیزحمت مشاطه رخت همچو مهست 26شمارهٔ ۱۰۰: بیوصل تو کار دل قوی با خلل است 27شمارهٔ ۱۰۱: بی خنده آن پسته شکر شکنت 28شمارهٔ ۱۰۲: با روی چو روزت بقمر حاجت نیست 29شمارهٔ ۱۰۳: بر من صنما جور تو امروزی نیست 30شمارهٔ ۱۰۴: گر حرص زیر دست و طمع زیر پای تست 31شمارهٔ ۱۰۵: دردا که گل و موسم گلزار گذشت 32شمارهٔ ۱۰۶: بیچاره دلم چو محرم راز نیافت 33شمارهٔ ۱۰۷: بگذشت حیات آنکه دلشاد بزیست 34شمارهٔ ۱۰۸: باشه که بخوبی رخش افزون ز مهست 35شمارهٔ ۱۰۹: بر چشم و دلم زغم نمی نیست که نیست 36شمارهٔ ۱۱۰: تا از چمن آن سرو خرامان بگذشت 37شمارهٔ ۱۱۱: تا سقف سپهر نیل پیکر بر پاست 38شمارهٔ ۱۱۲: تا یار بحج رفت ز ما ببریدست 39شمارهٔ ۱۱۳: تا بر مه تابانش ز عنبر قوس است 40شمارهٔ ۱۱۴: تن در غمش از هلال باریکترست 41شمارهٔ ۱۱۵: تا دیده من دید زهر خوبترت 42شمارهٔ ۱۱۶: تا آبله رخ بر رخ دلدار ز دست 43شمارهٔ ۱۱۷: تا چند کشم صد ضرر از چشم خوشت 44شمارهٔ ۱۱۸: تا رست بگرد شکرت شاخ نبات 45شمارهٔ ۱۱۹: تا روی ترا بدیدم ایعشوه پرست 46شمارهٔ ۱۲۰: تا بسته نگردد بکل ابواب حیات 47شمارهٔ ۱۲۱: برخیز سحرگه ای صبا چابک و چست 48شمارهٔ ۱۲۲: چون آکهیی نبینم از توحیدت 49شمارهٔ ۱۲۳: چون تعبیه جهانیان بسیارست 50شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته نشان عاشقان بد نامیست 51شمارهٔ ۱۲۵: در روضه توحید اگر بارت نیست 52شمارهٔ ۱۲۶: گر دور فلک تابع فرمان تو نیست 53شمارهٔ ۱۲۷: سردار جهان خواجه که آئینش سخاست 54شمارهٔ ۱۲۸: شاها ز تو کار عالمی سامان یافت 55شمارهٔ ۱۲۹: دل شد ز پی وصل دلارام ز دست 56شمارهٔ ۱۳۰: رنگ تو بتازگی ز گلنار بهست 57شمارهٔ ۱۳۱: شیرین پسرا عزم حجازت ز چه خاست 58شمارهٔ ۱۳۲: نقش عیادت ار چه بصورت عبادتست 59شمارهٔ ۱۳۳: در کارگه وجود هر نقش که هست 60شمارهٔ ۱۳۴: گفتم نخورم باده که کاری نه نکوست 61شمارهٔ ۱۳۵: در وحدت کاینات آنرا که شکیست 62شمارهٔ ۱۳۶: هر کو بسعادتی رسد روزی بیست 63شمارهٔ ۱۳۷: گر هر چه کند بنده بتقدیر خداست 64شمارهٔ ۱۳۸: در راه یقین مرد درنگی هیچست 65شمارهٔ ۱۳۹: مائیم و می ناب و بتی خوب سرشت 66شمارهٔ ۱۴۰: هر کو دهنت ای بت جانی دیدست 67شمارهٔ ۱۴۱: حاصل چه از این که صورت خواجه نکوس ...68شمارهٔ ۱۴۲: می از شر و شور و عربده خالی نیست 69شمارهٔ ۱۴۳: سید پسرا روی تو ماه ختن است 70شمارهٔ ۱۴۴: دیوانه دلم که میل طبعش بهواست 71شمارهٔ ۱۴۵: چون باد صبا غنچه گلرا بشکافت 72شمارهٔ ۱۴۶: در خاطرم این لطیف مصراع گذشت 73شمارهٔ ۱۴۷: صاحب نظری خوش سخنی فرمودست 74شمارهٔ ۱۴۸: هر چیز که در ازل بدان فرمان نیست 75شمارهٔ ۱۴۹: دی گفت یکی که داشت با من دل راست 76شمارهٔ ۱۵۰: گردون که سوی سفله و دونش نظرست 77شمارهٔ ۱۵۱: هر روز ترا بمن گمانی دگرست 78شمارهٔ ۱۵۲: گفتم دل من گر چه که غرق خونست 79شمارهٔ ۱۵۳: در عهد تو گلزار ثنا مدروس است 80شمارهٔ ۱۵۴: سلطان گل ار چه با بسی برگ و نواست 81شمارهٔ ۱۵۵: گیرم که بصد رسید عمریکه تر است 82شمارهٔ ۱۵۶: خوش باش دمی که زندگانی باقیست 83شمارهٔ ۱۵۷: در روضه جان تاره نباتی خضرست 84شمارهٔ ۱۵۸: دی ابن یمین صبحدمی جام بدست 85شمارهٔ ۱۵۹: دل شاد بروی دلستان خضرست 86شمارهٔ ۱۶۰: زلف تو که سرگشته بکردار منست 87شمارهٔ ۱۶۱: رفتی و شکیب از دل عشاق برفت 88شمارهٔ ۱۶۲: هر حادثه ئی که آمد از نرم و درشت 89شمارهٔ ۱۶۳: یک غم نبود کز تو نصیب ما نیست 90شمارهٔ ۱۶۴: عشاق ترا امید بهر وزی نیست 91شمارهٔ ۱۶۵: نیلوفر تر بر سر آبت چه خوشست 92شمارهٔ ۱۶۶: گل کز زرسا و خرده ئی چند اندوخت 93شمارهٔ ۱۶۷: روی تو و ماه آسمان هر دو یکیست 94شمارهٔ ۱۶۸: عشق لب و دندان چو لعل و گهرت 95شمارهٔ ۱۶۹: گر کار تو نیکست بتدبیر تو نیست 96شمارهٔ ۱۷۰: چون چشم خوشت نرگس اگر رنجورست 97شمارهٔ ۱۷۱: لعلت صدفی پر گهر مخزونست 98شمارهٔ ۱۷۲: در باغ جمالت ای بت عشوه پرست 99شمارهٔ ۱۷۳: جانا لب میگون تو روح ما نیست 100شمارهٔ ۱۷۴: راحت ز طبیعت جهان مهجورست 101شمارهٔ ۱۷۵: هر کس که ره و رسم جهان نیک شناخت 102شمارهٔ ۱۷۶: جانرا بزر ارنگه توانستی داشت 103شمارهٔ ۱۷۷: کس تیغ چو پهلوان ایران نزدست 104شمارهٔ ۱۷۸: معنیت چو آنجا بگذارد صورت 105شمارهٔ ۱۷۹: در پای دلت گر ز هوس خاری نیست 106شمارهٔ ۱۸۰: هر ذره که موجود شد از مغز و ز پوس ...107شمارهٔ ۱۸۱: وقت طرب و مستی هشیارانست 108شمارهٔ ۱۸۲: هر کس که از این عالم فانی بگذشت 109شمارهٔ ۱۸۳: خرم دل آنک بر صبوحی آموخت 110شمارهٔ ۱۸۴: چون از نظرم سرو سمنبر بگذشت 111شمارهٔ ۱۸۵: جانا رخ تو ماه زر افشان منست 112شمارهٔ ۱۸۶: چشم تو بساحری ز هاروت بهست 113شمارهٔ ۱۸۷: در عشق تو کر سر بنهم باکی نیست 114شمارهٔ ۱۸۸: زلفت صنما مایه ده مشک خطاست 115شمارهٔ ۱۸۹: من رفتم و یادگار جانم بر تست 116شمارهٔ ۱۹۰: هستم صنما ز مهر روی چو مهت 117شمارهٔ ۱۹۱: جان برخی آن پسته شکر شکنت 118شمارهٔ ۱۹۲: وصف قدوخد گر طلبد کس ز منت 119شمارهٔ ۱۹۳: دل بسته آن طره عنبر شکنست 120شمارهٔ ۱۹۴: ما انفس و افاق بدیدیم و گذشت 121شمارهٔ ۱۹۵: دل در سر زلفین بتان نتوان بست 122شمارهٔ ۱۹۶: دی خسرو سیاره چو با شام نشست 123شمارهٔ ۱۹۷: گفتم صنما گر چه رخت همچو مهست 124شمارهٔ ۱۹۸: با ما غضب حیدری از حد بگذشت 125شمارهٔ ۱۹۹: قدت ز صنوبری که برخاست بهست 126شمارهٔ ۲۰۰: خطی که ز رویت ای پریوش برخاست 127شمارهٔ ۲۰۱: گفتم که چرا از شکرت رست نبات 128شمارهٔ ۲۰۲: زلف تو که بس تعبیه ساز افتادست 129شمارهٔ ۲۰۳: من کز سر جان بسوی تو خواهم خاست 130شمارهٔ ۲۰۴: نی دیده به از تو هیچ یاری دیدست 131شمارهٔ ۲۰۵: خطی که ز روی آن سمنبر برخاست 132شمارهٔ ۲۰۶: کس همچو من ار گهر توانستی سفت 133شمارهٔ ۲۰۷: شاه عادل چون بکام دل ببزم می نشست 134شمارهٔ ۲۰۸: ای بخت جوان بیاو در ساغر پیچ 135شمارهٔ ۲۰۹: ای دیده دلم از تو زیانها بر هیچ 136شمارهٔ ۲۱۰: هر زن که ز عشقبازی آری بنکاح 137شمارهٔ ۲۱۱: ای شکر گفتار تو سرمایه روح 138شمارهٔ ۲۱۲: جان تازه کند لعل در افشان ز قدح 139شمارهٔ ۲۱۳: ای گشته خجل ز انرخ گلگون گل سرخ 140شمارهٔ ۲۱۴: ای بنده بالای تو سرو آزاد 141شمارهٔ ۲۱۵: این چرخ سراسیمه بیفایده گرد 142شمارهٔ ۲۱۶: آن بت که بر او غیرت مه می باشد 143شمارهٔ ۲۱۷: آن بت که دمی جفا فراموش نکرد 144شمارهٔ ۲۱۸: آنرا که دماغ و عقل باهش باشد 145شمارهٔ ۲۱۹: اسباب سعادات مرا مجتمع اند 146شمارهٔ ۲۲۰: آنها که چو شانه بر سران میتازند 147شمارهٔ ۲۲۱: آن سبزه که گرد لعل کانی گردد 148شمارهٔ ۲۲۲: آن دل که بر او مهر تو تابان باشد 149شمارهٔ ۲۲۳: اسبی که مرا میر شرفشه بخشید 150شمارهٔ ۲۲۴: اجرام فلک دور بکام تو کنند 151شمارهٔ ۲۲۵: از بهر جهان غم مخور ای نادان مرد 152شمارهٔ ۲۲۶: الچی ز من ار نرد پیاپی ببرد 153شمارهٔ ۲۲۷: آنرا که زر و سیم بد ار زیز نماند 154شمارهٔ ۲۲۸: ایدل چه کنی طرب که فانی باشد 155شمارهٔ ۲۲۹: آنکس که همای همتش پر دارد 156شمارهٔ ۲۳۰: ایدل ز کست گر چه نوائی نرسید 157شمارهٔ ۲۳۱: آن بت که بحسن بیمثالش گفتند 158شمارهٔ ۲۳۲: آنها که درین رباط بی بنیادند 159شمارهٔ ۲۳۳: از سبزه چو گل خورد گکی چند نمود 160شمارهٔ ۲۳۴: آورد خط آن نگار تا بنماید 161شمارهٔ ۲۳۵: ایخواجه علی توئی جهان همه جود 162شمارهٔ ۲۳۶: از دست تو گر زهر خورم نوش شود 163شمارهٔ ۲۳۷: ایدل اگرت کار موافق نبود 164شمارهٔ ۲۳۸: ایدل فلکت گر چه زبون میدارد 165شمارهٔ ۲۳۹: بر آتش غم بکام دل روزی چند 166شمارهٔ ۲۴۰: باد از رخ گل چو برقع نازکشاد 167شمارهٔ ۲۴۱: بودند جهاندار بسی خسرو و گرد 168شمارهٔ ۲۴۲: بنگر که صبا باز چه نیرنگ آورد 169شمارهٔ ۲۴۳: بر خوان خود ار زهر گیا باید خورد 170شمارهٔ ۲۴۴: تا در دل من مهر تو مهوش باشد 171شمارهٔ ۲۴۵: تا جیب تو بهر ماه مطلع کردند 172شمارهٔ ۲۴۶: تا در سرم ای رشک پری چشم بود 173شمارهٔ ۲۴۷: تا در تن من هیچ رگ و پی باشد 174شمارهٔ ۲۴۸: تا مرغ روانت در قفس خواهد بود 175شمارهٔ ۲۴۹: تا دست من از وصل تو کوتاه بود 176شمارهٔ ۲۵۰: تا دل غم آنجان جهان خواهد خورد 177شمارهٔ ۲۵۱: تا یوسف عهد را بچاه افکندند 178شمارهٔ ۲۵۲: تا بسته صحبت کسی خواهی بود 179شمارهٔ ۲۵۳: تا ماتم فرزند علی گشت پدید 180شمارهٔ ۲۵۴: تا قدر بلند آسمان پست شود 181شمارهٔ ۲۵۵: تا ابن یمین از این جهان می نرود 182شمارهٔ ۲۵۶: تا خوی بد یار دگر سان نشود 183شمارهٔ ۲۵۷: تا چرخ و فلک مدار بنیاد نهاد 184شمارهٔ ۲۵۸: چون شب رقم از غالیه بر روز کشید 185شمارهٔ ۲۵۹: انکس که ز عاشقان نشانی دارد 186شمارهٔ ۲۶۰: چون اشکم ازینچشم چو جیحون بچکد 187شمارهٔ ۲۶۱: چون نرکس تو غمزه جادو بگشود 188شمارهٔ ۲۶۲: چون جیش حبش گرد رخش صف میزد 189شمارهٔ ۲۶۳: چون گشت زمین از سپه برف سفید 190شمارهٔ ۲۶۴: چون نرگست آغازه بدمستی کرد 191شمارهٔ ۲۶۵: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 192شمارهٔ ۲۶۶: چشمم چو بر آن رسته دندان افتاد 193شمارهٔ ۲۶۷: چون سرو سهی قد تو پیراسته شد 194شمارهٔ ۲۶۸: خورشید نماز شام چون روی تو دید 195شمارهٔ ۲۶۹: خوش باش که جز تو دگری نیست پدید 196شمارهٔ ۲۷۰: خطش رقم غالیه بر ماه کشید 197شمارهٔ ۲۷۱: خصمت که عناد با تو آغاز کند 198شمارهٔ ۲۷۲: خوشتر ز لب آن بت چین نوش که دید 199شمارهٔ ۲۷۳: دل خون شد و فریادرسی راست نکرد 200شمارهٔ ۲۷۴: در هجر تو از من اثر وعین نماند 201شمارهٔ ۲۷۵: در حال که جانان برم آید برود 202شمارهٔ ۲۷۶: دلبر شب دوش چون ز رخ پرده گشود 203شمارهٔ ۲۷۷: دلبر بجفا ممتحنم میدارد 204شمارهٔ ۲۷۸: روشن شود آنرا که هدایت باشد 205شمارهٔ ۲۷۹: پندم بشنو که هر که این پند شنود 206شمارهٔ ۲۸۰: ز اندیشه هر چه وصف مالی دارد 207شمارهٔ ۲۸۱: شاها ز منت گر چه نمیآید یاد 208شمارهٔ ۲۸۲: گردون نفسی بکار من دور نکرد 209شمارهٔ ۲۸۳: گر دلبر ما غمخور ما خواهد بود 210شمارهٔ ۲۸۴: گر دوست بکام در کنارم باشد 211شمارهٔ ۲۸۵: عاقل سخن ار چه پیش محرم گوید 212شمارهٔ ۲۸۶: مردم نکند روزی خود بیش بجهد 213شمارهٔ ۲۸۷: هر چند که فرزند بسامان باشد 214شمارهٔ ۲۸۸: ما را فلک از دوست اگر دور افکند 215شمارهٔ ۲۸۹: هر کو بجهان بجز خوشی نگزیند 216شمارهٔ ۲۹۰: وقتیکه یلان برند بر کنده حسد 217شمارهٔ ۲۹۱: در کان کرم فضه وارزیز نماند 218شمارهٔ ۲۹۲: گفتند که خرمی در افاق نماند 219شمارهٔ ۲۹۳: هرگز فلکم زیاد می نگذارد 220شمارهٔ ۲۹۴: رویت که در او دیده صفای جان دید 221شمارهٔ ۲۹۵: هرگز بمراد من فلک دور نکرد 222شمارهٔ ۲۹۶: نفسیست مرا که تشنگیش ار بکشد 223شمارهٔ ۲۹۷: یارم چو بباغ وصل خود بار نداد 224شمارهٔ ۲۹۸: شب نیست که دور از تو دلم خون نشود 225شمارهٔ ۲۹۹: هر کو ز هوا در آتش می افتاد 226شمارهٔ ۳۰۰: محمود طبیب چون بطب دست گشود 227شمارهٔ ۳۰۱: گفتند که از برگ گلش خار دمید 228شمارهٔ ۳۰۲: در ابر فنا ماه چگل پنهان شد 229شمارهٔ ۳۰۳: هر فتنه که بر سرم کنون میاید 230شمارهٔ ۳۰۴: گفت آنکه مرا دید ز طاعات بعید 231شمارهٔ ۳۰۵: ملهم چو نعیم این جهان فانی دید 232شمارهٔ ۳۰۶: هر کس که نصیحت بر او خوار بود 233شمارهٔ ۳۰۷: هر کو در جود و مکرمت بسته بود 234شمارهٔ ۳۰۸: شادانکه دلش بغور کاری بیناد 235شمارهٔ ۳۰۹: دانی بچه ماند ای بت حور نژاد 236شمارهٔ ۳۱۰: گفتم بتو هیچ آگهی میاید 237شمارهٔ ۳۱۱: زلفت که دلم بسته بموئی دارد 238شمارهٔ ۳۱۲: گفتم بدل ار چه وقت گفتار نبود 239شمارهٔ ۳۱۳: گل از پی خرده ئی که از خرقه نمود 240شمارهٔ ۳۱۴: رفتند و رویم و هر که آید برود 241شمارهٔ ۳۱۵: نیک و بد این جهان فانی گذرد 242شمارهٔ ۳۱۶: زان پیش که این گنبد دوار نبود 243شمارهٔ ۳۱۷: شادانکه غم زمانه بر دل ننهاد 244شمارهٔ ۳۱۸: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 245شمارهٔ ۳۱۹: هر کو بخرد نیک ز بد بشناسند 246شمارهٔ ۳۲۰: زیور همه بر سرو سمنبر زیبد 247شمارهٔ ۳۲۱: شب نیست که اشک من بقلزم نرسد 248شمارهٔ ۳۲۲: یا رب چو رهی در تو و خود مینگرد 249شمارهٔ ۳۲۳: روزی که ز تن قطع کند جان پیوند 250شمارهٔ ۳۲۴: هر نقش که از پرده فلک بنماید 251شمارهٔ ۳۲۵: هر دل که هوای آشنائی دارد 252شمارهٔ ۳۲۶: در خانه اگر متاع دنیا باشد 253شمارهٔ ۳۲۷: روی چو مهت رشک پری میگردد 254شمارهٔ ۳۲۸: زلف تو که بازی مجازی نکند 255شمارهٔ ۳۲۹: دل باز هوای آشنائی دارد 256شمارهٔ ۳۳۰: گویند هنر مایه اقبال بود 257شمارهٔ ۳۳۱: یاری بگزین کز تو جدائی نکند 258شمارهٔ ۳۳۲: صد ره دلم ار مهر از و برگیرد 259شمارهٔ ۳۳۳: فریاد مرا ز خامه قیر اندود 260شمارهٔ ۳۳۴: در عالم توحید کسی راه برد 261شمارهٔ ۳۳۵: نو مذهبگان که بی یقینی چندند 262شمارهٔ ۳۳۶: هر چند که دخت رز طرب افزاید 263شمارهٔ ۳۳۷: هر شاه و گدا که رخ نماید برود 264شمارهٔ ۳۳۸: ز آوردن خلق سوی صحرای وجود 265شمارهٔ ۳۳۹: رویت که ازو ماه خجل سار شود 266شمارهٔ ۳۴۰: هر کو ز طریقه ددی دور بود 267شمارهٔ ۳۴۱: گر جان من اندر سر او خواهد شد 268شمارهٔ ۳۴۲: هر تن که خدای را بجانی ارزد 269شمارهٔ ۳۴۳: هرچ آن هنر جمله بزرگان باشد 270شمارهٔ ۳۴۴: شبها دل من بسا که عیاری کرد 271شمارهٔ ۳۴۵: هر چند که عمرم نه بسامان گذرد 272شمارهٔ ۳۴۶: هم سهم سعادت بهدف باز رسید 273شمارهٔ ۳۴۷: هر چیز کزو هستی تو پیدا شد 274شمارهٔ ۳۴۸: غریب اگر چه وزیر شه جهان باشد 275شمارهٔ ۳۴۹: خواهی که خدا کار نکو با تو کند 276شمارهٔ ۳۵۰: ای از گل تر روی تو آراسته تر 277شمارهٔ ۳۵۱: ای گردنم از ساعد تو طوق پذیر 278شمارهٔ ۳۵۲: آمد سخنم بلطف چون جانش دار 279شمارهٔ ۳۵۳: از بس که رسید از رخ و از غمزه یار 280شمارهٔ ۳۵۴: از حق بود انچ هست بر مومن و گبر 281شمارهٔ ۳۵۵: ایدل غم نا آمده زنهار مخور 282شمارهٔ ۳۵۶: ایدل اگرت مال شد از دست بدر 283شمارهٔ ۳۵۷: ای از فلکت سهم سعادت شده تیر 284شمارهٔ ۳۵۸: از خنده رعد و گریه ابر بهار 285شمارهٔ ۳۵۹: ایساقی شکر لب طوطی گفتار 286شمارهٔ ۳۶۰: انکس که لبت کرد بشنگرف نگار 287شمارهٔ ۳۶۱: بنگر بفروغ شمع وانطلعت و چهر 288شمارهٔ ۳۶۲: من برکشم این پیرهن زهد ز سر 289شمارهٔ ۳۶۳: چون چشم گشاد نرگس از خواب خمار 290شمارهٔ ۳۶۴: هنگام سپیده دم گل سیب نگر 291شمارهٔ ۳۶۵: چون یافت تن از خلعت شه زینت و فر 292شمارهٔ ۳۶۶: هنگام بهارست بتا باده بیار 293شمارهٔ ۳۶۷: جز لعل لبت که در سخن سفت گهر 294شمارهٔ ۳۶۸: هر چند که پیریم و ضعیفیم و نزار 295شمارهٔ ۳۶۹: تدبیر تو چون باز ندارد تقدیر 296شمارهٔ ۳۷۰: اینهم بشنو ای پسر نیک اختر 297شمارهٔ ۳۷۱: ما تشنه لبانیم می ناب بیار 298شمارهٔ ۳۷۲: در هجر تو از آه من و خون جگر 299شمارهٔ ۳۷۳: گلدسته برخسار تو چون کرد نظر 300شمارهٔ ۳۷۴: داود نبی چو برگشادی اسرار 301شمارهٔ ۳۷۵: روزی بخوشی اگر توان برد بسر 302شمارهٔ ۳۷۶: دلرا سر شعر و شاعری نیست دگر 303شمارهٔ ۳۷۷: گفتتد مرا که بر ابوبکر و عمر 304شمارهٔ ۳۷۸: سردار جهان امیر حاجی دلیر 305شمارهٔ ۳۷۹: فرزند اعز محمد ای کان هنر 306شمارهٔ ۳۸۰: فرزند اعز محمد ای جان پدر 307شمارهٔ ۳۸۱: هر کو ز فریب اهرمن باشد دور 308شمارهٔ ۳۸۲: هم بیخوشی خمر توان برد بسر 309شمارهٔ ۳۸۳: از دل غم روزگار بر دارد زر 310شمارهٔ ۳۸۴: ای زلف و رخت هر دو بهم چون شب و ر ...311شمارهٔ ۳۸۵: آن بت که نکرده ام غمش فاش هنوز 312شمارهٔ ۳۸۶: در عشق من و تو هر دو ایمایه ناز 313شمارهٔ ۳۸۷: تا کرد در جود کف راد تو باز 314شمارهٔ ۳۸۸: گفتیم بدانماه کلهدوز امروز 315شمارهٔ ۳۸۹: در جستن دوستی که باشد دمساز 316شمارهٔ ۳۹۰: پروانه صفت در آتشم زاندم باز 317شمارهٔ ۳۹۱: رفتند و ز رفتگان یکی نامد باز 318شمارهٔ ۳۹۲: دادم بتو دل بوی تو نشنیده هنوز 319شمارهٔ ۳۹۳: یا رب تو جمال آن مه مهر انگیز 320شمارهٔ ۳۹۴: با خوش پسری بحسن چونشمع طراز 321شمارهٔ ۳۹۵: ای یاد تو مونس روان همه کس 322شمارهٔ ۳۹۶: بگرفتمش آن زلف پر از تاب بترس 323شمارهٔ ۳۹۷: لعل تو که آفرینش گوید همه کس 324شمارهٔ ۳۹۸: دارم هوس وصل تو چندانکه مپرس 325شمارهٔ ۳۹۹: خواهی که شوی ای بصفت خیر الناس 326شمارهٔ ۴۰۰: ما با رخ و زلفین تو بی ترس و هراس 327شمارهٔ ۴۰۱: ناکس نشود بدون نوازی تو کس 328شمارهٔ ۴۰۲: ای مونس غم قصه غمخواران پرس 329شمارهٔ ۴۰۳: ای پیک چو نامه ام نهی در دستش 330شمارهٔ ۴۰۴: خصم تو که بر سنان باد سرش 331شمارهٔ ۴۰۵: ای پسته شیرینت شکر خائی خوش 332شمارهٔ ۴۰۶: ای همچو شکر پسته شیرین تو خوش 333شمارهٔ ۴۰۷: هان ابن یمین ز کار آگه میباش 334شمارهٔ ۴۰۸: خواهی که ترا هیچ بدی ناید پیش 335شمارهٔ ۴۰۹: ایدل اگرت هست سر دلبر خویش 336شمارهٔ ۴۱۰: آن بت که رخی بود ز مه خوبترش 337شمارهٔ ۴۱۱: زهریست فراقت که دلم میچشدش 338شمارهٔ ۴۱۲: ای زلف دلاویز تو بر روی تو خوش 339شمارهٔ ۴۱۳: پیوسته از آن مصحف قرآن در پیش 340شمارهٔ ۴۱۴: دهقان بچه ئی داد می نابم دوش 341شمارهٔ ۴۱۵: آن بت که دلم شیفته شد بر چشمش 342شمارهٔ ۴۱۶: تا از گل سیراب تو بر رست حشیش 343شمارهٔ ۴۱۷: بیا ای ساقی مهوش بیار آن آب چون آ ...344شمارهٔ ۴۱۸: استاد حسین ای بصفا همچو سروش 345شمارهٔ ۴۱۹: گر خوش گذرانی گذرد عمر تو خوش 346شمارهٔ ۴۲۰: آنکس که مهیا بودش وجه معاش 347شمارهٔ ۴۲۱: روزیکه بود صحت و اسباب معاش 348شمارهٔ ۴۲۲: اینخطه اگر چه هست با نزهت و روض 349شمارهٔ ۴۲۳: ایروی دلارای تو رخشنده چو شمع 350شمارهٔ ۴۲۴: آنخواجه که دارد کف دربار چو میغ 351شمارهٔ ۴۲۵: چون آتش و آب گر نشستی در میغ 352شمارهٔ ۴۲۶: از کوی تو دلفکار رفتیم دریغ 353شمارهٔ ۴۲۷: ای حکم ترا مطیع از قاف بقاف 354شمارهٔ ۴۲۸: بگذر بچمن موسم گل جام بکف 355شمارهٔ ۴۲۹: روی تو فروغ آفتابست بلطف 356شمارهٔ ۴۳۰: کنجی ورفاغی و فراغی از خلق 357شمارهٔ ۴۳۱: فریاد ز ناوک جگر دوز فراق 358شمارهٔ ۴۳۲: شب تیره و صبح گشته روشن زافق 359شمارهٔ ۴۳۳: ای در سر تو فتاده سودای عراق 360شمارهٔ ۴۳۴: ای ریخته از شرم کفت ابر عرق 361شمارهٔ ۴۳۵: این گنبد سبز از شفق مرجان رنگ 362شمارهٔ ۴۳۶: با جمله هنروران بکین است فلک 363شمارهٔ ۴۳۷: چون خواجه بشد چه نام باقی و چه نن ...364شمارهٔ ۴۳۸: دلدار من ار سر بفرازد چون چنگ 365شمارهٔ ۴۳۹: مائیم و می روح فزا چون دم مشک 366شمارهٔ ۴۴۰: ای پیکر تو گنج روان همه فضل 367شمارهٔ ۴۴۱: دی شاه بتان سوار اسبی چون پیل 368شمارهٔ ۴۴۲: با نیک و بد زمانه در ساز ایدل 369شمارهٔ ۴۴۳: ز ابروی تو و روی تو در ملک جمال 370شمارهٔ ۴۴۴: تا غالیه گون خال مه مهر گسل 371شمارهٔ ۴۴۵: امروز بگرما به بت مهر گسل 372شمارهٔ ۴۴۶: گفتم بجهم ز زلف جانانه بعقل 373شمارهٔ ۴۴۷: کس خلد و حجیم را ندیدست ایدل 374شمارهٔ ۴۴۸: هر غم که گذشت شد بدلها همه سهل 375شمارهٔ ۴۴۹: خواهد شدن از تن نظر جان زایل 376شمارهٔ ۴۵۰: افسوس که آفتاب عمرم بزوال 377شمارهٔ ۴۵۱: تا مردم چشم پر نمم روز وصال 378شمارهٔ ۴۵۲: هم عاشق آنروی چو مه دارم دل 379شمارهٔ ۴۵۳: در حال حیاتم ای بت مشکین خال 380شمارهٔ ۴۵۴: در پای گل از دست منه ساغر مل 381شمارهٔ ۴۵۵: در حیرتم از روی تو ایماه چکل 382شمارهٔ ۴۵۶: زیبا صنمی بناز کی آب زلال 383شمارهٔ ۴۵۷: پیوسته ز رویت ایمه مهر گسل 384شمارهٔ ۴۵۸: دریای وجود را یکی دان بمثل 385شمارهٔ ۴۵۹: علمی که ترا می نرساند بکمال 386شمارهٔ ۴۶۰: در چشم تو باشد سخنم سحر حلال 387شمارهٔ ۴۶۱: دارد صنم ماهوش زهره جمال 388شمارهٔ ۴۶۲: در خطه سبزوار دیدم امسال 389شمارهٔ ۴۶۳: روزی که دلم شدی بخوبان مایل 390شمارهٔ ۴۶۴: هر کو بحسد بسته همی دارد دل 391شمارهٔ ۴۶۵: ما بر در شکریم و قناعت همه سال 392شمارهٔ ۴۶۶: ایدل طلب گذشته امریست محال 393شمارهٔ ۴۶۷: آن بت که بقد سرو روانش گفتیم 394شمارهٔ ۴۶۸: آن سرو بلند کز غمش پست شدم 395شمارهٔ ۴۶۹: ایدل اگرت کار جهان نیست بکام 396شمارهٔ ۴۷۰: ای سرو روان بر چمن و باغ دلم 397شمارهٔ ۴۷۱: ایشاه بتان در دل و جان جات کنیم 398شمارهٔ ۴۷۲: ایدل چو نمی شکیبی از روی بتم 399شمارهٔ ۴۷۳: ایقد تو سرو جویبار چشمم 400شمارهٔ ۴۷۴: ایدوست بیا تا نفسی شاد شویم 401شمارهٔ ۴۷۵: ای بس که درینمقام دمها زده ایم 402شمارهٔ ۴۷۶: آنها که حلال زادگانند و کرام 403شمارهٔ ۴۷۷: آن کز پی وصل او بجان میپویم 404شمارهٔ ۴۷۸: ای سرو سهی قامت خوش رفتارم 405شمارهٔ ۴۷۹: ای برده سر زلف تو از جای دلم 406شمارهٔ ۴۸۰: آهو چشمی که میرباید هوشم 407شمارهٔ ۴۸۱: افتاد گره بر تن مجروح سقیم 408شمارهٔ ۴۸۲: گر عشق تو چون آب براند خونم 409شمارهٔ ۴۸۳: دلدار بیامد دو سه گامی ز پیم 410شمارهٔ ۴۸۴: هر دم غم جانان المی میدهدم 411شمارهٔ ۴۸۵: هر چند بر نهال دانش رفتم 412شمارهٔ ۴۸۶: در لهو و لعب عمر بسر برد دلم 413شمارهٔ ۴۸۷: گر دل بهوای گوهر و در ندهم 414شمارهٔ ۴۸۸: فرزند گرامی حسن ایجان و دلم 415شمارهٔ ۴۸۹: منزلگه خویش و دوستان جمله بکام 416شمارهٔ ۴۹۰: لقمان که حکیمان جهانراست امام 417شمارهٔ ۴۹۱: در هر دو جهان عاشق آن رومائیم 418شمارهٔ ۴۹۲: شطرنج هوس با صنم طنازم 419شمارهٔ ۴۹۳: تا دست در آنزلف مشوش زده ام 420شمارهٔ ۴۹۴: هر چند بود عارض تو در نظرم 421شمارهٔ ۴۹۵: عمری بهوای جاه گمراه شدیم 422شمارهٔ ۴۹۶: گر با تو بکام دل وصالی یابم 423شمارهٔ ۴۹۷: یکجرعه ز جام لبش ار نوش کنیم 424شمارهٔ ۴۹۸: فرزند اعز محمد ایجان و دلم 425شمارهٔ ۴۹۹: گر من نظری کنم بدان ماه تمام 426شمارهٔ ۵۰۰: گر سر طلبی ز من روانی بدهم 427شمارهٔ ۵۰۱: سید بود آن تن چو سیمت بینم 428شمارهٔ ۵۰۲: چندانکه درین کهنه رباطیم بهم 429شمارهٔ ۵۰۳: پیوسته اگر با می و با معشوقیم 430شمارهٔ ۵۰۴: من صحبت جانانه از ان میخواهم 431شمارهٔ ۵۰۵: با دلبر خود همیشه همدم مائیم 432شمارهٔ ۵۰۶: گفتم که من شیفته بیمار توام 433شمارهٔ ۵۰۷: گفتم که شراب ارغوانی نخورم 434شمارهٔ ۵۰۸: من سوخته دل نزد تو از خامانم 435شمارهٔ ۵۰۹: رخسار ترا ماه ختن میگویم 436شمارهٔ ۵۱۰: درد دل زار و زردی رخ دارم 437شمارهٔ ۵۱۱: ما با همه کس بر در استیناسیم 438شمارهٔ ۵۱۲: تا چند نهد برگ گلت خار دلم 439شمارهٔ ۵۱۳: دارد هوس وصل دلارام دلم 440شمارهٔ ۵۱۴: کردند بجای من بدی جمع لئام 441شمارهٔ ۵۱۵: زین پیش که سودای جنون داشت سرم 442شمارهٔ ۵۱۶: هر چند که در هستی خود مینگرم 443شمارهٔ ۵۱۷: بربود مرا پسته تو خواب از چشم 444شمارهٔ ۵۱۸: نه روح درین زمانه نی تن مائیم 445شمارهٔ ۵۱۹: در صورت اگر چه غیر اغیار نه ایم 446شمارهٔ ۵۲۰: از اهل زمانه مرد بیغم مائیم 447شمارهٔ ۵۲۱: عاشق که باو دوست بنازد مائیم 448شمارهٔ ۵۲۲: گه رنگ رخت ز عارض گل طلبیم 449شمارهٔ ۵۲۳: شد دعوی دوستی در ایام حرام 450شمارهٔ ۵۲۴: ایگل مشو از بلبل خوشگوی نهان 451شمارهٔ ۵۲۵: ایدل طلب وصل دلارام مکن 452شمارهٔ ۵۲۶: آنکس که بدو بود دلم نازستان 453شمارهٔ ۵۲۷: ای از تو جهان برون تو بیرون ز جها ...454شمارهٔ ۵۲۸: ای ابن یمین چند ز می پیمودن 455شمارهٔ ۵۲۹: ای گشته جهان ز نور رایت روشن 456شمارهٔ ۵۳۰: ای زاده خاطر من از تاب و توان 457شمارهٔ ۵۳۱: از بهر نشاط و طرب ای ابن یمین 458شمارهٔ ۵۳۲: ای عاجز از ادراک کمال تو گمان 459شمارهٔ ۵۳۳: اسبی که بمن داد امیر میران 460شمارهٔ ۵۳۴: ای گردش چرخ نیلگون تا کی ازین 461شمارهٔ ۵۳۵: آورد بر من آن نگار من از بستان 462شمارهٔ ۵۳۶: ای ترک بیار باده و در گردان 463شمارهٔ ۵۳۷: آمد خبریکه جان برون رفت ز تن 464شمارهٔ ۵۳۸: ای عادت من مهر رخت ورزیدن 465شمارهٔ ۵۳۹: ای ابن یمین مشقت کلک ببین 466شمارهٔ ۵۴۰: از عشق ویم منع نکو نیست مکن 467شمارهٔ ۵۴۱: یک لحظه خیال رویت ایدلبر من 468شمارهٔ ۵۴۲: باشد بتو دیده رهنمون دل من 469شمارهٔ ۵۴۳: چون بهر نشاط و خرمی شاه جهان 470شمارهٔ ۵۴۴: در حیرتم از قاضی احکام کهن 471شمارهٔ ۵۴۵: خوشباش که روزی رسد ای ابن یمین 472شمارهٔ ۵۴۶: هرگز دهنت ایصنم سیم سرین 473شمارهٔ ۵۴۷: یا رب بچه موجب بمن بیسر و بن 474شمارهٔ ۵۴۸: دی گفت مرا یکی که ای عهد شکن 475شمارهٔ ۵۴۹: دوری ز من ای یار پسندیده من 476شمارهٔ ۵۵۰: خواهی که شوی با طرب و عیش قرین 477شمارهٔ ۵۵۱: هستم ز خیالت ای بت سیم سرین 478شمارهٔ ۵۵۲: در وصف تو هر چند زبان گفت سخن 479شمارهٔ ۵۵۳: باد سحری دوش من و یک دو سه تن 480شمارهٔ ۵۵۴: دی بر سر خاک دوستی دلبر من 481شمارهٔ ۵۵۵: نتوان سخن از دهان تنکت گفتن 482شمارهٔ ۵۵۶: با نرگس جادوی تو گفت ابن یمین 483شمارهٔ ۵۵۷: رفتم بشما هنوز مایل دل من 484شمارهٔ ۵۵۸: گه آتش غم شعله زند در دل من 485شمارهٔ ۵۵۹: شاها چو نمیتوان گرفتن کم نان 486شمارهٔ ۵۶۰: چون زلف بنفشه را صبا داد شکن 487شمارهٔ ۵۶۱: هر چند بود کعبه اسلام کنون 488شمارهٔ ۵۶۲: گر هست کسیکه حکم او هست روان 489شمارهٔ ۵۶۳: در دیده دریا وشم آنجان جهان 490شمارهٔ ۵۶۴: خواهم در زهد را ازین پس بستن 491شمارهٔ ۵۶۵: مائیم ز جور فلک آینه گون 492شمارهٔ ۵۶۶: جان باید و نان و نان نباید بیجان 493شمارهٔ ۵۶۷: لعلت بشکر خنده همیبارد جان 494شمارهٔ ۵۶۸: چون عاقبت الامر بباید مردن 495شمارهٔ ۵۶۹: تا رفت ببرج آتشی کوکب من 496شمارهٔ ۵۷۰: یکچند چراغ آرزوها پف کن 497شمارهٔ ۵۷۱: ای مونس چشم من خیال رخ تو 498شمارهٔ ۵۷۲: ای قبله عشاق جهان ابروی تو 499شمارهٔ ۵۷۳: هم کار دلم بجان رسید از غم تو 500شمارهٔ ۵۷۴: ای صبح امید من چو شام از غم تو 501شمارهٔ ۵۷۵: نائی که سخن بود روان از لب او 502شمارهٔ ۵۷۶: ای گشته خجل زهره ز چنگ خوش تو 503شمارهٔ ۵۷۷: از دولت مخدوم جهان و فر او 504شمارهٔ ۵۷۸: دانی صنما که بر چه سانم بیتو 505شمارهٔ ۵۷۹: ای زلف ترا حلقه و خم تو بر تو 506شمارهٔ ۵۸۰: فرزند حسن ایدل و جانم با تو 507شمارهٔ ۵۸۱: ای نور دو دیده آن سزد مذهب تو 508شمارهٔ ۵۸۲: ای داده گلابرا خجالت خوی تو 509شمارهٔ ۵۸۳: تا حسن رخ تو گشت پیرایه تو 510شمارهٔ ۵۸۴: ایخنده زنان بر مه انور رخ تو 511شمارهٔ ۵۸۵: تا بر در آرزو بود منزل تو 512شمارهٔ ۵۸۶: ایدل کم این دیر کهن گیر و برو 513شمارهٔ ۵۸۷: ای مفتی شرع مکرمت خامه تو 514شمارهٔ ۵۸۸: روزیکه نبد هیچ نشان من و تو 515شمارهٔ ۵۸۹: ایدل ز سخن آنچه مرادست آن گو 516شمارهٔ ۵۹۰: ای چرخ فلک هزار فریاد از تو 517شمارهٔ ۵۹۱: ای بس که جهان باشد و ما خاک شده 518شمارهٔ ۵۹۲: ایدل تو مپندار بجانی زنده 519شمارهٔ ۵۹۳: ایمهر رخ تو جای در دل کرده 520شمارهٔ ۵۹۴: آمد بر من زلف مشوش کرده 521شمارهٔ ۵۹۵: با عشق تو عقل را پریشانی به 522شمارهٔ ۵۹۶: دائم سخن از صدق و صفا گفتن به 523شمارهٔ ۵۹۷: ای ابروی چون کمان تو پیوسته 524شمارهٔ ۵۹۸: دلدار من آنحوروش امروز بگاه 525شمارهٔ ۵۹۹: از مال تو سائلان نکاهند بده 526شمارهٔ ۶۰۰: دلدار مرا دید پریشان گشته 527شمارهٔ ۶۰۱: هر کو نظر افکند بر آن روی چو ماه 528شمارهٔ ۶۰۲: زنهار در سرای خود پیوسته 529شمارهٔ ۶۰۳: او شاه منست و من مرا ورا بنده 530شمارهٔ ۶۰۴: کو بخت که از جهان بیابم بهره 531شمارهٔ ۶۰۵: شاهی که بود نرم دل و آهسته 532شمارهٔ ۶۰۶: شاها علم عفو تو افراشته به 533شمارهٔ ۶۰۷: تا داد بکدخدای دادار بچه 534شمارهٔ ۶۰۸: در عالم تحقیق کسی یابد راه 535شمارهٔ ۶۰۹: رویت که بر اوست مظهر لطف اله 536شمارهٔ ۶۱۰: ای خجلت ماه ختنی جان منی 537شمارهٔ ۶۱۱: ای دور شب فراق آخر بسر آی 538شمارهٔ ۶۱۲: ایدل ز جهان جان بسلامت بردی 539شمارهٔ ۶۱۳: ای بر چمن باغ هنر سرو سهی 540شمارهٔ ۶۱۴: آمد بعیادت برم آنسر و سهی 541شمارهٔ ۶۱۵: ایخواجه توئی انک چو تو گرم روی 542شمارهٔ ۶۱۶: ای جود ترا حاتم طی گشته رهی 543شمارهٔ ۶۱۷: آن بت که بود رخش بهارو باغی 544شمارهٔ ۶۱۸: ای جسته دوا از در هر بیماری 545شمارهٔ ۶۱۹: ایدل ز پی حطام دنیای دنی 546شمارهٔ ۶۲۰: از عمر ترا امید بر خور داری 547شمارهٔ ۶۲۱: ایگوهر پاک از کدامین کانی 548شمارهٔ ۶۲۲: در صورت ما جمال خود می بینی 549شمارهٔ ۶۲۳: از حال من آگهی تو ای بار خدای 550شمارهٔ ۶۲۴: آن نور که کونین بیاراست توئی 551شمارهٔ ۶۲۵: از درد دلم اکر خبر داشته ئی 552شمارهٔ ۶۲۶: آمد ز چمن باد صبا مشکین بوی 553شمارهٔ ۶۲۷: ایدل اگر آشفته یک یار شدی 554شمارهٔ ۶۲۸: از آبحیات سبزه انگیخته ئی 555شمارهٔ ۶۲۹: ای بلبل گلشن فصاحت که توئی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ