به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

ابن یمین

ابن یمینرباعی هاشمارهٔ ۱۴۹: دی گفت یکی که داشت با من دل راست

1850عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

دی گفت یکی که داشت با من دل راست
کای ابن یمین وجه معاشت ز کجاست
گفتم که ز انبار کسی روزی ماست
کانرا نبود بهیچوجهی کم و کاست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۴۸: هر چیز که در ازل بدان فرمان نیست 2شمارهٔ ۱۴۹: دی گفت یکی که داشت با من دل راست 3شمارهٔ ۱۵۰: گردون که سوی سفله و دونش نظرست 4شمارهٔ ۱۵۱: هر روز ترا بمن گمانی دگرست 5شمارهٔ ۱۵۲: گفتم دل من گر چه که غرق خونست 6شمارهٔ ۱۵۳: در عهد تو گلزار ثنا مدروس است 7شمارهٔ ۱۵۴: سلطان گل ار چه با بسی برگ و نواست 8شمارهٔ ۱۵۵: گیرم که بصد رسید عمریکه تر است 9شمارهٔ ۱۵۶: خوش باش دمی که زندگانی باقیست 10شمارهٔ ۱۵۷: در روضه جان تاره نباتی خضرست 11شمارهٔ ۱۵۸: دی ابن یمین صبحدمی جام بدست 12شمارهٔ ۱۵۹: دل شاد بروی دلستان خضرست 13شمارهٔ ۱۶۰: زلف تو که سرگشته بکردار منست 14شمارهٔ ۱۶۱: رفتی و شکیب از دل عشاق برفت 15شمارهٔ ۱۶۲: هر حادثه ئی که آمد از نرم و درشت 16شمارهٔ ۱۶۳: یک غم نبود کز تو نصیب ما نیست 17شمارهٔ ۱۶۴: عشاق ترا امید بهر وزی نیست 18شمارهٔ ۱۶۵: نیلوفر تر بر سر آبت چه خوشست 19شمارهٔ ۱۶۶: گل کز زرسا و خرده ئی چند اندوخت 20شمارهٔ ۱۶۷: روی تو و ماه آسمان هر دو یکیست 21شمارهٔ ۱۶۸: عشق لب و دندان چو لعل و گهرت 22شمارهٔ ۱۶۹: گر کار تو نیکست بتدبیر تو نیست 23شمارهٔ ۱۷۰: چون چشم خوشت نرگس اگر رنجورست 24شمارهٔ ۱۷۱: لعلت صدفی پر گهر مخزونست 25شمارهٔ ۱۷۲: در باغ جمالت ای بت عشوه پرست 26شمارهٔ ۱۷۳: جانا لب میگون تو روح ما نیست 27شمارهٔ ۱۷۴: راحت ز طبیعت جهان مهجورست 28شمارهٔ ۱۷۵: هر کس که ره و رسم جهان نیک شناخت 29شمارهٔ ۱۷۶: جانرا بزر ارنگه توانستی داشت 30شمارهٔ ۱۷۷: کس تیغ چو پهلوان ایران نزدست 31شمارهٔ ۱۷۸: معنیت چو آنجا بگذارد صورت 32شمارهٔ ۱۷۹: در پای دلت گر ز هوس خاری نیست 33شمارهٔ ۱۸۰: هر ذره که موجود شد از مغز و ز پوس ...34شمارهٔ ۱۸۱: وقت طرب و مستی هشیارانست 35شمارهٔ ۱۸۲: هر کس که از این عالم فانی بگذشت 36شمارهٔ ۱۸۳: خرم دل آنک بر صبوحی آموخت 37شمارهٔ ۱۸۴: چون از نظرم سرو سمنبر بگذشت 38شمارهٔ ۱۸۵: جانا رخ تو ماه زر افشان منست 39شمارهٔ ۱۸۶: چشم تو بساحری ز هاروت بهست 40شمارهٔ ۱۸۷: در عشق تو کر سر بنهم باکی نیست 41شمارهٔ ۱۸۸: زلفت صنما مایه ده مشک خطاست 42شمارهٔ ۱۸۹: من رفتم و یادگار جانم بر تست 43شمارهٔ ۱۹۰: هستم صنما ز مهر روی چو مهت 44شمارهٔ ۱۹۱: جان برخی آن پسته شکر شکنت 45شمارهٔ ۱۹۲: وصف قدوخد گر طلبد کس ز منت 46شمارهٔ ۱۹۳: دل بسته آن طره عنبر شکنست 47شمارهٔ ۱۹۴: ما انفس و افاق بدیدیم و گذشت 48شمارهٔ ۱۹۵: دل در سر زلفین بتان نتوان بست 49شمارهٔ ۱۹۶: دی خسرو سیاره چو با شام نشست 50شمارهٔ ۱۹۷: گفتم صنما گر چه رخت همچو مهست 51شمارهٔ ۱۹۸: با ما غضب حیدری از حد بگذشت 52شمارهٔ ۱۹۹: قدت ز صنوبری که برخاست بهست 53شمارهٔ ۲۰۰: خطی که ز رویت ای پریوش برخاست 54شمارهٔ ۲۰۱: گفتم که چرا از شکرت رست نبات 55شمارهٔ ۲۰۲: زلف تو که بس تعبیه ساز افتادست 56شمارهٔ ۲۰۳: من کز سر جان بسوی تو خواهم خاست 57شمارهٔ ۲۰۴: نی دیده به از تو هیچ یاری دیدست 58شمارهٔ ۲۰۵: خطی که ز روی آن سمنبر برخاست 59شمارهٔ ۲۰۶: کس همچو من ار گهر توانستی سفت 60شمارهٔ ۲۰۷: شاه عادل چون بکام دل ببزم می نشست 61شمارهٔ ۲۰۸: ای بخت جوان بیاو در ساغر پیچ 62شمارهٔ ۲۰۹: ای دیده دلم از تو زیانها بر هیچ 63شمارهٔ ۲۱۰: هر زن که ز عشقبازی آری بنکاح 64شمارهٔ ۲۱۱: ای شکر گفتار تو سرمایه روح 65شمارهٔ ۲۱۲: جان تازه کند لعل در افشان ز قدح 66شمارهٔ ۲۱۳: ای گشته خجل ز انرخ گلگون گل سرخ 67شمارهٔ ۲۱۴: ای بنده بالای تو سرو آزاد 68شمارهٔ ۲۱۵: این چرخ سراسیمه بیفایده گرد 69شمارهٔ ۲۱۶: آن بت که بر او غیرت مه می باشد 70شمارهٔ ۲۱۷: آن بت که دمی جفا فراموش نکرد 71شمارهٔ ۲۱۸: آنرا که دماغ و عقل باهش باشد 72شمارهٔ ۲۱۹: اسباب سعادات مرا مجتمع اند 73شمارهٔ ۲۲۰: آنها که چو شانه بر سران میتازند 74شمارهٔ ۲۲۱: آن سبزه که گرد لعل کانی گردد 75شمارهٔ ۲۲۲: آن دل که بر او مهر تو تابان باشد 76شمارهٔ ۲۲۳: اسبی که مرا میر شرفشه بخشید 77شمارهٔ ۲۲۴: اجرام فلک دور بکام تو کنند 78شمارهٔ ۲۲۵: از بهر جهان غم مخور ای نادان مرد 79شمارهٔ ۲۲۶: الچی ز من ار نرد پیاپی ببرد 80شمارهٔ ۲۲۷: آنرا که زر و سیم بد ار زیز نماند 81شمارهٔ ۲۲۸: ایدل چه کنی طرب که فانی باشد 82شمارهٔ ۲۲۹: آنکس که همای همتش پر دارد 83شمارهٔ ۲۳۰: ایدل ز کست گر چه نوائی نرسید 84شمارهٔ ۲۳۱: آن بت که بحسن بیمثالش گفتند 85شمارهٔ ۲۳۲: آنها که درین رباط بی بنیادند 86شمارهٔ ۲۳۳: از سبزه چو گل خورد گکی چند نمود 87شمارهٔ ۲۳۴: آورد خط آن نگار تا بنماید 88شمارهٔ ۲۳۵: ایخواجه علی توئی جهان همه جود 89شمارهٔ ۲۳۶: از دست تو گر زهر خورم نوش شود 90شمارهٔ ۲۳۷: ایدل اگرت کار موافق نبود 91شمارهٔ ۲۳۸: ایدل فلکت گر چه زبون میدارد 92شمارهٔ ۲۳۹: بر آتش غم بکام دل روزی چند 93شمارهٔ ۲۴۰: باد از رخ گل چو برقع نازکشاد 94شمارهٔ ۲۴۱: بودند جهاندار بسی خسرو و گرد 95شمارهٔ ۲۴۲: بنگر که صبا باز چه نیرنگ آورد 96شمارهٔ ۲۴۳: بر خوان خود ار زهر گیا باید خورد 97شمارهٔ ۲۴۴: تا در دل من مهر تو مهوش باشد 98شمارهٔ ۲۴۵: تا جیب تو بهر ماه مطلع کردند 99شمارهٔ ۲۴۶: تا در سرم ای رشک پری چشم بود 100شمارهٔ ۲۴۷: تا در تن من هیچ رگ و پی باشد 101شمارهٔ ۲۴۸: تا مرغ روانت در قفس خواهد بود 102شمارهٔ ۲۴۹: تا دست من از وصل تو کوتاه بود 103شمارهٔ ۲۵۰: تا دل غم آنجان جهان خواهد خورد 104شمارهٔ ۲۵۱: تا یوسف عهد را بچاه افکندند 105شمارهٔ ۲۵۲: تا بسته صحبت کسی خواهی بود 106شمارهٔ ۲۵۳: تا ماتم فرزند علی گشت پدید 107شمارهٔ ۲۵۴: تا قدر بلند آسمان پست شود 108شمارهٔ ۲۵۵: تا ابن یمین از این جهان می نرود 109شمارهٔ ۲۵۶: تا خوی بد یار دگر سان نشود 110شمارهٔ ۲۵۷: تا چرخ و فلک مدار بنیاد نهاد 111شمارهٔ ۲۵۸: چون شب رقم از غالیه بر روز کشید 112شمارهٔ ۲۵۹: انکس که ز عاشقان نشانی دارد 113شمارهٔ ۲۶۰: چون اشکم ازینچشم چو جیحون بچکد 114شمارهٔ ۲۶۱: چون نرکس تو غمزه جادو بگشود 115شمارهٔ ۲۶۲: چون جیش حبش گرد رخش صف میزد 116شمارهٔ ۲۶۳: چون گشت زمین از سپه برف سفید 117شمارهٔ ۲۶۴: چون نرگست آغازه بدمستی کرد 118شمارهٔ ۲۶۵: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 119شمارهٔ ۲۶۶: چشمم چو بر آن رسته دندان افتاد 120شمارهٔ ۲۶۷: چون سرو سهی قد تو پیراسته شد 121شمارهٔ ۲۶۸: خورشید نماز شام چون روی تو دید 122شمارهٔ ۲۶۹: خوش باش که جز تو دگری نیست پدید 123شمارهٔ ۲۷۰: خطش رقم غالیه بر ماه کشید 124شمارهٔ ۲۷۱: خصمت که عناد با تو آغاز کند 125شمارهٔ ۲۷۲: خوشتر ز لب آن بت چین نوش که دید 126شمارهٔ ۲۷۳: دل خون شد و فریادرسی راست نکرد 127شمارهٔ ۲۷۴: در هجر تو از من اثر وعین نماند 128شمارهٔ ۲۷۵: در حال که جانان برم آید برود 129شمارهٔ ۲۷۶: دلبر شب دوش چون ز رخ پرده گشود 130شمارهٔ ۲۷۷: دلبر بجفا ممتحنم میدارد 131شمارهٔ ۲۷۸: روشن شود آنرا که هدایت باشد 132شمارهٔ ۲۷۹: پندم بشنو که هر که این پند شنود 133شمارهٔ ۲۸۰: ز اندیشه هر چه وصف مالی دارد 134شمارهٔ ۲۸۱: شاها ز منت گر چه نمیآید یاد 135شمارهٔ ۲۸۲: گردون نفسی بکار من دور نکرد 136شمارهٔ ۲۸۳: گر دلبر ما غمخور ما خواهد بود 137شمارهٔ ۲۸۴: گر دوست بکام در کنارم باشد 138شمارهٔ ۲۸۵: عاقل سخن ار چه پیش محرم گوید 139شمارهٔ ۲۸۶: مردم نکند روزی خود بیش بجهد 140شمارهٔ ۲۸۷: هر چند که فرزند بسامان باشد 141شمارهٔ ۲۸۸: ما را فلک از دوست اگر دور افکند 142شمارهٔ ۲۸۹: هر کو بجهان بجز خوشی نگزیند 143شمارهٔ ۲۹۰: وقتیکه یلان برند بر کنده حسد 144شمارهٔ ۲۹۱: در کان کرم فضه وارزیز نماند 145شمارهٔ ۲۹۲: گفتند که خرمی در افاق نماند 146شمارهٔ ۲۹۳: هرگز فلکم زیاد می نگذارد 147شمارهٔ ۲۹۴: رویت که در او دیده صفای جان دید 148شمارهٔ ۲۹۵: هرگز بمراد من فلک دور نکرد 149شمارهٔ ۲۹۶: نفسیست مرا که تشنگیش ار بکشد 150شمارهٔ ۲۹۷: یارم چو بباغ وصل خود بار نداد 151شمارهٔ ۲۹۸: شب نیست که دور از تو دلم خون نشود 152شمارهٔ ۲۹۹: هر کو ز هوا در آتش می افتاد 153شمارهٔ ۳۰۰: محمود طبیب چون بطب دست گشود 154شمارهٔ ۳۰۱: گفتند که از برگ گلش خار دمید 155شمارهٔ ۳۰۲: در ابر فنا ماه چگل پنهان شد 156شمارهٔ ۳۰۳: هر فتنه که بر سرم کنون میاید 157شمارهٔ ۳۰۴: گفت آنکه مرا دید ز طاعات بعید 158شمارهٔ ۳۰۵: ملهم چو نعیم این جهان فانی دید 159شمارهٔ ۳۰۶: هر کس که نصیحت بر او خوار بود 160شمارهٔ ۳۰۷: هر کو در جود و مکرمت بسته بود 161شمارهٔ ۳۰۸: شادانکه دلش بغور کاری بیناد 162شمارهٔ ۳۰۹: دانی بچه ماند ای بت حور نژاد 163شمارهٔ ۳۱۰: گفتم بتو هیچ آگهی میاید 164شمارهٔ ۳۱۱: زلفت که دلم بسته بموئی دارد 165شمارهٔ ۳۱۲: گفتم بدل ار چه وقت گفتار نبود 166شمارهٔ ۳۱۳: گل از پی خرده ئی که از خرقه نمود 167شمارهٔ ۳۱۴: رفتند و رویم و هر که آید برود 168شمارهٔ ۳۱۵: نیک و بد این جهان فانی گذرد 169شمارهٔ ۳۱۶: زان پیش که این گنبد دوار نبود 170شمارهٔ ۳۱۷: شادانکه غم زمانه بر دل ننهاد 171شمارهٔ ۳۱۸: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 172شمارهٔ ۳۱۹: هر کو بخرد نیک ز بد بشناسند 173شمارهٔ ۳۲۰: زیور همه بر سرو سمنبر زیبد 174شمارهٔ ۳۲۱: شب نیست که اشک من بقلزم نرسد 175شمارهٔ ۳۲۲: یا رب چو رهی در تو و خود مینگرد 176شمارهٔ ۳۲۳: روزی که ز تن قطع کند جان پیوند 177شمارهٔ ۳۲۴: هر نقش که از پرده فلک بنماید 178شمارهٔ ۳۲۵: هر دل که هوای آشنائی دارد 179شمارهٔ ۳۲۶: در خانه اگر متاع دنیا باشد 180شمارهٔ ۳۲۷: روی چو مهت رشک پری میگردد 181شمارهٔ ۳۲۸: زلف تو که بازی مجازی نکند 182شمارهٔ ۳۲۹: دل باز هوای آشنائی دارد 183شمارهٔ ۳۳۰: گویند هنر مایه اقبال بود 184شمارهٔ ۳۳۱: یاری بگزین کز تو جدائی نکند 185شمارهٔ ۳۳۲: صد ره دلم ار مهر از و برگیرد 186شمارهٔ ۳۳۳: فریاد مرا ز خامه قیر اندود 187شمارهٔ ۳۳۴: در عالم توحید کسی راه برد 188شمارهٔ ۳۳۵: نو مذهبگان که بی یقینی چندند 189شمارهٔ ۳۳۶: هر چند که دخت رز طرب افزاید 190شمارهٔ ۳۳۷: هر شاه و گدا که رخ نماید برود 191شمارهٔ ۳۳۸: ز آوردن خلق سوی صحرای وجود 192شمارهٔ ۳۳۹: رویت که ازو ماه خجل سار شود 193شمارهٔ ۳۴۰: هر کو ز طریقه ددی دور بود 194شمارهٔ ۳۴۱: گر جان من اندر سر او خواهد شد 195شمارهٔ ۳۴۲: هر تن که خدای را بجانی ارزد 196شمارهٔ ۳۴۳: هرچ آن هنر جمله بزرگان باشد 197شمارهٔ ۳۴۴: شبها دل من بسا که عیاری کرد 198شمارهٔ ۳۴۵: هر چند که عمرم نه بسامان گذرد 199شمارهٔ ۳۴۶: هم سهم سعادت بهدف باز رسید 200شمارهٔ ۳۴۷: هر چیز کزو هستی تو پیدا شد 201شمارهٔ ۳۴۸: غریب اگر چه وزیر شه جهان باشد 202شمارهٔ ۳۴۹: خواهی که خدا کار نکو با تو کند 203شمارهٔ ۳۵۰: ای از گل تر روی تو آراسته تر 204شمارهٔ ۳۵۱: ای گردنم از ساعد تو طوق پذیر 205شمارهٔ ۳۵۲: آمد سخنم بلطف چون جانش دار 206شمارهٔ ۳۵۳: از بس که رسید از رخ و از غمزه یار 207شمارهٔ ۳۵۴: از حق بود انچ هست بر مومن و گبر 208شمارهٔ ۳۵۵: ایدل غم نا آمده زنهار مخور 209شمارهٔ ۳۵۶: ایدل اگرت مال شد از دست بدر 210شمارهٔ ۳۵۷: ای از فلکت سهم سعادت شده تیر 211شمارهٔ ۳۵۸: از خنده رعد و گریه ابر بهار 212شمارهٔ ۳۵۹: ایساقی شکر لب طوطی گفتار 213شمارهٔ ۳۶۰: انکس که لبت کرد بشنگرف نگار 214شمارهٔ ۳۶۱: بنگر بفروغ شمع وانطلعت و چهر 215شمارهٔ ۳۶۲: من برکشم این پیرهن زهد ز سر 216شمارهٔ ۳۶۳: چون چشم گشاد نرگس از خواب خمار 217شمارهٔ ۳۶۴: هنگام سپیده دم گل سیب نگر 218شمارهٔ ۳۶۵: چون یافت تن از خلعت شه زینت و فر 219شمارهٔ ۳۶۶: هنگام بهارست بتا باده بیار 220شمارهٔ ۳۶۷: جز لعل لبت که در سخن سفت گهر 221شمارهٔ ۳۶۸: هر چند که پیریم و ضعیفیم و نزار 222شمارهٔ ۳۶۹: تدبیر تو چون باز ندارد تقدیر 223شمارهٔ ۳۷۰: اینهم بشنو ای پسر نیک اختر 224شمارهٔ ۳۷۱: ما تشنه لبانیم می ناب بیار 225شمارهٔ ۳۷۲: در هجر تو از آه من و خون جگر 226شمارهٔ ۳۷۳: گلدسته برخسار تو چون کرد نظر 227شمارهٔ ۳۷۴: داود نبی چو برگشادی اسرار 228شمارهٔ ۳۷۵: روزی بخوشی اگر توان برد بسر 229شمارهٔ ۳۷۶: دلرا سر شعر و شاعری نیست دگر 230شمارهٔ ۳۷۷: گفتتد مرا که بر ابوبکر و عمر 231شمارهٔ ۳۷۸: سردار جهان امیر حاجی دلیر 232شمارهٔ ۳۷۹: فرزند اعز محمد ای کان هنر 233شمارهٔ ۳۸۰: فرزند اعز محمد ای جان پدر 234شمارهٔ ۳۸۱: هر کو ز فریب اهرمن باشد دور 235شمارهٔ ۳۸۲: هم بیخوشی خمر توان برد بسر 236شمارهٔ ۳۸۳: از دل غم روزگار بر دارد زر 237شمارهٔ ۳۸۴: ای زلف و رخت هر دو بهم چون شب و ر ...238شمارهٔ ۳۸۵: آن بت که نکرده ام غمش فاش هنوز 239شمارهٔ ۳۸۶: در عشق من و تو هر دو ایمایه ناز 240شمارهٔ ۳۸۷: تا کرد در جود کف راد تو باز 241شمارهٔ ۳۸۸: گفتیم بدانماه کلهدوز امروز 242شمارهٔ ۳۸۹: در جستن دوستی که باشد دمساز 243شمارهٔ ۳۹۰: پروانه صفت در آتشم زاندم باز 244شمارهٔ ۳۹۱: رفتند و ز رفتگان یکی نامد باز 245شمارهٔ ۳۹۲: دادم بتو دل بوی تو نشنیده هنوز 246شمارهٔ ۳۹۳: یا رب تو جمال آن مه مهر انگیز 247شمارهٔ ۳۹۴: با خوش پسری بحسن چونشمع طراز 248شمارهٔ ۳۹۵: ای یاد تو مونس روان همه کس 249شمارهٔ ۳۹۶: بگرفتمش آن زلف پر از تاب بترس 250شمارهٔ ۳۹۷: لعل تو که آفرینش گوید همه کس 251شمارهٔ ۳۹۸: دارم هوس وصل تو چندانکه مپرس 252شمارهٔ ۳۹۹: خواهی که شوی ای بصفت خیر الناس 253شمارهٔ ۴۰۰: ما با رخ و زلفین تو بی ترس و هراس 254شمارهٔ ۴۰۱: ناکس نشود بدون نوازی تو کس 255شمارهٔ ۴۰۲: ای مونس غم قصه غمخواران پرس 256شمارهٔ ۴۰۳: ای پیک چو نامه ام نهی در دستش 257شمارهٔ ۴۰۴: خصم تو که بر سنان باد سرش 258شمارهٔ ۴۰۵: ای پسته شیرینت شکر خائی خوش 259شمارهٔ ۴۰۶: ای همچو شکر پسته شیرین تو خوش 260شمارهٔ ۴۰۷: هان ابن یمین ز کار آگه میباش 261شمارهٔ ۴۰۸: خواهی که ترا هیچ بدی ناید پیش 262شمارهٔ ۴۰۹: ایدل اگرت هست سر دلبر خویش 263شمارهٔ ۴۱۰: آن بت که رخی بود ز مه خوبترش 264شمارهٔ ۴۱۱: زهریست فراقت که دلم میچشدش 265شمارهٔ ۴۱۲: ای زلف دلاویز تو بر روی تو خوش 266شمارهٔ ۴۱۳: پیوسته از آن مصحف قرآن در پیش 267شمارهٔ ۴۱۴: دهقان بچه ئی داد می نابم دوش 268شمارهٔ ۴۱۵: آن بت که دلم شیفته شد بر چشمش 269شمارهٔ ۴۱۶: تا از گل سیراب تو بر رست حشیش 270شمارهٔ ۴۱۷: بیا ای ساقی مهوش بیار آن آب چون آ ...271شمارهٔ ۴۱۸: استاد حسین ای بصفا همچو سروش 272شمارهٔ ۴۱۹: گر خوش گذرانی گذرد عمر تو خوش 273شمارهٔ ۴۲۰: آنکس که مهیا بودش وجه معاش 274شمارهٔ ۴۲۱: روزیکه بود صحت و اسباب معاش 275شمارهٔ ۴۲۲: اینخطه اگر چه هست با نزهت و روض 276شمارهٔ ۴۲۳: ایروی دلارای تو رخشنده چو شمع 277شمارهٔ ۴۲۴: آنخواجه که دارد کف دربار چو میغ 278شمارهٔ ۴۲۵: چون آتش و آب گر نشستی در میغ 279شمارهٔ ۴۲۶: از کوی تو دلفکار رفتیم دریغ 280شمارهٔ ۴۲۷: ای حکم ترا مطیع از قاف بقاف 281شمارهٔ ۴۲۸: بگذر بچمن موسم گل جام بکف 282شمارهٔ ۴۲۹: روی تو فروغ آفتابست بلطف 283شمارهٔ ۴۳۰: کنجی ورفاغی و فراغی از خلق 284شمارهٔ ۴۳۱: فریاد ز ناوک جگر دوز فراق 285شمارهٔ ۴۳۲: شب تیره و صبح گشته روشن زافق 286شمارهٔ ۴۳۳: ای در سر تو فتاده سودای عراق 287شمارهٔ ۴۳۴: ای ریخته از شرم کفت ابر عرق 288شمارهٔ ۴۳۵: این گنبد سبز از شفق مرجان رنگ 289شمارهٔ ۴۳۶: با جمله هنروران بکین است فلک 290شمارهٔ ۴۳۷: چون خواجه بشد چه نام باقی و چه نن ...291شمارهٔ ۴۳۸: دلدار من ار سر بفرازد چون چنگ 292شمارهٔ ۴۳۹: مائیم و می روح فزا چون دم مشک 293شمارهٔ ۴۴۰: ای پیکر تو گنج روان همه فضل 294شمارهٔ ۴۴۱: دی شاه بتان سوار اسبی چون پیل 295شمارهٔ ۴۴۲: با نیک و بد زمانه در ساز ایدل 296شمارهٔ ۴۴۳: ز ابروی تو و روی تو در ملک جمال 297شمارهٔ ۴۴۴: تا غالیه گون خال مه مهر گسل 298شمارهٔ ۴۴۵: امروز بگرما به بت مهر گسل 299شمارهٔ ۴۴۶: گفتم بجهم ز زلف جانانه بعقل 300شمارهٔ ۴۴۷: کس خلد و حجیم را ندیدست ایدل 301شمارهٔ ۴۴۸: هر غم که گذشت شد بدلها همه سهل 302شمارهٔ ۴۴۹: خواهد شدن از تن نظر جان زایل 303شمارهٔ ۴۵۰: افسوس که آفتاب عمرم بزوال 304شمارهٔ ۴۵۱: تا مردم چشم پر نمم روز وصال 305شمارهٔ ۴۵۲: هم عاشق آنروی چو مه دارم دل 306شمارهٔ ۴۵۳: در حال حیاتم ای بت مشکین خال 307شمارهٔ ۴۵۴: در پای گل از دست منه ساغر مل 308شمارهٔ ۴۵۵: در حیرتم از روی تو ایماه چکل 309شمارهٔ ۴۵۶: زیبا صنمی بناز کی آب زلال 310شمارهٔ ۴۵۷: پیوسته ز رویت ایمه مهر گسل 311شمارهٔ ۴۵۸: دریای وجود را یکی دان بمثل 312شمارهٔ ۴۵۹: علمی که ترا می نرساند بکمال 313شمارهٔ ۴۶۰: در چشم تو باشد سخنم سحر حلال 314شمارهٔ ۴۶۱: دارد صنم ماهوش زهره جمال 315شمارهٔ ۴۶۲: در خطه سبزوار دیدم امسال 316شمارهٔ ۴۶۳: روزی که دلم شدی بخوبان مایل 317شمارهٔ ۴۶۴: هر کو بحسد بسته همی دارد دل 318شمارهٔ ۴۶۵: ما بر در شکریم و قناعت همه سال 319شمارهٔ ۴۶۶: ایدل طلب گذشته امریست محال 320شمارهٔ ۴۶۷: آن بت که بقد سرو روانش گفتیم 321شمارهٔ ۴۶۸: آن سرو بلند کز غمش پست شدم 322شمارهٔ ۴۶۹: ایدل اگرت کار جهان نیست بکام 323شمارهٔ ۴۷۰: ای سرو روان بر چمن و باغ دلم 324شمارهٔ ۴۷۱: ایشاه بتان در دل و جان جات کنیم 325شمارهٔ ۴۷۲: ایدل چو نمی شکیبی از روی بتم 326شمارهٔ ۴۷۳: ایقد تو سرو جویبار چشمم 327شمارهٔ ۴۷۴: ایدوست بیا تا نفسی شاد شویم 328شمارهٔ ۴۷۵: ای بس که درینمقام دمها زده ایم 329شمارهٔ ۴۷۶: آنها که حلال زادگانند و کرام 330شمارهٔ ۴۷۷: آن کز پی وصل او بجان میپویم 331شمارهٔ ۴۷۸: ای سرو سهی قامت خوش رفتارم 332شمارهٔ ۴۷۹: ای برده سر زلف تو از جای دلم 333شمارهٔ ۴۸۰: آهو چشمی که میرباید هوشم 334شمارهٔ ۴۸۱: افتاد گره بر تن مجروح سقیم 335شمارهٔ ۴۸۲: گر عشق تو چون آب براند خونم 336شمارهٔ ۴۸۳: دلدار بیامد دو سه گامی ز پیم 337شمارهٔ ۴۸۴: هر دم غم جانان المی میدهدم 338شمارهٔ ۴۸۵: هر چند بر نهال دانش رفتم 339شمارهٔ ۴۸۶: در لهو و لعب عمر بسر برد دلم 340شمارهٔ ۴۸۷: گر دل بهوای گوهر و در ندهم 341شمارهٔ ۴۸۸: فرزند گرامی حسن ایجان و دلم 342شمارهٔ ۴۸۹: منزلگه خویش و دوستان جمله بکام 343شمارهٔ ۴۹۰: لقمان که حکیمان جهانراست امام 344شمارهٔ ۴۹۱: در هر دو جهان عاشق آن رومائیم 345شمارهٔ ۴۹۲: شطرنج هوس با صنم طنازم 346شمارهٔ ۴۹۳: تا دست در آنزلف مشوش زده ام 347شمارهٔ ۴۹۴: هر چند بود عارض تو در نظرم 348شمارهٔ ۴۹۵: عمری بهوای جاه گمراه شدیم 349شمارهٔ ۴۹۶: گر با تو بکام دل وصالی یابم 350شمارهٔ ۴۹۷: یکجرعه ز جام لبش ار نوش کنیم 351شمارهٔ ۴۹۸: فرزند اعز محمد ایجان و دلم 352شمارهٔ ۴۹۹: گر من نظری کنم بدان ماه تمام 353شمارهٔ ۵۰۰: گر سر طلبی ز من روانی بدهم 354شمارهٔ ۵۰۱: سید بود آن تن چو سیمت بینم 355شمارهٔ ۵۰۲: چندانکه درین کهنه رباطیم بهم 356شمارهٔ ۵۰۳: پیوسته اگر با می و با معشوقیم 357شمارهٔ ۵۰۴: من صحبت جانانه از ان میخواهم 358شمارهٔ ۵۰۵: با دلبر خود همیشه همدم مائیم 359شمارهٔ ۵۰۶: گفتم که من شیفته بیمار توام 360شمارهٔ ۵۰۷: گفتم که شراب ارغوانی نخورم 361شمارهٔ ۵۰۸: من سوخته دل نزد تو از خامانم 362شمارهٔ ۵۰۹: رخسار ترا ماه ختن میگویم 363شمارهٔ ۵۱۰: درد دل زار و زردی رخ دارم 364شمارهٔ ۵۱۱: ما با همه کس بر در استیناسیم 365شمارهٔ ۵۱۲: تا چند نهد برگ گلت خار دلم 366شمارهٔ ۵۱۳: دارد هوس وصل دلارام دلم 367شمارهٔ ۵۱۴: کردند بجای من بدی جمع لئام 368شمارهٔ ۵۱۵: زین پیش که سودای جنون داشت سرم 369شمارهٔ ۵۱۶: هر چند که در هستی خود مینگرم 370شمارهٔ ۵۱۷: بربود مرا پسته تو خواب از چشم 371شمارهٔ ۵۱۸: نه روح درین زمانه نی تن مائیم 372شمارهٔ ۵۱۹: در صورت اگر چه غیر اغیار نه ایم 373شمارهٔ ۵۲۰: از اهل زمانه مرد بیغم مائیم 374شمارهٔ ۵۲۱: عاشق که باو دوست بنازد مائیم 375شمارهٔ ۵۲۲: گه رنگ رخت ز عارض گل طلبیم 376شمارهٔ ۵۲۳: شد دعوی دوستی در ایام حرام 377شمارهٔ ۵۲۴: ایگل مشو از بلبل خوشگوی نهان 378شمارهٔ ۵۲۵: ایدل طلب وصل دلارام مکن 379شمارهٔ ۵۲۶: آنکس که بدو بود دلم نازستان 380شمارهٔ ۵۲۷: ای از تو جهان برون تو بیرون ز جها ...381شمارهٔ ۵۲۸: ای ابن یمین چند ز می پیمودن 382شمارهٔ ۵۲۹: ای گشته جهان ز نور رایت روشن 383شمارهٔ ۵۳۰: ای زاده خاطر من از تاب و توان 384شمارهٔ ۵۳۱: از بهر نشاط و طرب ای ابن یمین 385شمارهٔ ۵۳۲: ای عاجز از ادراک کمال تو گمان 386شمارهٔ ۵۳۳: اسبی که بمن داد امیر میران 387شمارهٔ ۵۳۴: ای گردش چرخ نیلگون تا کی ازین 388شمارهٔ ۵۳۵: آورد بر من آن نگار من از بستان 389شمارهٔ ۵۳۶: ای ترک بیار باده و در گردان 390شمارهٔ ۵۳۷: آمد خبریکه جان برون رفت ز تن 391شمارهٔ ۵۳۸: ای عادت من مهر رخت ورزیدن 392شمارهٔ ۵۳۹: ای ابن یمین مشقت کلک ببین 393شمارهٔ ۵۴۰: از عشق ویم منع نکو نیست مکن 394شمارهٔ ۵۴۱: یک لحظه خیال رویت ایدلبر من 395شمارهٔ ۵۴۲: باشد بتو دیده رهنمون دل من 396شمارهٔ ۵۴۳: چون بهر نشاط و خرمی شاه جهان 397شمارهٔ ۵۴۴: در حیرتم از قاضی احکام کهن 398شمارهٔ ۵۴۵: خوشباش که روزی رسد ای ابن یمین 399شمارهٔ ۵۴۶: هرگز دهنت ایصنم سیم سرین 400شمارهٔ ۵۴۷: یا رب بچه موجب بمن بیسر و بن 401شمارهٔ ۵۴۸: دی گفت مرا یکی که ای عهد شکن 402شمارهٔ ۵۴۹: دوری ز من ای یار پسندیده من 403شمارهٔ ۵۵۰: خواهی که شوی با طرب و عیش قرین 404شمارهٔ ۵۵۱: هستم ز خیالت ای بت سیم سرین 405شمارهٔ ۵۵۲: در وصف تو هر چند زبان گفت سخن 406شمارهٔ ۵۵۳: باد سحری دوش من و یک دو سه تن 407شمارهٔ ۵۵۴: دی بر سر خاک دوستی دلبر من 408شمارهٔ ۵۵۵: نتوان سخن از دهان تنکت گفتن 409شمارهٔ ۵۵۶: با نرگس جادوی تو گفت ابن یمین 410شمارهٔ ۵۵۷: رفتم بشما هنوز مایل دل من 411شمارهٔ ۵۵۸: گه آتش غم شعله زند در دل من 412شمارهٔ ۵۵۹: شاها چو نمیتوان گرفتن کم نان 413شمارهٔ ۵۶۰: چون زلف بنفشه را صبا داد شکن 414شمارهٔ ۵۶۱: هر چند بود کعبه اسلام کنون 415شمارهٔ ۵۶۲: گر هست کسیکه حکم او هست روان 416شمارهٔ ۵۶۳: در دیده دریا وشم آنجان جهان 417شمارهٔ ۵۶۴: خواهم در زهد را ازین پس بستن 418شمارهٔ ۵۶۵: مائیم ز جور فلک آینه گون 419شمارهٔ ۵۶۶: جان باید و نان و نان نباید بیجان 420شمارهٔ ۵۶۷: لعلت بشکر خنده همیبارد جان 421شمارهٔ ۵۶۸: چون عاقبت الامر بباید مردن 422شمارهٔ ۵۶۹: تا رفت ببرج آتشی کوکب من 423شمارهٔ ۵۷۰: یکچند چراغ آرزوها پف کن 424شمارهٔ ۵۷۱: ای مونس چشم من خیال رخ تو 425شمارهٔ ۵۷۲: ای قبله عشاق جهان ابروی تو 426شمارهٔ ۵۷۳: هم کار دلم بجان رسید از غم تو 427شمارهٔ ۵۷۴: ای صبح امید من چو شام از غم تو 428شمارهٔ ۵۷۵: نائی که سخن بود روان از لب او 429شمارهٔ ۵۷۶: ای گشته خجل زهره ز چنگ خوش تو 430شمارهٔ ۵۷۷: از دولت مخدوم جهان و فر او 431شمارهٔ ۵۷۸: دانی صنما که بر چه سانم بیتو 432شمارهٔ ۵۷۹: ای زلف ترا حلقه و خم تو بر تو 433شمارهٔ ۵۸۰: فرزند حسن ایدل و جانم با تو 434شمارهٔ ۵۸۱: ای نور دو دیده آن سزد مذهب تو 435شمارهٔ ۵۸۲: ای داده گلابرا خجالت خوی تو 436شمارهٔ ۵۸۳: تا حسن رخ تو گشت پیرایه تو 437شمارهٔ ۵۸۴: ایخنده زنان بر مه انور رخ تو 438شمارهٔ ۵۸۵: تا بر در آرزو بود منزل تو 439شمارهٔ ۵۸۶: ایدل کم این دیر کهن گیر و برو 440شمارهٔ ۵۸۷: ای مفتی شرع مکرمت خامه تو 441شمارهٔ ۵۸۸: روزیکه نبد هیچ نشان من و تو 442شمارهٔ ۵۸۹: ایدل ز سخن آنچه مرادست آن گو 443شمارهٔ ۵۹۰: ای چرخ فلک هزار فریاد از تو 444شمارهٔ ۵۹۱: ای بس که جهان باشد و ما خاک شده 445شمارهٔ ۵۹۲: ایدل تو مپندار بجانی زنده 446شمارهٔ ۵۹۳: ایمهر رخ تو جای در دل کرده 447شمارهٔ ۵۹۴: آمد بر من زلف مشوش کرده 448شمارهٔ ۵۹۵: با عشق تو عقل را پریشانی به 449شمارهٔ ۵۹۶: دائم سخن از صدق و صفا گفتن به 450شمارهٔ ۵۹۷: ای ابروی چون کمان تو پیوسته 451شمارهٔ ۵۹۸: دلدار من آنحوروش امروز بگاه 452شمارهٔ ۵۹۹: از مال تو سائلان نکاهند بده 453شمارهٔ ۶۰۰: دلدار مرا دید پریشان گشته 454شمارهٔ ۶۰۱: هر کو نظر افکند بر آن روی چو ماه 455شمارهٔ ۶۰۲: زنهار در سرای خود پیوسته 456شمارهٔ ۶۰۳: او شاه منست و من مرا ورا بنده 457شمارهٔ ۶۰۴: کو بخت که از جهان بیابم بهره 458شمارهٔ ۶۰۵: شاهی که بود نرم دل و آهسته 459شمارهٔ ۶۰۶: شاها علم عفو تو افراشته به 460شمارهٔ ۶۰۷: تا داد بکدخدای دادار بچه 461شمارهٔ ۶۰۸: در عالم تحقیق کسی یابد راه 462شمارهٔ ۶۰۹: رویت که بر اوست مظهر لطف اله 463شمارهٔ ۶۱۰: ای خجلت ماه ختنی جان منی 464شمارهٔ ۶۱۱: ای دور شب فراق آخر بسر آی 465شمارهٔ ۶۱۲: ایدل ز جهان جان بسلامت بردی 466شمارهٔ ۶۱۳: ای بر چمن باغ هنر سرو سهی 467شمارهٔ ۶۱۴: آمد بعیادت برم آنسر و سهی 468شمارهٔ ۶۱۵: ایخواجه توئی انک چو تو گرم روی 469شمارهٔ ۶۱۶: ای جود ترا حاتم طی گشته رهی 470شمارهٔ ۶۱۷: آن بت که بود رخش بهارو باغی 471شمارهٔ ۶۱۸: ای جسته دوا از در هر بیماری 472شمارهٔ ۶۱۹: ایدل ز پی حطام دنیای دنی 473شمارهٔ ۶۲۰: از عمر ترا امید بر خور داری 474شمارهٔ ۶۲۱: ایگوهر پاک از کدامین کانی 475شمارهٔ ۶۲۲: در صورت ما جمال خود می بینی 476شمارهٔ ۶۲۳: از حال من آگهی تو ای بار خدای 477شمارهٔ ۶۲۴: آن نور که کونین بیاراست توئی 478شمارهٔ ۶۲۵: از درد دلم اکر خبر داشته ئی 479شمارهٔ ۶۲۶: آمد ز چمن باد صبا مشکین بوی 480شمارهٔ ۶۲۷: ایدل اگر آشفته یک یار شدی 481شمارهٔ ۶۲۸: از آبحیات سبزه انگیخته ئی 482شمارهٔ ۶۲۹: ای بلبل گلشن فصاحت که توئی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ