به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

ابن یمین

ابن یمینرباعی هاشمارهٔ ۱۹۷: گفتم صنما گر چه رخت همچو مهست

1850عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

گفتم صنما گر چه رخت همچو مهست
لیکن رقم سیاه بروی نه بهست
گفتا که چنین مگوی من لاله رخم
آخر نه که پاره ئی ز لاله سیهست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۹۶: دی خسرو سیاره چو با شام نشست 2شمارهٔ ۱۹۷: گفتم صنما گر چه رخت همچو مهست 3شمارهٔ ۱۹۸: با ما غضب حیدری از حد بگذشت 4شمارهٔ ۱۹۹: قدت ز صنوبری که برخاست بهست 5شمارهٔ ۲۰۰: خطی که ز رویت ای پریوش برخاست 6شمارهٔ ۲۰۱: گفتم که چرا از شکرت رست نبات 7شمارهٔ ۲۰۲: زلف تو که بس تعبیه ساز افتادست 8شمارهٔ ۲۰۳: من کز سر جان بسوی تو خواهم خاست 9شمارهٔ ۲۰۴: نی دیده به از تو هیچ یاری دیدست 10شمارهٔ ۲۰۵: خطی که ز روی آن سمنبر برخاست 11شمارهٔ ۲۰۶: کس همچو من ار گهر توانستی سفت 12شمارهٔ ۲۰۷: شاه عادل چون بکام دل ببزم می نشست 13شمارهٔ ۲۰۸: ای بخت جوان بیاو در ساغر پیچ 14شمارهٔ ۲۰۹: ای دیده دلم از تو زیانها بر هیچ 15شمارهٔ ۲۱۰: هر زن که ز عشقبازی آری بنکاح 16شمارهٔ ۲۱۱: ای شکر گفتار تو سرمایه روح 17شمارهٔ ۲۱۲: جان تازه کند لعل در افشان ز قدح 18شمارهٔ ۲۱۳: ای گشته خجل ز انرخ گلگون گل سرخ 19شمارهٔ ۲۱۴: ای بنده بالای تو سرو آزاد 20شمارهٔ ۲۱۵: این چرخ سراسیمه بیفایده گرد 21شمارهٔ ۲۱۶: آن بت که بر او غیرت مه می باشد 22شمارهٔ ۲۱۷: آن بت که دمی جفا فراموش نکرد 23شمارهٔ ۲۱۸: آنرا که دماغ و عقل باهش باشد 24شمارهٔ ۲۱۹: اسباب سعادات مرا مجتمع اند 25شمارهٔ ۲۲۰: آنها که چو شانه بر سران میتازند 26شمارهٔ ۲۲۱: آن سبزه که گرد لعل کانی گردد 27شمارهٔ ۲۲۲: آن دل که بر او مهر تو تابان باشد 28شمارهٔ ۲۲۳: اسبی که مرا میر شرفشه بخشید 29شمارهٔ ۲۲۴: اجرام فلک دور بکام تو کنند 30شمارهٔ ۲۲۵: از بهر جهان غم مخور ای نادان مرد 31شمارهٔ ۲۲۶: الچی ز من ار نرد پیاپی ببرد 32شمارهٔ ۲۲۷: آنرا که زر و سیم بد ار زیز نماند 33شمارهٔ ۲۲۸: ایدل چه کنی طرب که فانی باشد 34شمارهٔ ۲۲۹: آنکس که همای همتش پر دارد 35شمارهٔ ۲۳۰: ایدل ز کست گر چه نوائی نرسید 36شمارهٔ ۲۳۱: آن بت که بحسن بیمثالش گفتند 37شمارهٔ ۲۳۲: آنها که درین رباط بی بنیادند 38شمارهٔ ۲۳۳: از سبزه چو گل خورد گکی چند نمود 39شمارهٔ ۲۳۴: آورد خط آن نگار تا بنماید 40شمارهٔ ۲۳۵: ایخواجه علی توئی جهان همه جود 41شمارهٔ ۲۳۶: از دست تو گر زهر خورم نوش شود 42شمارهٔ ۲۳۷: ایدل اگرت کار موافق نبود 43شمارهٔ ۲۳۸: ایدل فلکت گر چه زبون میدارد 44شمارهٔ ۲۳۹: بر آتش غم بکام دل روزی چند 45شمارهٔ ۲۴۰: باد از رخ گل چو برقع نازکشاد 46شمارهٔ ۲۴۱: بودند جهاندار بسی خسرو و گرد 47شمارهٔ ۲۴۲: بنگر که صبا باز چه نیرنگ آورد 48شمارهٔ ۲۴۳: بر خوان خود ار زهر گیا باید خورد 49شمارهٔ ۲۴۴: تا در دل من مهر تو مهوش باشد 50شمارهٔ ۲۴۵: تا جیب تو بهر ماه مطلع کردند 51شمارهٔ ۲۴۶: تا در سرم ای رشک پری چشم بود 52شمارهٔ ۲۴۷: تا در تن من هیچ رگ و پی باشد 53شمارهٔ ۲۴۸: تا مرغ روانت در قفس خواهد بود 54شمارهٔ ۲۴۹: تا دست من از وصل تو کوتاه بود 55شمارهٔ ۲۵۰: تا دل غم آنجان جهان خواهد خورد 56شمارهٔ ۲۵۱: تا یوسف عهد را بچاه افکندند 57شمارهٔ ۲۵۲: تا بسته صحبت کسی خواهی بود 58شمارهٔ ۲۵۳: تا ماتم فرزند علی گشت پدید 59شمارهٔ ۲۵۴: تا قدر بلند آسمان پست شود 60شمارهٔ ۲۵۵: تا ابن یمین از این جهان می نرود 61شمارهٔ ۲۵۶: تا خوی بد یار دگر سان نشود 62شمارهٔ ۲۵۷: تا چرخ و فلک مدار بنیاد نهاد 63شمارهٔ ۲۵۸: چون شب رقم از غالیه بر روز کشید 64شمارهٔ ۲۵۹: انکس که ز عاشقان نشانی دارد 65شمارهٔ ۲۶۰: چون اشکم ازینچشم چو جیحون بچکد 66شمارهٔ ۲۶۱: چون نرکس تو غمزه جادو بگشود 67شمارهٔ ۲۶۲: چون جیش حبش گرد رخش صف میزد 68شمارهٔ ۲۶۳: چون گشت زمین از سپه برف سفید 69شمارهٔ ۲۶۴: چون نرگست آغازه بدمستی کرد 70شمارهٔ ۲۶۵: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 71شمارهٔ ۲۶۶: چشمم چو بر آن رسته دندان افتاد 72شمارهٔ ۲۶۷: چون سرو سهی قد تو پیراسته شد 73شمارهٔ ۲۶۸: خورشید نماز شام چون روی تو دید 74شمارهٔ ۲۶۹: خوش باش که جز تو دگری نیست پدید 75شمارهٔ ۲۷۰: خطش رقم غالیه بر ماه کشید 76شمارهٔ ۲۷۱: خصمت که عناد با تو آغاز کند 77شمارهٔ ۲۷۲: خوشتر ز لب آن بت چین نوش که دید 78شمارهٔ ۲۷۳: دل خون شد و فریادرسی راست نکرد 79شمارهٔ ۲۷۴: در هجر تو از من اثر وعین نماند 80شمارهٔ ۲۷۵: در حال که جانان برم آید برود 81شمارهٔ ۲۷۶: دلبر شب دوش چون ز رخ پرده گشود 82شمارهٔ ۲۷۷: دلبر بجفا ممتحنم میدارد 83شمارهٔ ۲۷۸: روشن شود آنرا که هدایت باشد 84شمارهٔ ۲۷۹: پندم بشنو که هر که این پند شنود 85شمارهٔ ۲۸۰: ز اندیشه هر چه وصف مالی دارد 86شمارهٔ ۲۸۱: شاها ز منت گر چه نمیآید یاد 87شمارهٔ ۲۸۲: گردون نفسی بکار من دور نکرد 88شمارهٔ ۲۸۳: گر دلبر ما غمخور ما خواهد بود 89شمارهٔ ۲۸۴: گر دوست بکام در کنارم باشد 90شمارهٔ ۲۸۵: عاقل سخن ار چه پیش محرم گوید 91شمارهٔ ۲۸۶: مردم نکند روزی خود بیش بجهد 92شمارهٔ ۲۸۷: هر چند که فرزند بسامان باشد 93شمارهٔ ۲۸۸: ما را فلک از دوست اگر دور افکند 94شمارهٔ ۲۸۹: هر کو بجهان بجز خوشی نگزیند 95شمارهٔ ۲۹۰: وقتیکه یلان برند بر کنده حسد 96شمارهٔ ۲۹۱: در کان کرم فضه وارزیز نماند 97شمارهٔ ۲۹۲: گفتند که خرمی در افاق نماند 98شمارهٔ ۲۹۳: هرگز فلکم زیاد می نگذارد 99شمارهٔ ۲۹۴: رویت که در او دیده صفای جان دید 100شمارهٔ ۲۹۵: هرگز بمراد من فلک دور نکرد 101شمارهٔ ۲۹۶: نفسیست مرا که تشنگیش ار بکشد 102شمارهٔ ۲۹۷: یارم چو بباغ وصل خود بار نداد 103شمارهٔ ۲۹۸: شب نیست که دور از تو دلم خون نشود 104شمارهٔ ۲۹۹: هر کو ز هوا در آتش می افتاد 105شمارهٔ ۳۰۰: محمود طبیب چون بطب دست گشود 106شمارهٔ ۳۰۱: گفتند که از برگ گلش خار دمید 107شمارهٔ ۳۰۲: در ابر فنا ماه چگل پنهان شد 108شمارهٔ ۳۰۳: هر فتنه که بر سرم کنون میاید 109شمارهٔ ۳۰۴: گفت آنکه مرا دید ز طاعات بعید 110شمارهٔ ۳۰۵: ملهم چو نعیم این جهان فانی دید 111شمارهٔ ۳۰۶: هر کس که نصیحت بر او خوار بود 112شمارهٔ ۳۰۷: هر کو در جود و مکرمت بسته بود 113شمارهٔ ۳۰۸: شادانکه دلش بغور کاری بیناد 114شمارهٔ ۳۰۹: دانی بچه ماند ای بت حور نژاد 115شمارهٔ ۳۱۰: گفتم بتو هیچ آگهی میاید 116شمارهٔ ۳۱۱: زلفت که دلم بسته بموئی دارد 117شمارهٔ ۳۱۲: گفتم بدل ار چه وقت گفتار نبود 118شمارهٔ ۳۱۳: گل از پی خرده ئی که از خرقه نمود 119شمارهٔ ۳۱۴: رفتند و رویم و هر که آید برود 120شمارهٔ ۳۱۵: نیک و بد این جهان فانی گذرد 121شمارهٔ ۳۱۶: زان پیش که این گنبد دوار نبود 122شمارهٔ ۳۱۷: شادانکه غم زمانه بر دل ننهاد 123شمارهٔ ۳۱۸: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 124شمارهٔ ۳۱۹: هر کو بخرد نیک ز بد بشناسند 125شمارهٔ ۳۲۰: زیور همه بر سرو سمنبر زیبد 126شمارهٔ ۳۲۱: شب نیست که اشک من بقلزم نرسد 127شمارهٔ ۳۲۲: یا رب چو رهی در تو و خود مینگرد 128شمارهٔ ۳۲۳: روزی که ز تن قطع کند جان پیوند 129شمارهٔ ۳۲۴: هر نقش که از پرده فلک بنماید 130شمارهٔ ۳۲۵: هر دل که هوای آشنائی دارد 131شمارهٔ ۳۲۶: در خانه اگر متاع دنیا باشد 132شمارهٔ ۳۲۷: روی چو مهت رشک پری میگردد 133شمارهٔ ۳۲۸: زلف تو که بازی مجازی نکند 134شمارهٔ ۳۲۹: دل باز هوای آشنائی دارد 135شمارهٔ ۳۳۰: گویند هنر مایه اقبال بود 136شمارهٔ ۳۳۱: یاری بگزین کز تو جدائی نکند 137شمارهٔ ۳۳۲: صد ره دلم ار مهر از و برگیرد 138شمارهٔ ۳۳۳: فریاد مرا ز خامه قیر اندود 139شمارهٔ ۳۳۴: در عالم توحید کسی راه برد 140شمارهٔ ۳۳۵: نو مذهبگان که بی یقینی چندند 141شمارهٔ ۳۳۶: هر چند که دخت رز طرب افزاید 142شمارهٔ ۳۳۷: هر شاه و گدا که رخ نماید برود 143شمارهٔ ۳۳۸: ز آوردن خلق سوی صحرای وجود 144شمارهٔ ۳۳۹: رویت که ازو ماه خجل سار شود 145شمارهٔ ۳۴۰: هر کو ز طریقه ددی دور بود 146شمارهٔ ۳۴۱: گر جان من اندر سر او خواهد شد 147شمارهٔ ۳۴۲: هر تن که خدای را بجانی ارزد 148شمارهٔ ۳۴۳: هرچ آن هنر جمله بزرگان باشد 149شمارهٔ ۳۴۴: شبها دل من بسا که عیاری کرد 150شمارهٔ ۳۴۵: هر چند که عمرم نه بسامان گذرد 151شمارهٔ ۳۴۶: هم سهم سعادت بهدف باز رسید 152شمارهٔ ۳۴۷: هر چیز کزو هستی تو پیدا شد 153شمارهٔ ۳۴۸: غریب اگر چه وزیر شه جهان باشد 154شمارهٔ ۳۴۹: خواهی که خدا کار نکو با تو کند 155شمارهٔ ۳۵۰: ای از گل تر روی تو آراسته تر 156شمارهٔ ۳۵۱: ای گردنم از ساعد تو طوق پذیر 157شمارهٔ ۳۵۲: آمد سخنم بلطف چون جانش دار 158شمارهٔ ۳۵۳: از بس که رسید از رخ و از غمزه یار 159شمارهٔ ۳۵۴: از حق بود انچ هست بر مومن و گبر 160شمارهٔ ۳۵۵: ایدل غم نا آمده زنهار مخور 161شمارهٔ ۳۵۶: ایدل اگرت مال شد از دست بدر 162شمارهٔ ۳۵۷: ای از فلکت سهم سعادت شده تیر 163شمارهٔ ۳۵۸: از خنده رعد و گریه ابر بهار 164شمارهٔ ۳۵۹: ایساقی شکر لب طوطی گفتار 165شمارهٔ ۳۶۰: انکس که لبت کرد بشنگرف نگار 166شمارهٔ ۳۶۱: بنگر بفروغ شمع وانطلعت و چهر 167شمارهٔ ۳۶۲: من برکشم این پیرهن زهد ز سر 168شمارهٔ ۳۶۳: چون چشم گشاد نرگس از خواب خمار 169شمارهٔ ۳۶۴: هنگام سپیده دم گل سیب نگر 170شمارهٔ ۳۶۵: چون یافت تن از خلعت شه زینت و فر 171شمارهٔ ۳۶۶: هنگام بهارست بتا باده بیار 172شمارهٔ ۳۶۷: جز لعل لبت که در سخن سفت گهر 173شمارهٔ ۳۶۸: هر چند که پیریم و ضعیفیم و نزار 174شمارهٔ ۳۶۹: تدبیر تو چون باز ندارد تقدیر 175شمارهٔ ۳۷۰: اینهم بشنو ای پسر نیک اختر 176شمارهٔ ۳۷۱: ما تشنه لبانیم می ناب بیار 177شمارهٔ ۳۷۲: در هجر تو از آه من و خون جگر 178شمارهٔ ۳۷۳: گلدسته برخسار تو چون کرد نظر 179شمارهٔ ۳۷۴: داود نبی چو برگشادی اسرار 180شمارهٔ ۳۷۵: روزی بخوشی اگر توان برد بسر 181شمارهٔ ۳۷۶: دلرا سر شعر و شاعری نیست دگر 182شمارهٔ ۳۷۷: گفتتد مرا که بر ابوبکر و عمر 183شمارهٔ ۳۷۸: سردار جهان امیر حاجی دلیر 184شمارهٔ ۳۷۹: فرزند اعز محمد ای کان هنر 185شمارهٔ ۳۸۰: فرزند اعز محمد ای جان پدر 186شمارهٔ ۳۸۱: هر کو ز فریب اهرمن باشد دور 187شمارهٔ ۳۸۲: هم بیخوشی خمر توان برد بسر 188شمارهٔ ۳۸۳: از دل غم روزگار بر دارد زر 189شمارهٔ ۳۸۴: ای زلف و رخت هر دو بهم چون شب و ر ...190شمارهٔ ۳۸۵: آن بت که نکرده ام غمش فاش هنوز 191شمارهٔ ۳۸۶: در عشق من و تو هر دو ایمایه ناز 192شمارهٔ ۳۸۷: تا کرد در جود کف راد تو باز 193شمارهٔ ۳۸۸: گفتیم بدانماه کلهدوز امروز 194شمارهٔ ۳۸۹: در جستن دوستی که باشد دمساز 195شمارهٔ ۳۹۰: پروانه صفت در آتشم زاندم باز 196شمارهٔ ۳۹۱: رفتند و ز رفتگان یکی نامد باز 197شمارهٔ ۳۹۲: دادم بتو دل بوی تو نشنیده هنوز 198شمارهٔ ۳۹۳: یا رب تو جمال آن مه مهر انگیز 199شمارهٔ ۳۹۴: با خوش پسری بحسن چونشمع طراز 200شمارهٔ ۳۹۵: ای یاد تو مونس روان همه کس 201شمارهٔ ۳۹۶: بگرفتمش آن زلف پر از تاب بترس 202شمارهٔ ۳۹۷: لعل تو که آفرینش گوید همه کس 203شمارهٔ ۳۹۸: دارم هوس وصل تو چندانکه مپرس 204شمارهٔ ۳۹۹: خواهی که شوی ای بصفت خیر الناس 205شمارهٔ ۴۰۰: ما با رخ و زلفین تو بی ترس و هراس 206شمارهٔ ۴۰۱: ناکس نشود بدون نوازی تو کس 207شمارهٔ ۴۰۲: ای مونس غم قصه غمخواران پرس 208شمارهٔ ۴۰۳: ای پیک چو نامه ام نهی در دستش 209شمارهٔ ۴۰۴: خصم تو که بر سنان باد سرش 210شمارهٔ ۴۰۵: ای پسته شیرینت شکر خائی خوش 211شمارهٔ ۴۰۶: ای همچو شکر پسته شیرین تو خوش 212شمارهٔ ۴۰۷: هان ابن یمین ز کار آگه میباش 213شمارهٔ ۴۰۸: خواهی که ترا هیچ بدی ناید پیش 214شمارهٔ ۴۰۹: ایدل اگرت هست سر دلبر خویش 215شمارهٔ ۴۱۰: آن بت که رخی بود ز مه خوبترش 216شمارهٔ ۴۱۱: زهریست فراقت که دلم میچشدش 217شمارهٔ ۴۱۲: ای زلف دلاویز تو بر روی تو خوش 218شمارهٔ ۴۱۳: پیوسته از آن مصحف قرآن در پیش 219شمارهٔ ۴۱۴: دهقان بچه ئی داد می نابم دوش 220شمارهٔ ۴۱۵: آن بت که دلم شیفته شد بر چشمش 221شمارهٔ ۴۱۶: تا از گل سیراب تو بر رست حشیش 222شمارهٔ ۴۱۷: بیا ای ساقی مهوش بیار آن آب چون آ ...223شمارهٔ ۴۱۸: استاد حسین ای بصفا همچو سروش 224شمارهٔ ۴۱۹: گر خوش گذرانی گذرد عمر تو خوش 225شمارهٔ ۴۲۰: آنکس که مهیا بودش وجه معاش 226شمارهٔ ۴۲۱: روزیکه بود صحت و اسباب معاش 227شمارهٔ ۴۲۲: اینخطه اگر چه هست با نزهت و روض 228شمارهٔ ۴۲۳: ایروی دلارای تو رخشنده چو شمع 229شمارهٔ ۴۲۴: آنخواجه که دارد کف دربار چو میغ 230شمارهٔ ۴۲۵: چون آتش و آب گر نشستی در میغ 231شمارهٔ ۴۲۶: از کوی تو دلفکار رفتیم دریغ 232شمارهٔ ۴۲۷: ای حکم ترا مطیع از قاف بقاف 233شمارهٔ ۴۲۸: بگذر بچمن موسم گل جام بکف 234شمارهٔ ۴۲۹: روی تو فروغ آفتابست بلطف 235شمارهٔ ۴۳۰: کنجی ورفاغی و فراغی از خلق 236شمارهٔ ۴۳۱: فریاد ز ناوک جگر دوز فراق 237شمارهٔ ۴۳۲: شب تیره و صبح گشته روشن زافق 238شمارهٔ ۴۳۳: ای در سر تو فتاده سودای عراق 239شمارهٔ ۴۳۴: ای ریخته از شرم کفت ابر عرق 240شمارهٔ ۴۳۵: این گنبد سبز از شفق مرجان رنگ 241شمارهٔ ۴۳۶: با جمله هنروران بکین است فلک 242شمارهٔ ۴۳۷: چون خواجه بشد چه نام باقی و چه نن ...243شمارهٔ ۴۳۸: دلدار من ار سر بفرازد چون چنگ 244شمارهٔ ۴۳۹: مائیم و می روح فزا چون دم مشک 245شمارهٔ ۴۴۰: ای پیکر تو گنج روان همه فضل 246شمارهٔ ۴۴۱: دی شاه بتان سوار اسبی چون پیل 247شمارهٔ ۴۴۲: با نیک و بد زمانه در ساز ایدل 248شمارهٔ ۴۴۳: ز ابروی تو و روی تو در ملک جمال 249شمارهٔ ۴۴۴: تا غالیه گون خال مه مهر گسل 250شمارهٔ ۴۴۵: امروز بگرما به بت مهر گسل 251شمارهٔ ۴۴۶: گفتم بجهم ز زلف جانانه بعقل 252شمارهٔ ۴۴۷: کس خلد و حجیم را ندیدست ایدل 253شمارهٔ ۴۴۸: هر غم که گذشت شد بدلها همه سهل 254شمارهٔ ۴۴۹: خواهد شدن از تن نظر جان زایل 255شمارهٔ ۴۵۰: افسوس که آفتاب عمرم بزوال 256شمارهٔ ۴۵۱: تا مردم چشم پر نمم روز وصال 257شمارهٔ ۴۵۲: هم عاشق آنروی چو مه دارم دل 258شمارهٔ ۴۵۳: در حال حیاتم ای بت مشکین خال 259شمارهٔ ۴۵۴: در پای گل از دست منه ساغر مل 260شمارهٔ ۴۵۵: در حیرتم از روی تو ایماه چکل 261شمارهٔ ۴۵۶: زیبا صنمی بناز کی آب زلال 262شمارهٔ ۴۵۷: پیوسته ز رویت ایمه مهر گسل 263شمارهٔ ۴۵۸: دریای وجود را یکی دان بمثل 264شمارهٔ ۴۵۹: علمی که ترا می نرساند بکمال 265شمارهٔ ۴۶۰: در چشم تو باشد سخنم سحر حلال 266شمارهٔ ۴۶۱: دارد صنم ماهوش زهره جمال 267شمارهٔ ۴۶۲: در خطه سبزوار دیدم امسال 268شمارهٔ ۴۶۳: روزی که دلم شدی بخوبان مایل 269شمارهٔ ۴۶۴: هر کو بحسد بسته همی دارد دل 270شمارهٔ ۴۶۵: ما بر در شکریم و قناعت همه سال 271شمارهٔ ۴۶۶: ایدل طلب گذشته امریست محال 272شمارهٔ ۴۶۷: آن بت که بقد سرو روانش گفتیم 273شمارهٔ ۴۶۸: آن سرو بلند کز غمش پست شدم 274شمارهٔ ۴۶۹: ایدل اگرت کار جهان نیست بکام 275شمارهٔ ۴۷۰: ای سرو روان بر چمن و باغ دلم 276شمارهٔ ۴۷۱: ایشاه بتان در دل و جان جات کنیم 277شمارهٔ ۴۷۲: ایدل چو نمی شکیبی از روی بتم 278شمارهٔ ۴۷۳: ایقد تو سرو جویبار چشمم 279شمارهٔ ۴۷۴: ایدوست بیا تا نفسی شاد شویم 280شمارهٔ ۴۷۵: ای بس که درینمقام دمها زده ایم 281شمارهٔ ۴۷۶: آنها که حلال زادگانند و کرام 282شمارهٔ ۴۷۷: آن کز پی وصل او بجان میپویم 283شمارهٔ ۴۷۸: ای سرو سهی قامت خوش رفتارم 284شمارهٔ ۴۷۹: ای برده سر زلف تو از جای دلم 285شمارهٔ ۴۸۰: آهو چشمی که میرباید هوشم 286شمارهٔ ۴۸۱: افتاد گره بر تن مجروح سقیم 287شمارهٔ ۴۸۲: گر عشق تو چون آب براند خونم 288شمارهٔ ۴۸۳: دلدار بیامد دو سه گامی ز پیم 289شمارهٔ ۴۸۴: هر دم غم جانان المی میدهدم 290شمارهٔ ۴۸۵: هر چند بر نهال دانش رفتم 291شمارهٔ ۴۸۶: در لهو و لعب عمر بسر برد دلم 292شمارهٔ ۴۸۷: گر دل بهوای گوهر و در ندهم 293شمارهٔ ۴۸۸: فرزند گرامی حسن ایجان و دلم 294شمارهٔ ۴۸۹: منزلگه خویش و دوستان جمله بکام 295شمارهٔ ۴۹۰: لقمان که حکیمان جهانراست امام 296شمارهٔ ۴۹۱: در هر دو جهان عاشق آن رومائیم 297شمارهٔ ۴۹۲: شطرنج هوس با صنم طنازم 298شمارهٔ ۴۹۳: تا دست در آنزلف مشوش زده ام 299شمارهٔ ۴۹۴: هر چند بود عارض تو در نظرم 300شمارهٔ ۴۹۵: عمری بهوای جاه گمراه شدیم 301شمارهٔ ۴۹۶: گر با تو بکام دل وصالی یابم 302شمارهٔ ۴۹۷: یکجرعه ز جام لبش ار نوش کنیم 303شمارهٔ ۴۹۸: فرزند اعز محمد ایجان و دلم 304شمارهٔ ۴۹۹: گر من نظری کنم بدان ماه تمام 305شمارهٔ ۵۰۰: گر سر طلبی ز من روانی بدهم 306شمارهٔ ۵۰۱: سید بود آن تن چو سیمت بینم 307شمارهٔ ۵۰۲: چندانکه درین کهنه رباطیم بهم 308شمارهٔ ۵۰۳: پیوسته اگر با می و با معشوقیم 309شمارهٔ ۵۰۴: من صحبت جانانه از ان میخواهم 310شمارهٔ ۵۰۵: با دلبر خود همیشه همدم مائیم 311شمارهٔ ۵۰۶: گفتم که من شیفته بیمار توام 312شمارهٔ ۵۰۷: گفتم که شراب ارغوانی نخورم 313شمارهٔ ۵۰۸: من سوخته دل نزد تو از خامانم 314شمارهٔ ۵۰۹: رخسار ترا ماه ختن میگویم 315شمارهٔ ۵۱۰: درد دل زار و زردی رخ دارم 316شمارهٔ ۵۱۱: ما با همه کس بر در استیناسیم 317شمارهٔ ۵۱۲: تا چند نهد برگ گلت خار دلم 318شمارهٔ ۵۱۳: دارد هوس وصل دلارام دلم 319شمارهٔ ۵۱۴: کردند بجای من بدی جمع لئام 320شمارهٔ ۵۱۵: زین پیش که سودای جنون داشت سرم 321شمارهٔ ۵۱۶: هر چند که در هستی خود مینگرم 322شمارهٔ ۵۱۷: بربود مرا پسته تو خواب از چشم 323شمارهٔ ۵۱۸: نه روح درین زمانه نی تن مائیم 324شمارهٔ ۵۱۹: در صورت اگر چه غیر اغیار نه ایم 325شمارهٔ ۵۲۰: از اهل زمانه مرد بیغم مائیم 326شمارهٔ ۵۲۱: عاشق که باو دوست بنازد مائیم 327شمارهٔ ۵۲۲: گه رنگ رخت ز عارض گل طلبیم 328شمارهٔ ۵۲۳: شد دعوی دوستی در ایام حرام 329شمارهٔ ۵۲۴: ایگل مشو از بلبل خوشگوی نهان 330شمارهٔ ۵۲۵: ایدل طلب وصل دلارام مکن 331شمارهٔ ۵۲۶: آنکس که بدو بود دلم نازستان 332شمارهٔ ۵۲۷: ای از تو جهان برون تو بیرون ز جها ...333شمارهٔ ۵۲۸: ای ابن یمین چند ز می پیمودن 334شمارهٔ ۵۲۹: ای گشته جهان ز نور رایت روشن 335شمارهٔ ۵۳۰: ای زاده خاطر من از تاب و توان 336شمارهٔ ۵۳۱: از بهر نشاط و طرب ای ابن یمین 337شمارهٔ ۵۳۲: ای عاجز از ادراک کمال تو گمان 338شمارهٔ ۵۳۳: اسبی که بمن داد امیر میران 339شمارهٔ ۵۳۴: ای گردش چرخ نیلگون تا کی ازین 340شمارهٔ ۵۳۵: آورد بر من آن نگار من از بستان 341شمارهٔ ۵۳۶: ای ترک بیار باده و در گردان 342شمارهٔ ۵۳۷: آمد خبریکه جان برون رفت ز تن 343شمارهٔ ۵۳۸: ای عادت من مهر رخت ورزیدن 344شمارهٔ ۵۳۹: ای ابن یمین مشقت کلک ببین 345شمارهٔ ۵۴۰: از عشق ویم منع نکو نیست مکن 346شمارهٔ ۵۴۱: یک لحظه خیال رویت ایدلبر من 347شمارهٔ ۵۴۲: باشد بتو دیده رهنمون دل من 348شمارهٔ ۵۴۳: چون بهر نشاط و خرمی شاه جهان 349شمارهٔ ۵۴۴: در حیرتم از قاضی احکام کهن 350شمارهٔ ۵۴۵: خوشباش که روزی رسد ای ابن یمین 351شمارهٔ ۵۴۶: هرگز دهنت ایصنم سیم سرین 352شمارهٔ ۵۴۷: یا رب بچه موجب بمن بیسر و بن 353شمارهٔ ۵۴۸: دی گفت مرا یکی که ای عهد شکن 354شمارهٔ ۵۴۹: دوری ز من ای یار پسندیده من 355شمارهٔ ۵۵۰: خواهی که شوی با طرب و عیش قرین 356شمارهٔ ۵۵۱: هستم ز خیالت ای بت سیم سرین 357شمارهٔ ۵۵۲: در وصف تو هر چند زبان گفت سخن 358شمارهٔ ۵۵۳: باد سحری دوش من و یک دو سه تن 359شمارهٔ ۵۵۴: دی بر سر خاک دوستی دلبر من 360شمارهٔ ۵۵۵: نتوان سخن از دهان تنکت گفتن 361شمارهٔ ۵۵۶: با نرگس جادوی تو گفت ابن یمین 362شمارهٔ ۵۵۷: رفتم بشما هنوز مایل دل من 363شمارهٔ ۵۵۸: گه آتش غم شعله زند در دل من 364شمارهٔ ۵۵۹: شاها چو نمیتوان گرفتن کم نان 365شمارهٔ ۵۶۰: چون زلف بنفشه را صبا داد شکن 366شمارهٔ ۵۶۱: هر چند بود کعبه اسلام کنون 367شمارهٔ ۵۶۲: گر هست کسیکه حکم او هست روان 368شمارهٔ ۵۶۳: در دیده دریا وشم آنجان جهان 369شمارهٔ ۵۶۴: خواهم در زهد را ازین پس بستن 370شمارهٔ ۵۶۵: مائیم ز جور فلک آینه گون 371شمارهٔ ۵۶۶: جان باید و نان و نان نباید بیجان 372شمارهٔ ۵۶۷: لعلت بشکر خنده همیبارد جان 373شمارهٔ ۵۶۸: چون عاقبت الامر بباید مردن 374شمارهٔ ۵۶۹: تا رفت ببرج آتشی کوکب من 375شمارهٔ ۵۷۰: یکچند چراغ آرزوها پف کن 376شمارهٔ ۵۷۱: ای مونس چشم من خیال رخ تو 377شمارهٔ ۵۷۲: ای قبله عشاق جهان ابروی تو 378شمارهٔ ۵۷۳: هم کار دلم بجان رسید از غم تو 379شمارهٔ ۵۷۴: ای صبح امید من چو شام از غم تو 380شمارهٔ ۵۷۵: نائی که سخن بود روان از لب او 381شمارهٔ ۵۷۶: ای گشته خجل زهره ز چنگ خوش تو 382شمارهٔ ۵۷۷: از دولت مخدوم جهان و فر او 383شمارهٔ ۵۷۸: دانی صنما که بر چه سانم بیتو 384شمارهٔ ۵۷۹: ای زلف ترا حلقه و خم تو بر تو 385شمارهٔ ۵۸۰: فرزند حسن ایدل و جانم با تو 386شمارهٔ ۵۸۱: ای نور دو دیده آن سزد مذهب تو 387شمارهٔ ۵۸۲: ای داده گلابرا خجالت خوی تو 388شمارهٔ ۵۸۳: تا حسن رخ تو گشت پیرایه تو 389شمارهٔ ۵۸۴: ایخنده زنان بر مه انور رخ تو 390شمارهٔ ۵۸۵: تا بر در آرزو بود منزل تو 391شمارهٔ ۵۸۶: ایدل کم این دیر کهن گیر و برو 392شمارهٔ ۵۸۷: ای مفتی شرع مکرمت خامه تو 393شمارهٔ ۵۸۸: روزیکه نبد هیچ نشان من و تو 394شمارهٔ ۵۸۹: ایدل ز سخن آنچه مرادست آن گو 395شمارهٔ ۵۹۰: ای چرخ فلک هزار فریاد از تو 396شمارهٔ ۵۹۱: ای بس که جهان باشد و ما خاک شده 397شمارهٔ ۵۹۲: ایدل تو مپندار بجانی زنده 398شمارهٔ ۵۹۳: ایمهر رخ تو جای در دل کرده 399شمارهٔ ۵۹۴: آمد بر من زلف مشوش کرده 400شمارهٔ ۵۹۵: با عشق تو عقل را پریشانی به 401شمارهٔ ۵۹۶: دائم سخن از صدق و صفا گفتن به 402شمارهٔ ۵۹۷: ای ابروی چون کمان تو پیوسته 403شمارهٔ ۵۹۸: دلدار من آنحوروش امروز بگاه 404شمارهٔ ۵۹۹: از مال تو سائلان نکاهند بده 405شمارهٔ ۶۰۰: دلدار مرا دید پریشان گشته 406شمارهٔ ۶۰۱: هر کو نظر افکند بر آن روی چو ماه 407شمارهٔ ۶۰۲: زنهار در سرای خود پیوسته 408شمارهٔ ۶۰۳: او شاه منست و من مرا ورا بنده 409شمارهٔ ۶۰۴: کو بخت که از جهان بیابم بهره 410شمارهٔ ۶۰۵: شاهی که بود نرم دل و آهسته 411شمارهٔ ۶۰۶: شاها علم عفو تو افراشته به 412شمارهٔ ۶۰۷: تا داد بکدخدای دادار بچه 413شمارهٔ ۶۰۸: در عالم تحقیق کسی یابد راه 414شمارهٔ ۶۰۹: رویت که بر اوست مظهر لطف اله 415شمارهٔ ۶۱۰: ای خجلت ماه ختنی جان منی 416شمارهٔ ۶۱۱: ای دور شب فراق آخر بسر آی 417شمارهٔ ۶۱۲: ایدل ز جهان جان بسلامت بردی 418شمارهٔ ۶۱۳: ای بر چمن باغ هنر سرو سهی 419شمارهٔ ۶۱۴: آمد بعیادت برم آنسر و سهی 420شمارهٔ ۶۱۵: ایخواجه توئی انک چو تو گرم روی 421شمارهٔ ۶۱۶: ای جود ترا حاتم طی گشته رهی 422شمارهٔ ۶۱۷: آن بت که بود رخش بهارو باغی 423شمارهٔ ۶۱۸: ای جسته دوا از در هر بیماری 424شمارهٔ ۶۱۹: ایدل ز پی حطام دنیای دنی 425شمارهٔ ۶۲۰: از عمر ترا امید بر خور داری 426شمارهٔ ۶۲۱: ایگوهر پاک از کدامین کانی 427شمارهٔ ۶۲۲: در صورت ما جمال خود می بینی 428شمارهٔ ۶۲۳: از حال من آگهی تو ای بار خدای 429شمارهٔ ۶۲۴: آن نور که کونین بیاراست توئی 430شمارهٔ ۶۲۵: از درد دلم اکر خبر داشته ئی 431شمارهٔ ۶۲۶: آمد ز چمن باد صبا مشکین بوی 432شمارهٔ ۶۲۷: ایدل اگر آشفته یک یار شدی 433شمارهٔ ۶۲۸: از آبحیات سبزه انگیخته ئی 434شمارهٔ ۶۲۹: ای بلبل گلشن فصاحت که توئی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ