به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

ابن یمین

ابن یمینرباعی هاشمارهٔ ۲۱۳: ای گشته خجل ز انرخ گلگون گل سرخ

1910عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

ای گشته خجل ز انرخ گلگون گل سرخ
غرقه شده از رشک تو در خون گل سرخ
همچون جگر لاله دلم سوخته شد
تا چهره بر افروخته ئی چون گل سرخ

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۱۲: جان تازه کند لعل در افشان ز قدح 2شمارهٔ ۲۱۳: ای گشته خجل ز انرخ گلگون گل سرخ 3شمارهٔ ۲۱۴: ای بنده بالای تو سرو آزاد 4شمارهٔ ۲۱۵: این چرخ سراسیمه بیفایده گرد 5شمارهٔ ۲۱۶: آن بت که بر او غیرت مه می باشد 6شمارهٔ ۲۱۷: آن بت که دمی جفا فراموش نکرد 7شمارهٔ ۲۱۸: آنرا که دماغ و عقل باهش باشد 8شمارهٔ ۲۱۹: اسباب سعادات مرا مجتمع اند 9شمارهٔ ۲۲۰: آنها که چو شانه بر سران میتازند 10شمارهٔ ۲۲۱: آن سبزه که گرد لعل کانی گردد 11شمارهٔ ۲۲۲: آن دل که بر او مهر تو تابان باشد 12شمارهٔ ۲۲۳: اسبی که مرا میر شرفشه بخشید 13شمارهٔ ۲۲۴: اجرام فلک دور بکام تو کنند 14شمارهٔ ۲۲۵: از بهر جهان غم مخور ای نادان مرد 15شمارهٔ ۲۲۶: الچی ز من ار نرد پیاپی ببرد 16شمارهٔ ۲۲۷: آنرا که زر و سیم بد ار زیز نماند 17شمارهٔ ۲۲۸: ایدل چه کنی طرب که فانی باشد 18شمارهٔ ۲۲۹: آنکس که همای همتش پر دارد 19شمارهٔ ۲۳۰: ایدل ز کست گر چه نوائی نرسید 20شمارهٔ ۲۳۱: آن بت که بحسن بیمثالش گفتند 21شمارهٔ ۲۳۲: آنها که درین رباط بی بنیادند 22شمارهٔ ۲۳۳: از سبزه چو گل خورد گکی چند نمود 23شمارهٔ ۲۳۴: آورد خط آن نگار تا بنماید 24شمارهٔ ۲۳۵: ایخواجه علی توئی جهان همه جود 25شمارهٔ ۲۳۶: از دست تو گر زهر خورم نوش شود 26شمارهٔ ۲۳۷: ایدل اگرت کار موافق نبود 27شمارهٔ ۲۳۸: ایدل فلکت گر چه زبون میدارد 28شمارهٔ ۲۳۹: بر آتش غم بکام دل روزی چند 29شمارهٔ ۲۴۰: باد از رخ گل چو برقع نازکشاد 30شمارهٔ ۲۴۱: بودند جهاندار بسی خسرو و گرد 31شمارهٔ ۲۴۲: بنگر که صبا باز چه نیرنگ آورد 32شمارهٔ ۲۴۳: بر خوان خود ار زهر گیا باید خورد 33شمارهٔ ۲۴۴: تا در دل من مهر تو مهوش باشد 34شمارهٔ ۲۴۵: تا جیب تو بهر ماه مطلع کردند 35شمارهٔ ۲۴۶: تا در سرم ای رشک پری چشم بود 36شمارهٔ ۲۴۷: تا در تن من هیچ رگ و پی باشد 37شمارهٔ ۲۴۸: تا مرغ روانت در قفس خواهد بود 38شمارهٔ ۲۴۹: تا دست من از وصل تو کوتاه بود 39شمارهٔ ۲۵۰: تا دل غم آنجان جهان خواهد خورد 40شمارهٔ ۲۵۱: تا یوسف عهد را بچاه افکندند 41شمارهٔ ۲۵۲: تا بسته صحبت کسی خواهی بود 42شمارهٔ ۲۵۳: تا ماتم فرزند علی گشت پدید 43شمارهٔ ۲۵۴: تا قدر بلند آسمان پست شود 44شمارهٔ ۲۵۵: تا ابن یمین از این جهان می نرود 45شمارهٔ ۲۵۶: تا خوی بد یار دگر سان نشود 46شمارهٔ ۲۵۷: تا چرخ و فلک مدار بنیاد نهاد 47شمارهٔ ۲۵۸: چون شب رقم از غالیه بر روز کشید 48شمارهٔ ۲۵۹: انکس که ز عاشقان نشانی دارد 49شمارهٔ ۲۶۰: چون اشکم ازینچشم چو جیحون بچکد 50شمارهٔ ۲۶۱: چون نرکس تو غمزه جادو بگشود 51شمارهٔ ۲۶۲: چون جیش حبش گرد رخش صف میزد 52شمارهٔ ۲۶۳: چون گشت زمین از سپه برف سفید 53شمارهٔ ۲۶۴: چون نرگست آغازه بدمستی کرد 54شمارهٔ ۲۶۵: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 55شمارهٔ ۲۶۶: چشمم چو بر آن رسته دندان افتاد 56شمارهٔ ۲۶۷: چون سرو سهی قد تو پیراسته شد 57شمارهٔ ۲۶۸: خورشید نماز شام چون روی تو دید 58شمارهٔ ۲۶۹: خوش باش که جز تو دگری نیست پدید 59شمارهٔ ۲۷۰: خطش رقم غالیه بر ماه کشید 60شمارهٔ ۲۷۱: خصمت که عناد با تو آغاز کند 61شمارهٔ ۲۷۲: خوشتر ز لب آن بت چین نوش که دید 62شمارهٔ ۲۷۳: دل خون شد و فریادرسی راست نکرد 63شمارهٔ ۲۷۴: در هجر تو از من اثر وعین نماند 64شمارهٔ ۲۷۵: در حال که جانان برم آید برود 65شمارهٔ ۲۷۶: دلبر شب دوش چون ز رخ پرده گشود 66شمارهٔ ۲۷۷: دلبر بجفا ممتحنم میدارد 67شمارهٔ ۲۷۸: روشن شود آنرا که هدایت باشد 68شمارهٔ ۲۷۹: پندم بشنو که هر که این پند شنود 69شمارهٔ ۲۸۰: ز اندیشه هر چه وصف مالی دارد 70شمارهٔ ۲۸۱: شاها ز منت گر چه نمیآید یاد 71شمارهٔ ۲۸۲: گردون نفسی بکار من دور نکرد 72شمارهٔ ۲۸۳: گر دلبر ما غمخور ما خواهد بود 73شمارهٔ ۲۸۴: گر دوست بکام در کنارم باشد 74شمارهٔ ۲۸۵: عاقل سخن ار چه پیش محرم گوید 75شمارهٔ ۲۸۶: مردم نکند روزی خود بیش بجهد 76شمارهٔ ۲۸۷: هر چند که فرزند بسامان باشد 77شمارهٔ ۲۸۸: ما را فلک از دوست اگر دور افکند 78شمارهٔ ۲۸۹: هر کو بجهان بجز خوشی نگزیند 79شمارهٔ ۲۹۰: وقتیکه یلان برند بر کنده حسد 80شمارهٔ ۲۹۱: در کان کرم فضه وارزیز نماند 81شمارهٔ ۲۹۲: گفتند که خرمی در افاق نماند 82شمارهٔ ۲۹۳: هرگز فلکم زیاد می نگذارد 83شمارهٔ ۲۹۴: رویت که در او دیده صفای جان دید 84شمارهٔ ۲۹۵: هرگز بمراد من فلک دور نکرد 85شمارهٔ ۲۹۶: نفسیست مرا که تشنگیش ار بکشد 86شمارهٔ ۲۹۷: یارم چو بباغ وصل خود بار نداد 87شمارهٔ ۲۹۸: شب نیست که دور از تو دلم خون نشود 88شمارهٔ ۲۹۹: هر کو ز هوا در آتش می افتاد 89شمارهٔ ۳۰۰: محمود طبیب چون بطب دست گشود 90شمارهٔ ۳۰۱: گفتند که از برگ گلش خار دمید 91شمارهٔ ۳۰۲: در ابر فنا ماه چگل پنهان شد 92شمارهٔ ۳۰۳: هر فتنه که بر سرم کنون میاید 93شمارهٔ ۳۰۴: گفت آنکه مرا دید ز طاعات بعید 94شمارهٔ ۳۰۵: ملهم چو نعیم این جهان فانی دید 95شمارهٔ ۳۰۶: هر کس که نصیحت بر او خوار بود 96شمارهٔ ۳۰۷: هر کو در جود و مکرمت بسته بود 97شمارهٔ ۳۰۸: شادانکه دلش بغور کاری بیناد 98شمارهٔ ۳۰۹: دانی بچه ماند ای بت حور نژاد 99شمارهٔ ۳۱۰: گفتم بتو هیچ آگهی میاید 100شمارهٔ ۳۱۱: زلفت که دلم بسته بموئی دارد 101شمارهٔ ۳۱۲: گفتم بدل ار چه وقت گفتار نبود 102شمارهٔ ۳۱۳: گل از پی خرده ئی که از خرقه نمود 103شمارهٔ ۳۱۴: رفتند و رویم و هر که آید برود 104شمارهٔ ۳۱۵: نیک و بد این جهان فانی گذرد 105شمارهٔ ۳۱۶: زان پیش که این گنبد دوار نبود 106شمارهٔ ۳۱۷: شادانکه غم زمانه بر دل ننهاد 107شمارهٔ ۳۱۸: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 108شمارهٔ ۳۱۹: هر کو بخرد نیک ز بد بشناسند 109شمارهٔ ۳۲۰: زیور همه بر سرو سمنبر زیبد 110شمارهٔ ۳۲۱: شب نیست که اشک من بقلزم نرسد 111شمارهٔ ۳۲۲: یا رب چو رهی در تو و خود مینگرد 112شمارهٔ ۳۲۳: روزی که ز تن قطع کند جان پیوند 113شمارهٔ ۳۲۴: هر نقش که از پرده فلک بنماید 114شمارهٔ ۳۲۵: هر دل که هوای آشنائی دارد 115شمارهٔ ۳۲۶: در خانه اگر متاع دنیا باشد 116شمارهٔ ۳۲۷: روی چو مهت رشک پری میگردد 117شمارهٔ ۳۲۸: زلف تو که بازی مجازی نکند 118شمارهٔ ۳۲۹: دل باز هوای آشنائی دارد 119شمارهٔ ۳۳۰: گویند هنر مایه اقبال بود 120شمارهٔ ۳۳۱: یاری بگزین کز تو جدائی نکند 121شمارهٔ ۳۳۲: صد ره دلم ار مهر از و برگیرد 122شمارهٔ ۳۳۳: فریاد مرا ز خامه قیر اندود 123شمارهٔ ۳۳۴: در عالم توحید کسی راه برد 124شمارهٔ ۳۳۵: نو مذهبگان که بی یقینی چندند 125شمارهٔ ۳۳۶: هر چند که دخت رز طرب افزاید 126شمارهٔ ۳۳۷: هر شاه و گدا که رخ نماید برود 127شمارهٔ ۳۳۸: ز آوردن خلق سوی صحرای وجود 128شمارهٔ ۳۳۹: رویت که ازو ماه خجل سار شود 129شمارهٔ ۳۴۰: هر کو ز طریقه ددی دور بود 130شمارهٔ ۳۴۱: گر جان من اندر سر او خواهد شد 131شمارهٔ ۳۴۲: هر تن که خدای را بجانی ارزد 132شمارهٔ ۳۴۳: هرچ آن هنر جمله بزرگان باشد 133شمارهٔ ۳۴۴: شبها دل من بسا که عیاری کرد 134شمارهٔ ۳۴۵: هر چند که عمرم نه بسامان گذرد 135شمارهٔ ۳۴۶: هم سهم سعادت بهدف باز رسید 136شمارهٔ ۳۴۷: هر چیز کزو هستی تو پیدا شد 137شمارهٔ ۳۴۸: غریب اگر چه وزیر شه جهان باشد 138شمارهٔ ۳۴۹: خواهی که خدا کار نکو با تو کند 139شمارهٔ ۳۵۰: ای از گل تر روی تو آراسته تر 140شمارهٔ ۳۵۱: ای گردنم از ساعد تو طوق پذیر 141شمارهٔ ۳۵۲: آمد سخنم بلطف چون جانش دار 142شمارهٔ ۳۵۳: از بس که رسید از رخ و از غمزه یار 143شمارهٔ ۳۵۴: از حق بود انچ هست بر مومن و گبر 144شمارهٔ ۳۵۵: ایدل غم نا آمده زنهار مخور 145شمارهٔ ۳۵۶: ایدل اگرت مال شد از دست بدر 146شمارهٔ ۳۵۷: ای از فلکت سهم سعادت شده تیر 147شمارهٔ ۳۵۸: از خنده رعد و گریه ابر بهار 148شمارهٔ ۳۵۹: ایساقی شکر لب طوطی گفتار 149شمارهٔ ۳۶۰: انکس که لبت کرد بشنگرف نگار 150شمارهٔ ۳۶۱: بنگر بفروغ شمع وانطلعت و چهر 151شمارهٔ ۳۶۲: من برکشم این پیرهن زهد ز سر 152شمارهٔ ۳۶۳: چون چشم گشاد نرگس از خواب خمار 153شمارهٔ ۳۶۴: هنگام سپیده دم گل سیب نگر 154شمارهٔ ۳۶۵: چون یافت تن از خلعت شه زینت و فر 155شمارهٔ ۳۶۶: هنگام بهارست بتا باده بیار 156شمارهٔ ۳۶۷: جز لعل لبت که در سخن سفت گهر 157شمارهٔ ۳۶۸: هر چند که پیریم و ضعیفیم و نزار 158شمارهٔ ۳۶۹: تدبیر تو چون باز ندارد تقدیر 159شمارهٔ ۳۷۰: اینهم بشنو ای پسر نیک اختر 160شمارهٔ ۳۷۱: ما تشنه لبانیم می ناب بیار 161شمارهٔ ۳۷۲: در هجر تو از آه من و خون جگر 162شمارهٔ ۳۷۳: گلدسته برخسار تو چون کرد نظر 163شمارهٔ ۳۷۴: داود نبی چو برگشادی اسرار 164شمارهٔ ۳۷۵: روزی بخوشی اگر توان برد بسر 165شمارهٔ ۳۷۶: دلرا سر شعر و شاعری نیست دگر 166شمارهٔ ۳۷۷: گفتتد مرا که بر ابوبکر و عمر 167شمارهٔ ۳۷۸: سردار جهان امیر حاجی دلیر 168شمارهٔ ۳۷۹: فرزند اعز محمد ای کان هنر 169شمارهٔ ۳۸۰: فرزند اعز محمد ای جان پدر 170شمارهٔ ۳۸۱: هر کو ز فریب اهرمن باشد دور 171شمارهٔ ۳۸۲: هم بیخوشی خمر توان برد بسر 172شمارهٔ ۳۸۳: از دل غم روزگار بر دارد زر 173شمارهٔ ۳۸۴: ای زلف و رخت هر دو بهم چون شب و ر ...174شمارهٔ ۳۸۵: آن بت که نکرده ام غمش فاش هنوز 175شمارهٔ ۳۸۶: در عشق من و تو هر دو ایمایه ناز 176شمارهٔ ۳۸۷: تا کرد در جود کف راد تو باز 177شمارهٔ ۳۸۸: گفتیم بدانماه کلهدوز امروز 178شمارهٔ ۳۸۹: در جستن دوستی که باشد دمساز 179شمارهٔ ۳۹۰: پروانه صفت در آتشم زاندم باز 180شمارهٔ ۳۹۱: رفتند و ز رفتگان یکی نامد باز 181شمارهٔ ۳۹۲: دادم بتو دل بوی تو نشنیده هنوز 182شمارهٔ ۳۹۳: یا رب تو جمال آن مه مهر انگیز 183شمارهٔ ۳۹۴: با خوش پسری بحسن چونشمع طراز 184شمارهٔ ۳۹۵: ای یاد تو مونس روان همه کس 185شمارهٔ ۳۹۶: بگرفتمش آن زلف پر از تاب بترس 186شمارهٔ ۳۹۷: لعل تو که آفرینش گوید همه کس 187شمارهٔ ۳۹۸: دارم هوس وصل تو چندانکه مپرس 188شمارهٔ ۳۹۹: خواهی که شوی ای بصفت خیر الناس 189شمارهٔ ۴۰۰: ما با رخ و زلفین تو بی ترس و هراس 190شمارهٔ ۴۰۱: ناکس نشود بدون نوازی تو کس 191شمارهٔ ۴۰۲: ای مونس غم قصه غمخواران پرس 192شمارهٔ ۴۰۳: ای پیک چو نامه ام نهی در دستش 193شمارهٔ ۴۰۴: خصم تو که بر سنان باد سرش 194شمارهٔ ۴۰۵: ای پسته شیرینت شکر خائی خوش 195شمارهٔ ۴۰۶: ای همچو شکر پسته شیرین تو خوش 196شمارهٔ ۴۰۷: هان ابن یمین ز کار آگه میباش 197شمارهٔ ۴۰۸: خواهی که ترا هیچ بدی ناید پیش 198شمارهٔ ۴۰۹: ایدل اگرت هست سر دلبر خویش 199شمارهٔ ۴۱۰: آن بت که رخی بود ز مه خوبترش 200شمارهٔ ۴۱۱: زهریست فراقت که دلم میچشدش 201شمارهٔ ۴۱۲: ای زلف دلاویز تو بر روی تو خوش 202شمارهٔ ۴۱۳: پیوسته از آن مصحف قرآن در پیش 203شمارهٔ ۴۱۴: دهقان بچه ئی داد می نابم دوش 204شمارهٔ ۴۱۵: آن بت که دلم شیفته شد بر چشمش 205شمارهٔ ۴۱۶: تا از گل سیراب تو بر رست حشیش 206شمارهٔ ۴۱۷: بیا ای ساقی مهوش بیار آن آب چون آ ...207شمارهٔ ۴۱۸: استاد حسین ای بصفا همچو سروش 208شمارهٔ ۴۱۹: گر خوش گذرانی گذرد عمر تو خوش 209شمارهٔ ۴۲۰: آنکس که مهیا بودش وجه معاش 210شمارهٔ ۴۲۱: روزیکه بود صحت و اسباب معاش 211شمارهٔ ۴۲۲: اینخطه اگر چه هست با نزهت و روض 212شمارهٔ ۴۲۳: ایروی دلارای تو رخشنده چو شمع 213شمارهٔ ۴۲۴: آنخواجه که دارد کف دربار چو میغ 214شمارهٔ ۴۲۵: چون آتش و آب گر نشستی در میغ 215شمارهٔ ۴۲۶: از کوی تو دلفکار رفتیم دریغ 216شمارهٔ ۴۲۷: ای حکم ترا مطیع از قاف بقاف 217شمارهٔ ۴۲۸: بگذر بچمن موسم گل جام بکف 218شمارهٔ ۴۲۹: روی تو فروغ آفتابست بلطف 219شمارهٔ ۴۳۰: کنجی ورفاغی و فراغی از خلق 220شمارهٔ ۴۳۱: فریاد ز ناوک جگر دوز فراق 221شمارهٔ ۴۳۲: شب تیره و صبح گشته روشن زافق 222شمارهٔ ۴۳۳: ای در سر تو فتاده سودای عراق 223شمارهٔ ۴۳۴: ای ریخته از شرم کفت ابر عرق 224شمارهٔ ۴۳۵: این گنبد سبز از شفق مرجان رنگ 225شمارهٔ ۴۳۶: با جمله هنروران بکین است فلک 226شمارهٔ ۴۳۷: چون خواجه بشد چه نام باقی و چه نن ...227شمارهٔ ۴۳۸: دلدار من ار سر بفرازد چون چنگ 228شمارهٔ ۴۳۹: مائیم و می روح فزا چون دم مشک 229شمارهٔ ۴۴۰: ای پیکر تو گنج روان همه فضل 230شمارهٔ ۴۴۱: دی شاه بتان سوار اسبی چون پیل 231شمارهٔ ۴۴۲: با نیک و بد زمانه در ساز ایدل 232شمارهٔ ۴۴۳: ز ابروی تو و روی تو در ملک جمال 233شمارهٔ ۴۴۴: تا غالیه گون خال مه مهر گسل 234شمارهٔ ۴۴۵: امروز بگرما به بت مهر گسل 235شمارهٔ ۴۴۶: گفتم بجهم ز زلف جانانه بعقل 236شمارهٔ ۴۴۷: کس خلد و حجیم را ندیدست ایدل 237شمارهٔ ۴۴۸: هر غم که گذشت شد بدلها همه سهل 238شمارهٔ ۴۴۹: خواهد شدن از تن نظر جان زایل 239شمارهٔ ۴۵۰: افسوس که آفتاب عمرم بزوال 240شمارهٔ ۴۵۱: تا مردم چشم پر نمم روز وصال 241شمارهٔ ۴۵۲: هم عاشق آنروی چو مه دارم دل 242شمارهٔ ۴۵۳: در حال حیاتم ای بت مشکین خال 243شمارهٔ ۴۵۴: در پای گل از دست منه ساغر مل 244شمارهٔ ۴۵۵: در حیرتم از روی تو ایماه چکل 245شمارهٔ ۴۵۶: زیبا صنمی بناز کی آب زلال 246شمارهٔ ۴۵۷: پیوسته ز رویت ایمه مهر گسل 247شمارهٔ ۴۵۸: دریای وجود را یکی دان بمثل 248شمارهٔ ۴۵۹: علمی که ترا می نرساند بکمال 249شمارهٔ ۴۶۰: در چشم تو باشد سخنم سحر حلال 250شمارهٔ ۴۶۱: دارد صنم ماهوش زهره جمال 251شمارهٔ ۴۶۲: در خطه سبزوار دیدم امسال 252شمارهٔ ۴۶۳: روزی که دلم شدی بخوبان مایل 253شمارهٔ ۴۶۴: هر کو بحسد بسته همی دارد دل 254شمارهٔ ۴۶۵: ما بر در شکریم و قناعت همه سال 255شمارهٔ ۴۶۶: ایدل طلب گذشته امریست محال 256شمارهٔ ۴۶۷: آن بت که بقد سرو روانش گفتیم 257شمارهٔ ۴۶۸: آن سرو بلند کز غمش پست شدم 258شمارهٔ ۴۶۹: ایدل اگرت کار جهان نیست بکام 259شمارهٔ ۴۷۰: ای سرو روان بر چمن و باغ دلم 260شمارهٔ ۴۷۱: ایشاه بتان در دل و جان جات کنیم 261شمارهٔ ۴۷۲: ایدل چو نمی شکیبی از روی بتم 262شمارهٔ ۴۷۳: ایقد تو سرو جویبار چشمم 263شمارهٔ ۴۷۴: ایدوست بیا تا نفسی شاد شویم 264شمارهٔ ۴۷۵: ای بس که درینمقام دمها زده ایم 265شمارهٔ ۴۷۶: آنها که حلال زادگانند و کرام 266شمارهٔ ۴۷۷: آن کز پی وصل او بجان میپویم 267شمارهٔ ۴۷۸: ای سرو سهی قامت خوش رفتارم 268شمارهٔ ۴۷۹: ای برده سر زلف تو از جای دلم 269شمارهٔ ۴۸۰: آهو چشمی که میرباید هوشم 270شمارهٔ ۴۸۱: افتاد گره بر تن مجروح سقیم 271شمارهٔ ۴۸۲: گر عشق تو چون آب براند خونم 272شمارهٔ ۴۸۳: دلدار بیامد دو سه گامی ز پیم 273شمارهٔ ۴۸۴: هر دم غم جانان المی میدهدم 274شمارهٔ ۴۸۵: هر چند بر نهال دانش رفتم 275شمارهٔ ۴۸۶: در لهو و لعب عمر بسر برد دلم 276شمارهٔ ۴۸۷: گر دل بهوای گوهر و در ندهم 277شمارهٔ ۴۸۸: فرزند گرامی حسن ایجان و دلم 278شمارهٔ ۴۸۹: منزلگه خویش و دوستان جمله بکام 279شمارهٔ ۴۹۰: لقمان که حکیمان جهانراست امام 280شمارهٔ ۴۹۱: در هر دو جهان عاشق آن رومائیم 281شمارهٔ ۴۹۲: شطرنج هوس با صنم طنازم 282شمارهٔ ۴۹۳: تا دست در آنزلف مشوش زده ام 283شمارهٔ ۴۹۴: هر چند بود عارض تو در نظرم 284شمارهٔ ۴۹۵: عمری بهوای جاه گمراه شدیم 285شمارهٔ ۴۹۶: گر با تو بکام دل وصالی یابم 286شمارهٔ ۴۹۷: یکجرعه ز جام لبش ار نوش کنیم 287شمارهٔ ۴۹۸: فرزند اعز محمد ایجان و دلم 288شمارهٔ ۴۹۹: گر من نظری کنم بدان ماه تمام 289شمارهٔ ۵۰۰: گر سر طلبی ز من روانی بدهم 290شمارهٔ ۵۰۱: سید بود آن تن چو سیمت بینم 291شمارهٔ ۵۰۲: چندانکه درین کهنه رباطیم بهم 292شمارهٔ ۵۰۳: پیوسته اگر با می و با معشوقیم 293شمارهٔ ۵۰۴: من صحبت جانانه از ان میخواهم 294شمارهٔ ۵۰۵: با دلبر خود همیشه همدم مائیم 295شمارهٔ ۵۰۶: گفتم که من شیفته بیمار توام 296شمارهٔ ۵۰۷: گفتم که شراب ارغوانی نخورم 297شمارهٔ ۵۰۸: من سوخته دل نزد تو از خامانم 298شمارهٔ ۵۰۹: رخسار ترا ماه ختن میگویم 299شمارهٔ ۵۱۰: درد دل زار و زردی رخ دارم 300شمارهٔ ۵۱۱: ما با همه کس بر در استیناسیم 301شمارهٔ ۵۱۲: تا چند نهد برگ گلت خار دلم 302شمارهٔ ۵۱۳: دارد هوس وصل دلارام دلم 303شمارهٔ ۵۱۴: کردند بجای من بدی جمع لئام 304شمارهٔ ۵۱۵: زین پیش که سودای جنون داشت سرم 305شمارهٔ ۵۱۶: هر چند که در هستی خود مینگرم 306شمارهٔ ۵۱۷: بربود مرا پسته تو خواب از چشم 307شمارهٔ ۵۱۸: نه روح درین زمانه نی تن مائیم 308شمارهٔ ۵۱۹: در صورت اگر چه غیر اغیار نه ایم 309شمارهٔ ۵۲۰: از اهل زمانه مرد بیغم مائیم 310شمارهٔ ۵۲۱: عاشق که باو دوست بنازد مائیم 311شمارهٔ ۵۲۲: گه رنگ رخت ز عارض گل طلبیم 312شمارهٔ ۵۲۳: شد دعوی دوستی در ایام حرام 313شمارهٔ ۵۲۴: ایگل مشو از بلبل خوشگوی نهان 314شمارهٔ ۵۲۵: ایدل طلب وصل دلارام مکن 315شمارهٔ ۵۲۶: آنکس که بدو بود دلم نازستان 316شمارهٔ ۵۲۷: ای از تو جهان برون تو بیرون ز جها ...317شمارهٔ ۵۲۸: ای ابن یمین چند ز می پیمودن 318شمارهٔ ۵۲۹: ای گشته جهان ز نور رایت روشن 319شمارهٔ ۵۳۰: ای زاده خاطر من از تاب و توان 320شمارهٔ ۵۳۱: از بهر نشاط و طرب ای ابن یمین 321شمارهٔ ۵۳۲: ای عاجز از ادراک کمال تو گمان 322شمارهٔ ۵۳۳: اسبی که بمن داد امیر میران 323شمارهٔ ۵۳۴: ای گردش چرخ نیلگون تا کی ازین 324شمارهٔ ۵۳۵: آورد بر من آن نگار من از بستان 325شمارهٔ ۵۳۶: ای ترک بیار باده و در گردان 326شمارهٔ ۵۳۷: آمد خبریکه جان برون رفت ز تن 327شمارهٔ ۵۳۸: ای عادت من مهر رخت ورزیدن 328شمارهٔ ۵۳۹: ای ابن یمین مشقت کلک ببین 329شمارهٔ ۵۴۰: از عشق ویم منع نکو نیست مکن 330شمارهٔ ۵۴۱: یک لحظه خیال رویت ایدلبر من 331شمارهٔ ۵۴۲: باشد بتو دیده رهنمون دل من 332شمارهٔ ۵۴۳: چون بهر نشاط و خرمی شاه جهان 333شمارهٔ ۵۴۴: در حیرتم از قاضی احکام کهن 334شمارهٔ ۵۴۵: خوشباش که روزی رسد ای ابن یمین 335شمارهٔ ۵۴۶: هرگز دهنت ایصنم سیم سرین 336شمارهٔ ۵۴۷: یا رب بچه موجب بمن بیسر و بن 337شمارهٔ ۵۴۸: دی گفت مرا یکی که ای عهد شکن 338شمارهٔ ۵۴۹: دوری ز من ای یار پسندیده من 339شمارهٔ ۵۵۰: خواهی که شوی با طرب و عیش قرین 340شمارهٔ ۵۵۱: هستم ز خیالت ای بت سیم سرین 341شمارهٔ ۵۵۲: در وصف تو هر چند زبان گفت سخن 342شمارهٔ ۵۵۳: باد سحری دوش من و یک دو سه تن 343شمارهٔ ۵۵۴: دی بر سر خاک دوستی دلبر من 344شمارهٔ ۵۵۵: نتوان سخن از دهان تنکت گفتن 345شمارهٔ ۵۵۶: با نرگس جادوی تو گفت ابن یمین 346شمارهٔ ۵۵۷: رفتم بشما هنوز مایل دل من 347شمارهٔ ۵۵۸: گه آتش غم شعله زند در دل من 348شمارهٔ ۵۵۹: شاها چو نمیتوان گرفتن کم نان 349شمارهٔ ۵۶۰: چون زلف بنفشه را صبا داد شکن 350شمارهٔ ۵۶۱: هر چند بود کعبه اسلام کنون 351شمارهٔ ۵۶۲: گر هست کسیکه حکم او هست روان 352شمارهٔ ۵۶۳: در دیده دریا وشم آنجان جهان 353شمارهٔ ۵۶۴: خواهم در زهد را ازین پس بستن 354شمارهٔ ۵۶۵: مائیم ز جور فلک آینه گون 355شمارهٔ ۵۶۶: جان باید و نان و نان نباید بیجان 356شمارهٔ ۵۶۷: لعلت بشکر خنده همیبارد جان 357شمارهٔ ۵۶۸: چون عاقبت الامر بباید مردن 358شمارهٔ ۵۶۹: تا رفت ببرج آتشی کوکب من 359شمارهٔ ۵۷۰: یکچند چراغ آرزوها پف کن 360شمارهٔ ۵۷۱: ای مونس چشم من خیال رخ تو 361شمارهٔ ۵۷۲: ای قبله عشاق جهان ابروی تو 362شمارهٔ ۵۷۳: هم کار دلم بجان رسید از غم تو 363شمارهٔ ۵۷۴: ای صبح امید من چو شام از غم تو 364شمارهٔ ۵۷۵: نائی که سخن بود روان از لب او 365شمارهٔ ۵۷۶: ای گشته خجل زهره ز چنگ خوش تو 366شمارهٔ ۵۷۷: از دولت مخدوم جهان و فر او 367شمارهٔ ۵۷۸: دانی صنما که بر چه سانم بیتو 368شمارهٔ ۵۷۹: ای زلف ترا حلقه و خم تو بر تو 369شمارهٔ ۵۸۰: فرزند حسن ایدل و جانم با تو 370شمارهٔ ۵۸۱: ای نور دو دیده آن سزد مذهب تو 371شمارهٔ ۵۸۲: ای داده گلابرا خجالت خوی تو 372شمارهٔ ۵۸۳: تا حسن رخ تو گشت پیرایه تو 373شمارهٔ ۵۸۴: ایخنده زنان بر مه انور رخ تو 374شمارهٔ ۵۸۵: تا بر در آرزو بود منزل تو 375شمارهٔ ۵۸۶: ایدل کم این دیر کهن گیر و برو 376شمارهٔ ۵۸۷: ای مفتی شرع مکرمت خامه تو 377شمارهٔ ۵۸۸: روزیکه نبد هیچ نشان من و تو 378شمارهٔ ۵۸۹: ایدل ز سخن آنچه مرادست آن گو 379شمارهٔ ۵۹۰: ای چرخ فلک هزار فریاد از تو 380شمارهٔ ۵۹۱: ای بس که جهان باشد و ما خاک شده 381شمارهٔ ۵۹۲: ایدل تو مپندار بجانی زنده 382شمارهٔ ۵۹۳: ایمهر رخ تو جای در دل کرده 383شمارهٔ ۵۹۴: آمد بر من زلف مشوش کرده 384شمارهٔ ۵۹۵: با عشق تو عقل را پریشانی به 385شمارهٔ ۵۹۶: دائم سخن از صدق و صفا گفتن به 386شمارهٔ ۵۹۷: ای ابروی چون کمان تو پیوسته 387شمارهٔ ۵۹۸: دلدار من آنحوروش امروز بگاه 388شمارهٔ ۵۹۹: از مال تو سائلان نکاهند بده 389شمارهٔ ۶۰۰: دلدار مرا دید پریشان گشته 390شمارهٔ ۶۰۱: هر کو نظر افکند بر آن روی چو ماه 391شمارهٔ ۶۰۲: زنهار در سرای خود پیوسته 392شمارهٔ ۶۰۳: او شاه منست و من مرا ورا بنده 393شمارهٔ ۶۰۴: کو بخت که از جهان بیابم بهره 394شمارهٔ ۶۰۵: شاهی که بود نرم دل و آهسته 395شمارهٔ ۶۰۶: شاها علم عفو تو افراشته به 396شمارهٔ ۶۰۷: تا داد بکدخدای دادار بچه 397شمارهٔ ۶۰۸: در عالم تحقیق کسی یابد راه 398شمارهٔ ۶۰۹: رویت که بر اوست مظهر لطف اله 399شمارهٔ ۶۱۰: ای خجلت ماه ختنی جان منی 400شمارهٔ ۶۱۱: ای دور شب فراق آخر بسر آی 401شمارهٔ ۶۱۲: ایدل ز جهان جان بسلامت بردی 402شمارهٔ ۶۱۳: ای بر چمن باغ هنر سرو سهی 403شمارهٔ ۶۱۴: آمد بعیادت برم آنسر و سهی 404شمارهٔ ۶۱۵: ایخواجه توئی انک چو تو گرم روی 405شمارهٔ ۶۱۶: ای جود ترا حاتم طی گشته رهی 406شمارهٔ ۶۱۷: آن بت که بود رخش بهارو باغی 407شمارهٔ ۶۱۸: ای جسته دوا از در هر بیماری 408شمارهٔ ۶۱۹: ایدل ز پی حطام دنیای دنی 409شمارهٔ ۶۲۰: از عمر ترا امید بر خور داری 410شمارهٔ ۶۲۱: ایگوهر پاک از کدامین کانی 411شمارهٔ ۶۲۲: در صورت ما جمال خود می بینی 412شمارهٔ ۶۲۳: از حال من آگهی تو ای بار خدای 413شمارهٔ ۶۲۴: آن نور که کونین بیاراست توئی 414شمارهٔ ۶۲۵: از درد دلم اکر خبر داشته ئی 415شمارهٔ ۶۲۶: آمد ز چمن باد صبا مشکین بوی 416شمارهٔ ۶۲۷: ایدل اگر آشفته یک یار شدی 417شمارهٔ ۶۲۸: از آبحیات سبزه انگیخته ئی 418شمارهٔ ۶۲۹: ای بلبل گلشن فصاحت که توئی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ