به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

ابن یمین

ابن یمینرباعی هاشمارهٔ ۲۰۲: زلف تو که بس تعبیه ساز افتادست

1860عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

زلف تو که بس تعبیه ساز افتادست
هندوست و لیک ترکتاز افتادست
تا بر دل دیوانه من بند نهاد
آسوده و خوش نیست بآز افتادست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۰۱: گفتم که چرا از شکرت رست نبات 2شمارهٔ ۲۰۲: زلف تو که بس تعبیه ساز افتادست 3شمارهٔ ۲۰۳: من کز سر جان بسوی تو خواهم خاست 4شمارهٔ ۲۰۴: نی دیده به از تو هیچ یاری دیدست 5شمارهٔ ۲۰۵: خطی که ز روی آن سمنبر برخاست 6شمارهٔ ۲۰۶: کس همچو من ار گهر توانستی سفت 7شمارهٔ ۲۰۷: شاه عادل چون بکام دل ببزم می نشست 8شمارهٔ ۲۰۸: ای بخت جوان بیاو در ساغر پیچ 9شمارهٔ ۲۰۹: ای دیده دلم از تو زیانها بر هیچ 10شمارهٔ ۲۱۰: هر زن که ز عشقبازی آری بنکاح 11شمارهٔ ۲۱۱: ای شکر گفتار تو سرمایه روح 12شمارهٔ ۲۱۲: جان تازه کند لعل در افشان ز قدح 13شمارهٔ ۲۱۳: ای گشته خجل ز انرخ گلگون گل سرخ 14شمارهٔ ۲۱۴: ای بنده بالای تو سرو آزاد 15شمارهٔ ۲۱۵: این چرخ سراسیمه بیفایده گرد 16شمارهٔ ۲۱۶: آن بت که بر او غیرت مه می باشد 17شمارهٔ ۲۱۷: آن بت که دمی جفا فراموش نکرد 18شمارهٔ ۲۱۸: آنرا که دماغ و عقل باهش باشد 19شمارهٔ ۲۱۹: اسباب سعادات مرا مجتمع اند 20شمارهٔ ۲۲۰: آنها که چو شانه بر سران میتازند 21شمارهٔ ۲۲۱: آن سبزه که گرد لعل کانی گردد 22شمارهٔ ۲۲۲: آن دل که بر او مهر تو تابان باشد 23شمارهٔ ۲۲۳: اسبی که مرا میر شرفشه بخشید 24شمارهٔ ۲۲۴: اجرام فلک دور بکام تو کنند 25شمارهٔ ۲۲۵: از بهر جهان غم مخور ای نادان مرد 26شمارهٔ ۲۲۶: الچی ز من ار نرد پیاپی ببرد 27شمارهٔ ۲۲۷: آنرا که زر و سیم بد ار زیز نماند 28شمارهٔ ۲۲۸: ایدل چه کنی طرب که فانی باشد 29شمارهٔ ۲۲۹: آنکس که همای همتش پر دارد 30شمارهٔ ۲۳۰: ایدل ز کست گر چه نوائی نرسید 31شمارهٔ ۲۳۱: آن بت که بحسن بیمثالش گفتند 32شمارهٔ ۲۳۲: آنها که درین رباط بی بنیادند 33شمارهٔ ۲۳۳: از سبزه چو گل خورد گکی چند نمود 34شمارهٔ ۲۳۴: آورد خط آن نگار تا بنماید 35شمارهٔ ۲۳۵: ایخواجه علی توئی جهان همه جود 36شمارهٔ ۲۳۶: از دست تو گر زهر خورم نوش شود 37شمارهٔ ۲۳۷: ایدل اگرت کار موافق نبود 38شمارهٔ ۲۳۸: ایدل فلکت گر چه زبون میدارد 39شمارهٔ ۲۳۹: بر آتش غم بکام دل روزی چند 40شمارهٔ ۲۴۰: باد از رخ گل چو برقع نازکشاد 41شمارهٔ ۲۴۱: بودند جهاندار بسی خسرو و گرد 42شمارهٔ ۲۴۲: بنگر که صبا باز چه نیرنگ آورد 43شمارهٔ ۲۴۳: بر خوان خود ار زهر گیا باید خورد 44شمارهٔ ۲۴۴: تا در دل من مهر تو مهوش باشد 45شمارهٔ ۲۴۵: تا جیب تو بهر ماه مطلع کردند 46شمارهٔ ۲۴۶: تا در سرم ای رشک پری چشم بود 47شمارهٔ ۲۴۷: تا در تن من هیچ رگ و پی باشد 48شمارهٔ ۲۴۸: تا مرغ روانت در قفس خواهد بود 49شمارهٔ ۲۴۹: تا دست من از وصل تو کوتاه بود 50شمارهٔ ۲۵۰: تا دل غم آنجان جهان خواهد خورد 51شمارهٔ ۲۵۱: تا یوسف عهد را بچاه افکندند 52شمارهٔ ۲۵۲: تا بسته صحبت کسی خواهی بود 53شمارهٔ ۲۵۳: تا ماتم فرزند علی گشت پدید 54شمارهٔ ۲۵۴: تا قدر بلند آسمان پست شود 55شمارهٔ ۲۵۵: تا ابن یمین از این جهان می نرود 56شمارهٔ ۲۵۶: تا خوی بد یار دگر سان نشود 57شمارهٔ ۲۵۷: تا چرخ و فلک مدار بنیاد نهاد 58شمارهٔ ۲۵۸: چون شب رقم از غالیه بر روز کشید 59شمارهٔ ۲۵۹: انکس که ز عاشقان نشانی دارد 60شمارهٔ ۲۶۰: چون اشکم ازینچشم چو جیحون بچکد 61شمارهٔ ۲۶۱: چون نرکس تو غمزه جادو بگشود 62شمارهٔ ۲۶۲: چون جیش حبش گرد رخش صف میزد 63شمارهٔ ۲۶۳: چون گشت زمین از سپه برف سفید 64شمارهٔ ۲۶۴: چون نرگست آغازه بدمستی کرد 65شمارهٔ ۲۶۵: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 66شمارهٔ ۲۶۶: چشمم چو بر آن رسته دندان افتاد 67شمارهٔ ۲۶۷: چون سرو سهی قد تو پیراسته شد 68شمارهٔ ۲۶۸: خورشید نماز شام چون روی تو دید 69شمارهٔ ۲۶۹: خوش باش که جز تو دگری نیست پدید 70شمارهٔ ۲۷۰: خطش رقم غالیه بر ماه کشید 71شمارهٔ ۲۷۱: خصمت که عناد با تو آغاز کند 72شمارهٔ ۲۷۲: خوشتر ز لب آن بت چین نوش که دید 73شمارهٔ ۲۷۳: دل خون شد و فریادرسی راست نکرد 74شمارهٔ ۲۷۴: در هجر تو از من اثر وعین نماند 75شمارهٔ ۲۷۵: در حال که جانان برم آید برود 76شمارهٔ ۲۷۶: دلبر شب دوش چون ز رخ پرده گشود 77شمارهٔ ۲۷۷: دلبر بجفا ممتحنم میدارد 78شمارهٔ ۲۷۸: روشن شود آنرا که هدایت باشد 79شمارهٔ ۲۷۹: پندم بشنو که هر که این پند شنود 80شمارهٔ ۲۸۰: ز اندیشه هر چه وصف مالی دارد 81شمارهٔ ۲۸۱: شاها ز منت گر چه نمیآید یاد 82شمارهٔ ۲۸۲: گردون نفسی بکار من دور نکرد 83شمارهٔ ۲۸۳: گر دلبر ما غمخور ما خواهد بود 84شمارهٔ ۲۸۴: گر دوست بکام در کنارم باشد 85شمارهٔ ۲۸۵: عاقل سخن ار چه پیش محرم گوید 86شمارهٔ ۲۸۶: مردم نکند روزی خود بیش بجهد 87شمارهٔ ۲۸۷: هر چند که فرزند بسامان باشد 88شمارهٔ ۲۸۸: ما را فلک از دوست اگر دور افکند 89شمارهٔ ۲۸۹: هر کو بجهان بجز خوشی نگزیند 90شمارهٔ ۲۹۰: وقتیکه یلان برند بر کنده حسد 91شمارهٔ ۲۹۱: در کان کرم فضه وارزیز نماند 92شمارهٔ ۲۹۲: گفتند که خرمی در افاق نماند 93شمارهٔ ۲۹۳: هرگز فلکم زیاد می نگذارد 94شمارهٔ ۲۹۴: رویت که در او دیده صفای جان دید 95شمارهٔ ۲۹۵: هرگز بمراد من فلک دور نکرد 96شمارهٔ ۲۹۶: نفسیست مرا که تشنگیش ار بکشد 97شمارهٔ ۲۹۷: یارم چو بباغ وصل خود بار نداد 98شمارهٔ ۲۹۸: شب نیست که دور از تو دلم خون نشود 99شمارهٔ ۲۹۹: هر کو ز هوا در آتش می افتاد 100شمارهٔ ۳۰۰: محمود طبیب چون بطب دست گشود 101شمارهٔ ۳۰۱: گفتند که از برگ گلش خار دمید 102شمارهٔ ۳۰۲: در ابر فنا ماه چگل پنهان شد 103شمارهٔ ۳۰۳: هر فتنه که بر سرم کنون میاید 104شمارهٔ ۳۰۴: گفت آنکه مرا دید ز طاعات بعید 105شمارهٔ ۳۰۵: ملهم چو نعیم این جهان فانی دید 106شمارهٔ ۳۰۶: هر کس که نصیحت بر او خوار بود 107شمارهٔ ۳۰۷: هر کو در جود و مکرمت بسته بود 108شمارهٔ ۳۰۸: شادانکه دلش بغور کاری بیناد 109شمارهٔ ۳۰۹: دانی بچه ماند ای بت حور نژاد 110شمارهٔ ۳۱۰: گفتم بتو هیچ آگهی میاید 111شمارهٔ ۳۱۱: زلفت که دلم بسته بموئی دارد 112شمارهٔ ۳۱۲: گفتم بدل ار چه وقت گفتار نبود 113شمارهٔ ۳۱۳: گل از پی خرده ئی که از خرقه نمود 114شمارهٔ ۳۱۴: رفتند و رویم و هر که آید برود 115شمارهٔ ۳۱۵: نیک و بد این جهان فانی گذرد 116شمارهٔ ۳۱۶: زان پیش که این گنبد دوار نبود 117شمارهٔ ۳۱۷: شادانکه غم زمانه بر دل ننهاد 118شمارهٔ ۳۱۸: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 119شمارهٔ ۳۱۹: هر کو بخرد نیک ز بد بشناسند 120شمارهٔ ۳۲۰: زیور همه بر سرو سمنبر زیبد 121شمارهٔ ۳۲۱: شب نیست که اشک من بقلزم نرسد 122شمارهٔ ۳۲۲: یا رب چو رهی در تو و خود مینگرد 123شمارهٔ ۳۲۳: روزی که ز تن قطع کند جان پیوند 124شمارهٔ ۳۲۴: هر نقش که از پرده فلک بنماید 125شمارهٔ ۳۲۵: هر دل که هوای آشنائی دارد 126شمارهٔ ۳۲۶: در خانه اگر متاع دنیا باشد 127شمارهٔ ۳۲۷: روی چو مهت رشک پری میگردد 128شمارهٔ ۳۲۸: زلف تو که بازی مجازی نکند 129شمارهٔ ۳۲۹: دل باز هوای آشنائی دارد 130شمارهٔ ۳۳۰: گویند هنر مایه اقبال بود 131شمارهٔ ۳۳۱: یاری بگزین کز تو جدائی نکند 132شمارهٔ ۳۳۲: صد ره دلم ار مهر از و برگیرد 133شمارهٔ ۳۳۳: فریاد مرا ز خامه قیر اندود 134شمارهٔ ۳۳۴: در عالم توحید کسی راه برد 135شمارهٔ ۳۳۵: نو مذهبگان که بی یقینی چندند 136شمارهٔ ۳۳۶: هر چند که دخت رز طرب افزاید 137شمارهٔ ۳۳۷: هر شاه و گدا که رخ نماید برود 138شمارهٔ ۳۳۸: ز آوردن خلق سوی صحرای وجود 139شمارهٔ ۳۳۹: رویت که ازو ماه خجل سار شود 140شمارهٔ ۳۴۰: هر کو ز طریقه ددی دور بود 141شمارهٔ ۳۴۱: گر جان من اندر سر او خواهد شد 142شمارهٔ ۳۴۲: هر تن که خدای را بجانی ارزد 143شمارهٔ ۳۴۳: هرچ آن هنر جمله بزرگان باشد 144شمارهٔ ۳۴۴: شبها دل من بسا که عیاری کرد 145شمارهٔ ۳۴۵: هر چند که عمرم نه بسامان گذرد 146شمارهٔ ۳۴۶: هم سهم سعادت بهدف باز رسید 147شمارهٔ ۳۴۷: هر چیز کزو هستی تو پیدا شد 148شمارهٔ ۳۴۸: غریب اگر چه وزیر شه جهان باشد 149شمارهٔ ۳۴۹: خواهی که خدا کار نکو با تو کند 150شمارهٔ ۳۵۰: ای از گل تر روی تو آراسته تر 151شمارهٔ ۳۵۱: ای گردنم از ساعد تو طوق پذیر 152شمارهٔ ۳۵۲: آمد سخنم بلطف چون جانش دار 153شمارهٔ ۳۵۳: از بس که رسید از رخ و از غمزه یار 154شمارهٔ ۳۵۴: از حق بود انچ هست بر مومن و گبر 155شمارهٔ ۳۵۵: ایدل غم نا آمده زنهار مخور 156شمارهٔ ۳۵۶: ایدل اگرت مال شد از دست بدر 157شمارهٔ ۳۵۷: ای از فلکت سهم سعادت شده تیر 158شمارهٔ ۳۵۸: از خنده رعد و گریه ابر بهار 159شمارهٔ ۳۵۹: ایساقی شکر لب طوطی گفتار 160شمارهٔ ۳۶۰: انکس که لبت کرد بشنگرف نگار 161شمارهٔ ۳۶۱: بنگر بفروغ شمع وانطلعت و چهر 162شمارهٔ ۳۶۲: من برکشم این پیرهن زهد ز سر 163شمارهٔ ۳۶۳: چون چشم گشاد نرگس از خواب خمار 164شمارهٔ ۳۶۴: هنگام سپیده دم گل سیب نگر 165شمارهٔ ۳۶۵: چون یافت تن از خلعت شه زینت و فر 166شمارهٔ ۳۶۶: هنگام بهارست بتا باده بیار 167شمارهٔ ۳۶۷: جز لعل لبت که در سخن سفت گهر 168شمارهٔ ۳۶۸: هر چند که پیریم و ضعیفیم و نزار 169شمارهٔ ۳۶۹: تدبیر تو چون باز ندارد تقدیر 170شمارهٔ ۳۷۰: اینهم بشنو ای پسر نیک اختر 171شمارهٔ ۳۷۱: ما تشنه لبانیم می ناب بیار 172شمارهٔ ۳۷۲: در هجر تو از آه من و خون جگر 173شمارهٔ ۳۷۳: گلدسته برخسار تو چون کرد نظر 174شمارهٔ ۳۷۴: داود نبی چو برگشادی اسرار 175شمارهٔ ۳۷۵: روزی بخوشی اگر توان برد بسر 176شمارهٔ ۳۷۶: دلرا سر شعر و شاعری نیست دگر 177شمارهٔ ۳۷۷: گفتتد مرا که بر ابوبکر و عمر 178شمارهٔ ۳۷۸: سردار جهان امیر حاجی دلیر 179شمارهٔ ۳۷۹: فرزند اعز محمد ای کان هنر 180شمارهٔ ۳۸۰: فرزند اعز محمد ای جان پدر 181شمارهٔ ۳۸۱: هر کو ز فریب اهرمن باشد دور 182شمارهٔ ۳۸۲: هم بیخوشی خمر توان برد بسر 183شمارهٔ ۳۸۳: از دل غم روزگار بر دارد زر 184شمارهٔ ۳۸۴: ای زلف و رخت هر دو بهم چون شب و ر ...185شمارهٔ ۳۸۵: آن بت که نکرده ام غمش فاش هنوز 186شمارهٔ ۳۸۶: در عشق من و تو هر دو ایمایه ناز 187شمارهٔ ۳۸۷: تا کرد در جود کف راد تو باز 188شمارهٔ ۳۸۸: گفتیم بدانماه کلهدوز امروز 189شمارهٔ ۳۸۹: در جستن دوستی که باشد دمساز 190شمارهٔ ۳۹۰: پروانه صفت در آتشم زاندم باز 191شمارهٔ ۳۹۱: رفتند و ز رفتگان یکی نامد باز 192شمارهٔ ۳۹۲: دادم بتو دل بوی تو نشنیده هنوز 193شمارهٔ ۳۹۳: یا رب تو جمال آن مه مهر انگیز 194شمارهٔ ۳۹۴: با خوش پسری بحسن چونشمع طراز 195شمارهٔ ۳۹۵: ای یاد تو مونس روان همه کس 196شمارهٔ ۳۹۶: بگرفتمش آن زلف پر از تاب بترس 197شمارهٔ ۳۹۷: لعل تو که آفرینش گوید همه کس 198شمارهٔ ۳۹۸: دارم هوس وصل تو چندانکه مپرس 199شمارهٔ ۳۹۹: خواهی که شوی ای بصفت خیر الناس 200شمارهٔ ۴۰۰: ما با رخ و زلفین تو بی ترس و هراس 201شمارهٔ ۴۰۱: ناکس نشود بدون نوازی تو کس 202شمارهٔ ۴۰۲: ای مونس غم قصه غمخواران پرس 203شمارهٔ ۴۰۳: ای پیک چو نامه ام نهی در دستش 204شمارهٔ ۴۰۴: خصم تو که بر سنان باد سرش 205شمارهٔ ۴۰۵: ای پسته شیرینت شکر خائی خوش 206شمارهٔ ۴۰۶: ای همچو شکر پسته شیرین تو خوش 207شمارهٔ ۴۰۷: هان ابن یمین ز کار آگه میباش 208شمارهٔ ۴۰۸: خواهی که ترا هیچ بدی ناید پیش 209شمارهٔ ۴۰۹: ایدل اگرت هست سر دلبر خویش 210شمارهٔ ۴۱۰: آن بت که رخی بود ز مه خوبترش 211شمارهٔ ۴۱۱: زهریست فراقت که دلم میچشدش 212شمارهٔ ۴۱۲: ای زلف دلاویز تو بر روی تو خوش 213شمارهٔ ۴۱۳: پیوسته از آن مصحف قرآن در پیش 214شمارهٔ ۴۱۴: دهقان بچه ئی داد می نابم دوش 215شمارهٔ ۴۱۵: آن بت که دلم شیفته شد بر چشمش 216شمارهٔ ۴۱۶: تا از گل سیراب تو بر رست حشیش 217شمارهٔ ۴۱۷: بیا ای ساقی مهوش بیار آن آب چون آ ...218شمارهٔ ۴۱۸: استاد حسین ای بصفا همچو سروش 219شمارهٔ ۴۱۹: گر خوش گذرانی گذرد عمر تو خوش 220شمارهٔ ۴۲۰: آنکس که مهیا بودش وجه معاش 221شمارهٔ ۴۲۱: روزیکه بود صحت و اسباب معاش 222شمارهٔ ۴۲۲: اینخطه اگر چه هست با نزهت و روض 223شمارهٔ ۴۲۳: ایروی دلارای تو رخشنده چو شمع 224شمارهٔ ۴۲۴: آنخواجه که دارد کف دربار چو میغ 225شمارهٔ ۴۲۵: چون آتش و آب گر نشستی در میغ 226شمارهٔ ۴۲۶: از کوی تو دلفکار رفتیم دریغ 227شمارهٔ ۴۲۷: ای حکم ترا مطیع از قاف بقاف 228شمارهٔ ۴۲۸: بگذر بچمن موسم گل جام بکف 229شمارهٔ ۴۲۹: روی تو فروغ آفتابست بلطف 230شمارهٔ ۴۳۰: کنجی ورفاغی و فراغی از خلق 231شمارهٔ ۴۳۱: فریاد ز ناوک جگر دوز فراق 232شمارهٔ ۴۳۲: شب تیره و صبح گشته روشن زافق 233شمارهٔ ۴۳۳: ای در سر تو فتاده سودای عراق 234شمارهٔ ۴۳۴: ای ریخته از شرم کفت ابر عرق 235شمارهٔ ۴۳۵: این گنبد سبز از شفق مرجان رنگ 236شمارهٔ ۴۳۶: با جمله هنروران بکین است فلک 237شمارهٔ ۴۳۷: چون خواجه بشد چه نام باقی و چه نن ...238شمارهٔ ۴۳۸: دلدار من ار سر بفرازد چون چنگ 239شمارهٔ ۴۳۹: مائیم و می روح فزا چون دم مشک 240شمارهٔ ۴۴۰: ای پیکر تو گنج روان همه فضل 241شمارهٔ ۴۴۱: دی شاه بتان سوار اسبی چون پیل 242شمارهٔ ۴۴۲: با نیک و بد زمانه در ساز ایدل 243شمارهٔ ۴۴۳: ز ابروی تو و روی تو در ملک جمال 244شمارهٔ ۴۴۴: تا غالیه گون خال مه مهر گسل 245شمارهٔ ۴۴۵: امروز بگرما به بت مهر گسل 246شمارهٔ ۴۴۶: گفتم بجهم ز زلف جانانه بعقل 247شمارهٔ ۴۴۷: کس خلد و حجیم را ندیدست ایدل 248شمارهٔ ۴۴۸: هر غم که گذشت شد بدلها همه سهل 249شمارهٔ ۴۴۹: خواهد شدن از تن نظر جان زایل 250شمارهٔ ۴۵۰: افسوس که آفتاب عمرم بزوال 251شمارهٔ ۴۵۱: تا مردم چشم پر نمم روز وصال 252شمارهٔ ۴۵۲: هم عاشق آنروی چو مه دارم دل 253شمارهٔ ۴۵۳: در حال حیاتم ای بت مشکین خال 254شمارهٔ ۴۵۴: در پای گل از دست منه ساغر مل 255شمارهٔ ۴۵۵: در حیرتم از روی تو ایماه چکل 256شمارهٔ ۴۵۶: زیبا صنمی بناز کی آب زلال 257شمارهٔ ۴۵۷: پیوسته ز رویت ایمه مهر گسل 258شمارهٔ ۴۵۸: دریای وجود را یکی دان بمثل 259شمارهٔ ۴۵۹: علمی که ترا می نرساند بکمال 260شمارهٔ ۴۶۰: در چشم تو باشد سخنم سحر حلال 261شمارهٔ ۴۶۱: دارد صنم ماهوش زهره جمال 262شمارهٔ ۴۶۲: در خطه سبزوار دیدم امسال 263شمارهٔ ۴۶۳: روزی که دلم شدی بخوبان مایل 264شمارهٔ ۴۶۴: هر کو بحسد بسته همی دارد دل 265شمارهٔ ۴۶۵: ما بر در شکریم و قناعت همه سال 266شمارهٔ ۴۶۶: ایدل طلب گذشته امریست محال 267شمارهٔ ۴۶۷: آن بت که بقد سرو روانش گفتیم 268شمارهٔ ۴۶۸: آن سرو بلند کز غمش پست شدم 269شمارهٔ ۴۶۹: ایدل اگرت کار جهان نیست بکام 270شمارهٔ ۴۷۰: ای سرو روان بر چمن و باغ دلم 271شمارهٔ ۴۷۱: ایشاه بتان در دل و جان جات کنیم 272شمارهٔ ۴۷۲: ایدل چو نمی شکیبی از روی بتم 273شمارهٔ ۴۷۳: ایقد تو سرو جویبار چشمم 274شمارهٔ ۴۷۴: ایدوست بیا تا نفسی شاد شویم 275شمارهٔ ۴۷۵: ای بس که درینمقام دمها زده ایم 276شمارهٔ ۴۷۶: آنها که حلال زادگانند و کرام 277شمارهٔ ۴۷۷: آن کز پی وصل او بجان میپویم 278شمارهٔ ۴۷۸: ای سرو سهی قامت خوش رفتارم 279شمارهٔ ۴۷۹: ای برده سر زلف تو از جای دلم 280شمارهٔ ۴۸۰: آهو چشمی که میرباید هوشم 281شمارهٔ ۴۸۱: افتاد گره بر تن مجروح سقیم 282شمارهٔ ۴۸۲: گر عشق تو چون آب براند خونم 283شمارهٔ ۴۸۳: دلدار بیامد دو سه گامی ز پیم 284شمارهٔ ۴۸۴: هر دم غم جانان المی میدهدم 285شمارهٔ ۴۸۵: هر چند بر نهال دانش رفتم 286شمارهٔ ۴۸۶: در لهو و لعب عمر بسر برد دلم 287شمارهٔ ۴۸۷: گر دل بهوای گوهر و در ندهم 288شمارهٔ ۴۸۸: فرزند گرامی حسن ایجان و دلم 289شمارهٔ ۴۸۹: منزلگه خویش و دوستان جمله بکام 290شمارهٔ ۴۹۰: لقمان که حکیمان جهانراست امام 291شمارهٔ ۴۹۱: در هر دو جهان عاشق آن رومائیم 292شمارهٔ ۴۹۲: شطرنج هوس با صنم طنازم 293شمارهٔ ۴۹۳: تا دست در آنزلف مشوش زده ام 294شمارهٔ ۴۹۴: هر چند بود عارض تو در نظرم 295شمارهٔ ۴۹۵: عمری بهوای جاه گمراه شدیم 296شمارهٔ ۴۹۶: گر با تو بکام دل وصالی یابم 297شمارهٔ ۴۹۷: یکجرعه ز جام لبش ار نوش کنیم 298شمارهٔ ۴۹۸: فرزند اعز محمد ایجان و دلم 299شمارهٔ ۴۹۹: گر من نظری کنم بدان ماه تمام 300شمارهٔ ۵۰۰: گر سر طلبی ز من روانی بدهم 301شمارهٔ ۵۰۱: سید بود آن تن چو سیمت بینم 302شمارهٔ ۵۰۲: چندانکه درین کهنه رباطیم بهم 303شمارهٔ ۵۰۳: پیوسته اگر با می و با معشوقیم 304شمارهٔ ۵۰۴: من صحبت جانانه از ان میخواهم 305شمارهٔ ۵۰۵: با دلبر خود همیشه همدم مائیم 306شمارهٔ ۵۰۶: گفتم که من شیفته بیمار توام 307شمارهٔ ۵۰۷: گفتم که شراب ارغوانی نخورم 308شمارهٔ ۵۰۸: من سوخته دل نزد تو از خامانم 309شمارهٔ ۵۰۹: رخسار ترا ماه ختن میگویم 310شمارهٔ ۵۱۰: درد دل زار و زردی رخ دارم 311شمارهٔ ۵۱۱: ما با همه کس بر در استیناسیم 312شمارهٔ ۵۱۲: تا چند نهد برگ گلت خار دلم 313شمارهٔ ۵۱۳: دارد هوس وصل دلارام دلم 314شمارهٔ ۵۱۴: کردند بجای من بدی جمع لئام 315شمارهٔ ۵۱۵: زین پیش که سودای جنون داشت سرم 316شمارهٔ ۵۱۶: هر چند که در هستی خود مینگرم 317شمارهٔ ۵۱۷: بربود مرا پسته تو خواب از چشم 318شمارهٔ ۵۱۸: نه روح درین زمانه نی تن مائیم 319شمارهٔ ۵۱۹: در صورت اگر چه غیر اغیار نه ایم 320شمارهٔ ۵۲۰: از اهل زمانه مرد بیغم مائیم 321شمارهٔ ۵۲۱: عاشق که باو دوست بنازد مائیم 322شمارهٔ ۵۲۲: گه رنگ رخت ز عارض گل طلبیم 323شمارهٔ ۵۲۳: شد دعوی دوستی در ایام حرام 324شمارهٔ ۵۲۴: ایگل مشو از بلبل خوشگوی نهان 325شمارهٔ ۵۲۵: ایدل طلب وصل دلارام مکن 326شمارهٔ ۵۲۶: آنکس که بدو بود دلم نازستان 327شمارهٔ ۵۲۷: ای از تو جهان برون تو بیرون ز جها ...328شمارهٔ ۵۲۸: ای ابن یمین چند ز می پیمودن 329شمارهٔ ۵۲۹: ای گشته جهان ز نور رایت روشن 330شمارهٔ ۵۳۰: ای زاده خاطر من از تاب و توان 331شمارهٔ ۵۳۱: از بهر نشاط و طرب ای ابن یمین 332شمارهٔ ۵۳۲: ای عاجز از ادراک کمال تو گمان 333شمارهٔ ۵۳۳: اسبی که بمن داد امیر میران 334شمارهٔ ۵۳۴: ای گردش چرخ نیلگون تا کی ازین 335شمارهٔ ۵۳۵: آورد بر من آن نگار من از بستان 336شمارهٔ ۵۳۶: ای ترک بیار باده و در گردان 337شمارهٔ ۵۳۷: آمد خبریکه جان برون رفت ز تن 338شمارهٔ ۵۳۸: ای عادت من مهر رخت ورزیدن 339شمارهٔ ۵۳۹: ای ابن یمین مشقت کلک ببین 340شمارهٔ ۵۴۰: از عشق ویم منع نکو نیست مکن 341شمارهٔ ۵۴۱: یک لحظه خیال رویت ایدلبر من 342شمارهٔ ۵۴۲: باشد بتو دیده رهنمون دل من 343شمارهٔ ۵۴۳: چون بهر نشاط و خرمی شاه جهان 344شمارهٔ ۵۴۴: در حیرتم از قاضی احکام کهن 345شمارهٔ ۵۴۵: خوشباش که روزی رسد ای ابن یمین 346شمارهٔ ۵۴۶: هرگز دهنت ایصنم سیم سرین 347شمارهٔ ۵۴۷: یا رب بچه موجب بمن بیسر و بن 348شمارهٔ ۵۴۸: دی گفت مرا یکی که ای عهد شکن 349شمارهٔ ۵۴۹: دوری ز من ای یار پسندیده من 350شمارهٔ ۵۵۰: خواهی که شوی با طرب و عیش قرین 351شمارهٔ ۵۵۱: هستم ز خیالت ای بت سیم سرین 352شمارهٔ ۵۵۲: در وصف تو هر چند زبان گفت سخن 353شمارهٔ ۵۵۳: باد سحری دوش من و یک دو سه تن 354شمارهٔ ۵۵۴: دی بر سر خاک دوستی دلبر من 355شمارهٔ ۵۵۵: نتوان سخن از دهان تنکت گفتن 356شمارهٔ ۵۵۶: با نرگس جادوی تو گفت ابن یمین 357شمارهٔ ۵۵۷: رفتم بشما هنوز مایل دل من 358شمارهٔ ۵۵۸: گه آتش غم شعله زند در دل من 359شمارهٔ ۵۵۹: شاها چو نمیتوان گرفتن کم نان 360شمارهٔ ۵۶۰: چون زلف بنفشه را صبا داد شکن 361شمارهٔ ۵۶۱: هر چند بود کعبه اسلام کنون 362شمارهٔ ۵۶۲: گر هست کسیکه حکم او هست روان 363شمارهٔ ۵۶۳: در دیده دریا وشم آنجان جهان 364شمارهٔ ۵۶۴: خواهم در زهد را ازین پس بستن 365شمارهٔ ۵۶۵: مائیم ز جور فلک آینه گون 366شمارهٔ ۵۶۶: جان باید و نان و نان نباید بیجان 367شمارهٔ ۵۶۷: لعلت بشکر خنده همیبارد جان 368شمارهٔ ۵۶۸: چون عاقبت الامر بباید مردن 369شمارهٔ ۵۶۹: تا رفت ببرج آتشی کوکب من 370شمارهٔ ۵۷۰: یکچند چراغ آرزوها پف کن 371شمارهٔ ۵۷۱: ای مونس چشم من خیال رخ تو 372شمارهٔ ۵۷۲: ای قبله عشاق جهان ابروی تو 373شمارهٔ ۵۷۳: هم کار دلم بجان رسید از غم تو 374شمارهٔ ۵۷۴: ای صبح امید من چو شام از غم تو 375شمارهٔ ۵۷۵: نائی که سخن بود روان از لب او 376شمارهٔ ۵۷۶: ای گشته خجل زهره ز چنگ خوش تو 377شمارهٔ ۵۷۷: از دولت مخدوم جهان و فر او 378شمارهٔ ۵۷۸: دانی صنما که بر چه سانم بیتو 379شمارهٔ ۵۷۹: ای زلف ترا حلقه و خم تو بر تو 380شمارهٔ ۵۸۰: فرزند حسن ایدل و جانم با تو 381شمارهٔ ۵۸۱: ای نور دو دیده آن سزد مذهب تو 382شمارهٔ ۵۸۲: ای داده گلابرا خجالت خوی تو 383شمارهٔ ۵۸۳: تا حسن رخ تو گشت پیرایه تو 384شمارهٔ ۵۸۴: ایخنده زنان بر مه انور رخ تو 385شمارهٔ ۵۸۵: تا بر در آرزو بود منزل تو 386شمارهٔ ۵۸۶: ایدل کم این دیر کهن گیر و برو 387شمارهٔ ۵۸۷: ای مفتی شرع مکرمت خامه تو 388شمارهٔ ۵۸۸: روزیکه نبد هیچ نشان من و تو 389شمارهٔ ۵۸۹: ایدل ز سخن آنچه مرادست آن گو 390شمارهٔ ۵۹۰: ای چرخ فلک هزار فریاد از تو 391شمارهٔ ۵۹۱: ای بس که جهان باشد و ما خاک شده 392شمارهٔ ۵۹۲: ایدل تو مپندار بجانی زنده 393شمارهٔ ۵۹۳: ایمهر رخ تو جای در دل کرده 394شمارهٔ ۵۹۴: آمد بر من زلف مشوش کرده 395شمارهٔ ۵۹۵: با عشق تو عقل را پریشانی به 396شمارهٔ ۵۹۶: دائم سخن از صدق و صفا گفتن به 397شمارهٔ ۵۹۷: ای ابروی چون کمان تو پیوسته 398شمارهٔ ۵۹۸: دلدار من آنحوروش امروز بگاه 399شمارهٔ ۵۹۹: از مال تو سائلان نکاهند بده 400شمارهٔ ۶۰۰: دلدار مرا دید پریشان گشته 401شمارهٔ ۶۰۱: هر کو نظر افکند بر آن روی چو ماه 402شمارهٔ ۶۰۲: زنهار در سرای خود پیوسته 403شمارهٔ ۶۰۳: او شاه منست و من مرا ورا بنده 404شمارهٔ ۶۰۴: کو بخت که از جهان بیابم بهره 405شمارهٔ ۶۰۵: شاهی که بود نرم دل و آهسته 406شمارهٔ ۶۰۶: شاها علم عفو تو افراشته به 407شمارهٔ ۶۰۷: تا داد بکدخدای دادار بچه 408شمارهٔ ۶۰۸: در عالم تحقیق کسی یابد راه 409شمارهٔ ۶۰۹: رویت که بر اوست مظهر لطف اله 410شمارهٔ ۶۱۰: ای خجلت ماه ختنی جان منی 411شمارهٔ ۶۱۱: ای دور شب فراق آخر بسر آی 412شمارهٔ ۶۱۲: ایدل ز جهان جان بسلامت بردی 413شمارهٔ ۶۱۳: ای بر چمن باغ هنر سرو سهی 414شمارهٔ ۶۱۴: آمد بعیادت برم آنسر و سهی 415شمارهٔ ۶۱۵: ایخواجه توئی انک چو تو گرم روی 416شمارهٔ ۶۱۶: ای جود ترا حاتم طی گشته رهی 417شمارهٔ ۶۱۷: آن بت که بود رخش بهارو باغی 418شمارهٔ ۶۱۸: ای جسته دوا از در هر بیماری 419شمارهٔ ۶۱۹: ایدل ز پی حطام دنیای دنی 420شمارهٔ ۶۲۰: از عمر ترا امید بر خور داری 421شمارهٔ ۶۲۱: ایگوهر پاک از کدامین کانی 422شمارهٔ ۶۲۲: در صورت ما جمال خود می بینی 423شمارهٔ ۶۲۳: از حال من آگهی تو ای بار خدای 424شمارهٔ ۶۲۴: آن نور که کونین بیاراست توئی 425شمارهٔ ۶۲۵: از درد دلم اکر خبر داشته ئی 426شمارهٔ ۶۲۶: آمد ز چمن باد صبا مشکین بوی 427شمارهٔ ۶۲۷: ایدل اگر آشفته یک یار شدی 428شمارهٔ ۶۲۸: از آبحیات سبزه انگیخته ئی 429شمارهٔ ۶۲۹: ای بلبل گلشن فصاحت که توئی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ