به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

ابن یمین

ابن یمینرباعی هاشمارهٔ ۱۵۰: گردون که سوی سفله و دونش نظرست

1790عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

گردون که سوی سفله و دونش نظرست
منگر تو بدو که سخت بی پا و سرست
آخر فلکا چه دور داری که در او
هر جام تو ناگوار تر از دگرست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۴۹: دی گفت یکی که داشت با من دل راست 2شمارهٔ ۱۵۰: گردون که سوی سفله و دونش نظرست 3شمارهٔ ۱۵۱: هر روز ترا بمن گمانی دگرست 4شمارهٔ ۱۵۲: گفتم دل من گر چه که غرق خونست 5شمارهٔ ۱۵۳: در عهد تو گلزار ثنا مدروس است 6شمارهٔ ۱۵۴: سلطان گل ار چه با بسی برگ و نواست 7شمارهٔ ۱۵۵: گیرم که بصد رسید عمریکه تر است 8شمارهٔ ۱۵۶: خوش باش دمی که زندگانی باقیست 9شمارهٔ ۱۵۷: در روضه جان تاره نباتی خضرست 10شمارهٔ ۱۵۸: دی ابن یمین صبحدمی جام بدست 11شمارهٔ ۱۵۹: دل شاد بروی دلستان خضرست 12شمارهٔ ۱۶۰: زلف تو که سرگشته بکردار منست 13شمارهٔ ۱۶۱: رفتی و شکیب از دل عشاق برفت 14شمارهٔ ۱۶۲: هر حادثه ئی که آمد از نرم و درشت 15شمارهٔ ۱۶۳: یک غم نبود کز تو نصیب ما نیست 16شمارهٔ ۱۶۴: عشاق ترا امید بهر وزی نیست 17شمارهٔ ۱۶۵: نیلوفر تر بر سر آبت چه خوشست 18شمارهٔ ۱۶۶: گل کز زرسا و خرده ئی چند اندوخت 19شمارهٔ ۱۶۷: روی تو و ماه آسمان هر دو یکیست 20شمارهٔ ۱۶۸: عشق لب و دندان چو لعل و گهرت 21شمارهٔ ۱۶۹: گر کار تو نیکست بتدبیر تو نیست 22شمارهٔ ۱۷۰: چون چشم خوشت نرگس اگر رنجورست 23شمارهٔ ۱۷۱: لعلت صدفی پر گهر مخزونست 24شمارهٔ ۱۷۲: در باغ جمالت ای بت عشوه پرست 25شمارهٔ ۱۷۳: جانا لب میگون تو روح ما نیست 26شمارهٔ ۱۷۴: راحت ز طبیعت جهان مهجورست 27شمارهٔ ۱۷۵: هر کس که ره و رسم جهان نیک شناخت 28شمارهٔ ۱۷۶: جانرا بزر ارنگه توانستی داشت 29شمارهٔ ۱۷۷: کس تیغ چو پهلوان ایران نزدست 30شمارهٔ ۱۷۸: معنیت چو آنجا بگذارد صورت 31شمارهٔ ۱۷۹: در پای دلت گر ز هوس خاری نیست 32شمارهٔ ۱۸۰: هر ذره که موجود شد از مغز و ز پوس ...33شمارهٔ ۱۸۱: وقت طرب و مستی هشیارانست 34شمارهٔ ۱۸۲: هر کس که از این عالم فانی بگذشت 35شمارهٔ ۱۸۳: خرم دل آنک بر صبوحی آموخت 36شمارهٔ ۱۸۴: چون از نظرم سرو سمنبر بگذشت 37شمارهٔ ۱۸۵: جانا رخ تو ماه زر افشان منست 38شمارهٔ ۱۸۶: چشم تو بساحری ز هاروت بهست 39شمارهٔ ۱۸۷: در عشق تو کر سر بنهم باکی نیست 40شمارهٔ ۱۸۸: زلفت صنما مایه ده مشک خطاست 41شمارهٔ ۱۸۹: من رفتم و یادگار جانم بر تست 42شمارهٔ ۱۹۰: هستم صنما ز مهر روی چو مهت 43شمارهٔ ۱۹۱: جان برخی آن پسته شکر شکنت 44شمارهٔ ۱۹۲: وصف قدوخد گر طلبد کس ز منت 45شمارهٔ ۱۹۳: دل بسته آن طره عنبر شکنست 46شمارهٔ ۱۹۴: ما انفس و افاق بدیدیم و گذشت 47شمارهٔ ۱۹۵: دل در سر زلفین بتان نتوان بست 48شمارهٔ ۱۹۶: دی خسرو سیاره چو با شام نشست 49شمارهٔ ۱۹۷: گفتم صنما گر چه رخت همچو مهست 50شمارهٔ ۱۹۸: با ما غضب حیدری از حد بگذشت 51شمارهٔ ۱۹۹: قدت ز صنوبری که برخاست بهست 52شمارهٔ ۲۰۰: خطی که ز رویت ای پریوش برخاست 53شمارهٔ ۲۰۱: گفتم که چرا از شکرت رست نبات 54شمارهٔ ۲۰۲: زلف تو که بس تعبیه ساز افتادست 55شمارهٔ ۲۰۳: من کز سر جان بسوی تو خواهم خاست 56شمارهٔ ۲۰۴: نی دیده به از تو هیچ یاری دیدست 57شمارهٔ ۲۰۵: خطی که ز روی آن سمنبر برخاست 58شمارهٔ ۲۰۶: کس همچو من ار گهر توانستی سفت 59شمارهٔ ۲۰۷: شاه عادل چون بکام دل ببزم می نشست 60شمارهٔ ۲۰۸: ای بخت جوان بیاو در ساغر پیچ 61شمارهٔ ۲۰۹: ای دیده دلم از تو زیانها بر هیچ 62شمارهٔ ۲۱۰: هر زن که ز عشقبازی آری بنکاح 63شمارهٔ ۲۱۱: ای شکر گفتار تو سرمایه روح 64شمارهٔ ۲۱۲: جان تازه کند لعل در افشان ز قدح 65شمارهٔ ۲۱۳: ای گشته خجل ز انرخ گلگون گل سرخ 66شمارهٔ ۲۱۴: ای بنده بالای تو سرو آزاد 67شمارهٔ ۲۱۵: این چرخ سراسیمه بیفایده گرد 68شمارهٔ ۲۱۶: آن بت که بر او غیرت مه می باشد 69شمارهٔ ۲۱۷: آن بت که دمی جفا فراموش نکرد 70شمارهٔ ۲۱۸: آنرا که دماغ و عقل باهش باشد 71شمارهٔ ۲۱۹: اسباب سعادات مرا مجتمع اند 72شمارهٔ ۲۲۰: آنها که چو شانه بر سران میتازند 73شمارهٔ ۲۲۱: آن سبزه که گرد لعل کانی گردد 74شمارهٔ ۲۲۲: آن دل که بر او مهر تو تابان باشد 75شمارهٔ ۲۲۳: اسبی که مرا میر شرفشه بخشید 76شمارهٔ ۲۲۴: اجرام فلک دور بکام تو کنند 77شمارهٔ ۲۲۵: از بهر جهان غم مخور ای نادان مرد 78شمارهٔ ۲۲۶: الچی ز من ار نرد پیاپی ببرد 79شمارهٔ ۲۲۷: آنرا که زر و سیم بد ار زیز نماند 80شمارهٔ ۲۲۸: ایدل چه کنی طرب که فانی باشد 81شمارهٔ ۲۲۹: آنکس که همای همتش پر دارد 82شمارهٔ ۲۳۰: ایدل ز کست گر چه نوائی نرسید 83شمارهٔ ۲۳۱: آن بت که بحسن بیمثالش گفتند 84شمارهٔ ۲۳۲: آنها که درین رباط بی بنیادند 85شمارهٔ ۲۳۳: از سبزه چو گل خورد گکی چند نمود 86شمارهٔ ۲۳۴: آورد خط آن نگار تا بنماید 87شمارهٔ ۲۳۵: ایخواجه علی توئی جهان همه جود 88شمارهٔ ۲۳۶: از دست تو گر زهر خورم نوش شود 89شمارهٔ ۲۳۷: ایدل اگرت کار موافق نبود 90شمارهٔ ۲۳۸: ایدل فلکت گر چه زبون میدارد 91شمارهٔ ۲۳۹: بر آتش غم بکام دل روزی چند 92شمارهٔ ۲۴۰: باد از رخ گل چو برقع نازکشاد 93شمارهٔ ۲۴۱: بودند جهاندار بسی خسرو و گرد 94شمارهٔ ۲۴۲: بنگر که صبا باز چه نیرنگ آورد 95شمارهٔ ۲۴۳: بر خوان خود ار زهر گیا باید خورد 96شمارهٔ ۲۴۴: تا در دل من مهر تو مهوش باشد 97شمارهٔ ۲۴۵: تا جیب تو بهر ماه مطلع کردند 98شمارهٔ ۲۴۶: تا در سرم ای رشک پری چشم بود 99شمارهٔ ۲۴۷: تا در تن من هیچ رگ و پی باشد 100شمارهٔ ۲۴۸: تا مرغ روانت در قفس خواهد بود 101شمارهٔ ۲۴۹: تا دست من از وصل تو کوتاه بود 102شمارهٔ ۲۵۰: تا دل غم آنجان جهان خواهد خورد 103شمارهٔ ۲۵۱: تا یوسف عهد را بچاه افکندند 104شمارهٔ ۲۵۲: تا بسته صحبت کسی خواهی بود 105شمارهٔ ۲۵۳: تا ماتم فرزند علی گشت پدید 106شمارهٔ ۲۵۴: تا قدر بلند آسمان پست شود 107شمارهٔ ۲۵۵: تا ابن یمین از این جهان می نرود 108شمارهٔ ۲۵۶: تا خوی بد یار دگر سان نشود 109شمارهٔ ۲۵۷: تا چرخ و فلک مدار بنیاد نهاد 110شمارهٔ ۲۵۸: چون شب رقم از غالیه بر روز کشید 111شمارهٔ ۲۵۹: انکس که ز عاشقان نشانی دارد 112شمارهٔ ۲۶۰: چون اشکم ازینچشم چو جیحون بچکد 113شمارهٔ ۲۶۱: چون نرکس تو غمزه جادو بگشود 114شمارهٔ ۲۶۲: چون جیش حبش گرد رخش صف میزد 115شمارهٔ ۲۶۳: چون گشت زمین از سپه برف سفید 116شمارهٔ ۲۶۴: چون نرگست آغازه بدمستی کرد 117شمارهٔ ۲۶۵: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 118شمارهٔ ۲۶۶: چشمم چو بر آن رسته دندان افتاد 119شمارهٔ ۲۶۷: چون سرو سهی قد تو پیراسته شد 120شمارهٔ ۲۶۸: خورشید نماز شام چون روی تو دید 121شمارهٔ ۲۶۹: خوش باش که جز تو دگری نیست پدید 122شمارهٔ ۲۷۰: خطش رقم غالیه بر ماه کشید 123شمارهٔ ۲۷۱: خصمت که عناد با تو آغاز کند 124شمارهٔ ۲۷۲: خوشتر ز لب آن بت چین نوش که دید 125شمارهٔ ۲۷۳: دل خون شد و فریادرسی راست نکرد 126شمارهٔ ۲۷۴: در هجر تو از من اثر وعین نماند 127شمارهٔ ۲۷۵: در حال که جانان برم آید برود 128شمارهٔ ۲۷۶: دلبر شب دوش چون ز رخ پرده گشود 129شمارهٔ ۲۷۷: دلبر بجفا ممتحنم میدارد 130شمارهٔ ۲۷۸: روشن شود آنرا که هدایت باشد 131شمارهٔ ۲۷۹: پندم بشنو که هر که این پند شنود 132شمارهٔ ۲۸۰: ز اندیشه هر چه وصف مالی دارد 133شمارهٔ ۲۸۱: شاها ز منت گر چه نمیآید یاد 134شمارهٔ ۲۸۲: گردون نفسی بکار من دور نکرد 135شمارهٔ ۲۸۳: گر دلبر ما غمخور ما خواهد بود 136شمارهٔ ۲۸۴: گر دوست بکام در کنارم باشد 137شمارهٔ ۲۸۵: عاقل سخن ار چه پیش محرم گوید 138شمارهٔ ۲۸۶: مردم نکند روزی خود بیش بجهد 139شمارهٔ ۲۸۷: هر چند که فرزند بسامان باشد 140شمارهٔ ۲۸۸: ما را فلک از دوست اگر دور افکند 141شمارهٔ ۲۸۹: هر کو بجهان بجز خوشی نگزیند 142شمارهٔ ۲۹۰: وقتیکه یلان برند بر کنده حسد 143شمارهٔ ۲۹۱: در کان کرم فضه وارزیز نماند 144شمارهٔ ۲۹۲: گفتند که خرمی در افاق نماند 145شمارهٔ ۲۹۳: هرگز فلکم زیاد می نگذارد 146شمارهٔ ۲۹۴: رویت که در او دیده صفای جان دید 147شمارهٔ ۲۹۵: هرگز بمراد من فلک دور نکرد 148شمارهٔ ۲۹۶: نفسیست مرا که تشنگیش ار بکشد 149شمارهٔ ۲۹۷: یارم چو بباغ وصل خود بار نداد 150شمارهٔ ۲۹۸: شب نیست که دور از تو دلم خون نشود 151شمارهٔ ۲۹۹: هر کو ز هوا در آتش می افتاد 152شمارهٔ ۳۰۰: محمود طبیب چون بطب دست گشود 153شمارهٔ ۳۰۱: گفتند که از برگ گلش خار دمید 154شمارهٔ ۳۰۲: در ابر فنا ماه چگل پنهان شد 155شمارهٔ ۳۰۳: هر فتنه که بر سرم کنون میاید 156شمارهٔ ۳۰۴: گفت آنکه مرا دید ز طاعات بعید 157شمارهٔ ۳۰۵: ملهم چو نعیم این جهان فانی دید 158شمارهٔ ۳۰۶: هر کس که نصیحت بر او خوار بود 159شمارهٔ ۳۰۷: هر کو در جود و مکرمت بسته بود 160شمارهٔ ۳۰۸: شادانکه دلش بغور کاری بیناد 161شمارهٔ ۳۰۹: دانی بچه ماند ای بت حور نژاد 162شمارهٔ ۳۱۰: گفتم بتو هیچ آگهی میاید 163شمارهٔ ۳۱۱: زلفت که دلم بسته بموئی دارد 164شمارهٔ ۳۱۲: گفتم بدل ار چه وقت گفتار نبود 165شمارهٔ ۳۱۳: گل از پی خرده ئی که از خرقه نمود 166شمارهٔ ۳۱۴: رفتند و رویم و هر که آید برود 167شمارهٔ ۳۱۵: نیک و بد این جهان فانی گذرد 168شمارهٔ ۳۱۶: زان پیش که این گنبد دوار نبود 169شمارهٔ ۳۱۷: شادانکه غم زمانه بر دل ننهاد 170شمارهٔ ۳۱۸: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 171شمارهٔ ۳۱۹: هر کو بخرد نیک ز بد بشناسند 172شمارهٔ ۳۲۰: زیور همه بر سرو سمنبر زیبد 173شمارهٔ ۳۲۱: شب نیست که اشک من بقلزم نرسد 174شمارهٔ ۳۲۲: یا رب چو رهی در تو و خود مینگرد 175شمارهٔ ۳۲۳: روزی که ز تن قطع کند جان پیوند 176شمارهٔ ۳۲۴: هر نقش که از پرده فلک بنماید 177شمارهٔ ۳۲۵: هر دل که هوای آشنائی دارد 178شمارهٔ ۳۲۶: در خانه اگر متاع دنیا باشد 179شمارهٔ ۳۲۷: روی چو مهت رشک پری میگردد 180شمارهٔ ۳۲۸: زلف تو که بازی مجازی نکند 181شمارهٔ ۳۲۹: دل باز هوای آشنائی دارد 182شمارهٔ ۳۳۰: گویند هنر مایه اقبال بود 183شمارهٔ ۳۳۱: یاری بگزین کز تو جدائی نکند 184شمارهٔ ۳۳۲: صد ره دلم ار مهر از و برگیرد 185شمارهٔ ۳۳۳: فریاد مرا ز خامه قیر اندود 186شمارهٔ ۳۳۴: در عالم توحید کسی راه برد 187شمارهٔ ۳۳۵: نو مذهبگان که بی یقینی چندند 188شمارهٔ ۳۳۶: هر چند که دخت رز طرب افزاید 189شمارهٔ ۳۳۷: هر شاه و گدا که رخ نماید برود 190شمارهٔ ۳۳۸: ز آوردن خلق سوی صحرای وجود 191شمارهٔ ۳۳۹: رویت که ازو ماه خجل سار شود 192شمارهٔ ۳۴۰: هر کو ز طریقه ددی دور بود 193شمارهٔ ۳۴۱: گر جان من اندر سر او خواهد شد 194شمارهٔ ۳۴۲: هر تن که خدای را بجانی ارزد 195شمارهٔ ۳۴۳: هرچ آن هنر جمله بزرگان باشد 196شمارهٔ ۳۴۴: شبها دل من بسا که عیاری کرد 197شمارهٔ ۳۴۵: هر چند که عمرم نه بسامان گذرد 198شمارهٔ ۳۴۶: هم سهم سعادت بهدف باز رسید 199شمارهٔ ۳۴۷: هر چیز کزو هستی تو پیدا شد 200شمارهٔ ۳۴۸: غریب اگر چه وزیر شه جهان باشد 201شمارهٔ ۳۴۹: خواهی که خدا کار نکو با تو کند 202شمارهٔ ۳۵۰: ای از گل تر روی تو آراسته تر 203شمارهٔ ۳۵۱: ای گردنم از ساعد تو طوق پذیر 204شمارهٔ ۳۵۲: آمد سخنم بلطف چون جانش دار 205شمارهٔ ۳۵۳: از بس که رسید از رخ و از غمزه یار 206شمارهٔ ۳۵۴: از حق بود انچ هست بر مومن و گبر 207شمارهٔ ۳۵۵: ایدل غم نا آمده زنهار مخور 208شمارهٔ ۳۵۶: ایدل اگرت مال شد از دست بدر 209شمارهٔ ۳۵۷: ای از فلکت سهم سعادت شده تیر 210شمارهٔ ۳۵۸: از خنده رعد و گریه ابر بهار 211شمارهٔ ۳۵۹: ایساقی شکر لب طوطی گفتار 212شمارهٔ ۳۶۰: انکس که لبت کرد بشنگرف نگار 213شمارهٔ ۳۶۱: بنگر بفروغ شمع وانطلعت و چهر 214شمارهٔ ۳۶۲: من برکشم این پیرهن زهد ز سر 215شمارهٔ ۳۶۳: چون چشم گشاد نرگس از خواب خمار 216شمارهٔ ۳۶۴: هنگام سپیده دم گل سیب نگر 217شمارهٔ ۳۶۵: چون یافت تن از خلعت شه زینت و فر 218شمارهٔ ۳۶۶: هنگام بهارست بتا باده بیار 219شمارهٔ ۳۶۷: جز لعل لبت که در سخن سفت گهر 220شمارهٔ ۳۶۸: هر چند که پیریم و ضعیفیم و نزار 221شمارهٔ ۳۶۹: تدبیر تو چون باز ندارد تقدیر 222شمارهٔ ۳۷۰: اینهم بشنو ای پسر نیک اختر 223شمارهٔ ۳۷۱: ما تشنه لبانیم می ناب بیار 224شمارهٔ ۳۷۲: در هجر تو از آه من و خون جگر 225شمارهٔ ۳۷۳: گلدسته برخسار تو چون کرد نظر 226شمارهٔ ۳۷۴: داود نبی چو برگشادی اسرار 227شمارهٔ ۳۷۵: روزی بخوشی اگر توان برد بسر 228شمارهٔ ۳۷۶: دلرا سر شعر و شاعری نیست دگر 229شمارهٔ ۳۷۷: گفتتد مرا که بر ابوبکر و عمر 230شمارهٔ ۳۷۸: سردار جهان امیر حاجی دلیر 231شمارهٔ ۳۷۹: فرزند اعز محمد ای کان هنر 232شمارهٔ ۳۸۰: فرزند اعز محمد ای جان پدر 233شمارهٔ ۳۸۱: هر کو ز فریب اهرمن باشد دور 234شمارهٔ ۳۸۲: هم بیخوشی خمر توان برد بسر 235شمارهٔ ۳۸۳: از دل غم روزگار بر دارد زر 236شمارهٔ ۳۸۴: ای زلف و رخت هر دو بهم چون شب و ر ...237شمارهٔ ۳۸۵: آن بت که نکرده ام غمش فاش هنوز 238شمارهٔ ۳۸۶: در عشق من و تو هر دو ایمایه ناز 239شمارهٔ ۳۸۷: تا کرد در جود کف راد تو باز 240شمارهٔ ۳۸۸: گفتیم بدانماه کلهدوز امروز 241شمارهٔ ۳۸۹: در جستن دوستی که باشد دمساز 242شمارهٔ ۳۹۰: پروانه صفت در آتشم زاندم باز 243شمارهٔ ۳۹۱: رفتند و ز رفتگان یکی نامد باز 244شمارهٔ ۳۹۲: دادم بتو دل بوی تو نشنیده هنوز 245شمارهٔ ۳۹۳: یا رب تو جمال آن مه مهر انگیز 246شمارهٔ ۳۹۴: با خوش پسری بحسن چونشمع طراز 247شمارهٔ ۳۹۵: ای یاد تو مونس روان همه کس 248شمارهٔ ۳۹۶: بگرفتمش آن زلف پر از تاب بترس 249شمارهٔ ۳۹۷: لعل تو که آفرینش گوید همه کس 250شمارهٔ ۳۹۸: دارم هوس وصل تو چندانکه مپرس 251شمارهٔ ۳۹۹: خواهی که شوی ای بصفت خیر الناس 252شمارهٔ ۴۰۰: ما با رخ و زلفین تو بی ترس و هراس 253شمارهٔ ۴۰۱: ناکس نشود بدون نوازی تو کس 254شمارهٔ ۴۰۲: ای مونس غم قصه غمخواران پرس 255شمارهٔ ۴۰۳: ای پیک چو نامه ام نهی در دستش 256شمارهٔ ۴۰۴: خصم تو که بر سنان باد سرش 257شمارهٔ ۴۰۵: ای پسته شیرینت شکر خائی خوش 258شمارهٔ ۴۰۶: ای همچو شکر پسته شیرین تو خوش 259شمارهٔ ۴۰۷: هان ابن یمین ز کار آگه میباش 260شمارهٔ ۴۰۸: خواهی که ترا هیچ بدی ناید پیش 261شمارهٔ ۴۰۹: ایدل اگرت هست سر دلبر خویش 262شمارهٔ ۴۱۰: آن بت که رخی بود ز مه خوبترش 263شمارهٔ ۴۱۱: زهریست فراقت که دلم میچشدش 264شمارهٔ ۴۱۲: ای زلف دلاویز تو بر روی تو خوش 265شمارهٔ ۴۱۳: پیوسته از آن مصحف قرآن در پیش 266شمارهٔ ۴۱۴: دهقان بچه ئی داد می نابم دوش 267شمارهٔ ۴۱۵: آن بت که دلم شیفته شد بر چشمش 268شمارهٔ ۴۱۶: تا از گل سیراب تو بر رست حشیش 269شمارهٔ ۴۱۷: بیا ای ساقی مهوش بیار آن آب چون آ ...270شمارهٔ ۴۱۸: استاد حسین ای بصفا همچو سروش 271شمارهٔ ۴۱۹: گر خوش گذرانی گذرد عمر تو خوش 272شمارهٔ ۴۲۰: آنکس که مهیا بودش وجه معاش 273شمارهٔ ۴۲۱: روزیکه بود صحت و اسباب معاش 274شمارهٔ ۴۲۲: اینخطه اگر چه هست با نزهت و روض 275شمارهٔ ۴۲۳: ایروی دلارای تو رخشنده چو شمع 276شمارهٔ ۴۲۴: آنخواجه که دارد کف دربار چو میغ 277شمارهٔ ۴۲۵: چون آتش و آب گر نشستی در میغ 278شمارهٔ ۴۲۶: از کوی تو دلفکار رفتیم دریغ 279شمارهٔ ۴۲۷: ای حکم ترا مطیع از قاف بقاف 280شمارهٔ ۴۲۸: بگذر بچمن موسم گل جام بکف 281شمارهٔ ۴۲۹: روی تو فروغ آفتابست بلطف 282شمارهٔ ۴۳۰: کنجی ورفاغی و فراغی از خلق 283شمارهٔ ۴۳۱: فریاد ز ناوک جگر دوز فراق 284شمارهٔ ۴۳۲: شب تیره و صبح گشته روشن زافق 285شمارهٔ ۴۳۳: ای در سر تو فتاده سودای عراق 286شمارهٔ ۴۳۴: ای ریخته از شرم کفت ابر عرق 287شمارهٔ ۴۳۵: این گنبد سبز از شفق مرجان رنگ 288شمارهٔ ۴۳۶: با جمله هنروران بکین است فلک 289شمارهٔ ۴۳۷: چون خواجه بشد چه نام باقی و چه نن ...290شمارهٔ ۴۳۸: دلدار من ار سر بفرازد چون چنگ 291شمارهٔ ۴۳۹: مائیم و می روح فزا چون دم مشک 292شمارهٔ ۴۴۰: ای پیکر تو گنج روان همه فضل 293شمارهٔ ۴۴۱: دی شاه بتان سوار اسبی چون پیل 294شمارهٔ ۴۴۲: با نیک و بد زمانه در ساز ایدل 295شمارهٔ ۴۴۳: ز ابروی تو و روی تو در ملک جمال 296شمارهٔ ۴۴۴: تا غالیه گون خال مه مهر گسل 297شمارهٔ ۴۴۵: امروز بگرما به بت مهر گسل 298شمارهٔ ۴۴۶: گفتم بجهم ز زلف جانانه بعقل 299شمارهٔ ۴۴۷: کس خلد و حجیم را ندیدست ایدل 300شمارهٔ ۴۴۸: هر غم که گذشت شد بدلها همه سهل 301شمارهٔ ۴۴۹: خواهد شدن از تن نظر جان زایل 302شمارهٔ ۴۵۰: افسوس که آفتاب عمرم بزوال 303شمارهٔ ۴۵۱: تا مردم چشم پر نمم روز وصال 304شمارهٔ ۴۵۲: هم عاشق آنروی چو مه دارم دل 305شمارهٔ ۴۵۳: در حال حیاتم ای بت مشکین خال 306شمارهٔ ۴۵۴: در پای گل از دست منه ساغر مل 307شمارهٔ ۴۵۵: در حیرتم از روی تو ایماه چکل 308شمارهٔ ۴۵۶: زیبا صنمی بناز کی آب زلال 309شمارهٔ ۴۵۷: پیوسته ز رویت ایمه مهر گسل 310شمارهٔ ۴۵۸: دریای وجود را یکی دان بمثل 311شمارهٔ ۴۵۹: علمی که ترا می نرساند بکمال 312شمارهٔ ۴۶۰: در چشم تو باشد سخنم سحر حلال 313شمارهٔ ۴۶۱: دارد صنم ماهوش زهره جمال 314شمارهٔ ۴۶۲: در خطه سبزوار دیدم امسال 315شمارهٔ ۴۶۳: روزی که دلم شدی بخوبان مایل 316شمارهٔ ۴۶۴: هر کو بحسد بسته همی دارد دل 317شمارهٔ ۴۶۵: ما بر در شکریم و قناعت همه سال 318شمارهٔ ۴۶۶: ایدل طلب گذشته امریست محال 319شمارهٔ ۴۶۷: آن بت که بقد سرو روانش گفتیم 320شمارهٔ ۴۶۸: آن سرو بلند کز غمش پست شدم 321شمارهٔ ۴۶۹: ایدل اگرت کار جهان نیست بکام 322شمارهٔ ۴۷۰: ای سرو روان بر چمن و باغ دلم 323شمارهٔ ۴۷۱: ایشاه بتان در دل و جان جات کنیم 324شمارهٔ ۴۷۲: ایدل چو نمی شکیبی از روی بتم 325شمارهٔ ۴۷۳: ایقد تو سرو جویبار چشمم 326شمارهٔ ۴۷۴: ایدوست بیا تا نفسی شاد شویم 327شمارهٔ ۴۷۵: ای بس که درینمقام دمها زده ایم 328شمارهٔ ۴۷۶: آنها که حلال زادگانند و کرام 329شمارهٔ ۴۷۷: آن کز پی وصل او بجان میپویم 330شمارهٔ ۴۷۸: ای سرو سهی قامت خوش رفتارم 331شمارهٔ ۴۷۹: ای برده سر زلف تو از جای دلم 332شمارهٔ ۴۸۰: آهو چشمی که میرباید هوشم 333شمارهٔ ۴۸۱: افتاد گره بر تن مجروح سقیم 334شمارهٔ ۴۸۲: گر عشق تو چون آب براند خونم 335شمارهٔ ۴۸۳: دلدار بیامد دو سه گامی ز پیم 336شمارهٔ ۴۸۴: هر دم غم جانان المی میدهدم 337شمارهٔ ۴۸۵: هر چند بر نهال دانش رفتم 338شمارهٔ ۴۸۶: در لهو و لعب عمر بسر برد دلم 339شمارهٔ ۴۸۷: گر دل بهوای گوهر و در ندهم 340شمارهٔ ۴۸۸: فرزند گرامی حسن ایجان و دلم 341شمارهٔ ۴۸۹: منزلگه خویش و دوستان جمله بکام 342شمارهٔ ۴۹۰: لقمان که حکیمان جهانراست امام 343شمارهٔ ۴۹۱: در هر دو جهان عاشق آن رومائیم 344شمارهٔ ۴۹۲: شطرنج هوس با صنم طنازم 345شمارهٔ ۴۹۳: تا دست در آنزلف مشوش زده ام 346شمارهٔ ۴۹۴: هر چند بود عارض تو در نظرم 347شمارهٔ ۴۹۵: عمری بهوای جاه گمراه شدیم 348شمارهٔ ۴۹۶: گر با تو بکام دل وصالی یابم 349شمارهٔ ۴۹۷: یکجرعه ز جام لبش ار نوش کنیم 350شمارهٔ ۴۹۸: فرزند اعز محمد ایجان و دلم 351شمارهٔ ۴۹۹: گر من نظری کنم بدان ماه تمام 352شمارهٔ ۵۰۰: گر سر طلبی ز من روانی بدهم 353شمارهٔ ۵۰۱: سید بود آن تن چو سیمت بینم 354شمارهٔ ۵۰۲: چندانکه درین کهنه رباطیم بهم 355شمارهٔ ۵۰۳: پیوسته اگر با می و با معشوقیم 356شمارهٔ ۵۰۴: من صحبت جانانه از ان میخواهم 357شمارهٔ ۵۰۵: با دلبر خود همیشه همدم مائیم 358شمارهٔ ۵۰۶: گفتم که من شیفته بیمار توام 359شمارهٔ ۵۰۷: گفتم که شراب ارغوانی نخورم 360شمارهٔ ۵۰۸: من سوخته دل نزد تو از خامانم 361شمارهٔ ۵۰۹: رخسار ترا ماه ختن میگویم 362شمارهٔ ۵۱۰: درد دل زار و زردی رخ دارم 363شمارهٔ ۵۱۱: ما با همه کس بر در استیناسیم 364شمارهٔ ۵۱۲: تا چند نهد برگ گلت خار دلم 365شمارهٔ ۵۱۳: دارد هوس وصل دلارام دلم 366شمارهٔ ۵۱۴: کردند بجای من بدی جمع لئام 367شمارهٔ ۵۱۵: زین پیش که سودای جنون داشت سرم 368شمارهٔ ۵۱۶: هر چند که در هستی خود مینگرم 369شمارهٔ ۵۱۷: بربود مرا پسته تو خواب از چشم 370شمارهٔ ۵۱۸: نه روح درین زمانه نی تن مائیم 371شمارهٔ ۵۱۹: در صورت اگر چه غیر اغیار نه ایم 372شمارهٔ ۵۲۰: از اهل زمانه مرد بیغم مائیم 373شمارهٔ ۵۲۱: عاشق که باو دوست بنازد مائیم 374شمارهٔ ۵۲۲: گه رنگ رخت ز عارض گل طلبیم 375شمارهٔ ۵۲۳: شد دعوی دوستی در ایام حرام 376شمارهٔ ۵۲۴: ایگل مشو از بلبل خوشگوی نهان 377شمارهٔ ۵۲۵: ایدل طلب وصل دلارام مکن 378شمارهٔ ۵۲۶: آنکس که بدو بود دلم نازستان 379شمارهٔ ۵۲۷: ای از تو جهان برون تو بیرون ز جها ...380شمارهٔ ۵۲۸: ای ابن یمین چند ز می پیمودن 381شمارهٔ ۵۲۹: ای گشته جهان ز نور رایت روشن 382شمارهٔ ۵۳۰: ای زاده خاطر من از تاب و توان 383شمارهٔ ۵۳۱: از بهر نشاط و طرب ای ابن یمین 384شمارهٔ ۵۳۲: ای عاجز از ادراک کمال تو گمان 385شمارهٔ ۵۳۳: اسبی که بمن داد امیر میران 386شمارهٔ ۵۳۴: ای گردش چرخ نیلگون تا کی ازین 387شمارهٔ ۵۳۵: آورد بر من آن نگار من از بستان 388شمارهٔ ۵۳۶: ای ترک بیار باده و در گردان 389شمارهٔ ۵۳۷: آمد خبریکه جان برون رفت ز تن 390شمارهٔ ۵۳۸: ای عادت من مهر رخت ورزیدن 391شمارهٔ ۵۳۹: ای ابن یمین مشقت کلک ببین 392شمارهٔ ۵۴۰: از عشق ویم منع نکو نیست مکن 393شمارهٔ ۵۴۱: یک لحظه خیال رویت ایدلبر من 394شمارهٔ ۵۴۲: باشد بتو دیده رهنمون دل من 395شمارهٔ ۵۴۳: چون بهر نشاط و خرمی شاه جهان 396شمارهٔ ۵۴۴: در حیرتم از قاضی احکام کهن 397شمارهٔ ۵۴۵: خوشباش که روزی رسد ای ابن یمین 398شمارهٔ ۵۴۶: هرگز دهنت ایصنم سیم سرین 399شمارهٔ ۵۴۷: یا رب بچه موجب بمن بیسر و بن 400شمارهٔ ۵۴۸: دی گفت مرا یکی که ای عهد شکن 401شمارهٔ ۵۴۹: دوری ز من ای یار پسندیده من 402شمارهٔ ۵۵۰: خواهی که شوی با طرب و عیش قرین 403شمارهٔ ۵۵۱: هستم ز خیالت ای بت سیم سرین 404شمارهٔ ۵۵۲: در وصف تو هر چند زبان گفت سخن 405شمارهٔ ۵۵۳: باد سحری دوش من و یک دو سه تن 406شمارهٔ ۵۵۴: دی بر سر خاک دوستی دلبر من 407شمارهٔ ۵۵۵: نتوان سخن از دهان تنکت گفتن 408شمارهٔ ۵۵۶: با نرگس جادوی تو گفت ابن یمین 409شمارهٔ ۵۵۷: رفتم بشما هنوز مایل دل من 410شمارهٔ ۵۵۸: گه آتش غم شعله زند در دل من 411شمارهٔ ۵۵۹: شاها چو نمیتوان گرفتن کم نان 412شمارهٔ ۵۶۰: چون زلف بنفشه را صبا داد شکن 413شمارهٔ ۵۶۱: هر چند بود کعبه اسلام کنون 414شمارهٔ ۵۶۲: گر هست کسیکه حکم او هست روان 415شمارهٔ ۵۶۳: در دیده دریا وشم آنجان جهان 416شمارهٔ ۵۶۴: خواهم در زهد را ازین پس بستن 417شمارهٔ ۵۶۵: مائیم ز جور فلک آینه گون 418شمارهٔ ۵۶۶: جان باید و نان و نان نباید بیجان 419شمارهٔ ۵۶۷: لعلت بشکر خنده همیبارد جان 420شمارهٔ ۵۶۸: چون عاقبت الامر بباید مردن 421شمارهٔ ۵۶۹: تا رفت ببرج آتشی کوکب من 422شمارهٔ ۵۷۰: یکچند چراغ آرزوها پف کن 423شمارهٔ ۵۷۱: ای مونس چشم من خیال رخ تو 424شمارهٔ ۵۷۲: ای قبله عشاق جهان ابروی تو 425شمارهٔ ۵۷۳: هم کار دلم بجان رسید از غم تو 426شمارهٔ ۵۷۴: ای صبح امید من چو شام از غم تو 427شمارهٔ ۵۷۵: نائی که سخن بود روان از لب او 428شمارهٔ ۵۷۶: ای گشته خجل زهره ز چنگ خوش تو 429شمارهٔ ۵۷۷: از دولت مخدوم جهان و فر او 430شمارهٔ ۵۷۸: دانی صنما که بر چه سانم بیتو 431شمارهٔ ۵۷۹: ای زلف ترا حلقه و خم تو بر تو 432شمارهٔ ۵۸۰: فرزند حسن ایدل و جانم با تو 433شمارهٔ ۵۸۱: ای نور دو دیده آن سزد مذهب تو 434شمارهٔ ۵۸۲: ای داده گلابرا خجالت خوی تو 435شمارهٔ ۵۸۳: تا حسن رخ تو گشت پیرایه تو 436شمارهٔ ۵۸۴: ایخنده زنان بر مه انور رخ تو 437شمارهٔ ۵۸۵: تا بر در آرزو بود منزل تو 438شمارهٔ ۵۸۶: ایدل کم این دیر کهن گیر و برو 439شمارهٔ ۵۸۷: ای مفتی شرع مکرمت خامه تو 440شمارهٔ ۵۸۸: روزیکه نبد هیچ نشان من و تو 441شمارهٔ ۵۸۹: ایدل ز سخن آنچه مرادست آن گو 442شمارهٔ ۵۹۰: ای چرخ فلک هزار فریاد از تو 443شمارهٔ ۵۹۱: ای بس که جهان باشد و ما خاک شده 444شمارهٔ ۵۹۲: ایدل تو مپندار بجانی زنده 445شمارهٔ ۵۹۳: ایمهر رخ تو جای در دل کرده 446شمارهٔ ۵۹۴: آمد بر من زلف مشوش کرده 447شمارهٔ ۵۹۵: با عشق تو عقل را پریشانی به 448شمارهٔ ۵۹۶: دائم سخن از صدق و صفا گفتن به 449شمارهٔ ۵۹۷: ای ابروی چون کمان تو پیوسته 450شمارهٔ ۵۹۸: دلدار من آنحوروش امروز بگاه 451شمارهٔ ۵۹۹: از مال تو سائلان نکاهند بده 452شمارهٔ ۶۰۰: دلدار مرا دید پریشان گشته 453شمارهٔ ۶۰۱: هر کو نظر افکند بر آن روی چو ماه 454شمارهٔ ۶۰۲: زنهار در سرای خود پیوسته 455شمارهٔ ۶۰۳: او شاه منست و من مرا ورا بنده 456شمارهٔ ۶۰۴: کو بخت که از جهان بیابم بهره 457شمارهٔ ۶۰۵: شاهی که بود نرم دل و آهسته 458شمارهٔ ۶۰۶: شاها علم عفو تو افراشته به 459شمارهٔ ۶۰۷: تا داد بکدخدای دادار بچه 460شمارهٔ ۶۰۸: در عالم تحقیق کسی یابد راه 461شمارهٔ ۶۰۹: رویت که بر اوست مظهر لطف اله 462شمارهٔ ۶۱۰: ای خجلت ماه ختنی جان منی 463شمارهٔ ۶۱۱: ای دور شب فراق آخر بسر آی 464شمارهٔ ۶۱۲: ایدل ز جهان جان بسلامت بردی 465شمارهٔ ۶۱۳: ای بر چمن باغ هنر سرو سهی 466شمارهٔ ۶۱۴: آمد بعیادت برم آنسر و سهی 467شمارهٔ ۶۱۵: ایخواجه توئی انک چو تو گرم روی 468شمارهٔ ۶۱۶: ای جود ترا حاتم طی گشته رهی 469شمارهٔ ۶۱۷: آن بت که بود رخش بهارو باغی 470شمارهٔ ۶۱۸: ای جسته دوا از در هر بیماری 471شمارهٔ ۶۱۹: ایدل ز پی حطام دنیای دنی 472شمارهٔ ۶۲۰: از عمر ترا امید بر خور داری 473شمارهٔ ۶۲۱: ایگوهر پاک از کدامین کانی 474شمارهٔ ۶۲۲: در صورت ما جمال خود می بینی 475شمارهٔ ۶۲۳: از حال من آگهی تو ای بار خدای 476شمارهٔ ۶۲۴: آن نور که کونین بیاراست توئی 477شمارهٔ ۶۲۵: از درد دلم اکر خبر داشته ئی 478شمارهٔ ۶۲۶: آمد ز چمن باد صبا مشکین بوی 479شمارهٔ ۶۲۷: ایدل اگر آشفته یک یار شدی 480شمارهٔ ۶۲۸: از آبحیات سبزه انگیخته ئی 481شمارهٔ ۶۲۹: ای بلبل گلشن فصاحت که توئی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ