به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

ابن یمین

ابن یمینرباعی هاشمارهٔ ۱۷۶: جانرا بزر ارنگه توانستی داشت

1860عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

جانرا بزر ارنگه توانستی داشت
قارونش بزر نگه توانستی داشت
ور تیر اجل کسی توانستی دید
خود را بسپر نگه توانستی داشت

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۷۵: هر کس که ره و رسم جهان نیک شناخت 2شمارهٔ ۱۷۶: جانرا بزر ارنگه توانستی داشت 3شمارهٔ ۱۷۷: کس تیغ چو پهلوان ایران نزدست 4شمارهٔ ۱۷۸: معنیت چو آنجا بگذارد صورت 5شمارهٔ ۱۷۹: در پای دلت گر ز هوس خاری نیست 6شمارهٔ ۱۸۰: هر ذره که موجود شد از مغز و ز پوس ...7شمارهٔ ۱۸۱: وقت طرب و مستی هشیارانست 8شمارهٔ ۱۸۲: هر کس که از این عالم فانی بگذشت 9شمارهٔ ۱۸۳: خرم دل آنک بر صبوحی آموخت 10شمارهٔ ۱۸۴: چون از نظرم سرو سمنبر بگذشت 11شمارهٔ ۱۸۵: جانا رخ تو ماه زر افشان منست 12شمارهٔ ۱۸۶: چشم تو بساحری ز هاروت بهست 13شمارهٔ ۱۸۷: در عشق تو کر سر بنهم باکی نیست 14شمارهٔ ۱۸۸: زلفت صنما مایه ده مشک خطاست 15شمارهٔ ۱۸۹: من رفتم و یادگار جانم بر تست 16شمارهٔ ۱۹۰: هستم صنما ز مهر روی چو مهت 17شمارهٔ ۱۹۱: جان برخی آن پسته شکر شکنت 18شمارهٔ ۱۹۲: وصف قدوخد گر طلبد کس ز منت 19شمارهٔ ۱۹۳: دل بسته آن طره عنبر شکنست 20شمارهٔ ۱۹۴: ما انفس و افاق بدیدیم و گذشت 21شمارهٔ ۱۹۵: دل در سر زلفین بتان نتوان بست 22شمارهٔ ۱۹۶: دی خسرو سیاره چو با شام نشست 23شمارهٔ ۱۹۷: گفتم صنما گر چه رخت همچو مهست 24شمارهٔ ۱۹۸: با ما غضب حیدری از حد بگذشت 25شمارهٔ ۱۹۹: قدت ز صنوبری که برخاست بهست 26شمارهٔ ۲۰۰: خطی که ز رویت ای پریوش برخاست 27شمارهٔ ۲۰۱: گفتم که چرا از شکرت رست نبات 28شمارهٔ ۲۰۲: زلف تو که بس تعبیه ساز افتادست 29شمارهٔ ۲۰۳: من کز سر جان بسوی تو خواهم خاست 30شمارهٔ ۲۰۴: نی دیده به از تو هیچ یاری دیدست 31شمارهٔ ۲۰۵: خطی که ز روی آن سمنبر برخاست 32شمارهٔ ۲۰۶: کس همچو من ار گهر توانستی سفت 33شمارهٔ ۲۰۷: شاه عادل چون بکام دل ببزم می نشست 34شمارهٔ ۲۰۸: ای بخت جوان بیاو در ساغر پیچ 35شمارهٔ ۲۰۹: ای دیده دلم از تو زیانها بر هیچ 36شمارهٔ ۲۱۰: هر زن که ز عشقبازی آری بنکاح 37شمارهٔ ۲۱۱: ای شکر گفتار تو سرمایه روح 38شمارهٔ ۲۱۲: جان تازه کند لعل در افشان ز قدح 39شمارهٔ ۲۱۳: ای گشته خجل ز انرخ گلگون گل سرخ 40شمارهٔ ۲۱۴: ای بنده بالای تو سرو آزاد 41شمارهٔ ۲۱۵: این چرخ سراسیمه بیفایده گرد 42شمارهٔ ۲۱۶: آن بت که بر او غیرت مه می باشد 43شمارهٔ ۲۱۷: آن بت که دمی جفا فراموش نکرد 44شمارهٔ ۲۱۸: آنرا که دماغ و عقل باهش باشد 45شمارهٔ ۲۱۹: اسباب سعادات مرا مجتمع اند 46شمارهٔ ۲۲۰: آنها که چو شانه بر سران میتازند 47شمارهٔ ۲۲۱: آن سبزه که گرد لعل کانی گردد 48شمارهٔ ۲۲۲: آن دل که بر او مهر تو تابان باشد 49شمارهٔ ۲۲۳: اسبی که مرا میر شرفشه بخشید 50شمارهٔ ۲۲۴: اجرام فلک دور بکام تو کنند 51شمارهٔ ۲۲۵: از بهر جهان غم مخور ای نادان مرد 52شمارهٔ ۲۲۶: الچی ز من ار نرد پیاپی ببرد 53شمارهٔ ۲۲۷: آنرا که زر و سیم بد ار زیز نماند 54شمارهٔ ۲۲۸: ایدل چه کنی طرب که فانی باشد 55شمارهٔ ۲۲۹: آنکس که همای همتش پر دارد 56شمارهٔ ۲۳۰: ایدل ز کست گر چه نوائی نرسید 57شمارهٔ ۲۳۱: آن بت که بحسن بیمثالش گفتند 58شمارهٔ ۲۳۲: آنها که درین رباط بی بنیادند 59شمارهٔ ۲۳۳: از سبزه چو گل خورد گکی چند نمود 60شمارهٔ ۲۳۴: آورد خط آن نگار تا بنماید 61شمارهٔ ۲۳۵: ایخواجه علی توئی جهان همه جود 62شمارهٔ ۲۳۶: از دست تو گر زهر خورم نوش شود 63شمارهٔ ۲۳۷: ایدل اگرت کار موافق نبود 64شمارهٔ ۲۳۸: ایدل فلکت گر چه زبون میدارد 65شمارهٔ ۲۳۹: بر آتش غم بکام دل روزی چند 66شمارهٔ ۲۴۰: باد از رخ گل چو برقع نازکشاد 67شمارهٔ ۲۴۱: بودند جهاندار بسی خسرو و گرد 68شمارهٔ ۲۴۲: بنگر که صبا باز چه نیرنگ آورد 69شمارهٔ ۲۴۳: بر خوان خود ار زهر گیا باید خورد 70شمارهٔ ۲۴۴: تا در دل من مهر تو مهوش باشد 71شمارهٔ ۲۴۵: تا جیب تو بهر ماه مطلع کردند 72شمارهٔ ۲۴۶: تا در سرم ای رشک پری چشم بود 73شمارهٔ ۲۴۷: تا در تن من هیچ رگ و پی باشد 74شمارهٔ ۲۴۸: تا مرغ روانت در قفس خواهد بود 75شمارهٔ ۲۴۹: تا دست من از وصل تو کوتاه بود 76شمارهٔ ۲۵۰: تا دل غم آنجان جهان خواهد خورد 77شمارهٔ ۲۵۱: تا یوسف عهد را بچاه افکندند 78شمارهٔ ۲۵۲: تا بسته صحبت کسی خواهی بود 79شمارهٔ ۲۵۳: تا ماتم فرزند علی گشت پدید 80شمارهٔ ۲۵۴: تا قدر بلند آسمان پست شود 81شمارهٔ ۲۵۵: تا ابن یمین از این جهان می نرود 82شمارهٔ ۲۵۶: تا خوی بد یار دگر سان نشود 83شمارهٔ ۲۵۷: تا چرخ و فلک مدار بنیاد نهاد 84شمارهٔ ۲۵۸: چون شب رقم از غالیه بر روز کشید 85شمارهٔ ۲۵۹: انکس که ز عاشقان نشانی دارد 86شمارهٔ ۲۶۰: چون اشکم ازینچشم چو جیحون بچکد 87شمارهٔ ۲۶۱: چون نرکس تو غمزه جادو بگشود 88شمارهٔ ۲۶۲: چون جیش حبش گرد رخش صف میزد 89شمارهٔ ۲۶۳: چون گشت زمین از سپه برف سفید 90شمارهٔ ۲۶۴: چون نرگست آغازه بدمستی کرد 91شمارهٔ ۲۶۵: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 92شمارهٔ ۲۶۶: چشمم چو بر آن رسته دندان افتاد 93شمارهٔ ۲۶۷: چون سرو سهی قد تو پیراسته شد 94شمارهٔ ۲۶۸: خورشید نماز شام چون روی تو دید 95شمارهٔ ۲۶۹: خوش باش که جز تو دگری نیست پدید 96شمارهٔ ۲۷۰: خطش رقم غالیه بر ماه کشید 97شمارهٔ ۲۷۱: خصمت که عناد با تو آغاز کند 98شمارهٔ ۲۷۲: خوشتر ز لب آن بت چین نوش که دید 99شمارهٔ ۲۷۳: دل خون شد و فریادرسی راست نکرد 100شمارهٔ ۲۷۴: در هجر تو از من اثر وعین نماند 101شمارهٔ ۲۷۵: در حال که جانان برم آید برود 102شمارهٔ ۲۷۶: دلبر شب دوش چون ز رخ پرده گشود 103شمارهٔ ۲۷۷: دلبر بجفا ممتحنم میدارد 104شمارهٔ ۲۷۸: روشن شود آنرا که هدایت باشد 105شمارهٔ ۲۷۹: پندم بشنو که هر که این پند شنود 106شمارهٔ ۲۸۰: ز اندیشه هر چه وصف مالی دارد 107شمارهٔ ۲۸۱: شاها ز منت گر چه نمیآید یاد 108شمارهٔ ۲۸۲: گردون نفسی بکار من دور نکرد 109شمارهٔ ۲۸۳: گر دلبر ما غمخور ما خواهد بود 110شمارهٔ ۲۸۴: گر دوست بکام در کنارم باشد 111شمارهٔ ۲۸۵: عاقل سخن ار چه پیش محرم گوید 112شمارهٔ ۲۸۶: مردم نکند روزی خود بیش بجهد 113شمارهٔ ۲۸۷: هر چند که فرزند بسامان باشد 114شمارهٔ ۲۸۸: ما را فلک از دوست اگر دور افکند 115شمارهٔ ۲۸۹: هر کو بجهان بجز خوشی نگزیند 116شمارهٔ ۲۹۰: وقتیکه یلان برند بر کنده حسد 117شمارهٔ ۲۹۱: در کان کرم فضه وارزیز نماند 118شمارهٔ ۲۹۲: گفتند که خرمی در افاق نماند 119شمارهٔ ۲۹۳: هرگز فلکم زیاد می نگذارد 120شمارهٔ ۲۹۴: رویت که در او دیده صفای جان دید 121شمارهٔ ۲۹۵: هرگز بمراد من فلک دور نکرد 122شمارهٔ ۲۹۶: نفسیست مرا که تشنگیش ار بکشد 123شمارهٔ ۲۹۷: یارم چو بباغ وصل خود بار نداد 124شمارهٔ ۲۹۸: شب نیست که دور از تو دلم خون نشود 125شمارهٔ ۲۹۹: هر کو ز هوا در آتش می افتاد 126شمارهٔ ۳۰۰: محمود طبیب چون بطب دست گشود 127شمارهٔ ۳۰۱: گفتند که از برگ گلش خار دمید 128شمارهٔ ۳۰۲: در ابر فنا ماه چگل پنهان شد 129شمارهٔ ۳۰۳: هر فتنه که بر سرم کنون میاید 130شمارهٔ ۳۰۴: گفت آنکه مرا دید ز طاعات بعید 131شمارهٔ ۳۰۵: ملهم چو نعیم این جهان فانی دید 132شمارهٔ ۳۰۶: هر کس که نصیحت بر او خوار بود 133شمارهٔ ۳۰۷: هر کو در جود و مکرمت بسته بود 134شمارهٔ ۳۰۸: شادانکه دلش بغور کاری بیناد 135شمارهٔ ۳۰۹: دانی بچه ماند ای بت حور نژاد 136شمارهٔ ۳۱۰: گفتم بتو هیچ آگهی میاید 137شمارهٔ ۳۱۱: زلفت که دلم بسته بموئی دارد 138شمارهٔ ۳۱۲: گفتم بدل ار چه وقت گفتار نبود 139شمارهٔ ۳۱۳: گل از پی خرده ئی که از خرقه نمود 140شمارهٔ ۳۱۴: رفتند و رویم و هر که آید برود 141شمارهٔ ۳۱۵: نیک و بد این جهان فانی گذرد 142شمارهٔ ۳۱۶: زان پیش که این گنبد دوار نبود 143شمارهٔ ۳۱۷: شادانکه غم زمانه بر دل ننهاد 144شمارهٔ ۳۱۸: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 145شمارهٔ ۳۱۹: هر کو بخرد نیک ز بد بشناسند 146شمارهٔ ۳۲۰: زیور همه بر سرو سمنبر زیبد 147شمارهٔ ۳۲۱: شب نیست که اشک من بقلزم نرسد 148شمارهٔ ۳۲۲: یا رب چو رهی در تو و خود مینگرد 149شمارهٔ ۳۲۳: روزی که ز تن قطع کند جان پیوند 150شمارهٔ ۳۲۴: هر نقش که از پرده فلک بنماید 151شمارهٔ ۳۲۵: هر دل که هوای آشنائی دارد 152شمارهٔ ۳۲۶: در خانه اگر متاع دنیا باشد 153شمارهٔ ۳۲۷: روی چو مهت رشک پری میگردد 154شمارهٔ ۳۲۸: زلف تو که بازی مجازی نکند 155شمارهٔ ۳۲۹: دل باز هوای آشنائی دارد 156شمارهٔ ۳۳۰: گویند هنر مایه اقبال بود 157شمارهٔ ۳۳۱: یاری بگزین کز تو جدائی نکند 158شمارهٔ ۳۳۲: صد ره دلم ار مهر از و برگیرد 159شمارهٔ ۳۳۳: فریاد مرا ز خامه قیر اندود 160شمارهٔ ۳۳۴: در عالم توحید کسی راه برد 161شمارهٔ ۳۳۵: نو مذهبگان که بی یقینی چندند 162شمارهٔ ۳۳۶: هر چند که دخت رز طرب افزاید 163شمارهٔ ۳۳۷: هر شاه و گدا که رخ نماید برود 164شمارهٔ ۳۳۸: ز آوردن خلق سوی صحرای وجود 165شمارهٔ ۳۳۹: رویت که ازو ماه خجل سار شود 166شمارهٔ ۳۴۰: هر کو ز طریقه ددی دور بود 167شمارهٔ ۳۴۱: گر جان من اندر سر او خواهد شد 168شمارهٔ ۳۴۲: هر تن که خدای را بجانی ارزد 169شمارهٔ ۳۴۳: هرچ آن هنر جمله بزرگان باشد 170شمارهٔ ۳۴۴: شبها دل من بسا که عیاری کرد 171شمارهٔ ۳۴۵: هر چند که عمرم نه بسامان گذرد 172شمارهٔ ۳۴۶: هم سهم سعادت بهدف باز رسید 173شمارهٔ ۳۴۷: هر چیز کزو هستی تو پیدا شد 174شمارهٔ ۳۴۸: غریب اگر چه وزیر شه جهان باشد 175شمارهٔ ۳۴۹: خواهی که خدا کار نکو با تو کند 176شمارهٔ ۳۵۰: ای از گل تر روی تو آراسته تر 177شمارهٔ ۳۵۱: ای گردنم از ساعد تو طوق پذیر 178شمارهٔ ۳۵۲: آمد سخنم بلطف چون جانش دار 179شمارهٔ ۳۵۳: از بس که رسید از رخ و از غمزه یار 180شمارهٔ ۳۵۴: از حق بود انچ هست بر مومن و گبر 181شمارهٔ ۳۵۵: ایدل غم نا آمده زنهار مخور 182شمارهٔ ۳۵۶: ایدل اگرت مال شد از دست بدر 183شمارهٔ ۳۵۷: ای از فلکت سهم سعادت شده تیر 184شمارهٔ ۳۵۸: از خنده رعد و گریه ابر بهار 185شمارهٔ ۳۵۹: ایساقی شکر لب طوطی گفتار 186شمارهٔ ۳۶۰: انکس که لبت کرد بشنگرف نگار 187شمارهٔ ۳۶۱: بنگر بفروغ شمع وانطلعت و چهر 188شمارهٔ ۳۶۲: من برکشم این پیرهن زهد ز سر 189شمارهٔ ۳۶۳: چون چشم گشاد نرگس از خواب خمار 190شمارهٔ ۳۶۴: هنگام سپیده دم گل سیب نگر 191شمارهٔ ۳۶۵: چون یافت تن از خلعت شه زینت و فر 192شمارهٔ ۳۶۶: هنگام بهارست بتا باده بیار 193شمارهٔ ۳۶۷: جز لعل لبت که در سخن سفت گهر 194شمارهٔ ۳۶۸: هر چند که پیریم و ضعیفیم و نزار 195شمارهٔ ۳۶۹: تدبیر تو چون باز ندارد تقدیر 196شمارهٔ ۳۷۰: اینهم بشنو ای پسر نیک اختر 197شمارهٔ ۳۷۱: ما تشنه لبانیم می ناب بیار 198شمارهٔ ۳۷۲: در هجر تو از آه من و خون جگر 199شمارهٔ ۳۷۳: گلدسته برخسار تو چون کرد نظر 200شمارهٔ ۳۷۴: داود نبی چو برگشادی اسرار 201شمارهٔ ۳۷۵: روزی بخوشی اگر توان برد بسر 202شمارهٔ ۳۷۶: دلرا سر شعر و شاعری نیست دگر 203شمارهٔ ۳۷۷: گفتتد مرا که بر ابوبکر و عمر 204شمارهٔ ۳۷۸: سردار جهان امیر حاجی دلیر 205شمارهٔ ۳۷۹: فرزند اعز محمد ای کان هنر 206شمارهٔ ۳۸۰: فرزند اعز محمد ای جان پدر 207شمارهٔ ۳۸۱: هر کو ز فریب اهرمن باشد دور 208شمارهٔ ۳۸۲: هم بیخوشی خمر توان برد بسر 209شمارهٔ ۳۸۳: از دل غم روزگار بر دارد زر 210شمارهٔ ۳۸۴: ای زلف و رخت هر دو بهم چون شب و ر ...211شمارهٔ ۳۸۵: آن بت که نکرده ام غمش فاش هنوز 212شمارهٔ ۳۸۶: در عشق من و تو هر دو ایمایه ناز 213شمارهٔ ۳۸۷: تا کرد در جود کف راد تو باز 214شمارهٔ ۳۸۸: گفتیم بدانماه کلهدوز امروز 215شمارهٔ ۳۸۹: در جستن دوستی که باشد دمساز 216شمارهٔ ۳۹۰: پروانه صفت در آتشم زاندم باز 217شمارهٔ ۳۹۱: رفتند و ز رفتگان یکی نامد باز 218شمارهٔ ۳۹۲: دادم بتو دل بوی تو نشنیده هنوز 219شمارهٔ ۳۹۳: یا رب تو جمال آن مه مهر انگیز 220شمارهٔ ۳۹۴: با خوش پسری بحسن چونشمع طراز 221شمارهٔ ۳۹۵: ای یاد تو مونس روان همه کس 222شمارهٔ ۳۹۶: بگرفتمش آن زلف پر از تاب بترس 223شمارهٔ ۳۹۷: لعل تو که آفرینش گوید همه کس 224شمارهٔ ۳۹۸: دارم هوس وصل تو چندانکه مپرس 225شمارهٔ ۳۹۹: خواهی که شوی ای بصفت خیر الناس 226شمارهٔ ۴۰۰: ما با رخ و زلفین تو بی ترس و هراس 227شمارهٔ ۴۰۱: ناکس نشود بدون نوازی تو کس 228شمارهٔ ۴۰۲: ای مونس غم قصه غمخواران پرس 229شمارهٔ ۴۰۳: ای پیک چو نامه ام نهی در دستش 230شمارهٔ ۴۰۴: خصم تو که بر سنان باد سرش 231شمارهٔ ۴۰۵: ای پسته شیرینت شکر خائی خوش 232شمارهٔ ۴۰۶: ای همچو شکر پسته شیرین تو خوش 233شمارهٔ ۴۰۷: هان ابن یمین ز کار آگه میباش 234شمارهٔ ۴۰۸: خواهی که ترا هیچ بدی ناید پیش 235شمارهٔ ۴۰۹: ایدل اگرت هست سر دلبر خویش 236شمارهٔ ۴۱۰: آن بت که رخی بود ز مه خوبترش 237شمارهٔ ۴۱۱: زهریست فراقت که دلم میچشدش 238شمارهٔ ۴۱۲: ای زلف دلاویز تو بر روی تو خوش 239شمارهٔ ۴۱۳: پیوسته از آن مصحف قرآن در پیش 240شمارهٔ ۴۱۴: دهقان بچه ئی داد می نابم دوش 241شمارهٔ ۴۱۵: آن بت که دلم شیفته شد بر چشمش 242شمارهٔ ۴۱۶: تا از گل سیراب تو بر رست حشیش 243شمارهٔ ۴۱۷: بیا ای ساقی مهوش بیار آن آب چون آ ...244شمارهٔ ۴۱۸: استاد حسین ای بصفا همچو سروش 245شمارهٔ ۴۱۹: گر خوش گذرانی گذرد عمر تو خوش 246شمارهٔ ۴۲۰: آنکس که مهیا بودش وجه معاش 247شمارهٔ ۴۲۱: روزیکه بود صحت و اسباب معاش 248شمارهٔ ۴۲۲: اینخطه اگر چه هست با نزهت و روض 249شمارهٔ ۴۲۳: ایروی دلارای تو رخشنده چو شمع 250شمارهٔ ۴۲۴: آنخواجه که دارد کف دربار چو میغ 251شمارهٔ ۴۲۵: چون آتش و آب گر نشستی در میغ 252شمارهٔ ۴۲۶: از کوی تو دلفکار رفتیم دریغ 253شمارهٔ ۴۲۷: ای حکم ترا مطیع از قاف بقاف 254شمارهٔ ۴۲۸: بگذر بچمن موسم گل جام بکف 255شمارهٔ ۴۲۹: روی تو فروغ آفتابست بلطف 256شمارهٔ ۴۳۰: کنجی ورفاغی و فراغی از خلق 257شمارهٔ ۴۳۱: فریاد ز ناوک جگر دوز فراق 258شمارهٔ ۴۳۲: شب تیره و صبح گشته روشن زافق 259شمارهٔ ۴۳۳: ای در سر تو فتاده سودای عراق 260شمارهٔ ۴۳۴: ای ریخته از شرم کفت ابر عرق 261شمارهٔ ۴۳۵: این گنبد سبز از شفق مرجان رنگ 262شمارهٔ ۴۳۶: با جمله هنروران بکین است فلک 263شمارهٔ ۴۳۷: چون خواجه بشد چه نام باقی و چه نن ...264شمارهٔ ۴۳۸: دلدار من ار سر بفرازد چون چنگ 265شمارهٔ ۴۳۹: مائیم و می روح فزا چون دم مشک 266شمارهٔ ۴۴۰: ای پیکر تو گنج روان همه فضل 267شمارهٔ ۴۴۱: دی شاه بتان سوار اسبی چون پیل 268شمارهٔ ۴۴۲: با نیک و بد زمانه در ساز ایدل 269شمارهٔ ۴۴۳: ز ابروی تو و روی تو در ملک جمال 270شمارهٔ ۴۴۴: تا غالیه گون خال مه مهر گسل 271شمارهٔ ۴۴۵: امروز بگرما به بت مهر گسل 272شمارهٔ ۴۴۶: گفتم بجهم ز زلف جانانه بعقل 273شمارهٔ ۴۴۷: کس خلد و حجیم را ندیدست ایدل 274شمارهٔ ۴۴۸: هر غم که گذشت شد بدلها همه سهل 275شمارهٔ ۴۴۹: خواهد شدن از تن نظر جان زایل 276شمارهٔ ۴۵۰: افسوس که آفتاب عمرم بزوال 277شمارهٔ ۴۵۱: تا مردم چشم پر نمم روز وصال 278شمارهٔ ۴۵۲: هم عاشق آنروی چو مه دارم دل 279شمارهٔ ۴۵۳: در حال حیاتم ای بت مشکین خال 280شمارهٔ ۴۵۴: در پای گل از دست منه ساغر مل 281شمارهٔ ۴۵۵: در حیرتم از روی تو ایماه چکل 282شمارهٔ ۴۵۶: زیبا صنمی بناز کی آب زلال 283شمارهٔ ۴۵۷: پیوسته ز رویت ایمه مهر گسل 284شمارهٔ ۴۵۸: دریای وجود را یکی دان بمثل 285شمارهٔ ۴۵۹: علمی که ترا می نرساند بکمال 286شمارهٔ ۴۶۰: در چشم تو باشد سخنم سحر حلال 287شمارهٔ ۴۶۱: دارد صنم ماهوش زهره جمال 288شمارهٔ ۴۶۲: در خطه سبزوار دیدم امسال 289شمارهٔ ۴۶۳: روزی که دلم شدی بخوبان مایل 290شمارهٔ ۴۶۴: هر کو بحسد بسته همی دارد دل 291شمارهٔ ۴۶۵: ما بر در شکریم و قناعت همه سال 292شمارهٔ ۴۶۶: ایدل طلب گذشته امریست محال 293شمارهٔ ۴۶۷: آن بت که بقد سرو روانش گفتیم 294شمارهٔ ۴۶۸: آن سرو بلند کز غمش پست شدم 295شمارهٔ ۴۶۹: ایدل اگرت کار جهان نیست بکام 296شمارهٔ ۴۷۰: ای سرو روان بر چمن و باغ دلم 297شمارهٔ ۴۷۱: ایشاه بتان در دل و جان جات کنیم 298شمارهٔ ۴۷۲: ایدل چو نمی شکیبی از روی بتم 299شمارهٔ ۴۷۳: ایقد تو سرو جویبار چشمم 300شمارهٔ ۴۷۴: ایدوست بیا تا نفسی شاد شویم 301شمارهٔ ۴۷۵: ای بس که درینمقام دمها زده ایم 302شمارهٔ ۴۷۶: آنها که حلال زادگانند و کرام 303شمارهٔ ۴۷۷: آن کز پی وصل او بجان میپویم 304شمارهٔ ۴۷۸: ای سرو سهی قامت خوش رفتارم 305شمارهٔ ۴۷۹: ای برده سر زلف تو از جای دلم 306شمارهٔ ۴۸۰: آهو چشمی که میرباید هوشم 307شمارهٔ ۴۸۱: افتاد گره بر تن مجروح سقیم 308شمارهٔ ۴۸۲: گر عشق تو چون آب براند خونم 309شمارهٔ ۴۸۳: دلدار بیامد دو سه گامی ز پیم 310شمارهٔ ۴۸۴: هر دم غم جانان المی میدهدم 311شمارهٔ ۴۸۵: هر چند بر نهال دانش رفتم 312شمارهٔ ۴۸۶: در لهو و لعب عمر بسر برد دلم 313شمارهٔ ۴۸۷: گر دل بهوای گوهر و در ندهم 314شمارهٔ ۴۸۸: فرزند گرامی حسن ایجان و دلم 315شمارهٔ ۴۸۹: منزلگه خویش و دوستان جمله بکام 316شمارهٔ ۴۹۰: لقمان که حکیمان جهانراست امام 317شمارهٔ ۴۹۱: در هر دو جهان عاشق آن رومائیم 318شمارهٔ ۴۹۲: شطرنج هوس با صنم طنازم 319شمارهٔ ۴۹۳: تا دست در آنزلف مشوش زده ام 320شمارهٔ ۴۹۴: هر چند بود عارض تو در نظرم 321شمارهٔ ۴۹۵: عمری بهوای جاه گمراه شدیم 322شمارهٔ ۴۹۶: گر با تو بکام دل وصالی یابم 323شمارهٔ ۴۹۷: یکجرعه ز جام لبش ار نوش کنیم 324شمارهٔ ۴۹۸: فرزند اعز محمد ایجان و دلم 325شمارهٔ ۴۹۹: گر من نظری کنم بدان ماه تمام 326شمارهٔ ۵۰۰: گر سر طلبی ز من روانی بدهم 327شمارهٔ ۵۰۱: سید بود آن تن چو سیمت بینم 328شمارهٔ ۵۰۲: چندانکه درین کهنه رباطیم بهم 329شمارهٔ ۵۰۳: پیوسته اگر با می و با معشوقیم 330شمارهٔ ۵۰۴: من صحبت جانانه از ان میخواهم 331شمارهٔ ۵۰۵: با دلبر خود همیشه همدم مائیم 332شمارهٔ ۵۰۶: گفتم که من شیفته بیمار توام 333شمارهٔ ۵۰۷: گفتم که شراب ارغوانی نخورم 334شمارهٔ ۵۰۸: من سوخته دل نزد تو از خامانم 335شمارهٔ ۵۰۹: رخسار ترا ماه ختن میگویم 336شمارهٔ ۵۱۰: درد دل زار و زردی رخ دارم 337شمارهٔ ۵۱۱: ما با همه کس بر در استیناسیم 338شمارهٔ ۵۱۲: تا چند نهد برگ گلت خار دلم 339شمارهٔ ۵۱۳: دارد هوس وصل دلارام دلم 340شمارهٔ ۵۱۴: کردند بجای من بدی جمع لئام 341شمارهٔ ۵۱۵: زین پیش که سودای جنون داشت سرم 342شمارهٔ ۵۱۶: هر چند که در هستی خود مینگرم 343شمارهٔ ۵۱۷: بربود مرا پسته تو خواب از چشم 344شمارهٔ ۵۱۸: نه روح درین زمانه نی تن مائیم 345شمارهٔ ۵۱۹: در صورت اگر چه غیر اغیار نه ایم 346شمارهٔ ۵۲۰: از اهل زمانه مرد بیغم مائیم 347شمارهٔ ۵۲۱: عاشق که باو دوست بنازد مائیم 348شمارهٔ ۵۲۲: گه رنگ رخت ز عارض گل طلبیم 349شمارهٔ ۵۲۳: شد دعوی دوستی در ایام حرام 350شمارهٔ ۵۲۴: ایگل مشو از بلبل خوشگوی نهان 351شمارهٔ ۵۲۵: ایدل طلب وصل دلارام مکن 352شمارهٔ ۵۲۶: آنکس که بدو بود دلم نازستان 353شمارهٔ ۵۲۷: ای از تو جهان برون تو بیرون ز جها ...354شمارهٔ ۵۲۸: ای ابن یمین چند ز می پیمودن 355شمارهٔ ۵۲۹: ای گشته جهان ز نور رایت روشن 356شمارهٔ ۵۳۰: ای زاده خاطر من از تاب و توان 357شمارهٔ ۵۳۱: از بهر نشاط و طرب ای ابن یمین 358شمارهٔ ۵۳۲: ای عاجز از ادراک کمال تو گمان 359شمارهٔ ۵۳۳: اسبی که بمن داد امیر میران 360شمارهٔ ۵۳۴: ای گردش چرخ نیلگون تا کی ازین 361شمارهٔ ۵۳۵: آورد بر من آن نگار من از بستان 362شمارهٔ ۵۳۶: ای ترک بیار باده و در گردان 363شمارهٔ ۵۳۷: آمد خبریکه جان برون رفت ز تن 364شمارهٔ ۵۳۸: ای عادت من مهر رخت ورزیدن 365شمارهٔ ۵۳۹: ای ابن یمین مشقت کلک ببین 366شمارهٔ ۵۴۰: از عشق ویم منع نکو نیست مکن 367شمارهٔ ۵۴۱: یک لحظه خیال رویت ایدلبر من 368شمارهٔ ۵۴۲: باشد بتو دیده رهنمون دل من 369شمارهٔ ۵۴۳: چون بهر نشاط و خرمی شاه جهان 370شمارهٔ ۵۴۴: در حیرتم از قاضی احکام کهن 371شمارهٔ ۵۴۵: خوشباش که روزی رسد ای ابن یمین 372شمارهٔ ۵۴۶: هرگز دهنت ایصنم سیم سرین 373شمارهٔ ۵۴۷: یا رب بچه موجب بمن بیسر و بن 374شمارهٔ ۵۴۸: دی گفت مرا یکی که ای عهد شکن 375شمارهٔ ۵۴۹: دوری ز من ای یار پسندیده من 376شمارهٔ ۵۵۰: خواهی که شوی با طرب و عیش قرین 377شمارهٔ ۵۵۱: هستم ز خیالت ای بت سیم سرین 378شمارهٔ ۵۵۲: در وصف تو هر چند زبان گفت سخن 379شمارهٔ ۵۵۳: باد سحری دوش من و یک دو سه تن 380شمارهٔ ۵۵۴: دی بر سر خاک دوستی دلبر من 381شمارهٔ ۵۵۵: نتوان سخن از دهان تنکت گفتن 382شمارهٔ ۵۵۶: با نرگس جادوی تو گفت ابن یمین 383شمارهٔ ۵۵۷: رفتم بشما هنوز مایل دل من 384شمارهٔ ۵۵۸: گه آتش غم شعله زند در دل من 385شمارهٔ ۵۵۹: شاها چو نمیتوان گرفتن کم نان 386شمارهٔ ۵۶۰: چون زلف بنفشه را صبا داد شکن 387شمارهٔ ۵۶۱: هر چند بود کعبه اسلام کنون 388شمارهٔ ۵۶۲: گر هست کسیکه حکم او هست روان 389شمارهٔ ۵۶۳: در دیده دریا وشم آنجان جهان 390شمارهٔ ۵۶۴: خواهم در زهد را ازین پس بستن 391شمارهٔ ۵۶۵: مائیم ز جور فلک آینه گون 392شمارهٔ ۵۶۶: جان باید و نان و نان نباید بیجان 393شمارهٔ ۵۶۷: لعلت بشکر خنده همیبارد جان 394شمارهٔ ۵۶۸: چون عاقبت الامر بباید مردن 395شمارهٔ ۵۶۹: تا رفت ببرج آتشی کوکب من 396شمارهٔ ۵۷۰: یکچند چراغ آرزوها پف کن 397شمارهٔ ۵۷۱: ای مونس چشم من خیال رخ تو 398شمارهٔ ۵۷۲: ای قبله عشاق جهان ابروی تو 399شمارهٔ ۵۷۳: هم کار دلم بجان رسید از غم تو 400شمارهٔ ۵۷۴: ای صبح امید من چو شام از غم تو 401شمارهٔ ۵۷۵: نائی که سخن بود روان از لب او 402شمارهٔ ۵۷۶: ای گشته خجل زهره ز چنگ خوش تو 403شمارهٔ ۵۷۷: از دولت مخدوم جهان و فر او 404شمارهٔ ۵۷۸: دانی صنما که بر چه سانم بیتو 405شمارهٔ ۵۷۹: ای زلف ترا حلقه و خم تو بر تو 406شمارهٔ ۵۸۰: فرزند حسن ایدل و جانم با تو 407شمارهٔ ۵۸۱: ای نور دو دیده آن سزد مذهب تو 408شمارهٔ ۵۸۲: ای داده گلابرا خجالت خوی تو 409شمارهٔ ۵۸۳: تا حسن رخ تو گشت پیرایه تو 410شمارهٔ ۵۸۴: ایخنده زنان بر مه انور رخ تو 411شمارهٔ ۵۸۵: تا بر در آرزو بود منزل تو 412شمارهٔ ۵۸۶: ایدل کم این دیر کهن گیر و برو 413شمارهٔ ۵۸۷: ای مفتی شرع مکرمت خامه تو 414شمارهٔ ۵۸۸: روزیکه نبد هیچ نشان من و تو 415شمارهٔ ۵۸۹: ایدل ز سخن آنچه مرادست آن گو 416شمارهٔ ۵۹۰: ای چرخ فلک هزار فریاد از تو 417شمارهٔ ۵۹۱: ای بس که جهان باشد و ما خاک شده 418شمارهٔ ۵۹۲: ایدل تو مپندار بجانی زنده 419شمارهٔ ۵۹۳: ایمهر رخ تو جای در دل کرده 420شمارهٔ ۵۹۴: آمد بر من زلف مشوش کرده 421شمارهٔ ۵۹۵: با عشق تو عقل را پریشانی به 422شمارهٔ ۵۹۶: دائم سخن از صدق و صفا گفتن به 423شمارهٔ ۵۹۷: ای ابروی چون کمان تو پیوسته 424شمارهٔ ۵۹۸: دلدار من آنحوروش امروز بگاه 425شمارهٔ ۵۹۹: از مال تو سائلان نکاهند بده 426شمارهٔ ۶۰۰: دلدار مرا دید پریشان گشته 427شمارهٔ ۶۰۱: هر کو نظر افکند بر آن روی چو ماه 428شمارهٔ ۶۰۲: زنهار در سرای خود پیوسته 429شمارهٔ ۶۰۳: او شاه منست و من مرا ورا بنده 430شمارهٔ ۶۰۴: کو بخت که از جهان بیابم بهره 431شمارهٔ ۶۰۵: شاهی که بود نرم دل و آهسته 432شمارهٔ ۶۰۶: شاها علم عفو تو افراشته به 433شمارهٔ ۶۰۷: تا داد بکدخدای دادار بچه 434شمارهٔ ۶۰۸: در عالم تحقیق کسی یابد راه 435شمارهٔ ۶۰۹: رویت که بر اوست مظهر لطف اله 436شمارهٔ ۶۱۰: ای خجلت ماه ختنی جان منی 437شمارهٔ ۶۱۱: ای دور شب فراق آخر بسر آی 438شمارهٔ ۶۱۲: ایدل ز جهان جان بسلامت بردی 439شمارهٔ ۶۱۳: ای بر چمن باغ هنر سرو سهی 440شمارهٔ ۶۱۴: آمد بعیادت برم آنسر و سهی 441شمارهٔ ۶۱۵: ایخواجه توئی انک چو تو گرم روی 442شمارهٔ ۶۱۶: ای جود ترا حاتم طی گشته رهی 443شمارهٔ ۶۱۷: آن بت که بود رخش بهارو باغی 444شمارهٔ ۶۱۸: ای جسته دوا از در هر بیماری 445شمارهٔ ۶۱۹: ایدل ز پی حطام دنیای دنی 446شمارهٔ ۶۲۰: از عمر ترا امید بر خور داری 447شمارهٔ ۶۲۱: ایگوهر پاک از کدامین کانی 448شمارهٔ ۶۲۲: در صورت ما جمال خود می بینی 449شمارهٔ ۶۲۳: از حال من آگهی تو ای بار خدای 450شمارهٔ ۶۲۴: آن نور که کونین بیاراست توئی 451شمارهٔ ۶۲۵: از درد دلم اکر خبر داشته ئی 452شمارهٔ ۶۲۶: آمد ز چمن باد صبا مشکین بوی 453شمارهٔ ۶۲۷: ایدل اگر آشفته یک یار شدی 454شمارهٔ ۶۲۸: از آبحیات سبزه انگیخته ئی 455شمارهٔ ۶۲۹: ای بلبل گلشن فصاحت که توئی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ