به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

ابن یمین

ابن یمینرباعی هاشمارهٔ ۹۲: ای رنگرز این خوی بدت ننگی نیست

1780عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

ای رنگرز این خوی بدت ننگی نیست
با من سخن تو هیچ بی جنگی نیست
در حیرتم از طالع شوریده خویش
کز رنگرزان نیز مرا رنگی نیست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۹۱: ایگل خجل از عارض چون نسترنت 2شمارهٔ ۹۲: ای رنگرز این خوی بدت ننگی نیست 3شمارهٔ ۹۳: ای سرمه چشم بنده خاک کویت 4شمارهٔ ۹۴: از بس که دلم با سر زلف تو نشست 5شمارهٔ ۹۵: رخسار تو آئینه دیرینه ماست 6شمارهٔ ۹۶: بیروی تو دل صبور گردد هیهات 7شمارهٔ ۹۷: بر عارض آن بت که توان تن ازوست 8شمارهٔ ۹۸: بر اوج فلک دوش چو خورشید بگشت 9شمارهٔ ۹۹: بیزحمت مشاطه رخت همچو مهست 10شمارهٔ ۱۰۰: بیوصل تو کار دل قوی با خلل است 11شمارهٔ ۱۰۱: بی خنده آن پسته شکر شکنت 12شمارهٔ ۱۰۲: با روی چو روزت بقمر حاجت نیست 13شمارهٔ ۱۰۳: بر من صنما جور تو امروزی نیست 14شمارهٔ ۱۰۴: گر حرص زیر دست و طمع زیر پای تست 15شمارهٔ ۱۰۵: دردا که گل و موسم گلزار گذشت 16شمارهٔ ۱۰۶: بیچاره دلم چو محرم راز نیافت 17شمارهٔ ۱۰۷: بگذشت حیات آنکه دلشاد بزیست 18شمارهٔ ۱۰۸: باشه که بخوبی رخش افزون ز مهست 19شمارهٔ ۱۰۹: بر چشم و دلم زغم نمی نیست که نیست 20شمارهٔ ۱۱۰: تا از چمن آن سرو خرامان بگذشت 21شمارهٔ ۱۱۱: تا سقف سپهر نیل پیکر بر پاست 22شمارهٔ ۱۱۲: تا یار بحج رفت ز ما ببریدست 23شمارهٔ ۱۱۳: تا بر مه تابانش ز عنبر قوس است 24شمارهٔ ۱۱۴: تن در غمش از هلال باریکترست 25شمارهٔ ۱۱۵: تا دیده من دید زهر خوبترت 26شمارهٔ ۱۱۶: تا آبله رخ بر رخ دلدار ز دست 27شمارهٔ ۱۱۷: تا چند کشم صد ضرر از چشم خوشت 28شمارهٔ ۱۱۸: تا رست بگرد شکرت شاخ نبات 29شمارهٔ ۱۱۹: تا روی ترا بدیدم ایعشوه پرست 30شمارهٔ ۱۲۰: تا بسته نگردد بکل ابواب حیات 31شمارهٔ ۱۲۱: برخیز سحرگه ای صبا چابک و چست 32شمارهٔ ۱۲۲: چون آکهیی نبینم از توحیدت 33شمارهٔ ۱۲۳: چون تعبیه جهانیان بسیارست 34شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته نشان عاشقان بد نامیست 35شمارهٔ ۱۲۵: در روضه توحید اگر بارت نیست 36شمارهٔ ۱۲۶: گر دور فلک تابع فرمان تو نیست 37شمارهٔ ۱۲۷: سردار جهان خواجه که آئینش سخاست 38شمارهٔ ۱۲۸: شاها ز تو کار عالمی سامان یافت 39شمارهٔ ۱۲۹: دل شد ز پی وصل دلارام ز دست 40شمارهٔ ۱۳۰: رنگ تو بتازگی ز گلنار بهست 41شمارهٔ ۱۳۱: شیرین پسرا عزم حجازت ز چه خاست 42شمارهٔ ۱۳۲: نقش عیادت ار چه بصورت عبادتست 43شمارهٔ ۱۳۳: در کارگه وجود هر نقش که هست 44شمارهٔ ۱۳۴: گفتم نخورم باده که کاری نه نکوست 45شمارهٔ ۱۳۵: در وحدت کاینات آنرا که شکیست 46شمارهٔ ۱۳۶: هر کو بسعادتی رسد روزی بیست 47شمارهٔ ۱۳۷: گر هر چه کند بنده بتقدیر خداست 48شمارهٔ ۱۳۸: در راه یقین مرد درنگی هیچست 49شمارهٔ ۱۳۹: مائیم و می ناب و بتی خوب سرشت 50شمارهٔ ۱۴۰: هر کو دهنت ای بت جانی دیدست 51شمارهٔ ۱۴۱: حاصل چه از این که صورت خواجه نکوس ...52شمارهٔ ۱۴۲: می از شر و شور و عربده خالی نیست 53شمارهٔ ۱۴۳: سید پسرا روی تو ماه ختن است 54شمارهٔ ۱۴۴: دیوانه دلم که میل طبعش بهواست 55شمارهٔ ۱۴۵: چون باد صبا غنچه گلرا بشکافت 56شمارهٔ ۱۴۶: در خاطرم این لطیف مصراع گذشت 57شمارهٔ ۱۴۷: صاحب نظری خوش سخنی فرمودست 58شمارهٔ ۱۴۸: هر چیز که در ازل بدان فرمان نیست 59شمارهٔ ۱۴۹: دی گفت یکی که داشت با من دل راست 60شمارهٔ ۱۵۰: گردون که سوی سفله و دونش نظرست 61شمارهٔ ۱۵۱: هر روز ترا بمن گمانی دگرست 62شمارهٔ ۱۵۲: گفتم دل من گر چه که غرق خونست 63شمارهٔ ۱۵۳: در عهد تو گلزار ثنا مدروس است 64شمارهٔ ۱۵۴: سلطان گل ار چه با بسی برگ و نواست 65شمارهٔ ۱۵۵: گیرم که بصد رسید عمریکه تر است 66شمارهٔ ۱۵۶: خوش باش دمی که زندگانی باقیست 67شمارهٔ ۱۵۷: در روضه جان تاره نباتی خضرست 68شمارهٔ ۱۵۸: دی ابن یمین صبحدمی جام بدست 69شمارهٔ ۱۵۹: دل شاد بروی دلستان خضرست 70شمارهٔ ۱۶۰: زلف تو که سرگشته بکردار منست 71شمارهٔ ۱۶۱: رفتی و شکیب از دل عشاق برفت 72شمارهٔ ۱۶۲: هر حادثه ئی که آمد از نرم و درشت 73شمارهٔ ۱۶۳: یک غم نبود کز تو نصیب ما نیست 74شمارهٔ ۱۶۴: عشاق ترا امید بهر وزی نیست 75شمارهٔ ۱۶۵: نیلوفر تر بر سر آبت چه خوشست 76شمارهٔ ۱۶۶: گل کز زرسا و خرده ئی چند اندوخت 77شمارهٔ ۱۶۷: روی تو و ماه آسمان هر دو یکیست 78شمارهٔ ۱۶۸: عشق لب و دندان چو لعل و گهرت 79شمارهٔ ۱۶۹: گر کار تو نیکست بتدبیر تو نیست 80شمارهٔ ۱۷۰: چون چشم خوشت نرگس اگر رنجورست 81شمارهٔ ۱۷۱: لعلت صدفی پر گهر مخزونست 82شمارهٔ ۱۷۲: در باغ جمالت ای بت عشوه پرست 83شمارهٔ ۱۷۳: جانا لب میگون تو روح ما نیست 84شمارهٔ ۱۷۴: راحت ز طبیعت جهان مهجورست 85شمارهٔ ۱۷۵: هر کس که ره و رسم جهان نیک شناخت 86شمارهٔ ۱۷۶: جانرا بزر ارنگه توانستی داشت 87شمارهٔ ۱۷۷: کس تیغ چو پهلوان ایران نزدست 88شمارهٔ ۱۷۸: معنیت چو آنجا بگذارد صورت 89شمارهٔ ۱۷۹: در پای دلت گر ز هوس خاری نیست 90شمارهٔ ۱۸۰: هر ذره که موجود شد از مغز و ز پوس ...91شمارهٔ ۱۸۱: وقت طرب و مستی هشیارانست 92شمارهٔ ۱۸۲: هر کس که از این عالم فانی بگذشت 93شمارهٔ ۱۸۳: خرم دل آنک بر صبوحی آموخت 94شمارهٔ ۱۸۴: چون از نظرم سرو سمنبر بگذشت 95شمارهٔ ۱۸۵: جانا رخ تو ماه زر افشان منست 96شمارهٔ ۱۸۶: چشم تو بساحری ز هاروت بهست 97شمارهٔ ۱۸۷: در عشق تو کر سر بنهم باکی نیست 98شمارهٔ ۱۸۸: زلفت صنما مایه ده مشک خطاست 99شمارهٔ ۱۸۹: من رفتم و یادگار جانم بر تست 100شمارهٔ ۱۹۰: هستم صنما ز مهر روی چو مهت 101شمارهٔ ۱۹۱: جان برخی آن پسته شکر شکنت 102شمارهٔ ۱۹۲: وصف قدوخد گر طلبد کس ز منت 103شمارهٔ ۱۹۳: دل بسته آن طره عنبر شکنست 104شمارهٔ ۱۹۴: ما انفس و افاق بدیدیم و گذشت 105شمارهٔ ۱۹۵: دل در سر زلفین بتان نتوان بست 106شمارهٔ ۱۹۶: دی خسرو سیاره چو با شام نشست 107شمارهٔ ۱۹۷: گفتم صنما گر چه رخت همچو مهست 108شمارهٔ ۱۹۸: با ما غضب حیدری از حد بگذشت 109شمارهٔ ۱۹۹: قدت ز صنوبری که برخاست بهست 110شمارهٔ ۲۰۰: خطی که ز رویت ای پریوش برخاست 111شمارهٔ ۲۰۱: گفتم که چرا از شکرت رست نبات 112شمارهٔ ۲۰۲: زلف تو که بس تعبیه ساز افتادست 113شمارهٔ ۲۰۳: من کز سر جان بسوی تو خواهم خاست 114شمارهٔ ۲۰۴: نی دیده به از تو هیچ یاری دیدست 115شمارهٔ ۲۰۵: خطی که ز روی آن سمنبر برخاست 116شمارهٔ ۲۰۶: کس همچو من ار گهر توانستی سفت 117شمارهٔ ۲۰۷: شاه عادل چون بکام دل ببزم می نشست 118شمارهٔ ۲۰۸: ای بخت جوان بیاو در ساغر پیچ 119شمارهٔ ۲۰۹: ای دیده دلم از تو زیانها بر هیچ 120شمارهٔ ۲۱۰: هر زن که ز عشقبازی آری بنکاح 121شمارهٔ ۲۱۱: ای شکر گفتار تو سرمایه روح 122شمارهٔ ۲۱۲: جان تازه کند لعل در افشان ز قدح 123شمارهٔ ۲۱۳: ای گشته خجل ز انرخ گلگون گل سرخ 124شمارهٔ ۲۱۴: ای بنده بالای تو سرو آزاد 125شمارهٔ ۲۱۵: این چرخ سراسیمه بیفایده گرد 126شمارهٔ ۲۱۶: آن بت که بر او غیرت مه می باشد 127شمارهٔ ۲۱۷: آن بت که دمی جفا فراموش نکرد 128شمارهٔ ۲۱۸: آنرا که دماغ و عقل باهش باشد 129شمارهٔ ۲۱۹: اسباب سعادات مرا مجتمع اند 130شمارهٔ ۲۲۰: آنها که چو شانه بر سران میتازند 131شمارهٔ ۲۲۱: آن سبزه که گرد لعل کانی گردد 132شمارهٔ ۲۲۲: آن دل که بر او مهر تو تابان باشد 133شمارهٔ ۲۲۳: اسبی که مرا میر شرفشه بخشید 134شمارهٔ ۲۲۴: اجرام فلک دور بکام تو کنند 135شمارهٔ ۲۲۵: از بهر جهان غم مخور ای نادان مرد 136شمارهٔ ۲۲۶: الچی ز من ار نرد پیاپی ببرد 137شمارهٔ ۲۲۷: آنرا که زر و سیم بد ار زیز نماند 138شمارهٔ ۲۲۸: ایدل چه کنی طرب که فانی باشد 139شمارهٔ ۲۲۹: آنکس که همای همتش پر دارد 140شمارهٔ ۲۳۰: ایدل ز کست گر چه نوائی نرسید 141شمارهٔ ۲۳۱: آن بت که بحسن بیمثالش گفتند 142شمارهٔ ۲۳۲: آنها که درین رباط بی بنیادند 143شمارهٔ ۲۳۳: از سبزه چو گل خورد گکی چند نمود 144شمارهٔ ۲۳۴: آورد خط آن نگار تا بنماید 145شمارهٔ ۲۳۵: ایخواجه علی توئی جهان همه جود 146شمارهٔ ۲۳۶: از دست تو گر زهر خورم نوش شود 147شمارهٔ ۲۳۷: ایدل اگرت کار موافق نبود 148شمارهٔ ۲۳۸: ایدل فلکت گر چه زبون میدارد 149شمارهٔ ۲۳۹: بر آتش غم بکام دل روزی چند 150شمارهٔ ۲۴۰: باد از رخ گل چو برقع نازکشاد 151شمارهٔ ۲۴۱: بودند جهاندار بسی خسرو و گرد 152شمارهٔ ۲۴۲: بنگر که صبا باز چه نیرنگ آورد 153شمارهٔ ۲۴۳: بر خوان خود ار زهر گیا باید خورد 154شمارهٔ ۲۴۴: تا در دل من مهر تو مهوش باشد 155شمارهٔ ۲۴۵: تا جیب تو بهر ماه مطلع کردند 156شمارهٔ ۲۴۶: تا در سرم ای رشک پری چشم بود 157شمارهٔ ۲۴۷: تا در تن من هیچ رگ و پی باشد 158شمارهٔ ۲۴۸: تا مرغ روانت در قفس خواهد بود 159شمارهٔ ۲۴۹: تا دست من از وصل تو کوتاه بود 160شمارهٔ ۲۵۰: تا دل غم آنجان جهان خواهد خورد 161شمارهٔ ۲۵۱: تا یوسف عهد را بچاه افکندند 162شمارهٔ ۲۵۲: تا بسته صحبت کسی خواهی بود 163شمارهٔ ۲۵۳: تا ماتم فرزند علی گشت پدید 164شمارهٔ ۲۵۴: تا قدر بلند آسمان پست شود 165شمارهٔ ۲۵۵: تا ابن یمین از این جهان می نرود 166شمارهٔ ۲۵۶: تا خوی بد یار دگر سان نشود 167شمارهٔ ۲۵۷: تا چرخ و فلک مدار بنیاد نهاد 168شمارهٔ ۲۵۸: چون شب رقم از غالیه بر روز کشید 169شمارهٔ ۲۵۹: انکس که ز عاشقان نشانی دارد 170شمارهٔ ۲۶۰: چون اشکم ازینچشم چو جیحون بچکد 171شمارهٔ ۲۶۱: چون نرکس تو غمزه جادو بگشود 172شمارهٔ ۲۶۲: چون جیش حبش گرد رخش صف میزد 173شمارهٔ ۲۶۳: چون گشت زمین از سپه برف سفید 174شمارهٔ ۲۶۴: چون نرگست آغازه بدمستی کرد 175شمارهٔ ۲۶۵: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 176شمارهٔ ۲۶۶: چشمم چو بر آن رسته دندان افتاد 177شمارهٔ ۲۶۷: چون سرو سهی قد تو پیراسته شد 178شمارهٔ ۲۶۸: خورشید نماز شام چون روی تو دید 179شمارهٔ ۲۶۹: خوش باش که جز تو دگری نیست پدید 180شمارهٔ ۲۷۰: خطش رقم غالیه بر ماه کشید 181شمارهٔ ۲۷۱: خصمت که عناد با تو آغاز کند 182شمارهٔ ۲۷۲: خوشتر ز لب آن بت چین نوش که دید 183شمارهٔ ۲۷۳: دل خون شد و فریادرسی راست نکرد 184شمارهٔ ۲۷۴: در هجر تو از من اثر وعین نماند 185شمارهٔ ۲۷۵: در حال که جانان برم آید برود 186شمارهٔ ۲۷۶: دلبر شب دوش چون ز رخ پرده گشود 187شمارهٔ ۲۷۷: دلبر بجفا ممتحنم میدارد 188شمارهٔ ۲۷۸: روشن شود آنرا که هدایت باشد 189شمارهٔ ۲۷۹: پندم بشنو که هر که این پند شنود 190شمارهٔ ۲۸۰: ز اندیشه هر چه وصف مالی دارد 191شمارهٔ ۲۸۱: شاها ز منت گر چه نمیآید یاد 192شمارهٔ ۲۸۲: گردون نفسی بکار من دور نکرد 193شمارهٔ ۲۸۳: گر دلبر ما غمخور ما خواهد بود 194شمارهٔ ۲۸۴: گر دوست بکام در کنارم باشد 195شمارهٔ ۲۸۵: عاقل سخن ار چه پیش محرم گوید 196شمارهٔ ۲۸۶: مردم نکند روزی خود بیش بجهد 197شمارهٔ ۲۸۷: هر چند که فرزند بسامان باشد 198شمارهٔ ۲۸۸: ما را فلک از دوست اگر دور افکند 199شمارهٔ ۲۸۹: هر کو بجهان بجز خوشی نگزیند 200شمارهٔ ۲۹۰: وقتیکه یلان برند بر کنده حسد 201شمارهٔ ۲۹۱: در کان کرم فضه وارزیز نماند 202شمارهٔ ۲۹۲: گفتند که خرمی در افاق نماند 203شمارهٔ ۲۹۳: هرگز فلکم زیاد می نگذارد 204شمارهٔ ۲۹۴: رویت که در او دیده صفای جان دید 205شمارهٔ ۲۹۵: هرگز بمراد من فلک دور نکرد 206شمارهٔ ۲۹۶: نفسیست مرا که تشنگیش ار بکشد 207شمارهٔ ۲۹۷: یارم چو بباغ وصل خود بار نداد 208شمارهٔ ۲۹۸: شب نیست که دور از تو دلم خون نشود 209شمارهٔ ۲۹۹: هر کو ز هوا در آتش می افتاد 210شمارهٔ ۳۰۰: محمود طبیب چون بطب دست گشود 211شمارهٔ ۳۰۱: گفتند که از برگ گلش خار دمید 212شمارهٔ ۳۰۲: در ابر فنا ماه چگل پنهان شد 213شمارهٔ ۳۰۳: هر فتنه که بر سرم کنون میاید 214شمارهٔ ۳۰۴: گفت آنکه مرا دید ز طاعات بعید 215شمارهٔ ۳۰۵: ملهم چو نعیم این جهان فانی دید 216شمارهٔ ۳۰۶: هر کس که نصیحت بر او خوار بود 217شمارهٔ ۳۰۷: هر کو در جود و مکرمت بسته بود 218شمارهٔ ۳۰۸: شادانکه دلش بغور کاری بیناد 219شمارهٔ ۳۰۹: دانی بچه ماند ای بت حور نژاد 220شمارهٔ ۳۱۰: گفتم بتو هیچ آگهی میاید 221شمارهٔ ۳۱۱: زلفت که دلم بسته بموئی دارد 222شمارهٔ ۳۱۲: گفتم بدل ار چه وقت گفتار نبود 223شمارهٔ ۳۱۳: گل از پی خرده ئی که از خرقه نمود 224شمارهٔ ۳۱۴: رفتند و رویم و هر که آید برود 225شمارهٔ ۳۱۵: نیک و بد این جهان فانی گذرد 226شمارهٔ ۳۱۶: زان پیش که این گنبد دوار نبود 227شمارهٔ ۳۱۷: شادانکه غم زمانه بر دل ننهاد 228شمارهٔ ۳۱۸: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 229شمارهٔ ۳۱۹: هر کو بخرد نیک ز بد بشناسند 230شمارهٔ ۳۲۰: زیور همه بر سرو سمنبر زیبد 231شمارهٔ ۳۲۱: شب نیست که اشک من بقلزم نرسد 232شمارهٔ ۳۲۲: یا رب چو رهی در تو و خود مینگرد 233شمارهٔ ۳۲۳: روزی که ز تن قطع کند جان پیوند 234شمارهٔ ۳۲۴: هر نقش که از پرده فلک بنماید 235شمارهٔ ۳۲۵: هر دل که هوای آشنائی دارد 236شمارهٔ ۳۲۶: در خانه اگر متاع دنیا باشد 237شمارهٔ ۳۲۷: روی چو مهت رشک پری میگردد 238شمارهٔ ۳۲۸: زلف تو که بازی مجازی نکند 239شمارهٔ ۳۲۹: دل باز هوای آشنائی دارد 240شمارهٔ ۳۳۰: گویند هنر مایه اقبال بود 241شمارهٔ ۳۳۱: یاری بگزین کز تو جدائی نکند 242شمارهٔ ۳۳۲: صد ره دلم ار مهر از و برگیرد 243شمارهٔ ۳۳۳: فریاد مرا ز خامه قیر اندود 244شمارهٔ ۳۳۴: در عالم توحید کسی راه برد 245شمارهٔ ۳۳۵: نو مذهبگان که بی یقینی چندند 246شمارهٔ ۳۳۶: هر چند که دخت رز طرب افزاید 247شمارهٔ ۳۳۷: هر شاه و گدا که رخ نماید برود 248شمارهٔ ۳۳۸: ز آوردن خلق سوی صحرای وجود 249شمارهٔ ۳۳۹: رویت که ازو ماه خجل سار شود 250شمارهٔ ۳۴۰: هر کو ز طریقه ددی دور بود 251شمارهٔ ۳۴۱: گر جان من اندر سر او خواهد شد 252شمارهٔ ۳۴۲: هر تن که خدای را بجانی ارزد 253شمارهٔ ۳۴۳: هرچ آن هنر جمله بزرگان باشد 254شمارهٔ ۳۴۴: شبها دل من بسا که عیاری کرد 255شمارهٔ ۳۴۵: هر چند که عمرم نه بسامان گذرد 256شمارهٔ ۳۴۶: هم سهم سعادت بهدف باز رسید 257شمارهٔ ۳۴۷: هر چیز کزو هستی تو پیدا شد 258شمارهٔ ۳۴۸: غریب اگر چه وزیر شه جهان باشد 259شمارهٔ ۳۴۹: خواهی که خدا کار نکو با تو کند 260شمارهٔ ۳۵۰: ای از گل تر روی تو آراسته تر 261شمارهٔ ۳۵۱: ای گردنم از ساعد تو طوق پذیر 262شمارهٔ ۳۵۲: آمد سخنم بلطف چون جانش دار 263شمارهٔ ۳۵۳: از بس که رسید از رخ و از غمزه یار 264شمارهٔ ۳۵۴: از حق بود انچ هست بر مومن و گبر 265شمارهٔ ۳۵۵: ایدل غم نا آمده زنهار مخور 266شمارهٔ ۳۵۶: ایدل اگرت مال شد از دست بدر 267شمارهٔ ۳۵۷: ای از فلکت سهم سعادت شده تیر 268شمارهٔ ۳۵۸: از خنده رعد و گریه ابر بهار 269شمارهٔ ۳۵۹: ایساقی شکر لب طوطی گفتار 270شمارهٔ ۳۶۰: انکس که لبت کرد بشنگرف نگار 271شمارهٔ ۳۶۱: بنگر بفروغ شمع وانطلعت و چهر 272شمارهٔ ۳۶۲: من برکشم این پیرهن زهد ز سر 273شمارهٔ ۳۶۳: چون چشم گشاد نرگس از خواب خمار 274شمارهٔ ۳۶۴: هنگام سپیده دم گل سیب نگر 275شمارهٔ ۳۶۵: چون یافت تن از خلعت شه زینت و فر 276شمارهٔ ۳۶۶: هنگام بهارست بتا باده بیار 277شمارهٔ ۳۶۷: جز لعل لبت که در سخن سفت گهر 278شمارهٔ ۳۶۸: هر چند که پیریم و ضعیفیم و نزار 279شمارهٔ ۳۶۹: تدبیر تو چون باز ندارد تقدیر 280شمارهٔ ۳۷۰: اینهم بشنو ای پسر نیک اختر 281شمارهٔ ۳۷۱: ما تشنه لبانیم می ناب بیار 282شمارهٔ ۳۷۲: در هجر تو از آه من و خون جگر 283شمارهٔ ۳۷۳: گلدسته برخسار تو چون کرد نظر 284شمارهٔ ۳۷۴: داود نبی چو برگشادی اسرار 285شمارهٔ ۳۷۵: روزی بخوشی اگر توان برد بسر 286شمارهٔ ۳۷۶: دلرا سر شعر و شاعری نیست دگر 287شمارهٔ ۳۷۷: گفتتد مرا که بر ابوبکر و عمر 288شمارهٔ ۳۷۸: سردار جهان امیر حاجی دلیر 289شمارهٔ ۳۷۹: فرزند اعز محمد ای کان هنر 290شمارهٔ ۳۸۰: فرزند اعز محمد ای جان پدر 291شمارهٔ ۳۸۱: هر کو ز فریب اهرمن باشد دور 292شمارهٔ ۳۸۲: هم بیخوشی خمر توان برد بسر 293شمارهٔ ۳۸۳: از دل غم روزگار بر دارد زر 294شمارهٔ ۳۸۴: ای زلف و رخت هر دو بهم چون شب و ر ...295شمارهٔ ۳۸۵: آن بت که نکرده ام غمش فاش هنوز 296شمارهٔ ۳۸۶: در عشق من و تو هر دو ایمایه ناز 297شمارهٔ ۳۸۷: تا کرد در جود کف راد تو باز 298شمارهٔ ۳۸۸: گفتیم بدانماه کلهدوز امروز 299شمارهٔ ۳۸۹: در جستن دوستی که باشد دمساز 300شمارهٔ ۳۹۰: پروانه صفت در آتشم زاندم باز 301شمارهٔ ۳۹۱: رفتند و ز رفتگان یکی نامد باز 302شمارهٔ ۳۹۲: دادم بتو دل بوی تو نشنیده هنوز 303شمارهٔ ۳۹۳: یا رب تو جمال آن مه مهر انگیز 304شمارهٔ ۳۹۴: با خوش پسری بحسن چونشمع طراز 305شمارهٔ ۳۹۵: ای یاد تو مونس روان همه کس 306شمارهٔ ۳۹۶: بگرفتمش آن زلف پر از تاب بترس 307شمارهٔ ۳۹۷: لعل تو که آفرینش گوید همه کس 308شمارهٔ ۳۹۸: دارم هوس وصل تو چندانکه مپرس 309شمارهٔ ۳۹۹: خواهی که شوی ای بصفت خیر الناس 310شمارهٔ ۴۰۰: ما با رخ و زلفین تو بی ترس و هراس 311شمارهٔ ۴۰۱: ناکس نشود بدون نوازی تو کس 312شمارهٔ ۴۰۲: ای مونس غم قصه غمخواران پرس 313شمارهٔ ۴۰۳: ای پیک چو نامه ام نهی در دستش 314شمارهٔ ۴۰۴: خصم تو که بر سنان باد سرش 315شمارهٔ ۴۰۵: ای پسته شیرینت شکر خائی خوش 316شمارهٔ ۴۰۶: ای همچو شکر پسته شیرین تو خوش 317شمارهٔ ۴۰۷: هان ابن یمین ز کار آگه میباش 318شمارهٔ ۴۰۸: خواهی که ترا هیچ بدی ناید پیش 319شمارهٔ ۴۰۹: ایدل اگرت هست سر دلبر خویش 320شمارهٔ ۴۱۰: آن بت که رخی بود ز مه خوبترش 321شمارهٔ ۴۱۱: زهریست فراقت که دلم میچشدش 322شمارهٔ ۴۱۲: ای زلف دلاویز تو بر روی تو خوش 323شمارهٔ ۴۱۳: پیوسته از آن مصحف قرآن در پیش 324شمارهٔ ۴۱۴: دهقان بچه ئی داد می نابم دوش 325شمارهٔ ۴۱۵: آن بت که دلم شیفته شد بر چشمش 326شمارهٔ ۴۱۶: تا از گل سیراب تو بر رست حشیش 327شمارهٔ ۴۱۷: بیا ای ساقی مهوش بیار آن آب چون آ ...328شمارهٔ ۴۱۸: استاد حسین ای بصفا همچو سروش 329شمارهٔ ۴۱۹: گر خوش گذرانی گذرد عمر تو خوش 330شمارهٔ ۴۲۰: آنکس که مهیا بودش وجه معاش 331شمارهٔ ۴۲۱: روزیکه بود صحت و اسباب معاش 332شمارهٔ ۴۲۲: اینخطه اگر چه هست با نزهت و روض 333شمارهٔ ۴۲۳: ایروی دلارای تو رخشنده چو شمع 334شمارهٔ ۴۲۴: آنخواجه که دارد کف دربار چو میغ 335شمارهٔ ۴۲۵: چون آتش و آب گر نشستی در میغ 336شمارهٔ ۴۲۶: از کوی تو دلفکار رفتیم دریغ 337شمارهٔ ۴۲۷: ای حکم ترا مطیع از قاف بقاف 338شمارهٔ ۴۲۸: بگذر بچمن موسم گل جام بکف 339شمارهٔ ۴۲۹: روی تو فروغ آفتابست بلطف 340شمارهٔ ۴۳۰: کنجی ورفاغی و فراغی از خلق 341شمارهٔ ۴۳۱: فریاد ز ناوک جگر دوز فراق 342شمارهٔ ۴۳۲: شب تیره و صبح گشته روشن زافق 343شمارهٔ ۴۳۳: ای در سر تو فتاده سودای عراق 344شمارهٔ ۴۳۴: ای ریخته از شرم کفت ابر عرق 345شمارهٔ ۴۳۵: این گنبد سبز از شفق مرجان رنگ 346شمارهٔ ۴۳۶: با جمله هنروران بکین است فلک 347شمارهٔ ۴۳۷: چون خواجه بشد چه نام باقی و چه نن ...348شمارهٔ ۴۳۸: دلدار من ار سر بفرازد چون چنگ 349شمارهٔ ۴۳۹: مائیم و می روح فزا چون دم مشک 350شمارهٔ ۴۴۰: ای پیکر تو گنج روان همه فضل 351شمارهٔ ۴۴۱: دی شاه بتان سوار اسبی چون پیل 352شمارهٔ ۴۴۲: با نیک و بد زمانه در ساز ایدل 353شمارهٔ ۴۴۳: ز ابروی تو و روی تو در ملک جمال 354شمارهٔ ۴۴۴: تا غالیه گون خال مه مهر گسل 355شمارهٔ ۴۴۵: امروز بگرما به بت مهر گسل 356شمارهٔ ۴۴۶: گفتم بجهم ز زلف جانانه بعقل 357شمارهٔ ۴۴۷: کس خلد و حجیم را ندیدست ایدل 358شمارهٔ ۴۴۸: هر غم که گذشت شد بدلها همه سهل 359شمارهٔ ۴۴۹: خواهد شدن از تن نظر جان زایل 360شمارهٔ ۴۵۰: افسوس که آفتاب عمرم بزوال 361شمارهٔ ۴۵۱: تا مردم چشم پر نمم روز وصال 362شمارهٔ ۴۵۲: هم عاشق آنروی چو مه دارم دل 363شمارهٔ ۴۵۳: در حال حیاتم ای بت مشکین خال 364شمارهٔ ۴۵۴: در پای گل از دست منه ساغر مل 365شمارهٔ ۴۵۵: در حیرتم از روی تو ایماه چکل 366شمارهٔ ۴۵۶: زیبا صنمی بناز کی آب زلال 367شمارهٔ ۴۵۷: پیوسته ز رویت ایمه مهر گسل 368شمارهٔ ۴۵۸: دریای وجود را یکی دان بمثل 369شمارهٔ ۴۵۹: علمی که ترا می نرساند بکمال 370شمارهٔ ۴۶۰: در چشم تو باشد سخنم سحر حلال 371شمارهٔ ۴۶۱: دارد صنم ماهوش زهره جمال 372شمارهٔ ۴۶۲: در خطه سبزوار دیدم امسال 373شمارهٔ ۴۶۳: روزی که دلم شدی بخوبان مایل 374شمارهٔ ۴۶۴: هر کو بحسد بسته همی دارد دل 375شمارهٔ ۴۶۵: ما بر در شکریم و قناعت همه سال 376شمارهٔ ۴۶۶: ایدل طلب گذشته امریست محال 377شمارهٔ ۴۶۷: آن بت که بقد سرو روانش گفتیم 378شمارهٔ ۴۶۸: آن سرو بلند کز غمش پست شدم 379شمارهٔ ۴۶۹: ایدل اگرت کار جهان نیست بکام 380شمارهٔ ۴۷۰: ای سرو روان بر چمن و باغ دلم 381شمارهٔ ۴۷۱: ایشاه بتان در دل و جان جات کنیم 382شمارهٔ ۴۷۲: ایدل چو نمی شکیبی از روی بتم 383شمارهٔ ۴۷۳: ایقد تو سرو جویبار چشمم 384شمارهٔ ۴۷۴: ایدوست بیا تا نفسی شاد شویم 385شمارهٔ ۴۷۵: ای بس که درینمقام دمها زده ایم 386شمارهٔ ۴۷۶: آنها که حلال زادگانند و کرام 387شمارهٔ ۴۷۷: آن کز پی وصل او بجان میپویم 388شمارهٔ ۴۷۸: ای سرو سهی قامت خوش رفتارم 389شمارهٔ ۴۷۹: ای برده سر زلف تو از جای دلم 390شمارهٔ ۴۸۰: آهو چشمی که میرباید هوشم 391شمارهٔ ۴۸۱: افتاد گره بر تن مجروح سقیم 392شمارهٔ ۴۸۲: گر عشق تو چون آب براند خونم 393شمارهٔ ۴۸۳: دلدار بیامد دو سه گامی ز پیم 394شمارهٔ ۴۸۴: هر دم غم جانان المی میدهدم 395شمارهٔ ۴۸۵: هر چند بر نهال دانش رفتم 396شمارهٔ ۴۸۶: در لهو و لعب عمر بسر برد دلم 397شمارهٔ ۴۸۷: گر دل بهوای گوهر و در ندهم 398شمارهٔ ۴۸۸: فرزند گرامی حسن ایجان و دلم 399شمارهٔ ۴۸۹: منزلگه خویش و دوستان جمله بکام 400شمارهٔ ۴۹۰: لقمان که حکیمان جهانراست امام 401شمارهٔ ۴۹۱: در هر دو جهان عاشق آن رومائیم 402شمارهٔ ۴۹۲: شطرنج هوس با صنم طنازم 403شمارهٔ ۴۹۳: تا دست در آنزلف مشوش زده ام 404شمارهٔ ۴۹۴: هر چند بود عارض تو در نظرم 405شمارهٔ ۴۹۵: عمری بهوای جاه گمراه شدیم 406شمارهٔ ۴۹۶: گر با تو بکام دل وصالی یابم 407شمارهٔ ۴۹۷: یکجرعه ز جام لبش ار نوش کنیم 408شمارهٔ ۴۹۸: فرزند اعز محمد ایجان و دلم 409شمارهٔ ۴۹۹: گر من نظری کنم بدان ماه تمام 410شمارهٔ ۵۰۰: گر سر طلبی ز من روانی بدهم 411شمارهٔ ۵۰۱: سید بود آن تن چو سیمت بینم 412شمارهٔ ۵۰۲: چندانکه درین کهنه رباطیم بهم 413شمارهٔ ۵۰۳: پیوسته اگر با می و با معشوقیم 414شمارهٔ ۵۰۴: من صحبت جانانه از ان میخواهم 415شمارهٔ ۵۰۵: با دلبر خود همیشه همدم مائیم 416شمارهٔ ۵۰۶: گفتم که من شیفته بیمار توام 417شمارهٔ ۵۰۷: گفتم که شراب ارغوانی نخورم 418شمارهٔ ۵۰۸: من سوخته دل نزد تو از خامانم 419شمارهٔ ۵۰۹: رخسار ترا ماه ختن میگویم 420شمارهٔ ۵۱۰: درد دل زار و زردی رخ دارم 421شمارهٔ ۵۱۱: ما با همه کس بر در استیناسیم 422شمارهٔ ۵۱۲: تا چند نهد برگ گلت خار دلم 423شمارهٔ ۵۱۳: دارد هوس وصل دلارام دلم 424شمارهٔ ۵۱۴: کردند بجای من بدی جمع لئام 425شمارهٔ ۵۱۵: زین پیش که سودای جنون داشت سرم 426شمارهٔ ۵۱۶: هر چند که در هستی خود مینگرم 427شمارهٔ ۵۱۷: بربود مرا پسته تو خواب از چشم 428شمارهٔ ۵۱۸: نه روح درین زمانه نی تن مائیم 429شمارهٔ ۵۱۹: در صورت اگر چه غیر اغیار نه ایم 430شمارهٔ ۵۲۰: از اهل زمانه مرد بیغم مائیم 431شمارهٔ ۵۲۱: عاشق که باو دوست بنازد مائیم 432شمارهٔ ۵۲۲: گه رنگ رخت ز عارض گل طلبیم 433شمارهٔ ۵۲۳: شد دعوی دوستی در ایام حرام 434شمارهٔ ۵۲۴: ایگل مشو از بلبل خوشگوی نهان 435شمارهٔ ۵۲۵: ایدل طلب وصل دلارام مکن 436شمارهٔ ۵۲۶: آنکس که بدو بود دلم نازستان 437شمارهٔ ۵۲۷: ای از تو جهان برون تو بیرون ز جها ...438شمارهٔ ۵۲۸: ای ابن یمین چند ز می پیمودن 439شمارهٔ ۵۲۹: ای گشته جهان ز نور رایت روشن 440شمارهٔ ۵۳۰: ای زاده خاطر من از تاب و توان 441شمارهٔ ۵۳۱: از بهر نشاط و طرب ای ابن یمین 442شمارهٔ ۵۳۲: ای عاجز از ادراک کمال تو گمان 443شمارهٔ ۵۳۳: اسبی که بمن داد امیر میران 444شمارهٔ ۵۳۴: ای گردش چرخ نیلگون تا کی ازین 445شمارهٔ ۵۳۵: آورد بر من آن نگار من از بستان 446شمارهٔ ۵۳۶: ای ترک بیار باده و در گردان 447شمارهٔ ۵۳۷: آمد خبریکه جان برون رفت ز تن 448شمارهٔ ۵۳۸: ای عادت من مهر رخت ورزیدن 449شمارهٔ ۵۳۹: ای ابن یمین مشقت کلک ببین 450شمارهٔ ۵۴۰: از عشق ویم منع نکو نیست مکن 451شمارهٔ ۵۴۱: یک لحظه خیال رویت ایدلبر من 452شمارهٔ ۵۴۲: باشد بتو دیده رهنمون دل من 453شمارهٔ ۵۴۳: چون بهر نشاط و خرمی شاه جهان 454شمارهٔ ۵۴۴: در حیرتم از قاضی احکام کهن 455شمارهٔ ۵۴۵: خوشباش که روزی رسد ای ابن یمین 456شمارهٔ ۵۴۶: هرگز دهنت ایصنم سیم سرین 457شمارهٔ ۵۴۷: یا رب بچه موجب بمن بیسر و بن 458شمارهٔ ۵۴۸: دی گفت مرا یکی که ای عهد شکن 459شمارهٔ ۵۴۹: دوری ز من ای یار پسندیده من 460شمارهٔ ۵۵۰: خواهی که شوی با طرب و عیش قرین 461شمارهٔ ۵۵۱: هستم ز خیالت ای بت سیم سرین 462شمارهٔ ۵۵۲: در وصف تو هر چند زبان گفت سخن 463شمارهٔ ۵۵۳: باد سحری دوش من و یک دو سه تن 464شمارهٔ ۵۵۴: دی بر سر خاک دوستی دلبر من 465شمارهٔ ۵۵۵: نتوان سخن از دهان تنکت گفتن 466شمارهٔ ۵۵۶: با نرگس جادوی تو گفت ابن یمین 467شمارهٔ ۵۵۷: رفتم بشما هنوز مایل دل من 468شمارهٔ ۵۵۸: گه آتش غم شعله زند در دل من 469شمارهٔ ۵۵۹: شاها چو نمیتوان گرفتن کم نان 470شمارهٔ ۵۶۰: چون زلف بنفشه را صبا داد شکن 471شمارهٔ ۵۶۱: هر چند بود کعبه اسلام کنون 472شمارهٔ ۵۶۲: گر هست کسیکه حکم او هست روان 473شمارهٔ ۵۶۳: در دیده دریا وشم آنجان جهان 474شمارهٔ ۵۶۴: خواهم در زهد را ازین پس بستن 475شمارهٔ ۵۶۵: مائیم ز جور فلک آینه گون 476شمارهٔ ۵۶۶: جان باید و نان و نان نباید بیجان 477شمارهٔ ۵۶۷: لعلت بشکر خنده همیبارد جان 478شمارهٔ ۵۶۸: چون عاقبت الامر بباید مردن 479شمارهٔ ۵۶۹: تا رفت ببرج آتشی کوکب من 480شمارهٔ ۵۷۰: یکچند چراغ آرزوها پف کن 481شمارهٔ ۵۷۱: ای مونس چشم من خیال رخ تو 482شمارهٔ ۵۷۲: ای قبله عشاق جهان ابروی تو 483شمارهٔ ۵۷۳: هم کار دلم بجان رسید از غم تو 484شمارهٔ ۵۷۴: ای صبح امید من چو شام از غم تو 485شمارهٔ ۵۷۵: نائی که سخن بود روان از لب او 486شمارهٔ ۵۷۶: ای گشته خجل زهره ز چنگ خوش تو 487شمارهٔ ۵۷۷: از دولت مخدوم جهان و فر او 488شمارهٔ ۵۷۸: دانی صنما که بر چه سانم بیتو 489شمارهٔ ۵۷۹: ای زلف ترا حلقه و خم تو بر تو 490شمارهٔ ۵۸۰: فرزند حسن ایدل و جانم با تو 491شمارهٔ ۵۸۱: ای نور دو دیده آن سزد مذهب تو 492شمارهٔ ۵۸۲: ای داده گلابرا خجالت خوی تو 493شمارهٔ ۵۸۳: تا حسن رخ تو گشت پیرایه تو 494شمارهٔ ۵۸۴: ایخنده زنان بر مه انور رخ تو 495شمارهٔ ۵۸۵: تا بر در آرزو بود منزل تو 496شمارهٔ ۵۸۶: ایدل کم این دیر کهن گیر و برو 497شمارهٔ ۵۸۷: ای مفتی شرع مکرمت خامه تو 498شمارهٔ ۵۸۸: روزیکه نبد هیچ نشان من و تو 499شمارهٔ ۵۸۹: ایدل ز سخن آنچه مرادست آن گو 500شمارهٔ ۵۹۰: ای چرخ فلک هزار فریاد از تو 501شمارهٔ ۵۹۱: ای بس که جهان باشد و ما خاک شده 502شمارهٔ ۵۹۲: ایدل تو مپندار بجانی زنده 503شمارهٔ ۵۹۳: ایمهر رخ تو جای در دل کرده 504شمارهٔ ۵۹۴: آمد بر من زلف مشوش کرده 505شمارهٔ ۵۹۵: با عشق تو عقل را پریشانی به 506شمارهٔ ۵۹۶: دائم سخن از صدق و صفا گفتن به 507شمارهٔ ۵۹۷: ای ابروی چون کمان تو پیوسته 508شمارهٔ ۵۹۸: دلدار من آنحوروش امروز بگاه 509شمارهٔ ۵۹۹: از مال تو سائلان نکاهند بده 510شمارهٔ ۶۰۰: دلدار مرا دید پریشان گشته 511شمارهٔ ۶۰۱: هر کو نظر افکند بر آن روی چو ماه 512شمارهٔ ۶۰۲: زنهار در سرای خود پیوسته 513شمارهٔ ۶۰۳: او شاه منست و من مرا ورا بنده 514شمارهٔ ۶۰۴: کو بخت که از جهان بیابم بهره 515شمارهٔ ۶۰۵: شاهی که بود نرم دل و آهسته 516شمارهٔ ۶۰۶: شاها علم عفو تو افراشته به 517شمارهٔ ۶۰۷: تا داد بکدخدای دادار بچه 518شمارهٔ ۶۰۸: در عالم تحقیق کسی یابد راه 519شمارهٔ ۶۰۹: رویت که بر اوست مظهر لطف اله 520شمارهٔ ۶۱۰: ای خجلت ماه ختنی جان منی 521شمارهٔ ۶۱۱: ای دور شب فراق آخر بسر آی 522شمارهٔ ۶۱۲: ایدل ز جهان جان بسلامت بردی 523شمارهٔ ۶۱۳: ای بر چمن باغ هنر سرو سهی 524شمارهٔ ۶۱۴: آمد بعیادت برم آنسر و سهی 525شمارهٔ ۶۱۵: ایخواجه توئی انک چو تو گرم روی 526شمارهٔ ۶۱۶: ای جود ترا حاتم طی گشته رهی 527شمارهٔ ۶۱۷: آن بت که بود رخش بهارو باغی 528شمارهٔ ۶۱۸: ای جسته دوا از در هر بیماری 529شمارهٔ ۶۱۹: ایدل ز پی حطام دنیای دنی 530شمارهٔ ۶۲۰: از عمر ترا امید بر خور داری 531شمارهٔ ۶۲۱: ایگوهر پاک از کدامین کانی 532شمارهٔ ۶۲۲: در صورت ما جمال خود می بینی 533شمارهٔ ۶۲۳: از حال من آگهی تو ای بار خدای 534شمارهٔ ۶۲۴: آن نور که کونین بیاراست توئی 535شمارهٔ ۶۲۵: از درد دلم اکر خبر داشته ئی 536شمارهٔ ۶۲۶: آمد ز چمن باد صبا مشکین بوی 537شمارهٔ ۶۲۷: ایدل اگر آشفته یک یار شدی 538شمارهٔ ۶۲۸: از آبحیات سبزه انگیخته ئی 539شمارهٔ ۶۲۹: ای بلبل گلشن فصاحت که توئی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ