به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

ابن یمین

ابن یمینرباعی هاشمارهٔ ۱۰۳: بر من صنما جور تو امروزی نیست

1900عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

بر من صنما جور تو امروزی نیست
یکذره ترا رحمت و دلسوزی نیست
تو شاد بزی که با چنین خو که تراست
جز غم ز تو ام هیچ دگر روزی نیست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۰۲: با روی چو روزت بقمر حاجت نیست 2شمارهٔ ۱۰۳: بر من صنما جور تو امروزی نیست 3شمارهٔ ۱۰۴: گر حرص زیر دست و طمع زیر پای تست 4شمارهٔ ۱۰۵: دردا که گل و موسم گلزار گذشت 5شمارهٔ ۱۰۶: بیچاره دلم چو محرم راز نیافت 6شمارهٔ ۱۰۷: بگذشت حیات آنکه دلشاد بزیست 7شمارهٔ ۱۰۸: باشه که بخوبی رخش افزون ز مهست 8شمارهٔ ۱۰۹: بر چشم و دلم زغم نمی نیست که نیست 9شمارهٔ ۱۱۰: تا از چمن آن سرو خرامان بگذشت 10شمارهٔ ۱۱۱: تا سقف سپهر نیل پیکر بر پاست 11شمارهٔ ۱۱۲: تا یار بحج رفت ز ما ببریدست 12شمارهٔ ۱۱۳: تا بر مه تابانش ز عنبر قوس است 13شمارهٔ ۱۱۴: تن در غمش از هلال باریکترست 14شمارهٔ ۱۱۵: تا دیده من دید زهر خوبترت 15شمارهٔ ۱۱۶: تا آبله رخ بر رخ دلدار ز دست 16شمارهٔ ۱۱۷: تا چند کشم صد ضرر از چشم خوشت 17شمارهٔ ۱۱۸: تا رست بگرد شکرت شاخ نبات 18شمارهٔ ۱۱۹: تا روی ترا بدیدم ایعشوه پرست 19شمارهٔ ۱۲۰: تا بسته نگردد بکل ابواب حیات 20شمارهٔ ۱۲۱: برخیز سحرگه ای صبا چابک و چست 21شمارهٔ ۱۲۲: چون آکهیی نبینم از توحیدت 22شمارهٔ ۱۲۳: چون تعبیه جهانیان بسیارست 23شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته نشان عاشقان بد نامیست 24شمارهٔ ۱۲۵: در روضه توحید اگر بارت نیست 25شمارهٔ ۱۲۶: گر دور فلک تابع فرمان تو نیست 26شمارهٔ ۱۲۷: سردار جهان خواجه که آئینش سخاست 27شمارهٔ ۱۲۸: شاها ز تو کار عالمی سامان یافت 28شمارهٔ ۱۲۹: دل شد ز پی وصل دلارام ز دست 29شمارهٔ ۱۳۰: رنگ تو بتازگی ز گلنار بهست 30شمارهٔ ۱۳۱: شیرین پسرا عزم حجازت ز چه خاست 31شمارهٔ ۱۳۲: نقش عیادت ار چه بصورت عبادتست 32شمارهٔ ۱۳۳: در کارگه وجود هر نقش که هست 33شمارهٔ ۱۳۴: گفتم نخورم باده که کاری نه نکوست 34شمارهٔ ۱۳۵: در وحدت کاینات آنرا که شکیست 35شمارهٔ ۱۳۶: هر کو بسعادتی رسد روزی بیست 36شمارهٔ ۱۳۷: گر هر چه کند بنده بتقدیر خداست 37شمارهٔ ۱۳۸: در راه یقین مرد درنگی هیچست 38شمارهٔ ۱۳۹: مائیم و می ناب و بتی خوب سرشت 39شمارهٔ ۱۴۰: هر کو دهنت ای بت جانی دیدست 40شمارهٔ ۱۴۱: حاصل چه از این که صورت خواجه نکوس ...41شمارهٔ ۱۴۲: می از شر و شور و عربده خالی نیست 42شمارهٔ ۱۴۳: سید پسرا روی تو ماه ختن است 43شمارهٔ ۱۴۴: دیوانه دلم که میل طبعش بهواست 44شمارهٔ ۱۴۵: چون باد صبا غنچه گلرا بشکافت 45شمارهٔ ۱۴۶: در خاطرم این لطیف مصراع گذشت 46شمارهٔ ۱۴۷: صاحب نظری خوش سخنی فرمودست 47شمارهٔ ۱۴۸: هر چیز که در ازل بدان فرمان نیست 48شمارهٔ ۱۴۹: دی گفت یکی که داشت با من دل راست 49شمارهٔ ۱۵۰: گردون که سوی سفله و دونش نظرست 50شمارهٔ ۱۵۱: هر روز ترا بمن گمانی دگرست 51شمارهٔ ۱۵۲: گفتم دل من گر چه که غرق خونست 52شمارهٔ ۱۵۳: در عهد تو گلزار ثنا مدروس است 53شمارهٔ ۱۵۴: سلطان گل ار چه با بسی برگ و نواست 54شمارهٔ ۱۵۵: گیرم که بصد رسید عمریکه تر است 55شمارهٔ ۱۵۶: خوش باش دمی که زندگانی باقیست 56شمارهٔ ۱۵۷: در روضه جان تاره نباتی خضرست 57شمارهٔ ۱۵۸: دی ابن یمین صبحدمی جام بدست 58شمارهٔ ۱۵۹: دل شاد بروی دلستان خضرست 59شمارهٔ ۱۶۰: زلف تو که سرگشته بکردار منست 60شمارهٔ ۱۶۱: رفتی و شکیب از دل عشاق برفت 61شمارهٔ ۱۶۲: هر حادثه ئی که آمد از نرم و درشت 62شمارهٔ ۱۶۳: یک غم نبود کز تو نصیب ما نیست 63شمارهٔ ۱۶۴: عشاق ترا امید بهر وزی نیست 64شمارهٔ ۱۶۵: نیلوفر تر بر سر آبت چه خوشست 65شمارهٔ ۱۶۶: گل کز زرسا و خرده ئی چند اندوخت 66شمارهٔ ۱۶۷: روی تو و ماه آسمان هر دو یکیست 67شمارهٔ ۱۶۸: عشق لب و دندان چو لعل و گهرت 68شمارهٔ ۱۶۹: گر کار تو نیکست بتدبیر تو نیست 69شمارهٔ ۱۷۰: چون چشم خوشت نرگس اگر رنجورست 70شمارهٔ ۱۷۱: لعلت صدفی پر گهر مخزونست 71شمارهٔ ۱۷۲: در باغ جمالت ای بت عشوه پرست 72شمارهٔ ۱۷۳: جانا لب میگون تو روح ما نیست 73شمارهٔ ۱۷۴: راحت ز طبیعت جهان مهجورست 74شمارهٔ ۱۷۵: هر کس که ره و رسم جهان نیک شناخت 75شمارهٔ ۱۷۶: جانرا بزر ارنگه توانستی داشت 76شمارهٔ ۱۷۷: کس تیغ چو پهلوان ایران نزدست 77شمارهٔ ۱۷۸: معنیت چو آنجا بگذارد صورت 78شمارهٔ ۱۷۹: در پای دلت گر ز هوس خاری نیست 79شمارهٔ ۱۸۰: هر ذره که موجود شد از مغز و ز پوس ...80شمارهٔ ۱۸۱: وقت طرب و مستی هشیارانست 81شمارهٔ ۱۸۲: هر کس که از این عالم فانی بگذشت 82شمارهٔ ۱۸۳: خرم دل آنک بر صبوحی آموخت 83شمارهٔ ۱۸۴: چون از نظرم سرو سمنبر بگذشت 84شمارهٔ ۱۸۵: جانا رخ تو ماه زر افشان منست 85شمارهٔ ۱۸۶: چشم تو بساحری ز هاروت بهست 86شمارهٔ ۱۸۷: در عشق تو کر سر بنهم باکی نیست 87شمارهٔ ۱۸۸: زلفت صنما مایه ده مشک خطاست 88شمارهٔ ۱۸۹: من رفتم و یادگار جانم بر تست 89شمارهٔ ۱۹۰: هستم صنما ز مهر روی چو مهت 90شمارهٔ ۱۹۱: جان برخی آن پسته شکر شکنت 91شمارهٔ ۱۹۲: وصف قدوخد گر طلبد کس ز منت 92شمارهٔ ۱۹۳: دل بسته آن طره عنبر شکنست 93شمارهٔ ۱۹۴: ما انفس و افاق بدیدیم و گذشت 94شمارهٔ ۱۹۵: دل در سر زلفین بتان نتوان بست 95شمارهٔ ۱۹۶: دی خسرو سیاره چو با شام نشست 96شمارهٔ ۱۹۷: گفتم صنما گر چه رخت همچو مهست 97شمارهٔ ۱۹۸: با ما غضب حیدری از حد بگذشت 98شمارهٔ ۱۹۹: قدت ز صنوبری که برخاست بهست 99شمارهٔ ۲۰۰: خطی که ز رویت ای پریوش برخاست 100شمارهٔ ۲۰۱: گفتم که چرا از شکرت رست نبات 101شمارهٔ ۲۰۲: زلف تو که بس تعبیه ساز افتادست 102شمارهٔ ۲۰۳: من کز سر جان بسوی تو خواهم خاست 103شمارهٔ ۲۰۴: نی دیده به از تو هیچ یاری دیدست 104شمارهٔ ۲۰۵: خطی که ز روی آن سمنبر برخاست 105شمارهٔ ۲۰۶: کس همچو من ار گهر توانستی سفت 106شمارهٔ ۲۰۷: شاه عادل چون بکام دل ببزم می نشست 107شمارهٔ ۲۰۸: ای بخت جوان بیاو در ساغر پیچ 108شمارهٔ ۲۰۹: ای دیده دلم از تو زیانها بر هیچ 109شمارهٔ ۲۱۰: هر زن که ز عشقبازی آری بنکاح 110شمارهٔ ۲۱۱: ای شکر گفتار تو سرمایه روح 111شمارهٔ ۲۱۲: جان تازه کند لعل در افشان ز قدح 112شمارهٔ ۲۱۳: ای گشته خجل ز انرخ گلگون گل سرخ 113شمارهٔ ۲۱۴: ای بنده بالای تو سرو آزاد 114شمارهٔ ۲۱۵: این چرخ سراسیمه بیفایده گرد 115شمارهٔ ۲۱۶: آن بت که بر او غیرت مه می باشد 116شمارهٔ ۲۱۷: آن بت که دمی جفا فراموش نکرد 117شمارهٔ ۲۱۸: آنرا که دماغ و عقل باهش باشد 118شمارهٔ ۲۱۹: اسباب سعادات مرا مجتمع اند 119شمارهٔ ۲۲۰: آنها که چو شانه بر سران میتازند 120شمارهٔ ۲۲۱: آن سبزه که گرد لعل کانی گردد 121شمارهٔ ۲۲۲: آن دل که بر او مهر تو تابان باشد 122شمارهٔ ۲۲۳: اسبی که مرا میر شرفشه بخشید 123شمارهٔ ۲۲۴: اجرام فلک دور بکام تو کنند 124شمارهٔ ۲۲۵: از بهر جهان غم مخور ای نادان مرد 125شمارهٔ ۲۲۶: الچی ز من ار نرد پیاپی ببرد 126شمارهٔ ۲۲۷: آنرا که زر و سیم بد ار زیز نماند 127شمارهٔ ۲۲۸: ایدل چه کنی طرب که فانی باشد 128شمارهٔ ۲۲۹: آنکس که همای همتش پر دارد 129شمارهٔ ۲۳۰: ایدل ز کست گر چه نوائی نرسید 130شمارهٔ ۲۳۱: آن بت که بحسن بیمثالش گفتند 131شمارهٔ ۲۳۲: آنها که درین رباط بی بنیادند 132شمارهٔ ۲۳۳: از سبزه چو گل خورد گکی چند نمود 133شمارهٔ ۲۳۴: آورد خط آن نگار تا بنماید 134شمارهٔ ۲۳۵: ایخواجه علی توئی جهان همه جود 135شمارهٔ ۲۳۶: از دست تو گر زهر خورم نوش شود 136شمارهٔ ۲۳۷: ایدل اگرت کار موافق نبود 137شمارهٔ ۲۳۸: ایدل فلکت گر چه زبون میدارد 138شمارهٔ ۲۳۹: بر آتش غم بکام دل روزی چند 139شمارهٔ ۲۴۰: باد از رخ گل چو برقع نازکشاد 140شمارهٔ ۲۴۱: بودند جهاندار بسی خسرو و گرد 141شمارهٔ ۲۴۲: بنگر که صبا باز چه نیرنگ آورد 142شمارهٔ ۲۴۳: بر خوان خود ار زهر گیا باید خورد 143شمارهٔ ۲۴۴: تا در دل من مهر تو مهوش باشد 144شمارهٔ ۲۴۵: تا جیب تو بهر ماه مطلع کردند 145شمارهٔ ۲۴۶: تا در سرم ای رشک پری چشم بود 146شمارهٔ ۲۴۷: تا در تن من هیچ رگ و پی باشد 147شمارهٔ ۲۴۸: تا مرغ روانت در قفس خواهد بود 148شمارهٔ ۲۴۹: تا دست من از وصل تو کوتاه بود 149شمارهٔ ۲۵۰: تا دل غم آنجان جهان خواهد خورد 150شمارهٔ ۲۵۱: تا یوسف عهد را بچاه افکندند 151شمارهٔ ۲۵۲: تا بسته صحبت کسی خواهی بود 152شمارهٔ ۲۵۳: تا ماتم فرزند علی گشت پدید 153شمارهٔ ۲۵۴: تا قدر بلند آسمان پست شود 154شمارهٔ ۲۵۵: تا ابن یمین از این جهان می نرود 155شمارهٔ ۲۵۶: تا خوی بد یار دگر سان نشود 156شمارهٔ ۲۵۷: تا چرخ و فلک مدار بنیاد نهاد 157شمارهٔ ۲۵۸: چون شب رقم از غالیه بر روز کشید 158شمارهٔ ۲۵۹: انکس که ز عاشقان نشانی دارد 159شمارهٔ ۲۶۰: چون اشکم ازینچشم چو جیحون بچکد 160شمارهٔ ۲۶۱: چون نرکس تو غمزه جادو بگشود 161شمارهٔ ۲۶۲: چون جیش حبش گرد رخش صف میزد 162شمارهٔ ۲۶۳: چون گشت زمین از سپه برف سفید 163شمارهٔ ۲۶۴: چون نرگست آغازه بدمستی کرد 164شمارهٔ ۲۶۵: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 165شمارهٔ ۲۶۶: چشمم چو بر آن رسته دندان افتاد 166شمارهٔ ۲۶۷: چون سرو سهی قد تو پیراسته شد 167شمارهٔ ۲۶۸: خورشید نماز شام چون روی تو دید 168شمارهٔ ۲۶۹: خوش باش که جز تو دگری نیست پدید 169شمارهٔ ۲۷۰: خطش رقم غالیه بر ماه کشید 170شمارهٔ ۲۷۱: خصمت که عناد با تو آغاز کند 171شمارهٔ ۲۷۲: خوشتر ز لب آن بت چین نوش که دید 172شمارهٔ ۲۷۳: دل خون شد و فریادرسی راست نکرد 173شمارهٔ ۲۷۴: در هجر تو از من اثر وعین نماند 174شمارهٔ ۲۷۵: در حال که جانان برم آید برود 175شمارهٔ ۲۷۶: دلبر شب دوش چون ز رخ پرده گشود 176شمارهٔ ۲۷۷: دلبر بجفا ممتحنم میدارد 177شمارهٔ ۲۷۸: روشن شود آنرا که هدایت باشد 178شمارهٔ ۲۷۹: پندم بشنو که هر که این پند شنود 179شمارهٔ ۲۸۰: ز اندیشه هر چه وصف مالی دارد 180شمارهٔ ۲۸۱: شاها ز منت گر چه نمیآید یاد 181شمارهٔ ۲۸۲: گردون نفسی بکار من دور نکرد 182شمارهٔ ۲۸۳: گر دلبر ما غمخور ما خواهد بود 183شمارهٔ ۲۸۴: گر دوست بکام در کنارم باشد 184شمارهٔ ۲۸۵: عاقل سخن ار چه پیش محرم گوید 185شمارهٔ ۲۸۶: مردم نکند روزی خود بیش بجهد 186شمارهٔ ۲۸۷: هر چند که فرزند بسامان باشد 187شمارهٔ ۲۸۸: ما را فلک از دوست اگر دور افکند 188شمارهٔ ۲۸۹: هر کو بجهان بجز خوشی نگزیند 189شمارهٔ ۲۹۰: وقتیکه یلان برند بر کنده حسد 190شمارهٔ ۲۹۱: در کان کرم فضه وارزیز نماند 191شمارهٔ ۲۹۲: گفتند که خرمی در افاق نماند 192شمارهٔ ۲۹۳: هرگز فلکم زیاد می نگذارد 193شمارهٔ ۲۹۴: رویت که در او دیده صفای جان دید 194شمارهٔ ۲۹۵: هرگز بمراد من فلک دور نکرد 195شمارهٔ ۲۹۶: نفسیست مرا که تشنگیش ار بکشد 196شمارهٔ ۲۹۷: یارم چو بباغ وصل خود بار نداد 197شمارهٔ ۲۹۸: شب نیست که دور از تو دلم خون نشود 198شمارهٔ ۲۹۹: هر کو ز هوا در آتش می افتاد 199شمارهٔ ۳۰۰: محمود طبیب چون بطب دست گشود 200شمارهٔ ۳۰۱: گفتند که از برگ گلش خار دمید 201شمارهٔ ۳۰۲: در ابر فنا ماه چگل پنهان شد 202شمارهٔ ۳۰۳: هر فتنه که بر سرم کنون میاید 203شمارهٔ ۳۰۴: گفت آنکه مرا دید ز طاعات بعید 204شمارهٔ ۳۰۵: ملهم چو نعیم این جهان فانی دید 205شمارهٔ ۳۰۶: هر کس که نصیحت بر او خوار بود 206شمارهٔ ۳۰۷: هر کو در جود و مکرمت بسته بود 207شمارهٔ ۳۰۸: شادانکه دلش بغور کاری بیناد 208شمارهٔ ۳۰۹: دانی بچه ماند ای بت حور نژاد 209شمارهٔ ۳۱۰: گفتم بتو هیچ آگهی میاید 210شمارهٔ ۳۱۱: زلفت که دلم بسته بموئی دارد 211شمارهٔ ۳۱۲: گفتم بدل ار چه وقت گفتار نبود 212شمارهٔ ۳۱۳: گل از پی خرده ئی که از خرقه نمود 213شمارهٔ ۳۱۴: رفتند و رویم و هر که آید برود 214شمارهٔ ۳۱۵: نیک و بد این جهان فانی گذرد 215شمارهٔ ۳۱۶: زان پیش که این گنبد دوار نبود 216شمارهٔ ۳۱۷: شادانکه غم زمانه بر دل ننهاد 217شمارهٔ ۳۱۸: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 218شمارهٔ ۳۱۹: هر کو بخرد نیک ز بد بشناسند 219شمارهٔ ۳۲۰: زیور همه بر سرو سمنبر زیبد 220شمارهٔ ۳۲۱: شب نیست که اشک من بقلزم نرسد 221شمارهٔ ۳۲۲: یا رب چو رهی در تو و خود مینگرد 222شمارهٔ ۳۲۳: روزی که ز تن قطع کند جان پیوند 223شمارهٔ ۳۲۴: هر نقش که از پرده فلک بنماید 224شمارهٔ ۳۲۵: هر دل که هوای آشنائی دارد 225شمارهٔ ۳۲۶: در خانه اگر متاع دنیا باشد 226شمارهٔ ۳۲۷: روی چو مهت رشک پری میگردد 227شمارهٔ ۳۲۸: زلف تو که بازی مجازی نکند 228شمارهٔ ۳۲۹: دل باز هوای آشنائی دارد 229شمارهٔ ۳۳۰: گویند هنر مایه اقبال بود 230شمارهٔ ۳۳۱: یاری بگزین کز تو جدائی نکند 231شمارهٔ ۳۳۲: صد ره دلم ار مهر از و برگیرد 232شمارهٔ ۳۳۳: فریاد مرا ز خامه قیر اندود 233شمارهٔ ۳۳۴: در عالم توحید کسی راه برد 234شمارهٔ ۳۳۵: نو مذهبگان که بی یقینی چندند 235شمارهٔ ۳۳۶: هر چند که دخت رز طرب افزاید 236شمارهٔ ۳۳۷: هر شاه و گدا که رخ نماید برود 237شمارهٔ ۳۳۸: ز آوردن خلق سوی صحرای وجود 238شمارهٔ ۳۳۹: رویت که ازو ماه خجل سار شود 239شمارهٔ ۳۴۰: هر کو ز طریقه ددی دور بود 240شمارهٔ ۳۴۱: گر جان من اندر سر او خواهد شد 241شمارهٔ ۳۴۲: هر تن که خدای را بجانی ارزد 242شمارهٔ ۳۴۳: هرچ آن هنر جمله بزرگان باشد 243شمارهٔ ۳۴۴: شبها دل من بسا که عیاری کرد 244شمارهٔ ۳۴۵: هر چند که عمرم نه بسامان گذرد 245شمارهٔ ۳۴۶: هم سهم سعادت بهدف باز رسید 246شمارهٔ ۳۴۷: هر چیز کزو هستی تو پیدا شد 247شمارهٔ ۳۴۸: غریب اگر چه وزیر شه جهان باشد 248شمارهٔ ۳۴۹: خواهی که خدا کار نکو با تو کند 249شمارهٔ ۳۵۰: ای از گل تر روی تو آراسته تر 250شمارهٔ ۳۵۱: ای گردنم از ساعد تو طوق پذیر 251شمارهٔ ۳۵۲: آمد سخنم بلطف چون جانش دار 252شمارهٔ ۳۵۳: از بس که رسید از رخ و از غمزه یار 253شمارهٔ ۳۵۴: از حق بود انچ هست بر مومن و گبر 254شمارهٔ ۳۵۵: ایدل غم نا آمده زنهار مخور 255شمارهٔ ۳۵۶: ایدل اگرت مال شد از دست بدر 256شمارهٔ ۳۵۷: ای از فلکت سهم سعادت شده تیر 257شمارهٔ ۳۵۸: از خنده رعد و گریه ابر بهار 258شمارهٔ ۳۵۹: ایساقی شکر لب طوطی گفتار 259شمارهٔ ۳۶۰: انکس که لبت کرد بشنگرف نگار 260شمارهٔ ۳۶۱: بنگر بفروغ شمع وانطلعت و چهر 261شمارهٔ ۳۶۲: من برکشم این پیرهن زهد ز سر 262شمارهٔ ۳۶۳: چون چشم گشاد نرگس از خواب خمار 263شمارهٔ ۳۶۴: هنگام سپیده دم گل سیب نگر 264شمارهٔ ۳۶۵: چون یافت تن از خلعت شه زینت و فر 265شمارهٔ ۳۶۶: هنگام بهارست بتا باده بیار 266شمارهٔ ۳۶۷: جز لعل لبت که در سخن سفت گهر 267شمارهٔ ۳۶۸: هر چند که پیریم و ضعیفیم و نزار 268شمارهٔ ۳۶۹: تدبیر تو چون باز ندارد تقدیر 269شمارهٔ ۳۷۰: اینهم بشنو ای پسر نیک اختر 270شمارهٔ ۳۷۱: ما تشنه لبانیم می ناب بیار 271شمارهٔ ۳۷۲: در هجر تو از آه من و خون جگر 272شمارهٔ ۳۷۳: گلدسته برخسار تو چون کرد نظر 273شمارهٔ ۳۷۴: داود نبی چو برگشادی اسرار 274شمارهٔ ۳۷۵: روزی بخوشی اگر توان برد بسر 275شمارهٔ ۳۷۶: دلرا سر شعر و شاعری نیست دگر 276شمارهٔ ۳۷۷: گفتتد مرا که بر ابوبکر و عمر 277شمارهٔ ۳۷۸: سردار جهان امیر حاجی دلیر 278شمارهٔ ۳۷۹: فرزند اعز محمد ای کان هنر 279شمارهٔ ۳۸۰: فرزند اعز محمد ای جان پدر 280شمارهٔ ۳۸۱: هر کو ز فریب اهرمن باشد دور 281شمارهٔ ۳۸۲: هم بیخوشی خمر توان برد بسر 282شمارهٔ ۳۸۳: از دل غم روزگار بر دارد زر 283شمارهٔ ۳۸۴: ای زلف و رخت هر دو بهم چون شب و ر ...284شمارهٔ ۳۸۵: آن بت که نکرده ام غمش فاش هنوز 285شمارهٔ ۳۸۶: در عشق من و تو هر دو ایمایه ناز 286شمارهٔ ۳۸۷: تا کرد در جود کف راد تو باز 287شمارهٔ ۳۸۸: گفتیم بدانماه کلهدوز امروز 288شمارهٔ ۳۸۹: در جستن دوستی که باشد دمساز 289شمارهٔ ۳۹۰: پروانه صفت در آتشم زاندم باز 290شمارهٔ ۳۹۱: رفتند و ز رفتگان یکی نامد باز 291شمارهٔ ۳۹۲: دادم بتو دل بوی تو نشنیده هنوز 292شمارهٔ ۳۹۳: یا رب تو جمال آن مه مهر انگیز 293شمارهٔ ۳۹۴: با خوش پسری بحسن چونشمع طراز 294شمارهٔ ۳۹۵: ای یاد تو مونس روان همه کس 295شمارهٔ ۳۹۶: بگرفتمش آن زلف پر از تاب بترس 296شمارهٔ ۳۹۷: لعل تو که آفرینش گوید همه کس 297شمارهٔ ۳۹۸: دارم هوس وصل تو چندانکه مپرس 298شمارهٔ ۳۹۹: خواهی که شوی ای بصفت خیر الناس 299شمارهٔ ۴۰۰: ما با رخ و زلفین تو بی ترس و هراس 300شمارهٔ ۴۰۱: ناکس نشود بدون نوازی تو کس 301شمارهٔ ۴۰۲: ای مونس غم قصه غمخواران پرس 302شمارهٔ ۴۰۳: ای پیک چو نامه ام نهی در دستش 303شمارهٔ ۴۰۴: خصم تو که بر سنان باد سرش 304شمارهٔ ۴۰۵: ای پسته شیرینت شکر خائی خوش 305شمارهٔ ۴۰۶: ای همچو شکر پسته شیرین تو خوش 306شمارهٔ ۴۰۷: هان ابن یمین ز کار آگه میباش 307شمارهٔ ۴۰۸: خواهی که ترا هیچ بدی ناید پیش 308شمارهٔ ۴۰۹: ایدل اگرت هست سر دلبر خویش 309شمارهٔ ۴۱۰: آن بت که رخی بود ز مه خوبترش 310شمارهٔ ۴۱۱: زهریست فراقت که دلم میچشدش 311شمارهٔ ۴۱۲: ای زلف دلاویز تو بر روی تو خوش 312شمارهٔ ۴۱۳: پیوسته از آن مصحف قرآن در پیش 313شمارهٔ ۴۱۴: دهقان بچه ئی داد می نابم دوش 314شمارهٔ ۴۱۵: آن بت که دلم شیفته شد بر چشمش 315شمارهٔ ۴۱۶: تا از گل سیراب تو بر رست حشیش 316شمارهٔ ۴۱۷: بیا ای ساقی مهوش بیار آن آب چون آ ...317شمارهٔ ۴۱۸: استاد حسین ای بصفا همچو سروش 318شمارهٔ ۴۱۹: گر خوش گذرانی گذرد عمر تو خوش 319شمارهٔ ۴۲۰: آنکس که مهیا بودش وجه معاش 320شمارهٔ ۴۲۱: روزیکه بود صحت و اسباب معاش 321شمارهٔ ۴۲۲: اینخطه اگر چه هست با نزهت و روض 322شمارهٔ ۴۲۳: ایروی دلارای تو رخشنده چو شمع 323شمارهٔ ۴۲۴: آنخواجه که دارد کف دربار چو میغ 324شمارهٔ ۴۲۵: چون آتش و آب گر نشستی در میغ 325شمارهٔ ۴۲۶: از کوی تو دلفکار رفتیم دریغ 326شمارهٔ ۴۲۷: ای حکم ترا مطیع از قاف بقاف 327شمارهٔ ۴۲۸: بگذر بچمن موسم گل جام بکف 328شمارهٔ ۴۲۹: روی تو فروغ آفتابست بلطف 329شمارهٔ ۴۳۰: کنجی ورفاغی و فراغی از خلق 330شمارهٔ ۴۳۱: فریاد ز ناوک جگر دوز فراق 331شمارهٔ ۴۳۲: شب تیره و صبح گشته روشن زافق 332شمارهٔ ۴۳۳: ای در سر تو فتاده سودای عراق 333شمارهٔ ۴۳۴: ای ریخته از شرم کفت ابر عرق 334شمارهٔ ۴۳۵: این گنبد سبز از شفق مرجان رنگ 335شمارهٔ ۴۳۶: با جمله هنروران بکین است فلک 336شمارهٔ ۴۳۷: چون خواجه بشد چه نام باقی و چه نن ...337شمارهٔ ۴۳۸: دلدار من ار سر بفرازد چون چنگ 338شمارهٔ ۴۳۹: مائیم و می روح فزا چون دم مشک 339شمارهٔ ۴۴۰: ای پیکر تو گنج روان همه فضل 340شمارهٔ ۴۴۱: دی شاه بتان سوار اسبی چون پیل 341شمارهٔ ۴۴۲: با نیک و بد زمانه در ساز ایدل 342شمارهٔ ۴۴۳: ز ابروی تو و روی تو در ملک جمال 343شمارهٔ ۴۴۴: تا غالیه گون خال مه مهر گسل 344شمارهٔ ۴۴۵: امروز بگرما به بت مهر گسل 345شمارهٔ ۴۴۶: گفتم بجهم ز زلف جانانه بعقل 346شمارهٔ ۴۴۷: کس خلد و حجیم را ندیدست ایدل 347شمارهٔ ۴۴۸: هر غم که گذشت شد بدلها همه سهل 348شمارهٔ ۴۴۹: خواهد شدن از تن نظر جان زایل 349شمارهٔ ۴۵۰: افسوس که آفتاب عمرم بزوال 350شمارهٔ ۴۵۱: تا مردم چشم پر نمم روز وصال 351شمارهٔ ۴۵۲: هم عاشق آنروی چو مه دارم دل 352شمارهٔ ۴۵۳: در حال حیاتم ای بت مشکین خال 353شمارهٔ ۴۵۴: در پای گل از دست منه ساغر مل 354شمارهٔ ۴۵۵: در حیرتم از روی تو ایماه چکل 355شمارهٔ ۴۵۶: زیبا صنمی بناز کی آب زلال 356شمارهٔ ۴۵۷: پیوسته ز رویت ایمه مهر گسل 357شمارهٔ ۴۵۸: دریای وجود را یکی دان بمثل 358شمارهٔ ۴۵۹: علمی که ترا می نرساند بکمال 359شمارهٔ ۴۶۰: در چشم تو باشد سخنم سحر حلال 360شمارهٔ ۴۶۱: دارد صنم ماهوش زهره جمال 361شمارهٔ ۴۶۲: در خطه سبزوار دیدم امسال 362شمارهٔ ۴۶۳: روزی که دلم شدی بخوبان مایل 363شمارهٔ ۴۶۴: هر کو بحسد بسته همی دارد دل 364شمارهٔ ۴۶۵: ما بر در شکریم و قناعت همه سال 365شمارهٔ ۴۶۶: ایدل طلب گذشته امریست محال 366شمارهٔ ۴۶۷: آن بت که بقد سرو روانش گفتیم 367شمارهٔ ۴۶۸: آن سرو بلند کز غمش پست شدم 368شمارهٔ ۴۶۹: ایدل اگرت کار جهان نیست بکام 369شمارهٔ ۴۷۰: ای سرو روان بر چمن و باغ دلم 370شمارهٔ ۴۷۱: ایشاه بتان در دل و جان جات کنیم 371شمارهٔ ۴۷۲: ایدل چو نمی شکیبی از روی بتم 372شمارهٔ ۴۷۳: ایقد تو سرو جویبار چشمم 373شمارهٔ ۴۷۴: ایدوست بیا تا نفسی شاد شویم 374شمارهٔ ۴۷۵: ای بس که درینمقام دمها زده ایم 375شمارهٔ ۴۷۶: آنها که حلال زادگانند و کرام 376شمارهٔ ۴۷۷: آن کز پی وصل او بجان میپویم 377شمارهٔ ۴۷۸: ای سرو سهی قامت خوش رفتارم 378شمارهٔ ۴۷۹: ای برده سر زلف تو از جای دلم 379شمارهٔ ۴۸۰: آهو چشمی که میرباید هوشم 380شمارهٔ ۴۸۱: افتاد گره بر تن مجروح سقیم 381شمارهٔ ۴۸۲: گر عشق تو چون آب براند خونم 382شمارهٔ ۴۸۳: دلدار بیامد دو سه گامی ز پیم 383شمارهٔ ۴۸۴: هر دم غم جانان المی میدهدم 384شمارهٔ ۴۸۵: هر چند بر نهال دانش رفتم 385شمارهٔ ۴۸۶: در لهو و لعب عمر بسر برد دلم 386شمارهٔ ۴۸۷: گر دل بهوای گوهر و در ندهم 387شمارهٔ ۴۸۸: فرزند گرامی حسن ایجان و دلم 388شمارهٔ ۴۸۹: منزلگه خویش و دوستان جمله بکام 389شمارهٔ ۴۹۰: لقمان که حکیمان جهانراست امام 390شمارهٔ ۴۹۱: در هر دو جهان عاشق آن رومائیم 391شمارهٔ ۴۹۲: شطرنج هوس با صنم طنازم 392شمارهٔ ۴۹۳: تا دست در آنزلف مشوش زده ام 393شمارهٔ ۴۹۴: هر چند بود عارض تو در نظرم 394شمارهٔ ۴۹۵: عمری بهوای جاه گمراه شدیم 395شمارهٔ ۴۹۶: گر با تو بکام دل وصالی یابم 396شمارهٔ ۴۹۷: یکجرعه ز جام لبش ار نوش کنیم 397شمارهٔ ۴۹۸: فرزند اعز محمد ایجان و دلم 398شمارهٔ ۴۹۹: گر من نظری کنم بدان ماه تمام 399شمارهٔ ۵۰۰: گر سر طلبی ز من روانی بدهم 400شمارهٔ ۵۰۱: سید بود آن تن چو سیمت بینم 401شمارهٔ ۵۰۲: چندانکه درین کهنه رباطیم بهم 402شمارهٔ ۵۰۳: پیوسته اگر با می و با معشوقیم 403شمارهٔ ۵۰۴: من صحبت جانانه از ان میخواهم 404شمارهٔ ۵۰۵: با دلبر خود همیشه همدم مائیم 405شمارهٔ ۵۰۶: گفتم که من شیفته بیمار توام 406شمارهٔ ۵۰۷: گفتم که شراب ارغوانی نخورم 407شمارهٔ ۵۰۸: من سوخته دل نزد تو از خامانم 408شمارهٔ ۵۰۹: رخسار ترا ماه ختن میگویم 409شمارهٔ ۵۱۰: درد دل زار و زردی رخ دارم 410شمارهٔ ۵۱۱: ما با همه کس بر در استیناسیم 411شمارهٔ ۵۱۲: تا چند نهد برگ گلت خار دلم 412شمارهٔ ۵۱۳: دارد هوس وصل دلارام دلم 413شمارهٔ ۵۱۴: کردند بجای من بدی جمع لئام 414شمارهٔ ۵۱۵: زین پیش که سودای جنون داشت سرم 415شمارهٔ ۵۱۶: هر چند که در هستی خود مینگرم 416شمارهٔ ۵۱۷: بربود مرا پسته تو خواب از چشم 417شمارهٔ ۵۱۸: نه روح درین زمانه نی تن مائیم 418شمارهٔ ۵۱۹: در صورت اگر چه غیر اغیار نه ایم 419شمارهٔ ۵۲۰: از اهل زمانه مرد بیغم مائیم 420شمارهٔ ۵۲۱: عاشق که باو دوست بنازد مائیم 421شمارهٔ ۵۲۲: گه رنگ رخت ز عارض گل طلبیم 422شمارهٔ ۵۲۳: شد دعوی دوستی در ایام حرام 423شمارهٔ ۵۲۴: ایگل مشو از بلبل خوشگوی نهان 424شمارهٔ ۵۲۵: ایدل طلب وصل دلارام مکن 425شمارهٔ ۵۲۶: آنکس که بدو بود دلم نازستان 426شمارهٔ ۵۲۷: ای از تو جهان برون تو بیرون ز جها ...427شمارهٔ ۵۲۸: ای ابن یمین چند ز می پیمودن 428شمارهٔ ۵۲۹: ای گشته جهان ز نور رایت روشن 429شمارهٔ ۵۳۰: ای زاده خاطر من از تاب و توان 430شمارهٔ ۵۳۱: از بهر نشاط و طرب ای ابن یمین 431شمارهٔ ۵۳۲: ای عاجز از ادراک کمال تو گمان 432شمارهٔ ۵۳۳: اسبی که بمن داد امیر میران 433شمارهٔ ۵۳۴: ای گردش چرخ نیلگون تا کی ازین 434شمارهٔ ۵۳۵: آورد بر من آن نگار من از بستان 435شمارهٔ ۵۳۶: ای ترک بیار باده و در گردان 436شمارهٔ ۵۳۷: آمد خبریکه جان برون رفت ز تن 437شمارهٔ ۵۳۸: ای عادت من مهر رخت ورزیدن 438شمارهٔ ۵۳۹: ای ابن یمین مشقت کلک ببین 439شمارهٔ ۵۴۰: از عشق ویم منع نکو نیست مکن 440شمارهٔ ۵۴۱: یک لحظه خیال رویت ایدلبر من 441شمارهٔ ۵۴۲: باشد بتو دیده رهنمون دل من 442شمارهٔ ۵۴۳: چون بهر نشاط و خرمی شاه جهان 443شمارهٔ ۵۴۴: در حیرتم از قاضی احکام کهن 444شمارهٔ ۵۴۵: خوشباش که روزی رسد ای ابن یمین 445شمارهٔ ۵۴۶: هرگز دهنت ایصنم سیم سرین 446شمارهٔ ۵۴۷: یا رب بچه موجب بمن بیسر و بن 447شمارهٔ ۵۴۸: دی گفت مرا یکی که ای عهد شکن 448شمارهٔ ۵۴۹: دوری ز من ای یار پسندیده من 449شمارهٔ ۵۵۰: خواهی که شوی با طرب و عیش قرین 450شمارهٔ ۵۵۱: هستم ز خیالت ای بت سیم سرین 451شمارهٔ ۵۵۲: در وصف تو هر چند زبان گفت سخن 452شمارهٔ ۵۵۳: باد سحری دوش من و یک دو سه تن 453شمارهٔ ۵۵۴: دی بر سر خاک دوستی دلبر من 454شمارهٔ ۵۵۵: نتوان سخن از دهان تنکت گفتن 455شمارهٔ ۵۵۶: با نرگس جادوی تو گفت ابن یمین 456شمارهٔ ۵۵۷: رفتم بشما هنوز مایل دل من 457شمارهٔ ۵۵۸: گه آتش غم شعله زند در دل من 458شمارهٔ ۵۵۹: شاها چو نمیتوان گرفتن کم نان 459شمارهٔ ۵۶۰: چون زلف بنفشه را صبا داد شکن 460شمارهٔ ۵۶۱: هر چند بود کعبه اسلام کنون 461شمارهٔ ۵۶۲: گر هست کسیکه حکم او هست روان 462شمارهٔ ۵۶۳: در دیده دریا وشم آنجان جهان 463شمارهٔ ۵۶۴: خواهم در زهد را ازین پس بستن 464شمارهٔ ۵۶۵: مائیم ز جور فلک آینه گون 465شمارهٔ ۵۶۶: جان باید و نان و نان نباید بیجان 466شمارهٔ ۵۶۷: لعلت بشکر خنده همیبارد جان 467شمارهٔ ۵۶۸: چون عاقبت الامر بباید مردن 468شمارهٔ ۵۶۹: تا رفت ببرج آتشی کوکب من 469شمارهٔ ۵۷۰: یکچند چراغ آرزوها پف کن 470شمارهٔ ۵۷۱: ای مونس چشم من خیال رخ تو 471شمارهٔ ۵۷۲: ای قبله عشاق جهان ابروی تو 472شمارهٔ ۵۷۳: هم کار دلم بجان رسید از غم تو 473شمارهٔ ۵۷۴: ای صبح امید من چو شام از غم تو 474شمارهٔ ۵۷۵: نائی که سخن بود روان از لب او 475شمارهٔ ۵۷۶: ای گشته خجل زهره ز چنگ خوش تو 476شمارهٔ ۵۷۷: از دولت مخدوم جهان و فر او 477شمارهٔ ۵۷۸: دانی صنما که بر چه سانم بیتو 478شمارهٔ ۵۷۹: ای زلف ترا حلقه و خم تو بر تو 479شمارهٔ ۵۸۰: فرزند حسن ایدل و جانم با تو 480شمارهٔ ۵۸۱: ای نور دو دیده آن سزد مذهب تو 481شمارهٔ ۵۸۲: ای داده گلابرا خجالت خوی تو 482شمارهٔ ۵۸۳: تا حسن رخ تو گشت پیرایه تو 483شمارهٔ ۵۸۴: ایخنده زنان بر مه انور رخ تو 484شمارهٔ ۵۸۵: تا بر در آرزو بود منزل تو 485شمارهٔ ۵۸۶: ایدل کم این دیر کهن گیر و برو 486شمارهٔ ۵۸۷: ای مفتی شرع مکرمت خامه تو 487شمارهٔ ۵۸۸: روزیکه نبد هیچ نشان من و تو 488شمارهٔ ۵۸۹: ایدل ز سخن آنچه مرادست آن گو 489شمارهٔ ۵۹۰: ای چرخ فلک هزار فریاد از تو 490شمارهٔ ۵۹۱: ای بس که جهان باشد و ما خاک شده 491شمارهٔ ۵۹۲: ایدل تو مپندار بجانی زنده 492شمارهٔ ۵۹۳: ایمهر رخ تو جای در دل کرده 493شمارهٔ ۵۹۴: آمد بر من زلف مشوش کرده 494شمارهٔ ۵۹۵: با عشق تو عقل را پریشانی به 495شمارهٔ ۵۹۶: دائم سخن از صدق و صفا گفتن به 496شمارهٔ ۵۹۷: ای ابروی چون کمان تو پیوسته 497شمارهٔ ۵۹۸: دلدار من آنحوروش امروز بگاه 498شمارهٔ ۵۹۹: از مال تو سائلان نکاهند بده 499شمارهٔ ۶۰۰: دلدار مرا دید پریشان گشته 500شمارهٔ ۶۰۱: هر کو نظر افکند بر آن روی چو ماه 501شمارهٔ ۶۰۲: زنهار در سرای خود پیوسته 502شمارهٔ ۶۰۳: او شاه منست و من مرا ورا بنده 503شمارهٔ ۶۰۴: کو بخت که از جهان بیابم بهره 504شمارهٔ ۶۰۵: شاهی که بود نرم دل و آهسته 505شمارهٔ ۶۰۶: شاها علم عفو تو افراشته به 506شمارهٔ ۶۰۷: تا داد بکدخدای دادار بچه 507شمارهٔ ۶۰۸: در عالم تحقیق کسی یابد راه 508شمارهٔ ۶۰۹: رویت که بر اوست مظهر لطف اله 509شمارهٔ ۶۱۰: ای خجلت ماه ختنی جان منی 510شمارهٔ ۶۱۱: ای دور شب فراق آخر بسر آی 511شمارهٔ ۶۱۲: ایدل ز جهان جان بسلامت بردی 512شمارهٔ ۶۱۳: ای بر چمن باغ هنر سرو سهی 513شمارهٔ ۶۱۴: آمد بعیادت برم آنسر و سهی 514شمارهٔ ۶۱۵: ایخواجه توئی انک چو تو گرم روی 515شمارهٔ ۶۱۶: ای جود ترا حاتم طی گشته رهی 516شمارهٔ ۶۱۷: آن بت که بود رخش بهارو باغی 517شمارهٔ ۶۱۸: ای جسته دوا از در هر بیماری 518شمارهٔ ۶۱۹: ایدل ز پی حطام دنیای دنی 519شمارهٔ ۶۲۰: از عمر ترا امید بر خور داری 520شمارهٔ ۶۲۱: ایگوهر پاک از کدامین کانی 521شمارهٔ ۶۲۲: در صورت ما جمال خود می بینی 522شمارهٔ ۶۲۳: از حال من آگهی تو ای بار خدای 523شمارهٔ ۶۲۴: آن نور که کونین بیاراست توئی 524شمارهٔ ۶۲۵: از درد دلم اکر خبر داشته ئی 525شمارهٔ ۶۲۶: آمد ز چمن باد صبا مشکین بوی 526شمارهٔ ۶۲۷: ایدل اگر آشفته یک یار شدی 527شمارهٔ ۶۲۸: از آبحیات سبزه انگیخته ئی 528شمارهٔ ۶۲۹: ای بلبل گلشن فصاحت که توئی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ