به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

ابن یمین

ابن یمینرباعی هاشمارهٔ ۱۱۵: تا دیده من دید زهر خوبترت

1790عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

تا دیده من دید زهر خوبترت
بیخوابم از اندیشه روی چو خورت
اقبال بر آتش دلم آب زند
گر باد قبول آید از خاک درت

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۱۴: تن در غمش از هلال باریکترست 2شمارهٔ ۱۱۵: تا دیده من دید زهر خوبترت 3شمارهٔ ۱۱۶: تا آبله رخ بر رخ دلدار ز دست 4شمارهٔ ۱۱۷: تا چند کشم صد ضرر از چشم خوشت 5شمارهٔ ۱۱۸: تا رست بگرد شکرت شاخ نبات 6شمارهٔ ۱۱۹: تا روی ترا بدیدم ایعشوه پرست 7شمارهٔ ۱۲۰: تا بسته نگردد بکل ابواب حیات 8شمارهٔ ۱۲۱: برخیز سحرگه ای صبا چابک و چست 9شمارهٔ ۱۲۲: چون آکهیی نبینم از توحیدت 10شمارهٔ ۱۲۳: چون تعبیه جهانیان بسیارست 11شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته نشان عاشقان بد نامیست 12شمارهٔ ۱۲۵: در روضه توحید اگر بارت نیست 13شمارهٔ ۱۲۶: گر دور فلک تابع فرمان تو نیست 14شمارهٔ ۱۲۷: سردار جهان خواجه که آئینش سخاست 15شمارهٔ ۱۲۸: شاها ز تو کار عالمی سامان یافت 16شمارهٔ ۱۲۹: دل شد ز پی وصل دلارام ز دست 17شمارهٔ ۱۳۰: رنگ تو بتازگی ز گلنار بهست 18شمارهٔ ۱۳۱: شیرین پسرا عزم حجازت ز چه خاست 19شمارهٔ ۱۳۲: نقش عیادت ار چه بصورت عبادتست 20شمارهٔ ۱۳۳: در کارگه وجود هر نقش که هست 21شمارهٔ ۱۳۴: گفتم نخورم باده که کاری نه نکوست 22شمارهٔ ۱۳۵: در وحدت کاینات آنرا که شکیست 23شمارهٔ ۱۳۶: هر کو بسعادتی رسد روزی بیست 24شمارهٔ ۱۳۷: گر هر چه کند بنده بتقدیر خداست 25شمارهٔ ۱۳۸: در راه یقین مرد درنگی هیچست 26شمارهٔ ۱۳۹: مائیم و می ناب و بتی خوب سرشت 27شمارهٔ ۱۴۰: هر کو دهنت ای بت جانی دیدست 28شمارهٔ ۱۴۱: حاصل چه از این که صورت خواجه نکوس ...29شمارهٔ ۱۴۲: می از شر و شور و عربده خالی نیست 30شمارهٔ ۱۴۳: سید پسرا روی تو ماه ختن است 31شمارهٔ ۱۴۴: دیوانه دلم که میل طبعش بهواست 32شمارهٔ ۱۴۵: چون باد صبا غنچه گلرا بشکافت 33شمارهٔ ۱۴۶: در خاطرم این لطیف مصراع گذشت 34شمارهٔ ۱۴۷: صاحب نظری خوش سخنی فرمودست 35شمارهٔ ۱۴۸: هر چیز که در ازل بدان فرمان نیست 36شمارهٔ ۱۴۹: دی گفت یکی که داشت با من دل راست 37شمارهٔ ۱۵۰: گردون که سوی سفله و دونش نظرست 38شمارهٔ ۱۵۱: هر روز ترا بمن گمانی دگرست 39شمارهٔ ۱۵۲: گفتم دل من گر چه که غرق خونست 40شمارهٔ ۱۵۳: در عهد تو گلزار ثنا مدروس است 41شمارهٔ ۱۵۴: سلطان گل ار چه با بسی برگ و نواست 42شمارهٔ ۱۵۵: گیرم که بصد رسید عمریکه تر است 43شمارهٔ ۱۵۶: خوش باش دمی که زندگانی باقیست 44شمارهٔ ۱۵۷: در روضه جان تاره نباتی خضرست 45شمارهٔ ۱۵۸: دی ابن یمین صبحدمی جام بدست 46شمارهٔ ۱۵۹: دل شاد بروی دلستان خضرست 47شمارهٔ ۱۶۰: زلف تو که سرگشته بکردار منست 48شمارهٔ ۱۶۱: رفتی و شکیب از دل عشاق برفت 49شمارهٔ ۱۶۲: هر حادثه ئی که آمد از نرم و درشت 50شمارهٔ ۱۶۳: یک غم نبود کز تو نصیب ما نیست 51شمارهٔ ۱۶۴: عشاق ترا امید بهر وزی نیست 52شمارهٔ ۱۶۵: نیلوفر تر بر سر آبت چه خوشست 53شمارهٔ ۱۶۶: گل کز زرسا و خرده ئی چند اندوخت 54شمارهٔ ۱۶۷: روی تو و ماه آسمان هر دو یکیست 55شمارهٔ ۱۶۸: عشق لب و دندان چو لعل و گهرت 56شمارهٔ ۱۶۹: گر کار تو نیکست بتدبیر تو نیست 57شمارهٔ ۱۷۰: چون چشم خوشت نرگس اگر رنجورست 58شمارهٔ ۱۷۱: لعلت صدفی پر گهر مخزونست 59شمارهٔ ۱۷۲: در باغ جمالت ای بت عشوه پرست 60شمارهٔ ۱۷۳: جانا لب میگون تو روح ما نیست 61شمارهٔ ۱۷۴: راحت ز طبیعت جهان مهجورست 62شمارهٔ ۱۷۵: هر کس که ره و رسم جهان نیک شناخت 63شمارهٔ ۱۷۶: جانرا بزر ارنگه توانستی داشت 64شمارهٔ ۱۷۷: کس تیغ چو پهلوان ایران نزدست 65شمارهٔ ۱۷۸: معنیت چو آنجا بگذارد صورت 66شمارهٔ ۱۷۹: در پای دلت گر ز هوس خاری نیست 67شمارهٔ ۱۸۰: هر ذره که موجود شد از مغز و ز پوس ...68شمارهٔ ۱۸۱: وقت طرب و مستی هشیارانست 69شمارهٔ ۱۸۲: هر کس که از این عالم فانی بگذشت 70شمارهٔ ۱۸۳: خرم دل آنک بر صبوحی آموخت 71شمارهٔ ۱۸۴: چون از نظرم سرو سمنبر بگذشت 72شمارهٔ ۱۸۵: جانا رخ تو ماه زر افشان منست 73شمارهٔ ۱۸۶: چشم تو بساحری ز هاروت بهست 74شمارهٔ ۱۸۷: در عشق تو کر سر بنهم باکی نیست 75شمارهٔ ۱۸۸: زلفت صنما مایه ده مشک خطاست 76شمارهٔ ۱۸۹: من رفتم و یادگار جانم بر تست 77شمارهٔ ۱۹۰: هستم صنما ز مهر روی چو مهت 78شمارهٔ ۱۹۱: جان برخی آن پسته شکر شکنت 79شمارهٔ ۱۹۲: وصف قدوخد گر طلبد کس ز منت 80شمارهٔ ۱۹۳: دل بسته آن طره عنبر شکنست 81شمارهٔ ۱۹۴: ما انفس و افاق بدیدیم و گذشت 82شمارهٔ ۱۹۵: دل در سر زلفین بتان نتوان بست 83شمارهٔ ۱۹۶: دی خسرو سیاره چو با شام نشست 84شمارهٔ ۱۹۷: گفتم صنما گر چه رخت همچو مهست 85شمارهٔ ۱۹۸: با ما غضب حیدری از حد بگذشت 86شمارهٔ ۱۹۹: قدت ز صنوبری که برخاست بهست 87شمارهٔ ۲۰۰: خطی که ز رویت ای پریوش برخاست 88شمارهٔ ۲۰۱: گفتم که چرا از شکرت رست نبات 89شمارهٔ ۲۰۲: زلف تو که بس تعبیه ساز افتادست 90شمارهٔ ۲۰۳: من کز سر جان بسوی تو خواهم خاست 91شمارهٔ ۲۰۴: نی دیده به از تو هیچ یاری دیدست 92شمارهٔ ۲۰۵: خطی که ز روی آن سمنبر برخاست 93شمارهٔ ۲۰۶: کس همچو من ار گهر توانستی سفت 94شمارهٔ ۲۰۷: شاه عادل چون بکام دل ببزم می نشست 95شمارهٔ ۲۰۸: ای بخت جوان بیاو در ساغر پیچ 96شمارهٔ ۲۰۹: ای دیده دلم از تو زیانها بر هیچ 97شمارهٔ ۲۱۰: هر زن که ز عشقبازی آری بنکاح 98شمارهٔ ۲۱۱: ای شکر گفتار تو سرمایه روح 99شمارهٔ ۲۱۲: جان تازه کند لعل در افشان ز قدح 100شمارهٔ ۲۱۳: ای گشته خجل ز انرخ گلگون گل سرخ 101شمارهٔ ۲۱۴: ای بنده بالای تو سرو آزاد 102شمارهٔ ۲۱۵: این چرخ سراسیمه بیفایده گرد 103شمارهٔ ۲۱۶: آن بت که بر او غیرت مه می باشد 104شمارهٔ ۲۱۷: آن بت که دمی جفا فراموش نکرد 105شمارهٔ ۲۱۸: آنرا که دماغ و عقل باهش باشد 106شمارهٔ ۲۱۹: اسباب سعادات مرا مجتمع اند 107شمارهٔ ۲۲۰: آنها که چو شانه بر سران میتازند 108شمارهٔ ۲۲۱: آن سبزه که گرد لعل کانی گردد 109شمارهٔ ۲۲۲: آن دل که بر او مهر تو تابان باشد 110شمارهٔ ۲۲۳: اسبی که مرا میر شرفشه بخشید 111شمارهٔ ۲۲۴: اجرام فلک دور بکام تو کنند 112شمارهٔ ۲۲۵: از بهر جهان غم مخور ای نادان مرد 113شمارهٔ ۲۲۶: الچی ز من ار نرد پیاپی ببرد 114شمارهٔ ۲۲۷: آنرا که زر و سیم بد ار زیز نماند 115شمارهٔ ۲۲۸: ایدل چه کنی طرب که فانی باشد 116شمارهٔ ۲۲۹: آنکس که همای همتش پر دارد 117شمارهٔ ۲۳۰: ایدل ز کست گر چه نوائی نرسید 118شمارهٔ ۲۳۱: آن بت که بحسن بیمثالش گفتند 119شمارهٔ ۲۳۲: آنها که درین رباط بی بنیادند 120شمارهٔ ۲۳۳: از سبزه چو گل خورد گکی چند نمود 121شمارهٔ ۲۳۴: آورد خط آن نگار تا بنماید 122شمارهٔ ۲۳۵: ایخواجه علی توئی جهان همه جود 123شمارهٔ ۲۳۶: از دست تو گر زهر خورم نوش شود 124شمارهٔ ۲۳۷: ایدل اگرت کار موافق نبود 125شمارهٔ ۲۳۸: ایدل فلکت گر چه زبون میدارد 126شمارهٔ ۲۳۹: بر آتش غم بکام دل روزی چند 127شمارهٔ ۲۴۰: باد از رخ گل چو برقع نازکشاد 128شمارهٔ ۲۴۱: بودند جهاندار بسی خسرو و گرد 129شمارهٔ ۲۴۲: بنگر که صبا باز چه نیرنگ آورد 130شمارهٔ ۲۴۳: بر خوان خود ار زهر گیا باید خورد 131شمارهٔ ۲۴۴: تا در دل من مهر تو مهوش باشد 132شمارهٔ ۲۴۵: تا جیب تو بهر ماه مطلع کردند 133شمارهٔ ۲۴۶: تا در سرم ای رشک پری چشم بود 134شمارهٔ ۲۴۷: تا در تن من هیچ رگ و پی باشد 135شمارهٔ ۲۴۸: تا مرغ روانت در قفس خواهد بود 136شمارهٔ ۲۴۹: تا دست من از وصل تو کوتاه بود 137شمارهٔ ۲۵۰: تا دل غم آنجان جهان خواهد خورد 138شمارهٔ ۲۵۱: تا یوسف عهد را بچاه افکندند 139شمارهٔ ۲۵۲: تا بسته صحبت کسی خواهی بود 140شمارهٔ ۲۵۳: تا ماتم فرزند علی گشت پدید 141شمارهٔ ۲۵۴: تا قدر بلند آسمان پست شود 142شمارهٔ ۲۵۵: تا ابن یمین از این جهان می نرود 143شمارهٔ ۲۵۶: تا خوی بد یار دگر سان نشود 144شمارهٔ ۲۵۷: تا چرخ و فلک مدار بنیاد نهاد 145شمارهٔ ۲۵۸: چون شب رقم از غالیه بر روز کشید 146شمارهٔ ۲۵۹: انکس که ز عاشقان نشانی دارد 147شمارهٔ ۲۶۰: چون اشکم ازینچشم چو جیحون بچکد 148شمارهٔ ۲۶۱: چون نرکس تو غمزه جادو بگشود 149شمارهٔ ۲۶۲: چون جیش حبش گرد رخش صف میزد 150شمارهٔ ۲۶۳: چون گشت زمین از سپه برف سفید 151شمارهٔ ۲۶۴: چون نرگست آغازه بدمستی کرد 152شمارهٔ ۲۶۵: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 153شمارهٔ ۲۶۶: چشمم چو بر آن رسته دندان افتاد 154شمارهٔ ۲۶۷: چون سرو سهی قد تو پیراسته شد 155شمارهٔ ۲۶۸: خورشید نماز شام چون روی تو دید 156شمارهٔ ۲۶۹: خوش باش که جز تو دگری نیست پدید 157شمارهٔ ۲۷۰: خطش رقم غالیه بر ماه کشید 158شمارهٔ ۲۷۱: خصمت که عناد با تو آغاز کند 159شمارهٔ ۲۷۲: خوشتر ز لب آن بت چین نوش که دید 160شمارهٔ ۲۷۳: دل خون شد و فریادرسی راست نکرد 161شمارهٔ ۲۷۴: در هجر تو از من اثر وعین نماند 162شمارهٔ ۲۷۵: در حال که جانان برم آید برود 163شمارهٔ ۲۷۶: دلبر شب دوش چون ز رخ پرده گشود 164شمارهٔ ۲۷۷: دلبر بجفا ممتحنم میدارد 165شمارهٔ ۲۷۸: روشن شود آنرا که هدایت باشد 166شمارهٔ ۲۷۹: پندم بشنو که هر که این پند شنود 167شمارهٔ ۲۸۰: ز اندیشه هر چه وصف مالی دارد 168شمارهٔ ۲۸۱: شاها ز منت گر چه نمیآید یاد 169شمارهٔ ۲۸۲: گردون نفسی بکار من دور نکرد 170شمارهٔ ۲۸۳: گر دلبر ما غمخور ما خواهد بود 171شمارهٔ ۲۸۴: گر دوست بکام در کنارم باشد 172شمارهٔ ۲۸۵: عاقل سخن ار چه پیش محرم گوید 173شمارهٔ ۲۸۶: مردم نکند روزی خود بیش بجهد 174شمارهٔ ۲۸۷: هر چند که فرزند بسامان باشد 175شمارهٔ ۲۸۸: ما را فلک از دوست اگر دور افکند 176شمارهٔ ۲۸۹: هر کو بجهان بجز خوشی نگزیند 177شمارهٔ ۲۹۰: وقتیکه یلان برند بر کنده حسد 178شمارهٔ ۲۹۱: در کان کرم فضه وارزیز نماند 179شمارهٔ ۲۹۲: گفتند که خرمی در افاق نماند 180شمارهٔ ۲۹۳: هرگز فلکم زیاد می نگذارد 181شمارهٔ ۲۹۴: رویت که در او دیده صفای جان دید 182شمارهٔ ۲۹۵: هرگز بمراد من فلک دور نکرد 183شمارهٔ ۲۹۶: نفسیست مرا که تشنگیش ار بکشد 184شمارهٔ ۲۹۷: یارم چو بباغ وصل خود بار نداد 185شمارهٔ ۲۹۸: شب نیست که دور از تو دلم خون نشود 186شمارهٔ ۲۹۹: هر کو ز هوا در آتش می افتاد 187شمارهٔ ۳۰۰: محمود طبیب چون بطب دست گشود 188شمارهٔ ۳۰۱: گفتند که از برگ گلش خار دمید 189شمارهٔ ۳۰۲: در ابر فنا ماه چگل پنهان شد 190شمارهٔ ۳۰۳: هر فتنه که بر سرم کنون میاید 191شمارهٔ ۳۰۴: گفت آنکه مرا دید ز طاعات بعید 192شمارهٔ ۳۰۵: ملهم چو نعیم این جهان فانی دید 193شمارهٔ ۳۰۶: هر کس که نصیحت بر او خوار بود 194شمارهٔ ۳۰۷: هر کو در جود و مکرمت بسته بود 195شمارهٔ ۳۰۸: شادانکه دلش بغور کاری بیناد 196شمارهٔ ۳۰۹: دانی بچه ماند ای بت حور نژاد 197شمارهٔ ۳۱۰: گفتم بتو هیچ آگهی میاید 198شمارهٔ ۳۱۱: زلفت که دلم بسته بموئی دارد 199شمارهٔ ۳۱۲: گفتم بدل ار چه وقت گفتار نبود 200شمارهٔ ۳۱۳: گل از پی خرده ئی که از خرقه نمود 201شمارهٔ ۳۱۴: رفتند و رویم و هر که آید برود 202شمارهٔ ۳۱۵: نیک و بد این جهان فانی گذرد 203شمارهٔ ۳۱۶: زان پیش که این گنبد دوار نبود 204شمارهٔ ۳۱۷: شادانکه غم زمانه بر دل ننهاد 205شمارهٔ ۳۱۸: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 206شمارهٔ ۳۱۹: هر کو بخرد نیک ز بد بشناسند 207شمارهٔ ۳۲۰: زیور همه بر سرو سمنبر زیبد 208شمارهٔ ۳۲۱: شب نیست که اشک من بقلزم نرسد 209شمارهٔ ۳۲۲: یا رب چو رهی در تو و خود مینگرد 210شمارهٔ ۳۲۳: روزی که ز تن قطع کند جان پیوند 211شمارهٔ ۳۲۴: هر نقش که از پرده فلک بنماید 212شمارهٔ ۳۲۵: هر دل که هوای آشنائی دارد 213شمارهٔ ۳۲۶: در خانه اگر متاع دنیا باشد 214شمارهٔ ۳۲۷: روی چو مهت رشک پری میگردد 215شمارهٔ ۳۲۸: زلف تو که بازی مجازی نکند 216شمارهٔ ۳۲۹: دل باز هوای آشنائی دارد 217شمارهٔ ۳۳۰: گویند هنر مایه اقبال بود 218شمارهٔ ۳۳۱: یاری بگزین کز تو جدائی نکند 219شمارهٔ ۳۳۲: صد ره دلم ار مهر از و برگیرد 220شمارهٔ ۳۳۳: فریاد مرا ز خامه قیر اندود 221شمارهٔ ۳۳۴: در عالم توحید کسی راه برد 222شمارهٔ ۳۳۵: نو مذهبگان که بی یقینی چندند 223شمارهٔ ۳۳۶: هر چند که دخت رز طرب افزاید 224شمارهٔ ۳۳۷: هر شاه و گدا که رخ نماید برود 225شمارهٔ ۳۳۸: ز آوردن خلق سوی صحرای وجود 226شمارهٔ ۳۳۹: رویت که ازو ماه خجل سار شود 227شمارهٔ ۳۴۰: هر کو ز طریقه ددی دور بود 228شمارهٔ ۳۴۱: گر جان من اندر سر او خواهد شد 229شمارهٔ ۳۴۲: هر تن که خدای را بجانی ارزد 230شمارهٔ ۳۴۳: هرچ آن هنر جمله بزرگان باشد 231شمارهٔ ۳۴۴: شبها دل من بسا که عیاری کرد 232شمارهٔ ۳۴۵: هر چند که عمرم نه بسامان گذرد 233شمارهٔ ۳۴۶: هم سهم سعادت بهدف باز رسید 234شمارهٔ ۳۴۷: هر چیز کزو هستی تو پیدا شد 235شمارهٔ ۳۴۸: غریب اگر چه وزیر شه جهان باشد 236شمارهٔ ۳۴۹: خواهی که خدا کار نکو با تو کند 237شمارهٔ ۳۵۰: ای از گل تر روی تو آراسته تر 238شمارهٔ ۳۵۱: ای گردنم از ساعد تو طوق پذیر 239شمارهٔ ۳۵۲: آمد سخنم بلطف چون جانش دار 240شمارهٔ ۳۵۳: از بس که رسید از رخ و از غمزه یار 241شمارهٔ ۳۵۴: از حق بود انچ هست بر مومن و گبر 242شمارهٔ ۳۵۵: ایدل غم نا آمده زنهار مخور 243شمارهٔ ۳۵۶: ایدل اگرت مال شد از دست بدر 244شمارهٔ ۳۵۷: ای از فلکت سهم سعادت شده تیر 245شمارهٔ ۳۵۸: از خنده رعد و گریه ابر بهار 246شمارهٔ ۳۵۹: ایساقی شکر لب طوطی گفتار 247شمارهٔ ۳۶۰: انکس که لبت کرد بشنگرف نگار 248شمارهٔ ۳۶۱: بنگر بفروغ شمع وانطلعت و چهر 249شمارهٔ ۳۶۲: من برکشم این پیرهن زهد ز سر 250شمارهٔ ۳۶۳: چون چشم گشاد نرگس از خواب خمار 251شمارهٔ ۳۶۴: هنگام سپیده دم گل سیب نگر 252شمارهٔ ۳۶۵: چون یافت تن از خلعت شه زینت و فر 253شمارهٔ ۳۶۶: هنگام بهارست بتا باده بیار 254شمارهٔ ۳۶۷: جز لعل لبت که در سخن سفت گهر 255شمارهٔ ۳۶۸: هر چند که پیریم و ضعیفیم و نزار 256شمارهٔ ۳۶۹: تدبیر تو چون باز ندارد تقدیر 257شمارهٔ ۳۷۰: اینهم بشنو ای پسر نیک اختر 258شمارهٔ ۳۷۱: ما تشنه لبانیم می ناب بیار 259شمارهٔ ۳۷۲: در هجر تو از آه من و خون جگر 260شمارهٔ ۳۷۳: گلدسته برخسار تو چون کرد نظر 261شمارهٔ ۳۷۴: داود نبی چو برگشادی اسرار 262شمارهٔ ۳۷۵: روزی بخوشی اگر توان برد بسر 263شمارهٔ ۳۷۶: دلرا سر شعر و شاعری نیست دگر 264شمارهٔ ۳۷۷: گفتتد مرا که بر ابوبکر و عمر 265شمارهٔ ۳۷۸: سردار جهان امیر حاجی دلیر 266شمارهٔ ۳۷۹: فرزند اعز محمد ای کان هنر 267شمارهٔ ۳۸۰: فرزند اعز محمد ای جان پدر 268شمارهٔ ۳۸۱: هر کو ز فریب اهرمن باشد دور 269شمارهٔ ۳۸۲: هم بیخوشی خمر توان برد بسر 270شمارهٔ ۳۸۳: از دل غم روزگار بر دارد زر 271شمارهٔ ۳۸۴: ای زلف و رخت هر دو بهم چون شب و ر ...272شمارهٔ ۳۸۵: آن بت که نکرده ام غمش فاش هنوز 273شمارهٔ ۳۸۶: در عشق من و تو هر دو ایمایه ناز 274شمارهٔ ۳۸۷: تا کرد در جود کف راد تو باز 275شمارهٔ ۳۸۸: گفتیم بدانماه کلهدوز امروز 276شمارهٔ ۳۸۹: در جستن دوستی که باشد دمساز 277شمارهٔ ۳۹۰: پروانه صفت در آتشم زاندم باز 278شمارهٔ ۳۹۱: رفتند و ز رفتگان یکی نامد باز 279شمارهٔ ۳۹۲: دادم بتو دل بوی تو نشنیده هنوز 280شمارهٔ ۳۹۳: یا رب تو جمال آن مه مهر انگیز 281شمارهٔ ۳۹۴: با خوش پسری بحسن چونشمع طراز 282شمارهٔ ۳۹۵: ای یاد تو مونس روان همه کس 283شمارهٔ ۳۹۶: بگرفتمش آن زلف پر از تاب بترس 284شمارهٔ ۳۹۷: لعل تو که آفرینش گوید همه کس 285شمارهٔ ۳۹۸: دارم هوس وصل تو چندانکه مپرس 286شمارهٔ ۳۹۹: خواهی که شوی ای بصفت خیر الناس 287شمارهٔ ۴۰۰: ما با رخ و زلفین تو بی ترس و هراس 288شمارهٔ ۴۰۱: ناکس نشود بدون نوازی تو کس 289شمارهٔ ۴۰۲: ای مونس غم قصه غمخواران پرس 290شمارهٔ ۴۰۳: ای پیک چو نامه ام نهی در دستش 291شمارهٔ ۴۰۴: خصم تو که بر سنان باد سرش 292شمارهٔ ۴۰۵: ای پسته شیرینت شکر خائی خوش 293شمارهٔ ۴۰۶: ای همچو شکر پسته شیرین تو خوش 294شمارهٔ ۴۰۷: هان ابن یمین ز کار آگه میباش 295شمارهٔ ۴۰۸: خواهی که ترا هیچ بدی ناید پیش 296شمارهٔ ۴۰۹: ایدل اگرت هست سر دلبر خویش 297شمارهٔ ۴۱۰: آن بت که رخی بود ز مه خوبترش 298شمارهٔ ۴۱۱: زهریست فراقت که دلم میچشدش 299شمارهٔ ۴۱۲: ای زلف دلاویز تو بر روی تو خوش 300شمارهٔ ۴۱۳: پیوسته از آن مصحف قرآن در پیش 301شمارهٔ ۴۱۴: دهقان بچه ئی داد می نابم دوش 302شمارهٔ ۴۱۵: آن بت که دلم شیفته شد بر چشمش 303شمارهٔ ۴۱۶: تا از گل سیراب تو بر رست حشیش 304شمارهٔ ۴۱۷: بیا ای ساقی مهوش بیار آن آب چون آ ...305شمارهٔ ۴۱۸: استاد حسین ای بصفا همچو سروش 306شمارهٔ ۴۱۹: گر خوش گذرانی گذرد عمر تو خوش 307شمارهٔ ۴۲۰: آنکس که مهیا بودش وجه معاش 308شمارهٔ ۴۲۱: روزیکه بود صحت و اسباب معاش 309شمارهٔ ۴۲۲: اینخطه اگر چه هست با نزهت و روض 310شمارهٔ ۴۲۳: ایروی دلارای تو رخشنده چو شمع 311شمارهٔ ۴۲۴: آنخواجه که دارد کف دربار چو میغ 312شمارهٔ ۴۲۵: چون آتش و آب گر نشستی در میغ 313شمارهٔ ۴۲۶: از کوی تو دلفکار رفتیم دریغ 314شمارهٔ ۴۲۷: ای حکم ترا مطیع از قاف بقاف 315شمارهٔ ۴۲۸: بگذر بچمن موسم گل جام بکف 316شمارهٔ ۴۲۹: روی تو فروغ آفتابست بلطف 317شمارهٔ ۴۳۰: کنجی ورفاغی و فراغی از خلق 318شمارهٔ ۴۳۱: فریاد ز ناوک جگر دوز فراق 319شمارهٔ ۴۳۲: شب تیره و صبح گشته روشن زافق 320شمارهٔ ۴۳۳: ای در سر تو فتاده سودای عراق 321شمارهٔ ۴۳۴: ای ریخته از شرم کفت ابر عرق 322شمارهٔ ۴۳۵: این گنبد سبز از شفق مرجان رنگ 323شمارهٔ ۴۳۶: با جمله هنروران بکین است فلک 324شمارهٔ ۴۳۷: چون خواجه بشد چه نام باقی و چه نن ...325شمارهٔ ۴۳۸: دلدار من ار سر بفرازد چون چنگ 326شمارهٔ ۴۳۹: مائیم و می روح فزا چون دم مشک 327شمارهٔ ۴۴۰: ای پیکر تو گنج روان همه فضل 328شمارهٔ ۴۴۱: دی شاه بتان سوار اسبی چون پیل 329شمارهٔ ۴۴۲: با نیک و بد زمانه در ساز ایدل 330شمارهٔ ۴۴۳: ز ابروی تو و روی تو در ملک جمال 331شمارهٔ ۴۴۴: تا غالیه گون خال مه مهر گسل 332شمارهٔ ۴۴۵: امروز بگرما به بت مهر گسل 333شمارهٔ ۴۴۶: گفتم بجهم ز زلف جانانه بعقل 334شمارهٔ ۴۴۷: کس خلد و حجیم را ندیدست ایدل 335شمارهٔ ۴۴۸: هر غم که گذشت شد بدلها همه سهل 336شمارهٔ ۴۴۹: خواهد شدن از تن نظر جان زایل 337شمارهٔ ۴۵۰: افسوس که آفتاب عمرم بزوال 338شمارهٔ ۴۵۱: تا مردم چشم پر نمم روز وصال 339شمارهٔ ۴۵۲: هم عاشق آنروی چو مه دارم دل 340شمارهٔ ۴۵۳: در حال حیاتم ای بت مشکین خال 341شمارهٔ ۴۵۴: در پای گل از دست منه ساغر مل 342شمارهٔ ۴۵۵: در حیرتم از روی تو ایماه چکل 343شمارهٔ ۴۵۶: زیبا صنمی بناز کی آب زلال 344شمارهٔ ۴۵۷: پیوسته ز رویت ایمه مهر گسل 345شمارهٔ ۴۵۸: دریای وجود را یکی دان بمثل 346شمارهٔ ۴۵۹: علمی که ترا می نرساند بکمال 347شمارهٔ ۴۶۰: در چشم تو باشد سخنم سحر حلال 348شمارهٔ ۴۶۱: دارد صنم ماهوش زهره جمال 349شمارهٔ ۴۶۲: در خطه سبزوار دیدم امسال 350شمارهٔ ۴۶۳: روزی که دلم شدی بخوبان مایل 351شمارهٔ ۴۶۴: هر کو بحسد بسته همی دارد دل 352شمارهٔ ۴۶۵: ما بر در شکریم و قناعت همه سال 353شمارهٔ ۴۶۶: ایدل طلب گذشته امریست محال 354شمارهٔ ۴۶۷: آن بت که بقد سرو روانش گفتیم 355شمارهٔ ۴۶۸: آن سرو بلند کز غمش پست شدم 356شمارهٔ ۴۶۹: ایدل اگرت کار جهان نیست بکام 357شمارهٔ ۴۷۰: ای سرو روان بر چمن و باغ دلم 358شمارهٔ ۴۷۱: ایشاه بتان در دل و جان جات کنیم 359شمارهٔ ۴۷۲: ایدل چو نمی شکیبی از روی بتم 360شمارهٔ ۴۷۳: ایقد تو سرو جویبار چشمم 361شمارهٔ ۴۷۴: ایدوست بیا تا نفسی شاد شویم 362شمارهٔ ۴۷۵: ای بس که درینمقام دمها زده ایم 363شمارهٔ ۴۷۶: آنها که حلال زادگانند و کرام 364شمارهٔ ۴۷۷: آن کز پی وصل او بجان میپویم 365شمارهٔ ۴۷۸: ای سرو سهی قامت خوش رفتارم 366شمارهٔ ۴۷۹: ای برده سر زلف تو از جای دلم 367شمارهٔ ۴۸۰: آهو چشمی که میرباید هوشم 368شمارهٔ ۴۸۱: افتاد گره بر تن مجروح سقیم 369شمارهٔ ۴۸۲: گر عشق تو چون آب براند خونم 370شمارهٔ ۴۸۳: دلدار بیامد دو سه گامی ز پیم 371شمارهٔ ۴۸۴: هر دم غم جانان المی میدهدم 372شمارهٔ ۴۸۵: هر چند بر نهال دانش رفتم 373شمارهٔ ۴۸۶: در لهو و لعب عمر بسر برد دلم 374شمارهٔ ۴۸۷: گر دل بهوای گوهر و در ندهم 375شمارهٔ ۴۸۸: فرزند گرامی حسن ایجان و دلم 376شمارهٔ ۴۸۹: منزلگه خویش و دوستان جمله بکام 377شمارهٔ ۴۹۰: لقمان که حکیمان جهانراست امام 378شمارهٔ ۴۹۱: در هر دو جهان عاشق آن رومائیم 379شمارهٔ ۴۹۲: شطرنج هوس با صنم طنازم 380شمارهٔ ۴۹۳: تا دست در آنزلف مشوش زده ام 381شمارهٔ ۴۹۴: هر چند بود عارض تو در نظرم 382شمارهٔ ۴۹۵: عمری بهوای جاه گمراه شدیم 383شمارهٔ ۴۹۶: گر با تو بکام دل وصالی یابم 384شمارهٔ ۴۹۷: یکجرعه ز جام لبش ار نوش کنیم 385شمارهٔ ۴۹۸: فرزند اعز محمد ایجان و دلم 386شمارهٔ ۴۹۹: گر من نظری کنم بدان ماه تمام 387شمارهٔ ۵۰۰: گر سر طلبی ز من روانی بدهم 388شمارهٔ ۵۰۱: سید بود آن تن چو سیمت بینم 389شمارهٔ ۵۰۲: چندانکه درین کهنه رباطیم بهم 390شمارهٔ ۵۰۳: پیوسته اگر با می و با معشوقیم 391شمارهٔ ۵۰۴: من صحبت جانانه از ان میخواهم 392شمارهٔ ۵۰۵: با دلبر خود همیشه همدم مائیم 393شمارهٔ ۵۰۶: گفتم که من شیفته بیمار توام 394شمارهٔ ۵۰۷: گفتم که شراب ارغوانی نخورم 395شمارهٔ ۵۰۸: من سوخته دل نزد تو از خامانم 396شمارهٔ ۵۰۹: رخسار ترا ماه ختن میگویم 397شمارهٔ ۵۱۰: درد دل زار و زردی رخ دارم 398شمارهٔ ۵۱۱: ما با همه کس بر در استیناسیم 399شمارهٔ ۵۱۲: تا چند نهد برگ گلت خار دلم 400شمارهٔ ۵۱۳: دارد هوس وصل دلارام دلم 401شمارهٔ ۵۱۴: کردند بجای من بدی جمع لئام 402شمارهٔ ۵۱۵: زین پیش که سودای جنون داشت سرم 403شمارهٔ ۵۱۶: هر چند که در هستی خود مینگرم 404شمارهٔ ۵۱۷: بربود مرا پسته تو خواب از چشم 405شمارهٔ ۵۱۸: نه روح درین زمانه نی تن مائیم 406شمارهٔ ۵۱۹: در صورت اگر چه غیر اغیار نه ایم 407شمارهٔ ۵۲۰: از اهل زمانه مرد بیغم مائیم 408شمارهٔ ۵۲۱: عاشق که باو دوست بنازد مائیم 409شمارهٔ ۵۲۲: گه رنگ رخت ز عارض گل طلبیم 410شمارهٔ ۵۲۳: شد دعوی دوستی در ایام حرام 411شمارهٔ ۵۲۴: ایگل مشو از بلبل خوشگوی نهان 412شمارهٔ ۵۲۵: ایدل طلب وصل دلارام مکن 413شمارهٔ ۵۲۶: آنکس که بدو بود دلم نازستان 414شمارهٔ ۵۲۷: ای از تو جهان برون تو بیرون ز جها ...415شمارهٔ ۵۲۸: ای ابن یمین چند ز می پیمودن 416شمارهٔ ۵۲۹: ای گشته جهان ز نور رایت روشن 417شمارهٔ ۵۳۰: ای زاده خاطر من از تاب و توان 418شمارهٔ ۵۳۱: از بهر نشاط و طرب ای ابن یمین 419شمارهٔ ۵۳۲: ای عاجز از ادراک کمال تو گمان 420شمارهٔ ۵۳۳: اسبی که بمن داد امیر میران 421شمارهٔ ۵۳۴: ای گردش چرخ نیلگون تا کی ازین 422شمارهٔ ۵۳۵: آورد بر من آن نگار من از بستان 423شمارهٔ ۵۳۶: ای ترک بیار باده و در گردان 424شمارهٔ ۵۳۷: آمد خبریکه جان برون رفت ز تن 425شمارهٔ ۵۳۸: ای عادت من مهر رخت ورزیدن 426شمارهٔ ۵۳۹: ای ابن یمین مشقت کلک ببین 427شمارهٔ ۵۴۰: از عشق ویم منع نکو نیست مکن 428شمارهٔ ۵۴۱: یک لحظه خیال رویت ایدلبر من 429شمارهٔ ۵۴۲: باشد بتو دیده رهنمون دل من 430شمارهٔ ۵۴۳: چون بهر نشاط و خرمی شاه جهان 431شمارهٔ ۵۴۴: در حیرتم از قاضی احکام کهن 432شمارهٔ ۵۴۵: خوشباش که روزی رسد ای ابن یمین 433شمارهٔ ۵۴۶: هرگز دهنت ایصنم سیم سرین 434شمارهٔ ۵۴۷: یا رب بچه موجب بمن بیسر و بن 435شمارهٔ ۵۴۸: دی گفت مرا یکی که ای عهد شکن 436شمارهٔ ۵۴۹: دوری ز من ای یار پسندیده من 437شمارهٔ ۵۵۰: خواهی که شوی با طرب و عیش قرین 438شمارهٔ ۵۵۱: هستم ز خیالت ای بت سیم سرین 439شمارهٔ ۵۵۲: در وصف تو هر چند زبان گفت سخن 440شمارهٔ ۵۵۳: باد سحری دوش من و یک دو سه تن 441شمارهٔ ۵۵۴: دی بر سر خاک دوستی دلبر من 442شمارهٔ ۵۵۵: نتوان سخن از دهان تنکت گفتن 443شمارهٔ ۵۵۶: با نرگس جادوی تو گفت ابن یمین 444شمارهٔ ۵۵۷: رفتم بشما هنوز مایل دل من 445شمارهٔ ۵۵۸: گه آتش غم شعله زند در دل من 446شمارهٔ ۵۵۹: شاها چو نمیتوان گرفتن کم نان 447شمارهٔ ۵۶۰: چون زلف بنفشه را صبا داد شکن 448شمارهٔ ۵۶۱: هر چند بود کعبه اسلام کنون 449شمارهٔ ۵۶۲: گر هست کسیکه حکم او هست روان 450شمارهٔ ۵۶۳: در دیده دریا وشم آنجان جهان 451شمارهٔ ۵۶۴: خواهم در زهد را ازین پس بستن 452شمارهٔ ۵۶۵: مائیم ز جور فلک آینه گون 453شمارهٔ ۵۶۶: جان باید و نان و نان نباید بیجان 454شمارهٔ ۵۶۷: لعلت بشکر خنده همیبارد جان 455شمارهٔ ۵۶۸: چون عاقبت الامر بباید مردن 456شمارهٔ ۵۶۹: تا رفت ببرج آتشی کوکب من 457شمارهٔ ۵۷۰: یکچند چراغ آرزوها پف کن 458شمارهٔ ۵۷۱: ای مونس چشم من خیال رخ تو 459شمارهٔ ۵۷۲: ای قبله عشاق جهان ابروی تو 460شمارهٔ ۵۷۳: هم کار دلم بجان رسید از غم تو 461شمارهٔ ۵۷۴: ای صبح امید من چو شام از غم تو 462شمارهٔ ۵۷۵: نائی که سخن بود روان از لب او 463شمارهٔ ۵۷۶: ای گشته خجل زهره ز چنگ خوش تو 464شمارهٔ ۵۷۷: از دولت مخدوم جهان و فر او 465شمارهٔ ۵۷۸: دانی صنما که بر چه سانم بیتو 466شمارهٔ ۵۷۹: ای زلف ترا حلقه و خم تو بر تو 467شمارهٔ ۵۸۰: فرزند حسن ایدل و جانم با تو 468شمارهٔ ۵۸۱: ای نور دو دیده آن سزد مذهب تو 469شمارهٔ ۵۸۲: ای داده گلابرا خجالت خوی تو 470شمارهٔ ۵۸۳: تا حسن رخ تو گشت پیرایه تو 471شمارهٔ ۵۸۴: ایخنده زنان بر مه انور رخ تو 472شمارهٔ ۵۸۵: تا بر در آرزو بود منزل تو 473شمارهٔ ۵۸۶: ایدل کم این دیر کهن گیر و برو 474شمارهٔ ۵۸۷: ای مفتی شرع مکرمت خامه تو 475شمارهٔ ۵۸۸: روزیکه نبد هیچ نشان من و تو 476شمارهٔ ۵۸۹: ایدل ز سخن آنچه مرادست آن گو 477شمارهٔ ۵۹۰: ای چرخ فلک هزار فریاد از تو 478شمارهٔ ۵۹۱: ای بس که جهان باشد و ما خاک شده 479شمارهٔ ۵۹۲: ایدل تو مپندار بجانی زنده 480شمارهٔ ۵۹۳: ایمهر رخ تو جای در دل کرده 481شمارهٔ ۵۹۴: آمد بر من زلف مشوش کرده 482شمارهٔ ۵۹۵: با عشق تو عقل را پریشانی به 483شمارهٔ ۵۹۶: دائم سخن از صدق و صفا گفتن به 484شمارهٔ ۵۹۷: ای ابروی چون کمان تو پیوسته 485شمارهٔ ۵۹۸: دلدار من آنحوروش امروز بگاه 486شمارهٔ ۵۹۹: از مال تو سائلان نکاهند بده 487شمارهٔ ۶۰۰: دلدار مرا دید پریشان گشته 488شمارهٔ ۶۰۱: هر کو نظر افکند بر آن روی چو ماه 489شمارهٔ ۶۰۲: زنهار در سرای خود پیوسته 490شمارهٔ ۶۰۳: او شاه منست و من مرا ورا بنده 491شمارهٔ ۶۰۴: کو بخت که از جهان بیابم بهره 492شمارهٔ ۶۰۵: شاهی که بود نرم دل و آهسته 493شمارهٔ ۶۰۶: شاها علم عفو تو افراشته به 494شمارهٔ ۶۰۷: تا داد بکدخدای دادار بچه 495شمارهٔ ۶۰۸: در عالم تحقیق کسی یابد راه 496شمارهٔ ۶۰۹: رویت که بر اوست مظهر لطف اله 497شمارهٔ ۶۱۰: ای خجلت ماه ختنی جان منی 498شمارهٔ ۶۱۱: ای دور شب فراق آخر بسر آی 499شمارهٔ ۶۱۲: ایدل ز جهان جان بسلامت بردی 500شمارهٔ ۶۱۳: ای بر چمن باغ هنر سرو سهی 501شمارهٔ ۶۱۴: آمد بعیادت برم آنسر و سهی 502شمارهٔ ۶۱۵: ایخواجه توئی انک چو تو گرم روی 503شمارهٔ ۶۱۶: ای جود ترا حاتم طی گشته رهی 504شمارهٔ ۶۱۷: آن بت که بود رخش بهارو باغی 505شمارهٔ ۶۱۸: ای جسته دوا از در هر بیماری 506شمارهٔ ۶۱۹: ایدل ز پی حطام دنیای دنی 507شمارهٔ ۶۲۰: از عمر ترا امید بر خور داری 508شمارهٔ ۶۲۱: ایگوهر پاک از کدامین کانی 509شمارهٔ ۶۲۲: در صورت ما جمال خود می بینی 510شمارهٔ ۶۲۳: از حال من آگهی تو ای بار خدای 511شمارهٔ ۶۲۴: آن نور که کونین بیاراست توئی 512شمارهٔ ۶۲۵: از درد دلم اکر خبر داشته ئی 513شمارهٔ ۶۲۶: آمد ز چمن باد صبا مشکین بوی 514شمارهٔ ۶۲۷: ایدل اگر آشفته یک یار شدی 515شمارهٔ ۶۲۸: از آبحیات سبزه انگیخته ئی 516شمارهٔ ۶۲۹: ای بلبل گلشن فصاحت که توئی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ