به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

ابن یمین

ابن یمینرباعی هاشمارهٔ ۱۰۶: بیچاره دلم چو محرم راز نیافت

2030عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

بیچاره دلم چو محرم راز نیافت
واندر قفس جهان هم آواز نیافت
در زلف سیاه ماهروئی گم شد
تاریک شبی بود کسش باز نیافت

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۰۵: دردا که گل و موسم گلزار گذشت 2شمارهٔ ۱۰۶: بیچاره دلم چو محرم راز نیافت 3شمارهٔ ۱۰۷: بگذشت حیات آنکه دلشاد بزیست 4شمارهٔ ۱۰۸: باشه که بخوبی رخش افزون ز مهست 5شمارهٔ ۱۰۹: بر چشم و دلم زغم نمی نیست که نیست 6شمارهٔ ۱۱۰: تا از چمن آن سرو خرامان بگذشت 7شمارهٔ ۱۱۱: تا سقف سپهر نیل پیکر بر پاست 8شمارهٔ ۱۱۲: تا یار بحج رفت ز ما ببریدست 9شمارهٔ ۱۱۳: تا بر مه تابانش ز عنبر قوس است 10شمارهٔ ۱۱۴: تن در غمش از هلال باریکترست 11شمارهٔ ۱۱۵: تا دیده من دید زهر خوبترت 12شمارهٔ ۱۱۶: تا آبله رخ بر رخ دلدار ز دست 13شمارهٔ ۱۱۷: تا چند کشم صد ضرر از چشم خوشت 14شمارهٔ ۱۱۸: تا رست بگرد شکرت شاخ نبات 15شمارهٔ ۱۱۹: تا روی ترا بدیدم ایعشوه پرست 16شمارهٔ ۱۲۰: تا بسته نگردد بکل ابواب حیات 17شمارهٔ ۱۲۱: برخیز سحرگه ای صبا چابک و چست 18شمارهٔ ۱۲۲: چون آکهیی نبینم از توحیدت 19شمارهٔ ۱۲۳: چون تعبیه جهانیان بسیارست 20شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته نشان عاشقان بد نامیست 21شمارهٔ ۱۲۵: در روضه توحید اگر بارت نیست 22شمارهٔ ۱۲۶: گر دور فلک تابع فرمان تو نیست 23شمارهٔ ۱۲۷: سردار جهان خواجه که آئینش سخاست 24شمارهٔ ۱۲۸: شاها ز تو کار عالمی سامان یافت 25شمارهٔ ۱۲۹: دل شد ز پی وصل دلارام ز دست 26شمارهٔ ۱۳۰: رنگ تو بتازگی ز گلنار بهست 27شمارهٔ ۱۳۱: شیرین پسرا عزم حجازت ز چه خاست 28شمارهٔ ۱۳۲: نقش عیادت ار چه بصورت عبادتست 29شمارهٔ ۱۳۳: در کارگه وجود هر نقش که هست 30شمارهٔ ۱۳۴: گفتم نخورم باده که کاری نه نکوست 31شمارهٔ ۱۳۵: در وحدت کاینات آنرا که شکیست 32شمارهٔ ۱۳۶: هر کو بسعادتی رسد روزی بیست 33شمارهٔ ۱۳۷: گر هر چه کند بنده بتقدیر خداست 34شمارهٔ ۱۳۸: در راه یقین مرد درنگی هیچست 35شمارهٔ ۱۳۹: مائیم و می ناب و بتی خوب سرشت 36شمارهٔ ۱۴۰: هر کو دهنت ای بت جانی دیدست 37شمارهٔ ۱۴۱: حاصل چه از این که صورت خواجه نکوس ...38شمارهٔ ۱۴۲: می از شر و شور و عربده خالی نیست 39شمارهٔ ۱۴۳: سید پسرا روی تو ماه ختن است 40شمارهٔ ۱۴۴: دیوانه دلم که میل طبعش بهواست 41شمارهٔ ۱۴۵: چون باد صبا غنچه گلرا بشکافت 42شمارهٔ ۱۴۶: در خاطرم این لطیف مصراع گذشت 43شمارهٔ ۱۴۷: صاحب نظری خوش سخنی فرمودست 44شمارهٔ ۱۴۸: هر چیز که در ازل بدان فرمان نیست 45شمارهٔ ۱۴۹: دی گفت یکی که داشت با من دل راست 46شمارهٔ ۱۵۰: گردون که سوی سفله و دونش نظرست 47شمارهٔ ۱۵۱: هر روز ترا بمن گمانی دگرست 48شمارهٔ ۱۵۲: گفتم دل من گر چه که غرق خونست 49شمارهٔ ۱۵۳: در عهد تو گلزار ثنا مدروس است 50شمارهٔ ۱۵۴: سلطان گل ار چه با بسی برگ و نواست 51شمارهٔ ۱۵۵: گیرم که بصد رسید عمریکه تر است 52شمارهٔ ۱۵۶: خوش باش دمی که زندگانی باقیست 53شمارهٔ ۱۵۷: در روضه جان تاره نباتی خضرست 54شمارهٔ ۱۵۸: دی ابن یمین صبحدمی جام بدست 55شمارهٔ ۱۵۹: دل شاد بروی دلستان خضرست 56شمارهٔ ۱۶۰: زلف تو که سرگشته بکردار منست 57شمارهٔ ۱۶۱: رفتی و شکیب از دل عشاق برفت 58شمارهٔ ۱۶۲: هر حادثه ئی که آمد از نرم و درشت 59شمارهٔ ۱۶۳: یک غم نبود کز تو نصیب ما نیست 60شمارهٔ ۱۶۴: عشاق ترا امید بهر وزی نیست 61شمارهٔ ۱۶۵: نیلوفر تر بر سر آبت چه خوشست 62شمارهٔ ۱۶۶: گل کز زرسا و خرده ئی چند اندوخت 63شمارهٔ ۱۶۷: روی تو و ماه آسمان هر دو یکیست 64شمارهٔ ۱۶۸: عشق لب و دندان چو لعل و گهرت 65شمارهٔ ۱۶۹: گر کار تو نیکست بتدبیر تو نیست 66شمارهٔ ۱۷۰: چون چشم خوشت نرگس اگر رنجورست 67شمارهٔ ۱۷۱: لعلت صدفی پر گهر مخزونست 68شمارهٔ ۱۷۲: در باغ جمالت ای بت عشوه پرست 69شمارهٔ ۱۷۳: جانا لب میگون تو روح ما نیست 70شمارهٔ ۱۷۴: راحت ز طبیعت جهان مهجورست 71شمارهٔ ۱۷۵: هر کس که ره و رسم جهان نیک شناخت 72شمارهٔ ۱۷۶: جانرا بزر ارنگه توانستی داشت 73شمارهٔ ۱۷۷: کس تیغ چو پهلوان ایران نزدست 74شمارهٔ ۱۷۸: معنیت چو آنجا بگذارد صورت 75شمارهٔ ۱۷۹: در پای دلت گر ز هوس خاری نیست 76شمارهٔ ۱۸۰: هر ذره که موجود شد از مغز و ز پوس ...77شمارهٔ ۱۸۱: وقت طرب و مستی هشیارانست 78شمارهٔ ۱۸۲: هر کس که از این عالم فانی بگذشت 79شمارهٔ ۱۸۳: خرم دل آنک بر صبوحی آموخت 80شمارهٔ ۱۸۴: چون از نظرم سرو سمنبر بگذشت 81شمارهٔ ۱۸۵: جانا رخ تو ماه زر افشان منست 82شمارهٔ ۱۸۶: چشم تو بساحری ز هاروت بهست 83شمارهٔ ۱۸۷: در عشق تو کر سر بنهم باکی نیست 84شمارهٔ ۱۸۸: زلفت صنما مایه ده مشک خطاست 85شمارهٔ ۱۸۹: من رفتم و یادگار جانم بر تست 86شمارهٔ ۱۹۰: هستم صنما ز مهر روی چو مهت 87شمارهٔ ۱۹۱: جان برخی آن پسته شکر شکنت 88شمارهٔ ۱۹۲: وصف قدوخد گر طلبد کس ز منت 89شمارهٔ ۱۹۳: دل بسته آن طره عنبر شکنست 90شمارهٔ ۱۹۴: ما انفس و افاق بدیدیم و گذشت 91شمارهٔ ۱۹۵: دل در سر زلفین بتان نتوان بست 92شمارهٔ ۱۹۶: دی خسرو سیاره چو با شام نشست 93شمارهٔ ۱۹۷: گفتم صنما گر چه رخت همچو مهست 94شمارهٔ ۱۹۸: با ما غضب حیدری از حد بگذشت 95شمارهٔ ۱۹۹: قدت ز صنوبری که برخاست بهست 96شمارهٔ ۲۰۰: خطی که ز رویت ای پریوش برخاست 97شمارهٔ ۲۰۱: گفتم که چرا از شکرت رست نبات 98شمارهٔ ۲۰۲: زلف تو که بس تعبیه ساز افتادست 99شمارهٔ ۲۰۳: من کز سر جان بسوی تو خواهم خاست 100شمارهٔ ۲۰۴: نی دیده به از تو هیچ یاری دیدست 101شمارهٔ ۲۰۵: خطی که ز روی آن سمنبر برخاست 102شمارهٔ ۲۰۶: کس همچو من ار گهر توانستی سفت 103شمارهٔ ۲۰۷: شاه عادل چون بکام دل ببزم می نشست 104شمارهٔ ۲۰۸: ای بخت جوان بیاو در ساغر پیچ 105شمارهٔ ۲۰۹: ای دیده دلم از تو زیانها بر هیچ 106شمارهٔ ۲۱۰: هر زن که ز عشقبازی آری بنکاح 107شمارهٔ ۲۱۱: ای شکر گفتار تو سرمایه روح 108شمارهٔ ۲۱۲: جان تازه کند لعل در افشان ز قدح 109شمارهٔ ۲۱۳: ای گشته خجل ز انرخ گلگون گل سرخ 110شمارهٔ ۲۱۴: ای بنده بالای تو سرو آزاد 111شمارهٔ ۲۱۵: این چرخ سراسیمه بیفایده گرد 112شمارهٔ ۲۱۶: آن بت که بر او غیرت مه می باشد 113شمارهٔ ۲۱۷: آن بت که دمی جفا فراموش نکرد 114شمارهٔ ۲۱۸: آنرا که دماغ و عقل باهش باشد 115شمارهٔ ۲۱۹: اسباب سعادات مرا مجتمع اند 116شمارهٔ ۲۲۰: آنها که چو شانه بر سران میتازند 117شمارهٔ ۲۲۱: آن سبزه که گرد لعل کانی گردد 118شمارهٔ ۲۲۲: آن دل که بر او مهر تو تابان باشد 119شمارهٔ ۲۲۳: اسبی که مرا میر شرفشه بخشید 120شمارهٔ ۲۲۴: اجرام فلک دور بکام تو کنند 121شمارهٔ ۲۲۵: از بهر جهان غم مخور ای نادان مرد 122شمارهٔ ۲۲۶: الچی ز من ار نرد پیاپی ببرد 123شمارهٔ ۲۲۷: آنرا که زر و سیم بد ار زیز نماند 124شمارهٔ ۲۲۸: ایدل چه کنی طرب که فانی باشد 125شمارهٔ ۲۲۹: آنکس که همای همتش پر دارد 126شمارهٔ ۲۳۰: ایدل ز کست گر چه نوائی نرسید 127شمارهٔ ۲۳۱: آن بت که بحسن بیمثالش گفتند 128شمارهٔ ۲۳۲: آنها که درین رباط بی بنیادند 129شمارهٔ ۲۳۳: از سبزه چو گل خورد گکی چند نمود 130شمارهٔ ۲۳۴: آورد خط آن نگار تا بنماید 131شمارهٔ ۲۳۵: ایخواجه علی توئی جهان همه جود 132شمارهٔ ۲۳۶: از دست تو گر زهر خورم نوش شود 133شمارهٔ ۲۳۷: ایدل اگرت کار موافق نبود 134شمارهٔ ۲۳۸: ایدل فلکت گر چه زبون میدارد 135شمارهٔ ۲۳۹: بر آتش غم بکام دل روزی چند 136شمارهٔ ۲۴۰: باد از رخ گل چو برقع نازکشاد 137شمارهٔ ۲۴۱: بودند جهاندار بسی خسرو و گرد 138شمارهٔ ۲۴۲: بنگر که صبا باز چه نیرنگ آورد 139شمارهٔ ۲۴۳: بر خوان خود ار زهر گیا باید خورد 140شمارهٔ ۲۴۴: تا در دل من مهر تو مهوش باشد 141شمارهٔ ۲۴۵: تا جیب تو بهر ماه مطلع کردند 142شمارهٔ ۲۴۶: تا در سرم ای رشک پری چشم بود 143شمارهٔ ۲۴۷: تا در تن من هیچ رگ و پی باشد 144شمارهٔ ۲۴۸: تا مرغ روانت در قفس خواهد بود 145شمارهٔ ۲۴۹: تا دست من از وصل تو کوتاه بود 146شمارهٔ ۲۵۰: تا دل غم آنجان جهان خواهد خورد 147شمارهٔ ۲۵۱: تا یوسف عهد را بچاه افکندند 148شمارهٔ ۲۵۲: تا بسته صحبت کسی خواهی بود 149شمارهٔ ۲۵۳: تا ماتم فرزند علی گشت پدید 150شمارهٔ ۲۵۴: تا قدر بلند آسمان پست شود 151شمارهٔ ۲۵۵: تا ابن یمین از این جهان می نرود 152شمارهٔ ۲۵۶: تا خوی بد یار دگر سان نشود 153شمارهٔ ۲۵۷: تا چرخ و فلک مدار بنیاد نهاد 154شمارهٔ ۲۵۸: چون شب رقم از غالیه بر روز کشید 155شمارهٔ ۲۵۹: انکس که ز عاشقان نشانی دارد 156شمارهٔ ۲۶۰: چون اشکم ازینچشم چو جیحون بچکد 157شمارهٔ ۲۶۱: چون نرکس تو غمزه جادو بگشود 158شمارهٔ ۲۶۲: چون جیش حبش گرد رخش صف میزد 159شمارهٔ ۲۶۳: چون گشت زمین از سپه برف سفید 160شمارهٔ ۲۶۴: چون نرگست آغازه بدمستی کرد 161شمارهٔ ۲۶۵: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 162شمارهٔ ۲۶۶: چشمم چو بر آن رسته دندان افتاد 163شمارهٔ ۲۶۷: چون سرو سهی قد تو پیراسته شد 164شمارهٔ ۲۶۸: خورشید نماز شام چون روی تو دید 165شمارهٔ ۲۶۹: خوش باش که جز تو دگری نیست پدید 166شمارهٔ ۲۷۰: خطش رقم غالیه بر ماه کشید 167شمارهٔ ۲۷۱: خصمت که عناد با تو آغاز کند 168شمارهٔ ۲۷۲: خوشتر ز لب آن بت چین نوش که دید 169شمارهٔ ۲۷۳: دل خون شد و فریادرسی راست نکرد 170شمارهٔ ۲۷۴: در هجر تو از من اثر وعین نماند 171شمارهٔ ۲۷۵: در حال که جانان برم آید برود 172شمارهٔ ۲۷۶: دلبر شب دوش چون ز رخ پرده گشود 173شمارهٔ ۲۷۷: دلبر بجفا ممتحنم میدارد 174شمارهٔ ۲۷۸: روشن شود آنرا که هدایت باشد 175شمارهٔ ۲۷۹: پندم بشنو که هر که این پند شنود 176شمارهٔ ۲۸۰: ز اندیشه هر چه وصف مالی دارد 177شمارهٔ ۲۸۱: شاها ز منت گر چه نمیآید یاد 178شمارهٔ ۲۸۲: گردون نفسی بکار من دور نکرد 179شمارهٔ ۲۸۳: گر دلبر ما غمخور ما خواهد بود 180شمارهٔ ۲۸۴: گر دوست بکام در کنارم باشد 181شمارهٔ ۲۸۵: عاقل سخن ار چه پیش محرم گوید 182شمارهٔ ۲۸۶: مردم نکند روزی خود بیش بجهد 183شمارهٔ ۲۸۷: هر چند که فرزند بسامان باشد 184شمارهٔ ۲۸۸: ما را فلک از دوست اگر دور افکند 185شمارهٔ ۲۸۹: هر کو بجهان بجز خوشی نگزیند 186شمارهٔ ۲۹۰: وقتیکه یلان برند بر کنده حسد 187شمارهٔ ۲۹۱: در کان کرم فضه وارزیز نماند 188شمارهٔ ۲۹۲: گفتند که خرمی در افاق نماند 189شمارهٔ ۲۹۳: هرگز فلکم زیاد می نگذارد 190شمارهٔ ۲۹۴: رویت که در او دیده صفای جان دید 191شمارهٔ ۲۹۵: هرگز بمراد من فلک دور نکرد 192شمارهٔ ۲۹۶: نفسیست مرا که تشنگیش ار بکشد 193شمارهٔ ۲۹۷: یارم چو بباغ وصل خود بار نداد 194شمارهٔ ۲۹۸: شب نیست که دور از تو دلم خون نشود 195شمارهٔ ۲۹۹: هر کو ز هوا در آتش می افتاد 196شمارهٔ ۳۰۰: محمود طبیب چون بطب دست گشود 197شمارهٔ ۳۰۱: گفتند که از برگ گلش خار دمید 198شمارهٔ ۳۰۲: در ابر فنا ماه چگل پنهان شد 199شمارهٔ ۳۰۳: هر فتنه که بر سرم کنون میاید 200شمارهٔ ۳۰۴: گفت آنکه مرا دید ز طاعات بعید 201شمارهٔ ۳۰۵: ملهم چو نعیم این جهان فانی دید 202شمارهٔ ۳۰۶: هر کس که نصیحت بر او خوار بود 203شمارهٔ ۳۰۷: هر کو در جود و مکرمت بسته بود 204شمارهٔ ۳۰۸: شادانکه دلش بغور کاری بیناد 205شمارهٔ ۳۰۹: دانی بچه ماند ای بت حور نژاد 206شمارهٔ ۳۱۰: گفتم بتو هیچ آگهی میاید 207شمارهٔ ۳۱۱: زلفت که دلم بسته بموئی دارد 208شمارهٔ ۳۱۲: گفتم بدل ار چه وقت گفتار نبود 209شمارهٔ ۳۱۳: گل از پی خرده ئی که از خرقه نمود 210شمارهٔ ۳۱۴: رفتند و رویم و هر که آید برود 211شمارهٔ ۳۱۵: نیک و بد این جهان فانی گذرد 212شمارهٔ ۳۱۶: زان پیش که این گنبد دوار نبود 213شمارهٔ ۳۱۷: شادانکه غم زمانه بر دل ننهاد 214شمارهٔ ۳۱۸: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 215شمارهٔ ۳۱۹: هر کو بخرد نیک ز بد بشناسند 216شمارهٔ ۳۲۰: زیور همه بر سرو سمنبر زیبد 217شمارهٔ ۳۲۱: شب نیست که اشک من بقلزم نرسد 218شمارهٔ ۳۲۲: یا رب چو رهی در تو و خود مینگرد 219شمارهٔ ۳۲۳: روزی که ز تن قطع کند جان پیوند 220شمارهٔ ۳۲۴: هر نقش که از پرده فلک بنماید 221شمارهٔ ۳۲۵: هر دل که هوای آشنائی دارد 222شمارهٔ ۳۲۶: در خانه اگر متاع دنیا باشد 223شمارهٔ ۳۲۷: روی چو مهت رشک پری میگردد 224شمارهٔ ۳۲۸: زلف تو که بازی مجازی نکند 225شمارهٔ ۳۲۹: دل باز هوای آشنائی دارد 226شمارهٔ ۳۳۰: گویند هنر مایه اقبال بود 227شمارهٔ ۳۳۱: یاری بگزین کز تو جدائی نکند 228شمارهٔ ۳۳۲: صد ره دلم ار مهر از و برگیرد 229شمارهٔ ۳۳۳: فریاد مرا ز خامه قیر اندود 230شمارهٔ ۳۳۴: در عالم توحید کسی راه برد 231شمارهٔ ۳۳۵: نو مذهبگان که بی یقینی چندند 232شمارهٔ ۳۳۶: هر چند که دخت رز طرب افزاید 233شمارهٔ ۳۳۷: هر شاه و گدا که رخ نماید برود 234شمارهٔ ۳۳۸: ز آوردن خلق سوی صحرای وجود 235شمارهٔ ۳۳۹: رویت که ازو ماه خجل سار شود 236شمارهٔ ۳۴۰: هر کو ز طریقه ددی دور بود 237شمارهٔ ۳۴۱: گر جان من اندر سر او خواهد شد 238شمارهٔ ۳۴۲: هر تن که خدای را بجانی ارزد 239شمارهٔ ۳۴۳: هرچ آن هنر جمله بزرگان باشد 240شمارهٔ ۳۴۴: شبها دل من بسا که عیاری کرد 241شمارهٔ ۳۴۵: هر چند که عمرم نه بسامان گذرد 242شمارهٔ ۳۴۶: هم سهم سعادت بهدف باز رسید 243شمارهٔ ۳۴۷: هر چیز کزو هستی تو پیدا شد 244شمارهٔ ۳۴۸: غریب اگر چه وزیر شه جهان باشد 245شمارهٔ ۳۴۹: خواهی که خدا کار نکو با تو کند 246شمارهٔ ۳۵۰: ای از گل تر روی تو آراسته تر 247شمارهٔ ۳۵۱: ای گردنم از ساعد تو طوق پذیر 248شمارهٔ ۳۵۲: آمد سخنم بلطف چون جانش دار 249شمارهٔ ۳۵۳: از بس که رسید از رخ و از غمزه یار 250شمارهٔ ۳۵۴: از حق بود انچ هست بر مومن و گبر 251شمارهٔ ۳۵۵: ایدل غم نا آمده زنهار مخور 252شمارهٔ ۳۵۶: ایدل اگرت مال شد از دست بدر 253شمارهٔ ۳۵۷: ای از فلکت سهم سعادت شده تیر 254شمارهٔ ۳۵۸: از خنده رعد و گریه ابر بهار 255شمارهٔ ۳۵۹: ایساقی شکر لب طوطی گفتار 256شمارهٔ ۳۶۰: انکس که لبت کرد بشنگرف نگار 257شمارهٔ ۳۶۱: بنگر بفروغ شمع وانطلعت و چهر 258شمارهٔ ۳۶۲: من برکشم این پیرهن زهد ز سر 259شمارهٔ ۳۶۳: چون چشم گشاد نرگس از خواب خمار 260شمارهٔ ۳۶۴: هنگام سپیده دم گل سیب نگر 261شمارهٔ ۳۶۵: چون یافت تن از خلعت شه زینت و فر 262شمارهٔ ۳۶۶: هنگام بهارست بتا باده بیار 263شمارهٔ ۳۶۷: جز لعل لبت که در سخن سفت گهر 264شمارهٔ ۳۶۸: هر چند که پیریم و ضعیفیم و نزار 265شمارهٔ ۳۶۹: تدبیر تو چون باز ندارد تقدیر 266شمارهٔ ۳۷۰: اینهم بشنو ای پسر نیک اختر 267شمارهٔ ۳۷۱: ما تشنه لبانیم می ناب بیار 268شمارهٔ ۳۷۲: در هجر تو از آه من و خون جگر 269شمارهٔ ۳۷۳: گلدسته برخسار تو چون کرد نظر 270شمارهٔ ۳۷۴: داود نبی چو برگشادی اسرار 271شمارهٔ ۳۷۵: روزی بخوشی اگر توان برد بسر 272شمارهٔ ۳۷۶: دلرا سر شعر و شاعری نیست دگر 273شمارهٔ ۳۷۷: گفتتد مرا که بر ابوبکر و عمر 274شمارهٔ ۳۷۸: سردار جهان امیر حاجی دلیر 275شمارهٔ ۳۷۹: فرزند اعز محمد ای کان هنر 276شمارهٔ ۳۸۰: فرزند اعز محمد ای جان پدر 277شمارهٔ ۳۸۱: هر کو ز فریب اهرمن باشد دور 278شمارهٔ ۳۸۲: هم بیخوشی خمر توان برد بسر 279شمارهٔ ۳۸۳: از دل غم روزگار بر دارد زر 280شمارهٔ ۳۸۴: ای زلف و رخت هر دو بهم چون شب و ر ...281شمارهٔ ۳۸۵: آن بت که نکرده ام غمش فاش هنوز 282شمارهٔ ۳۸۶: در عشق من و تو هر دو ایمایه ناز 283شمارهٔ ۳۸۷: تا کرد در جود کف راد تو باز 284شمارهٔ ۳۸۸: گفتیم بدانماه کلهدوز امروز 285شمارهٔ ۳۸۹: در جستن دوستی که باشد دمساز 286شمارهٔ ۳۹۰: پروانه صفت در آتشم زاندم باز 287شمارهٔ ۳۹۱: رفتند و ز رفتگان یکی نامد باز 288شمارهٔ ۳۹۲: دادم بتو دل بوی تو نشنیده هنوز 289شمارهٔ ۳۹۳: یا رب تو جمال آن مه مهر انگیز 290شمارهٔ ۳۹۴: با خوش پسری بحسن چونشمع طراز 291شمارهٔ ۳۹۵: ای یاد تو مونس روان همه کس 292شمارهٔ ۳۹۶: بگرفتمش آن زلف پر از تاب بترس 293شمارهٔ ۳۹۷: لعل تو که آفرینش گوید همه کس 294شمارهٔ ۳۹۸: دارم هوس وصل تو چندانکه مپرس 295شمارهٔ ۳۹۹: خواهی که شوی ای بصفت خیر الناس 296شمارهٔ ۴۰۰: ما با رخ و زلفین تو بی ترس و هراس 297شمارهٔ ۴۰۱: ناکس نشود بدون نوازی تو کس 298شمارهٔ ۴۰۲: ای مونس غم قصه غمخواران پرس 299شمارهٔ ۴۰۳: ای پیک چو نامه ام نهی در دستش 300شمارهٔ ۴۰۴: خصم تو که بر سنان باد سرش 301شمارهٔ ۴۰۵: ای پسته شیرینت شکر خائی خوش 302شمارهٔ ۴۰۶: ای همچو شکر پسته شیرین تو خوش 303شمارهٔ ۴۰۷: هان ابن یمین ز کار آگه میباش 304شمارهٔ ۴۰۸: خواهی که ترا هیچ بدی ناید پیش 305شمارهٔ ۴۰۹: ایدل اگرت هست سر دلبر خویش 306شمارهٔ ۴۱۰: آن بت که رخی بود ز مه خوبترش 307شمارهٔ ۴۱۱: زهریست فراقت که دلم میچشدش 308شمارهٔ ۴۱۲: ای زلف دلاویز تو بر روی تو خوش 309شمارهٔ ۴۱۳: پیوسته از آن مصحف قرآن در پیش 310شمارهٔ ۴۱۴: دهقان بچه ئی داد می نابم دوش 311شمارهٔ ۴۱۵: آن بت که دلم شیفته شد بر چشمش 312شمارهٔ ۴۱۶: تا از گل سیراب تو بر رست حشیش 313شمارهٔ ۴۱۷: بیا ای ساقی مهوش بیار آن آب چون آ ...314شمارهٔ ۴۱۸: استاد حسین ای بصفا همچو سروش 315شمارهٔ ۴۱۹: گر خوش گذرانی گذرد عمر تو خوش 316شمارهٔ ۴۲۰: آنکس که مهیا بودش وجه معاش 317شمارهٔ ۴۲۱: روزیکه بود صحت و اسباب معاش 318شمارهٔ ۴۲۲: اینخطه اگر چه هست با نزهت و روض 319شمارهٔ ۴۲۳: ایروی دلارای تو رخشنده چو شمع 320شمارهٔ ۴۲۴: آنخواجه که دارد کف دربار چو میغ 321شمارهٔ ۴۲۵: چون آتش و آب گر نشستی در میغ 322شمارهٔ ۴۲۶: از کوی تو دلفکار رفتیم دریغ 323شمارهٔ ۴۲۷: ای حکم ترا مطیع از قاف بقاف 324شمارهٔ ۴۲۸: بگذر بچمن موسم گل جام بکف 325شمارهٔ ۴۲۹: روی تو فروغ آفتابست بلطف 326شمارهٔ ۴۳۰: کنجی ورفاغی و فراغی از خلق 327شمارهٔ ۴۳۱: فریاد ز ناوک جگر دوز فراق 328شمارهٔ ۴۳۲: شب تیره و صبح گشته روشن زافق 329شمارهٔ ۴۳۳: ای در سر تو فتاده سودای عراق 330شمارهٔ ۴۳۴: ای ریخته از شرم کفت ابر عرق 331شمارهٔ ۴۳۵: این گنبد سبز از شفق مرجان رنگ 332شمارهٔ ۴۳۶: با جمله هنروران بکین است فلک 333شمارهٔ ۴۳۷: چون خواجه بشد چه نام باقی و چه نن ...334شمارهٔ ۴۳۸: دلدار من ار سر بفرازد چون چنگ 335شمارهٔ ۴۳۹: مائیم و می روح فزا چون دم مشک 336شمارهٔ ۴۴۰: ای پیکر تو گنج روان همه فضل 337شمارهٔ ۴۴۱: دی شاه بتان سوار اسبی چون پیل 338شمارهٔ ۴۴۲: با نیک و بد زمانه در ساز ایدل 339شمارهٔ ۴۴۳: ز ابروی تو و روی تو در ملک جمال 340شمارهٔ ۴۴۴: تا غالیه گون خال مه مهر گسل 341شمارهٔ ۴۴۵: امروز بگرما به بت مهر گسل 342شمارهٔ ۴۴۶: گفتم بجهم ز زلف جانانه بعقل 343شمارهٔ ۴۴۷: کس خلد و حجیم را ندیدست ایدل 344شمارهٔ ۴۴۸: هر غم که گذشت شد بدلها همه سهل 345شمارهٔ ۴۴۹: خواهد شدن از تن نظر جان زایل 346شمارهٔ ۴۵۰: افسوس که آفتاب عمرم بزوال 347شمارهٔ ۴۵۱: تا مردم چشم پر نمم روز وصال 348شمارهٔ ۴۵۲: هم عاشق آنروی چو مه دارم دل 349شمارهٔ ۴۵۳: در حال حیاتم ای بت مشکین خال 350شمارهٔ ۴۵۴: در پای گل از دست منه ساغر مل 351شمارهٔ ۴۵۵: در حیرتم از روی تو ایماه چکل 352شمارهٔ ۴۵۶: زیبا صنمی بناز کی آب زلال 353شمارهٔ ۴۵۷: پیوسته ز رویت ایمه مهر گسل 354شمارهٔ ۴۵۸: دریای وجود را یکی دان بمثل 355شمارهٔ ۴۵۹: علمی که ترا می نرساند بکمال 356شمارهٔ ۴۶۰: در چشم تو باشد سخنم سحر حلال 357شمارهٔ ۴۶۱: دارد صنم ماهوش زهره جمال 358شمارهٔ ۴۶۲: در خطه سبزوار دیدم امسال 359شمارهٔ ۴۶۳: روزی که دلم شدی بخوبان مایل 360شمارهٔ ۴۶۴: هر کو بحسد بسته همی دارد دل 361شمارهٔ ۴۶۵: ما بر در شکریم و قناعت همه سال 362شمارهٔ ۴۶۶: ایدل طلب گذشته امریست محال 363شمارهٔ ۴۶۷: آن بت که بقد سرو روانش گفتیم 364شمارهٔ ۴۶۸: آن سرو بلند کز غمش پست شدم 365شمارهٔ ۴۶۹: ایدل اگرت کار جهان نیست بکام 366شمارهٔ ۴۷۰: ای سرو روان بر چمن و باغ دلم 367شمارهٔ ۴۷۱: ایشاه بتان در دل و جان جات کنیم 368شمارهٔ ۴۷۲: ایدل چو نمی شکیبی از روی بتم 369شمارهٔ ۴۷۳: ایقد تو سرو جویبار چشمم 370شمارهٔ ۴۷۴: ایدوست بیا تا نفسی شاد شویم 371شمارهٔ ۴۷۵: ای بس که درینمقام دمها زده ایم 372شمارهٔ ۴۷۶: آنها که حلال زادگانند و کرام 373شمارهٔ ۴۷۷: آن کز پی وصل او بجان میپویم 374شمارهٔ ۴۷۸: ای سرو سهی قامت خوش رفتارم 375شمارهٔ ۴۷۹: ای برده سر زلف تو از جای دلم 376شمارهٔ ۴۸۰: آهو چشمی که میرباید هوشم 377شمارهٔ ۴۸۱: افتاد گره بر تن مجروح سقیم 378شمارهٔ ۴۸۲: گر عشق تو چون آب براند خونم 379شمارهٔ ۴۸۳: دلدار بیامد دو سه گامی ز پیم 380شمارهٔ ۴۸۴: هر دم غم جانان المی میدهدم 381شمارهٔ ۴۸۵: هر چند بر نهال دانش رفتم 382شمارهٔ ۴۸۶: در لهو و لعب عمر بسر برد دلم 383شمارهٔ ۴۸۷: گر دل بهوای گوهر و در ندهم 384شمارهٔ ۴۸۸: فرزند گرامی حسن ایجان و دلم 385شمارهٔ ۴۸۹: منزلگه خویش و دوستان جمله بکام 386شمارهٔ ۴۹۰: لقمان که حکیمان جهانراست امام 387شمارهٔ ۴۹۱: در هر دو جهان عاشق آن رومائیم 388شمارهٔ ۴۹۲: شطرنج هوس با صنم طنازم 389شمارهٔ ۴۹۳: تا دست در آنزلف مشوش زده ام 390شمارهٔ ۴۹۴: هر چند بود عارض تو در نظرم 391شمارهٔ ۴۹۵: عمری بهوای جاه گمراه شدیم 392شمارهٔ ۴۹۶: گر با تو بکام دل وصالی یابم 393شمارهٔ ۴۹۷: یکجرعه ز جام لبش ار نوش کنیم 394شمارهٔ ۴۹۸: فرزند اعز محمد ایجان و دلم 395شمارهٔ ۴۹۹: گر من نظری کنم بدان ماه تمام 396شمارهٔ ۵۰۰: گر سر طلبی ز من روانی بدهم 397شمارهٔ ۵۰۱: سید بود آن تن چو سیمت بینم 398شمارهٔ ۵۰۲: چندانکه درین کهنه رباطیم بهم 399شمارهٔ ۵۰۳: پیوسته اگر با می و با معشوقیم 400شمارهٔ ۵۰۴: من صحبت جانانه از ان میخواهم 401شمارهٔ ۵۰۵: با دلبر خود همیشه همدم مائیم 402شمارهٔ ۵۰۶: گفتم که من شیفته بیمار توام 403شمارهٔ ۵۰۷: گفتم که شراب ارغوانی نخورم 404شمارهٔ ۵۰۸: من سوخته دل نزد تو از خامانم 405شمارهٔ ۵۰۹: رخسار ترا ماه ختن میگویم 406شمارهٔ ۵۱۰: درد دل زار و زردی رخ دارم 407شمارهٔ ۵۱۱: ما با همه کس بر در استیناسیم 408شمارهٔ ۵۱۲: تا چند نهد برگ گلت خار دلم 409شمارهٔ ۵۱۳: دارد هوس وصل دلارام دلم 410شمارهٔ ۵۱۴: کردند بجای من بدی جمع لئام 411شمارهٔ ۵۱۵: زین پیش که سودای جنون داشت سرم 412شمارهٔ ۵۱۶: هر چند که در هستی خود مینگرم 413شمارهٔ ۵۱۷: بربود مرا پسته تو خواب از چشم 414شمارهٔ ۵۱۸: نه روح درین زمانه نی تن مائیم 415شمارهٔ ۵۱۹: در صورت اگر چه غیر اغیار نه ایم 416شمارهٔ ۵۲۰: از اهل زمانه مرد بیغم مائیم 417شمارهٔ ۵۲۱: عاشق که باو دوست بنازد مائیم 418شمارهٔ ۵۲۲: گه رنگ رخت ز عارض گل طلبیم 419شمارهٔ ۵۲۳: شد دعوی دوستی در ایام حرام 420شمارهٔ ۵۲۴: ایگل مشو از بلبل خوشگوی نهان 421شمارهٔ ۵۲۵: ایدل طلب وصل دلارام مکن 422شمارهٔ ۵۲۶: آنکس که بدو بود دلم نازستان 423شمارهٔ ۵۲۷: ای از تو جهان برون تو بیرون ز جها ...424شمارهٔ ۵۲۸: ای ابن یمین چند ز می پیمودن 425شمارهٔ ۵۲۹: ای گشته جهان ز نور رایت روشن 426شمارهٔ ۵۳۰: ای زاده خاطر من از تاب و توان 427شمارهٔ ۵۳۱: از بهر نشاط و طرب ای ابن یمین 428شمارهٔ ۵۳۲: ای عاجز از ادراک کمال تو گمان 429شمارهٔ ۵۳۳: اسبی که بمن داد امیر میران 430شمارهٔ ۵۳۴: ای گردش چرخ نیلگون تا کی ازین 431شمارهٔ ۵۳۵: آورد بر من آن نگار من از بستان 432شمارهٔ ۵۳۶: ای ترک بیار باده و در گردان 433شمارهٔ ۵۳۷: آمد خبریکه جان برون رفت ز تن 434شمارهٔ ۵۳۸: ای عادت من مهر رخت ورزیدن 435شمارهٔ ۵۳۹: ای ابن یمین مشقت کلک ببین 436شمارهٔ ۵۴۰: از عشق ویم منع نکو نیست مکن 437شمارهٔ ۵۴۱: یک لحظه خیال رویت ایدلبر من 438شمارهٔ ۵۴۲: باشد بتو دیده رهنمون دل من 439شمارهٔ ۵۴۳: چون بهر نشاط و خرمی شاه جهان 440شمارهٔ ۵۴۴: در حیرتم از قاضی احکام کهن 441شمارهٔ ۵۴۵: خوشباش که روزی رسد ای ابن یمین 442شمارهٔ ۵۴۶: هرگز دهنت ایصنم سیم سرین 443شمارهٔ ۵۴۷: یا رب بچه موجب بمن بیسر و بن 444شمارهٔ ۵۴۸: دی گفت مرا یکی که ای عهد شکن 445شمارهٔ ۵۴۹: دوری ز من ای یار پسندیده من 446شمارهٔ ۵۵۰: خواهی که شوی با طرب و عیش قرین 447شمارهٔ ۵۵۱: هستم ز خیالت ای بت سیم سرین 448شمارهٔ ۵۵۲: در وصف تو هر چند زبان گفت سخن 449شمارهٔ ۵۵۳: باد سحری دوش من و یک دو سه تن 450شمارهٔ ۵۵۴: دی بر سر خاک دوستی دلبر من 451شمارهٔ ۵۵۵: نتوان سخن از دهان تنکت گفتن 452شمارهٔ ۵۵۶: با نرگس جادوی تو گفت ابن یمین 453شمارهٔ ۵۵۷: رفتم بشما هنوز مایل دل من 454شمارهٔ ۵۵۸: گه آتش غم شعله زند در دل من 455شمارهٔ ۵۵۹: شاها چو نمیتوان گرفتن کم نان 456شمارهٔ ۵۶۰: چون زلف بنفشه را صبا داد شکن 457شمارهٔ ۵۶۱: هر چند بود کعبه اسلام کنون 458شمارهٔ ۵۶۲: گر هست کسیکه حکم او هست روان 459شمارهٔ ۵۶۳: در دیده دریا وشم آنجان جهان 460شمارهٔ ۵۶۴: خواهم در زهد را ازین پس بستن 461شمارهٔ ۵۶۵: مائیم ز جور فلک آینه گون 462شمارهٔ ۵۶۶: جان باید و نان و نان نباید بیجان 463شمارهٔ ۵۶۷: لعلت بشکر خنده همیبارد جان 464شمارهٔ ۵۶۸: چون عاقبت الامر بباید مردن 465شمارهٔ ۵۶۹: تا رفت ببرج آتشی کوکب من 466شمارهٔ ۵۷۰: یکچند چراغ آرزوها پف کن 467شمارهٔ ۵۷۱: ای مونس چشم من خیال رخ تو 468شمارهٔ ۵۷۲: ای قبله عشاق جهان ابروی تو 469شمارهٔ ۵۷۳: هم کار دلم بجان رسید از غم تو 470شمارهٔ ۵۷۴: ای صبح امید من چو شام از غم تو 471شمارهٔ ۵۷۵: نائی که سخن بود روان از لب او 472شمارهٔ ۵۷۶: ای گشته خجل زهره ز چنگ خوش تو 473شمارهٔ ۵۷۷: از دولت مخدوم جهان و فر او 474شمارهٔ ۵۷۸: دانی صنما که بر چه سانم بیتو 475شمارهٔ ۵۷۹: ای زلف ترا حلقه و خم تو بر تو 476شمارهٔ ۵۸۰: فرزند حسن ایدل و جانم با تو 477شمارهٔ ۵۸۱: ای نور دو دیده آن سزد مذهب تو 478شمارهٔ ۵۸۲: ای داده گلابرا خجالت خوی تو 479شمارهٔ ۵۸۳: تا حسن رخ تو گشت پیرایه تو 480شمارهٔ ۵۸۴: ایخنده زنان بر مه انور رخ تو 481شمارهٔ ۵۸۵: تا بر در آرزو بود منزل تو 482شمارهٔ ۵۸۶: ایدل کم این دیر کهن گیر و برو 483شمارهٔ ۵۸۷: ای مفتی شرع مکرمت خامه تو 484شمارهٔ ۵۸۸: روزیکه نبد هیچ نشان من و تو 485شمارهٔ ۵۸۹: ایدل ز سخن آنچه مرادست آن گو 486شمارهٔ ۵۹۰: ای چرخ فلک هزار فریاد از تو 487شمارهٔ ۵۹۱: ای بس که جهان باشد و ما خاک شده 488شمارهٔ ۵۹۲: ایدل تو مپندار بجانی زنده 489شمارهٔ ۵۹۳: ایمهر رخ تو جای در دل کرده 490شمارهٔ ۵۹۴: آمد بر من زلف مشوش کرده 491شمارهٔ ۵۹۵: با عشق تو عقل را پریشانی به 492شمارهٔ ۵۹۶: دائم سخن از صدق و صفا گفتن به 493شمارهٔ ۵۹۷: ای ابروی چون کمان تو پیوسته 494شمارهٔ ۵۹۸: دلدار من آنحوروش امروز بگاه 495شمارهٔ ۵۹۹: از مال تو سائلان نکاهند بده 496شمارهٔ ۶۰۰: دلدار مرا دید پریشان گشته 497شمارهٔ ۶۰۱: هر کو نظر افکند بر آن روی چو ماه 498شمارهٔ ۶۰۲: زنهار در سرای خود پیوسته 499شمارهٔ ۶۰۳: او شاه منست و من مرا ورا بنده 500شمارهٔ ۶۰۴: کو بخت که از جهان بیابم بهره 501شمارهٔ ۶۰۵: شاهی که بود نرم دل و آهسته 502شمارهٔ ۶۰۶: شاها علم عفو تو افراشته به 503شمارهٔ ۶۰۷: تا داد بکدخدای دادار بچه 504شمارهٔ ۶۰۸: در عالم تحقیق کسی یابد راه 505شمارهٔ ۶۰۹: رویت که بر اوست مظهر لطف اله 506شمارهٔ ۶۱۰: ای خجلت ماه ختنی جان منی 507شمارهٔ ۶۱۱: ای دور شب فراق آخر بسر آی 508شمارهٔ ۶۱۲: ایدل ز جهان جان بسلامت بردی 509شمارهٔ ۶۱۳: ای بر چمن باغ هنر سرو سهی 510شمارهٔ ۶۱۴: آمد بعیادت برم آنسر و سهی 511شمارهٔ ۶۱۵: ایخواجه توئی انک چو تو گرم روی 512شمارهٔ ۶۱۶: ای جود ترا حاتم طی گشته رهی 513شمارهٔ ۶۱۷: آن بت که بود رخش بهارو باغی 514شمارهٔ ۶۱۸: ای جسته دوا از در هر بیماری 515شمارهٔ ۶۱۹: ایدل ز پی حطام دنیای دنی 516شمارهٔ ۶۲۰: از عمر ترا امید بر خور داری 517شمارهٔ ۶۲۱: ایگوهر پاک از کدامین کانی 518شمارهٔ ۶۲۲: در صورت ما جمال خود می بینی 519شمارهٔ ۶۲۳: از حال من آگهی تو ای بار خدای 520شمارهٔ ۶۲۴: آن نور که کونین بیاراست توئی 521شمارهٔ ۶۲۵: از درد دلم اکر خبر داشته ئی 522شمارهٔ ۶۲۶: آمد ز چمن باد صبا مشکین بوی 523شمارهٔ ۶۲۷: ایدل اگر آشفته یک یار شدی 524شمارهٔ ۶۲۸: از آبحیات سبزه انگیخته ئی 525شمارهٔ ۶۲۹: ای بلبل گلشن فصاحت که توئی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ