به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

ابن یمین

ابن یمینرباعی هاشمارهٔ ۹۶: بیروی تو دل صبور گردد هیهات

2410عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

بیروی تو دل صبور گردد هیهات
یا از غم تو نفور گردد هیهات
چون زلف خودار سرش ببری صد بار
یکدم ز رخ تو دور گردد هیهات

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۹۵: رخسار تو آئینه دیرینه ماست 2شمارهٔ ۹۶: بیروی تو دل صبور گردد هیهات 3شمارهٔ ۹۷: بر عارض آن بت که توان تن ازوست 4شمارهٔ ۹۸: بر اوج فلک دوش چو خورشید بگشت 5شمارهٔ ۹۹: بیزحمت مشاطه رخت همچو مهست 6شمارهٔ ۱۰۰: بیوصل تو کار دل قوی با خلل است 7شمارهٔ ۱۰۱: بی خنده آن پسته شکر شکنت 8شمارهٔ ۱۰۲: با روی چو روزت بقمر حاجت نیست 9شمارهٔ ۱۰۳: بر من صنما جور تو امروزی نیست 10شمارهٔ ۱۰۴: گر حرص زیر دست و طمع زیر پای تست 11شمارهٔ ۱۰۵: دردا که گل و موسم گلزار گذشت 12شمارهٔ ۱۰۶: بیچاره دلم چو محرم راز نیافت 13شمارهٔ ۱۰۷: بگذشت حیات آنکه دلشاد بزیست 14شمارهٔ ۱۰۸: باشه که بخوبی رخش افزون ز مهست 15شمارهٔ ۱۰۹: بر چشم و دلم زغم نمی نیست که نیست 16شمارهٔ ۱۱۰: تا از چمن آن سرو خرامان بگذشت 17شمارهٔ ۱۱۱: تا سقف سپهر نیل پیکر بر پاست 18شمارهٔ ۱۱۲: تا یار بحج رفت ز ما ببریدست 19شمارهٔ ۱۱۳: تا بر مه تابانش ز عنبر قوس است 20شمارهٔ ۱۱۴: تن در غمش از هلال باریکترست 21شمارهٔ ۱۱۵: تا دیده من دید زهر خوبترت 22شمارهٔ ۱۱۶: تا آبله رخ بر رخ دلدار ز دست 23شمارهٔ ۱۱۷: تا چند کشم صد ضرر از چشم خوشت 24شمارهٔ ۱۱۸: تا رست بگرد شکرت شاخ نبات 25شمارهٔ ۱۱۹: تا روی ترا بدیدم ایعشوه پرست 26شمارهٔ ۱۲۰: تا بسته نگردد بکل ابواب حیات 27شمارهٔ ۱۲۱: برخیز سحرگه ای صبا چابک و چست 28شمارهٔ ۱۲۲: چون آکهیی نبینم از توحیدت 29شمارهٔ ۱۲۳: چون تعبیه جهانیان بسیارست 30شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته نشان عاشقان بد نامیست 31شمارهٔ ۱۲۵: در روضه توحید اگر بارت نیست 32شمارهٔ ۱۲۶: گر دور فلک تابع فرمان تو نیست 33شمارهٔ ۱۲۷: سردار جهان خواجه که آئینش سخاست 34شمارهٔ ۱۲۸: شاها ز تو کار عالمی سامان یافت 35شمارهٔ ۱۲۹: دل شد ز پی وصل دلارام ز دست 36شمارهٔ ۱۳۰: رنگ تو بتازگی ز گلنار بهست 37شمارهٔ ۱۳۱: شیرین پسرا عزم حجازت ز چه خاست 38شمارهٔ ۱۳۲: نقش عیادت ار چه بصورت عبادتست 39شمارهٔ ۱۳۳: در کارگه وجود هر نقش که هست 40شمارهٔ ۱۳۴: گفتم نخورم باده که کاری نه نکوست 41شمارهٔ ۱۳۵: در وحدت کاینات آنرا که شکیست 42شمارهٔ ۱۳۶: هر کو بسعادتی رسد روزی بیست 43شمارهٔ ۱۳۷: گر هر چه کند بنده بتقدیر خداست 44شمارهٔ ۱۳۸: در راه یقین مرد درنگی هیچست 45شمارهٔ ۱۳۹: مائیم و می ناب و بتی خوب سرشت 46شمارهٔ ۱۴۰: هر کو دهنت ای بت جانی دیدست 47شمارهٔ ۱۴۱: حاصل چه از این که صورت خواجه نکوس ...48شمارهٔ ۱۴۲: می از شر و شور و عربده خالی نیست 49شمارهٔ ۱۴۳: سید پسرا روی تو ماه ختن است 50شمارهٔ ۱۴۴: دیوانه دلم که میل طبعش بهواست 51شمارهٔ ۱۴۵: چون باد صبا غنچه گلرا بشکافت 52شمارهٔ ۱۴۶: در خاطرم این لطیف مصراع گذشت 53شمارهٔ ۱۴۷: صاحب نظری خوش سخنی فرمودست 54شمارهٔ ۱۴۸: هر چیز که در ازل بدان فرمان نیست 55شمارهٔ ۱۴۹: دی گفت یکی که داشت با من دل راست 56شمارهٔ ۱۵۰: گردون که سوی سفله و دونش نظرست 57شمارهٔ ۱۵۱: هر روز ترا بمن گمانی دگرست 58شمارهٔ ۱۵۲: گفتم دل من گر چه که غرق خونست 59شمارهٔ ۱۵۳: در عهد تو گلزار ثنا مدروس است 60شمارهٔ ۱۵۴: سلطان گل ار چه با بسی برگ و نواست 61شمارهٔ ۱۵۵: گیرم که بصد رسید عمریکه تر است 62شمارهٔ ۱۵۶: خوش باش دمی که زندگانی باقیست 63شمارهٔ ۱۵۷: در روضه جان تاره نباتی خضرست 64شمارهٔ ۱۵۸: دی ابن یمین صبحدمی جام بدست 65شمارهٔ ۱۵۹: دل شاد بروی دلستان خضرست 66شمارهٔ ۱۶۰: زلف تو که سرگشته بکردار منست 67شمارهٔ ۱۶۱: رفتی و شکیب از دل عشاق برفت 68شمارهٔ ۱۶۲: هر حادثه ئی که آمد از نرم و درشت 69شمارهٔ ۱۶۳: یک غم نبود کز تو نصیب ما نیست 70شمارهٔ ۱۶۴: عشاق ترا امید بهر وزی نیست 71شمارهٔ ۱۶۵: نیلوفر تر بر سر آبت چه خوشست 72شمارهٔ ۱۶۶: گل کز زرسا و خرده ئی چند اندوخت 73شمارهٔ ۱۶۷: روی تو و ماه آسمان هر دو یکیست 74شمارهٔ ۱۶۸: عشق لب و دندان چو لعل و گهرت 75شمارهٔ ۱۶۹: گر کار تو نیکست بتدبیر تو نیست 76شمارهٔ ۱۷۰: چون چشم خوشت نرگس اگر رنجورست 77شمارهٔ ۱۷۱: لعلت صدفی پر گهر مخزونست 78شمارهٔ ۱۷۲: در باغ جمالت ای بت عشوه پرست 79شمارهٔ ۱۷۳: جانا لب میگون تو روح ما نیست 80شمارهٔ ۱۷۴: راحت ز طبیعت جهان مهجورست 81شمارهٔ ۱۷۵: هر کس که ره و رسم جهان نیک شناخت 82شمارهٔ ۱۷۶: جانرا بزر ارنگه توانستی داشت 83شمارهٔ ۱۷۷: کس تیغ چو پهلوان ایران نزدست 84شمارهٔ ۱۷۸: معنیت چو آنجا بگذارد صورت 85شمارهٔ ۱۷۹: در پای دلت گر ز هوس خاری نیست 86شمارهٔ ۱۸۰: هر ذره که موجود شد از مغز و ز پوس ...87شمارهٔ ۱۸۱: وقت طرب و مستی هشیارانست 88شمارهٔ ۱۸۲: هر کس که از این عالم فانی بگذشت 89شمارهٔ ۱۸۳: خرم دل آنک بر صبوحی آموخت 90شمارهٔ ۱۸۴: چون از نظرم سرو سمنبر بگذشت 91شمارهٔ ۱۸۵: جانا رخ تو ماه زر افشان منست 92شمارهٔ ۱۸۶: چشم تو بساحری ز هاروت بهست 93شمارهٔ ۱۸۷: در عشق تو کر سر بنهم باکی نیست 94شمارهٔ ۱۸۸: زلفت صنما مایه ده مشک خطاست 95شمارهٔ ۱۸۹: من رفتم و یادگار جانم بر تست 96شمارهٔ ۱۹۰: هستم صنما ز مهر روی چو مهت 97شمارهٔ ۱۹۱: جان برخی آن پسته شکر شکنت 98شمارهٔ ۱۹۲: وصف قدوخد گر طلبد کس ز منت 99شمارهٔ ۱۹۳: دل بسته آن طره عنبر شکنست 100شمارهٔ ۱۹۴: ما انفس و افاق بدیدیم و گذشت 101شمارهٔ ۱۹۵: دل در سر زلفین بتان نتوان بست 102شمارهٔ ۱۹۶: دی خسرو سیاره چو با شام نشست 103شمارهٔ ۱۹۷: گفتم صنما گر چه رخت همچو مهست 104شمارهٔ ۱۹۸: با ما غضب حیدری از حد بگذشت 105شمارهٔ ۱۹۹: قدت ز صنوبری که برخاست بهست 106شمارهٔ ۲۰۰: خطی که ز رویت ای پریوش برخاست 107شمارهٔ ۲۰۱: گفتم که چرا از شکرت رست نبات 108شمارهٔ ۲۰۲: زلف تو که بس تعبیه ساز افتادست 109شمارهٔ ۲۰۳: من کز سر جان بسوی تو خواهم خاست 110شمارهٔ ۲۰۴: نی دیده به از تو هیچ یاری دیدست 111شمارهٔ ۲۰۵: خطی که ز روی آن سمنبر برخاست 112شمارهٔ ۲۰۶: کس همچو من ار گهر توانستی سفت 113شمارهٔ ۲۰۷: شاه عادل چون بکام دل ببزم می نشست 114شمارهٔ ۲۰۸: ای بخت جوان بیاو در ساغر پیچ 115شمارهٔ ۲۰۹: ای دیده دلم از تو زیانها بر هیچ 116شمارهٔ ۲۱۰: هر زن که ز عشقبازی آری بنکاح 117شمارهٔ ۲۱۱: ای شکر گفتار تو سرمایه روح 118شمارهٔ ۲۱۲: جان تازه کند لعل در افشان ز قدح 119شمارهٔ ۲۱۳: ای گشته خجل ز انرخ گلگون گل سرخ 120شمارهٔ ۲۱۴: ای بنده بالای تو سرو آزاد 121شمارهٔ ۲۱۵: این چرخ سراسیمه بیفایده گرد 122شمارهٔ ۲۱۶: آن بت که بر او غیرت مه می باشد 123شمارهٔ ۲۱۷: آن بت که دمی جفا فراموش نکرد 124شمارهٔ ۲۱۸: آنرا که دماغ و عقل باهش باشد 125شمارهٔ ۲۱۹: اسباب سعادات مرا مجتمع اند 126شمارهٔ ۲۲۰: آنها که چو شانه بر سران میتازند 127شمارهٔ ۲۲۱: آن سبزه که گرد لعل کانی گردد 128شمارهٔ ۲۲۲: آن دل که بر او مهر تو تابان باشد 129شمارهٔ ۲۲۳: اسبی که مرا میر شرفشه بخشید 130شمارهٔ ۲۲۴: اجرام فلک دور بکام تو کنند 131شمارهٔ ۲۲۵: از بهر جهان غم مخور ای نادان مرد 132شمارهٔ ۲۲۶: الچی ز من ار نرد پیاپی ببرد 133شمارهٔ ۲۲۷: آنرا که زر و سیم بد ار زیز نماند 134شمارهٔ ۲۲۸: ایدل چه کنی طرب که فانی باشد 135شمارهٔ ۲۲۹: آنکس که همای همتش پر دارد 136شمارهٔ ۲۳۰: ایدل ز کست گر چه نوائی نرسید 137شمارهٔ ۲۳۱: آن بت که بحسن بیمثالش گفتند 138شمارهٔ ۲۳۲: آنها که درین رباط بی بنیادند 139شمارهٔ ۲۳۳: از سبزه چو گل خورد گکی چند نمود 140شمارهٔ ۲۳۴: آورد خط آن نگار تا بنماید 141شمارهٔ ۲۳۵: ایخواجه علی توئی جهان همه جود 142شمارهٔ ۲۳۶: از دست تو گر زهر خورم نوش شود 143شمارهٔ ۲۳۷: ایدل اگرت کار موافق نبود 144شمارهٔ ۲۳۸: ایدل فلکت گر چه زبون میدارد 145شمارهٔ ۲۳۹: بر آتش غم بکام دل روزی چند 146شمارهٔ ۲۴۰: باد از رخ گل چو برقع نازکشاد 147شمارهٔ ۲۴۱: بودند جهاندار بسی خسرو و گرد 148شمارهٔ ۲۴۲: بنگر که صبا باز چه نیرنگ آورد 149شمارهٔ ۲۴۳: بر خوان خود ار زهر گیا باید خورد 150شمارهٔ ۲۴۴: تا در دل من مهر تو مهوش باشد 151شمارهٔ ۲۴۵: تا جیب تو بهر ماه مطلع کردند 152شمارهٔ ۲۴۶: تا در سرم ای رشک پری چشم بود 153شمارهٔ ۲۴۷: تا در تن من هیچ رگ و پی باشد 154شمارهٔ ۲۴۸: تا مرغ روانت در قفس خواهد بود 155شمارهٔ ۲۴۹: تا دست من از وصل تو کوتاه بود 156شمارهٔ ۲۵۰: تا دل غم آنجان جهان خواهد خورد 157شمارهٔ ۲۵۱: تا یوسف عهد را بچاه افکندند 158شمارهٔ ۲۵۲: تا بسته صحبت کسی خواهی بود 159شمارهٔ ۲۵۳: تا ماتم فرزند علی گشت پدید 160شمارهٔ ۲۵۴: تا قدر بلند آسمان پست شود 161شمارهٔ ۲۵۵: تا ابن یمین از این جهان می نرود 162شمارهٔ ۲۵۶: تا خوی بد یار دگر سان نشود 163شمارهٔ ۲۵۷: تا چرخ و فلک مدار بنیاد نهاد 164شمارهٔ ۲۵۸: چون شب رقم از غالیه بر روز کشید 165شمارهٔ ۲۵۹: انکس که ز عاشقان نشانی دارد 166شمارهٔ ۲۶۰: چون اشکم ازینچشم چو جیحون بچکد 167شمارهٔ ۲۶۱: چون نرکس تو غمزه جادو بگشود 168شمارهٔ ۲۶۲: چون جیش حبش گرد رخش صف میزد 169شمارهٔ ۲۶۳: چون گشت زمین از سپه برف سفید 170شمارهٔ ۲۶۴: چون نرگست آغازه بدمستی کرد 171شمارهٔ ۲۶۵: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 172شمارهٔ ۲۶۶: چشمم چو بر آن رسته دندان افتاد 173شمارهٔ ۲۶۷: چون سرو سهی قد تو پیراسته شد 174شمارهٔ ۲۶۸: خورشید نماز شام چون روی تو دید 175شمارهٔ ۲۶۹: خوش باش که جز تو دگری نیست پدید 176شمارهٔ ۲۷۰: خطش رقم غالیه بر ماه کشید 177شمارهٔ ۲۷۱: خصمت که عناد با تو آغاز کند 178شمارهٔ ۲۷۲: خوشتر ز لب آن بت چین نوش که دید 179شمارهٔ ۲۷۳: دل خون شد و فریادرسی راست نکرد 180شمارهٔ ۲۷۴: در هجر تو از من اثر وعین نماند 181شمارهٔ ۲۷۵: در حال که جانان برم آید برود 182شمارهٔ ۲۷۶: دلبر شب دوش چون ز رخ پرده گشود 183شمارهٔ ۲۷۷: دلبر بجفا ممتحنم میدارد 184شمارهٔ ۲۷۸: روشن شود آنرا که هدایت باشد 185شمارهٔ ۲۷۹: پندم بشنو که هر که این پند شنود 186شمارهٔ ۲۸۰: ز اندیشه هر چه وصف مالی دارد 187شمارهٔ ۲۸۱: شاها ز منت گر چه نمیآید یاد 188شمارهٔ ۲۸۲: گردون نفسی بکار من دور نکرد 189شمارهٔ ۲۸۳: گر دلبر ما غمخور ما خواهد بود 190شمارهٔ ۲۸۴: گر دوست بکام در کنارم باشد 191شمارهٔ ۲۸۵: عاقل سخن ار چه پیش محرم گوید 192شمارهٔ ۲۸۶: مردم نکند روزی خود بیش بجهد 193شمارهٔ ۲۸۷: هر چند که فرزند بسامان باشد 194شمارهٔ ۲۸۸: ما را فلک از دوست اگر دور افکند 195شمارهٔ ۲۸۹: هر کو بجهان بجز خوشی نگزیند 196شمارهٔ ۲۹۰: وقتیکه یلان برند بر کنده حسد 197شمارهٔ ۲۹۱: در کان کرم فضه وارزیز نماند 198شمارهٔ ۲۹۲: گفتند که خرمی در افاق نماند 199شمارهٔ ۲۹۳: هرگز فلکم زیاد می نگذارد 200شمارهٔ ۲۹۴: رویت که در او دیده صفای جان دید 201شمارهٔ ۲۹۵: هرگز بمراد من فلک دور نکرد 202شمارهٔ ۲۹۶: نفسیست مرا که تشنگیش ار بکشد 203شمارهٔ ۲۹۷: یارم چو بباغ وصل خود بار نداد 204شمارهٔ ۲۹۸: شب نیست که دور از تو دلم خون نشود 205شمارهٔ ۲۹۹: هر کو ز هوا در آتش می افتاد 206شمارهٔ ۳۰۰: محمود طبیب چون بطب دست گشود 207شمارهٔ ۳۰۱: گفتند که از برگ گلش خار دمید 208شمارهٔ ۳۰۲: در ابر فنا ماه چگل پنهان شد 209شمارهٔ ۳۰۳: هر فتنه که بر سرم کنون میاید 210شمارهٔ ۳۰۴: گفت آنکه مرا دید ز طاعات بعید 211شمارهٔ ۳۰۵: ملهم چو نعیم این جهان فانی دید 212شمارهٔ ۳۰۶: هر کس که نصیحت بر او خوار بود 213شمارهٔ ۳۰۷: هر کو در جود و مکرمت بسته بود 214شمارهٔ ۳۰۸: شادانکه دلش بغور کاری بیناد 215شمارهٔ ۳۰۹: دانی بچه ماند ای بت حور نژاد 216شمارهٔ ۳۱۰: گفتم بتو هیچ آگهی میاید 217شمارهٔ ۳۱۱: زلفت که دلم بسته بموئی دارد 218شمارهٔ ۳۱۲: گفتم بدل ار چه وقت گفتار نبود 219شمارهٔ ۳۱۳: گل از پی خرده ئی که از خرقه نمود 220شمارهٔ ۳۱۴: رفتند و رویم و هر که آید برود 221شمارهٔ ۳۱۵: نیک و بد این جهان فانی گذرد 222شمارهٔ ۳۱۶: زان پیش که این گنبد دوار نبود 223شمارهٔ ۳۱۷: شادانکه غم زمانه بر دل ننهاد 224شمارهٔ ۳۱۸: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 225شمارهٔ ۳۱۹: هر کو بخرد نیک ز بد بشناسند 226شمارهٔ ۳۲۰: زیور همه بر سرو سمنبر زیبد 227شمارهٔ ۳۲۱: شب نیست که اشک من بقلزم نرسد 228شمارهٔ ۳۲۲: یا رب چو رهی در تو و خود مینگرد 229شمارهٔ ۳۲۳: روزی که ز تن قطع کند جان پیوند 230شمارهٔ ۳۲۴: هر نقش که از پرده فلک بنماید 231شمارهٔ ۳۲۵: هر دل که هوای آشنائی دارد 232شمارهٔ ۳۲۶: در خانه اگر متاع دنیا باشد 233شمارهٔ ۳۲۷: روی چو مهت رشک پری میگردد 234شمارهٔ ۳۲۸: زلف تو که بازی مجازی نکند 235شمارهٔ ۳۲۹: دل باز هوای آشنائی دارد 236شمارهٔ ۳۳۰: گویند هنر مایه اقبال بود 237شمارهٔ ۳۳۱: یاری بگزین کز تو جدائی نکند 238شمارهٔ ۳۳۲: صد ره دلم ار مهر از و برگیرد 239شمارهٔ ۳۳۳: فریاد مرا ز خامه قیر اندود 240شمارهٔ ۳۳۴: در عالم توحید کسی راه برد 241شمارهٔ ۳۳۵: نو مذهبگان که بی یقینی چندند 242شمارهٔ ۳۳۶: هر چند که دخت رز طرب افزاید 243شمارهٔ ۳۳۷: هر شاه و گدا که رخ نماید برود 244شمارهٔ ۳۳۸: ز آوردن خلق سوی صحرای وجود 245شمارهٔ ۳۳۹: رویت که ازو ماه خجل سار شود 246شمارهٔ ۳۴۰: هر کو ز طریقه ددی دور بود 247شمارهٔ ۳۴۱: گر جان من اندر سر او خواهد شد 248شمارهٔ ۳۴۲: هر تن که خدای را بجانی ارزد 249شمارهٔ ۳۴۳: هرچ آن هنر جمله بزرگان باشد 250شمارهٔ ۳۴۴: شبها دل من بسا که عیاری کرد 251شمارهٔ ۳۴۵: هر چند که عمرم نه بسامان گذرد 252شمارهٔ ۳۴۶: هم سهم سعادت بهدف باز رسید 253شمارهٔ ۳۴۷: هر چیز کزو هستی تو پیدا شد 254شمارهٔ ۳۴۸: غریب اگر چه وزیر شه جهان باشد 255شمارهٔ ۳۴۹: خواهی که خدا کار نکو با تو کند 256شمارهٔ ۳۵۰: ای از گل تر روی تو آراسته تر 257شمارهٔ ۳۵۱: ای گردنم از ساعد تو طوق پذیر 258شمارهٔ ۳۵۲: آمد سخنم بلطف چون جانش دار 259شمارهٔ ۳۵۳: از بس که رسید از رخ و از غمزه یار 260شمارهٔ ۳۵۴: از حق بود انچ هست بر مومن و گبر 261شمارهٔ ۳۵۵: ایدل غم نا آمده زنهار مخور 262شمارهٔ ۳۵۶: ایدل اگرت مال شد از دست بدر 263شمارهٔ ۳۵۷: ای از فلکت سهم سعادت شده تیر 264شمارهٔ ۳۵۸: از خنده رعد و گریه ابر بهار 265شمارهٔ ۳۵۹: ایساقی شکر لب طوطی گفتار 266شمارهٔ ۳۶۰: انکس که لبت کرد بشنگرف نگار 267شمارهٔ ۳۶۱: بنگر بفروغ شمع وانطلعت و چهر 268شمارهٔ ۳۶۲: من برکشم این پیرهن زهد ز سر 269شمارهٔ ۳۶۳: چون چشم گشاد نرگس از خواب خمار 270شمارهٔ ۳۶۴: هنگام سپیده دم گل سیب نگر 271شمارهٔ ۳۶۵: چون یافت تن از خلعت شه زینت و فر 272شمارهٔ ۳۶۶: هنگام بهارست بتا باده بیار 273شمارهٔ ۳۶۷: جز لعل لبت که در سخن سفت گهر 274شمارهٔ ۳۶۸: هر چند که پیریم و ضعیفیم و نزار 275شمارهٔ ۳۶۹: تدبیر تو چون باز ندارد تقدیر 276شمارهٔ ۳۷۰: اینهم بشنو ای پسر نیک اختر 277شمارهٔ ۳۷۱: ما تشنه لبانیم می ناب بیار 278شمارهٔ ۳۷۲: در هجر تو از آه من و خون جگر 279شمارهٔ ۳۷۳: گلدسته برخسار تو چون کرد نظر 280شمارهٔ ۳۷۴: داود نبی چو برگشادی اسرار 281شمارهٔ ۳۷۵: روزی بخوشی اگر توان برد بسر 282شمارهٔ ۳۷۶: دلرا سر شعر و شاعری نیست دگر 283شمارهٔ ۳۷۷: گفتتد مرا که بر ابوبکر و عمر 284شمارهٔ ۳۷۸: سردار جهان امیر حاجی دلیر 285شمارهٔ ۳۷۹: فرزند اعز محمد ای کان هنر 286شمارهٔ ۳۸۰: فرزند اعز محمد ای جان پدر 287شمارهٔ ۳۸۱: هر کو ز فریب اهرمن باشد دور 288شمارهٔ ۳۸۲: هم بیخوشی خمر توان برد بسر 289شمارهٔ ۳۸۳: از دل غم روزگار بر دارد زر 290شمارهٔ ۳۸۴: ای زلف و رخت هر دو بهم چون شب و ر ...291شمارهٔ ۳۸۵: آن بت که نکرده ام غمش فاش هنوز 292شمارهٔ ۳۸۶: در عشق من و تو هر دو ایمایه ناز 293شمارهٔ ۳۸۷: تا کرد در جود کف راد تو باز 294شمارهٔ ۳۸۸: گفتیم بدانماه کلهدوز امروز 295شمارهٔ ۳۸۹: در جستن دوستی که باشد دمساز 296شمارهٔ ۳۹۰: پروانه صفت در آتشم زاندم باز 297شمارهٔ ۳۹۱: رفتند و ز رفتگان یکی نامد باز 298شمارهٔ ۳۹۲: دادم بتو دل بوی تو نشنیده هنوز 299شمارهٔ ۳۹۳: یا رب تو جمال آن مه مهر انگیز 300شمارهٔ ۳۹۴: با خوش پسری بحسن چونشمع طراز 301شمارهٔ ۳۹۵: ای یاد تو مونس روان همه کس 302شمارهٔ ۳۹۶: بگرفتمش آن زلف پر از تاب بترس 303شمارهٔ ۳۹۷: لعل تو که آفرینش گوید همه کس 304شمارهٔ ۳۹۸: دارم هوس وصل تو چندانکه مپرس 305شمارهٔ ۳۹۹: خواهی که شوی ای بصفت خیر الناس 306شمارهٔ ۴۰۰: ما با رخ و زلفین تو بی ترس و هراس 307شمارهٔ ۴۰۱: ناکس نشود بدون نوازی تو کس 308شمارهٔ ۴۰۲: ای مونس غم قصه غمخواران پرس 309شمارهٔ ۴۰۳: ای پیک چو نامه ام نهی در دستش 310شمارهٔ ۴۰۴: خصم تو که بر سنان باد سرش 311شمارهٔ ۴۰۵: ای پسته شیرینت شکر خائی خوش 312شمارهٔ ۴۰۶: ای همچو شکر پسته شیرین تو خوش 313شمارهٔ ۴۰۷: هان ابن یمین ز کار آگه میباش 314شمارهٔ ۴۰۸: خواهی که ترا هیچ بدی ناید پیش 315شمارهٔ ۴۰۹: ایدل اگرت هست سر دلبر خویش 316شمارهٔ ۴۱۰: آن بت که رخی بود ز مه خوبترش 317شمارهٔ ۴۱۱: زهریست فراقت که دلم میچشدش 318شمارهٔ ۴۱۲: ای زلف دلاویز تو بر روی تو خوش 319شمارهٔ ۴۱۳: پیوسته از آن مصحف قرآن در پیش 320شمارهٔ ۴۱۴: دهقان بچه ئی داد می نابم دوش 321شمارهٔ ۴۱۵: آن بت که دلم شیفته شد بر چشمش 322شمارهٔ ۴۱۶: تا از گل سیراب تو بر رست حشیش 323شمارهٔ ۴۱۷: بیا ای ساقی مهوش بیار آن آب چون آ ...324شمارهٔ ۴۱۸: استاد حسین ای بصفا همچو سروش 325شمارهٔ ۴۱۹: گر خوش گذرانی گذرد عمر تو خوش 326شمارهٔ ۴۲۰: آنکس که مهیا بودش وجه معاش 327شمارهٔ ۴۲۱: روزیکه بود صحت و اسباب معاش 328شمارهٔ ۴۲۲: اینخطه اگر چه هست با نزهت و روض 329شمارهٔ ۴۲۳: ایروی دلارای تو رخشنده چو شمع 330شمارهٔ ۴۲۴: آنخواجه که دارد کف دربار چو میغ 331شمارهٔ ۴۲۵: چون آتش و آب گر نشستی در میغ 332شمارهٔ ۴۲۶: از کوی تو دلفکار رفتیم دریغ 333شمارهٔ ۴۲۷: ای حکم ترا مطیع از قاف بقاف 334شمارهٔ ۴۲۸: بگذر بچمن موسم گل جام بکف 335شمارهٔ ۴۲۹: روی تو فروغ آفتابست بلطف 336شمارهٔ ۴۳۰: کنجی ورفاغی و فراغی از خلق 337شمارهٔ ۴۳۱: فریاد ز ناوک جگر دوز فراق 338شمارهٔ ۴۳۲: شب تیره و صبح گشته روشن زافق 339شمارهٔ ۴۳۳: ای در سر تو فتاده سودای عراق 340شمارهٔ ۴۳۴: ای ریخته از شرم کفت ابر عرق 341شمارهٔ ۴۳۵: این گنبد سبز از شفق مرجان رنگ 342شمارهٔ ۴۳۶: با جمله هنروران بکین است فلک 343شمارهٔ ۴۳۷: چون خواجه بشد چه نام باقی و چه نن ...344شمارهٔ ۴۳۸: دلدار من ار سر بفرازد چون چنگ 345شمارهٔ ۴۳۹: مائیم و می روح فزا چون دم مشک 346شمارهٔ ۴۴۰: ای پیکر تو گنج روان همه فضل 347شمارهٔ ۴۴۱: دی شاه بتان سوار اسبی چون پیل 348شمارهٔ ۴۴۲: با نیک و بد زمانه در ساز ایدل 349شمارهٔ ۴۴۳: ز ابروی تو و روی تو در ملک جمال 350شمارهٔ ۴۴۴: تا غالیه گون خال مه مهر گسل 351شمارهٔ ۴۴۵: امروز بگرما به بت مهر گسل 352شمارهٔ ۴۴۶: گفتم بجهم ز زلف جانانه بعقل 353شمارهٔ ۴۴۷: کس خلد و حجیم را ندیدست ایدل 354شمارهٔ ۴۴۸: هر غم که گذشت شد بدلها همه سهل 355شمارهٔ ۴۴۹: خواهد شدن از تن نظر جان زایل 356شمارهٔ ۴۵۰: افسوس که آفتاب عمرم بزوال 357شمارهٔ ۴۵۱: تا مردم چشم پر نمم روز وصال 358شمارهٔ ۴۵۲: هم عاشق آنروی چو مه دارم دل 359شمارهٔ ۴۵۳: در حال حیاتم ای بت مشکین خال 360شمارهٔ ۴۵۴: در پای گل از دست منه ساغر مل 361شمارهٔ ۴۵۵: در حیرتم از روی تو ایماه چکل 362شمارهٔ ۴۵۶: زیبا صنمی بناز کی آب زلال 363شمارهٔ ۴۵۷: پیوسته ز رویت ایمه مهر گسل 364شمارهٔ ۴۵۸: دریای وجود را یکی دان بمثل 365شمارهٔ ۴۵۹: علمی که ترا می نرساند بکمال 366شمارهٔ ۴۶۰: در چشم تو باشد سخنم سحر حلال 367شمارهٔ ۴۶۱: دارد صنم ماهوش زهره جمال 368شمارهٔ ۴۶۲: در خطه سبزوار دیدم امسال 369شمارهٔ ۴۶۳: روزی که دلم شدی بخوبان مایل 370شمارهٔ ۴۶۴: هر کو بحسد بسته همی دارد دل 371شمارهٔ ۴۶۵: ما بر در شکریم و قناعت همه سال 372شمارهٔ ۴۶۶: ایدل طلب گذشته امریست محال 373شمارهٔ ۴۶۷: آن بت که بقد سرو روانش گفتیم 374شمارهٔ ۴۶۸: آن سرو بلند کز غمش پست شدم 375شمارهٔ ۴۶۹: ایدل اگرت کار جهان نیست بکام 376شمارهٔ ۴۷۰: ای سرو روان بر چمن و باغ دلم 377شمارهٔ ۴۷۱: ایشاه بتان در دل و جان جات کنیم 378شمارهٔ ۴۷۲: ایدل چو نمی شکیبی از روی بتم 379شمارهٔ ۴۷۳: ایقد تو سرو جویبار چشمم 380شمارهٔ ۴۷۴: ایدوست بیا تا نفسی شاد شویم 381شمارهٔ ۴۷۵: ای بس که درینمقام دمها زده ایم 382شمارهٔ ۴۷۶: آنها که حلال زادگانند و کرام 383شمارهٔ ۴۷۷: آن کز پی وصل او بجان میپویم 384شمارهٔ ۴۷۸: ای سرو سهی قامت خوش رفتارم 385شمارهٔ ۴۷۹: ای برده سر زلف تو از جای دلم 386شمارهٔ ۴۸۰: آهو چشمی که میرباید هوشم 387شمارهٔ ۴۸۱: افتاد گره بر تن مجروح سقیم 388شمارهٔ ۴۸۲: گر عشق تو چون آب براند خونم 389شمارهٔ ۴۸۳: دلدار بیامد دو سه گامی ز پیم 390شمارهٔ ۴۸۴: هر دم غم جانان المی میدهدم 391شمارهٔ ۴۸۵: هر چند بر نهال دانش رفتم 392شمارهٔ ۴۸۶: در لهو و لعب عمر بسر برد دلم 393شمارهٔ ۴۸۷: گر دل بهوای گوهر و در ندهم 394شمارهٔ ۴۸۸: فرزند گرامی حسن ایجان و دلم 395شمارهٔ ۴۸۹: منزلگه خویش و دوستان جمله بکام 396شمارهٔ ۴۹۰: لقمان که حکیمان جهانراست امام 397شمارهٔ ۴۹۱: در هر دو جهان عاشق آن رومائیم 398شمارهٔ ۴۹۲: شطرنج هوس با صنم طنازم 399شمارهٔ ۴۹۳: تا دست در آنزلف مشوش زده ام 400شمارهٔ ۴۹۴: هر چند بود عارض تو در نظرم 401شمارهٔ ۴۹۵: عمری بهوای جاه گمراه شدیم 402شمارهٔ ۴۹۶: گر با تو بکام دل وصالی یابم 403شمارهٔ ۴۹۷: یکجرعه ز جام لبش ار نوش کنیم 404شمارهٔ ۴۹۸: فرزند اعز محمد ایجان و دلم 405شمارهٔ ۴۹۹: گر من نظری کنم بدان ماه تمام 406شمارهٔ ۵۰۰: گر سر طلبی ز من روانی بدهم 407شمارهٔ ۵۰۱: سید بود آن تن چو سیمت بینم 408شمارهٔ ۵۰۲: چندانکه درین کهنه رباطیم بهم 409شمارهٔ ۵۰۳: پیوسته اگر با می و با معشوقیم 410شمارهٔ ۵۰۴: من صحبت جانانه از ان میخواهم 411شمارهٔ ۵۰۵: با دلبر خود همیشه همدم مائیم 412شمارهٔ ۵۰۶: گفتم که من شیفته بیمار توام 413شمارهٔ ۵۰۷: گفتم که شراب ارغوانی نخورم 414شمارهٔ ۵۰۸: من سوخته دل نزد تو از خامانم 415شمارهٔ ۵۰۹: رخسار ترا ماه ختن میگویم 416شمارهٔ ۵۱۰: درد دل زار و زردی رخ دارم 417شمارهٔ ۵۱۱: ما با همه کس بر در استیناسیم 418شمارهٔ ۵۱۲: تا چند نهد برگ گلت خار دلم 419شمارهٔ ۵۱۳: دارد هوس وصل دلارام دلم 420شمارهٔ ۵۱۴: کردند بجای من بدی جمع لئام 421شمارهٔ ۵۱۵: زین پیش که سودای جنون داشت سرم 422شمارهٔ ۵۱۶: هر چند که در هستی خود مینگرم 423شمارهٔ ۵۱۷: بربود مرا پسته تو خواب از چشم 424شمارهٔ ۵۱۸: نه روح درین زمانه نی تن مائیم 425شمارهٔ ۵۱۹: در صورت اگر چه غیر اغیار نه ایم 426شمارهٔ ۵۲۰: از اهل زمانه مرد بیغم مائیم 427شمارهٔ ۵۲۱: عاشق که باو دوست بنازد مائیم 428شمارهٔ ۵۲۲: گه رنگ رخت ز عارض گل طلبیم 429شمارهٔ ۵۲۳: شد دعوی دوستی در ایام حرام 430شمارهٔ ۵۲۴: ایگل مشو از بلبل خوشگوی نهان 431شمارهٔ ۵۲۵: ایدل طلب وصل دلارام مکن 432شمارهٔ ۵۲۶: آنکس که بدو بود دلم نازستان 433شمارهٔ ۵۲۷: ای از تو جهان برون تو بیرون ز جها ...434شمارهٔ ۵۲۸: ای ابن یمین چند ز می پیمودن 435شمارهٔ ۵۲۹: ای گشته جهان ز نور رایت روشن 436شمارهٔ ۵۳۰: ای زاده خاطر من از تاب و توان 437شمارهٔ ۵۳۱: از بهر نشاط و طرب ای ابن یمین 438شمارهٔ ۵۳۲: ای عاجز از ادراک کمال تو گمان 439شمارهٔ ۵۳۳: اسبی که بمن داد امیر میران 440شمارهٔ ۵۳۴: ای گردش چرخ نیلگون تا کی ازین 441شمارهٔ ۵۳۵: آورد بر من آن نگار من از بستان 442شمارهٔ ۵۳۶: ای ترک بیار باده و در گردان 443شمارهٔ ۵۳۷: آمد خبریکه جان برون رفت ز تن 444شمارهٔ ۵۳۸: ای عادت من مهر رخت ورزیدن 445شمارهٔ ۵۳۹: ای ابن یمین مشقت کلک ببین 446شمارهٔ ۵۴۰: از عشق ویم منع نکو نیست مکن 447شمارهٔ ۵۴۱: یک لحظه خیال رویت ایدلبر من 448شمارهٔ ۵۴۲: باشد بتو دیده رهنمون دل من 449شمارهٔ ۵۴۳: چون بهر نشاط و خرمی شاه جهان 450شمارهٔ ۵۴۴: در حیرتم از قاضی احکام کهن 451شمارهٔ ۵۴۵: خوشباش که روزی رسد ای ابن یمین 452شمارهٔ ۵۴۶: هرگز دهنت ایصنم سیم سرین 453شمارهٔ ۵۴۷: یا رب بچه موجب بمن بیسر و بن 454شمارهٔ ۵۴۸: دی گفت مرا یکی که ای عهد شکن 455شمارهٔ ۵۴۹: دوری ز من ای یار پسندیده من 456شمارهٔ ۵۵۰: خواهی که شوی با طرب و عیش قرین 457شمارهٔ ۵۵۱: هستم ز خیالت ای بت سیم سرین 458شمارهٔ ۵۵۲: در وصف تو هر چند زبان گفت سخن 459شمارهٔ ۵۵۳: باد سحری دوش من و یک دو سه تن 460شمارهٔ ۵۵۴: دی بر سر خاک دوستی دلبر من 461شمارهٔ ۵۵۵: نتوان سخن از دهان تنکت گفتن 462شمارهٔ ۵۵۶: با نرگس جادوی تو گفت ابن یمین 463شمارهٔ ۵۵۷: رفتم بشما هنوز مایل دل من 464شمارهٔ ۵۵۸: گه آتش غم شعله زند در دل من 465شمارهٔ ۵۵۹: شاها چو نمیتوان گرفتن کم نان 466شمارهٔ ۵۶۰: چون زلف بنفشه را صبا داد شکن 467شمارهٔ ۵۶۱: هر چند بود کعبه اسلام کنون 468شمارهٔ ۵۶۲: گر هست کسیکه حکم او هست روان 469شمارهٔ ۵۶۳: در دیده دریا وشم آنجان جهان 470شمارهٔ ۵۶۴: خواهم در زهد را ازین پس بستن 471شمارهٔ ۵۶۵: مائیم ز جور فلک آینه گون 472شمارهٔ ۵۶۶: جان باید و نان و نان نباید بیجان 473شمارهٔ ۵۶۷: لعلت بشکر خنده همیبارد جان 474شمارهٔ ۵۶۸: چون عاقبت الامر بباید مردن 475شمارهٔ ۵۶۹: تا رفت ببرج آتشی کوکب من 476شمارهٔ ۵۷۰: یکچند چراغ آرزوها پف کن 477شمارهٔ ۵۷۱: ای مونس چشم من خیال رخ تو 478شمارهٔ ۵۷۲: ای قبله عشاق جهان ابروی تو 479شمارهٔ ۵۷۳: هم کار دلم بجان رسید از غم تو 480شمارهٔ ۵۷۴: ای صبح امید من چو شام از غم تو 481شمارهٔ ۵۷۵: نائی که سخن بود روان از لب او 482شمارهٔ ۵۷۶: ای گشته خجل زهره ز چنگ خوش تو 483شمارهٔ ۵۷۷: از دولت مخدوم جهان و فر او 484شمارهٔ ۵۷۸: دانی صنما که بر چه سانم بیتو 485شمارهٔ ۵۷۹: ای زلف ترا حلقه و خم تو بر تو 486شمارهٔ ۵۸۰: فرزند حسن ایدل و جانم با تو 487شمارهٔ ۵۸۱: ای نور دو دیده آن سزد مذهب تو 488شمارهٔ ۵۸۲: ای داده گلابرا خجالت خوی تو 489شمارهٔ ۵۸۳: تا حسن رخ تو گشت پیرایه تو 490شمارهٔ ۵۸۴: ایخنده زنان بر مه انور رخ تو 491شمارهٔ ۵۸۵: تا بر در آرزو بود منزل تو 492شمارهٔ ۵۸۶: ایدل کم این دیر کهن گیر و برو 493شمارهٔ ۵۸۷: ای مفتی شرع مکرمت خامه تو 494شمارهٔ ۵۸۸: روزیکه نبد هیچ نشان من و تو 495شمارهٔ ۵۸۹: ایدل ز سخن آنچه مرادست آن گو 496شمارهٔ ۵۹۰: ای چرخ فلک هزار فریاد از تو 497شمارهٔ ۵۹۱: ای بس که جهان باشد و ما خاک شده 498شمارهٔ ۵۹۲: ایدل تو مپندار بجانی زنده 499شمارهٔ ۵۹۳: ایمهر رخ تو جای در دل کرده 500شمارهٔ ۵۹۴: آمد بر من زلف مشوش کرده 501شمارهٔ ۵۹۵: با عشق تو عقل را پریشانی به 502شمارهٔ ۵۹۶: دائم سخن از صدق و صفا گفتن به 503شمارهٔ ۵۹۷: ای ابروی چون کمان تو پیوسته 504شمارهٔ ۵۹۸: دلدار من آنحوروش امروز بگاه 505شمارهٔ ۵۹۹: از مال تو سائلان نکاهند بده 506شمارهٔ ۶۰۰: دلدار مرا دید پریشان گشته 507شمارهٔ ۶۰۱: هر کو نظر افکند بر آن روی چو ماه 508شمارهٔ ۶۰۲: زنهار در سرای خود پیوسته 509شمارهٔ ۶۰۳: او شاه منست و من مرا ورا بنده 510شمارهٔ ۶۰۴: کو بخت که از جهان بیابم بهره 511شمارهٔ ۶۰۵: شاهی که بود نرم دل و آهسته 512شمارهٔ ۶۰۶: شاها علم عفو تو افراشته به 513شمارهٔ ۶۰۷: تا داد بکدخدای دادار بچه 514شمارهٔ ۶۰۸: در عالم تحقیق کسی یابد راه 515شمارهٔ ۶۰۹: رویت که بر اوست مظهر لطف اله 516شمارهٔ ۶۱۰: ای خجلت ماه ختنی جان منی 517شمارهٔ ۶۱۱: ای دور شب فراق آخر بسر آی 518شمارهٔ ۶۱۲: ایدل ز جهان جان بسلامت بردی 519شمارهٔ ۶۱۳: ای بر چمن باغ هنر سرو سهی 520شمارهٔ ۶۱۴: آمد بعیادت برم آنسر و سهی 521شمارهٔ ۶۱۵: ایخواجه توئی انک چو تو گرم روی 522شمارهٔ ۶۱۶: ای جود ترا حاتم طی گشته رهی 523شمارهٔ ۶۱۷: آن بت که بود رخش بهارو باغی 524شمارهٔ ۶۱۸: ای جسته دوا از در هر بیماری 525شمارهٔ ۶۱۹: ایدل ز پی حطام دنیای دنی 526شمارهٔ ۶۲۰: از عمر ترا امید بر خور داری 527شمارهٔ ۶۲۱: ایگوهر پاک از کدامین کانی 528شمارهٔ ۶۲۲: در صورت ما جمال خود می بینی 529شمارهٔ ۶۲۳: از حال من آگهی تو ای بار خدای 530شمارهٔ ۶۲۴: آن نور که کونین بیاراست توئی 531شمارهٔ ۶۲۵: از درد دلم اکر خبر داشته ئی 532شمارهٔ ۶۲۶: آمد ز چمن باد صبا مشکین بوی 533شمارهٔ ۶۲۷: ایدل اگر آشفته یک یار شدی 534شمارهٔ ۶۲۸: از آبحیات سبزه انگیخته ئی 535شمارهٔ ۶۲۹: ای بلبل گلشن فصاحت که توئی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ