به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

ابن یمین

ابن یمینرباعی هاشمارهٔ ۷۵: ای آمده از جهان گزینم رویت

1790عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

ای آمده از جهان گزینم رویت
وی برده بغارت دل و دینم رویت
ترسم نبود که پیش رویت میرم
ترسم که بمیرم و نبینم رویت

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۷۴: از روی تو با برگ سمن فرقی نیست 2شمارهٔ ۷۵: ای آمده از جهان گزینم رویت 3شمارهٔ ۷۶: ای کرده در آفاق روان جود توصیت 4شمارهٔ ۷۷: آویختم ایجان دلکی در کویت 5شمارهٔ ۷۸: انسان نه بدینصورت و شکل انسانست 6شمارهٔ ۷۹: آن بت که سروردل و نور بصرست 7شمارهٔ ۸۰: آنکس که جهان زوست جهان خود همه اوس ...8شمارهٔ ۸۱: انکس که ازوست نیش نوشم هم ازوست 9شمارهٔ ۸۲: ایدل طلب دوست گرت عادت و خوست 10شمارهٔ ۸۳: ایدل طلب کار جهان چیزی نیست 11شمارهٔ ۸۴: آنم که فلک بنده مطواع منست 12شمارهٔ ۸۵: ایخواجه اگر سپهر دون برکشدت 13شمارهٔ ۸۶: آنمه سوی ما چون نظر سعد نداشت 14شمارهٔ ۸۷: ای لعل لبت مایه ده آبحیات 15شمارهٔ ۸۸: از لاله تر روی تو خوش رنگترست 16شمارهٔ ۸۹: ایدوست سر و پای فلک پیدا نیست 17شمارهٔ ۹۰: آنرا که دل از عشق تو کور و کر نیست 18شمارهٔ ۹۱: ایگل خجل از عارض چون نسترنت 19شمارهٔ ۹۲: ای رنگرز این خوی بدت ننگی نیست 20شمارهٔ ۹۳: ای سرمه چشم بنده خاک کویت 21شمارهٔ ۹۴: از بس که دلم با سر زلف تو نشست 22شمارهٔ ۹۵: رخسار تو آئینه دیرینه ماست 23شمارهٔ ۹۶: بیروی تو دل صبور گردد هیهات 24شمارهٔ ۹۷: بر عارض آن بت که توان تن ازوست 25شمارهٔ ۹۸: بر اوج فلک دوش چو خورشید بگشت 26شمارهٔ ۹۹: بیزحمت مشاطه رخت همچو مهست 27شمارهٔ ۱۰۰: بیوصل تو کار دل قوی با خلل است 28شمارهٔ ۱۰۱: بی خنده آن پسته شکر شکنت 29شمارهٔ ۱۰۲: با روی چو روزت بقمر حاجت نیست 30شمارهٔ ۱۰۳: بر من صنما جور تو امروزی نیست 31شمارهٔ ۱۰۴: گر حرص زیر دست و طمع زیر پای تست 32شمارهٔ ۱۰۵: دردا که گل و موسم گلزار گذشت 33شمارهٔ ۱۰۶: بیچاره دلم چو محرم راز نیافت 34شمارهٔ ۱۰۷: بگذشت حیات آنکه دلشاد بزیست 35شمارهٔ ۱۰۸: باشه که بخوبی رخش افزون ز مهست 36شمارهٔ ۱۰۹: بر چشم و دلم زغم نمی نیست که نیست 37شمارهٔ ۱۱۰: تا از چمن آن سرو خرامان بگذشت 38شمارهٔ ۱۱۱: تا سقف سپهر نیل پیکر بر پاست 39شمارهٔ ۱۱۲: تا یار بحج رفت ز ما ببریدست 40شمارهٔ ۱۱۳: تا بر مه تابانش ز عنبر قوس است 41شمارهٔ ۱۱۴: تن در غمش از هلال باریکترست 42شمارهٔ ۱۱۵: تا دیده من دید زهر خوبترت 43شمارهٔ ۱۱۶: تا آبله رخ بر رخ دلدار ز دست 44شمارهٔ ۱۱۷: تا چند کشم صد ضرر از چشم خوشت 45شمارهٔ ۱۱۸: تا رست بگرد شکرت شاخ نبات 46شمارهٔ ۱۱۹: تا روی ترا بدیدم ایعشوه پرست 47شمارهٔ ۱۲۰: تا بسته نگردد بکل ابواب حیات 48شمارهٔ ۱۲۱: برخیز سحرگه ای صبا چابک و چست 49شمارهٔ ۱۲۲: چون آکهیی نبینم از توحیدت 50شمارهٔ ۱۲۳: چون تعبیه جهانیان بسیارست 51شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته نشان عاشقان بد نامیست 52شمارهٔ ۱۲۵: در روضه توحید اگر بارت نیست 53شمارهٔ ۱۲۶: گر دور فلک تابع فرمان تو نیست 54شمارهٔ ۱۲۷: سردار جهان خواجه که آئینش سخاست 55شمارهٔ ۱۲۸: شاها ز تو کار عالمی سامان یافت 56شمارهٔ ۱۲۹: دل شد ز پی وصل دلارام ز دست 57شمارهٔ ۱۳۰: رنگ تو بتازگی ز گلنار بهست 58شمارهٔ ۱۳۱: شیرین پسرا عزم حجازت ز چه خاست 59شمارهٔ ۱۳۲: نقش عیادت ار چه بصورت عبادتست 60شمارهٔ ۱۳۳: در کارگه وجود هر نقش که هست 61شمارهٔ ۱۳۴: گفتم نخورم باده که کاری نه نکوست 62شمارهٔ ۱۳۵: در وحدت کاینات آنرا که شکیست 63شمارهٔ ۱۳۶: هر کو بسعادتی رسد روزی بیست 64شمارهٔ ۱۳۷: گر هر چه کند بنده بتقدیر خداست 65شمارهٔ ۱۳۸: در راه یقین مرد درنگی هیچست 66شمارهٔ ۱۳۹: مائیم و می ناب و بتی خوب سرشت 67شمارهٔ ۱۴۰: هر کو دهنت ای بت جانی دیدست 68شمارهٔ ۱۴۱: حاصل چه از این که صورت خواجه نکوس ...69شمارهٔ ۱۴۲: می از شر و شور و عربده خالی نیست 70شمارهٔ ۱۴۳: سید پسرا روی تو ماه ختن است 71شمارهٔ ۱۴۴: دیوانه دلم که میل طبعش بهواست 72شمارهٔ ۱۴۵: چون باد صبا غنچه گلرا بشکافت 73شمارهٔ ۱۴۶: در خاطرم این لطیف مصراع گذشت 74شمارهٔ ۱۴۷: صاحب نظری خوش سخنی فرمودست 75شمارهٔ ۱۴۸: هر چیز که در ازل بدان فرمان نیست 76شمارهٔ ۱۴۹: دی گفت یکی که داشت با من دل راست 77شمارهٔ ۱۵۰: گردون که سوی سفله و دونش نظرست 78شمارهٔ ۱۵۱: هر روز ترا بمن گمانی دگرست 79شمارهٔ ۱۵۲: گفتم دل من گر چه که غرق خونست 80شمارهٔ ۱۵۳: در عهد تو گلزار ثنا مدروس است 81شمارهٔ ۱۵۴: سلطان گل ار چه با بسی برگ و نواست 82شمارهٔ ۱۵۵: گیرم که بصد رسید عمریکه تر است 83شمارهٔ ۱۵۶: خوش باش دمی که زندگانی باقیست 84شمارهٔ ۱۵۷: در روضه جان تاره نباتی خضرست 85شمارهٔ ۱۵۸: دی ابن یمین صبحدمی جام بدست 86شمارهٔ ۱۵۹: دل شاد بروی دلستان خضرست 87شمارهٔ ۱۶۰: زلف تو که سرگشته بکردار منست 88شمارهٔ ۱۶۱: رفتی و شکیب از دل عشاق برفت 89شمارهٔ ۱۶۲: هر حادثه ئی که آمد از نرم و درشت 90شمارهٔ ۱۶۳: یک غم نبود کز تو نصیب ما نیست 91شمارهٔ ۱۶۴: عشاق ترا امید بهر وزی نیست 92شمارهٔ ۱۶۵: نیلوفر تر بر سر آبت چه خوشست 93شمارهٔ ۱۶۶: گل کز زرسا و خرده ئی چند اندوخت 94شمارهٔ ۱۶۷: روی تو و ماه آسمان هر دو یکیست 95شمارهٔ ۱۶۸: عشق لب و دندان چو لعل و گهرت 96شمارهٔ ۱۶۹: گر کار تو نیکست بتدبیر تو نیست 97شمارهٔ ۱۷۰: چون چشم خوشت نرگس اگر رنجورست 98شمارهٔ ۱۷۱: لعلت صدفی پر گهر مخزونست 99شمارهٔ ۱۷۲: در باغ جمالت ای بت عشوه پرست 100شمارهٔ ۱۷۳: جانا لب میگون تو روح ما نیست 101شمارهٔ ۱۷۴: راحت ز طبیعت جهان مهجورست 102شمارهٔ ۱۷۵: هر کس که ره و رسم جهان نیک شناخت 103شمارهٔ ۱۷۶: جانرا بزر ارنگه توانستی داشت 104شمارهٔ ۱۷۷: کس تیغ چو پهلوان ایران نزدست 105شمارهٔ ۱۷۸: معنیت چو آنجا بگذارد صورت 106شمارهٔ ۱۷۹: در پای دلت گر ز هوس خاری نیست 107شمارهٔ ۱۸۰: هر ذره که موجود شد از مغز و ز پوس ...108شمارهٔ ۱۸۱: وقت طرب و مستی هشیارانست 109شمارهٔ ۱۸۲: هر کس که از این عالم فانی بگذشت 110شمارهٔ ۱۸۳: خرم دل آنک بر صبوحی آموخت 111شمارهٔ ۱۸۴: چون از نظرم سرو سمنبر بگذشت 112شمارهٔ ۱۸۵: جانا رخ تو ماه زر افشان منست 113شمارهٔ ۱۸۶: چشم تو بساحری ز هاروت بهست 114شمارهٔ ۱۸۷: در عشق تو کر سر بنهم باکی نیست 115شمارهٔ ۱۸۸: زلفت صنما مایه ده مشک خطاست 116شمارهٔ ۱۸۹: من رفتم و یادگار جانم بر تست 117شمارهٔ ۱۹۰: هستم صنما ز مهر روی چو مهت 118شمارهٔ ۱۹۱: جان برخی آن پسته شکر شکنت 119شمارهٔ ۱۹۲: وصف قدوخد گر طلبد کس ز منت 120شمارهٔ ۱۹۳: دل بسته آن طره عنبر شکنست 121شمارهٔ ۱۹۴: ما انفس و افاق بدیدیم و گذشت 122شمارهٔ ۱۹۵: دل در سر زلفین بتان نتوان بست 123شمارهٔ ۱۹۶: دی خسرو سیاره چو با شام نشست 124شمارهٔ ۱۹۷: گفتم صنما گر چه رخت همچو مهست 125شمارهٔ ۱۹۸: با ما غضب حیدری از حد بگذشت 126شمارهٔ ۱۹۹: قدت ز صنوبری که برخاست بهست 127شمارهٔ ۲۰۰: خطی که ز رویت ای پریوش برخاست 128شمارهٔ ۲۰۱: گفتم که چرا از شکرت رست نبات 129شمارهٔ ۲۰۲: زلف تو که بس تعبیه ساز افتادست 130شمارهٔ ۲۰۳: من کز سر جان بسوی تو خواهم خاست 131شمارهٔ ۲۰۴: نی دیده به از تو هیچ یاری دیدست 132شمارهٔ ۲۰۵: خطی که ز روی آن سمنبر برخاست 133شمارهٔ ۲۰۶: کس همچو من ار گهر توانستی سفت 134شمارهٔ ۲۰۷: شاه عادل چون بکام دل ببزم می نشست 135شمارهٔ ۲۰۸: ای بخت جوان بیاو در ساغر پیچ 136شمارهٔ ۲۰۹: ای دیده دلم از تو زیانها بر هیچ 137شمارهٔ ۲۱۰: هر زن که ز عشقبازی آری بنکاح 138شمارهٔ ۲۱۱: ای شکر گفتار تو سرمایه روح 139شمارهٔ ۲۱۲: جان تازه کند لعل در افشان ز قدح 140شمارهٔ ۲۱۳: ای گشته خجل ز انرخ گلگون گل سرخ 141شمارهٔ ۲۱۴: ای بنده بالای تو سرو آزاد 142شمارهٔ ۲۱۵: این چرخ سراسیمه بیفایده گرد 143شمارهٔ ۲۱۶: آن بت که بر او غیرت مه می باشد 144شمارهٔ ۲۱۷: آن بت که دمی جفا فراموش نکرد 145شمارهٔ ۲۱۸: آنرا که دماغ و عقل باهش باشد 146شمارهٔ ۲۱۹: اسباب سعادات مرا مجتمع اند 147شمارهٔ ۲۲۰: آنها که چو شانه بر سران میتازند 148شمارهٔ ۲۲۱: آن سبزه که گرد لعل کانی گردد 149شمارهٔ ۲۲۲: آن دل که بر او مهر تو تابان باشد 150شمارهٔ ۲۲۳: اسبی که مرا میر شرفشه بخشید 151شمارهٔ ۲۲۴: اجرام فلک دور بکام تو کنند 152شمارهٔ ۲۲۵: از بهر جهان غم مخور ای نادان مرد 153شمارهٔ ۲۲۶: الچی ز من ار نرد پیاپی ببرد 154شمارهٔ ۲۲۷: آنرا که زر و سیم بد ار زیز نماند 155شمارهٔ ۲۲۸: ایدل چه کنی طرب که فانی باشد 156شمارهٔ ۲۲۹: آنکس که همای همتش پر دارد 157شمارهٔ ۲۳۰: ایدل ز کست گر چه نوائی نرسید 158شمارهٔ ۲۳۱: آن بت که بحسن بیمثالش گفتند 159شمارهٔ ۲۳۲: آنها که درین رباط بی بنیادند 160شمارهٔ ۲۳۳: از سبزه چو گل خورد گکی چند نمود 161شمارهٔ ۲۳۴: آورد خط آن نگار تا بنماید 162شمارهٔ ۲۳۵: ایخواجه علی توئی جهان همه جود 163شمارهٔ ۲۳۶: از دست تو گر زهر خورم نوش شود 164شمارهٔ ۲۳۷: ایدل اگرت کار موافق نبود 165شمارهٔ ۲۳۸: ایدل فلکت گر چه زبون میدارد 166شمارهٔ ۲۳۹: بر آتش غم بکام دل روزی چند 167شمارهٔ ۲۴۰: باد از رخ گل چو برقع نازکشاد 168شمارهٔ ۲۴۱: بودند جهاندار بسی خسرو و گرد 169شمارهٔ ۲۴۲: بنگر که صبا باز چه نیرنگ آورد 170شمارهٔ ۲۴۳: بر خوان خود ار زهر گیا باید خورد 171شمارهٔ ۲۴۴: تا در دل من مهر تو مهوش باشد 172شمارهٔ ۲۴۵: تا جیب تو بهر ماه مطلع کردند 173شمارهٔ ۲۴۶: تا در سرم ای رشک پری چشم بود 174شمارهٔ ۲۴۷: تا در تن من هیچ رگ و پی باشد 175شمارهٔ ۲۴۸: تا مرغ روانت در قفس خواهد بود 176شمارهٔ ۲۴۹: تا دست من از وصل تو کوتاه بود 177شمارهٔ ۲۵۰: تا دل غم آنجان جهان خواهد خورد 178شمارهٔ ۲۵۱: تا یوسف عهد را بچاه افکندند 179شمارهٔ ۲۵۲: تا بسته صحبت کسی خواهی بود 180شمارهٔ ۲۵۳: تا ماتم فرزند علی گشت پدید 181شمارهٔ ۲۵۴: تا قدر بلند آسمان پست شود 182شمارهٔ ۲۵۵: تا ابن یمین از این جهان می نرود 183شمارهٔ ۲۵۶: تا خوی بد یار دگر سان نشود 184شمارهٔ ۲۵۷: تا چرخ و فلک مدار بنیاد نهاد 185شمارهٔ ۲۵۸: چون شب رقم از غالیه بر روز کشید 186شمارهٔ ۲۵۹: انکس که ز عاشقان نشانی دارد 187شمارهٔ ۲۶۰: چون اشکم ازینچشم چو جیحون بچکد 188شمارهٔ ۲۶۱: چون نرکس تو غمزه جادو بگشود 189شمارهٔ ۲۶۲: چون جیش حبش گرد رخش صف میزد 190شمارهٔ ۲۶۳: چون گشت زمین از سپه برف سفید 191شمارهٔ ۲۶۴: چون نرگست آغازه بدمستی کرد 192شمارهٔ ۲۶۵: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 193شمارهٔ ۲۶۶: چشمم چو بر آن رسته دندان افتاد 194شمارهٔ ۲۶۷: چون سرو سهی قد تو پیراسته شد 195شمارهٔ ۲۶۸: خورشید نماز شام چون روی تو دید 196شمارهٔ ۲۶۹: خوش باش که جز تو دگری نیست پدید 197شمارهٔ ۲۷۰: خطش رقم غالیه بر ماه کشید 198شمارهٔ ۲۷۱: خصمت که عناد با تو آغاز کند 199شمارهٔ ۲۷۲: خوشتر ز لب آن بت چین نوش که دید 200شمارهٔ ۲۷۳: دل خون شد و فریادرسی راست نکرد 201شمارهٔ ۲۷۴: در هجر تو از من اثر وعین نماند 202شمارهٔ ۲۷۵: در حال که جانان برم آید برود 203شمارهٔ ۲۷۶: دلبر شب دوش چون ز رخ پرده گشود 204شمارهٔ ۲۷۷: دلبر بجفا ممتحنم میدارد 205شمارهٔ ۲۷۸: روشن شود آنرا که هدایت باشد 206شمارهٔ ۲۷۹: پندم بشنو که هر که این پند شنود 207شمارهٔ ۲۸۰: ز اندیشه هر چه وصف مالی دارد 208شمارهٔ ۲۸۱: شاها ز منت گر چه نمیآید یاد 209شمارهٔ ۲۸۲: گردون نفسی بکار من دور نکرد 210شمارهٔ ۲۸۳: گر دلبر ما غمخور ما خواهد بود 211شمارهٔ ۲۸۴: گر دوست بکام در کنارم باشد 212شمارهٔ ۲۸۵: عاقل سخن ار چه پیش محرم گوید 213شمارهٔ ۲۸۶: مردم نکند روزی خود بیش بجهد 214شمارهٔ ۲۸۷: هر چند که فرزند بسامان باشد 215شمارهٔ ۲۸۸: ما را فلک از دوست اگر دور افکند 216شمارهٔ ۲۸۹: هر کو بجهان بجز خوشی نگزیند 217شمارهٔ ۲۹۰: وقتیکه یلان برند بر کنده حسد 218شمارهٔ ۲۹۱: در کان کرم فضه وارزیز نماند 219شمارهٔ ۲۹۲: گفتند که خرمی در افاق نماند 220شمارهٔ ۲۹۳: هرگز فلکم زیاد می نگذارد 221شمارهٔ ۲۹۴: رویت که در او دیده صفای جان دید 222شمارهٔ ۲۹۵: هرگز بمراد من فلک دور نکرد 223شمارهٔ ۲۹۶: نفسیست مرا که تشنگیش ار بکشد 224شمارهٔ ۲۹۷: یارم چو بباغ وصل خود بار نداد 225شمارهٔ ۲۹۸: شب نیست که دور از تو دلم خون نشود 226شمارهٔ ۲۹۹: هر کو ز هوا در آتش می افتاد 227شمارهٔ ۳۰۰: محمود طبیب چون بطب دست گشود 228شمارهٔ ۳۰۱: گفتند که از برگ گلش خار دمید 229شمارهٔ ۳۰۲: در ابر فنا ماه چگل پنهان شد 230شمارهٔ ۳۰۳: هر فتنه که بر سرم کنون میاید 231شمارهٔ ۳۰۴: گفت آنکه مرا دید ز طاعات بعید 232شمارهٔ ۳۰۵: ملهم چو نعیم این جهان فانی دید 233شمارهٔ ۳۰۶: هر کس که نصیحت بر او خوار بود 234شمارهٔ ۳۰۷: هر کو در جود و مکرمت بسته بود 235شمارهٔ ۳۰۸: شادانکه دلش بغور کاری بیناد 236شمارهٔ ۳۰۹: دانی بچه ماند ای بت حور نژاد 237شمارهٔ ۳۱۰: گفتم بتو هیچ آگهی میاید 238شمارهٔ ۳۱۱: زلفت که دلم بسته بموئی دارد 239شمارهٔ ۳۱۲: گفتم بدل ار چه وقت گفتار نبود 240شمارهٔ ۳۱۳: گل از پی خرده ئی که از خرقه نمود 241شمارهٔ ۳۱۴: رفتند و رویم و هر که آید برود 242شمارهٔ ۳۱۵: نیک و بد این جهان فانی گذرد 243شمارهٔ ۳۱۶: زان پیش که این گنبد دوار نبود 244شمارهٔ ۳۱۷: شادانکه غم زمانه بر دل ننهاد 245شمارهٔ ۳۱۸: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 246شمارهٔ ۳۱۹: هر کو بخرد نیک ز بد بشناسند 247شمارهٔ ۳۲۰: زیور همه بر سرو سمنبر زیبد 248شمارهٔ ۳۲۱: شب نیست که اشک من بقلزم نرسد 249شمارهٔ ۳۲۲: یا رب چو رهی در تو و خود مینگرد 250شمارهٔ ۳۲۳: روزی که ز تن قطع کند جان پیوند 251شمارهٔ ۳۲۴: هر نقش که از پرده فلک بنماید 252شمارهٔ ۳۲۵: هر دل که هوای آشنائی دارد 253شمارهٔ ۳۲۶: در خانه اگر متاع دنیا باشد 254شمارهٔ ۳۲۷: روی چو مهت رشک پری میگردد 255شمارهٔ ۳۲۸: زلف تو که بازی مجازی نکند 256شمارهٔ ۳۲۹: دل باز هوای آشنائی دارد 257شمارهٔ ۳۳۰: گویند هنر مایه اقبال بود 258شمارهٔ ۳۳۱: یاری بگزین کز تو جدائی نکند 259شمارهٔ ۳۳۲: صد ره دلم ار مهر از و برگیرد 260شمارهٔ ۳۳۳: فریاد مرا ز خامه قیر اندود 261شمارهٔ ۳۳۴: در عالم توحید کسی راه برد 262شمارهٔ ۳۳۵: نو مذهبگان که بی یقینی چندند 263شمارهٔ ۳۳۶: هر چند که دخت رز طرب افزاید 264شمارهٔ ۳۳۷: هر شاه و گدا که رخ نماید برود 265شمارهٔ ۳۳۸: ز آوردن خلق سوی صحرای وجود 266شمارهٔ ۳۳۹: رویت که ازو ماه خجل سار شود 267شمارهٔ ۳۴۰: هر کو ز طریقه ددی دور بود 268شمارهٔ ۳۴۱: گر جان من اندر سر او خواهد شد 269شمارهٔ ۳۴۲: هر تن که خدای را بجانی ارزد 270شمارهٔ ۳۴۳: هرچ آن هنر جمله بزرگان باشد 271شمارهٔ ۳۴۴: شبها دل من بسا که عیاری کرد 272شمارهٔ ۳۴۵: هر چند که عمرم نه بسامان گذرد 273شمارهٔ ۳۴۶: هم سهم سعادت بهدف باز رسید 274شمارهٔ ۳۴۷: هر چیز کزو هستی تو پیدا شد 275شمارهٔ ۳۴۸: غریب اگر چه وزیر شه جهان باشد 276شمارهٔ ۳۴۹: خواهی که خدا کار نکو با تو کند 277شمارهٔ ۳۵۰: ای از گل تر روی تو آراسته تر 278شمارهٔ ۳۵۱: ای گردنم از ساعد تو طوق پذیر 279شمارهٔ ۳۵۲: آمد سخنم بلطف چون جانش دار 280شمارهٔ ۳۵۳: از بس که رسید از رخ و از غمزه یار 281شمارهٔ ۳۵۴: از حق بود انچ هست بر مومن و گبر 282شمارهٔ ۳۵۵: ایدل غم نا آمده زنهار مخور 283شمارهٔ ۳۵۶: ایدل اگرت مال شد از دست بدر 284شمارهٔ ۳۵۷: ای از فلکت سهم سعادت شده تیر 285شمارهٔ ۳۵۸: از خنده رعد و گریه ابر بهار 286شمارهٔ ۳۵۹: ایساقی شکر لب طوطی گفتار 287شمارهٔ ۳۶۰: انکس که لبت کرد بشنگرف نگار 288شمارهٔ ۳۶۱: بنگر بفروغ شمع وانطلعت و چهر 289شمارهٔ ۳۶۲: من برکشم این پیرهن زهد ز سر 290شمارهٔ ۳۶۳: چون چشم گشاد نرگس از خواب خمار 291شمارهٔ ۳۶۴: هنگام سپیده دم گل سیب نگر 292شمارهٔ ۳۶۵: چون یافت تن از خلعت شه زینت و فر 293شمارهٔ ۳۶۶: هنگام بهارست بتا باده بیار 294شمارهٔ ۳۶۷: جز لعل لبت که در سخن سفت گهر 295شمارهٔ ۳۶۸: هر چند که پیریم و ضعیفیم و نزار 296شمارهٔ ۳۶۹: تدبیر تو چون باز ندارد تقدیر 297شمارهٔ ۳۷۰: اینهم بشنو ای پسر نیک اختر 298شمارهٔ ۳۷۱: ما تشنه لبانیم می ناب بیار 299شمارهٔ ۳۷۲: در هجر تو از آه من و خون جگر 300شمارهٔ ۳۷۳: گلدسته برخسار تو چون کرد نظر 301شمارهٔ ۳۷۴: داود نبی چو برگشادی اسرار 302شمارهٔ ۳۷۵: روزی بخوشی اگر توان برد بسر 303شمارهٔ ۳۷۶: دلرا سر شعر و شاعری نیست دگر 304شمارهٔ ۳۷۷: گفتتد مرا که بر ابوبکر و عمر 305شمارهٔ ۳۷۸: سردار جهان امیر حاجی دلیر 306شمارهٔ ۳۷۹: فرزند اعز محمد ای کان هنر 307شمارهٔ ۳۸۰: فرزند اعز محمد ای جان پدر 308شمارهٔ ۳۸۱: هر کو ز فریب اهرمن باشد دور 309شمارهٔ ۳۸۲: هم بیخوشی خمر توان برد بسر 310شمارهٔ ۳۸۳: از دل غم روزگار بر دارد زر 311شمارهٔ ۳۸۴: ای زلف و رخت هر دو بهم چون شب و ر ...312شمارهٔ ۳۸۵: آن بت که نکرده ام غمش فاش هنوز 313شمارهٔ ۳۸۶: در عشق من و تو هر دو ایمایه ناز 314شمارهٔ ۳۸۷: تا کرد در جود کف راد تو باز 315شمارهٔ ۳۸۸: گفتیم بدانماه کلهدوز امروز 316شمارهٔ ۳۸۹: در جستن دوستی که باشد دمساز 317شمارهٔ ۳۹۰: پروانه صفت در آتشم زاندم باز 318شمارهٔ ۳۹۱: رفتند و ز رفتگان یکی نامد باز 319شمارهٔ ۳۹۲: دادم بتو دل بوی تو نشنیده هنوز 320شمارهٔ ۳۹۳: یا رب تو جمال آن مه مهر انگیز 321شمارهٔ ۳۹۴: با خوش پسری بحسن چونشمع طراز 322شمارهٔ ۳۹۵: ای یاد تو مونس روان همه کس 323شمارهٔ ۳۹۶: بگرفتمش آن زلف پر از تاب بترس 324شمارهٔ ۳۹۷: لعل تو که آفرینش گوید همه کس 325شمارهٔ ۳۹۸: دارم هوس وصل تو چندانکه مپرس 326شمارهٔ ۳۹۹: خواهی که شوی ای بصفت خیر الناس 327شمارهٔ ۴۰۰: ما با رخ و زلفین تو بی ترس و هراس 328شمارهٔ ۴۰۱: ناکس نشود بدون نوازی تو کس 329شمارهٔ ۴۰۲: ای مونس غم قصه غمخواران پرس 330شمارهٔ ۴۰۳: ای پیک چو نامه ام نهی در دستش 331شمارهٔ ۴۰۴: خصم تو که بر سنان باد سرش 332شمارهٔ ۴۰۵: ای پسته شیرینت شکر خائی خوش 333شمارهٔ ۴۰۶: ای همچو شکر پسته شیرین تو خوش 334شمارهٔ ۴۰۷: هان ابن یمین ز کار آگه میباش 335شمارهٔ ۴۰۸: خواهی که ترا هیچ بدی ناید پیش 336شمارهٔ ۴۰۹: ایدل اگرت هست سر دلبر خویش 337شمارهٔ ۴۱۰: آن بت که رخی بود ز مه خوبترش 338شمارهٔ ۴۱۱: زهریست فراقت که دلم میچشدش 339شمارهٔ ۴۱۲: ای زلف دلاویز تو بر روی تو خوش 340شمارهٔ ۴۱۳: پیوسته از آن مصحف قرآن در پیش 341شمارهٔ ۴۱۴: دهقان بچه ئی داد می نابم دوش 342شمارهٔ ۴۱۵: آن بت که دلم شیفته شد بر چشمش 343شمارهٔ ۴۱۶: تا از گل سیراب تو بر رست حشیش 344شمارهٔ ۴۱۷: بیا ای ساقی مهوش بیار آن آب چون آ ...345شمارهٔ ۴۱۸: استاد حسین ای بصفا همچو سروش 346شمارهٔ ۴۱۹: گر خوش گذرانی گذرد عمر تو خوش 347شمارهٔ ۴۲۰: آنکس که مهیا بودش وجه معاش 348شمارهٔ ۴۲۱: روزیکه بود صحت و اسباب معاش 349شمارهٔ ۴۲۲: اینخطه اگر چه هست با نزهت و روض 350شمارهٔ ۴۲۳: ایروی دلارای تو رخشنده چو شمع 351شمارهٔ ۴۲۴: آنخواجه که دارد کف دربار چو میغ 352شمارهٔ ۴۲۵: چون آتش و آب گر نشستی در میغ 353شمارهٔ ۴۲۶: از کوی تو دلفکار رفتیم دریغ 354شمارهٔ ۴۲۷: ای حکم ترا مطیع از قاف بقاف 355شمارهٔ ۴۲۸: بگذر بچمن موسم گل جام بکف 356شمارهٔ ۴۲۹: روی تو فروغ آفتابست بلطف 357شمارهٔ ۴۳۰: کنجی ورفاغی و فراغی از خلق 358شمارهٔ ۴۳۱: فریاد ز ناوک جگر دوز فراق 359شمارهٔ ۴۳۲: شب تیره و صبح گشته روشن زافق 360شمارهٔ ۴۳۳: ای در سر تو فتاده سودای عراق 361شمارهٔ ۴۳۴: ای ریخته از شرم کفت ابر عرق 362شمارهٔ ۴۳۵: این گنبد سبز از شفق مرجان رنگ 363شمارهٔ ۴۳۶: با جمله هنروران بکین است فلک 364شمارهٔ ۴۳۷: چون خواجه بشد چه نام باقی و چه نن ...365شمارهٔ ۴۳۸: دلدار من ار سر بفرازد چون چنگ 366شمارهٔ ۴۳۹: مائیم و می روح فزا چون دم مشک 367شمارهٔ ۴۴۰: ای پیکر تو گنج روان همه فضل 368شمارهٔ ۴۴۱: دی شاه بتان سوار اسبی چون پیل 369شمارهٔ ۴۴۲: با نیک و بد زمانه در ساز ایدل 370شمارهٔ ۴۴۳: ز ابروی تو و روی تو در ملک جمال 371شمارهٔ ۴۴۴: تا غالیه گون خال مه مهر گسل 372شمارهٔ ۴۴۵: امروز بگرما به بت مهر گسل 373شمارهٔ ۴۴۶: گفتم بجهم ز زلف جانانه بعقل 374شمارهٔ ۴۴۷: کس خلد و حجیم را ندیدست ایدل 375شمارهٔ ۴۴۸: هر غم که گذشت شد بدلها همه سهل 376شمارهٔ ۴۴۹: خواهد شدن از تن نظر جان زایل 377شمارهٔ ۴۵۰: افسوس که آفتاب عمرم بزوال 378شمارهٔ ۴۵۱: تا مردم چشم پر نمم روز وصال 379شمارهٔ ۴۵۲: هم عاشق آنروی چو مه دارم دل 380شمارهٔ ۴۵۳: در حال حیاتم ای بت مشکین خال 381شمارهٔ ۴۵۴: در پای گل از دست منه ساغر مل 382شمارهٔ ۴۵۵: در حیرتم از روی تو ایماه چکل 383شمارهٔ ۴۵۶: زیبا صنمی بناز کی آب زلال 384شمارهٔ ۴۵۷: پیوسته ز رویت ایمه مهر گسل 385شمارهٔ ۴۵۸: دریای وجود را یکی دان بمثل 386شمارهٔ ۴۵۹: علمی که ترا می نرساند بکمال 387شمارهٔ ۴۶۰: در چشم تو باشد سخنم سحر حلال 388شمارهٔ ۴۶۱: دارد صنم ماهوش زهره جمال 389شمارهٔ ۴۶۲: در خطه سبزوار دیدم امسال 390شمارهٔ ۴۶۳: روزی که دلم شدی بخوبان مایل 391شمارهٔ ۴۶۴: هر کو بحسد بسته همی دارد دل 392شمارهٔ ۴۶۵: ما بر در شکریم و قناعت همه سال 393شمارهٔ ۴۶۶: ایدل طلب گذشته امریست محال 394شمارهٔ ۴۶۷: آن بت که بقد سرو روانش گفتیم 395شمارهٔ ۴۶۸: آن سرو بلند کز غمش پست شدم 396شمارهٔ ۴۶۹: ایدل اگرت کار جهان نیست بکام 397شمارهٔ ۴۷۰: ای سرو روان بر چمن و باغ دلم 398شمارهٔ ۴۷۱: ایشاه بتان در دل و جان جات کنیم 399شمارهٔ ۴۷۲: ایدل چو نمی شکیبی از روی بتم 400شمارهٔ ۴۷۳: ایقد تو سرو جویبار چشمم 401شمارهٔ ۴۷۴: ایدوست بیا تا نفسی شاد شویم 402شمارهٔ ۴۷۵: ای بس که درینمقام دمها زده ایم 403شمارهٔ ۴۷۶: آنها که حلال زادگانند و کرام 404شمارهٔ ۴۷۷: آن کز پی وصل او بجان میپویم 405شمارهٔ ۴۷۸: ای سرو سهی قامت خوش رفتارم 406شمارهٔ ۴۷۹: ای برده سر زلف تو از جای دلم 407شمارهٔ ۴۸۰: آهو چشمی که میرباید هوشم 408شمارهٔ ۴۸۱: افتاد گره بر تن مجروح سقیم 409شمارهٔ ۴۸۲: گر عشق تو چون آب براند خونم 410شمارهٔ ۴۸۳: دلدار بیامد دو سه گامی ز پیم 411شمارهٔ ۴۸۴: هر دم غم جانان المی میدهدم 412شمارهٔ ۴۸۵: هر چند بر نهال دانش رفتم 413شمارهٔ ۴۸۶: در لهو و لعب عمر بسر برد دلم 414شمارهٔ ۴۸۷: گر دل بهوای گوهر و در ندهم 415شمارهٔ ۴۸۸: فرزند گرامی حسن ایجان و دلم 416شمارهٔ ۴۸۹: منزلگه خویش و دوستان جمله بکام 417شمارهٔ ۴۹۰: لقمان که حکیمان جهانراست امام 418شمارهٔ ۴۹۱: در هر دو جهان عاشق آن رومائیم 419شمارهٔ ۴۹۲: شطرنج هوس با صنم طنازم 420شمارهٔ ۴۹۳: تا دست در آنزلف مشوش زده ام 421شمارهٔ ۴۹۴: هر چند بود عارض تو در نظرم 422شمارهٔ ۴۹۵: عمری بهوای جاه گمراه شدیم 423شمارهٔ ۴۹۶: گر با تو بکام دل وصالی یابم 424شمارهٔ ۴۹۷: یکجرعه ز جام لبش ار نوش کنیم 425شمارهٔ ۴۹۸: فرزند اعز محمد ایجان و دلم 426شمارهٔ ۴۹۹: گر من نظری کنم بدان ماه تمام 427شمارهٔ ۵۰۰: گر سر طلبی ز من روانی بدهم 428شمارهٔ ۵۰۱: سید بود آن تن چو سیمت بینم 429شمارهٔ ۵۰۲: چندانکه درین کهنه رباطیم بهم 430شمارهٔ ۵۰۳: پیوسته اگر با می و با معشوقیم 431شمارهٔ ۵۰۴: من صحبت جانانه از ان میخواهم 432شمارهٔ ۵۰۵: با دلبر خود همیشه همدم مائیم 433شمارهٔ ۵۰۶: گفتم که من شیفته بیمار توام 434شمارهٔ ۵۰۷: گفتم که شراب ارغوانی نخورم 435شمارهٔ ۵۰۸: من سوخته دل نزد تو از خامانم 436شمارهٔ ۵۰۹: رخسار ترا ماه ختن میگویم 437شمارهٔ ۵۱۰: درد دل زار و زردی رخ دارم 438شمارهٔ ۵۱۱: ما با همه کس بر در استیناسیم 439شمارهٔ ۵۱۲: تا چند نهد برگ گلت خار دلم 440شمارهٔ ۵۱۳: دارد هوس وصل دلارام دلم 441شمارهٔ ۵۱۴: کردند بجای من بدی جمع لئام 442شمارهٔ ۵۱۵: زین پیش که سودای جنون داشت سرم 443شمارهٔ ۵۱۶: هر چند که در هستی خود مینگرم 444شمارهٔ ۵۱۷: بربود مرا پسته تو خواب از چشم 445شمارهٔ ۵۱۸: نه روح درین زمانه نی تن مائیم 446شمارهٔ ۵۱۹: در صورت اگر چه غیر اغیار نه ایم 447شمارهٔ ۵۲۰: از اهل زمانه مرد بیغم مائیم 448شمارهٔ ۵۲۱: عاشق که باو دوست بنازد مائیم 449شمارهٔ ۵۲۲: گه رنگ رخت ز عارض گل طلبیم 450شمارهٔ ۵۲۳: شد دعوی دوستی در ایام حرام 451شمارهٔ ۵۲۴: ایگل مشو از بلبل خوشگوی نهان 452شمارهٔ ۵۲۵: ایدل طلب وصل دلارام مکن 453شمارهٔ ۵۲۶: آنکس که بدو بود دلم نازستان 454شمارهٔ ۵۲۷: ای از تو جهان برون تو بیرون ز جها ...455شمارهٔ ۵۲۸: ای ابن یمین چند ز می پیمودن 456شمارهٔ ۵۲۹: ای گشته جهان ز نور رایت روشن 457شمارهٔ ۵۳۰: ای زاده خاطر من از تاب و توان 458شمارهٔ ۵۳۱: از بهر نشاط و طرب ای ابن یمین 459شمارهٔ ۵۳۲: ای عاجز از ادراک کمال تو گمان 460شمارهٔ ۵۳۳: اسبی که بمن داد امیر میران 461شمارهٔ ۵۳۴: ای گردش چرخ نیلگون تا کی ازین 462شمارهٔ ۵۳۵: آورد بر من آن نگار من از بستان 463شمارهٔ ۵۳۶: ای ترک بیار باده و در گردان 464شمارهٔ ۵۳۷: آمد خبریکه جان برون رفت ز تن 465شمارهٔ ۵۳۸: ای عادت من مهر رخت ورزیدن 466شمارهٔ ۵۳۹: ای ابن یمین مشقت کلک ببین 467شمارهٔ ۵۴۰: از عشق ویم منع نکو نیست مکن 468شمارهٔ ۵۴۱: یک لحظه خیال رویت ایدلبر من 469شمارهٔ ۵۴۲: باشد بتو دیده رهنمون دل من 470شمارهٔ ۵۴۳: چون بهر نشاط و خرمی شاه جهان 471شمارهٔ ۵۴۴: در حیرتم از قاضی احکام کهن 472شمارهٔ ۵۴۵: خوشباش که روزی رسد ای ابن یمین 473شمارهٔ ۵۴۶: هرگز دهنت ایصنم سیم سرین 474شمارهٔ ۵۴۷: یا رب بچه موجب بمن بیسر و بن 475شمارهٔ ۵۴۸: دی گفت مرا یکی که ای عهد شکن 476شمارهٔ ۵۴۹: دوری ز من ای یار پسندیده من 477شمارهٔ ۵۵۰: خواهی که شوی با طرب و عیش قرین 478شمارهٔ ۵۵۱: هستم ز خیالت ای بت سیم سرین 479شمارهٔ ۵۵۲: در وصف تو هر چند زبان گفت سخن 480شمارهٔ ۵۵۳: باد سحری دوش من و یک دو سه تن 481شمارهٔ ۵۵۴: دی بر سر خاک دوستی دلبر من 482شمارهٔ ۵۵۵: نتوان سخن از دهان تنکت گفتن 483شمارهٔ ۵۵۶: با نرگس جادوی تو گفت ابن یمین 484شمارهٔ ۵۵۷: رفتم بشما هنوز مایل دل من 485شمارهٔ ۵۵۸: گه آتش غم شعله زند در دل من 486شمارهٔ ۵۵۹: شاها چو نمیتوان گرفتن کم نان 487شمارهٔ ۵۶۰: چون زلف بنفشه را صبا داد شکن 488شمارهٔ ۵۶۱: هر چند بود کعبه اسلام کنون 489شمارهٔ ۵۶۲: گر هست کسیکه حکم او هست روان 490شمارهٔ ۵۶۳: در دیده دریا وشم آنجان جهان 491شمارهٔ ۵۶۴: خواهم در زهد را ازین پس بستن 492شمارهٔ ۵۶۵: مائیم ز جور فلک آینه گون 493شمارهٔ ۵۶۶: جان باید و نان و نان نباید بیجان 494شمارهٔ ۵۶۷: لعلت بشکر خنده همیبارد جان 495شمارهٔ ۵۶۸: چون عاقبت الامر بباید مردن 496شمارهٔ ۵۶۹: تا رفت ببرج آتشی کوکب من 497شمارهٔ ۵۷۰: یکچند چراغ آرزوها پف کن 498شمارهٔ ۵۷۱: ای مونس چشم من خیال رخ تو 499شمارهٔ ۵۷۲: ای قبله عشاق جهان ابروی تو 500شمارهٔ ۵۷۳: هم کار دلم بجان رسید از غم تو 501شمارهٔ ۵۷۴: ای صبح امید من چو شام از غم تو 502شمارهٔ ۵۷۵: نائی که سخن بود روان از لب او 503شمارهٔ ۵۷۶: ای گشته خجل زهره ز چنگ خوش تو 504شمارهٔ ۵۷۷: از دولت مخدوم جهان و فر او 505شمارهٔ ۵۷۸: دانی صنما که بر چه سانم بیتو 506شمارهٔ ۵۷۹: ای زلف ترا حلقه و خم تو بر تو 507شمارهٔ ۵۸۰: فرزند حسن ایدل و جانم با تو 508شمارهٔ ۵۸۱: ای نور دو دیده آن سزد مذهب تو 509شمارهٔ ۵۸۲: ای داده گلابرا خجالت خوی تو 510شمارهٔ ۵۸۳: تا حسن رخ تو گشت پیرایه تو 511شمارهٔ ۵۸۴: ایخنده زنان بر مه انور رخ تو 512شمارهٔ ۵۸۵: تا بر در آرزو بود منزل تو 513شمارهٔ ۵۸۶: ایدل کم این دیر کهن گیر و برو 514شمارهٔ ۵۸۷: ای مفتی شرع مکرمت خامه تو 515شمارهٔ ۵۸۸: روزیکه نبد هیچ نشان من و تو 516شمارهٔ ۵۸۹: ایدل ز سخن آنچه مرادست آن گو 517شمارهٔ ۵۹۰: ای چرخ فلک هزار فریاد از تو 518شمارهٔ ۵۹۱: ای بس که جهان باشد و ما خاک شده 519شمارهٔ ۵۹۲: ایدل تو مپندار بجانی زنده 520شمارهٔ ۵۹۳: ایمهر رخ تو جای در دل کرده 521شمارهٔ ۵۹۴: آمد بر من زلف مشوش کرده 522شمارهٔ ۵۹۵: با عشق تو عقل را پریشانی به 523شمارهٔ ۵۹۶: دائم سخن از صدق و صفا گفتن به 524شمارهٔ ۵۹۷: ای ابروی چون کمان تو پیوسته 525شمارهٔ ۵۹۸: دلدار من آنحوروش امروز بگاه 526شمارهٔ ۵۹۹: از مال تو سائلان نکاهند بده 527شمارهٔ ۶۰۰: دلدار مرا دید پریشان گشته 528شمارهٔ ۶۰۱: هر کو نظر افکند بر آن روی چو ماه 529شمارهٔ ۶۰۲: زنهار در سرای خود پیوسته 530شمارهٔ ۶۰۳: او شاه منست و من مرا ورا بنده 531شمارهٔ ۶۰۴: کو بخت که از جهان بیابم بهره 532شمارهٔ ۶۰۵: شاهی که بود نرم دل و آهسته 533شمارهٔ ۶۰۶: شاها علم عفو تو افراشته به 534شمارهٔ ۶۰۷: تا داد بکدخدای دادار بچه 535شمارهٔ ۶۰۸: در عالم تحقیق کسی یابد راه 536شمارهٔ ۶۰۹: رویت که بر اوست مظهر لطف اله 537شمارهٔ ۶۱۰: ای خجلت ماه ختنی جان منی 538شمارهٔ ۶۱۱: ای دور شب فراق آخر بسر آی 539شمارهٔ ۶۱۲: ایدل ز جهان جان بسلامت بردی 540شمارهٔ ۶۱۳: ای بر چمن باغ هنر سرو سهی 541شمارهٔ ۶۱۴: آمد بعیادت برم آنسر و سهی 542شمارهٔ ۶۱۵: ایخواجه توئی انک چو تو گرم روی 543شمارهٔ ۶۱۶: ای جود ترا حاتم طی گشته رهی 544شمارهٔ ۶۱۷: آن بت که بود رخش بهارو باغی 545شمارهٔ ۶۱۸: ای جسته دوا از در هر بیماری 546شمارهٔ ۶۱۹: ایدل ز پی حطام دنیای دنی 547شمارهٔ ۶۲۰: از عمر ترا امید بر خور داری 548شمارهٔ ۶۲۱: ایگوهر پاک از کدامین کانی 549شمارهٔ ۶۲۲: در صورت ما جمال خود می بینی 550شمارهٔ ۶۲۳: از حال من آگهی تو ای بار خدای 551شمارهٔ ۶۲۴: آن نور که کونین بیاراست توئی 552شمارهٔ ۶۲۵: از درد دلم اکر خبر داشته ئی 553شمارهٔ ۶۲۶: آمد ز چمن باد صبا مشکین بوی 554شمارهٔ ۶۲۷: ایدل اگر آشفته یک یار شدی 555شمارهٔ ۶۲۸: از آبحیات سبزه انگیخته ئی 556شمارهٔ ۶۲۹: ای بلبل گلشن فصاحت که توئی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ