به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

ابن یمین

ابن یمینرباعی هاشمارهٔ ۲۴: دل شد سیه از سپیدی برف مرا

2840عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

دل شد سیه از سپیدی برف مرا
در ده می لعل ساغری ژرف مرا
کو مطبخی پاک و مسمن مرغی
تا قلیه کند بقاتق ترف مرا

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۳: در فتنه این و آن میفکن خود را 2شمارهٔ ۲۴: دل شد سیه از سپیدی برف مرا 3شمارهٔ ۲۵: گر قصد کند بصد ضرر روی مرا 4شمارهٔ ۲۶: من بنده نکو شناسم احوال ترا 5شمارهٔ ۲۷: دارم هوس لعل تو ایدر خوشاب 6شمارهٔ ۲۸: کردی دلم ایماه دل افروز کباب 7شمارهٔ ۲۹: بر خاک فتاده رند کی مست و خراب 8شمارهٔ ۳۰: معشوقه چو بامداد برخاست ز خواب 9شمارهٔ ۳۱: گر میطلبی گوهر اسرار طلب 10شمارهٔ ۳۲: دی ترک پری پیکر من مست خراب 11شمارهٔ ۳۳: دل ز آتش هجرانت کبابست کباب 12شمارهٔ ۳۴: هر گه که ببینیم رخ سیراب شهاب 13شمارهٔ ۳۵: ما از می نابیم چنین گشته خراب 14شمارهٔ ۳۶: ای باد سحر گهی بصد جهد و شتاب 15شمارهٔ ۳۷: ای گشته دلم ز آتش هجر تو کباب 16شمارهٔ ۳۸: ای ز آتش سودات دل اندر تب و تاب 17شمارهٔ ۳۹: ای طاهر اسحق بیا و در یاب 18شمارهٔ ۴۰: ای دل ز جهان بجز حقایق مطلب 19شمارهٔ ۴۱: اسبی که قضا در پی او وقت شتاب 20شمارهٔ ۴۲: آمد ز خرابات بتم مست و خراب 21شمارهٔ ۴۳: جان برخی آنروز که آن در خوشاب 22شمارهٔ ۴۴: بگذار که تا بوسمت ای جانان لب 23شمارهٔ ۴۵: سیمین ز نخست آن تویا شیرین سیب 24شمارهٔ ۴۶: گفتم که شنیدم که ترا زحمت تب 25شمارهٔ ۴۷: در هجر بسی مکوش ای در خوشاب 26شمارهٔ ۴۸: ای بس که دلم در پی تحقیق شتافت 27شمارهٔ ۴۹: افسوس که عمر من ز هفتاد گذشت 28شمارهٔ ۵۰: ایدل اگر اعتقاد تو هست درست 29شمارهٔ ۵۱: افسوس که موسم جوانی بگذشت 30شمارهٔ ۵۲: ای کرده هوای مال نا پروایت 31شمارهٔ ۵۳: ایدل غم این عالم فانی هیچست 32شمارهٔ ۵۴: ای دل چو نعیم این جهانی شدنی است 33شمارهٔ ۵۵: ایدل همه عمرت این تبهکاری چیست 34شمارهٔ ۵۶: ایدل اگر آسایش جانت هوس است 35شمارهٔ ۵۷: افسوس که رفت عمر و حاصل هیچ است 36شمارهٔ ۵۸: آنکس که دلم بدو تولا کردست 37شمارهٔ ۵۹: ایعشوه دهان ترک شما کردم و رفت 38شمارهٔ ۶۰: از حکم ازل بهیچ رو مهرب نیست 39شمارهٔ ۶۱: ایدل بدو نیک اینجهانی هیچست 40شمارهٔ ۶۲: از تاب جگر دوش روانم میسوخت 41شمارهٔ ۶۳: امروز کسی که شهره در شیر دلیست 42شمارهٔ ۶۴: آن سرو سهی که جاش در چشم منست 43شمارهٔ ۶۵: از کوی تو با دل حزین باید رفت 44شمارهٔ ۶۶: انسبزه که گرد چشمه نوش تو خاست 45شمارهٔ ۶۷: آن بت که حدیث دلبری قصه اوست 46شمارهٔ ۶۸: آن زخم که بر چهره جانان منست 47شمارهٔ ۶۹: ایمظهر الطاف لطیفیت خوشست 48شمارهٔ ۷۰: ان روی چو افتاب در چشم منست 49شمارهٔ ۷۱: ایسرور عهد هر که شمشیر تو بست 50شمارهٔ ۷۲: از راحت روزگار جز نامی نیست 51شمارهٔ ۷۳: این برشده دولاب که گردد پیوست 52شمارهٔ ۷۴: از روی تو با برگ سمن فرقی نیست 53شمارهٔ ۷۵: ای آمده از جهان گزینم رویت 54شمارهٔ ۷۶: ای کرده در آفاق روان جود توصیت 55شمارهٔ ۷۷: آویختم ایجان دلکی در کویت 56شمارهٔ ۷۸: انسان نه بدینصورت و شکل انسانست 57شمارهٔ ۷۹: آن بت که سروردل و نور بصرست 58شمارهٔ ۸۰: آنکس که جهان زوست جهان خود همه اوس ...59شمارهٔ ۸۱: انکس که ازوست نیش نوشم هم ازوست 60شمارهٔ ۸۲: ایدل طلب دوست گرت عادت و خوست 61شمارهٔ ۸۳: ایدل طلب کار جهان چیزی نیست 62شمارهٔ ۸۴: آنم که فلک بنده مطواع منست 63شمارهٔ ۸۵: ایخواجه اگر سپهر دون برکشدت 64شمارهٔ ۸۶: آنمه سوی ما چون نظر سعد نداشت 65شمارهٔ ۸۷: ای لعل لبت مایه ده آبحیات 66شمارهٔ ۸۸: از لاله تر روی تو خوش رنگترست 67شمارهٔ ۸۹: ایدوست سر و پای فلک پیدا نیست 68شمارهٔ ۹۰: آنرا که دل از عشق تو کور و کر نیست 69شمارهٔ ۹۱: ایگل خجل از عارض چون نسترنت 70شمارهٔ ۹۲: ای رنگرز این خوی بدت ننگی نیست 71شمارهٔ ۹۳: ای سرمه چشم بنده خاک کویت 72شمارهٔ ۹۴: از بس که دلم با سر زلف تو نشست 73شمارهٔ ۹۵: رخسار تو آئینه دیرینه ماست 74شمارهٔ ۹۶: بیروی تو دل صبور گردد هیهات 75شمارهٔ ۹۷: بر عارض آن بت که توان تن ازوست 76شمارهٔ ۹۸: بر اوج فلک دوش چو خورشید بگشت 77شمارهٔ ۹۹: بیزحمت مشاطه رخت همچو مهست 78شمارهٔ ۱۰۰: بیوصل تو کار دل قوی با خلل است 79شمارهٔ ۱۰۱: بی خنده آن پسته شکر شکنت 80شمارهٔ ۱۰۲: با روی چو روزت بقمر حاجت نیست 81شمارهٔ ۱۰۳: بر من صنما جور تو امروزی نیست 82شمارهٔ ۱۰۴: گر حرص زیر دست و طمع زیر پای تست 83شمارهٔ ۱۰۵: دردا که گل و موسم گلزار گذشت 84شمارهٔ ۱۰۶: بیچاره دلم چو محرم راز نیافت 85شمارهٔ ۱۰۷: بگذشت حیات آنکه دلشاد بزیست 86شمارهٔ ۱۰۸: باشه که بخوبی رخش افزون ز مهست 87شمارهٔ ۱۰۹: بر چشم و دلم زغم نمی نیست که نیست 88شمارهٔ ۱۱۰: تا از چمن آن سرو خرامان بگذشت 89شمارهٔ ۱۱۱: تا سقف سپهر نیل پیکر بر پاست 90شمارهٔ ۱۱۲: تا یار بحج رفت ز ما ببریدست 91شمارهٔ ۱۱۳: تا بر مه تابانش ز عنبر قوس است 92شمارهٔ ۱۱۴: تن در غمش از هلال باریکترست 93شمارهٔ ۱۱۵: تا دیده من دید زهر خوبترت 94شمارهٔ ۱۱۶: تا آبله رخ بر رخ دلدار ز دست 95شمارهٔ ۱۱۷: تا چند کشم صد ضرر از چشم خوشت 96شمارهٔ ۱۱۸: تا رست بگرد شکرت شاخ نبات 97شمارهٔ ۱۱۹: تا روی ترا بدیدم ایعشوه پرست 98شمارهٔ ۱۲۰: تا بسته نگردد بکل ابواب حیات 99شمارهٔ ۱۲۱: برخیز سحرگه ای صبا چابک و چست 100شمارهٔ ۱۲۲: چون آکهیی نبینم از توحیدت 101شمارهٔ ۱۲۳: چون تعبیه جهانیان بسیارست 102شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته نشان عاشقان بد نامیست 103شمارهٔ ۱۲۵: در روضه توحید اگر بارت نیست 104شمارهٔ ۱۲۶: گر دور فلک تابع فرمان تو نیست 105شمارهٔ ۱۲۷: سردار جهان خواجه که آئینش سخاست 106شمارهٔ ۱۲۸: شاها ز تو کار عالمی سامان یافت 107شمارهٔ ۱۲۹: دل شد ز پی وصل دلارام ز دست 108شمارهٔ ۱۳۰: رنگ تو بتازگی ز گلنار بهست 109شمارهٔ ۱۳۱: شیرین پسرا عزم حجازت ز چه خاست 110شمارهٔ ۱۳۲: نقش عیادت ار چه بصورت عبادتست 111شمارهٔ ۱۳۳: در کارگه وجود هر نقش که هست 112شمارهٔ ۱۳۴: گفتم نخورم باده که کاری نه نکوست 113شمارهٔ ۱۳۵: در وحدت کاینات آنرا که شکیست 114شمارهٔ ۱۳۶: هر کو بسعادتی رسد روزی بیست 115شمارهٔ ۱۳۷: گر هر چه کند بنده بتقدیر خداست 116شمارهٔ ۱۳۸: در راه یقین مرد درنگی هیچست 117شمارهٔ ۱۳۹: مائیم و می ناب و بتی خوب سرشت 118شمارهٔ ۱۴۰: هر کو دهنت ای بت جانی دیدست 119شمارهٔ ۱۴۱: حاصل چه از این که صورت خواجه نکوس ...120شمارهٔ ۱۴۲: می از شر و شور و عربده خالی نیست 121شمارهٔ ۱۴۳: سید پسرا روی تو ماه ختن است 122شمارهٔ ۱۴۴: دیوانه دلم که میل طبعش بهواست 123شمارهٔ ۱۴۵: چون باد صبا غنچه گلرا بشکافت 124شمارهٔ ۱۴۶: در خاطرم این لطیف مصراع گذشت 125شمارهٔ ۱۴۷: صاحب نظری خوش سخنی فرمودست 126شمارهٔ ۱۴۸: هر چیز که در ازل بدان فرمان نیست 127شمارهٔ ۱۴۹: دی گفت یکی که داشت با من دل راست 128شمارهٔ ۱۵۰: گردون که سوی سفله و دونش نظرست 129شمارهٔ ۱۵۱: هر روز ترا بمن گمانی دگرست 130شمارهٔ ۱۵۲: گفتم دل من گر چه که غرق خونست 131شمارهٔ ۱۵۳: در عهد تو گلزار ثنا مدروس است 132شمارهٔ ۱۵۴: سلطان گل ار چه با بسی برگ و نواست 133شمارهٔ ۱۵۵: گیرم که بصد رسید عمریکه تر است 134شمارهٔ ۱۵۶: خوش باش دمی که زندگانی باقیست 135شمارهٔ ۱۵۷: در روضه جان تاره نباتی خضرست 136شمارهٔ ۱۵۸: دی ابن یمین صبحدمی جام بدست 137شمارهٔ ۱۵۹: دل شاد بروی دلستان خضرست 138شمارهٔ ۱۶۰: زلف تو که سرگشته بکردار منست 139شمارهٔ ۱۶۱: رفتی و شکیب از دل عشاق برفت 140شمارهٔ ۱۶۲: هر حادثه ئی که آمد از نرم و درشت 141شمارهٔ ۱۶۳: یک غم نبود کز تو نصیب ما نیست 142شمارهٔ ۱۶۴: عشاق ترا امید بهر وزی نیست 143شمارهٔ ۱۶۵: نیلوفر تر بر سر آبت چه خوشست 144شمارهٔ ۱۶۶: گل کز زرسا و خرده ئی چند اندوخت 145شمارهٔ ۱۶۷: روی تو و ماه آسمان هر دو یکیست 146شمارهٔ ۱۶۸: عشق لب و دندان چو لعل و گهرت 147شمارهٔ ۱۶۹: گر کار تو نیکست بتدبیر تو نیست 148شمارهٔ ۱۷۰: چون چشم خوشت نرگس اگر رنجورست 149شمارهٔ ۱۷۱: لعلت صدفی پر گهر مخزونست 150شمارهٔ ۱۷۲: در باغ جمالت ای بت عشوه پرست 151شمارهٔ ۱۷۳: جانا لب میگون تو روح ما نیست 152شمارهٔ ۱۷۴: راحت ز طبیعت جهان مهجورست 153شمارهٔ ۱۷۵: هر کس که ره و رسم جهان نیک شناخت 154شمارهٔ ۱۷۶: جانرا بزر ارنگه توانستی داشت 155شمارهٔ ۱۷۷: کس تیغ چو پهلوان ایران نزدست 156شمارهٔ ۱۷۸: معنیت چو آنجا بگذارد صورت 157شمارهٔ ۱۷۹: در پای دلت گر ز هوس خاری نیست 158شمارهٔ ۱۸۰: هر ذره که موجود شد از مغز و ز پوس ...159شمارهٔ ۱۸۱: وقت طرب و مستی هشیارانست 160شمارهٔ ۱۸۲: هر کس که از این عالم فانی بگذشت 161شمارهٔ ۱۸۳: خرم دل آنک بر صبوحی آموخت 162شمارهٔ ۱۸۴: چون از نظرم سرو سمنبر بگذشت 163شمارهٔ ۱۸۵: جانا رخ تو ماه زر افشان منست 164شمارهٔ ۱۸۶: چشم تو بساحری ز هاروت بهست 165شمارهٔ ۱۸۷: در عشق تو کر سر بنهم باکی نیست 166شمارهٔ ۱۸۸: زلفت صنما مایه ده مشک خطاست 167شمارهٔ ۱۸۹: من رفتم و یادگار جانم بر تست 168شمارهٔ ۱۹۰: هستم صنما ز مهر روی چو مهت 169شمارهٔ ۱۹۱: جان برخی آن پسته شکر شکنت 170شمارهٔ ۱۹۲: وصف قدوخد گر طلبد کس ز منت 171شمارهٔ ۱۹۳: دل بسته آن طره عنبر شکنست 172شمارهٔ ۱۹۴: ما انفس و افاق بدیدیم و گذشت 173شمارهٔ ۱۹۵: دل در سر زلفین بتان نتوان بست 174شمارهٔ ۱۹۶: دی خسرو سیاره چو با شام نشست 175شمارهٔ ۱۹۷: گفتم صنما گر چه رخت همچو مهست 176شمارهٔ ۱۹۸: با ما غضب حیدری از حد بگذشت 177شمارهٔ ۱۹۹: قدت ز صنوبری که برخاست بهست 178شمارهٔ ۲۰۰: خطی که ز رویت ای پریوش برخاست 179شمارهٔ ۲۰۱: گفتم که چرا از شکرت رست نبات 180شمارهٔ ۲۰۲: زلف تو که بس تعبیه ساز افتادست 181شمارهٔ ۲۰۳: من کز سر جان بسوی تو خواهم خاست 182شمارهٔ ۲۰۴: نی دیده به از تو هیچ یاری دیدست 183شمارهٔ ۲۰۵: خطی که ز روی آن سمنبر برخاست 184شمارهٔ ۲۰۶: کس همچو من ار گهر توانستی سفت 185شمارهٔ ۲۰۷: شاه عادل چون بکام دل ببزم می نشست 186شمارهٔ ۲۰۸: ای بخت جوان بیاو در ساغر پیچ 187شمارهٔ ۲۰۹: ای دیده دلم از تو زیانها بر هیچ 188شمارهٔ ۲۱۰: هر زن که ز عشقبازی آری بنکاح 189شمارهٔ ۲۱۱: ای شکر گفتار تو سرمایه روح 190شمارهٔ ۲۱۲: جان تازه کند لعل در افشان ز قدح 191شمارهٔ ۲۱۳: ای گشته خجل ز انرخ گلگون گل سرخ 192شمارهٔ ۲۱۴: ای بنده بالای تو سرو آزاد 193شمارهٔ ۲۱۵: این چرخ سراسیمه بیفایده گرد 194شمارهٔ ۲۱۶: آن بت که بر او غیرت مه می باشد 195شمارهٔ ۲۱۷: آن بت که دمی جفا فراموش نکرد 196شمارهٔ ۲۱۸: آنرا که دماغ و عقل باهش باشد 197شمارهٔ ۲۱۹: اسباب سعادات مرا مجتمع اند 198شمارهٔ ۲۲۰: آنها که چو شانه بر سران میتازند 199شمارهٔ ۲۲۱: آن سبزه که گرد لعل کانی گردد 200شمارهٔ ۲۲۲: آن دل که بر او مهر تو تابان باشد 201شمارهٔ ۲۲۳: اسبی که مرا میر شرفشه بخشید 202شمارهٔ ۲۲۴: اجرام فلک دور بکام تو کنند 203شمارهٔ ۲۲۵: از بهر جهان غم مخور ای نادان مرد 204شمارهٔ ۲۲۶: الچی ز من ار نرد پیاپی ببرد 205شمارهٔ ۲۲۷: آنرا که زر و سیم بد ار زیز نماند 206شمارهٔ ۲۲۸: ایدل چه کنی طرب که فانی باشد 207شمارهٔ ۲۲۹: آنکس که همای همتش پر دارد 208شمارهٔ ۲۳۰: ایدل ز کست گر چه نوائی نرسید 209شمارهٔ ۲۳۱: آن بت که بحسن بیمثالش گفتند 210شمارهٔ ۲۳۲: آنها که درین رباط بی بنیادند 211شمارهٔ ۲۳۳: از سبزه چو گل خورد گکی چند نمود 212شمارهٔ ۲۳۴: آورد خط آن نگار تا بنماید 213شمارهٔ ۲۳۵: ایخواجه علی توئی جهان همه جود 214شمارهٔ ۲۳۶: از دست تو گر زهر خورم نوش شود 215شمارهٔ ۲۳۷: ایدل اگرت کار موافق نبود 216شمارهٔ ۲۳۸: ایدل فلکت گر چه زبون میدارد 217شمارهٔ ۲۳۹: بر آتش غم بکام دل روزی چند 218شمارهٔ ۲۴۰: باد از رخ گل چو برقع نازکشاد 219شمارهٔ ۲۴۱: بودند جهاندار بسی خسرو و گرد 220شمارهٔ ۲۴۲: بنگر که صبا باز چه نیرنگ آورد 221شمارهٔ ۲۴۳: بر خوان خود ار زهر گیا باید خورد 222شمارهٔ ۲۴۴: تا در دل من مهر تو مهوش باشد 223شمارهٔ ۲۴۵: تا جیب تو بهر ماه مطلع کردند 224شمارهٔ ۲۴۶: تا در سرم ای رشک پری چشم بود 225شمارهٔ ۲۴۷: تا در تن من هیچ رگ و پی باشد 226شمارهٔ ۲۴۸: تا مرغ روانت در قفس خواهد بود 227شمارهٔ ۲۴۹: تا دست من از وصل تو کوتاه بود 228شمارهٔ ۲۵۰: تا دل غم آنجان جهان خواهد خورد 229شمارهٔ ۲۵۱: تا یوسف عهد را بچاه افکندند 230شمارهٔ ۲۵۲: تا بسته صحبت کسی خواهی بود 231شمارهٔ ۲۵۳: تا ماتم فرزند علی گشت پدید 232شمارهٔ ۲۵۴: تا قدر بلند آسمان پست شود 233شمارهٔ ۲۵۵: تا ابن یمین از این جهان می نرود 234شمارهٔ ۲۵۶: تا خوی بد یار دگر سان نشود 235شمارهٔ ۲۵۷: تا چرخ و فلک مدار بنیاد نهاد 236شمارهٔ ۲۵۸: چون شب رقم از غالیه بر روز کشید 237شمارهٔ ۲۵۹: انکس که ز عاشقان نشانی دارد 238شمارهٔ ۲۶۰: چون اشکم ازینچشم چو جیحون بچکد 239شمارهٔ ۲۶۱: چون نرکس تو غمزه جادو بگشود 240شمارهٔ ۲۶۲: چون جیش حبش گرد رخش صف میزد 241شمارهٔ ۲۶۳: چون گشت زمین از سپه برف سفید 242شمارهٔ ۲۶۴: چون نرگست آغازه بدمستی کرد 243شمارهٔ ۲۶۵: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 244شمارهٔ ۲۶۶: چشمم چو بر آن رسته دندان افتاد 245شمارهٔ ۲۶۷: چون سرو سهی قد تو پیراسته شد 246شمارهٔ ۲۶۸: خورشید نماز شام چون روی تو دید 247شمارهٔ ۲۶۹: خوش باش که جز تو دگری نیست پدید 248شمارهٔ ۲۷۰: خطش رقم غالیه بر ماه کشید 249شمارهٔ ۲۷۱: خصمت که عناد با تو آغاز کند 250شمارهٔ ۲۷۲: خوشتر ز لب آن بت چین نوش که دید 251شمارهٔ ۲۷۳: دل خون شد و فریادرسی راست نکرد 252شمارهٔ ۲۷۴: در هجر تو از من اثر وعین نماند 253شمارهٔ ۲۷۵: در حال که جانان برم آید برود 254شمارهٔ ۲۷۶: دلبر شب دوش چون ز رخ پرده گشود 255شمارهٔ ۲۷۷: دلبر بجفا ممتحنم میدارد 256شمارهٔ ۲۷۸: روشن شود آنرا که هدایت باشد 257شمارهٔ ۲۷۹: پندم بشنو که هر که این پند شنود 258شمارهٔ ۲۸۰: ز اندیشه هر چه وصف مالی دارد 259شمارهٔ ۲۸۱: شاها ز منت گر چه نمیآید یاد 260شمارهٔ ۲۸۲: گردون نفسی بکار من دور نکرد 261شمارهٔ ۲۸۳: گر دلبر ما غمخور ما خواهد بود 262شمارهٔ ۲۸۴: گر دوست بکام در کنارم باشد 263شمارهٔ ۲۸۵: عاقل سخن ار چه پیش محرم گوید 264شمارهٔ ۲۸۶: مردم نکند روزی خود بیش بجهد 265شمارهٔ ۲۸۷: هر چند که فرزند بسامان باشد 266شمارهٔ ۲۸۸: ما را فلک از دوست اگر دور افکند 267شمارهٔ ۲۸۹: هر کو بجهان بجز خوشی نگزیند 268شمارهٔ ۲۹۰: وقتیکه یلان برند بر کنده حسد 269شمارهٔ ۲۹۱: در کان کرم فضه وارزیز نماند 270شمارهٔ ۲۹۲: گفتند که خرمی در افاق نماند 271شمارهٔ ۲۹۳: هرگز فلکم زیاد می نگذارد 272شمارهٔ ۲۹۴: رویت که در او دیده صفای جان دید 273شمارهٔ ۲۹۵: هرگز بمراد من فلک دور نکرد 274شمارهٔ ۲۹۶: نفسیست مرا که تشنگیش ار بکشد 275شمارهٔ ۲۹۷: یارم چو بباغ وصل خود بار نداد 276شمارهٔ ۲۹۸: شب نیست که دور از تو دلم خون نشود 277شمارهٔ ۲۹۹: هر کو ز هوا در آتش می افتاد 278شمارهٔ ۳۰۰: محمود طبیب چون بطب دست گشود 279شمارهٔ ۳۰۱: گفتند که از برگ گلش خار دمید 280شمارهٔ ۳۰۲: در ابر فنا ماه چگل پنهان شد 281شمارهٔ ۳۰۳: هر فتنه که بر سرم کنون میاید 282شمارهٔ ۳۰۴: گفت آنکه مرا دید ز طاعات بعید 283شمارهٔ ۳۰۵: ملهم چو نعیم این جهان فانی دید 284شمارهٔ ۳۰۶: هر کس که نصیحت بر او خوار بود 285شمارهٔ ۳۰۷: هر کو در جود و مکرمت بسته بود 286شمارهٔ ۳۰۸: شادانکه دلش بغور کاری بیناد 287شمارهٔ ۳۰۹: دانی بچه ماند ای بت حور نژاد 288شمارهٔ ۳۱۰: گفتم بتو هیچ آگهی میاید 289شمارهٔ ۳۱۱: زلفت که دلم بسته بموئی دارد 290شمارهٔ ۳۱۲: گفتم بدل ار چه وقت گفتار نبود 291شمارهٔ ۳۱۳: گل از پی خرده ئی که از خرقه نمود 292شمارهٔ ۳۱۴: رفتند و رویم و هر که آید برود 293شمارهٔ ۳۱۵: نیک و بد این جهان فانی گذرد 294شمارهٔ ۳۱۶: زان پیش که این گنبد دوار نبود 295شمارهٔ ۳۱۷: شادانکه غم زمانه بر دل ننهاد 296شمارهٔ ۳۱۸: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 297شمارهٔ ۳۱۹: هر کو بخرد نیک ز بد بشناسند 298شمارهٔ ۳۲۰: زیور همه بر سرو سمنبر زیبد 299شمارهٔ ۳۲۱: شب نیست که اشک من بقلزم نرسد 300شمارهٔ ۳۲۲: یا رب چو رهی در تو و خود مینگرد 301شمارهٔ ۳۲۳: روزی که ز تن قطع کند جان پیوند 302شمارهٔ ۳۲۴: هر نقش که از پرده فلک بنماید 303شمارهٔ ۳۲۵: هر دل که هوای آشنائی دارد 304شمارهٔ ۳۲۶: در خانه اگر متاع دنیا باشد 305شمارهٔ ۳۲۷: روی چو مهت رشک پری میگردد 306شمارهٔ ۳۲۸: زلف تو که بازی مجازی نکند 307شمارهٔ ۳۲۹: دل باز هوای آشنائی دارد 308شمارهٔ ۳۳۰: گویند هنر مایه اقبال بود 309شمارهٔ ۳۳۱: یاری بگزین کز تو جدائی نکند 310شمارهٔ ۳۳۲: صد ره دلم ار مهر از و برگیرد 311شمارهٔ ۳۳۳: فریاد مرا ز خامه قیر اندود 312شمارهٔ ۳۳۴: در عالم توحید کسی راه برد 313شمارهٔ ۳۳۵: نو مذهبگان که بی یقینی چندند 314شمارهٔ ۳۳۶: هر چند که دخت رز طرب افزاید 315شمارهٔ ۳۳۷: هر شاه و گدا که رخ نماید برود 316شمارهٔ ۳۳۸: ز آوردن خلق سوی صحرای وجود 317شمارهٔ ۳۳۹: رویت که ازو ماه خجل سار شود 318شمارهٔ ۳۴۰: هر کو ز طریقه ددی دور بود 319شمارهٔ ۳۴۱: گر جان من اندر سر او خواهد شد 320شمارهٔ ۳۴۲: هر تن که خدای را بجانی ارزد 321شمارهٔ ۳۴۳: هرچ آن هنر جمله بزرگان باشد 322شمارهٔ ۳۴۴: شبها دل من بسا که عیاری کرد 323شمارهٔ ۳۴۵: هر چند که عمرم نه بسامان گذرد 324شمارهٔ ۳۴۶: هم سهم سعادت بهدف باز رسید 325شمارهٔ ۳۴۷: هر چیز کزو هستی تو پیدا شد 326شمارهٔ ۳۴۸: غریب اگر چه وزیر شه جهان باشد 327شمارهٔ ۳۴۹: خواهی که خدا کار نکو با تو کند 328شمارهٔ ۳۵۰: ای از گل تر روی تو آراسته تر 329شمارهٔ ۳۵۱: ای گردنم از ساعد تو طوق پذیر 330شمارهٔ ۳۵۲: آمد سخنم بلطف چون جانش دار 331شمارهٔ ۳۵۳: از بس که رسید از رخ و از غمزه یار 332شمارهٔ ۳۵۴: از حق بود انچ هست بر مومن و گبر 333شمارهٔ ۳۵۵: ایدل غم نا آمده زنهار مخور 334شمارهٔ ۳۵۶: ایدل اگرت مال شد از دست بدر 335شمارهٔ ۳۵۷: ای از فلکت سهم سعادت شده تیر 336شمارهٔ ۳۵۸: از خنده رعد و گریه ابر بهار 337شمارهٔ ۳۵۹: ایساقی شکر لب طوطی گفتار 338شمارهٔ ۳۶۰: انکس که لبت کرد بشنگرف نگار 339شمارهٔ ۳۶۱: بنگر بفروغ شمع وانطلعت و چهر 340شمارهٔ ۳۶۲: من برکشم این پیرهن زهد ز سر 341شمارهٔ ۳۶۳: چون چشم گشاد نرگس از خواب خمار 342شمارهٔ ۳۶۴: هنگام سپیده دم گل سیب نگر 343شمارهٔ ۳۶۵: چون یافت تن از خلعت شه زینت و فر 344شمارهٔ ۳۶۶: هنگام بهارست بتا باده بیار 345شمارهٔ ۳۶۷: جز لعل لبت که در سخن سفت گهر 346شمارهٔ ۳۶۸: هر چند که پیریم و ضعیفیم و نزار 347شمارهٔ ۳۶۹: تدبیر تو چون باز ندارد تقدیر 348شمارهٔ ۳۷۰: اینهم بشنو ای پسر نیک اختر 349شمارهٔ ۳۷۱: ما تشنه لبانیم می ناب بیار 350شمارهٔ ۳۷۲: در هجر تو از آه من و خون جگر 351شمارهٔ ۳۷۳: گلدسته برخسار تو چون کرد نظر 352شمارهٔ ۳۷۴: داود نبی چو برگشادی اسرار 353شمارهٔ ۳۷۵: روزی بخوشی اگر توان برد بسر 354شمارهٔ ۳۷۶: دلرا سر شعر و شاعری نیست دگر 355شمارهٔ ۳۷۷: گفتتد مرا که بر ابوبکر و عمر 356شمارهٔ ۳۷۸: سردار جهان امیر حاجی دلیر 357شمارهٔ ۳۷۹: فرزند اعز محمد ای کان هنر 358شمارهٔ ۳۸۰: فرزند اعز محمد ای جان پدر 359شمارهٔ ۳۸۱: هر کو ز فریب اهرمن باشد دور 360شمارهٔ ۳۸۲: هم بیخوشی خمر توان برد بسر 361شمارهٔ ۳۸۳: از دل غم روزگار بر دارد زر 362شمارهٔ ۳۸۴: ای زلف و رخت هر دو بهم چون شب و ر ...363شمارهٔ ۳۸۵: آن بت که نکرده ام غمش فاش هنوز 364شمارهٔ ۳۸۶: در عشق من و تو هر دو ایمایه ناز 365شمارهٔ ۳۸۷: تا کرد در جود کف راد تو باز 366شمارهٔ ۳۸۸: گفتیم بدانماه کلهدوز امروز 367شمارهٔ ۳۸۹: در جستن دوستی که باشد دمساز 368شمارهٔ ۳۹۰: پروانه صفت در آتشم زاندم باز 369شمارهٔ ۳۹۱: رفتند و ز رفتگان یکی نامد باز 370شمارهٔ ۳۹۲: دادم بتو دل بوی تو نشنیده هنوز 371شمارهٔ ۳۹۳: یا رب تو جمال آن مه مهر انگیز 372شمارهٔ ۳۹۴: با خوش پسری بحسن چونشمع طراز 373شمارهٔ ۳۹۵: ای یاد تو مونس روان همه کس 374شمارهٔ ۳۹۶: بگرفتمش آن زلف پر از تاب بترس 375شمارهٔ ۳۹۷: لعل تو که آفرینش گوید همه کس 376شمارهٔ ۳۹۸: دارم هوس وصل تو چندانکه مپرس 377شمارهٔ ۳۹۹: خواهی که شوی ای بصفت خیر الناس 378شمارهٔ ۴۰۰: ما با رخ و زلفین تو بی ترس و هراس 379شمارهٔ ۴۰۱: ناکس نشود بدون نوازی تو کس 380شمارهٔ ۴۰۲: ای مونس غم قصه غمخواران پرس 381شمارهٔ ۴۰۳: ای پیک چو نامه ام نهی در دستش 382شمارهٔ ۴۰۴: خصم تو که بر سنان باد سرش 383شمارهٔ ۴۰۵: ای پسته شیرینت شکر خائی خوش 384شمارهٔ ۴۰۶: ای همچو شکر پسته شیرین تو خوش 385شمارهٔ ۴۰۷: هان ابن یمین ز کار آگه میباش 386شمارهٔ ۴۰۸: خواهی که ترا هیچ بدی ناید پیش 387شمارهٔ ۴۰۹: ایدل اگرت هست سر دلبر خویش 388شمارهٔ ۴۱۰: آن بت که رخی بود ز مه خوبترش 389شمارهٔ ۴۱۱: زهریست فراقت که دلم میچشدش 390شمارهٔ ۴۱۲: ای زلف دلاویز تو بر روی تو خوش 391شمارهٔ ۴۱۳: پیوسته از آن مصحف قرآن در پیش 392شمارهٔ ۴۱۴: دهقان بچه ئی داد می نابم دوش 393شمارهٔ ۴۱۵: آن بت که دلم شیفته شد بر چشمش 394شمارهٔ ۴۱۶: تا از گل سیراب تو بر رست حشیش 395شمارهٔ ۴۱۷: بیا ای ساقی مهوش بیار آن آب چون آ ...396شمارهٔ ۴۱۸: استاد حسین ای بصفا همچو سروش 397شمارهٔ ۴۱۹: گر خوش گذرانی گذرد عمر تو خوش 398شمارهٔ ۴۲۰: آنکس که مهیا بودش وجه معاش 399شمارهٔ ۴۲۱: روزیکه بود صحت و اسباب معاش 400شمارهٔ ۴۲۲: اینخطه اگر چه هست با نزهت و روض 401شمارهٔ ۴۲۳: ایروی دلارای تو رخشنده چو شمع 402شمارهٔ ۴۲۴: آنخواجه که دارد کف دربار چو میغ 403شمارهٔ ۴۲۵: چون آتش و آب گر نشستی در میغ 404شمارهٔ ۴۲۶: از کوی تو دلفکار رفتیم دریغ 405شمارهٔ ۴۲۷: ای حکم ترا مطیع از قاف بقاف 406شمارهٔ ۴۲۸: بگذر بچمن موسم گل جام بکف 407شمارهٔ ۴۲۹: روی تو فروغ آفتابست بلطف 408شمارهٔ ۴۳۰: کنجی ورفاغی و فراغی از خلق 409شمارهٔ ۴۳۱: فریاد ز ناوک جگر دوز فراق 410شمارهٔ ۴۳۲: شب تیره و صبح گشته روشن زافق 411شمارهٔ ۴۳۳: ای در سر تو فتاده سودای عراق 412شمارهٔ ۴۳۴: ای ریخته از شرم کفت ابر عرق 413شمارهٔ ۴۳۵: این گنبد سبز از شفق مرجان رنگ 414شمارهٔ ۴۳۶: با جمله هنروران بکین است فلک 415شمارهٔ ۴۳۷: چون خواجه بشد چه نام باقی و چه نن ...416شمارهٔ ۴۳۸: دلدار من ار سر بفرازد چون چنگ 417شمارهٔ ۴۳۹: مائیم و می روح فزا چون دم مشک 418شمارهٔ ۴۴۰: ای پیکر تو گنج روان همه فضل 419شمارهٔ ۴۴۱: دی شاه بتان سوار اسبی چون پیل 420شمارهٔ ۴۴۲: با نیک و بد زمانه در ساز ایدل 421شمارهٔ ۴۴۳: ز ابروی تو و روی تو در ملک جمال 422شمارهٔ ۴۴۴: تا غالیه گون خال مه مهر گسل 423شمارهٔ ۴۴۵: امروز بگرما به بت مهر گسل 424شمارهٔ ۴۴۶: گفتم بجهم ز زلف جانانه بعقل 425شمارهٔ ۴۴۷: کس خلد و حجیم را ندیدست ایدل 426شمارهٔ ۴۴۸: هر غم که گذشت شد بدلها همه سهل 427شمارهٔ ۴۴۹: خواهد شدن از تن نظر جان زایل 428شمارهٔ ۴۵۰: افسوس که آفتاب عمرم بزوال 429شمارهٔ ۴۵۱: تا مردم چشم پر نمم روز وصال 430شمارهٔ ۴۵۲: هم عاشق آنروی چو مه دارم دل 431شمارهٔ ۴۵۳: در حال حیاتم ای بت مشکین خال 432شمارهٔ ۴۵۴: در پای گل از دست منه ساغر مل 433شمارهٔ ۴۵۵: در حیرتم از روی تو ایماه چکل 434شمارهٔ ۴۵۶: زیبا صنمی بناز کی آب زلال 435شمارهٔ ۴۵۷: پیوسته ز رویت ایمه مهر گسل 436شمارهٔ ۴۵۸: دریای وجود را یکی دان بمثل 437شمارهٔ ۴۵۹: علمی که ترا می نرساند بکمال 438شمارهٔ ۴۶۰: در چشم تو باشد سخنم سحر حلال 439شمارهٔ ۴۶۱: دارد صنم ماهوش زهره جمال 440شمارهٔ ۴۶۲: در خطه سبزوار دیدم امسال 441شمارهٔ ۴۶۳: روزی که دلم شدی بخوبان مایل 442شمارهٔ ۴۶۴: هر کو بحسد بسته همی دارد دل 443شمارهٔ ۴۶۵: ما بر در شکریم و قناعت همه سال 444شمارهٔ ۴۶۶: ایدل طلب گذشته امریست محال 445شمارهٔ ۴۶۷: آن بت که بقد سرو روانش گفتیم 446شمارهٔ ۴۶۸: آن سرو بلند کز غمش پست شدم 447شمارهٔ ۴۶۹: ایدل اگرت کار جهان نیست بکام 448شمارهٔ ۴۷۰: ای سرو روان بر چمن و باغ دلم 449شمارهٔ ۴۷۱: ایشاه بتان در دل و جان جات کنیم 450شمارهٔ ۴۷۲: ایدل چو نمی شکیبی از روی بتم 451شمارهٔ ۴۷۳: ایقد تو سرو جویبار چشمم 452شمارهٔ ۴۷۴: ایدوست بیا تا نفسی شاد شویم 453شمارهٔ ۴۷۵: ای بس که درینمقام دمها زده ایم 454شمارهٔ ۴۷۶: آنها که حلال زادگانند و کرام 455شمارهٔ ۴۷۷: آن کز پی وصل او بجان میپویم 456شمارهٔ ۴۷۸: ای سرو سهی قامت خوش رفتارم 457شمارهٔ ۴۷۹: ای برده سر زلف تو از جای دلم 458شمارهٔ ۴۸۰: آهو چشمی که میرباید هوشم 459شمارهٔ ۴۸۱: افتاد گره بر تن مجروح سقیم 460شمارهٔ ۴۸۲: گر عشق تو چون آب براند خونم 461شمارهٔ ۴۸۳: دلدار بیامد دو سه گامی ز پیم 462شمارهٔ ۴۸۴: هر دم غم جانان المی میدهدم 463شمارهٔ ۴۸۵: هر چند بر نهال دانش رفتم 464شمارهٔ ۴۸۶: در لهو و لعب عمر بسر برد دلم 465شمارهٔ ۴۸۷: گر دل بهوای گوهر و در ندهم 466شمارهٔ ۴۸۸: فرزند گرامی حسن ایجان و دلم 467شمارهٔ ۴۸۹: منزلگه خویش و دوستان جمله بکام 468شمارهٔ ۴۹۰: لقمان که حکیمان جهانراست امام 469شمارهٔ ۴۹۱: در هر دو جهان عاشق آن رومائیم 470شمارهٔ ۴۹۲: شطرنج هوس با صنم طنازم 471شمارهٔ ۴۹۳: تا دست در آنزلف مشوش زده ام 472شمارهٔ ۴۹۴: هر چند بود عارض تو در نظرم 473شمارهٔ ۴۹۵: عمری بهوای جاه گمراه شدیم 474شمارهٔ ۴۹۶: گر با تو بکام دل وصالی یابم 475شمارهٔ ۴۹۷: یکجرعه ز جام لبش ار نوش کنیم 476شمارهٔ ۴۹۸: فرزند اعز محمد ایجان و دلم 477شمارهٔ ۴۹۹: گر من نظری کنم بدان ماه تمام 478شمارهٔ ۵۰۰: گر سر طلبی ز من روانی بدهم 479شمارهٔ ۵۰۱: سید بود آن تن چو سیمت بینم 480شمارهٔ ۵۰۲: چندانکه درین کهنه رباطیم بهم 481شمارهٔ ۵۰۳: پیوسته اگر با می و با معشوقیم 482شمارهٔ ۵۰۴: من صحبت جانانه از ان میخواهم 483شمارهٔ ۵۰۵: با دلبر خود همیشه همدم مائیم 484شمارهٔ ۵۰۶: گفتم که من شیفته بیمار توام 485شمارهٔ ۵۰۷: گفتم که شراب ارغوانی نخورم 486شمارهٔ ۵۰۸: من سوخته دل نزد تو از خامانم 487شمارهٔ ۵۰۹: رخسار ترا ماه ختن میگویم 488شمارهٔ ۵۱۰: درد دل زار و زردی رخ دارم 489شمارهٔ ۵۱۱: ما با همه کس بر در استیناسیم 490شمارهٔ ۵۱۲: تا چند نهد برگ گلت خار دلم 491شمارهٔ ۵۱۳: دارد هوس وصل دلارام دلم 492شمارهٔ ۵۱۴: کردند بجای من بدی جمع لئام 493شمارهٔ ۵۱۵: زین پیش که سودای جنون داشت سرم 494شمارهٔ ۵۱۶: هر چند که در هستی خود مینگرم 495شمارهٔ ۵۱۷: بربود مرا پسته تو خواب از چشم 496شمارهٔ ۵۱۸: نه روح درین زمانه نی تن مائیم 497شمارهٔ ۵۱۹: در صورت اگر چه غیر اغیار نه ایم 498شمارهٔ ۵۲۰: از اهل زمانه مرد بیغم مائیم 499شمارهٔ ۵۲۱: عاشق که باو دوست بنازد مائیم 500شمارهٔ ۵۲۲: گه رنگ رخت ز عارض گل طلبیم 501شمارهٔ ۵۲۳: شد دعوی دوستی در ایام حرام 502شمارهٔ ۵۲۴: ایگل مشو از بلبل خوشگوی نهان 503شمارهٔ ۵۲۵: ایدل طلب وصل دلارام مکن 504شمارهٔ ۵۲۶: آنکس که بدو بود دلم نازستان 505شمارهٔ ۵۲۷: ای از تو جهان برون تو بیرون ز جها ...506شمارهٔ ۵۲۸: ای ابن یمین چند ز می پیمودن 507شمارهٔ ۵۲۹: ای گشته جهان ز نور رایت روشن 508شمارهٔ ۵۳۰: ای زاده خاطر من از تاب و توان 509شمارهٔ ۵۳۱: از بهر نشاط و طرب ای ابن یمین 510شمارهٔ ۵۳۲: ای عاجز از ادراک کمال تو گمان 511شمارهٔ ۵۳۳: اسبی که بمن داد امیر میران 512شمارهٔ ۵۳۴: ای گردش چرخ نیلگون تا کی ازین 513شمارهٔ ۵۳۵: آورد بر من آن نگار من از بستان 514شمارهٔ ۵۳۶: ای ترک بیار باده و در گردان 515شمارهٔ ۵۳۷: آمد خبریکه جان برون رفت ز تن 516شمارهٔ ۵۳۸: ای عادت من مهر رخت ورزیدن 517شمارهٔ ۵۳۹: ای ابن یمین مشقت کلک ببین 518شمارهٔ ۵۴۰: از عشق ویم منع نکو نیست مکن 519شمارهٔ ۵۴۱: یک لحظه خیال رویت ایدلبر من 520شمارهٔ ۵۴۲: باشد بتو دیده رهنمون دل من 521شمارهٔ ۵۴۳: چون بهر نشاط و خرمی شاه جهان 522شمارهٔ ۵۴۴: در حیرتم از قاضی احکام کهن 523شمارهٔ ۵۴۵: خوشباش که روزی رسد ای ابن یمین 524شمارهٔ ۵۴۶: هرگز دهنت ایصنم سیم سرین 525شمارهٔ ۵۴۷: یا رب بچه موجب بمن بیسر و بن 526شمارهٔ ۵۴۸: دی گفت مرا یکی که ای عهد شکن 527شمارهٔ ۵۴۹: دوری ز من ای یار پسندیده من 528شمارهٔ ۵۵۰: خواهی که شوی با طرب و عیش قرین 529شمارهٔ ۵۵۱: هستم ز خیالت ای بت سیم سرین 530شمارهٔ ۵۵۲: در وصف تو هر چند زبان گفت سخن 531شمارهٔ ۵۵۳: باد سحری دوش من و یک دو سه تن 532شمارهٔ ۵۵۴: دی بر سر خاک دوستی دلبر من 533شمارهٔ ۵۵۵: نتوان سخن از دهان تنکت گفتن 534شمارهٔ ۵۵۶: با نرگس جادوی تو گفت ابن یمین 535شمارهٔ ۵۵۷: رفتم بشما هنوز مایل دل من 536شمارهٔ ۵۵۸: گه آتش غم شعله زند در دل من 537شمارهٔ ۵۵۹: شاها چو نمیتوان گرفتن کم نان 538شمارهٔ ۵۶۰: چون زلف بنفشه را صبا داد شکن 539شمارهٔ ۵۶۱: هر چند بود کعبه اسلام کنون 540شمارهٔ ۵۶۲: گر هست کسیکه حکم او هست روان 541شمارهٔ ۵۶۳: در دیده دریا وشم آنجان جهان 542شمارهٔ ۵۶۴: خواهم در زهد را ازین پس بستن 543شمارهٔ ۵۶۵: مائیم ز جور فلک آینه گون 544شمارهٔ ۵۶۶: جان باید و نان و نان نباید بیجان 545شمارهٔ ۵۶۷: لعلت بشکر خنده همیبارد جان 546شمارهٔ ۵۶۸: چون عاقبت الامر بباید مردن 547شمارهٔ ۵۶۹: تا رفت ببرج آتشی کوکب من 548شمارهٔ ۵۷۰: یکچند چراغ آرزوها پف کن 549شمارهٔ ۵۷۱: ای مونس چشم من خیال رخ تو 550شمارهٔ ۵۷۲: ای قبله عشاق جهان ابروی تو 551شمارهٔ ۵۷۳: هم کار دلم بجان رسید از غم تو 552شمارهٔ ۵۷۴: ای صبح امید من چو شام از غم تو 553شمارهٔ ۵۷۵: نائی که سخن بود روان از لب او 554شمارهٔ ۵۷۶: ای گشته خجل زهره ز چنگ خوش تو 555شمارهٔ ۵۷۷: از دولت مخدوم جهان و فر او 556شمارهٔ ۵۷۸: دانی صنما که بر چه سانم بیتو 557شمارهٔ ۵۷۹: ای زلف ترا حلقه و خم تو بر تو 558شمارهٔ ۵۸۰: فرزند حسن ایدل و جانم با تو 559شمارهٔ ۵۸۱: ای نور دو دیده آن سزد مذهب تو 560شمارهٔ ۵۸۲: ای داده گلابرا خجالت خوی تو 561شمارهٔ ۵۸۳: تا حسن رخ تو گشت پیرایه تو 562شمارهٔ ۵۸۴: ایخنده زنان بر مه انور رخ تو 563شمارهٔ ۵۸۵: تا بر در آرزو بود منزل تو 564شمارهٔ ۵۸۶: ایدل کم این دیر کهن گیر و برو 565شمارهٔ ۵۸۷: ای مفتی شرع مکرمت خامه تو 566شمارهٔ ۵۸۸: روزیکه نبد هیچ نشان من و تو 567شمارهٔ ۵۸۹: ایدل ز سخن آنچه مرادست آن گو 568شمارهٔ ۵۹۰: ای چرخ فلک هزار فریاد از تو 569شمارهٔ ۵۹۱: ای بس که جهان باشد و ما خاک شده 570شمارهٔ ۵۹۲: ایدل تو مپندار بجانی زنده 571شمارهٔ ۵۹۳: ایمهر رخ تو جای در دل کرده 572شمارهٔ ۵۹۴: آمد بر من زلف مشوش کرده 573شمارهٔ ۵۹۵: با عشق تو عقل را پریشانی به 574شمارهٔ ۵۹۶: دائم سخن از صدق و صفا گفتن به 575شمارهٔ ۵۹۷: ای ابروی چون کمان تو پیوسته 576شمارهٔ ۵۹۸: دلدار من آنحوروش امروز بگاه 577شمارهٔ ۵۹۹: از مال تو سائلان نکاهند بده 578شمارهٔ ۶۰۰: دلدار مرا دید پریشان گشته 579شمارهٔ ۶۰۱: هر کو نظر افکند بر آن روی چو ماه 580شمارهٔ ۶۰۲: زنهار در سرای خود پیوسته 581شمارهٔ ۶۰۳: او شاه منست و من مرا ورا بنده 582شمارهٔ ۶۰۴: کو بخت که از جهان بیابم بهره 583شمارهٔ ۶۰۵: شاهی که بود نرم دل و آهسته 584شمارهٔ ۶۰۶: شاها علم عفو تو افراشته به 585شمارهٔ ۶۰۷: تا داد بکدخدای دادار بچه 586شمارهٔ ۶۰۸: در عالم تحقیق کسی یابد راه 587شمارهٔ ۶۰۹: رویت که بر اوست مظهر لطف اله 588شمارهٔ ۶۱۰: ای خجلت ماه ختنی جان منی 589شمارهٔ ۶۱۱: ای دور شب فراق آخر بسر آی 590شمارهٔ ۶۱۲: ایدل ز جهان جان بسلامت بردی 591شمارهٔ ۶۱۳: ای بر چمن باغ هنر سرو سهی 592شمارهٔ ۶۱۴: آمد بعیادت برم آنسر و سهی 593شمارهٔ ۶۱۵: ایخواجه توئی انک چو تو گرم روی 594شمارهٔ ۶۱۶: ای جود ترا حاتم طی گشته رهی 595شمارهٔ ۶۱۷: آن بت که بود رخش بهارو باغی 596شمارهٔ ۶۱۸: ای جسته دوا از در هر بیماری 597شمارهٔ ۶۱۹: ایدل ز پی حطام دنیای دنی 598شمارهٔ ۶۲۰: از عمر ترا امید بر خور داری 599شمارهٔ ۶۲۱: ایگوهر پاک از کدامین کانی 600شمارهٔ ۶۲۲: در صورت ما جمال خود می بینی 601شمارهٔ ۶۲۳: از حال من آگهی تو ای بار خدای 602شمارهٔ ۶۲۴: آن نور که کونین بیاراست توئی 603شمارهٔ ۶۲۵: از درد دلم اکر خبر داشته ئی 604شمارهٔ ۶۲۶: آمد ز چمن باد صبا مشکین بوی 605شمارهٔ ۶۲۷: ایدل اگر آشفته یک یار شدی 606شمارهٔ ۶۲۸: از آبحیات سبزه انگیخته ئی 607شمارهٔ ۶۲۹: ای بلبل گلشن فصاحت که توئی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ