به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

ابن یمین

ابن یمینرباعی هاشمارهٔ ۶۲: از تاب جگر دوش روانم میسوخت

1890عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

از تاب جگر دوش روانم میسوخت
خون دل و مغز استخوانم میسوخت
میسوختم و اشک همی ریخت چو شمع
و آن اشکم ازان بود که جانم میسوخت

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۶۱: ایدل بدو نیک اینجهانی هیچست 2شمارهٔ ۶۲: از تاب جگر دوش روانم میسوخت 3شمارهٔ ۶۳: امروز کسی که شهره در شیر دلیست 4شمارهٔ ۶۴: آن سرو سهی که جاش در چشم منست 5شمارهٔ ۶۵: از کوی تو با دل حزین باید رفت 6شمارهٔ ۶۶: انسبزه که گرد چشمه نوش تو خاست 7شمارهٔ ۶۷: آن بت که حدیث دلبری قصه اوست 8شمارهٔ ۶۸: آن زخم که بر چهره جانان منست 9شمارهٔ ۶۹: ایمظهر الطاف لطیفیت خوشست 10شمارهٔ ۷۰: ان روی چو افتاب در چشم منست 11شمارهٔ ۷۱: ایسرور عهد هر که شمشیر تو بست 12شمارهٔ ۷۲: از راحت روزگار جز نامی نیست 13شمارهٔ ۷۳: این برشده دولاب که گردد پیوست 14شمارهٔ ۷۴: از روی تو با برگ سمن فرقی نیست 15شمارهٔ ۷۵: ای آمده از جهان گزینم رویت 16شمارهٔ ۷۶: ای کرده در آفاق روان جود توصیت 17شمارهٔ ۷۷: آویختم ایجان دلکی در کویت 18شمارهٔ ۷۸: انسان نه بدینصورت و شکل انسانست 19شمارهٔ ۷۹: آن بت که سروردل و نور بصرست 20شمارهٔ ۸۰: آنکس که جهان زوست جهان خود همه اوس ...21شمارهٔ ۸۱: انکس که ازوست نیش نوشم هم ازوست 22شمارهٔ ۸۲: ایدل طلب دوست گرت عادت و خوست 23شمارهٔ ۸۳: ایدل طلب کار جهان چیزی نیست 24شمارهٔ ۸۴: آنم که فلک بنده مطواع منست 25شمارهٔ ۸۵: ایخواجه اگر سپهر دون برکشدت 26شمارهٔ ۸۶: آنمه سوی ما چون نظر سعد نداشت 27شمارهٔ ۸۷: ای لعل لبت مایه ده آبحیات 28شمارهٔ ۸۸: از لاله تر روی تو خوش رنگترست 29شمارهٔ ۸۹: ایدوست سر و پای فلک پیدا نیست 30شمارهٔ ۹۰: آنرا که دل از عشق تو کور و کر نیست 31شمارهٔ ۹۱: ایگل خجل از عارض چون نسترنت 32شمارهٔ ۹۲: ای رنگرز این خوی بدت ننگی نیست 33شمارهٔ ۹۳: ای سرمه چشم بنده خاک کویت 34شمارهٔ ۹۴: از بس که دلم با سر زلف تو نشست 35شمارهٔ ۹۵: رخسار تو آئینه دیرینه ماست 36شمارهٔ ۹۶: بیروی تو دل صبور گردد هیهات 37شمارهٔ ۹۷: بر عارض آن بت که توان تن ازوست 38شمارهٔ ۹۸: بر اوج فلک دوش چو خورشید بگشت 39شمارهٔ ۹۹: بیزحمت مشاطه رخت همچو مهست 40شمارهٔ ۱۰۰: بیوصل تو کار دل قوی با خلل است 41شمارهٔ ۱۰۱: بی خنده آن پسته شکر شکنت 42شمارهٔ ۱۰۲: با روی چو روزت بقمر حاجت نیست 43شمارهٔ ۱۰۳: بر من صنما جور تو امروزی نیست 44شمارهٔ ۱۰۴: گر حرص زیر دست و طمع زیر پای تست 45شمارهٔ ۱۰۵: دردا که گل و موسم گلزار گذشت 46شمارهٔ ۱۰۶: بیچاره دلم چو محرم راز نیافت 47شمارهٔ ۱۰۷: بگذشت حیات آنکه دلشاد بزیست 48شمارهٔ ۱۰۸: باشه که بخوبی رخش افزون ز مهست 49شمارهٔ ۱۰۹: بر چشم و دلم زغم نمی نیست که نیست 50شمارهٔ ۱۱۰: تا از چمن آن سرو خرامان بگذشت 51شمارهٔ ۱۱۱: تا سقف سپهر نیل پیکر بر پاست 52شمارهٔ ۱۱۲: تا یار بحج رفت ز ما ببریدست 53شمارهٔ ۱۱۳: تا بر مه تابانش ز عنبر قوس است 54شمارهٔ ۱۱۴: تن در غمش از هلال باریکترست 55شمارهٔ ۱۱۵: تا دیده من دید زهر خوبترت 56شمارهٔ ۱۱۶: تا آبله رخ بر رخ دلدار ز دست 57شمارهٔ ۱۱۷: تا چند کشم صد ضرر از چشم خوشت 58شمارهٔ ۱۱۸: تا رست بگرد شکرت شاخ نبات 59شمارهٔ ۱۱۹: تا روی ترا بدیدم ایعشوه پرست 60شمارهٔ ۱۲۰: تا بسته نگردد بکل ابواب حیات 61شمارهٔ ۱۲۱: برخیز سحرگه ای صبا چابک و چست 62شمارهٔ ۱۲۲: چون آکهیی نبینم از توحیدت 63شمارهٔ ۱۲۳: چون تعبیه جهانیان بسیارست 64شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته نشان عاشقان بد نامیست 65شمارهٔ ۱۲۵: در روضه توحید اگر بارت نیست 66شمارهٔ ۱۲۶: گر دور فلک تابع فرمان تو نیست 67شمارهٔ ۱۲۷: سردار جهان خواجه که آئینش سخاست 68شمارهٔ ۱۲۸: شاها ز تو کار عالمی سامان یافت 69شمارهٔ ۱۲۹: دل شد ز پی وصل دلارام ز دست 70شمارهٔ ۱۳۰: رنگ تو بتازگی ز گلنار بهست 71شمارهٔ ۱۳۱: شیرین پسرا عزم حجازت ز چه خاست 72شمارهٔ ۱۳۲: نقش عیادت ار چه بصورت عبادتست 73شمارهٔ ۱۳۳: در کارگه وجود هر نقش که هست 74شمارهٔ ۱۳۴: گفتم نخورم باده که کاری نه نکوست 75شمارهٔ ۱۳۵: در وحدت کاینات آنرا که شکیست 76شمارهٔ ۱۳۶: هر کو بسعادتی رسد روزی بیست 77شمارهٔ ۱۳۷: گر هر چه کند بنده بتقدیر خداست 78شمارهٔ ۱۳۸: در راه یقین مرد درنگی هیچست 79شمارهٔ ۱۳۹: مائیم و می ناب و بتی خوب سرشت 80شمارهٔ ۱۴۰: هر کو دهنت ای بت جانی دیدست 81شمارهٔ ۱۴۱: حاصل چه از این که صورت خواجه نکوس ...82شمارهٔ ۱۴۲: می از شر و شور و عربده خالی نیست 83شمارهٔ ۱۴۳: سید پسرا روی تو ماه ختن است 84شمارهٔ ۱۴۴: دیوانه دلم که میل طبعش بهواست 85شمارهٔ ۱۴۵: چون باد صبا غنچه گلرا بشکافت 86شمارهٔ ۱۴۶: در خاطرم این لطیف مصراع گذشت 87شمارهٔ ۱۴۷: صاحب نظری خوش سخنی فرمودست 88شمارهٔ ۱۴۸: هر چیز که در ازل بدان فرمان نیست 89شمارهٔ ۱۴۹: دی گفت یکی که داشت با من دل راست 90شمارهٔ ۱۵۰: گردون که سوی سفله و دونش نظرست 91شمارهٔ ۱۵۱: هر روز ترا بمن گمانی دگرست 92شمارهٔ ۱۵۲: گفتم دل من گر چه که غرق خونست 93شمارهٔ ۱۵۳: در عهد تو گلزار ثنا مدروس است 94شمارهٔ ۱۵۴: سلطان گل ار چه با بسی برگ و نواست 95شمارهٔ ۱۵۵: گیرم که بصد رسید عمریکه تر است 96شمارهٔ ۱۵۶: خوش باش دمی که زندگانی باقیست 97شمارهٔ ۱۵۷: در روضه جان تاره نباتی خضرست 98شمارهٔ ۱۵۸: دی ابن یمین صبحدمی جام بدست 99شمارهٔ ۱۵۹: دل شاد بروی دلستان خضرست 100شمارهٔ ۱۶۰: زلف تو که سرگشته بکردار منست 101شمارهٔ ۱۶۱: رفتی و شکیب از دل عشاق برفت 102شمارهٔ ۱۶۲: هر حادثه ئی که آمد از نرم و درشت 103شمارهٔ ۱۶۳: یک غم نبود کز تو نصیب ما نیست 104شمارهٔ ۱۶۴: عشاق ترا امید بهر وزی نیست 105شمارهٔ ۱۶۵: نیلوفر تر بر سر آبت چه خوشست 106شمارهٔ ۱۶۶: گل کز زرسا و خرده ئی چند اندوخت 107شمارهٔ ۱۶۷: روی تو و ماه آسمان هر دو یکیست 108شمارهٔ ۱۶۸: عشق لب و دندان چو لعل و گهرت 109شمارهٔ ۱۶۹: گر کار تو نیکست بتدبیر تو نیست 110شمارهٔ ۱۷۰: چون چشم خوشت نرگس اگر رنجورست 111شمارهٔ ۱۷۱: لعلت صدفی پر گهر مخزونست 112شمارهٔ ۱۷۲: در باغ جمالت ای بت عشوه پرست 113شمارهٔ ۱۷۳: جانا لب میگون تو روح ما نیست 114شمارهٔ ۱۷۴: راحت ز طبیعت جهان مهجورست 115شمارهٔ ۱۷۵: هر کس که ره و رسم جهان نیک شناخت 116شمارهٔ ۱۷۶: جانرا بزر ارنگه توانستی داشت 117شمارهٔ ۱۷۷: کس تیغ چو پهلوان ایران نزدست 118شمارهٔ ۱۷۸: معنیت چو آنجا بگذارد صورت 119شمارهٔ ۱۷۹: در پای دلت گر ز هوس خاری نیست 120شمارهٔ ۱۸۰: هر ذره که موجود شد از مغز و ز پوس ...121شمارهٔ ۱۸۱: وقت طرب و مستی هشیارانست 122شمارهٔ ۱۸۲: هر کس که از این عالم فانی بگذشت 123شمارهٔ ۱۸۳: خرم دل آنک بر صبوحی آموخت 124شمارهٔ ۱۸۴: چون از نظرم سرو سمنبر بگذشت 125شمارهٔ ۱۸۵: جانا رخ تو ماه زر افشان منست 126شمارهٔ ۱۸۶: چشم تو بساحری ز هاروت بهست 127شمارهٔ ۱۸۷: در عشق تو کر سر بنهم باکی نیست 128شمارهٔ ۱۸۸: زلفت صنما مایه ده مشک خطاست 129شمارهٔ ۱۸۹: من رفتم و یادگار جانم بر تست 130شمارهٔ ۱۹۰: هستم صنما ز مهر روی چو مهت 131شمارهٔ ۱۹۱: جان برخی آن پسته شکر شکنت 132شمارهٔ ۱۹۲: وصف قدوخد گر طلبد کس ز منت 133شمارهٔ ۱۹۳: دل بسته آن طره عنبر شکنست 134شمارهٔ ۱۹۴: ما انفس و افاق بدیدیم و گذشت 135شمارهٔ ۱۹۵: دل در سر زلفین بتان نتوان بست 136شمارهٔ ۱۹۶: دی خسرو سیاره چو با شام نشست 137شمارهٔ ۱۹۷: گفتم صنما گر چه رخت همچو مهست 138شمارهٔ ۱۹۸: با ما غضب حیدری از حد بگذشت 139شمارهٔ ۱۹۹: قدت ز صنوبری که برخاست بهست 140شمارهٔ ۲۰۰: خطی که ز رویت ای پریوش برخاست 141شمارهٔ ۲۰۱: گفتم که چرا از شکرت رست نبات 142شمارهٔ ۲۰۲: زلف تو که بس تعبیه ساز افتادست 143شمارهٔ ۲۰۳: من کز سر جان بسوی تو خواهم خاست 144شمارهٔ ۲۰۴: نی دیده به از تو هیچ یاری دیدست 145شمارهٔ ۲۰۵: خطی که ز روی آن سمنبر برخاست 146شمارهٔ ۲۰۶: کس همچو من ار گهر توانستی سفت 147شمارهٔ ۲۰۷: شاه عادل چون بکام دل ببزم می نشست 148شمارهٔ ۲۰۸: ای بخت جوان بیاو در ساغر پیچ 149شمارهٔ ۲۰۹: ای دیده دلم از تو زیانها بر هیچ 150شمارهٔ ۲۱۰: هر زن که ز عشقبازی آری بنکاح 151شمارهٔ ۲۱۱: ای شکر گفتار تو سرمایه روح 152شمارهٔ ۲۱۲: جان تازه کند لعل در افشان ز قدح 153شمارهٔ ۲۱۳: ای گشته خجل ز انرخ گلگون گل سرخ 154شمارهٔ ۲۱۴: ای بنده بالای تو سرو آزاد 155شمارهٔ ۲۱۵: این چرخ سراسیمه بیفایده گرد 156شمارهٔ ۲۱۶: آن بت که بر او غیرت مه می باشد 157شمارهٔ ۲۱۷: آن بت که دمی جفا فراموش نکرد 158شمارهٔ ۲۱۸: آنرا که دماغ و عقل باهش باشد 159شمارهٔ ۲۱۹: اسباب سعادات مرا مجتمع اند 160شمارهٔ ۲۲۰: آنها که چو شانه بر سران میتازند 161شمارهٔ ۲۲۱: آن سبزه که گرد لعل کانی گردد 162شمارهٔ ۲۲۲: آن دل که بر او مهر تو تابان باشد 163شمارهٔ ۲۲۳: اسبی که مرا میر شرفشه بخشید 164شمارهٔ ۲۲۴: اجرام فلک دور بکام تو کنند 165شمارهٔ ۲۲۵: از بهر جهان غم مخور ای نادان مرد 166شمارهٔ ۲۲۶: الچی ز من ار نرد پیاپی ببرد 167شمارهٔ ۲۲۷: آنرا که زر و سیم بد ار زیز نماند 168شمارهٔ ۲۲۸: ایدل چه کنی طرب که فانی باشد 169شمارهٔ ۲۲۹: آنکس که همای همتش پر دارد 170شمارهٔ ۲۳۰: ایدل ز کست گر چه نوائی نرسید 171شمارهٔ ۲۳۱: آن بت که بحسن بیمثالش گفتند 172شمارهٔ ۲۳۲: آنها که درین رباط بی بنیادند 173شمارهٔ ۲۳۳: از سبزه چو گل خورد گکی چند نمود 174شمارهٔ ۲۳۴: آورد خط آن نگار تا بنماید 175شمارهٔ ۲۳۵: ایخواجه علی توئی جهان همه جود 176شمارهٔ ۲۳۶: از دست تو گر زهر خورم نوش شود 177شمارهٔ ۲۳۷: ایدل اگرت کار موافق نبود 178شمارهٔ ۲۳۸: ایدل فلکت گر چه زبون میدارد 179شمارهٔ ۲۳۹: بر آتش غم بکام دل روزی چند 180شمارهٔ ۲۴۰: باد از رخ گل چو برقع نازکشاد 181شمارهٔ ۲۴۱: بودند جهاندار بسی خسرو و گرد 182شمارهٔ ۲۴۲: بنگر که صبا باز چه نیرنگ آورد 183شمارهٔ ۲۴۳: بر خوان خود ار زهر گیا باید خورد 184شمارهٔ ۲۴۴: تا در دل من مهر تو مهوش باشد 185شمارهٔ ۲۴۵: تا جیب تو بهر ماه مطلع کردند 186شمارهٔ ۲۴۶: تا در سرم ای رشک پری چشم بود 187شمارهٔ ۲۴۷: تا در تن من هیچ رگ و پی باشد 188شمارهٔ ۲۴۸: تا مرغ روانت در قفس خواهد بود 189شمارهٔ ۲۴۹: تا دست من از وصل تو کوتاه بود 190شمارهٔ ۲۵۰: تا دل غم آنجان جهان خواهد خورد 191شمارهٔ ۲۵۱: تا یوسف عهد را بچاه افکندند 192شمارهٔ ۲۵۲: تا بسته صحبت کسی خواهی بود 193شمارهٔ ۲۵۳: تا ماتم فرزند علی گشت پدید 194شمارهٔ ۲۵۴: تا قدر بلند آسمان پست شود 195شمارهٔ ۲۵۵: تا ابن یمین از این جهان می نرود 196شمارهٔ ۲۵۶: تا خوی بد یار دگر سان نشود 197شمارهٔ ۲۵۷: تا چرخ و فلک مدار بنیاد نهاد 198شمارهٔ ۲۵۸: چون شب رقم از غالیه بر روز کشید 199شمارهٔ ۲۵۹: انکس که ز عاشقان نشانی دارد 200شمارهٔ ۲۶۰: چون اشکم ازینچشم چو جیحون بچکد 201شمارهٔ ۲۶۱: چون نرکس تو غمزه جادو بگشود 202شمارهٔ ۲۶۲: چون جیش حبش گرد رخش صف میزد 203شمارهٔ ۲۶۳: چون گشت زمین از سپه برف سفید 204شمارهٔ ۲۶۴: چون نرگست آغازه بدمستی کرد 205شمارهٔ ۲۶۵: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 206شمارهٔ ۲۶۶: چشمم چو بر آن رسته دندان افتاد 207شمارهٔ ۲۶۷: چون سرو سهی قد تو پیراسته شد 208شمارهٔ ۲۶۸: خورشید نماز شام چون روی تو دید 209شمارهٔ ۲۶۹: خوش باش که جز تو دگری نیست پدید 210شمارهٔ ۲۷۰: خطش رقم غالیه بر ماه کشید 211شمارهٔ ۲۷۱: خصمت که عناد با تو آغاز کند 212شمارهٔ ۲۷۲: خوشتر ز لب آن بت چین نوش که دید 213شمارهٔ ۲۷۳: دل خون شد و فریادرسی راست نکرد 214شمارهٔ ۲۷۴: در هجر تو از من اثر وعین نماند 215شمارهٔ ۲۷۵: در حال که جانان برم آید برود 216شمارهٔ ۲۷۶: دلبر شب دوش چون ز رخ پرده گشود 217شمارهٔ ۲۷۷: دلبر بجفا ممتحنم میدارد 218شمارهٔ ۲۷۸: روشن شود آنرا که هدایت باشد 219شمارهٔ ۲۷۹: پندم بشنو که هر که این پند شنود 220شمارهٔ ۲۸۰: ز اندیشه هر چه وصف مالی دارد 221شمارهٔ ۲۸۱: شاها ز منت گر چه نمیآید یاد 222شمارهٔ ۲۸۲: گردون نفسی بکار من دور نکرد 223شمارهٔ ۲۸۳: گر دلبر ما غمخور ما خواهد بود 224شمارهٔ ۲۸۴: گر دوست بکام در کنارم باشد 225شمارهٔ ۲۸۵: عاقل سخن ار چه پیش محرم گوید 226شمارهٔ ۲۸۶: مردم نکند روزی خود بیش بجهد 227شمارهٔ ۲۸۷: هر چند که فرزند بسامان باشد 228شمارهٔ ۲۸۸: ما را فلک از دوست اگر دور افکند 229شمارهٔ ۲۸۹: هر کو بجهان بجز خوشی نگزیند 230شمارهٔ ۲۹۰: وقتیکه یلان برند بر کنده حسد 231شمارهٔ ۲۹۱: در کان کرم فضه وارزیز نماند 232شمارهٔ ۲۹۲: گفتند که خرمی در افاق نماند 233شمارهٔ ۲۹۳: هرگز فلکم زیاد می نگذارد 234شمارهٔ ۲۹۴: رویت که در او دیده صفای جان دید 235شمارهٔ ۲۹۵: هرگز بمراد من فلک دور نکرد 236شمارهٔ ۲۹۶: نفسیست مرا که تشنگیش ار بکشد 237شمارهٔ ۲۹۷: یارم چو بباغ وصل خود بار نداد 238شمارهٔ ۲۹۸: شب نیست که دور از تو دلم خون نشود 239شمارهٔ ۲۹۹: هر کو ز هوا در آتش می افتاد 240شمارهٔ ۳۰۰: محمود طبیب چون بطب دست گشود 241شمارهٔ ۳۰۱: گفتند که از برگ گلش خار دمید 242شمارهٔ ۳۰۲: در ابر فنا ماه چگل پنهان شد 243شمارهٔ ۳۰۳: هر فتنه که بر سرم کنون میاید 244شمارهٔ ۳۰۴: گفت آنکه مرا دید ز طاعات بعید 245شمارهٔ ۳۰۵: ملهم چو نعیم این جهان فانی دید 246شمارهٔ ۳۰۶: هر کس که نصیحت بر او خوار بود 247شمارهٔ ۳۰۷: هر کو در جود و مکرمت بسته بود 248شمارهٔ ۳۰۸: شادانکه دلش بغور کاری بیناد 249شمارهٔ ۳۰۹: دانی بچه ماند ای بت حور نژاد 250شمارهٔ ۳۱۰: گفتم بتو هیچ آگهی میاید 251شمارهٔ ۳۱۱: زلفت که دلم بسته بموئی دارد 252شمارهٔ ۳۱۲: گفتم بدل ار چه وقت گفتار نبود 253شمارهٔ ۳۱۳: گل از پی خرده ئی که از خرقه نمود 254شمارهٔ ۳۱۴: رفتند و رویم و هر که آید برود 255شمارهٔ ۳۱۵: نیک و بد این جهان فانی گذرد 256شمارهٔ ۳۱۶: زان پیش که این گنبد دوار نبود 257شمارهٔ ۳۱۷: شادانکه غم زمانه بر دل ننهاد 258شمارهٔ ۳۱۸: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 259شمارهٔ ۳۱۹: هر کو بخرد نیک ز بد بشناسند 260شمارهٔ ۳۲۰: زیور همه بر سرو سمنبر زیبد 261شمارهٔ ۳۲۱: شب نیست که اشک من بقلزم نرسد 262شمارهٔ ۳۲۲: یا رب چو رهی در تو و خود مینگرد 263شمارهٔ ۳۲۳: روزی که ز تن قطع کند جان پیوند 264شمارهٔ ۳۲۴: هر نقش که از پرده فلک بنماید 265شمارهٔ ۳۲۵: هر دل که هوای آشنائی دارد 266شمارهٔ ۳۲۶: در خانه اگر متاع دنیا باشد 267شمارهٔ ۳۲۷: روی چو مهت رشک پری میگردد 268شمارهٔ ۳۲۸: زلف تو که بازی مجازی نکند 269شمارهٔ ۳۲۹: دل باز هوای آشنائی دارد 270شمارهٔ ۳۳۰: گویند هنر مایه اقبال بود 271شمارهٔ ۳۳۱: یاری بگزین کز تو جدائی نکند 272شمارهٔ ۳۳۲: صد ره دلم ار مهر از و برگیرد 273شمارهٔ ۳۳۳: فریاد مرا ز خامه قیر اندود 274شمارهٔ ۳۳۴: در عالم توحید کسی راه برد 275شمارهٔ ۳۳۵: نو مذهبگان که بی یقینی چندند 276شمارهٔ ۳۳۶: هر چند که دخت رز طرب افزاید 277شمارهٔ ۳۳۷: هر شاه و گدا که رخ نماید برود 278شمارهٔ ۳۳۸: ز آوردن خلق سوی صحرای وجود 279شمارهٔ ۳۳۹: رویت که ازو ماه خجل سار شود 280شمارهٔ ۳۴۰: هر کو ز طریقه ددی دور بود 281شمارهٔ ۳۴۱: گر جان من اندر سر او خواهد شد 282شمارهٔ ۳۴۲: هر تن که خدای را بجانی ارزد 283شمارهٔ ۳۴۳: هرچ آن هنر جمله بزرگان باشد 284شمارهٔ ۳۴۴: شبها دل من بسا که عیاری کرد 285شمارهٔ ۳۴۵: هر چند که عمرم نه بسامان گذرد 286شمارهٔ ۳۴۶: هم سهم سعادت بهدف باز رسید 287شمارهٔ ۳۴۷: هر چیز کزو هستی تو پیدا شد 288شمارهٔ ۳۴۸: غریب اگر چه وزیر شه جهان باشد 289شمارهٔ ۳۴۹: خواهی که خدا کار نکو با تو کند 290شمارهٔ ۳۵۰: ای از گل تر روی تو آراسته تر 291شمارهٔ ۳۵۱: ای گردنم از ساعد تو طوق پذیر 292شمارهٔ ۳۵۲: آمد سخنم بلطف چون جانش دار 293شمارهٔ ۳۵۳: از بس که رسید از رخ و از غمزه یار 294شمارهٔ ۳۵۴: از حق بود انچ هست بر مومن و گبر 295شمارهٔ ۳۵۵: ایدل غم نا آمده زنهار مخور 296شمارهٔ ۳۵۶: ایدل اگرت مال شد از دست بدر 297شمارهٔ ۳۵۷: ای از فلکت سهم سعادت شده تیر 298شمارهٔ ۳۵۸: از خنده رعد و گریه ابر بهار 299شمارهٔ ۳۵۹: ایساقی شکر لب طوطی گفتار 300شمارهٔ ۳۶۰: انکس که لبت کرد بشنگرف نگار 301شمارهٔ ۳۶۱: بنگر بفروغ شمع وانطلعت و چهر 302شمارهٔ ۳۶۲: من برکشم این پیرهن زهد ز سر 303شمارهٔ ۳۶۳: چون چشم گشاد نرگس از خواب خمار 304شمارهٔ ۳۶۴: هنگام سپیده دم گل سیب نگر 305شمارهٔ ۳۶۵: چون یافت تن از خلعت شه زینت و فر 306شمارهٔ ۳۶۶: هنگام بهارست بتا باده بیار 307شمارهٔ ۳۶۷: جز لعل لبت که در سخن سفت گهر 308شمارهٔ ۳۶۸: هر چند که پیریم و ضعیفیم و نزار 309شمارهٔ ۳۶۹: تدبیر تو چون باز ندارد تقدیر 310شمارهٔ ۳۷۰: اینهم بشنو ای پسر نیک اختر 311شمارهٔ ۳۷۱: ما تشنه لبانیم می ناب بیار 312شمارهٔ ۳۷۲: در هجر تو از آه من و خون جگر 313شمارهٔ ۳۷۳: گلدسته برخسار تو چون کرد نظر 314شمارهٔ ۳۷۴: داود نبی چو برگشادی اسرار 315شمارهٔ ۳۷۵: روزی بخوشی اگر توان برد بسر 316شمارهٔ ۳۷۶: دلرا سر شعر و شاعری نیست دگر 317شمارهٔ ۳۷۷: گفتتد مرا که بر ابوبکر و عمر 318شمارهٔ ۳۷۸: سردار جهان امیر حاجی دلیر 319شمارهٔ ۳۷۹: فرزند اعز محمد ای کان هنر 320شمارهٔ ۳۸۰: فرزند اعز محمد ای جان پدر 321شمارهٔ ۳۸۱: هر کو ز فریب اهرمن باشد دور 322شمارهٔ ۳۸۲: هم بیخوشی خمر توان برد بسر 323شمارهٔ ۳۸۳: از دل غم روزگار بر دارد زر 324شمارهٔ ۳۸۴: ای زلف و رخت هر دو بهم چون شب و ر ...325شمارهٔ ۳۸۵: آن بت که نکرده ام غمش فاش هنوز 326شمارهٔ ۳۸۶: در عشق من و تو هر دو ایمایه ناز 327شمارهٔ ۳۸۷: تا کرد در جود کف راد تو باز 328شمارهٔ ۳۸۸: گفتیم بدانماه کلهدوز امروز 329شمارهٔ ۳۸۹: در جستن دوستی که باشد دمساز 330شمارهٔ ۳۹۰: پروانه صفت در آتشم زاندم باز 331شمارهٔ ۳۹۱: رفتند و ز رفتگان یکی نامد باز 332شمارهٔ ۳۹۲: دادم بتو دل بوی تو نشنیده هنوز 333شمارهٔ ۳۹۳: یا رب تو جمال آن مه مهر انگیز 334شمارهٔ ۳۹۴: با خوش پسری بحسن چونشمع طراز 335شمارهٔ ۳۹۵: ای یاد تو مونس روان همه کس 336شمارهٔ ۳۹۶: بگرفتمش آن زلف پر از تاب بترس 337شمارهٔ ۳۹۷: لعل تو که آفرینش گوید همه کس 338شمارهٔ ۳۹۸: دارم هوس وصل تو چندانکه مپرس 339شمارهٔ ۳۹۹: خواهی که شوی ای بصفت خیر الناس 340شمارهٔ ۴۰۰: ما با رخ و زلفین تو بی ترس و هراس 341شمارهٔ ۴۰۱: ناکس نشود بدون نوازی تو کس 342شمارهٔ ۴۰۲: ای مونس غم قصه غمخواران پرس 343شمارهٔ ۴۰۳: ای پیک چو نامه ام نهی در دستش 344شمارهٔ ۴۰۴: خصم تو که بر سنان باد سرش 345شمارهٔ ۴۰۵: ای پسته شیرینت شکر خائی خوش 346شمارهٔ ۴۰۶: ای همچو شکر پسته شیرین تو خوش 347شمارهٔ ۴۰۷: هان ابن یمین ز کار آگه میباش 348شمارهٔ ۴۰۸: خواهی که ترا هیچ بدی ناید پیش 349شمارهٔ ۴۰۹: ایدل اگرت هست سر دلبر خویش 350شمارهٔ ۴۱۰: آن بت که رخی بود ز مه خوبترش 351شمارهٔ ۴۱۱: زهریست فراقت که دلم میچشدش 352شمارهٔ ۴۱۲: ای زلف دلاویز تو بر روی تو خوش 353شمارهٔ ۴۱۳: پیوسته از آن مصحف قرآن در پیش 354شمارهٔ ۴۱۴: دهقان بچه ئی داد می نابم دوش 355شمارهٔ ۴۱۵: آن بت که دلم شیفته شد بر چشمش 356شمارهٔ ۴۱۶: تا از گل سیراب تو بر رست حشیش 357شمارهٔ ۴۱۷: بیا ای ساقی مهوش بیار آن آب چون آ ...358شمارهٔ ۴۱۸: استاد حسین ای بصفا همچو سروش 359شمارهٔ ۴۱۹: گر خوش گذرانی گذرد عمر تو خوش 360شمارهٔ ۴۲۰: آنکس که مهیا بودش وجه معاش 361شمارهٔ ۴۲۱: روزیکه بود صحت و اسباب معاش 362شمارهٔ ۴۲۲: اینخطه اگر چه هست با نزهت و روض 363شمارهٔ ۴۲۳: ایروی دلارای تو رخشنده چو شمع 364شمارهٔ ۴۲۴: آنخواجه که دارد کف دربار چو میغ 365شمارهٔ ۴۲۵: چون آتش و آب گر نشستی در میغ 366شمارهٔ ۴۲۶: از کوی تو دلفکار رفتیم دریغ 367شمارهٔ ۴۲۷: ای حکم ترا مطیع از قاف بقاف 368شمارهٔ ۴۲۸: بگذر بچمن موسم گل جام بکف 369شمارهٔ ۴۲۹: روی تو فروغ آفتابست بلطف 370شمارهٔ ۴۳۰: کنجی ورفاغی و فراغی از خلق 371شمارهٔ ۴۳۱: فریاد ز ناوک جگر دوز فراق 372شمارهٔ ۴۳۲: شب تیره و صبح گشته روشن زافق 373شمارهٔ ۴۳۳: ای در سر تو فتاده سودای عراق 374شمارهٔ ۴۳۴: ای ریخته از شرم کفت ابر عرق 375شمارهٔ ۴۳۵: این گنبد سبز از شفق مرجان رنگ 376شمارهٔ ۴۳۶: با جمله هنروران بکین است فلک 377شمارهٔ ۴۳۷: چون خواجه بشد چه نام باقی و چه نن ...378شمارهٔ ۴۳۸: دلدار من ار سر بفرازد چون چنگ 379شمارهٔ ۴۳۹: مائیم و می روح فزا چون دم مشک 380شمارهٔ ۴۴۰: ای پیکر تو گنج روان همه فضل 381شمارهٔ ۴۴۱: دی شاه بتان سوار اسبی چون پیل 382شمارهٔ ۴۴۲: با نیک و بد زمانه در ساز ایدل 383شمارهٔ ۴۴۳: ز ابروی تو و روی تو در ملک جمال 384شمارهٔ ۴۴۴: تا غالیه گون خال مه مهر گسل 385شمارهٔ ۴۴۵: امروز بگرما به بت مهر گسل 386شمارهٔ ۴۴۶: گفتم بجهم ز زلف جانانه بعقل 387شمارهٔ ۴۴۷: کس خلد و حجیم را ندیدست ایدل 388شمارهٔ ۴۴۸: هر غم که گذشت شد بدلها همه سهل 389شمارهٔ ۴۴۹: خواهد شدن از تن نظر جان زایل 390شمارهٔ ۴۵۰: افسوس که آفتاب عمرم بزوال 391شمارهٔ ۴۵۱: تا مردم چشم پر نمم روز وصال 392شمارهٔ ۴۵۲: هم عاشق آنروی چو مه دارم دل 393شمارهٔ ۴۵۳: در حال حیاتم ای بت مشکین خال 394شمارهٔ ۴۵۴: در پای گل از دست منه ساغر مل 395شمارهٔ ۴۵۵: در حیرتم از روی تو ایماه چکل 396شمارهٔ ۴۵۶: زیبا صنمی بناز کی آب زلال 397شمارهٔ ۴۵۷: پیوسته ز رویت ایمه مهر گسل 398شمارهٔ ۴۵۸: دریای وجود را یکی دان بمثل 399شمارهٔ ۴۵۹: علمی که ترا می نرساند بکمال 400شمارهٔ ۴۶۰: در چشم تو باشد سخنم سحر حلال 401شمارهٔ ۴۶۱: دارد صنم ماهوش زهره جمال 402شمارهٔ ۴۶۲: در خطه سبزوار دیدم امسال 403شمارهٔ ۴۶۳: روزی که دلم شدی بخوبان مایل 404شمارهٔ ۴۶۴: هر کو بحسد بسته همی دارد دل 405شمارهٔ ۴۶۵: ما بر در شکریم و قناعت همه سال 406شمارهٔ ۴۶۶: ایدل طلب گذشته امریست محال 407شمارهٔ ۴۶۷: آن بت که بقد سرو روانش گفتیم 408شمارهٔ ۴۶۸: آن سرو بلند کز غمش پست شدم 409شمارهٔ ۴۶۹: ایدل اگرت کار جهان نیست بکام 410شمارهٔ ۴۷۰: ای سرو روان بر چمن و باغ دلم 411شمارهٔ ۴۷۱: ایشاه بتان در دل و جان جات کنیم 412شمارهٔ ۴۷۲: ایدل چو نمی شکیبی از روی بتم 413شمارهٔ ۴۷۳: ایقد تو سرو جویبار چشمم 414شمارهٔ ۴۷۴: ایدوست بیا تا نفسی شاد شویم 415شمارهٔ ۴۷۵: ای بس که درینمقام دمها زده ایم 416شمارهٔ ۴۷۶: آنها که حلال زادگانند و کرام 417شمارهٔ ۴۷۷: آن کز پی وصل او بجان میپویم 418شمارهٔ ۴۷۸: ای سرو سهی قامت خوش رفتارم 419شمارهٔ ۴۷۹: ای برده سر زلف تو از جای دلم 420شمارهٔ ۴۸۰: آهو چشمی که میرباید هوشم 421شمارهٔ ۴۸۱: افتاد گره بر تن مجروح سقیم 422شمارهٔ ۴۸۲: گر عشق تو چون آب براند خونم 423شمارهٔ ۴۸۳: دلدار بیامد دو سه گامی ز پیم 424شمارهٔ ۴۸۴: هر دم غم جانان المی میدهدم 425شمارهٔ ۴۸۵: هر چند بر نهال دانش رفتم 426شمارهٔ ۴۸۶: در لهو و لعب عمر بسر برد دلم 427شمارهٔ ۴۸۷: گر دل بهوای گوهر و در ندهم 428شمارهٔ ۴۸۸: فرزند گرامی حسن ایجان و دلم 429شمارهٔ ۴۸۹: منزلگه خویش و دوستان جمله بکام 430شمارهٔ ۴۹۰: لقمان که حکیمان جهانراست امام 431شمارهٔ ۴۹۱: در هر دو جهان عاشق آن رومائیم 432شمارهٔ ۴۹۲: شطرنج هوس با صنم طنازم 433شمارهٔ ۴۹۳: تا دست در آنزلف مشوش زده ام 434شمارهٔ ۴۹۴: هر چند بود عارض تو در نظرم 435شمارهٔ ۴۹۵: عمری بهوای جاه گمراه شدیم 436شمارهٔ ۴۹۶: گر با تو بکام دل وصالی یابم 437شمارهٔ ۴۹۷: یکجرعه ز جام لبش ار نوش کنیم 438شمارهٔ ۴۹۸: فرزند اعز محمد ایجان و دلم 439شمارهٔ ۴۹۹: گر من نظری کنم بدان ماه تمام 440شمارهٔ ۵۰۰: گر سر طلبی ز من روانی بدهم 441شمارهٔ ۵۰۱: سید بود آن تن چو سیمت بینم 442شمارهٔ ۵۰۲: چندانکه درین کهنه رباطیم بهم 443شمارهٔ ۵۰۳: پیوسته اگر با می و با معشوقیم 444شمارهٔ ۵۰۴: من صحبت جانانه از ان میخواهم 445شمارهٔ ۵۰۵: با دلبر خود همیشه همدم مائیم 446شمارهٔ ۵۰۶: گفتم که من شیفته بیمار توام 447شمارهٔ ۵۰۷: گفتم که شراب ارغوانی نخورم 448شمارهٔ ۵۰۸: من سوخته دل نزد تو از خامانم 449شمارهٔ ۵۰۹: رخسار ترا ماه ختن میگویم 450شمارهٔ ۵۱۰: درد دل زار و زردی رخ دارم 451شمارهٔ ۵۱۱: ما با همه کس بر در استیناسیم 452شمارهٔ ۵۱۲: تا چند نهد برگ گلت خار دلم 453شمارهٔ ۵۱۳: دارد هوس وصل دلارام دلم 454شمارهٔ ۵۱۴: کردند بجای من بدی جمع لئام 455شمارهٔ ۵۱۵: زین پیش که سودای جنون داشت سرم 456شمارهٔ ۵۱۶: هر چند که در هستی خود مینگرم 457شمارهٔ ۵۱۷: بربود مرا پسته تو خواب از چشم 458شمارهٔ ۵۱۸: نه روح درین زمانه نی تن مائیم 459شمارهٔ ۵۱۹: در صورت اگر چه غیر اغیار نه ایم 460شمارهٔ ۵۲۰: از اهل زمانه مرد بیغم مائیم 461شمارهٔ ۵۲۱: عاشق که باو دوست بنازد مائیم 462شمارهٔ ۵۲۲: گه رنگ رخت ز عارض گل طلبیم 463شمارهٔ ۵۲۳: شد دعوی دوستی در ایام حرام 464شمارهٔ ۵۲۴: ایگل مشو از بلبل خوشگوی نهان 465شمارهٔ ۵۲۵: ایدل طلب وصل دلارام مکن 466شمارهٔ ۵۲۶: آنکس که بدو بود دلم نازستان 467شمارهٔ ۵۲۷: ای از تو جهان برون تو بیرون ز جها ...468شمارهٔ ۵۲۸: ای ابن یمین چند ز می پیمودن 469شمارهٔ ۵۲۹: ای گشته جهان ز نور رایت روشن 470شمارهٔ ۵۳۰: ای زاده خاطر من از تاب و توان 471شمارهٔ ۵۳۱: از بهر نشاط و طرب ای ابن یمین 472شمارهٔ ۵۳۲: ای عاجز از ادراک کمال تو گمان 473شمارهٔ ۵۳۳: اسبی که بمن داد امیر میران 474شمارهٔ ۵۳۴: ای گردش چرخ نیلگون تا کی ازین 475شمارهٔ ۵۳۵: آورد بر من آن نگار من از بستان 476شمارهٔ ۵۳۶: ای ترک بیار باده و در گردان 477شمارهٔ ۵۳۷: آمد خبریکه جان برون رفت ز تن 478شمارهٔ ۵۳۸: ای عادت من مهر رخت ورزیدن 479شمارهٔ ۵۳۹: ای ابن یمین مشقت کلک ببین 480شمارهٔ ۵۴۰: از عشق ویم منع نکو نیست مکن 481شمارهٔ ۵۴۱: یک لحظه خیال رویت ایدلبر من 482شمارهٔ ۵۴۲: باشد بتو دیده رهنمون دل من 483شمارهٔ ۵۴۳: چون بهر نشاط و خرمی شاه جهان 484شمارهٔ ۵۴۴: در حیرتم از قاضی احکام کهن 485شمارهٔ ۵۴۵: خوشباش که روزی رسد ای ابن یمین 486شمارهٔ ۵۴۶: هرگز دهنت ایصنم سیم سرین 487شمارهٔ ۵۴۷: یا رب بچه موجب بمن بیسر و بن 488شمارهٔ ۵۴۸: دی گفت مرا یکی که ای عهد شکن 489شمارهٔ ۵۴۹: دوری ز من ای یار پسندیده من 490شمارهٔ ۵۵۰: خواهی که شوی با طرب و عیش قرین 491شمارهٔ ۵۵۱: هستم ز خیالت ای بت سیم سرین 492شمارهٔ ۵۵۲: در وصف تو هر چند زبان گفت سخن 493شمارهٔ ۵۵۳: باد سحری دوش من و یک دو سه تن 494شمارهٔ ۵۵۴: دی بر سر خاک دوستی دلبر من 495شمارهٔ ۵۵۵: نتوان سخن از دهان تنکت گفتن 496شمارهٔ ۵۵۶: با نرگس جادوی تو گفت ابن یمین 497شمارهٔ ۵۵۷: رفتم بشما هنوز مایل دل من 498شمارهٔ ۵۵۸: گه آتش غم شعله زند در دل من 499شمارهٔ ۵۵۹: شاها چو نمیتوان گرفتن کم نان 500شمارهٔ ۵۶۰: چون زلف بنفشه را صبا داد شکن 501شمارهٔ ۵۶۱: هر چند بود کعبه اسلام کنون 502شمارهٔ ۵۶۲: گر هست کسیکه حکم او هست روان 503شمارهٔ ۵۶۳: در دیده دریا وشم آنجان جهان 504شمارهٔ ۵۶۴: خواهم در زهد را ازین پس بستن 505شمارهٔ ۵۶۵: مائیم ز جور فلک آینه گون 506شمارهٔ ۵۶۶: جان باید و نان و نان نباید بیجان 507شمارهٔ ۵۶۷: لعلت بشکر خنده همیبارد جان 508شمارهٔ ۵۶۸: چون عاقبت الامر بباید مردن 509شمارهٔ ۵۶۹: تا رفت ببرج آتشی کوکب من 510شمارهٔ ۵۷۰: یکچند چراغ آرزوها پف کن 511شمارهٔ ۵۷۱: ای مونس چشم من خیال رخ تو 512شمارهٔ ۵۷۲: ای قبله عشاق جهان ابروی تو 513شمارهٔ ۵۷۳: هم کار دلم بجان رسید از غم تو 514شمارهٔ ۵۷۴: ای صبح امید من چو شام از غم تو 515شمارهٔ ۵۷۵: نائی که سخن بود روان از لب او 516شمارهٔ ۵۷۶: ای گشته خجل زهره ز چنگ خوش تو 517شمارهٔ ۵۷۷: از دولت مخدوم جهان و فر او 518شمارهٔ ۵۷۸: دانی صنما که بر چه سانم بیتو 519شمارهٔ ۵۷۹: ای زلف ترا حلقه و خم تو بر تو 520شمارهٔ ۵۸۰: فرزند حسن ایدل و جانم با تو 521شمارهٔ ۵۸۱: ای نور دو دیده آن سزد مذهب تو 522شمارهٔ ۵۸۲: ای داده گلابرا خجالت خوی تو 523شمارهٔ ۵۸۳: تا حسن رخ تو گشت پیرایه تو 524شمارهٔ ۵۸۴: ایخنده زنان بر مه انور رخ تو 525شمارهٔ ۵۸۵: تا بر در آرزو بود منزل تو 526شمارهٔ ۵۸۶: ایدل کم این دیر کهن گیر و برو 527شمارهٔ ۵۸۷: ای مفتی شرع مکرمت خامه تو 528شمارهٔ ۵۸۸: روزیکه نبد هیچ نشان من و تو 529شمارهٔ ۵۸۹: ایدل ز سخن آنچه مرادست آن گو 530شمارهٔ ۵۹۰: ای چرخ فلک هزار فریاد از تو 531شمارهٔ ۵۹۱: ای بس که جهان باشد و ما خاک شده 532شمارهٔ ۵۹۲: ایدل تو مپندار بجانی زنده 533شمارهٔ ۵۹۳: ایمهر رخ تو جای در دل کرده 534شمارهٔ ۵۹۴: آمد بر من زلف مشوش کرده 535شمارهٔ ۵۹۵: با عشق تو عقل را پریشانی به 536شمارهٔ ۵۹۶: دائم سخن از صدق و صفا گفتن به 537شمارهٔ ۵۹۷: ای ابروی چون کمان تو پیوسته 538شمارهٔ ۵۹۸: دلدار من آنحوروش امروز بگاه 539شمارهٔ ۵۹۹: از مال تو سائلان نکاهند بده 540شمارهٔ ۶۰۰: دلدار مرا دید پریشان گشته 541شمارهٔ ۶۰۱: هر کو نظر افکند بر آن روی چو ماه 542شمارهٔ ۶۰۲: زنهار در سرای خود پیوسته 543شمارهٔ ۶۰۳: او شاه منست و من مرا ورا بنده 544شمارهٔ ۶۰۴: کو بخت که از جهان بیابم بهره 545شمارهٔ ۶۰۵: شاهی که بود نرم دل و آهسته 546شمارهٔ ۶۰۶: شاها علم عفو تو افراشته به 547شمارهٔ ۶۰۷: تا داد بکدخدای دادار بچه 548شمارهٔ ۶۰۸: در عالم تحقیق کسی یابد راه 549شمارهٔ ۶۰۹: رویت که بر اوست مظهر لطف اله 550شمارهٔ ۶۱۰: ای خجلت ماه ختنی جان منی 551شمارهٔ ۶۱۱: ای دور شب فراق آخر بسر آی 552شمارهٔ ۶۱۲: ایدل ز جهان جان بسلامت بردی 553شمارهٔ ۶۱۳: ای بر چمن باغ هنر سرو سهی 554شمارهٔ ۶۱۴: آمد بعیادت برم آنسر و سهی 555شمارهٔ ۶۱۵: ایخواجه توئی انک چو تو گرم روی 556شمارهٔ ۶۱۶: ای جود ترا حاتم طی گشته رهی 557شمارهٔ ۶۱۷: آن بت که بود رخش بهارو باغی 558شمارهٔ ۶۱۸: ای جسته دوا از در هر بیماری 559شمارهٔ ۶۱۹: ایدل ز پی حطام دنیای دنی 560شمارهٔ ۶۲۰: از عمر ترا امید بر خور داری 561شمارهٔ ۶۲۱: ایگوهر پاک از کدامین کانی 562شمارهٔ ۶۲۲: در صورت ما جمال خود می بینی 563شمارهٔ ۶۲۳: از حال من آگهی تو ای بار خدای 564شمارهٔ ۶۲۴: آن نور که کونین بیاراست توئی 565شمارهٔ ۶۲۵: از درد دلم اکر خبر داشته ئی 566شمارهٔ ۶۲۶: آمد ز چمن باد صبا مشکین بوی 567شمارهٔ ۶۲۷: ایدل اگر آشفته یک یار شدی 568شمارهٔ ۶۲۸: از آبحیات سبزه انگیخته ئی 569شمارهٔ ۶۲۹: ای بلبل گلشن فصاحت که توئی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ