به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

ابن یمین

ابن یمینرباعی هاشمارهٔ ۴۶: گفتم که شنیدم که ترا زحمت تب

1860عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

گفتم که شنیدم که ترا زحمت تب
افتاد و مرا شد ز غمت روز چو شب
چون در دل سوزان منش هست مقام
نازک تنش ار گرم بود نیست عجب

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۴۵: سیمین ز نخست آن تویا شیرین سیب 2شمارهٔ ۴۶: گفتم که شنیدم که ترا زحمت تب 3شمارهٔ ۴۷: در هجر بسی مکوش ای در خوشاب 4شمارهٔ ۴۸: ای بس که دلم در پی تحقیق شتافت 5شمارهٔ ۴۹: افسوس که عمر من ز هفتاد گذشت 6شمارهٔ ۵۰: ایدل اگر اعتقاد تو هست درست 7شمارهٔ ۵۱: افسوس که موسم جوانی بگذشت 8شمارهٔ ۵۲: ای کرده هوای مال نا پروایت 9شمارهٔ ۵۳: ایدل غم این عالم فانی هیچست 10شمارهٔ ۵۴: ای دل چو نعیم این جهانی شدنی است 11شمارهٔ ۵۵: ایدل همه عمرت این تبهکاری چیست 12شمارهٔ ۵۶: ایدل اگر آسایش جانت هوس است 13شمارهٔ ۵۷: افسوس که رفت عمر و حاصل هیچ است 14شمارهٔ ۵۸: آنکس که دلم بدو تولا کردست 15شمارهٔ ۵۹: ایعشوه دهان ترک شما کردم و رفت 16شمارهٔ ۶۰: از حکم ازل بهیچ رو مهرب نیست 17شمارهٔ ۶۱: ایدل بدو نیک اینجهانی هیچست 18شمارهٔ ۶۲: از تاب جگر دوش روانم میسوخت 19شمارهٔ ۶۳: امروز کسی که شهره در شیر دلیست 20شمارهٔ ۶۴: آن سرو سهی که جاش در چشم منست 21شمارهٔ ۶۵: از کوی تو با دل حزین باید رفت 22شمارهٔ ۶۶: انسبزه که گرد چشمه نوش تو خاست 23شمارهٔ ۶۷: آن بت که حدیث دلبری قصه اوست 24شمارهٔ ۶۸: آن زخم که بر چهره جانان منست 25شمارهٔ ۶۹: ایمظهر الطاف لطیفیت خوشست 26شمارهٔ ۷۰: ان روی چو افتاب در چشم منست 27شمارهٔ ۷۱: ایسرور عهد هر که شمشیر تو بست 28شمارهٔ ۷۲: از راحت روزگار جز نامی نیست 29شمارهٔ ۷۳: این برشده دولاب که گردد پیوست 30شمارهٔ ۷۴: از روی تو با برگ سمن فرقی نیست 31شمارهٔ ۷۵: ای آمده از جهان گزینم رویت 32شمارهٔ ۷۶: ای کرده در آفاق روان جود توصیت 33شمارهٔ ۷۷: آویختم ایجان دلکی در کویت 34شمارهٔ ۷۸: انسان نه بدینصورت و شکل انسانست 35شمارهٔ ۷۹: آن بت که سروردل و نور بصرست 36شمارهٔ ۸۰: آنکس که جهان زوست جهان خود همه اوس ...37شمارهٔ ۸۱: انکس که ازوست نیش نوشم هم ازوست 38شمارهٔ ۸۲: ایدل طلب دوست گرت عادت و خوست 39شمارهٔ ۸۳: ایدل طلب کار جهان چیزی نیست 40شمارهٔ ۸۴: آنم که فلک بنده مطواع منست 41شمارهٔ ۸۵: ایخواجه اگر سپهر دون برکشدت 42شمارهٔ ۸۶: آنمه سوی ما چون نظر سعد نداشت 43شمارهٔ ۸۷: ای لعل لبت مایه ده آبحیات 44شمارهٔ ۸۸: از لاله تر روی تو خوش رنگترست 45شمارهٔ ۸۹: ایدوست سر و پای فلک پیدا نیست 46شمارهٔ ۹۰: آنرا که دل از عشق تو کور و کر نیست 47شمارهٔ ۹۱: ایگل خجل از عارض چون نسترنت 48شمارهٔ ۹۲: ای رنگرز این خوی بدت ننگی نیست 49شمارهٔ ۹۳: ای سرمه چشم بنده خاک کویت 50شمارهٔ ۹۴: از بس که دلم با سر زلف تو نشست 51شمارهٔ ۹۵: رخسار تو آئینه دیرینه ماست 52شمارهٔ ۹۶: بیروی تو دل صبور گردد هیهات 53شمارهٔ ۹۷: بر عارض آن بت که توان تن ازوست 54شمارهٔ ۹۸: بر اوج فلک دوش چو خورشید بگشت 55شمارهٔ ۹۹: بیزحمت مشاطه رخت همچو مهست 56شمارهٔ ۱۰۰: بیوصل تو کار دل قوی با خلل است 57شمارهٔ ۱۰۱: بی خنده آن پسته شکر شکنت 58شمارهٔ ۱۰۲: با روی چو روزت بقمر حاجت نیست 59شمارهٔ ۱۰۳: بر من صنما جور تو امروزی نیست 60شمارهٔ ۱۰۴: گر حرص زیر دست و طمع زیر پای تست 61شمارهٔ ۱۰۵: دردا که گل و موسم گلزار گذشت 62شمارهٔ ۱۰۶: بیچاره دلم چو محرم راز نیافت 63شمارهٔ ۱۰۷: بگذشت حیات آنکه دلشاد بزیست 64شمارهٔ ۱۰۸: باشه که بخوبی رخش افزون ز مهست 65شمارهٔ ۱۰۹: بر چشم و دلم زغم نمی نیست که نیست 66شمارهٔ ۱۱۰: تا از چمن آن سرو خرامان بگذشت 67شمارهٔ ۱۱۱: تا سقف سپهر نیل پیکر بر پاست 68شمارهٔ ۱۱۲: تا یار بحج رفت ز ما ببریدست 69شمارهٔ ۱۱۳: تا بر مه تابانش ز عنبر قوس است 70شمارهٔ ۱۱۴: تن در غمش از هلال باریکترست 71شمارهٔ ۱۱۵: تا دیده من دید زهر خوبترت 72شمارهٔ ۱۱۶: تا آبله رخ بر رخ دلدار ز دست 73شمارهٔ ۱۱۷: تا چند کشم صد ضرر از چشم خوشت 74شمارهٔ ۱۱۸: تا رست بگرد شکرت شاخ نبات 75شمارهٔ ۱۱۹: تا روی ترا بدیدم ایعشوه پرست 76شمارهٔ ۱۲۰: تا بسته نگردد بکل ابواب حیات 77شمارهٔ ۱۲۱: برخیز سحرگه ای صبا چابک و چست 78شمارهٔ ۱۲۲: چون آکهیی نبینم از توحیدت 79شمارهٔ ۱۲۳: چون تعبیه جهانیان بسیارست 80شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته نشان عاشقان بد نامیست 81شمارهٔ ۱۲۵: در روضه توحید اگر بارت نیست 82شمارهٔ ۱۲۶: گر دور فلک تابع فرمان تو نیست 83شمارهٔ ۱۲۷: سردار جهان خواجه که آئینش سخاست 84شمارهٔ ۱۲۸: شاها ز تو کار عالمی سامان یافت 85شمارهٔ ۱۲۹: دل شد ز پی وصل دلارام ز دست 86شمارهٔ ۱۳۰: رنگ تو بتازگی ز گلنار بهست 87شمارهٔ ۱۳۱: شیرین پسرا عزم حجازت ز چه خاست 88شمارهٔ ۱۳۲: نقش عیادت ار چه بصورت عبادتست 89شمارهٔ ۱۳۳: در کارگه وجود هر نقش که هست 90شمارهٔ ۱۳۴: گفتم نخورم باده که کاری نه نکوست 91شمارهٔ ۱۳۵: در وحدت کاینات آنرا که شکیست 92شمارهٔ ۱۳۶: هر کو بسعادتی رسد روزی بیست 93شمارهٔ ۱۳۷: گر هر چه کند بنده بتقدیر خداست 94شمارهٔ ۱۳۸: در راه یقین مرد درنگی هیچست 95شمارهٔ ۱۳۹: مائیم و می ناب و بتی خوب سرشت 96شمارهٔ ۱۴۰: هر کو دهنت ای بت جانی دیدست 97شمارهٔ ۱۴۱: حاصل چه از این که صورت خواجه نکوس ...98شمارهٔ ۱۴۲: می از شر و شور و عربده خالی نیست 99شمارهٔ ۱۴۳: سید پسرا روی تو ماه ختن است 100شمارهٔ ۱۴۴: دیوانه دلم که میل طبعش بهواست 101شمارهٔ ۱۴۵: چون باد صبا غنچه گلرا بشکافت 102شمارهٔ ۱۴۶: در خاطرم این لطیف مصراع گذشت 103شمارهٔ ۱۴۷: صاحب نظری خوش سخنی فرمودست 104شمارهٔ ۱۴۸: هر چیز که در ازل بدان فرمان نیست 105شمارهٔ ۱۴۹: دی گفت یکی که داشت با من دل راست 106شمارهٔ ۱۵۰: گردون که سوی سفله و دونش نظرست 107شمارهٔ ۱۵۱: هر روز ترا بمن گمانی دگرست 108شمارهٔ ۱۵۲: گفتم دل من گر چه که غرق خونست 109شمارهٔ ۱۵۳: در عهد تو گلزار ثنا مدروس است 110شمارهٔ ۱۵۴: سلطان گل ار چه با بسی برگ و نواست 111شمارهٔ ۱۵۵: گیرم که بصد رسید عمریکه تر است 112شمارهٔ ۱۵۶: خوش باش دمی که زندگانی باقیست 113شمارهٔ ۱۵۷: در روضه جان تاره نباتی خضرست 114شمارهٔ ۱۵۸: دی ابن یمین صبحدمی جام بدست 115شمارهٔ ۱۵۹: دل شاد بروی دلستان خضرست 116شمارهٔ ۱۶۰: زلف تو که سرگشته بکردار منست 117شمارهٔ ۱۶۱: رفتی و شکیب از دل عشاق برفت 118شمارهٔ ۱۶۲: هر حادثه ئی که آمد از نرم و درشت 119شمارهٔ ۱۶۳: یک غم نبود کز تو نصیب ما نیست 120شمارهٔ ۱۶۴: عشاق ترا امید بهر وزی نیست 121شمارهٔ ۱۶۵: نیلوفر تر بر سر آبت چه خوشست 122شمارهٔ ۱۶۶: گل کز زرسا و خرده ئی چند اندوخت 123شمارهٔ ۱۶۷: روی تو و ماه آسمان هر دو یکیست 124شمارهٔ ۱۶۸: عشق لب و دندان چو لعل و گهرت 125شمارهٔ ۱۶۹: گر کار تو نیکست بتدبیر تو نیست 126شمارهٔ ۱۷۰: چون چشم خوشت نرگس اگر رنجورست 127شمارهٔ ۱۷۱: لعلت صدفی پر گهر مخزونست 128شمارهٔ ۱۷۲: در باغ جمالت ای بت عشوه پرست 129شمارهٔ ۱۷۳: جانا لب میگون تو روح ما نیست 130شمارهٔ ۱۷۴: راحت ز طبیعت جهان مهجورست 131شمارهٔ ۱۷۵: هر کس که ره و رسم جهان نیک شناخت 132شمارهٔ ۱۷۶: جانرا بزر ارنگه توانستی داشت 133شمارهٔ ۱۷۷: کس تیغ چو پهلوان ایران نزدست 134شمارهٔ ۱۷۸: معنیت چو آنجا بگذارد صورت 135شمارهٔ ۱۷۹: در پای دلت گر ز هوس خاری نیست 136شمارهٔ ۱۸۰: هر ذره که موجود شد از مغز و ز پوس ...137شمارهٔ ۱۸۱: وقت طرب و مستی هشیارانست 138شمارهٔ ۱۸۲: هر کس که از این عالم فانی بگذشت 139شمارهٔ ۱۸۳: خرم دل آنک بر صبوحی آموخت 140شمارهٔ ۱۸۴: چون از نظرم سرو سمنبر بگذشت 141شمارهٔ ۱۸۵: جانا رخ تو ماه زر افشان منست 142شمارهٔ ۱۸۶: چشم تو بساحری ز هاروت بهست 143شمارهٔ ۱۸۷: در عشق تو کر سر بنهم باکی نیست 144شمارهٔ ۱۸۸: زلفت صنما مایه ده مشک خطاست 145شمارهٔ ۱۸۹: من رفتم و یادگار جانم بر تست 146شمارهٔ ۱۹۰: هستم صنما ز مهر روی چو مهت 147شمارهٔ ۱۹۱: جان برخی آن پسته شکر شکنت 148شمارهٔ ۱۹۲: وصف قدوخد گر طلبد کس ز منت 149شمارهٔ ۱۹۳: دل بسته آن طره عنبر شکنست 150شمارهٔ ۱۹۴: ما انفس و افاق بدیدیم و گذشت 151شمارهٔ ۱۹۵: دل در سر زلفین بتان نتوان بست 152شمارهٔ ۱۹۶: دی خسرو سیاره چو با شام نشست 153شمارهٔ ۱۹۷: گفتم صنما گر چه رخت همچو مهست 154شمارهٔ ۱۹۸: با ما غضب حیدری از حد بگذشت 155شمارهٔ ۱۹۹: قدت ز صنوبری که برخاست بهست 156شمارهٔ ۲۰۰: خطی که ز رویت ای پریوش برخاست 157شمارهٔ ۲۰۱: گفتم که چرا از شکرت رست نبات 158شمارهٔ ۲۰۲: زلف تو که بس تعبیه ساز افتادست 159شمارهٔ ۲۰۳: من کز سر جان بسوی تو خواهم خاست 160شمارهٔ ۲۰۴: نی دیده به از تو هیچ یاری دیدست 161شمارهٔ ۲۰۵: خطی که ز روی آن سمنبر برخاست 162شمارهٔ ۲۰۶: کس همچو من ار گهر توانستی سفت 163شمارهٔ ۲۰۷: شاه عادل چون بکام دل ببزم می نشست 164شمارهٔ ۲۰۸: ای بخت جوان بیاو در ساغر پیچ 165شمارهٔ ۲۰۹: ای دیده دلم از تو زیانها بر هیچ 166شمارهٔ ۲۱۰: هر زن که ز عشقبازی آری بنکاح 167شمارهٔ ۲۱۱: ای شکر گفتار تو سرمایه روح 168شمارهٔ ۲۱۲: جان تازه کند لعل در افشان ز قدح 169شمارهٔ ۲۱۳: ای گشته خجل ز انرخ گلگون گل سرخ 170شمارهٔ ۲۱۴: ای بنده بالای تو سرو آزاد 171شمارهٔ ۲۱۵: این چرخ سراسیمه بیفایده گرد 172شمارهٔ ۲۱۶: آن بت که بر او غیرت مه می باشد 173شمارهٔ ۲۱۷: آن بت که دمی جفا فراموش نکرد 174شمارهٔ ۲۱۸: آنرا که دماغ و عقل باهش باشد 175شمارهٔ ۲۱۹: اسباب سعادات مرا مجتمع اند 176شمارهٔ ۲۲۰: آنها که چو شانه بر سران میتازند 177شمارهٔ ۲۲۱: آن سبزه که گرد لعل کانی گردد 178شمارهٔ ۲۲۲: آن دل که بر او مهر تو تابان باشد 179شمارهٔ ۲۲۳: اسبی که مرا میر شرفشه بخشید 180شمارهٔ ۲۲۴: اجرام فلک دور بکام تو کنند 181شمارهٔ ۲۲۵: از بهر جهان غم مخور ای نادان مرد 182شمارهٔ ۲۲۶: الچی ز من ار نرد پیاپی ببرد 183شمارهٔ ۲۲۷: آنرا که زر و سیم بد ار زیز نماند 184شمارهٔ ۲۲۸: ایدل چه کنی طرب که فانی باشد 185شمارهٔ ۲۲۹: آنکس که همای همتش پر دارد 186شمارهٔ ۲۳۰: ایدل ز کست گر چه نوائی نرسید 187شمارهٔ ۲۳۱: آن بت که بحسن بیمثالش گفتند 188شمارهٔ ۲۳۲: آنها که درین رباط بی بنیادند 189شمارهٔ ۲۳۳: از سبزه چو گل خورد گکی چند نمود 190شمارهٔ ۲۳۴: آورد خط آن نگار تا بنماید 191شمارهٔ ۲۳۵: ایخواجه علی توئی جهان همه جود 192شمارهٔ ۲۳۶: از دست تو گر زهر خورم نوش شود 193شمارهٔ ۲۳۷: ایدل اگرت کار موافق نبود 194شمارهٔ ۲۳۸: ایدل فلکت گر چه زبون میدارد 195شمارهٔ ۲۳۹: بر آتش غم بکام دل روزی چند 196شمارهٔ ۲۴۰: باد از رخ گل چو برقع نازکشاد 197شمارهٔ ۲۴۱: بودند جهاندار بسی خسرو و گرد 198شمارهٔ ۲۴۲: بنگر که صبا باز چه نیرنگ آورد 199شمارهٔ ۲۴۳: بر خوان خود ار زهر گیا باید خورد 200شمارهٔ ۲۴۴: تا در دل من مهر تو مهوش باشد 201شمارهٔ ۲۴۵: تا جیب تو بهر ماه مطلع کردند 202شمارهٔ ۲۴۶: تا در سرم ای رشک پری چشم بود 203شمارهٔ ۲۴۷: تا در تن من هیچ رگ و پی باشد 204شمارهٔ ۲۴۸: تا مرغ روانت در قفس خواهد بود 205شمارهٔ ۲۴۹: تا دست من از وصل تو کوتاه بود 206شمارهٔ ۲۵۰: تا دل غم آنجان جهان خواهد خورد 207شمارهٔ ۲۵۱: تا یوسف عهد را بچاه افکندند 208شمارهٔ ۲۵۲: تا بسته صحبت کسی خواهی بود 209شمارهٔ ۲۵۳: تا ماتم فرزند علی گشت پدید 210شمارهٔ ۲۵۴: تا قدر بلند آسمان پست شود 211شمارهٔ ۲۵۵: تا ابن یمین از این جهان می نرود 212شمارهٔ ۲۵۶: تا خوی بد یار دگر سان نشود 213شمارهٔ ۲۵۷: تا چرخ و فلک مدار بنیاد نهاد 214شمارهٔ ۲۵۸: چون شب رقم از غالیه بر روز کشید 215شمارهٔ ۲۵۹: انکس که ز عاشقان نشانی دارد 216شمارهٔ ۲۶۰: چون اشکم ازینچشم چو جیحون بچکد 217شمارهٔ ۲۶۱: چون نرکس تو غمزه جادو بگشود 218شمارهٔ ۲۶۲: چون جیش حبش گرد رخش صف میزد 219شمارهٔ ۲۶۳: چون گشت زمین از سپه برف سفید 220شمارهٔ ۲۶۴: چون نرگست آغازه بدمستی کرد 221شمارهٔ ۲۶۵: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 222شمارهٔ ۲۶۶: چشمم چو بر آن رسته دندان افتاد 223شمارهٔ ۲۶۷: چون سرو سهی قد تو پیراسته شد 224شمارهٔ ۲۶۸: خورشید نماز شام چون روی تو دید 225شمارهٔ ۲۶۹: خوش باش که جز تو دگری نیست پدید 226شمارهٔ ۲۷۰: خطش رقم غالیه بر ماه کشید 227شمارهٔ ۲۷۱: خصمت که عناد با تو آغاز کند 228شمارهٔ ۲۷۲: خوشتر ز لب آن بت چین نوش که دید 229شمارهٔ ۲۷۳: دل خون شد و فریادرسی راست نکرد 230شمارهٔ ۲۷۴: در هجر تو از من اثر وعین نماند 231شمارهٔ ۲۷۵: در حال که جانان برم آید برود 232شمارهٔ ۲۷۶: دلبر شب دوش چون ز رخ پرده گشود 233شمارهٔ ۲۷۷: دلبر بجفا ممتحنم میدارد 234شمارهٔ ۲۷۸: روشن شود آنرا که هدایت باشد 235شمارهٔ ۲۷۹: پندم بشنو که هر که این پند شنود 236شمارهٔ ۲۸۰: ز اندیشه هر چه وصف مالی دارد 237شمارهٔ ۲۸۱: شاها ز منت گر چه نمیآید یاد 238شمارهٔ ۲۸۲: گردون نفسی بکار من دور نکرد 239شمارهٔ ۲۸۳: گر دلبر ما غمخور ما خواهد بود 240شمارهٔ ۲۸۴: گر دوست بکام در کنارم باشد 241شمارهٔ ۲۸۵: عاقل سخن ار چه پیش محرم گوید 242شمارهٔ ۲۸۶: مردم نکند روزی خود بیش بجهد 243شمارهٔ ۲۸۷: هر چند که فرزند بسامان باشد 244شمارهٔ ۲۸۸: ما را فلک از دوست اگر دور افکند 245شمارهٔ ۲۸۹: هر کو بجهان بجز خوشی نگزیند 246شمارهٔ ۲۹۰: وقتیکه یلان برند بر کنده حسد 247شمارهٔ ۲۹۱: در کان کرم فضه وارزیز نماند 248شمارهٔ ۲۹۲: گفتند که خرمی در افاق نماند 249شمارهٔ ۲۹۳: هرگز فلکم زیاد می نگذارد 250شمارهٔ ۲۹۴: رویت که در او دیده صفای جان دید 251شمارهٔ ۲۹۵: هرگز بمراد من فلک دور نکرد 252شمارهٔ ۲۹۶: نفسیست مرا که تشنگیش ار بکشد 253شمارهٔ ۲۹۷: یارم چو بباغ وصل خود بار نداد 254شمارهٔ ۲۹۸: شب نیست که دور از تو دلم خون نشود 255شمارهٔ ۲۹۹: هر کو ز هوا در آتش می افتاد 256شمارهٔ ۳۰۰: محمود طبیب چون بطب دست گشود 257شمارهٔ ۳۰۱: گفتند که از برگ گلش خار دمید 258شمارهٔ ۳۰۲: در ابر فنا ماه چگل پنهان شد 259شمارهٔ ۳۰۳: هر فتنه که بر سرم کنون میاید 260شمارهٔ ۳۰۴: گفت آنکه مرا دید ز طاعات بعید 261شمارهٔ ۳۰۵: ملهم چو نعیم این جهان فانی دید 262شمارهٔ ۳۰۶: هر کس که نصیحت بر او خوار بود 263شمارهٔ ۳۰۷: هر کو در جود و مکرمت بسته بود 264شمارهٔ ۳۰۸: شادانکه دلش بغور کاری بیناد 265شمارهٔ ۳۰۹: دانی بچه ماند ای بت حور نژاد 266شمارهٔ ۳۱۰: گفتم بتو هیچ آگهی میاید 267شمارهٔ ۳۱۱: زلفت که دلم بسته بموئی دارد 268شمارهٔ ۳۱۲: گفتم بدل ار چه وقت گفتار نبود 269شمارهٔ ۳۱۳: گل از پی خرده ئی که از خرقه نمود 270شمارهٔ ۳۱۴: رفتند و رویم و هر که آید برود 271شمارهٔ ۳۱۵: نیک و بد این جهان فانی گذرد 272شمارهٔ ۳۱۶: زان پیش که این گنبد دوار نبود 273شمارهٔ ۳۱۷: شادانکه غم زمانه بر دل ننهاد 274شمارهٔ ۳۱۸: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 275شمارهٔ ۳۱۹: هر کو بخرد نیک ز بد بشناسند 276شمارهٔ ۳۲۰: زیور همه بر سرو سمنبر زیبد 277شمارهٔ ۳۲۱: شب نیست که اشک من بقلزم نرسد 278شمارهٔ ۳۲۲: یا رب چو رهی در تو و خود مینگرد 279شمارهٔ ۳۲۳: روزی که ز تن قطع کند جان پیوند 280شمارهٔ ۳۲۴: هر نقش که از پرده فلک بنماید 281شمارهٔ ۳۲۵: هر دل که هوای آشنائی دارد 282شمارهٔ ۳۲۶: در خانه اگر متاع دنیا باشد 283شمارهٔ ۳۲۷: روی چو مهت رشک پری میگردد 284شمارهٔ ۳۲۸: زلف تو که بازی مجازی نکند 285شمارهٔ ۳۲۹: دل باز هوای آشنائی دارد 286شمارهٔ ۳۳۰: گویند هنر مایه اقبال بود 287شمارهٔ ۳۳۱: یاری بگزین کز تو جدائی نکند 288شمارهٔ ۳۳۲: صد ره دلم ار مهر از و برگیرد 289شمارهٔ ۳۳۳: فریاد مرا ز خامه قیر اندود 290شمارهٔ ۳۳۴: در عالم توحید کسی راه برد 291شمارهٔ ۳۳۵: نو مذهبگان که بی یقینی چندند 292شمارهٔ ۳۳۶: هر چند که دخت رز طرب افزاید 293شمارهٔ ۳۳۷: هر شاه و گدا که رخ نماید برود 294شمارهٔ ۳۳۸: ز آوردن خلق سوی صحرای وجود 295شمارهٔ ۳۳۹: رویت که ازو ماه خجل سار شود 296شمارهٔ ۳۴۰: هر کو ز طریقه ددی دور بود 297شمارهٔ ۳۴۱: گر جان من اندر سر او خواهد شد 298شمارهٔ ۳۴۲: هر تن که خدای را بجانی ارزد 299شمارهٔ ۳۴۳: هرچ آن هنر جمله بزرگان باشد 300شمارهٔ ۳۴۴: شبها دل من بسا که عیاری کرد 301شمارهٔ ۳۴۵: هر چند که عمرم نه بسامان گذرد 302شمارهٔ ۳۴۶: هم سهم سعادت بهدف باز رسید 303شمارهٔ ۳۴۷: هر چیز کزو هستی تو پیدا شد 304شمارهٔ ۳۴۸: غریب اگر چه وزیر شه جهان باشد 305شمارهٔ ۳۴۹: خواهی که خدا کار نکو با تو کند 306شمارهٔ ۳۵۰: ای از گل تر روی تو آراسته تر 307شمارهٔ ۳۵۱: ای گردنم از ساعد تو طوق پذیر 308شمارهٔ ۳۵۲: آمد سخنم بلطف چون جانش دار 309شمارهٔ ۳۵۳: از بس که رسید از رخ و از غمزه یار 310شمارهٔ ۳۵۴: از حق بود انچ هست بر مومن و گبر 311شمارهٔ ۳۵۵: ایدل غم نا آمده زنهار مخور 312شمارهٔ ۳۵۶: ایدل اگرت مال شد از دست بدر 313شمارهٔ ۳۵۷: ای از فلکت سهم سعادت شده تیر 314شمارهٔ ۳۵۸: از خنده رعد و گریه ابر بهار 315شمارهٔ ۳۵۹: ایساقی شکر لب طوطی گفتار 316شمارهٔ ۳۶۰: انکس که لبت کرد بشنگرف نگار 317شمارهٔ ۳۶۱: بنگر بفروغ شمع وانطلعت و چهر 318شمارهٔ ۳۶۲: من برکشم این پیرهن زهد ز سر 319شمارهٔ ۳۶۳: چون چشم گشاد نرگس از خواب خمار 320شمارهٔ ۳۶۴: هنگام سپیده دم گل سیب نگر 321شمارهٔ ۳۶۵: چون یافت تن از خلعت شه زینت و فر 322شمارهٔ ۳۶۶: هنگام بهارست بتا باده بیار 323شمارهٔ ۳۶۷: جز لعل لبت که در سخن سفت گهر 324شمارهٔ ۳۶۸: هر چند که پیریم و ضعیفیم و نزار 325شمارهٔ ۳۶۹: تدبیر تو چون باز ندارد تقدیر 326شمارهٔ ۳۷۰: اینهم بشنو ای پسر نیک اختر 327شمارهٔ ۳۷۱: ما تشنه لبانیم می ناب بیار 328شمارهٔ ۳۷۲: در هجر تو از آه من و خون جگر 329شمارهٔ ۳۷۳: گلدسته برخسار تو چون کرد نظر 330شمارهٔ ۳۷۴: داود نبی چو برگشادی اسرار 331شمارهٔ ۳۷۵: روزی بخوشی اگر توان برد بسر 332شمارهٔ ۳۷۶: دلرا سر شعر و شاعری نیست دگر 333شمارهٔ ۳۷۷: گفتتد مرا که بر ابوبکر و عمر 334شمارهٔ ۳۷۸: سردار جهان امیر حاجی دلیر 335شمارهٔ ۳۷۹: فرزند اعز محمد ای کان هنر 336شمارهٔ ۳۸۰: فرزند اعز محمد ای جان پدر 337شمارهٔ ۳۸۱: هر کو ز فریب اهرمن باشد دور 338شمارهٔ ۳۸۲: هم بیخوشی خمر توان برد بسر 339شمارهٔ ۳۸۳: از دل غم روزگار بر دارد زر 340شمارهٔ ۳۸۴: ای زلف و رخت هر دو بهم چون شب و ر ...341شمارهٔ ۳۸۵: آن بت که نکرده ام غمش فاش هنوز 342شمارهٔ ۳۸۶: در عشق من و تو هر دو ایمایه ناز 343شمارهٔ ۳۸۷: تا کرد در جود کف راد تو باز 344شمارهٔ ۳۸۸: گفتیم بدانماه کلهدوز امروز 345شمارهٔ ۳۸۹: در جستن دوستی که باشد دمساز 346شمارهٔ ۳۹۰: پروانه صفت در آتشم زاندم باز 347شمارهٔ ۳۹۱: رفتند و ز رفتگان یکی نامد باز 348شمارهٔ ۳۹۲: دادم بتو دل بوی تو نشنیده هنوز 349شمارهٔ ۳۹۳: یا رب تو جمال آن مه مهر انگیز 350شمارهٔ ۳۹۴: با خوش پسری بحسن چونشمع طراز 351شمارهٔ ۳۹۵: ای یاد تو مونس روان همه کس 352شمارهٔ ۳۹۶: بگرفتمش آن زلف پر از تاب بترس 353شمارهٔ ۳۹۷: لعل تو که آفرینش گوید همه کس 354شمارهٔ ۳۹۸: دارم هوس وصل تو چندانکه مپرس 355شمارهٔ ۳۹۹: خواهی که شوی ای بصفت خیر الناس 356شمارهٔ ۴۰۰: ما با رخ و زلفین تو بی ترس و هراس 357شمارهٔ ۴۰۱: ناکس نشود بدون نوازی تو کس 358شمارهٔ ۴۰۲: ای مونس غم قصه غمخواران پرس 359شمارهٔ ۴۰۳: ای پیک چو نامه ام نهی در دستش 360شمارهٔ ۴۰۴: خصم تو که بر سنان باد سرش 361شمارهٔ ۴۰۵: ای پسته شیرینت شکر خائی خوش 362شمارهٔ ۴۰۶: ای همچو شکر پسته شیرین تو خوش 363شمارهٔ ۴۰۷: هان ابن یمین ز کار آگه میباش 364شمارهٔ ۴۰۸: خواهی که ترا هیچ بدی ناید پیش 365شمارهٔ ۴۰۹: ایدل اگرت هست سر دلبر خویش 366شمارهٔ ۴۱۰: آن بت که رخی بود ز مه خوبترش 367شمارهٔ ۴۱۱: زهریست فراقت که دلم میچشدش 368شمارهٔ ۴۱۲: ای زلف دلاویز تو بر روی تو خوش 369شمارهٔ ۴۱۳: پیوسته از آن مصحف قرآن در پیش 370شمارهٔ ۴۱۴: دهقان بچه ئی داد می نابم دوش 371شمارهٔ ۴۱۵: آن بت که دلم شیفته شد بر چشمش 372شمارهٔ ۴۱۶: تا از گل سیراب تو بر رست حشیش 373شمارهٔ ۴۱۷: بیا ای ساقی مهوش بیار آن آب چون آ ...374شمارهٔ ۴۱۸: استاد حسین ای بصفا همچو سروش 375شمارهٔ ۴۱۹: گر خوش گذرانی گذرد عمر تو خوش 376شمارهٔ ۴۲۰: آنکس که مهیا بودش وجه معاش 377شمارهٔ ۴۲۱: روزیکه بود صحت و اسباب معاش 378شمارهٔ ۴۲۲: اینخطه اگر چه هست با نزهت و روض 379شمارهٔ ۴۲۳: ایروی دلارای تو رخشنده چو شمع 380شمارهٔ ۴۲۴: آنخواجه که دارد کف دربار چو میغ 381شمارهٔ ۴۲۵: چون آتش و آب گر نشستی در میغ 382شمارهٔ ۴۲۶: از کوی تو دلفکار رفتیم دریغ 383شمارهٔ ۴۲۷: ای حکم ترا مطیع از قاف بقاف 384شمارهٔ ۴۲۸: بگذر بچمن موسم گل جام بکف 385شمارهٔ ۴۲۹: روی تو فروغ آفتابست بلطف 386شمارهٔ ۴۳۰: کنجی ورفاغی و فراغی از خلق 387شمارهٔ ۴۳۱: فریاد ز ناوک جگر دوز فراق 388شمارهٔ ۴۳۲: شب تیره و صبح گشته روشن زافق 389شمارهٔ ۴۳۳: ای در سر تو فتاده سودای عراق 390شمارهٔ ۴۳۴: ای ریخته از شرم کفت ابر عرق 391شمارهٔ ۴۳۵: این گنبد سبز از شفق مرجان رنگ 392شمارهٔ ۴۳۶: با جمله هنروران بکین است فلک 393شمارهٔ ۴۳۷: چون خواجه بشد چه نام باقی و چه نن ...394شمارهٔ ۴۳۸: دلدار من ار سر بفرازد چون چنگ 395شمارهٔ ۴۳۹: مائیم و می روح فزا چون دم مشک 396شمارهٔ ۴۴۰: ای پیکر تو گنج روان همه فضل 397شمارهٔ ۴۴۱: دی شاه بتان سوار اسبی چون پیل 398شمارهٔ ۴۴۲: با نیک و بد زمانه در ساز ایدل 399شمارهٔ ۴۴۳: ز ابروی تو و روی تو در ملک جمال 400شمارهٔ ۴۴۴: تا غالیه گون خال مه مهر گسل 401شمارهٔ ۴۴۵: امروز بگرما به بت مهر گسل 402شمارهٔ ۴۴۶: گفتم بجهم ز زلف جانانه بعقل 403شمارهٔ ۴۴۷: کس خلد و حجیم را ندیدست ایدل 404شمارهٔ ۴۴۸: هر غم که گذشت شد بدلها همه سهل 405شمارهٔ ۴۴۹: خواهد شدن از تن نظر جان زایل 406شمارهٔ ۴۵۰: افسوس که آفتاب عمرم بزوال 407شمارهٔ ۴۵۱: تا مردم چشم پر نمم روز وصال 408شمارهٔ ۴۵۲: هم عاشق آنروی چو مه دارم دل 409شمارهٔ ۴۵۳: در حال حیاتم ای بت مشکین خال 410شمارهٔ ۴۵۴: در پای گل از دست منه ساغر مل 411شمارهٔ ۴۵۵: در حیرتم از روی تو ایماه چکل 412شمارهٔ ۴۵۶: زیبا صنمی بناز کی آب زلال 413شمارهٔ ۴۵۷: پیوسته ز رویت ایمه مهر گسل 414شمارهٔ ۴۵۸: دریای وجود را یکی دان بمثل 415شمارهٔ ۴۵۹: علمی که ترا می نرساند بکمال 416شمارهٔ ۴۶۰: در چشم تو باشد سخنم سحر حلال 417شمارهٔ ۴۶۱: دارد صنم ماهوش زهره جمال 418شمارهٔ ۴۶۲: در خطه سبزوار دیدم امسال 419شمارهٔ ۴۶۳: روزی که دلم شدی بخوبان مایل 420شمارهٔ ۴۶۴: هر کو بحسد بسته همی دارد دل 421شمارهٔ ۴۶۵: ما بر در شکریم و قناعت همه سال 422شمارهٔ ۴۶۶: ایدل طلب گذشته امریست محال 423شمارهٔ ۴۶۷: آن بت که بقد سرو روانش گفتیم 424شمارهٔ ۴۶۸: آن سرو بلند کز غمش پست شدم 425شمارهٔ ۴۶۹: ایدل اگرت کار جهان نیست بکام 426شمارهٔ ۴۷۰: ای سرو روان بر چمن و باغ دلم 427شمارهٔ ۴۷۱: ایشاه بتان در دل و جان جات کنیم 428شمارهٔ ۴۷۲: ایدل چو نمی شکیبی از روی بتم 429شمارهٔ ۴۷۳: ایقد تو سرو جویبار چشمم 430شمارهٔ ۴۷۴: ایدوست بیا تا نفسی شاد شویم 431شمارهٔ ۴۷۵: ای بس که درینمقام دمها زده ایم 432شمارهٔ ۴۷۶: آنها که حلال زادگانند و کرام 433شمارهٔ ۴۷۷: آن کز پی وصل او بجان میپویم 434شمارهٔ ۴۷۸: ای سرو سهی قامت خوش رفتارم 435شمارهٔ ۴۷۹: ای برده سر زلف تو از جای دلم 436شمارهٔ ۴۸۰: آهو چشمی که میرباید هوشم 437شمارهٔ ۴۸۱: افتاد گره بر تن مجروح سقیم 438شمارهٔ ۴۸۲: گر عشق تو چون آب براند خونم 439شمارهٔ ۴۸۳: دلدار بیامد دو سه گامی ز پیم 440شمارهٔ ۴۸۴: هر دم غم جانان المی میدهدم 441شمارهٔ ۴۸۵: هر چند بر نهال دانش رفتم 442شمارهٔ ۴۸۶: در لهو و لعب عمر بسر برد دلم 443شمارهٔ ۴۸۷: گر دل بهوای گوهر و در ندهم 444شمارهٔ ۴۸۸: فرزند گرامی حسن ایجان و دلم 445شمارهٔ ۴۸۹: منزلگه خویش و دوستان جمله بکام 446شمارهٔ ۴۹۰: لقمان که حکیمان جهانراست امام 447شمارهٔ ۴۹۱: در هر دو جهان عاشق آن رومائیم 448شمارهٔ ۴۹۲: شطرنج هوس با صنم طنازم 449شمارهٔ ۴۹۳: تا دست در آنزلف مشوش زده ام 450شمارهٔ ۴۹۴: هر چند بود عارض تو در نظرم 451شمارهٔ ۴۹۵: عمری بهوای جاه گمراه شدیم 452شمارهٔ ۴۹۶: گر با تو بکام دل وصالی یابم 453شمارهٔ ۴۹۷: یکجرعه ز جام لبش ار نوش کنیم 454شمارهٔ ۴۹۸: فرزند اعز محمد ایجان و دلم 455شمارهٔ ۴۹۹: گر من نظری کنم بدان ماه تمام 456شمارهٔ ۵۰۰: گر سر طلبی ز من روانی بدهم 457شمارهٔ ۵۰۱: سید بود آن تن چو سیمت بینم 458شمارهٔ ۵۰۲: چندانکه درین کهنه رباطیم بهم 459شمارهٔ ۵۰۳: پیوسته اگر با می و با معشوقیم 460شمارهٔ ۵۰۴: من صحبت جانانه از ان میخواهم 461شمارهٔ ۵۰۵: با دلبر خود همیشه همدم مائیم 462شمارهٔ ۵۰۶: گفتم که من شیفته بیمار توام 463شمارهٔ ۵۰۷: گفتم که شراب ارغوانی نخورم 464شمارهٔ ۵۰۸: من سوخته دل نزد تو از خامانم 465شمارهٔ ۵۰۹: رخسار ترا ماه ختن میگویم 466شمارهٔ ۵۱۰: درد دل زار و زردی رخ دارم 467شمارهٔ ۵۱۱: ما با همه کس بر در استیناسیم 468شمارهٔ ۵۱۲: تا چند نهد برگ گلت خار دلم 469شمارهٔ ۵۱۳: دارد هوس وصل دلارام دلم 470شمارهٔ ۵۱۴: کردند بجای من بدی جمع لئام 471شمارهٔ ۵۱۵: زین پیش که سودای جنون داشت سرم 472شمارهٔ ۵۱۶: هر چند که در هستی خود مینگرم 473شمارهٔ ۵۱۷: بربود مرا پسته تو خواب از چشم 474شمارهٔ ۵۱۸: نه روح درین زمانه نی تن مائیم 475شمارهٔ ۵۱۹: در صورت اگر چه غیر اغیار نه ایم 476شمارهٔ ۵۲۰: از اهل زمانه مرد بیغم مائیم 477شمارهٔ ۵۲۱: عاشق که باو دوست بنازد مائیم 478شمارهٔ ۵۲۲: گه رنگ رخت ز عارض گل طلبیم 479شمارهٔ ۵۲۳: شد دعوی دوستی در ایام حرام 480شمارهٔ ۵۲۴: ایگل مشو از بلبل خوشگوی نهان 481شمارهٔ ۵۲۵: ایدل طلب وصل دلارام مکن 482شمارهٔ ۵۲۶: آنکس که بدو بود دلم نازستان 483شمارهٔ ۵۲۷: ای از تو جهان برون تو بیرون ز جها ...484شمارهٔ ۵۲۸: ای ابن یمین چند ز می پیمودن 485شمارهٔ ۵۲۹: ای گشته جهان ز نور رایت روشن 486شمارهٔ ۵۳۰: ای زاده خاطر من از تاب و توان 487شمارهٔ ۵۳۱: از بهر نشاط و طرب ای ابن یمین 488شمارهٔ ۵۳۲: ای عاجز از ادراک کمال تو گمان 489شمارهٔ ۵۳۳: اسبی که بمن داد امیر میران 490شمارهٔ ۵۳۴: ای گردش چرخ نیلگون تا کی ازین 491شمارهٔ ۵۳۵: آورد بر من آن نگار من از بستان 492شمارهٔ ۵۳۶: ای ترک بیار باده و در گردان 493شمارهٔ ۵۳۷: آمد خبریکه جان برون رفت ز تن 494شمارهٔ ۵۳۸: ای عادت من مهر رخت ورزیدن 495شمارهٔ ۵۳۹: ای ابن یمین مشقت کلک ببین 496شمارهٔ ۵۴۰: از عشق ویم منع نکو نیست مکن 497شمارهٔ ۵۴۱: یک لحظه خیال رویت ایدلبر من 498شمارهٔ ۵۴۲: باشد بتو دیده رهنمون دل من 499شمارهٔ ۵۴۳: چون بهر نشاط و خرمی شاه جهان 500شمارهٔ ۵۴۴: در حیرتم از قاضی احکام کهن 501شمارهٔ ۵۴۵: خوشباش که روزی رسد ای ابن یمین 502شمارهٔ ۵۴۶: هرگز دهنت ایصنم سیم سرین 503شمارهٔ ۵۴۷: یا رب بچه موجب بمن بیسر و بن 504شمارهٔ ۵۴۸: دی گفت مرا یکی که ای عهد شکن 505شمارهٔ ۵۴۹: دوری ز من ای یار پسندیده من 506شمارهٔ ۵۵۰: خواهی که شوی با طرب و عیش قرین 507شمارهٔ ۵۵۱: هستم ز خیالت ای بت سیم سرین 508شمارهٔ ۵۵۲: در وصف تو هر چند زبان گفت سخن 509شمارهٔ ۵۵۳: باد سحری دوش من و یک دو سه تن 510شمارهٔ ۵۵۴: دی بر سر خاک دوستی دلبر من 511شمارهٔ ۵۵۵: نتوان سخن از دهان تنکت گفتن 512شمارهٔ ۵۵۶: با نرگس جادوی تو گفت ابن یمین 513شمارهٔ ۵۵۷: رفتم بشما هنوز مایل دل من 514شمارهٔ ۵۵۸: گه آتش غم شعله زند در دل من 515شمارهٔ ۵۵۹: شاها چو نمیتوان گرفتن کم نان 516شمارهٔ ۵۶۰: چون زلف بنفشه را صبا داد شکن 517شمارهٔ ۵۶۱: هر چند بود کعبه اسلام کنون 518شمارهٔ ۵۶۲: گر هست کسیکه حکم او هست روان 519شمارهٔ ۵۶۳: در دیده دریا وشم آنجان جهان 520شمارهٔ ۵۶۴: خواهم در زهد را ازین پس بستن 521شمارهٔ ۵۶۵: مائیم ز جور فلک آینه گون 522شمارهٔ ۵۶۶: جان باید و نان و نان نباید بیجان 523شمارهٔ ۵۶۷: لعلت بشکر خنده همیبارد جان 524شمارهٔ ۵۶۸: چون عاقبت الامر بباید مردن 525شمارهٔ ۵۶۹: تا رفت ببرج آتشی کوکب من 526شمارهٔ ۵۷۰: یکچند چراغ آرزوها پف کن 527شمارهٔ ۵۷۱: ای مونس چشم من خیال رخ تو 528شمارهٔ ۵۷۲: ای قبله عشاق جهان ابروی تو 529شمارهٔ ۵۷۳: هم کار دلم بجان رسید از غم تو 530شمارهٔ ۵۷۴: ای صبح امید من چو شام از غم تو 531شمارهٔ ۵۷۵: نائی که سخن بود روان از لب او 532شمارهٔ ۵۷۶: ای گشته خجل زهره ز چنگ خوش تو 533شمارهٔ ۵۷۷: از دولت مخدوم جهان و فر او 534شمارهٔ ۵۷۸: دانی صنما که بر چه سانم بیتو 535شمارهٔ ۵۷۹: ای زلف ترا حلقه و خم تو بر تو 536شمارهٔ ۵۸۰: فرزند حسن ایدل و جانم با تو 537شمارهٔ ۵۸۱: ای نور دو دیده آن سزد مذهب تو 538شمارهٔ ۵۸۲: ای داده گلابرا خجالت خوی تو 539شمارهٔ ۵۸۳: تا حسن رخ تو گشت پیرایه تو 540شمارهٔ ۵۸۴: ایخنده زنان بر مه انور رخ تو 541شمارهٔ ۵۸۵: تا بر در آرزو بود منزل تو 542شمارهٔ ۵۸۶: ایدل کم این دیر کهن گیر و برو 543شمارهٔ ۵۸۷: ای مفتی شرع مکرمت خامه تو 544شمارهٔ ۵۸۸: روزیکه نبد هیچ نشان من و تو 545شمارهٔ ۵۸۹: ایدل ز سخن آنچه مرادست آن گو 546شمارهٔ ۵۹۰: ای چرخ فلک هزار فریاد از تو 547شمارهٔ ۵۹۱: ای بس که جهان باشد و ما خاک شده 548شمارهٔ ۵۹۲: ایدل تو مپندار بجانی زنده 549شمارهٔ ۵۹۳: ایمهر رخ تو جای در دل کرده 550شمارهٔ ۵۹۴: آمد بر من زلف مشوش کرده 551شمارهٔ ۵۹۵: با عشق تو عقل را پریشانی به 552شمارهٔ ۵۹۶: دائم سخن از صدق و صفا گفتن به 553شمارهٔ ۵۹۷: ای ابروی چون کمان تو پیوسته 554شمارهٔ ۵۹۸: دلدار من آنحوروش امروز بگاه 555شمارهٔ ۵۹۹: از مال تو سائلان نکاهند بده 556شمارهٔ ۶۰۰: دلدار مرا دید پریشان گشته 557شمارهٔ ۶۰۱: هر کو نظر افکند بر آن روی چو ماه 558شمارهٔ ۶۰۲: زنهار در سرای خود پیوسته 559شمارهٔ ۶۰۳: او شاه منست و من مرا ورا بنده 560شمارهٔ ۶۰۴: کو بخت که از جهان بیابم بهره 561شمارهٔ ۶۰۵: شاهی که بود نرم دل و آهسته 562شمارهٔ ۶۰۶: شاها علم عفو تو افراشته به 563شمارهٔ ۶۰۷: تا داد بکدخدای دادار بچه 564شمارهٔ ۶۰۸: در عالم تحقیق کسی یابد راه 565شمارهٔ ۶۰۹: رویت که بر اوست مظهر لطف اله 566شمارهٔ ۶۱۰: ای خجلت ماه ختنی جان منی 567شمارهٔ ۶۱۱: ای دور شب فراق آخر بسر آی 568شمارهٔ ۶۱۲: ایدل ز جهان جان بسلامت بردی 569شمارهٔ ۶۱۳: ای بر چمن باغ هنر سرو سهی 570شمارهٔ ۶۱۴: آمد بعیادت برم آنسر و سهی 571شمارهٔ ۶۱۵: ایخواجه توئی انک چو تو گرم روی 572شمارهٔ ۶۱۶: ای جود ترا حاتم طی گشته رهی 573شمارهٔ ۶۱۷: آن بت که بود رخش بهارو باغی 574شمارهٔ ۶۱۸: ای جسته دوا از در هر بیماری 575شمارهٔ ۶۱۹: ایدل ز پی حطام دنیای دنی 576شمارهٔ ۶۲۰: از عمر ترا امید بر خور داری 577شمارهٔ ۶۲۱: ایگوهر پاک از کدامین کانی 578شمارهٔ ۶۲۲: در صورت ما جمال خود می بینی 579شمارهٔ ۶۲۳: از حال من آگهی تو ای بار خدای 580شمارهٔ ۶۲۴: آن نور که کونین بیاراست توئی 581شمارهٔ ۶۲۵: از درد دلم اکر خبر داشته ئی 582شمارهٔ ۶۲۶: آمد ز چمن باد صبا مشکین بوی 583شمارهٔ ۶۲۷: ایدل اگر آشفته یک یار شدی 584شمارهٔ ۶۲۸: از آبحیات سبزه انگیخته ئی 585شمارهٔ ۶۲۹: ای بلبل گلشن فصاحت که توئی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ