به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

ابن یمین

ابن یمینرباعی هاشمارهٔ ۱۳: تا بر تن آزرده تب افتاد مرا

1910عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

تا بر تن آزرده تب افتاد مرا
یکروز نکرد هیچکس یاد مرا
تا من بزیم ثناء تب گویم از آنک
تب بود که پشت گرمیی داد مرا

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۲: گل را بسحر نظر ربا کرد صبا 2شمارهٔ ۱۳: تا بر تن آزرده تب افتاد مرا 3شمارهٔ ۱۴: یا رب ز خرد مدار محروم مرا 4شمارهٔ ۱۵: در وی زده ایم دست او داند و ما 5شمارهٔ ۱۶: نائی که جمال دلستانست او را 6شمارهٔ ۱۷: گفتم صنما غم رهی نیست ترا 7شمارهٔ ۱۸: حسنت که بر او روح نظر داشت مرا 8شمارهٔ ۱۹: گل دید صفای آنرخ نیکو را 9شمارهٔ ۲۰: دلدار همیگفت من محزون را 10شمارهٔ ۲۱: خاتون جهان جهانملک خاتون را 11شمارهٔ ۲۲: برخیز اگر دسترسی هست ترا 12شمارهٔ ۲۳: در فتنه این و آن میفکن خود را 13شمارهٔ ۲۴: دل شد سیه از سپیدی برف مرا 14شمارهٔ ۲۵: گر قصد کند بصد ضرر روی مرا 15شمارهٔ ۲۶: من بنده نکو شناسم احوال ترا 16شمارهٔ ۲۷: دارم هوس لعل تو ایدر خوشاب 17شمارهٔ ۲۸: کردی دلم ایماه دل افروز کباب 18شمارهٔ ۲۹: بر خاک فتاده رند کی مست و خراب 19شمارهٔ ۳۰: معشوقه چو بامداد برخاست ز خواب 20شمارهٔ ۳۱: گر میطلبی گوهر اسرار طلب 21شمارهٔ ۳۲: دی ترک پری پیکر من مست خراب 22شمارهٔ ۳۳: دل ز آتش هجرانت کبابست کباب 23شمارهٔ ۳۴: هر گه که ببینیم رخ سیراب شهاب 24شمارهٔ ۳۵: ما از می نابیم چنین گشته خراب 25شمارهٔ ۳۶: ای باد سحر گهی بصد جهد و شتاب 26شمارهٔ ۳۷: ای گشته دلم ز آتش هجر تو کباب 27شمارهٔ ۳۸: ای ز آتش سودات دل اندر تب و تاب 28شمارهٔ ۳۹: ای طاهر اسحق بیا و در یاب 29شمارهٔ ۴۰: ای دل ز جهان بجز حقایق مطلب 30شمارهٔ ۴۱: اسبی که قضا در پی او وقت شتاب 31شمارهٔ ۴۲: آمد ز خرابات بتم مست و خراب 32شمارهٔ ۴۳: جان برخی آنروز که آن در خوشاب 33شمارهٔ ۴۴: بگذار که تا بوسمت ای جانان لب 34شمارهٔ ۴۵: سیمین ز نخست آن تویا شیرین سیب 35شمارهٔ ۴۶: گفتم که شنیدم که ترا زحمت تب 36شمارهٔ ۴۷: در هجر بسی مکوش ای در خوشاب 37شمارهٔ ۴۸: ای بس که دلم در پی تحقیق شتافت 38شمارهٔ ۴۹: افسوس که عمر من ز هفتاد گذشت 39شمارهٔ ۵۰: ایدل اگر اعتقاد تو هست درست 40شمارهٔ ۵۱: افسوس که موسم جوانی بگذشت 41شمارهٔ ۵۲: ای کرده هوای مال نا پروایت 42شمارهٔ ۵۳: ایدل غم این عالم فانی هیچست 43شمارهٔ ۵۴: ای دل چو نعیم این جهانی شدنی است 44شمارهٔ ۵۵: ایدل همه عمرت این تبهکاری چیست 45شمارهٔ ۵۶: ایدل اگر آسایش جانت هوس است 46شمارهٔ ۵۷: افسوس که رفت عمر و حاصل هیچ است 47شمارهٔ ۵۸: آنکس که دلم بدو تولا کردست 48شمارهٔ ۵۹: ایعشوه دهان ترک شما کردم و رفت 49شمارهٔ ۶۰: از حکم ازل بهیچ رو مهرب نیست 50شمارهٔ ۶۱: ایدل بدو نیک اینجهانی هیچست 51شمارهٔ ۶۲: از تاب جگر دوش روانم میسوخت 52شمارهٔ ۶۳: امروز کسی که شهره در شیر دلیست 53شمارهٔ ۶۴: آن سرو سهی که جاش در چشم منست 54شمارهٔ ۶۵: از کوی تو با دل حزین باید رفت 55شمارهٔ ۶۶: انسبزه که گرد چشمه نوش تو خاست 56شمارهٔ ۶۷: آن بت که حدیث دلبری قصه اوست 57شمارهٔ ۶۸: آن زخم که بر چهره جانان منست 58شمارهٔ ۶۹: ایمظهر الطاف لطیفیت خوشست 59شمارهٔ ۷۰: ان روی چو افتاب در چشم منست 60شمارهٔ ۷۱: ایسرور عهد هر که شمشیر تو بست 61شمارهٔ ۷۲: از راحت روزگار جز نامی نیست 62شمارهٔ ۷۳: این برشده دولاب که گردد پیوست 63شمارهٔ ۷۴: از روی تو با برگ سمن فرقی نیست 64شمارهٔ ۷۵: ای آمده از جهان گزینم رویت 65شمارهٔ ۷۶: ای کرده در آفاق روان جود توصیت 66شمارهٔ ۷۷: آویختم ایجان دلکی در کویت 67شمارهٔ ۷۸: انسان نه بدینصورت و شکل انسانست 68شمارهٔ ۷۹: آن بت که سروردل و نور بصرست 69شمارهٔ ۸۰: آنکس که جهان زوست جهان خود همه اوس ...70شمارهٔ ۸۱: انکس که ازوست نیش نوشم هم ازوست 71شمارهٔ ۸۲: ایدل طلب دوست گرت عادت و خوست 72شمارهٔ ۸۳: ایدل طلب کار جهان چیزی نیست 73شمارهٔ ۸۴: آنم که فلک بنده مطواع منست 74شمارهٔ ۸۵: ایخواجه اگر سپهر دون برکشدت 75شمارهٔ ۸۶: آنمه سوی ما چون نظر سعد نداشت 76شمارهٔ ۸۷: ای لعل لبت مایه ده آبحیات 77شمارهٔ ۸۸: از لاله تر روی تو خوش رنگترست 78شمارهٔ ۸۹: ایدوست سر و پای فلک پیدا نیست 79شمارهٔ ۹۰: آنرا که دل از عشق تو کور و کر نیست 80شمارهٔ ۹۱: ایگل خجل از عارض چون نسترنت 81شمارهٔ ۹۲: ای رنگرز این خوی بدت ننگی نیست 82شمارهٔ ۹۳: ای سرمه چشم بنده خاک کویت 83شمارهٔ ۹۴: از بس که دلم با سر زلف تو نشست 84شمارهٔ ۹۵: رخسار تو آئینه دیرینه ماست 85شمارهٔ ۹۶: بیروی تو دل صبور گردد هیهات 86شمارهٔ ۹۷: بر عارض آن بت که توان تن ازوست 87شمارهٔ ۹۸: بر اوج فلک دوش چو خورشید بگشت 88شمارهٔ ۹۹: بیزحمت مشاطه رخت همچو مهست 89شمارهٔ ۱۰۰: بیوصل تو کار دل قوی با خلل است 90شمارهٔ ۱۰۱: بی خنده آن پسته شکر شکنت 91شمارهٔ ۱۰۲: با روی چو روزت بقمر حاجت نیست 92شمارهٔ ۱۰۳: بر من صنما جور تو امروزی نیست 93شمارهٔ ۱۰۴: گر حرص زیر دست و طمع زیر پای تست 94شمارهٔ ۱۰۵: دردا که گل و موسم گلزار گذشت 95شمارهٔ ۱۰۶: بیچاره دلم چو محرم راز نیافت 96شمارهٔ ۱۰۷: بگذشت حیات آنکه دلشاد بزیست 97شمارهٔ ۱۰۸: باشه که بخوبی رخش افزون ز مهست 98شمارهٔ ۱۰۹: بر چشم و دلم زغم نمی نیست که نیست 99شمارهٔ ۱۱۰: تا از چمن آن سرو خرامان بگذشت 100شمارهٔ ۱۱۱: تا سقف سپهر نیل پیکر بر پاست 101شمارهٔ ۱۱۲: تا یار بحج رفت ز ما ببریدست 102شمارهٔ ۱۱۳: تا بر مه تابانش ز عنبر قوس است 103شمارهٔ ۱۱۴: تن در غمش از هلال باریکترست 104شمارهٔ ۱۱۵: تا دیده من دید زهر خوبترت 105شمارهٔ ۱۱۶: تا آبله رخ بر رخ دلدار ز دست 106شمارهٔ ۱۱۷: تا چند کشم صد ضرر از چشم خوشت 107شمارهٔ ۱۱۸: تا رست بگرد شکرت شاخ نبات 108شمارهٔ ۱۱۹: تا روی ترا بدیدم ایعشوه پرست 109شمارهٔ ۱۲۰: تا بسته نگردد بکل ابواب حیات 110شمارهٔ ۱۲۱: برخیز سحرگه ای صبا چابک و چست 111شمارهٔ ۱۲۲: چون آکهیی نبینم از توحیدت 112شمارهٔ ۱۲۳: چون تعبیه جهانیان بسیارست 113شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته نشان عاشقان بد نامیست 114شمارهٔ ۱۲۵: در روضه توحید اگر بارت نیست 115شمارهٔ ۱۲۶: گر دور فلک تابع فرمان تو نیست 116شمارهٔ ۱۲۷: سردار جهان خواجه که آئینش سخاست 117شمارهٔ ۱۲۸: شاها ز تو کار عالمی سامان یافت 118شمارهٔ ۱۲۹: دل شد ز پی وصل دلارام ز دست 119شمارهٔ ۱۳۰: رنگ تو بتازگی ز گلنار بهست 120شمارهٔ ۱۳۱: شیرین پسرا عزم حجازت ز چه خاست 121شمارهٔ ۱۳۲: نقش عیادت ار چه بصورت عبادتست 122شمارهٔ ۱۳۳: در کارگه وجود هر نقش که هست 123شمارهٔ ۱۳۴: گفتم نخورم باده که کاری نه نکوست 124شمارهٔ ۱۳۵: در وحدت کاینات آنرا که شکیست 125شمارهٔ ۱۳۶: هر کو بسعادتی رسد روزی بیست 126شمارهٔ ۱۳۷: گر هر چه کند بنده بتقدیر خداست 127شمارهٔ ۱۳۸: در راه یقین مرد درنگی هیچست 128شمارهٔ ۱۳۹: مائیم و می ناب و بتی خوب سرشت 129شمارهٔ ۱۴۰: هر کو دهنت ای بت جانی دیدست 130شمارهٔ ۱۴۱: حاصل چه از این که صورت خواجه نکوس ...131شمارهٔ ۱۴۲: می از شر و شور و عربده خالی نیست 132شمارهٔ ۱۴۳: سید پسرا روی تو ماه ختن است 133شمارهٔ ۱۴۴: دیوانه دلم که میل طبعش بهواست 134شمارهٔ ۱۴۵: چون باد صبا غنچه گلرا بشکافت 135شمارهٔ ۱۴۶: در خاطرم این لطیف مصراع گذشت 136شمارهٔ ۱۴۷: صاحب نظری خوش سخنی فرمودست 137شمارهٔ ۱۴۸: هر چیز که در ازل بدان فرمان نیست 138شمارهٔ ۱۴۹: دی گفت یکی که داشت با من دل راست 139شمارهٔ ۱۵۰: گردون که سوی سفله و دونش نظرست 140شمارهٔ ۱۵۱: هر روز ترا بمن گمانی دگرست 141شمارهٔ ۱۵۲: گفتم دل من گر چه که غرق خونست 142شمارهٔ ۱۵۳: در عهد تو گلزار ثنا مدروس است 143شمارهٔ ۱۵۴: سلطان گل ار چه با بسی برگ و نواست 144شمارهٔ ۱۵۵: گیرم که بصد رسید عمریکه تر است 145شمارهٔ ۱۵۶: خوش باش دمی که زندگانی باقیست 146شمارهٔ ۱۵۷: در روضه جان تاره نباتی خضرست 147شمارهٔ ۱۵۸: دی ابن یمین صبحدمی جام بدست 148شمارهٔ ۱۵۹: دل شاد بروی دلستان خضرست 149شمارهٔ ۱۶۰: زلف تو که سرگشته بکردار منست 150شمارهٔ ۱۶۱: رفتی و شکیب از دل عشاق برفت 151شمارهٔ ۱۶۲: هر حادثه ئی که آمد از نرم و درشت 152شمارهٔ ۱۶۳: یک غم نبود کز تو نصیب ما نیست 153شمارهٔ ۱۶۴: عشاق ترا امید بهر وزی نیست 154شمارهٔ ۱۶۵: نیلوفر تر بر سر آبت چه خوشست 155شمارهٔ ۱۶۶: گل کز زرسا و خرده ئی چند اندوخت 156شمارهٔ ۱۶۷: روی تو و ماه آسمان هر دو یکیست 157شمارهٔ ۱۶۸: عشق لب و دندان چو لعل و گهرت 158شمارهٔ ۱۶۹: گر کار تو نیکست بتدبیر تو نیست 159شمارهٔ ۱۷۰: چون چشم خوشت نرگس اگر رنجورست 160شمارهٔ ۱۷۱: لعلت صدفی پر گهر مخزونست 161شمارهٔ ۱۷۲: در باغ جمالت ای بت عشوه پرست 162شمارهٔ ۱۷۳: جانا لب میگون تو روح ما نیست 163شمارهٔ ۱۷۴: راحت ز طبیعت جهان مهجورست 164شمارهٔ ۱۷۵: هر کس که ره و رسم جهان نیک شناخت 165شمارهٔ ۱۷۶: جانرا بزر ارنگه توانستی داشت 166شمارهٔ ۱۷۷: کس تیغ چو پهلوان ایران نزدست 167شمارهٔ ۱۷۸: معنیت چو آنجا بگذارد صورت 168شمارهٔ ۱۷۹: در پای دلت گر ز هوس خاری نیست 169شمارهٔ ۱۸۰: هر ذره که موجود شد از مغز و ز پوس ...170شمارهٔ ۱۸۱: وقت طرب و مستی هشیارانست 171شمارهٔ ۱۸۲: هر کس که از این عالم فانی بگذشت 172شمارهٔ ۱۸۳: خرم دل آنک بر صبوحی آموخت 173شمارهٔ ۱۸۴: چون از نظرم سرو سمنبر بگذشت 174شمارهٔ ۱۸۵: جانا رخ تو ماه زر افشان منست 175شمارهٔ ۱۸۶: چشم تو بساحری ز هاروت بهست 176شمارهٔ ۱۸۷: در عشق تو کر سر بنهم باکی نیست 177شمارهٔ ۱۸۸: زلفت صنما مایه ده مشک خطاست 178شمارهٔ ۱۸۹: من رفتم و یادگار جانم بر تست 179شمارهٔ ۱۹۰: هستم صنما ز مهر روی چو مهت 180شمارهٔ ۱۹۱: جان برخی آن پسته شکر شکنت 181شمارهٔ ۱۹۲: وصف قدوخد گر طلبد کس ز منت 182شمارهٔ ۱۹۳: دل بسته آن طره عنبر شکنست 183شمارهٔ ۱۹۴: ما انفس و افاق بدیدیم و گذشت 184شمارهٔ ۱۹۵: دل در سر زلفین بتان نتوان بست 185شمارهٔ ۱۹۶: دی خسرو سیاره چو با شام نشست 186شمارهٔ ۱۹۷: گفتم صنما گر چه رخت همچو مهست 187شمارهٔ ۱۹۸: با ما غضب حیدری از حد بگذشت 188شمارهٔ ۱۹۹: قدت ز صنوبری که برخاست بهست 189شمارهٔ ۲۰۰: خطی که ز رویت ای پریوش برخاست 190شمارهٔ ۲۰۱: گفتم که چرا از شکرت رست نبات 191شمارهٔ ۲۰۲: زلف تو که بس تعبیه ساز افتادست 192شمارهٔ ۲۰۳: من کز سر جان بسوی تو خواهم خاست 193شمارهٔ ۲۰۴: نی دیده به از تو هیچ یاری دیدست 194شمارهٔ ۲۰۵: خطی که ز روی آن سمنبر برخاست 195شمارهٔ ۲۰۶: کس همچو من ار گهر توانستی سفت 196شمارهٔ ۲۰۷: شاه عادل چون بکام دل ببزم می نشست 197شمارهٔ ۲۰۸: ای بخت جوان بیاو در ساغر پیچ 198شمارهٔ ۲۰۹: ای دیده دلم از تو زیانها بر هیچ 199شمارهٔ ۲۱۰: هر زن که ز عشقبازی آری بنکاح 200شمارهٔ ۲۱۱: ای شکر گفتار تو سرمایه روح 201شمارهٔ ۲۱۲: جان تازه کند لعل در افشان ز قدح 202شمارهٔ ۲۱۳: ای گشته خجل ز انرخ گلگون گل سرخ 203شمارهٔ ۲۱۴: ای بنده بالای تو سرو آزاد 204شمارهٔ ۲۱۵: این چرخ سراسیمه بیفایده گرد 205شمارهٔ ۲۱۶: آن بت که بر او غیرت مه می باشد 206شمارهٔ ۲۱۷: آن بت که دمی جفا فراموش نکرد 207شمارهٔ ۲۱۸: آنرا که دماغ و عقل باهش باشد 208شمارهٔ ۲۱۹: اسباب سعادات مرا مجتمع اند 209شمارهٔ ۲۲۰: آنها که چو شانه بر سران میتازند 210شمارهٔ ۲۲۱: آن سبزه که گرد لعل کانی گردد 211شمارهٔ ۲۲۲: آن دل که بر او مهر تو تابان باشد 212شمارهٔ ۲۲۳: اسبی که مرا میر شرفشه بخشید 213شمارهٔ ۲۲۴: اجرام فلک دور بکام تو کنند 214شمارهٔ ۲۲۵: از بهر جهان غم مخور ای نادان مرد 215شمارهٔ ۲۲۶: الچی ز من ار نرد پیاپی ببرد 216شمارهٔ ۲۲۷: آنرا که زر و سیم بد ار زیز نماند 217شمارهٔ ۲۲۸: ایدل چه کنی طرب که فانی باشد 218شمارهٔ ۲۲۹: آنکس که همای همتش پر دارد 219شمارهٔ ۲۳۰: ایدل ز کست گر چه نوائی نرسید 220شمارهٔ ۲۳۱: آن بت که بحسن بیمثالش گفتند 221شمارهٔ ۲۳۲: آنها که درین رباط بی بنیادند 222شمارهٔ ۲۳۳: از سبزه چو گل خورد گکی چند نمود 223شمارهٔ ۲۳۴: آورد خط آن نگار تا بنماید 224شمارهٔ ۲۳۵: ایخواجه علی توئی جهان همه جود 225شمارهٔ ۲۳۶: از دست تو گر زهر خورم نوش شود 226شمارهٔ ۲۳۷: ایدل اگرت کار موافق نبود 227شمارهٔ ۲۳۸: ایدل فلکت گر چه زبون میدارد 228شمارهٔ ۲۳۹: بر آتش غم بکام دل روزی چند 229شمارهٔ ۲۴۰: باد از رخ گل چو برقع نازکشاد 230شمارهٔ ۲۴۱: بودند جهاندار بسی خسرو و گرد 231شمارهٔ ۲۴۲: بنگر که صبا باز چه نیرنگ آورد 232شمارهٔ ۲۴۳: بر خوان خود ار زهر گیا باید خورد 233شمارهٔ ۲۴۴: تا در دل من مهر تو مهوش باشد 234شمارهٔ ۲۴۵: تا جیب تو بهر ماه مطلع کردند 235شمارهٔ ۲۴۶: تا در سرم ای رشک پری چشم بود 236شمارهٔ ۲۴۷: تا در تن من هیچ رگ و پی باشد 237شمارهٔ ۲۴۸: تا مرغ روانت در قفس خواهد بود 238شمارهٔ ۲۴۹: تا دست من از وصل تو کوتاه بود 239شمارهٔ ۲۵۰: تا دل غم آنجان جهان خواهد خورد 240شمارهٔ ۲۵۱: تا یوسف عهد را بچاه افکندند 241شمارهٔ ۲۵۲: تا بسته صحبت کسی خواهی بود 242شمارهٔ ۲۵۳: تا ماتم فرزند علی گشت پدید 243شمارهٔ ۲۵۴: تا قدر بلند آسمان پست شود 244شمارهٔ ۲۵۵: تا ابن یمین از این جهان می نرود 245شمارهٔ ۲۵۶: تا خوی بد یار دگر سان نشود 246شمارهٔ ۲۵۷: تا چرخ و فلک مدار بنیاد نهاد 247شمارهٔ ۲۵۸: چون شب رقم از غالیه بر روز کشید 248شمارهٔ ۲۵۹: انکس که ز عاشقان نشانی دارد 249شمارهٔ ۲۶۰: چون اشکم ازینچشم چو جیحون بچکد 250شمارهٔ ۲۶۱: چون نرکس تو غمزه جادو بگشود 251شمارهٔ ۲۶۲: چون جیش حبش گرد رخش صف میزد 252شمارهٔ ۲۶۳: چون گشت زمین از سپه برف سفید 253شمارهٔ ۲۶۴: چون نرگست آغازه بدمستی کرد 254شمارهٔ ۲۶۵: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 255شمارهٔ ۲۶۶: چشمم چو بر آن رسته دندان افتاد 256شمارهٔ ۲۶۷: چون سرو سهی قد تو پیراسته شد 257شمارهٔ ۲۶۸: خورشید نماز شام چون روی تو دید 258شمارهٔ ۲۶۹: خوش باش که جز تو دگری نیست پدید 259شمارهٔ ۲۷۰: خطش رقم غالیه بر ماه کشید 260شمارهٔ ۲۷۱: خصمت که عناد با تو آغاز کند 261شمارهٔ ۲۷۲: خوشتر ز لب آن بت چین نوش که دید 262شمارهٔ ۲۷۳: دل خون شد و فریادرسی راست نکرد 263شمارهٔ ۲۷۴: در هجر تو از من اثر وعین نماند 264شمارهٔ ۲۷۵: در حال که جانان برم آید برود 265شمارهٔ ۲۷۶: دلبر شب دوش چون ز رخ پرده گشود 266شمارهٔ ۲۷۷: دلبر بجفا ممتحنم میدارد 267شمارهٔ ۲۷۸: روشن شود آنرا که هدایت باشد 268شمارهٔ ۲۷۹: پندم بشنو که هر که این پند شنود 269شمارهٔ ۲۸۰: ز اندیشه هر چه وصف مالی دارد 270شمارهٔ ۲۸۱: شاها ز منت گر چه نمیآید یاد 271شمارهٔ ۲۸۲: گردون نفسی بکار من دور نکرد 272شمارهٔ ۲۸۳: گر دلبر ما غمخور ما خواهد بود 273شمارهٔ ۲۸۴: گر دوست بکام در کنارم باشد 274شمارهٔ ۲۸۵: عاقل سخن ار چه پیش محرم گوید 275شمارهٔ ۲۸۶: مردم نکند روزی خود بیش بجهد 276شمارهٔ ۲۸۷: هر چند که فرزند بسامان باشد 277شمارهٔ ۲۸۸: ما را فلک از دوست اگر دور افکند 278شمارهٔ ۲۸۹: هر کو بجهان بجز خوشی نگزیند 279شمارهٔ ۲۹۰: وقتیکه یلان برند بر کنده حسد 280شمارهٔ ۲۹۱: در کان کرم فضه وارزیز نماند 281شمارهٔ ۲۹۲: گفتند که خرمی در افاق نماند 282شمارهٔ ۲۹۳: هرگز فلکم زیاد می نگذارد 283شمارهٔ ۲۹۴: رویت که در او دیده صفای جان دید 284شمارهٔ ۲۹۵: هرگز بمراد من فلک دور نکرد 285شمارهٔ ۲۹۶: نفسیست مرا که تشنگیش ار بکشد 286شمارهٔ ۲۹۷: یارم چو بباغ وصل خود بار نداد 287شمارهٔ ۲۹۸: شب نیست که دور از تو دلم خون نشود 288شمارهٔ ۲۹۹: هر کو ز هوا در آتش می افتاد 289شمارهٔ ۳۰۰: محمود طبیب چون بطب دست گشود 290شمارهٔ ۳۰۱: گفتند که از برگ گلش خار دمید 291شمارهٔ ۳۰۲: در ابر فنا ماه چگل پنهان شد 292شمارهٔ ۳۰۳: هر فتنه که بر سرم کنون میاید 293شمارهٔ ۳۰۴: گفت آنکه مرا دید ز طاعات بعید 294شمارهٔ ۳۰۵: ملهم چو نعیم این جهان فانی دید 295شمارهٔ ۳۰۶: هر کس که نصیحت بر او خوار بود 296شمارهٔ ۳۰۷: هر کو در جود و مکرمت بسته بود 297شمارهٔ ۳۰۸: شادانکه دلش بغور کاری بیناد 298شمارهٔ ۳۰۹: دانی بچه ماند ای بت حور نژاد 299شمارهٔ ۳۱۰: گفتم بتو هیچ آگهی میاید 300شمارهٔ ۳۱۱: زلفت که دلم بسته بموئی دارد 301شمارهٔ ۳۱۲: گفتم بدل ار چه وقت گفتار نبود 302شمارهٔ ۳۱۳: گل از پی خرده ئی که از خرقه نمود 303شمارهٔ ۳۱۴: رفتند و رویم و هر که آید برود 304شمارهٔ ۳۱۵: نیک و بد این جهان فانی گذرد 305شمارهٔ ۳۱۶: زان پیش که این گنبد دوار نبود 306شمارهٔ ۳۱۷: شادانکه غم زمانه بر دل ننهاد 307شمارهٔ ۳۱۸: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود 308شمارهٔ ۳۱۹: هر کو بخرد نیک ز بد بشناسند 309شمارهٔ ۳۲۰: زیور همه بر سرو سمنبر زیبد 310شمارهٔ ۳۲۱: شب نیست که اشک من بقلزم نرسد 311شمارهٔ ۳۲۲: یا رب چو رهی در تو و خود مینگرد 312شمارهٔ ۳۲۳: روزی که ز تن قطع کند جان پیوند 313شمارهٔ ۳۲۴: هر نقش که از پرده فلک بنماید 314شمارهٔ ۳۲۵: هر دل که هوای آشنائی دارد 315شمارهٔ ۳۲۶: در خانه اگر متاع دنیا باشد 316شمارهٔ ۳۲۷: روی چو مهت رشک پری میگردد 317شمارهٔ ۳۲۸: زلف تو که بازی مجازی نکند 318شمارهٔ ۳۲۹: دل باز هوای آشنائی دارد 319شمارهٔ ۳۳۰: گویند هنر مایه اقبال بود 320شمارهٔ ۳۳۱: یاری بگزین کز تو جدائی نکند 321شمارهٔ ۳۳۲: صد ره دلم ار مهر از و برگیرد 322شمارهٔ ۳۳۳: فریاد مرا ز خامه قیر اندود 323شمارهٔ ۳۳۴: در عالم توحید کسی راه برد 324شمارهٔ ۳۳۵: نو مذهبگان که بی یقینی چندند 325شمارهٔ ۳۳۶: هر چند که دخت رز طرب افزاید 326شمارهٔ ۳۳۷: هر شاه و گدا که رخ نماید برود 327شمارهٔ ۳۳۸: ز آوردن خلق سوی صحرای وجود 328شمارهٔ ۳۳۹: رویت که ازو ماه خجل سار شود 329شمارهٔ ۳۴۰: هر کو ز طریقه ددی دور بود 330شمارهٔ ۳۴۱: گر جان من اندر سر او خواهد شد 331شمارهٔ ۳۴۲: هر تن که خدای را بجانی ارزد 332شمارهٔ ۳۴۳: هرچ آن هنر جمله بزرگان باشد 333شمارهٔ ۳۴۴: شبها دل من بسا که عیاری کرد 334شمارهٔ ۳۴۵: هر چند که عمرم نه بسامان گذرد 335شمارهٔ ۳۴۶: هم سهم سعادت بهدف باز رسید 336شمارهٔ ۳۴۷: هر چیز کزو هستی تو پیدا شد 337شمارهٔ ۳۴۸: غریب اگر چه وزیر شه جهان باشد 338شمارهٔ ۳۴۹: خواهی که خدا کار نکو با تو کند 339شمارهٔ ۳۵۰: ای از گل تر روی تو آراسته تر 340شمارهٔ ۳۵۱: ای گردنم از ساعد تو طوق پذیر 341شمارهٔ ۳۵۲: آمد سخنم بلطف چون جانش دار 342شمارهٔ ۳۵۳: از بس که رسید از رخ و از غمزه یار 343شمارهٔ ۳۵۴: از حق بود انچ هست بر مومن و گبر 344شمارهٔ ۳۵۵: ایدل غم نا آمده زنهار مخور 345شمارهٔ ۳۵۶: ایدل اگرت مال شد از دست بدر 346شمارهٔ ۳۵۷: ای از فلکت سهم سعادت شده تیر 347شمارهٔ ۳۵۸: از خنده رعد و گریه ابر بهار 348شمارهٔ ۳۵۹: ایساقی شکر لب طوطی گفتار 349شمارهٔ ۳۶۰: انکس که لبت کرد بشنگرف نگار 350شمارهٔ ۳۶۱: بنگر بفروغ شمع وانطلعت و چهر 351شمارهٔ ۳۶۲: من برکشم این پیرهن زهد ز سر 352شمارهٔ ۳۶۳: چون چشم گشاد نرگس از خواب خمار 353شمارهٔ ۳۶۴: هنگام سپیده دم گل سیب نگر 354شمارهٔ ۳۶۵: چون یافت تن از خلعت شه زینت و فر 355شمارهٔ ۳۶۶: هنگام بهارست بتا باده بیار 356شمارهٔ ۳۶۷: جز لعل لبت که در سخن سفت گهر 357شمارهٔ ۳۶۸: هر چند که پیریم و ضعیفیم و نزار 358شمارهٔ ۳۶۹: تدبیر تو چون باز ندارد تقدیر 359شمارهٔ ۳۷۰: اینهم بشنو ای پسر نیک اختر 360شمارهٔ ۳۷۱: ما تشنه لبانیم می ناب بیار 361شمارهٔ ۳۷۲: در هجر تو از آه من و خون جگر 362شمارهٔ ۳۷۳: گلدسته برخسار تو چون کرد نظر 363شمارهٔ ۳۷۴: داود نبی چو برگشادی اسرار 364شمارهٔ ۳۷۵: روزی بخوشی اگر توان برد بسر 365شمارهٔ ۳۷۶: دلرا سر شعر و شاعری نیست دگر 366شمارهٔ ۳۷۷: گفتتد مرا که بر ابوبکر و عمر 367شمارهٔ ۳۷۸: سردار جهان امیر حاجی دلیر 368شمارهٔ ۳۷۹: فرزند اعز محمد ای کان هنر 369شمارهٔ ۳۸۰: فرزند اعز محمد ای جان پدر 370شمارهٔ ۳۸۱: هر کو ز فریب اهرمن باشد دور 371شمارهٔ ۳۸۲: هم بیخوشی خمر توان برد بسر 372شمارهٔ ۳۸۳: از دل غم روزگار بر دارد زر 373شمارهٔ ۳۸۴: ای زلف و رخت هر دو بهم چون شب و ر ...374شمارهٔ ۳۸۵: آن بت که نکرده ام غمش فاش هنوز 375شمارهٔ ۳۸۶: در عشق من و تو هر دو ایمایه ناز 376شمارهٔ ۳۸۷: تا کرد در جود کف راد تو باز 377شمارهٔ ۳۸۸: گفتیم بدانماه کلهدوز امروز 378شمارهٔ ۳۸۹: در جستن دوستی که باشد دمساز 379شمارهٔ ۳۹۰: پروانه صفت در آتشم زاندم باز 380شمارهٔ ۳۹۱: رفتند و ز رفتگان یکی نامد باز 381شمارهٔ ۳۹۲: دادم بتو دل بوی تو نشنیده هنوز 382شمارهٔ ۳۹۳: یا رب تو جمال آن مه مهر انگیز 383شمارهٔ ۳۹۴: با خوش پسری بحسن چونشمع طراز 384شمارهٔ ۳۹۵: ای یاد تو مونس روان همه کس 385شمارهٔ ۳۹۶: بگرفتمش آن زلف پر از تاب بترس 386شمارهٔ ۳۹۷: لعل تو که آفرینش گوید همه کس 387شمارهٔ ۳۹۸: دارم هوس وصل تو چندانکه مپرس 388شمارهٔ ۳۹۹: خواهی که شوی ای بصفت خیر الناس 389شمارهٔ ۴۰۰: ما با رخ و زلفین تو بی ترس و هراس 390شمارهٔ ۴۰۱: ناکس نشود بدون نوازی تو کس 391شمارهٔ ۴۰۲: ای مونس غم قصه غمخواران پرس 392شمارهٔ ۴۰۳: ای پیک چو نامه ام نهی در دستش 393شمارهٔ ۴۰۴: خصم تو که بر سنان باد سرش 394شمارهٔ ۴۰۵: ای پسته شیرینت شکر خائی خوش 395شمارهٔ ۴۰۶: ای همچو شکر پسته شیرین تو خوش 396شمارهٔ ۴۰۷: هان ابن یمین ز کار آگه میباش 397شمارهٔ ۴۰۸: خواهی که ترا هیچ بدی ناید پیش 398شمارهٔ ۴۰۹: ایدل اگرت هست سر دلبر خویش 399شمارهٔ ۴۱۰: آن بت که رخی بود ز مه خوبترش 400شمارهٔ ۴۱۱: زهریست فراقت که دلم میچشدش 401شمارهٔ ۴۱۲: ای زلف دلاویز تو بر روی تو خوش 402شمارهٔ ۴۱۳: پیوسته از آن مصحف قرآن در پیش 403شمارهٔ ۴۱۴: دهقان بچه ئی داد می نابم دوش 404شمارهٔ ۴۱۵: آن بت که دلم شیفته شد بر چشمش 405شمارهٔ ۴۱۶: تا از گل سیراب تو بر رست حشیش 406شمارهٔ ۴۱۷: بیا ای ساقی مهوش بیار آن آب چون آ ...407شمارهٔ ۴۱۸: استاد حسین ای بصفا همچو سروش 408شمارهٔ ۴۱۹: گر خوش گذرانی گذرد عمر تو خوش 409شمارهٔ ۴۲۰: آنکس که مهیا بودش وجه معاش 410شمارهٔ ۴۲۱: روزیکه بود صحت و اسباب معاش 411شمارهٔ ۴۲۲: اینخطه اگر چه هست با نزهت و روض 412شمارهٔ ۴۲۳: ایروی دلارای تو رخشنده چو شمع 413شمارهٔ ۴۲۴: آنخواجه که دارد کف دربار چو میغ 414شمارهٔ ۴۲۵: چون آتش و آب گر نشستی در میغ 415شمارهٔ ۴۲۶: از کوی تو دلفکار رفتیم دریغ 416شمارهٔ ۴۲۷: ای حکم ترا مطیع از قاف بقاف 417شمارهٔ ۴۲۸: بگذر بچمن موسم گل جام بکف 418شمارهٔ ۴۲۹: روی تو فروغ آفتابست بلطف 419شمارهٔ ۴۳۰: کنجی ورفاغی و فراغی از خلق 420شمارهٔ ۴۳۱: فریاد ز ناوک جگر دوز فراق 421شمارهٔ ۴۳۲: شب تیره و صبح گشته روشن زافق 422شمارهٔ ۴۳۳: ای در سر تو فتاده سودای عراق 423شمارهٔ ۴۳۴: ای ریخته از شرم کفت ابر عرق 424شمارهٔ ۴۳۵: این گنبد سبز از شفق مرجان رنگ 425شمارهٔ ۴۳۶: با جمله هنروران بکین است فلک 426شمارهٔ ۴۳۷: چون خواجه بشد چه نام باقی و چه نن ...427شمارهٔ ۴۳۸: دلدار من ار سر بفرازد چون چنگ 428شمارهٔ ۴۳۹: مائیم و می روح فزا چون دم مشک 429شمارهٔ ۴۴۰: ای پیکر تو گنج روان همه فضل 430شمارهٔ ۴۴۱: دی شاه بتان سوار اسبی چون پیل 431شمارهٔ ۴۴۲: با نیک و بد زمانه در ساز ایدل 432شمارهٔ ۴۴۳: ز ابروی تو و روی تو در ملک جمال 433شمارهٔ ۴۴۴: تا غالیه گون خال مه مهر گسل 434شمارهٔ ۴۴۵: امروز بگرما به بت مهر گسل 435شمارهٔ ۴۴۶: گفتم بجهم ز زلف جانانه بعقل 436شمارهٔ ۴۴۷: کس خلد و حجیم را ندیدست ایدل 437شمارهٔ ۴۴۸: هر غم که گذشت شد بدلها همه سهل 438شمارهٔ ۴۴۹: خواهد شدن از تن نظر جان زایل 439شمارهٔ ۴۵۰: افسوس که آفتاب عمرم بزوال 440شمارهٔ ۴۵۱: تا مردم چشم پر نمم روز وصال 441شمارهٔ ۴۵۲: هم عاشق آنروی چو مه دارم دل 442شمارهٔ ۴۵۳: در حال حیاتم ای بت مشکین خال 443شمارهٔ ۴۵۴: در پای گل از دست منه ساغر مل 444شمارهٔ ۴۵۵: در حیرتم از روی تو ایماه چکل 445شمارهٔ ۴۵۶: زیبا صنمی بناز کی آب زلال 446شمارهٔ ۴۵۷: پیوسته ز رویت ایمه مهر گسل 447شمارهٔ ۴۵۸: دریای وجود را یکی دان بمثل 448شمارهٔ ۴۵۹: علمی که ترا می نرساند بکمال 449شمارهٔ ۴۶۰: در چشم تو باشد سخنم سحر حلال 450شمارهٔ ۴۶۱: دارد صنم ماهوش زهره جمال 451شمارهٔ ۴۶۲: در خطه سبزوار دیدم امسال 452شمارهٔ ۴۶۳: روزی که دلم شدی بخوبان مایل 453شمارهٔ ۴۶۴: هر کو بحسد بسته همی دارد دل 454شمارهٔ ۴۶۵: ما بر در شکریم و قناعت همه سال 455شمارهٔ ۴۶۶: ایدل طلب گذشته امریست محال 456شمارهٔ ۴۶۷: آن بت که بقد سرو روانش گفتیم 457شمارهٔ ۴۶۸: آن سرو بلند کز غمش پست شدم 458شمارهٔ ۴۶۹: ایدل اگرت کار جهان نیست بکام 459شمارهٔ ۴۷۰: ای سرو روان بر چمن و باغ دلم 460شمارهٔ ۴۷۱: ایشاه بتان در دل و جان جات کنیم 461شمارهٔ ۴۷۲: ایدل چو نمی شکیبی از روی بتم 462شمارهٔ ۴۷۳: ایقد تو سرو جویبار چشمم 463شمارهٔ ۴۷۴: ایدوست بیا تا نفسی شاد شویم 464شمارهٔ ۴۷۵: ای بس که درینمقام دمها زده ایم 465شمارهٔ ۴۷۶: آنها که حلال زادگانند و کرام 466شمارهٔ ۴۷۷: آن کز پی وصل او بجان میپویم 467شمارهٔ ۴۷۸: ای سرو سهی قامت خوش رفتارم 468شمارهٔ ۴۷۹: ای برده سر زلف تو از جای دلم 469شمارهٔ ۴۸۰: آهو چشمی که میرباید هوشم 470شمارهٔ ۴۸۱: افتاد گره بر تن مجروح سقیم 471شمارهٔ ۴۸۲: گر عشق تو چون آب براند خونم 472شمارهٔ ۴۸۳: دلدار بیامد دو سه گامی ز پیم 473شمارهٔ ۴۸۴: هر دم غم جانان المی میدهدم 474شمارهٔ ۴۸۵: هر چند بر نهال دانش رفتم 475شمارهٔ ۴۸۶: در لهو و لعب عمر بسر برد دلم 476شمارهٔ ۴۸۷: گر دل بهوای گوهر و در ندهم 477شمارهٔ ۴۸۸: فرزند گرامی حسن ایجان و دلم 478شمارهٔ ۴۸۹: منزلگه خویش و دوستان جمله بکام 479شمارهٔ ۴۹۰: لقمان که حکیمان جهانراست امام 480شمارهٔ ۴۹۱: در هر دو جهان عاشق آن رومائیم 481شمارهٔ ۴۹۲: شطرنج هوس با صنم طنازم 482شمارهٔ ۴۹۳: تا دست در آنزلف مشوش زده ام 483شمارهٔ ۴۹۴: هر چند بود عارض تو در نظرم 484شمارهٔ ۴۹۵: عمری بهوای جاه گمراه شدیم 485شمارهٔ ۴۹۶: گر با تو بکام دل وصالی یابم 486شمارهٔ ۴۹۷: یکجرعه ز جام لبش ار نوش کنیم 487شمارهٔ ۴۹۸: فرزند اعز محمد ایجان و دلم 488شمارهٔ ۴۹۹: گر من نظری کنم بدان ماه تمام 489شمارهٔ ۵۰۰: گر سر طلبی ز من روانی بدهم 490شمارهٔ ۵۰۱: سید بود آن تن چو سیمت بینم 491شمارهٔ ۵۰۲: چندانکه درین کهنه رباطیم بهم 492شمارهٔ ۵۰۳: پیوسته اگر با می و با معشوقیم 493شمارهٔ ۵۰۴: من صحبت جانانه از ان میخواهم 494شمارهٔ ۵۰۵: با دلبر خود همیشه همدم مائیم 495شمارهٔ ۵۰۶: گفتم که من شیفته بیمار توام 496شمارهٔ ۵۰۷: گفتم که شراب ارغوانی نخورم 497شمارهٔ ۵۰۸: من سوخته دل نزد تو از خامانم 498شمارهٔ ۵۰۹: رخسار ترا ماه ختن میگویم 499شمارهٔ ۵۱۰: درد دل زار و زردی رخ دارم 500شمارهٔ ۵۱۱: ما با همه کس بر در استیناسیم 501شمارهٔ ۵۱۲: تا چند نهد برگ گلت خار دلم 502شمارهٔ ۵۱۳: دارد هوس وصل دلارام دلم 503شمارهٔ ۵۱۴: کردند بجای من بدی جمع لئام 504شمارهٔ ۵۱۵: زین پیش که سودای جنون داشت سرم 505شمارهٔ ۵۱۶: هر چند که در هستی خود مینگرم 506شمارهٔ ۵۱۷: بربود مرا پسته تو خواب از چشم 507شمارهٔ ۵۱۸: نه روح درین زمانه نی تن مائیم 508شمارهٔ ۵۱۹: در صورت اگر چه غیر اغیار نه ایم 509شمارهٔ ۵۲۰: از اهل زمانه مرد بیغم مائیم 510شمارهٔ ۵۲۱: عاشق که باو دوست بنازد مائیم 511شمارهٔ ۵۲۲: گه رنگ رخت ز عارض گل طلبیم 512شمارهٔ ۵۲۳: شد دعوی دوستی در ایام حرام 513شمارهٔ ۵۲۴: ایگل مشو از بلبل خوشگوی نهان 514شمارهٔ ۵۲۵: ایدل طلب وصل دلارام مکن 515شمارهٔ ۵۲۶: آنکس که بدو بود دلم نازستان 516شمارهٔ ۵۲۷: ای از تو جهان برون تو بیرون ز جها ...517شمارهٔ ۵۲۸: ای ابن یمین چند ز می پیمودن 518شمارهٔ ۵۲۹: ای گشته جهان ز نور رایت روشن 519شمارهٔ ۵۳۰: ای زاده خاطر من از تاب و توان 520شمارهٔ ۵۳۱: از بهر نشاط و طرب ای ابن یمین 521شمارهٔ ۵۳۲: ای عاجز از ادراک کمال تو گمان 522شمارهٔ ۵۳۳: اسبی که بمن داد امیر میران 523شمارهٔ ۵۳۴: ای گردش چرخ نیلگون تا کی ازین 524شمارهٔ ۵۳۵: آورد بر من آن نگار من از بستان 525شمارهٔ ۵۳۶: ای ترک بیار باده و در گردان 526شمارهٔ ۵۳۷: آمد خبریکه جان برون رفت ز تن 527شمارهٔ ۵۳۸: ای عادت من مهر رخت ورزیدن 528شمارهٔ ۵۳۹: ای ابن یمین مشقت کلک ببین 529شمارهٔ ۵۴۰: از عشق ویم منع نکو نیست مکن 530شمارهٔ ۵۴۱: یک لحظه خیال رویت ایدلبر من 531شمارهٔ ۵۴۲: باشد بتو دیده رهنمون دل من 532شمارهٔ ۵۴۳: چون بهر نشاط و خرمی شاه جهان 533شمارهٔ ۵۴۴: در حیرتم از قاضی احکام کهن 534شمارهٔ ۵۴۵: خوشباش که روزی رسد ای ابن یمین 535شمارهٔ ۵۴۶: هرگز دهنت ایصنم سیم سرین 536شمارهٔ ۵۴۷: یا رب بچه موجب بمن بیسر و بن 537شمارهٔ ۵۴۸: دی گفت مرا یکی که ای عهد شکن 538شمارهٔ ۵۴۹: دوری ز من ای یار پسندیده من 539شمارهٔ ۵۵۰: خواهی که شوی با طرب و عیش قرین 540شمارهٔ ۵۵۱: هستم ز خیالت ای بت سیم سرین 541شمارهٔ ۵۵۲: در وصف تو هر چند زبان گفت سخن 542شمارهٔ ۵۵۳: باد سحری دوش من و یک دو سه تن 543شمارهٔ ۵۵۴: دی بر سر خاک دوستی دلبر من 544شمارهٔ ۵۵۵: نتوان سخن از دهان تنکت گفتن 545شمارهٔ ۵۵۶: با نرگس جادوی تو گفت ابن یمین 546شمارهٔ ۵۵۷: رفتم بشما هنوز مایل دل من 547شمارهٔ ۵۵۸: گه آتش غم شعله زند در دل من 548شمارهٔ ۵۵۹: شاها چو نمیتوان گرفتن کم نان 549شمارهٔ ۵۶۰: چون زلف بنفشه را صبا داد شکن 550شمارهٔ ۵۶۱: هر چند بود کعبه اسلام کنون 551شمارهٔ ۵۶۲: گر هست کسیکه حکم او هست روان 552شمارهٔ ۵۶۳: در دیده دریا وشم آنجان جهان 553شمارهٔ ۵۶۴: خواهم در زهد را ازین پس بستن 554شمارهٔ ۵۶۵: مائیم ز جور فلک آینه گون 555شمارهٔ ۵۶۶: جان باید و نان و نان نباید بیجان 556شمارهٔ ۵۶۷: لعلت بشکر خنده همیبارد جان 557شمارهٔ ۵۶۸: چون عاقبت الامر بباید مردن 558شمارهٔ ۵۶۹: تا رفت ببرج آتشی کوکب من 559شمارهٔ ۵۷۰: یکچند چراغ آرزوها پف کن 560شمارهٔ ۵۷۱: ای مونس چشم من خیال رخ تو 561شمارهٔ ۵۷۲: ای قبله عشاق جهان ابروی تو 562شمارهٔ ۵۷۳: هم کار دلم بجان رسید از غم تو 563شمارهٔ ۵۷۴: ای صبح امید من چو شام از غم تو 564شمارهٔ ۵۷۵: نائی که سخن بود روان از لب او 565شمارهٔ ۵۷۶: ای گشته خجل زهره ز چنگ خوش تو 566شمارهٔ ۵۷۷: از دولت مخدوم جهان و فر او 567شمارهٔ ۵۷۸: دانی صنما که بر چه سانم بیتو 568شمارهٔ ۵۷۹: ای زلف ترا حلقه و خم تو بر تو 569شمارهٔ ۵۸۰: فرزند حسن ایدل و جانم با تو 570شمارهٔ ۵۸۱: ای نور دو دیده آن سزد مذهب تو 571شمارهٔ ۵۸۲: ای داده گلابرا خجالت خوی تو 572شمارهٔ ۵۸۳: تا حسن رخ تو گشت پیرایه تو 573شمارهٔ ۵۸۴: ایخنده زنان بر مه انور رخ تو 574شمارهٔ ۵۸۵: تا بر در آرزو بود منزل تو 575شمارهٔ ۵۸۶: ایدل کم این دیر کهن گیر و برو 576شمارهٔ ۵۸۷: ای مفتی شرع مکرمت خامه تو 577شمارهٔ ۵۸۸: روزیکه نبد هیچ نشان من و تو 578شمارهٔ ۵۸۹: ایدل ز سخن آنچه مرادست آن گو 579شمارهٔ ۵۹۰: ای چرخ فلک هزار فریاد از تو 580شمارهٔ ۵۹۱: ای بس که جهان باشد و ما خاک شده 581شمارهٔ ۵۹۲: ایدل تو مپندار بجانی زنده 582شمارهٔ ۵۹۳: ایمهر رخ تو جای در دل کرده 583شمارهٔ ۵۹۴: آمد بر من زلف مشوش کرده 584شمارهٔ ۵۹۵: با عشق تو عقل را پریشانی به 585شمارهٔ ۵۹۶: دائم سخن از صدق و صفا گفتن به 586شمارهٔ ۵۹۷: ای ابروی چون کمان تو پیوسته 587شمارهٔ ۵۹۸: دلدار من آنحوروش امروز بگاه 588شمارهٔ ۵۹۹: از مال تو سائلان نکاهند بده 589شمارهٔ ۶۰۰: دلدار مرا دید پریشان گشته 590شمارهٔ ۶۰۱: هر کو نظر افکند بر آن روی چو ماه 591شمارهٔ ۶۰۲: زنهار در سرای خود پیوسته 592شمارهٔ ۶۰۳: او شاه منست و من مرا ورا بنده 593شمارهٔ ۶۰۴: کو بخت که از جهان بیابم بهره 594شمارهٔ ۶۰۵: شاهی که بود نرم دل و آهسته 595شمارهٔ ۶۰۶: شاها علم عفو تو افراشته به 596شمارهٔ ۶۰۷: تا داد بکدخدای دادار بچه 597شمارهٔ ۶۰۸: در عالم تحقیق کسی یابد راه 598شمارهٔ ۶۰۹: رویت که بر اوست مظهر لطف اله 599شمارهٔ ۶۱۰: ای خجلت ماه ختنی جان منی 600شمارهٔ ۶۱۱: ای دور شب فراق آخر بسر آی 601شمارهٔ ۶۱۲: ایدل ز جهان جان بسلامت بردی 602شمارهٔ ۶۱۳: ای بر چمن باغ هنر سرو سهی 603شمارهٔ ۶۱۴: آمد بعیادت برم آنسر و سهی 604شمارهٔ ۶۱۵: ایخواجه توئی انک چو تو گرم روی 605شمارهٔ ۶۱۶: ای جود ترا حاتم طی گشته رهی 606شمارهٔ ۶۱۷: آن بت که بود رخش بهارو باغی 607شمارهٔ ۶۱۸: ای جسته دوا از در هر بیماری 608شمارهٔ ۶۱۹: ایدل ز پی حطام دنیای دنی 609شمارهٔ ۶۲۰: از عمر ترا امید بر خور داری 610شمارهٔ ۶۲۱: ایگوهر پاک از کدامین کانی 611شمارهٔ ۶۲۲: در صورت ما جمال خود می بینی 612شمارهٔ ۶۲۳: از حال من آگهی تو ای بار خدای 613شمارهٔ ۶۲۴: آن نور که کونین بیاراست توئی 614شمارهٔ ۶۲۵: از درد دلم اکر خبر داشته ئی 615شمارهٔ ۶۲۶: آمد ز چمن باد صبا مشکین بوی 616شمارهٔ ۶۲۷: ایدل اگر آشفته یک یار شدی 617شمارهٔ ۶۲۸: از آبحیات سبزه انگیخته ئی 618شمارهٔ ۶۲۹: ای بلبل گلشن فصاحت که توئی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ