کسیکه از خضر آب بقا نمی گیرد
پیاله را بجز از دست ما نمی گیرد
ز بی نصیبی اهل هنر عجب دارم
که استخوان بگلوی هما نمی گیرد
میان یک جهتان آنچنان نفاق افتاد
که کاه هم طرف کهربا نمی گیرد
باین دماغ که با بوی گل بسر نبری
چه می کنی که دلت از جفا نمی گیرد
بیا بیا که چنان بیتو زندگی تلخست
که موج دامن آب بقا نمی گیرد
نخورده پیچش و تابی بکام دل نرسی
گهر برشته بیتاب جا نمی گیرد
درین خمار بفریاد ما رس ای ساقی
که غیر رعشه کسی دست ما نمی گیرد
حلاوتی که دل از کنج فقر یافته است
چرا شکر ز نی بوریا نمی گیرد
حنای موسم گل تا نرفته است از دست
کلیم پای گلی را چرا نمی گیرد