کتابخانه دیجیتال

شاه نعمت الله

شاه نعمت اللهدیوان اشعار | شاه نعمت اللهغزلیات

495

غزل شمارهٔ ۱: پیر ما هم جوان شَود به خدا
غزل شمارهٔ ۲: نعمت از الله کی باشد جدا
غزل شمارهٔ ۳: خواه گو خرقه پوش و خواه قبا
غزل شمارهٔ ۴: وز همه برگزیده ایم تو را
غزل شمارهٔ ۵: از در میخانهٔ ما خوش درآ
غزل شمارهٔ ۶: عاشقانه خوش بیا با ما برآ
غزل شمارهٔ ۷: در آن سرا قدمی نه در آن سرا به سرآ
غزل شمارهٔ ۸: راه بی رهبر چه کار آید مرا
غزل شمارهٔ ۹: یار من محروم کی ماند مرا
غزل شمارهٔ ۱۰: خود کجا آزار مردم ای عزیزان ، من کجا
غزل شمارهٔ ۱۱: آفتابی می ‌نماید مه لقا
غزل شمارهٔ ۱۲: الصلا هر که عاشق است صلا
غزل شمارهٔ ۱۳: صحبت صاحبدلان است الصلا
غزل شمارهٔ ۱۴: گل ما بی حد است و شکّر ما
غزل شمارهٔ ۱۵: تشنگان دانند قدر آب ما
غزل شمارهٔ ۱۶: دُرد دردش نوش کن گر می‌ بری فرمان ما
غزل شمارهٔ ۱۷: از دریغا دلبر سر مست ما
غزل شمارهٔ ۱۸: نظری کن به نور او در ما
غزل شمارهٔ ۱۹: ما و درویشی و درویشی ما
غزل شمارهٔ ۲۰: عین ما جو به عین ما از ما
غزل شمارهٔ ۲۱: لاجرم باشد حجاب ما ز ما
غزل شمارهٔ ۲۲: بیابی آبروی ما اگر آئی در این دریا
غزل شمارهٔ ۲۳: آن هویت طلب کن از اشیا
غزل شمارهٔ ۲۴: جان و جانان ماست سید ما
غزل شمارهٔ ۲۵: این کتاب نیک می دانیم ما
غزل شمارهٔ ۲۶: نور چشم تمام اشیا ما
غزل شمارهٔ ۲۷: پیوسته خوشیم در بلا ما
غزل شمارهٔ ۲۸: خلوت میخانهٔ عشق است دایم جای ما
غزل شمارهٔ ۲۹: درهٔ بیضا بود غواص این دریای ما
غزل شمارهٔ ۳۰: منور کرد نور او سرای که سرای ما
غزل شمارهٔ ۳۱: دل برد جان بخشد آن جانان ما
غزل شمارهٔ ۳۲: جان فدای او و او جانان ما
غزل شمارهٔ ۳۳: خوش بود دردی چنین با جان ما
غزل شمارهٔ ۳۴: گر قبولش می کند شکرانه ها بر جان ما
غزل شمارهٔ ۳۵: دُرد دردش نوش کن گر می بری فرمان ما
غزل شمارهٔ ۳۶: لاجرم او را نکو بینیم ما
غزل شمارهٔ ۳۷: آبروی ما ز ما جوئیم ما
غزل شمارهٔ ۳۸: آنچه می جویند می جوئیم ما
غزل شمارهٔ ۳۹: خلعتی از عشق می پوشیم ما
غزل شمارهٔ ۴۰: نور مردم را به نور چشم او دیدیم ما
غزل شمارهٔ ۴۱: خوش بقای جاودانی زین فنا داریم ما
غزل شمارهٔ ۴۲: آتش نور عشق دلبر ما
غزل شمارهٔ ۴۳: عالم همه سیراب شد از رهگذر ما
غزل شمارهٔ ۴۴: سیراب شده خاک در از رهگذر ما
غزل شمارهٔ ۴۵: کیست آدم عارفی در شهر ما
غزل شمارهٔ ۴۶: اگر یار مائی بکش بار ما
غزل شمارهٔ ۴۷: لاجرم بالا گرفته کار ما
غزل شمارهٔ ۴۸: خلوت کبریاست این دل ما
غزل شمارهٔ ۴۹: جان فدا کن تا شوی جانان ما ای جان ما
غزل شمارهٔ ۵۰: بنموده خدا به ما دل ما
غزل شمارهٔ ۵۱: چیست عنبر والهٔ گیسوی ما
غزل شمارهٔ ۵۲: عاقلان و آشنائی ما و بی خویشی ما
غزل شمارهٔ ۵۳: صاحب نظری شاها ما را نظری فرما
غزل شمارهٔ ۵۴: گوهر دریا همی بارد به ما
غزل شمارهٔ ۵۵: دلخوش آن کس که بود عاشق دیدار شما
غزل شمارهٔ ۵۶: که مشتاقند سر مستان خدا را
غزل شمارهٔ ۵۷: صورت او شد پدید کرد مصور مرا
غزل شمارهٔ ۵۸: زین بیش دل خسته میازار خدا را
غزل شمارهٔ ۵۹: طلب او کن و بجو ما را
غزل شمارهٔ ۶۰: خسته و بیمار کی ماند مرا
غزل شمارهٔ ۶۱: از در میخانهٔ ما خوش درآ
غزل شمارهٔ ۶۲: یابد از دار فنا دار بقا
غزل شمارهٔ ۶۳: نعمت از الله کی باشد جدا
غزل شمارهٔ ۶۴: گفتمش خواهی بلا گفتا بلی
غزل شمارهٔ ۶۵: باقی عشقیم و باقی از بقا
غزل شمارهٔ ۶۶: می نماید نور چشم ما به ما
غزل شمارهٔ ۶۷: باز پرس احوال ما از آشنا
غزل شمارهٔ ۶۸: نظری کن به عین ما در ما
غزل شمارهٔ ۶۹: نیست ما را ابتدا و انتها
غزل شمارهٔ ۷۰: همدم و همدرد ما هم درد ما
غزل شمارهٔ ۷۱: به عین ما نظر می کن ببین ما را درین دریا
غزل شمارهٔ ۷۲: توبه همه بشکستیم تا باد چنین بادا
غزل شمارهٔ ۷۳: خمخانه بریخت بر سر ما
غزل شمارهٔ ۷۴: راحت جان ما توئی دور مشو ز پیش ما
غزل شمارهٔ ۷۵: نبُود میل با کلاه شما
غزل شمارهٔ ۷۶: درین سرا قدمی نه در آن سرا به سرآ
غزل شمارهٔ ۷۷: هر چار یکی بود بر ما
غزل شمارهٔ ۷۸: خود کجا آزار مردم ای برادر من کجا
غزل شمارهٔ ۷۹: می نماید نور او او را به ما
غزل شمارهٔ ۸۰: اگر نه ما و او بودی نبودی این و آن جانا
غزل شمارهٔ ۸۱: آن آب در این حباب دریاب
غزل شمارهٔ ۸۲: غرق دریا شو و جز ما تو ز دریا مطلب
غزل شمارهٔ ۸۳: گوهر ار جوئی از این دریا طلب
غزل شمارهٔ ۸۴: گوهر دُر یتیم از ما طلب
غزل شمارهٔ ۸۵: درد دل جانا ز بودردا طلب
غزل شمارهٔ ۸۶: آن چنان گوهر در این دریا طلب
غزل شمارهٔ ۸۷: آبرو جوئی مرو هر سو بیا ما را طلب
غزل شمارهٔ ۸۸: خدمت درویش کن حاصل طلب
غزل شمارهٔ ۸۹: هرچه می بایدت بیا دریاب
غزل شمارهٔ ۹۰: هفت دریا را نجو دیگر طلب
غزل شمارهٔ ۹۱: بگذر از خود بیا خدا دریاب
غزل شمارهٔ ۹۲: خوش بقائی از این فنا دریاب
غزل شمارهٔ ۹۳: آب نوش و حباب را دریاب
غزل شمارهٔ ۹۴: سرچشمهٔ این سراب دریاب
غزل شمارهٔ ۹۵: آن آب در این حباب دریاب
غزل شمارهٔ ۹۶: جام شراب بستان آب و حباب دریاب
غزل شمارهٔ ۹۷: مقید او و مطلق اوست دریاب
غزل شمارهٔ ۹۸: عین ما را بجو نکو دریاب
غزل شمارهٔ ۹۹: این چنین حل مشکلی دریاب
غزل شمارهٔ ۱۰۰: نزد ما هر دو یکی شد برف و آب
غزل شمارهٔ ۱۰۱: نزد ما هر دو یکی برف است و آب
غزل شمارهٔ ۱۰۲: خود که دارد این چنین جام و شراب
غزل شمارهٔ ۱۰۳: مه نقابی می نماید آفتاب
غزل شمارهٔ ۱۰۴: جام می بخشید ما را بی حساب
غزل شمارهٔ ۱۰۵: ذره ای از نور رویش آفتاب
غزل شمارهٔ ۱۰۶: جام می ما به ذوق دریاب
غزل شمارهٔ ۱۰۷: نظری کن به عین ما در آب
غزل شمارهٔ ۱۰۸: به مَثل نزد ما چو آب و حباب
غزل شمارهٔ ۱۰۹: تن بود چون سایه و جان آفتاب
غزل شمارهٔ ۱۱۰: کرده در گوش درهای خوشاب
غزل شمارهٔ ۱۱۱: روشن تر است نور وی از نور آفتاب
غزل شمارهٔ ۱۱۲: نقشبندی کن روان بر آب چشم ما چو آب
غزل شمارهٔ ۱۱۳: جوهرش آب و گوهرش دریاب
غزل شمارهٔ ۱۱۴: با ما بنشین و آب دریاب
غزل شمارهٔ ۱۱۵: آبست حجاب آب دریاب
غزل شمارهٔ ۱۱۶: ماه تابان می نماید آفتاب
غزل شمارهٔ ۱۱۷: می نماید به چشم ما دریاب
غزل شمارهٔ ۱۱۸: آفتاب ما برآمد نیمشب
غزل شمارهٔ ۱۱۹: عاشقانه در خروشم روز و شب
غزل شمارهٔ ۱۲۰: نور دین از نعمت الله می طلب
غزل شمارهٔ ۱۲۱: خوش بود گر بنوازی صنما یار غریب
غزل شمارهٔ ۱۲۲: جان عالم نفخهٔ ارواح آن جانان ما است
غزل شمارهٔ ۱۲۳: تا نپنداری که کار عاشقی باد هوا است
غزل شمارهٔ ۱۲۴: گفتیم گلاب و در کل آب است
غزل شمارهٔ ۱۲۵: وین جام شراب ما حباب است
غزل شمارهٔ ۱۲۶: آبست که صورتاً حباب است
غزل شمارهٔ ۱۲۷: آب است که صورتاً حباب است
غزل شمارهٔ ۱۲۸: ذات است که مجمع صفات است
غزل شمارهٔ ۱۲۹: ظاهرش بنگر که بر ما ظاهر است
غزل شمارهٔ ۱۳۰: گر کنی بازی چنین بازی خوش است
غزل شمارهٔ ۱۳۱: عالمی رحمت عشق است
غزل شمارهٔ ۱۳۲: صورت و معنی ما ذات و صفات عشق است
غزل شمارهٔ ۱۳۳: در دنیی و در آخرتش جاه تمام است
غزل شمارهٔ ۱۳۴: رندی که چو ماست عاشق آن است
غزل شمارهٔ ۱۳۵: خلوت خاص حضرت جان است
غزل شمارهٔ ۱۳۶: که جانان کارساز این و آن است
غزل شمارهٔ ۱۳۷: در چشم ما نظر کن بنگر که عین آن است
غزل شمارهٔ ۱۳۸: مکان عارفان در لامکان است
غزل شمارهٔ ۱۳۹: دل به عشقش از سر هر دو جهان بر خاسته است
غزل شمارهٔ ۱۴۰: در نظر ما را چو نور دیده است
غزل شمارهٔ ۱۴۱: چشمهٔ آبی چه باشد هفت دریا شبنمی است
غزل شمارهٔ ۱۴۲: یار دریا دل خوشی با ما نشست
غزل شمارهٔ ۱۴۳: چون شد دل خستهٔ بلا دوست
غزل شمارهٔ ۱۴۴: لاجرم من دوست می‌بینم به دوست
غزل شمارهٔ ۱۴۵: عین دریا بود به ما پیوست
غزل شمارهٔ ۱۴۶: آخر بود به صورت و معنی مقدم است
غزل شمارهٔ ۱۴۷: این صورتست و معنی آن اسم اعظم است
غزل شمارهٔ ۱۴۸: سر فدا کردن اولین قدم است
غزل شمارهٔ ۱۴۹: با ما حریفی می کند یاری که با ما محرم است
غزل شمارهٔ ۱۵۰: سر علمم به عشق معلوم است
غزل شمارهٔ ۱۵۱: ور دمار از ما برآرد حاکم است
غزل شمارهٔ ۱۵۲: دیدم آنجا عارفان و عاشقان مستانه مست
غزل شمارهٔ ۱۵۳: در دنیی و در آخرتش جاه تمام است
غزل شمارهٔ ۱۵۴: ناقص نتوان گفت که او رند تمام است
غزل شمارهٔ ۱۵۵: بهشت گوشه نشینان سرای سید ماست
غزل شمارهٔ ۱۵۶: لوح محفوظ آن سید ماست
غزل شمارهٔ ۱۵۷: گنج معنی در دل ویران ماست
غزل شمارهٔ ۱۵۸: جام می در دور و این دور آن ماست
غزل شمارهٔ ۱۵۹: این چنین جان خوشی جانان ماست
غزل شمارهٔ ۱۶۰: این چنین بحری ز ما می جو که این بحر آن ماست
غزل شمارهٔ ۱۶۱: این چنین سرچشمه ای در جان جاویدان ماست
غزل شمارهٔ ۱۶۲: این چنین ملک و ملک جانان ماست
غزل شمارهٔ ۱۶۳: گوشهٔ جان ما خزانهٔ ماست
غزل شمارهٔ ۱۶۴: مسکن اهل دلان گوشهٔ میخانهٔ ماست
غزل شمارهٔ ۱۶۵: جنت ار می طلبی گوشهٔ میخانهٔ ماست
غزل شمارهٔ ۱۶۶: خلوتش در حرم سینهٔ ماست
غزل شمارهٔ ۱۶۷: لوح محفوظ حافظ دل ماست
غزل شمارهٔ ۱۶۸: نقد او در خزینهٔ دل ماست
غزل شمارهٔ ۱۶۹: بحر محیط جرعهٔ جام شراب ماست
غزل شمارهٔ ۱۷۰: صفت و ذات عشق و زینت ماست
غزل شمارهٔ ۱۷۱: دیدهٔ ما بین که تا بنمایدت
غزل شمارهٔ ۱۷۲: نقل بزم عاشقان گفتار ماست
غزل شمارهٔ ۱۷۳: گوشهٔ میخانهٔ او جنت المأوای ماست
غزل شمارهٔ ۱۷۴: خوش درد و دوائیست که آن حاصل ماست
غزل شمارهٔ ۱۷۵: اینچنین ملک و چنین سلطان کراست
غزل شمارهٔ ۱۷۶: این چنین پیری در این عالم کراست
غزل شمارهٔ ۱۷۷: جام دُرد درد او ما را دواست
غزل شمارهٔ ۱۷۸: در میان ما دوئی آخر چراست
غزل شمارهٔ ۱۷۹: همچو ما با آبروی خود کجاست
غزل شمارهٔ ۱۸۰: همچو نور روی نور الله ماست
غزل شمارهٔ ۱۸۱: درد با بی درد خود گفتن خطاست
غزل شمارهٔ ۱۸۲: بشنو این قول از حسینی راست
غزل شمارهٔ ۱۸۳: رفت و منزل به دیگری پیراست
غزل شمارهٔ ۱۸۴: نور چشم تمام رندان است
غزل شمارهٔ ۱۸۵: عشق جانان بهای ما آراست
غزل شمارهٔ ۱۸۶: نظری کن به چشم ما پیداست
غزل شمارهٔ ۱۸۷: بحر می داند آنکه او از ماست
غزل شمارهٔ ۱۸۸: عشق شاه است و این رئیس گداست
غزل شمارهٔ ۱۸۹: کی خدا یابی چه رویت با ریاست
غزل شمارهٔ ۱۹۰: بندگی کن که پادشاه گداست
غزل شمارهٔ ۱۹۱: تا نه پنداری که او از ما جداست
غزل شمارهٔ ۱۹۲: هر که این را دید نور چشم ماست
غزل شمارهٔ ۱۹۳: در دیدهٔ ما بیند چشمی که به حق بیناست
غزل شمارهٔ ۱۹۴: گوشهٔ اهل نظر خلوت خاص خداست
غزل شمارهٔ ۱۹۵: بیناست همیشه از چپ و راست
غزل شمارهٔ ۱۹۶: منکر آل رسول دشمن دین خداست
غزل شمارهٔ ۱۹۷: نظری کن ببین که او با ماست
غزل شمارهٔ ۱۹۸: در نظر ما را چه نور دیده است
غزل شمارهٔ ۱۹۹: لاجرم در دیدهٔ ما همچو نور دیده است
غزل شمارهٔ ۲۰۰: سر به پای خم می بنهاده است
غزل شمارهٔ ۲۰۱: نور چشم او از آن بر چشم ما بنشسته است
غزل شمارهٔ ۲۰۲: حالی و چه خوش حال که دل مست و خرابست
غزل شمارهٔ ۲۰۳: خوش عاشق رندی که چو ما مست و خرابست
غزل شمارهٔ ۲۰۴: آبست که صورت حبابست
غزل شمارهٔ ۲۰۵: در خانهٔ خویشیم و غریبیم غریبست
غزل شمارهٔ ۲۰۶: دانست که مجمع صفاتست
غزل شمارهٔ ۲۰۷: این گوهر عشقست بگفتن نتوان سفت
غزل شمارهٔ ۲۰۸: دارم نشانئی که نشان ولایتست
غزل شمارهٔ ۲۰۹: تیغ ولایت است که برهان قاطعست
غزل شمارهٔ ۲۱۰: جهان صورت و معنی همه دیدم به کام تست
غزل شمارهٔ ۲۱۱: عاشقان را ز خرابات مغان باید جست
غزل شمارهٔ ۲۱۲: شه دنیا و هم گدا هیچست
غزل شمارهٔ ۲۱۳: آن جهان جو که این جهان هیچست
غزل شمارهٔ ۲۱۴: دادهٔ او مگو که بیداد است
غزل شمارهٔ ۲۱۵: بحمدالله که ما داریم در دست
غزل شمارهٔ ۲۱۶: در سر زلف یار دربند است
غزل شمارهٔ ۲۱۷: نیک باشد ور نیاری آن به دست
غزل شمارهٔ ۲۱۸: جان و دل داده ایم ما از دست
غزل شمارهٔ ۲۱۹: که از آن باده گشته ام سرمست
غزل شمارهٔ ۲۲۰: فارغ از نیست ایمنم از هست
غزل شمارهٔ ۲۲۱: رندانه و جام باده بر دست
غزل شمارهٔ ۲۲۲: که می عشق می خورم پیوست
غزل شمارهٔ ۲۲۳: بر دوش چلیپائی خوش جام مئی بر دست
غزل شمارهٔ ۲۲۴: حق تجلی کرد و از باطل برست
غزل شمارهٔ ۲۲۵: حق توان گفتن چو از باطل برست
غزل شمارهٔ ۲۲۶: از آن سبب سر این دار جای سردار است
غزل شمارهٔ ۲۲۷: حریف جام و ساقی یار غار است
غزل شمارهٔ ۲۲۸: آن پادشاه بر وی سلطان بی نظیر است
غزل شمارهٔ ۲۲۹: ظاهرش بنگر که بر ما ظاهر است
غزل شمارهٔ ۲۳۰: گفت بالله ز قمر خوبتر است
غزل شمارهٔ ۲۳۱: چشمهٔ آب حیات ما ز جوئی دیگر است
غزل شمارهٔ ۲۳۲: بگذر از سر که کار معتبر است
غزل شمارهٔ ۲۳۳: نوش کن جام می ما کز سبوئی دیگر است
غزل شمارهٔ ۲۳۴: درد دل ما را دوائی دیگر است
غزل شمارهٔ ۲۳۵: نوش لعلش باده نوشی دیگر است
غزل شمارهٔ ۲۳۶: عشق او را آتش و سوز و گدازی دیگر است
غزل شمارهٔ ۲۳۷: ای عارفان ای عارفان ما را نشانی دیگر است
غزل شمارهٔ ۲۳۸: چشم ما بر ماهتابی دیگر است
غزل شمارهٔ ۲۳۹: سایهٔ او ماهتابی دیگر است
غزل شمارهٔ ۲۴۰: تخت دل در حمایتی دگراست
غزل شمارهٔ ۲۴۱: در دل ما عشق از جان خوشتر است
غزل شمارهٔ ۲۴۲: یک دمی با همدمی از ملک عالم خوشتر است
غزل شمارهٔ ۲۴۳: زخم خار جور او از مرهم گل خوشتر است
غزل شمارهٔ ۲۴۴: خوش حریفانیم و خماری خوش است
غزل شمارهٔ ۲۴۵: جان عاشق مسخر عشقست
غزل شمارهٔ ۲۴۶: دلم آشفتهٔ غوغای عشق است
غزل شمارهٔ ۲۴۷: زلف او هندوی طراری خوشست
غزل شمارهٔ ۲۴۸: گر کنی بازی چنین بازی خوشست
غزل شمارهٔ ۲۴۹: راز دلدار از جهان پنهان خوش است
غزل شمارهٔ ۲۵۰: گرد او چون دیده گردیدن خوش است
غزل شمارهٔ ۲۵۱: سر آبی در این سراب خوش است
غزل شمارهٔ ۲۵۲: آن چنان می در چنین ساغر خوشست
غزل شمارهٔ ۲۵۳: آن چنان گنج خوشی در دل ویرانه خوشست
غزل شمارهٔ ۲۵۴: جان جانان خوش نشسته نزد ما بی غم خوشست
غزل شمارهٔ ۲۵۵: صحبتم با آنکه می دانی خوش است
غزل شمارهٔ ۲۵۶: خوش خوشی با ما درین دریا نشست
غزل شمارهٔ ۲۵۷: یار دریادل خوشی با ما نشست
غزل شمارهٔ ۲۵۸: کی تواند لحظه ای بی ما نشست
غزل شمارهٔ ۲۵۹: آبروئی یافت خوش با ما نشست
غزل شمارهٔ ۲۶۰: دُرد دردش دوای درویش است
غزل شمارهٔ ۲۶۱: بیا که شاه جهانی گدای درویش است
غزل شمارهٔ ۲۶۲: آن معانی ازین بیان بگذشت
غزل شمارهٔ ۲۶۳: وز خیالات انس و جان بگذشت
غزل شمارهٔ ۲۶۴: بود ماهی به یک زمان بگذشت
غزل شمارهٔ ۲۶۵: پا نهاد از سر هوا بگذشت
غزل شمارهٔ ۲۶۶: ماند صورت راز معنی درگذشت
غزل شمارهٔ ۲۶۷: شب نهان شد چو روز پیدا گشت
غزل شمارهٔ ۲۶۸: عاقل از ذوق عاشقان دور است
غزل شمارهٔ ۲۶۹: عاقل از عاشقی بسی دور است
غزل شمارهٔ ۲۷۰: عقل از ذوق عاشقان دور است
غزل شمارهٔ ۲۷۱: عاقل از ذوق عاشقان دور است
غزل شمارهٔ ۲۷۲: عاقل از ذوق عاشقان دور است
غزل شمارهٔ ۲۷۳: گر سایه لطیف یا کثیف است
غزل شمارهٔ ۲۷۴: بس کریم و لطیف اخلاق است
غزل شمارهٔ ۲۷۵: جان و جانان عاشقان عشق است
غزل شمارهٔ ۲۷۶: گو برو زانکه در میان عشق است
غزل شمارهٔ ۲۷۷: ملک و جان در حمایت عشق است
غزل شمارهٔ ۲۷۸: دل خلوت بارگاه عشق است
غزل شمارهٔ ۲۷۹: عشق دلبر جان جان عاشق است
غزل شمارهٔ ۲۸۰: نازک است این سرو ساتر نازک است
غزل شمارهٔ ۲۸۱: مظهر انوار ربانی دل است
غزل شمارهٔ ۲۸۲: مرغ آبی هم به دریا مایل است
غزل شمارهٔ ۲۸۳: درد دل درمان دوای مشکل است
غزل شمارهٔ ۲۸۴: بی غم از قال و ایمن از حال است
غزل شمارهٔ ۲۸۵: عشق است که آسوده ز هجران وصال است
غزل شمارهٔ ۲۸۶: ما را همه روز روز حال است
غزل شمارهٔ ۲۸۷: هر چه دارم به نام رندان است
غزل شمارهٔ ۲۸۸: خواجه و خواندگار ما آنست
غزل شمارهٔ ۲۸۹: ور فنا می دهد بقا آنست
غزل شمارهٔ ۲۹۰: درد ار نوشی شفا همان است
غزل شمارهٔ ۲۹۱: در خرابات میر مستان است
غزل شمارهٔ ۲۹۲: مظهر بندگی حضرت عزت آنست
غزل شمارهٔ ۲۹۳: باطنش بین که آفتاب آنست
غزل شمارهٔ ۲۹۴: هرچه دارم برای جانان است
غزل شمارهٔ ۲۹۵: رنج غم او شفای جان است
غزل شمارهٔ ۲۹۶: هرچه پیدا و هرچه پنهان است
غزل شمارهٔ ۲۹۷: نزد مردان مرد مرد آنست
غزل شمارهٔ ۲۹۸: شاه تبریز و میر او جان است
غزل شمارهٔ ۲۹۹: در خرابات رند مستان است
غزل شمارهٔ ۳۰۰: این چنین کار کار نیکان است
غزل شمارهٔ ۳۰۱: عاشق روی می پرستان است
غزل شمارهٔ ۳۰۲: طلبش کن که پیر رندان است
غزل شمارهٔ ۳۰۳: رنداگر می طلبی ساقی سرمستان است
غزل شمارهٔ ۳۰۴: جان است که در بدن روان است
غزل شمارهٔ ۳۰۵: عالم بدن است و عشق جانست
غزل شمارهٔ ۳۰۶: خود خلوت خاص عاشقانست
غزل شمارهٔ ۳۰۷: در مذهب عشق عاشق آن است
غزل شمارهٔ ۳۰۸: وین قول همه محققانست
غزل شمارهٔ ۳۰۹: رند اگر می طلبی ساقی سرمست آنست
غزل شمارهٔ ۳۱۰: جانست که در بدن روانست
غزل شمارهٔ ۳۱۱: ایمن از مرگ بود زنده جاوید آنست
غزل شمارهٔ ۳۱۲: این چنین کشته کسی زندهٔ جاویدان است
غزل شمارهٔ ۳۱۳: داند که قماش ما کجائی است
غزل شمارهٔ ۳۱۴: هرگز که دیده باشد جامی که آنچنان است
غزل شمارهٔ ۳۱۵: حاصل عمر جاودان من است
غزل شمارهٔ ۳۱۶: عشق او عمر جاودان من است
غزل شمارهٔ ۳۱۷: خوش حیاتی چنین از آن منست
غزل شمارهٔ ۳۱۸: عشقش همی جستم به جان دل گفت درجان منست
غزل شمارهٔ ۳۱۹: خوش دوائی برای جان منست
غزل شمارهٔ ۳۲۰: دُرد دردش شفای جان من است
غزل شمارهٔ ۳۲۱: این چنین خوش غذا برای منست
غزل شمارهٔ ۳۲۲: گوشهٔ دیدهٔ من خلوت آن یار من است
غزل شمارهٔ ۳۲۳: یوسف نازنین و پیرهن است
غزل شمارهٔ ۳۲۴: این چنین جان و تنی آن من است
غزل شمارهٔ ۳۲۵: مهر و مه چون یوسف و پیراهنست
غزل شمارهٔ ۳۲۶: بنگر چنین نور خوشی در دیدهٔ جان منست
غزل شمارهٔ ۳۲۷: عشق می بازم و هوا این است
غزل شمارهٔ ۳۲۸: راحت جان مبتلا این است
غزل شمارهٔ ۳۲۹: مهتر هند و سرور چین است
غزل شمارهٔ ۳۳۰: روح اعظم نقاب حضرت اوست
غزل شمارهٔ ۳۳۱: جان عالم فدای حضرت اوست
غزل شمارهٔ ۳۳۲: هرچه باشد برای خدمت اوست
غزل شمارهٔ ۳۳۳: زندگی در حضور حضرت اوست
غزل شمارهٔ ۳۳۴: همه وابستهٔ محبت اوست
غزل شمارهٔ ۳۳۵: از روی مسمی بین آن اسم که ذات اوست
غزل شمارهٔ ۳۳۶: جمله به کمالش بین کاینها ز کمال اوست
غزل شمارهٔ ۳۳۷: در آینهٔ عالم تمثال جمال اوست
غزل شمارهٔ ۳۳۸: صورت و معنی ما آثار اوست
غزل شمارهٔ ۳۳۹: بلکه معدومیم ما موجود اوست
غزل شمارهٔ ۳۴۰: جان ما دایم به جست و جوی اوست
غزل شمارهٔ ۳۴۱: دل بیقرار گشت به عشق وصال دوست
غزل شمارهٔ ۳۴۲: هر که بینی خوشی بگو ای دوست
غزل شمارهٔ ۳۴۳: لاجرم عالم به چشم ما نکوست
غزل شمارهٔ ۳۴۴: هرچه آید در نظر زان رو نکوست
غزل شمارهٔ ۳۴۵: هرچه بیند دوست را بیند به دوست
غزل شمارهٔ ۳۴۶: لاجرم من دوست می بینم به دوست
غزل شمارهٔ ۳۴۷: سرحلقه و شیخ هر دو نیکوست
غزل شمارهٔ ۳۴۸: این چنین چشمی خوشی بینا نکوست
غزل شمارهٔ ۳۴۹: دوست دارم هر که دارد دوست دوست
غزل شمارهٔ ۳۵۰: بود وجود ما به حقیقت وجود اوست
غزل شمارهٔ ۳۵۱: به حقیقت حقیقت همه اوست
غزل شمارهٔ ۳۵۲: بینوا و نوا یکیست یکیست
غزل شمارهٔ ۳۵۳: به هر چه دیده گشائی چه حسن اوست نکوست
غزل شمارهٔ ۳۵۴: مالک دو سرا یکیست یکیست
غزل شمارهٔ ۳۵۵: این چنین آن چنان یکی است یکیست
غزل شمارهٔ ۳۵۶: نقش و حباب گرچه هزارند با یکیست
غزل شمارهٔ ۳۵۷: عاشق و معشوق ما یعنی یکیست
غزل شمارهٔ ۳۵۸: سر آب و سراب این عجب است
غزل شمارهٔ ۳۵۹: گر نظر بر آب داری بیشکی است
غزل شمارهٔ ۳۶۰: بندگی در عاشقی پایندگی است
غزل شمارهٔ ۳۶۱: خوش بارگهی و خوب جائیست
غزل شمارهٔ ۳۶۲: آئینه ایست روشن جام جهان نمائیست
غزل شمارهٔ ۳۶۳: خواه حیدریست و خواه نراقی است
غزل شمارهٔ ۳۶۴: آئینهٔ حضرت الهی است
غزل شمارهٔ ۳۶۵: به نزد آشنا خود عین ما نیست
غزل شمارهٔ ۳۶۶: هر ذره ای که بینی او را از او هلالی است
غزل شمارهٔ ۳۶۷: طلب آن مکن که فردا نیست
غزل شمارهٔ ۳۶۸: دو نفس حضرتش به یک جا نیست
غزل شمارهٔ ۳۶۹: هستش مشمر که گوئیا نیست
غزل شمارهٔ ۳۷۰: مقامی همچو صحن آن سرا نیست
غزل شمارهٔ ۳۷۱: مائیم صفات و صفت از ذات جدا نیست
غزل شمارهٔ ۳۷۲: درد دل داریم و درمان هیچ نیست
غزل شمارهٔ ۳۷۳: بی هوای دُرد دردش صاف درمان هیچ نیست
غزل شمارهٔ ۳۷۴: شک به وجود است و هم او هیچ نیست
غزل شمارهٔ ۳۷۵: مرده دانش که در تنش جان نیست
غزل شمارهٔ ۳۷۶: هر کرا کفر نیست ایمان نیست
غزل شمارهٔ ۳۷۷: بگذر از غیر او که چندان نیست
غزل شمارهٔ ۳۷۸: مجرد که باشد که تجرید نیست
غزل شمارهٔ ۳۷۹: راهیست راه جان که نشانش پدید نیست
غزل شمارهٔ ۳۸۰: اصل عدد است و از عدد نیست
غزل شمارهٔ ۳۸۱: وانکه خود دردی ندارد مرد نیست
غزل شمارهٔ ۳۸۲: گرچه تن دارد ولی جانیش نیست
غزل شمارهٔ ۳۸۳: دامن خود را بگیر از پس مرو ره بیش نیست
غزل شمارهٔ ۳۸۴: مرده ای می شمر که جانش نیست
غزل شمارهٔ ۳۸۵: عشقبازی به عشوه سازی نیست
غزل شمارهٔ ۳۸۶: عشق را با جسم و با جان کار نیست
غزل شمارهٔ ۳۸۷: جز عین یکی ، یکی دگر نیست
غزل شمارهٔ ۳۸۸: بهتر از عشق بتان محرم نیست
غزل شمارهٔ ۳۸۹: می که می نوشد چو آنجا جام نیست
غزل شمارهٔ ۳۹۰: گر جان عالم است که با ما قریب نیست
غزل شمارهٔ ۳۹۱: دی برفت و می رود امروز و فردا چاره نیست
غزل شمارهٔ ۳۹۲: در میان ما و او جز ناحجابی هست نیست
غزل شمارهٔ ۳۹۳: در دو عالم غیر این یک پادشاهی هست نیست
غزل شمارهٔ ۳۹۴: خوشتر از نقش خیال او خیالی هست نیست
غزل شمارهٔ ۳۹۵: عاشق دیوانه را از ننگ ننگی هست نیست
غزل شمارهٔ ۳۹۶: هرچه مست آن هست بی وی هست نیست
غزل شمارهٔ ۳۹۷: هیچ از این میخانه خوشتر هست نیست
غزل شمارهٔ ۳۹۸: قاتل شه خالی از شه هست نیست
غزل شمارهٔ ۳۹۹: رند را میلی بر ایشان هست نیست
غزل شمارهٔ ۴۰۰: در حقیقت خدمتش هم فانی است
غزل شمارهٔ ۴۰۱: مفرش خاک درش مسند سلطانی است
غزل شمارهٔ ۴۰۲: دلخوشم زیرا که دلدارم وی است
غزل شمارهٔ ۴۰۳: علم او آئینهٔ ذات وی است
غزل شمارهٔ ۴۰۴: کنج هر ویرانه بی گنجی کی است
غزل شمارهٔ ۴۰۵: جام من بی خدمت ساقی کی است
غزل شمارهٔ ۴۰۶: این چنین گنجینه بی کنجی کی است
غزل شمارهٔ ۴۰۷: از هر دو جهان فراغتی هست
غزل شمارهٔ ۴۰۸: به نوا جان بینوا بنواخت
غزل شمارهٔ ۴۰۹: ساقی سرمست ما ما را نواخت
غزل شمارهٔ ۴۱۰: رازق رزق بندگانم ساخت
غزل شمارهٔ ۴۱۱: بوی خوشم را چو یافت دیر نه زودم بسوخت
غزل شمارهٔ ۴۱۲: شمع عشقش در گرفت و رشتهٔ جانم بسوخت
غزل شمارهٔ ۴۱۳: باز زرین بال عقلم پر بسوخت
غزل شمارهٔ ۴۱۴: سر آب از شراب نتوان یافت
غزل شمارهٔ ۴۱۵: سر آب از شراب نتوان یافت
غزل شمارهٔ ۴۱۶: به خیالی نگار نتوان یافت
غزل شمارهٔ ۴۱۷: بی رنج فنا گنج بقا را نتوان یافت
غزل شمارهٔ ۴۱۸: هر کام که بود در زمان یافت
غزل شمارهٔ ۴۱۹: درد نوشید از آن صفائی یافت
غزل شمارهٔ ۴۲۰: ترک یک جان کرد و صد جان بازیافت
غزل شمارهٔ ۴۲۱: دل سرمست سوی مستان رفت
غزل شمارهٔ ۴۲۲: جان چه قدرش بود که جانان رفت
غزل شمارهٔ ۴۲۳: ماند این دنیای بی بنیاد و رفت
غزل شمارهٔ ۴۲۴: سر به پای خم می بنهاد و رفت
غزل شمارهٔ ۴۲۵: بر در میخانه مست افتاد و رفت
غزل شمارهٔ ۴۲۶: بر در میخانه مست افتاد و رفت
غزل شمارهٔ ۴۲۷: رو به خاک راه او بنهاد و رفت
غزل شمارهٔ ۴۲۸: بنده زین گرد و غبار آزاد رفت
غزل شمارهٔ ۴۲۹: آمد و در حال وا گردید و رفت
غزل شمارهٔ ۴۳۰: راه را نیست نهایت ابدا باید رفت
غزل شمارهٔ ۴۳۱: رند سرمست از جهان خواهیم رفت
غزل شمارهٔ ۴۳۲: دردمندانه به امید دوا خواهم رفت
غزل شمارهٔ ۴۳۳: عشق درآمد ز در عقل ز جا رفت رفت
غزل شمارهٔ ۴۳۴: چون سر زلفش وجودم مو به مو سودا گرفت
غزل شمارهٔ ۴۳۵: چون سر زلفش وجودم مو به مو سودا گرفت
غزل شمارهٔ ۴۳۶: این چنین نور خوشی در جای خود مأوا گرفت
غزل شمارهٔ ۴۳۷: خانه خالی دید از آن مأوا گرفت
غزل شمارهٔ ۴۳۸: بعد از آن در جملهٔ اشیا گرفت
غزل شمارهٔ ۴۳۹: گوئیا از ما عنایت وا گرفت
غزل شمارهٔ ۴۴۰: عشق اگر داری طریق عاشقان باید گرفت
غزل شمارهٔ ۴۴۱: گوشه ای در جنت المأوا گرفت
غزل شمارهٔ ۴۴۲: جانم فدای او که تمام جهان گرفت
غزل شمارهٔ ۴۴۳: مهر رویش جهان جان بگرفت
غزل شمارهٔ ۴۴۴: از مکان رفت و لامکان بگرفت
غزل شمارهٔ ۴۴۵: تخت دل ملک جاودان بگرفت
غزل شمارهٔ ۴۴۶: نه به یک صورتی به هر صورت
غزل شمارهٔ ۴۴۷: در آینه نموده نقش خیال صورت
غزل شمارهٔ ۴۴۸: جان فدا کن همچو ما گر وصل جانان بایدت
غزل شمارهٔ ۴۴۹: ور کسی نیکو نشد بد باز گردد عاقبت
غزل شمارهٔ ۴۵۰: تا جان بودم روی نتابم ز ولایت
غزل شمارهٔ ۴۵۱: سر حلقهٔ رندانم و فارغ ز ملامت
غزل شمارهٔ ۴۵۲: امید که آئی و من آیم به سلامت
غزل شمارهٔ ۴۵۳: رندان نگریزند ز مستان به ملامت
غزل شمارهٔ ۴۵۴: سرگشته در آن کوچه چو پرگار خرابات
غزل شمارهٔ ۴۵۵: سرگشته در آن کوچه چو رندان خرابات
غزل شمارهٔ ۴۵۶: گه صفاتش می نماید گاه ذات
غزل شمارهٔ ۴۵۷: باقی به بقای حضرت اوست
غزل شمارهٔ ۴۵۸: گویی که چو من بر لب شیرین نگران است
غزل شمارهٔ ۴۵۹: گر چه تدبیر هم به تقدیر است
غزل شمارهٔ ۴۶۰: عشق را عاقل و دیوانه یکی است
غزل شمارهٔ ۴۶۱: ای دل تو به جان بر این بشارت
غزل شمارهٔ ۴۶۲: جان که بی عشق او سپاری هیچ
غزل شمارهٔ ۴۶۳: زیرا که نیست جز کرم او نجات هیچ
غزل شمارهٔ ۴۶۴: این عنایت بین که چون با بخت من افتاد باد
غزل شمارهٔ ۴۶۵: سو به سو گشت او ولی دریا فتاد
غزل شمارهٔ ۴۶۶: روی خود بر روی ما نیکو نهاد
غزل شمارهٔ ۴۶۷: بد چه شد نکو نمی‌ گنجد
غزل شمارهٔ ۴۶۸: نزد ما خوشتر است از ما ورد
غزل شمارهٔ ۴۶۹: باز بگشوده کنار و در میانم می‌کشد
غزل شمارهٔ ۴۷۰: بنوش این جام و با خمار می‌خند
غزل شمارهٔ ۴۷۱: همچو جان در بدن روان باشند
غزل شمارهٔ ۴۷۲: بد نبیند همه نکو بیند
غزل شمارهٔ ۴۷۳: این چنین چشم خوشی نیکو بود
غزل شمارهٔ ۴۷۴: هر که درد تو کشد از پی درمان نرود
غزل شمارهٔ ۴۷۵: این چنین در خدا به ما بگشود
غزل شمارهٔ ۴۷۶: جام گیتی نما به ما بخشید
غزل شمارهٔ ۴۷۷: جامع ذات و صفاتش نزد ما اسما بود
غزل شمارهٔ ۴۷۸: مظهر او مجمع اشیاء بود
غزل شمارهٔ ۴۷۹: این چنین سرچشمه ای اینجا بود
غزل شمارهٔ ۴۸۰: آب عین قطره و دریا بود
غزل شمارهٔ ۴۸۱: واقف اسرار ذوق ما بود
غزل شمارهٔ ۴۸۲: همچو ما غرقه درین دریا بود
غزل شمارهٔ ۴۸۳: صورت و معنای جد ما بود
غزل شمارهٔ ۴۸۴: آب ما از چشمهٔ حیوان بود
غزل شمارهٔ ۴۸۵: آب ما از چشمهٔ حیوان بود
غزل شمارهٔ ۴۸۶: خوش نباشد جان که بی جانان بود
غزل شمارهٔ ۴۸۷: لاجرم دایم چنین حیران بود
غزل شمارهٔ ۴۸۸: در همه عالم از آن دستان بود
غزل شمارهٔ ۴۸۹: خوش بود جانی که با جانان بود
غزل شمارهٔ ۴۹۰: خوش بود جانی که با جانان بود
غزل شمارهٔ ۴۹۱: خرم آن جانی که جانان او بود
غزل شمارهٔ ۴۹۲: این چنین خوش حاصلی نیکو بود
غزل شمارهٔ ۴۹۳: عین او درچشم ما نیکو بود
غزل شمارهٔ ۴۹۴: این چنین چشمی خوش و نیکو بود
غزل شمارهٔ ۴۹۵: هرچه می بینم از آن نیکو بود
غزل شمارهٔ ۴۹۶: بلکه آن نقطه دایره بنمود
غزل شمارهٔ ۴۹۷: چون از او باشد همه نیکو بود
غزل شمارهٔ ۴۹۸: هرچه آید در نظر نیکو بود
غزل شمارهٔ ۴۹۹: روی خود دیدن در او خوشتر بود
غزل شمارهٔ ۵۰۰: غرقهٔ دریای ما خوشتر بود
غزل شمارهٔ ۵۰۱: به از این نسبت خرقه ز محالات بود
غزل شمارهٔ ۵۰۲: رند مست و ذوق مستان خوش بود
غزل شمارهٔ ۵۰۳: برهان واضح است و دلیل مبین بود
غزل شمارهٔ ۵۰۴: این کسی داند که او آگه بود
غزل شمارهٔ ۵۰۵: نسبتش هیچ با نسب نبود
غزل شمارهٔ ۵۰۶: سر نهد بر پاش و بر رو اوفتد
غزل شمارهٔ ۵۰۷: صد شاه به یک نفس برافتد
غزل شمارهٔ ۵۰۸: آبروی ماست بر رو می رود
غزل شمارهٔ ۵۰۹: آبروی ما به هر سو می رود
غزل شمارهٔ ۵۱۰: خوش روان از دیده بر رو می رود
غزل شمارهٔ ۵۱۱: این چنین آب خوشی پیوسته بر رو می رود
غزل شمارهٔ ۵۱۲: دیگ سودایش همیشه نیک بر سر می رود
غزل شمارهٔ ۵۱۳: گر به چشم ما نشینی خوش بود
غزل شمارهٔ ۵۱۴: جان عاشق صفا نمی گیرد
غزل شمارهٔ ۵۱۵: سخت بی شرمست از آن رو پردهٔ ما می درد
غزل شمارهٔ ۵۱۶: ملک دل بگرفت و جان ما به غارت می برد
غزل شمارهٔ ۵۱۷: جان فدای او که جان ما به غارت می برد
غزل شمارهٔ ۵۱۸: آفتاب حسن او پیدا شود
غزل شمارهٔ ۵۱۹: هر نفس جانی دگر شیدا شود
غزل شمارهٔ ۵۲۰: گر بیاید تربیت از کاملی کامل شود
غزل شمارهٔ ۵۲۱: مشکلات او همه حل وا شود
غزل شمارهٔ ۵۲۲: مظهر ار نیکو بود مظهر نکو ظاهر شود
غزل شمارهٔ ۵۲۳: وین دل دریا دل ما سوی مأوا می کشد
غزل شمارهٔ ۵۲۴: خوش بود جانی که مقبول چنان جانان شود
غزل شمارهٔ ۵۲۵: گوئیا ما را به مأوا می کشد
غزل شمارهٔ ۵۲۶: آبرو می بخشد و ما را به مأوا می کشد
غزل شمارهٔ ۵۲۷: خاطر ما سوی دریا می کشد
غزل شمارهٔ ۵۲۸: گوئیا ما را به مأوا می کشد
غزل شمارهٔ ۵۲۹: دوستان را بی سر و پا می کشد
غزل شمارهٔ ۵۳۰: هر لحظه از حالی دگر ما را به حالی می کشد
غزل شمارهٔ ۵۳۱: هر زمان نقش خیالی می کشد
غزل شمارهٔ ۵۳۲: نور دیده پیش مردم بی حسابش می کشد
غزل شمارهٔ ۵۳۳: همیشه همت او کاینات می بخشد
غزل شمارهٔ ۵۳۴: باز بگشوده کنار و در میانم می کشد
غزل شمارهٔ ۵۳۵: یا خیالی سوی آبی می کشند
غزل شمارهٔ ۵۳۶: حیات طیبه و عمر جاودان بخشد
غزل شمارهٔ ۵۳۷: پادشاهی به هر گدا بخشد
غزل شمارهٔ ۵۳۸: خوش نوائی به بینوا بخشید
غزل شمارهٔ ۵۳۹: این چنین نعمتی خدا بخشید
غزل شمارهٔ ۵۴۰: این سعادت به ما خدا بخشید
غزل شمارهٔ ۵۴۱: دولتی خوش به ما خدا بخشید
غزل شمارهٔ ۵۴۲: دست خود از دست هر بی پا و سر باید کشید
غزل شمارهٔ ۵۴۳: هم به احمد احد هویدا شد
غزل شمارهٔ ۵۴۴: صورت و معنئی هویدا شد
غزل شمارهٔ ۵۴۵: احدی لاجرم هویدا شد
غزل شمارهٔ ۵۴۶: گوئیا آفتاب پیدا شد
غزل شمارهٔ ۵۴۷: از مجلس رندان خرابات کجا شد
غزل شمارهٔ ۵۴۸: گرچه جان بود عین جانان شد
غزل شمارهٔ ۵۴۹: حال جمعی نکو پریشان شد
غزل شمارهٔ ۵۵۰: مجلس کاینات گلشن شد
غزل شمارهٔ ۵۵۱: به بوی سنبل زلفش دماغ عقل مفتون شد
غزل شمارهٔ ۵۵۲: خوش شبی معتکف کوی مغان خواهم شد
غزل شمارهٔ ۵۵۳: به سراپردهٔ میخانه روان خواهد شد
غزل شمارهٔ ۵۵۴: جامع صورتین واقع شد
غزل شمارهٔ ۵۵۵: زنده آمد دل از آن پیوسته شد
غزل شمارهٔ ۵۵۶: واصل دریای او جز ما نشد
غزل شمارهٔ ۵۵۷: هوائی چون هوای ما نباشد
غزل شمارهٔ ۵۵۸: وجود جود بر ما وجود ما باشد
غزل شمارهٔ ۵۵۹: در دو عالم که یار ما باشد
غزل شمارهٔ ۵۶۰: هر چه باشد برای ما باشد
غزل شمارهٔ ۵۶۱: چنین دولت نمی دانم در این عالم که را باشد
غزل شمارهٔ ۵۶۲: چنین شاهی که ما داریم در عالم که را باشد
غزل شمارهٔ ۵۶۳: شرفش بر همه جهان باشد
غزل شمارهٔ ۵۶۴: گفتم رسم به وصلت گفتا محال باشد
غزل شمارهٔ ۵۶۵: در خیال آن جمال او باشد
غزل شمارهٔ ۵۶۶: نظر باز خوشی باشی چو منظورت نکو باشد
غزل شمارهٔ ۵۶۷: یاری اهل دلان در دل و جانش باشد
غزل شمارهٔ ۵۶۸: آن میان در کنار خوش باشد
غزل شمارهٔ ۵۶۹: دل و دلدار خویش خوش باشد
غزل شمارهٔ ۵۷۰: همیشه عاشق مست خراب خوش باشد
غزل شمارهٔ ۵۷۱: ما باده پرستیم مناجات چه باشد
غزل شمارهٔ ۵۷۲: آب رحمت به جام جان باشد
غزل شمارهٔ ۵۷۳: از فنا و بقا نه اندیشد
غزل شمارهٔ ۵۷۴: هر چه بیند همه نکو بیند
غزل شمارهٔ ۵۷۵: صورت چو جام یابد معنی شراب بیند
غزل شمارهٔ ۵۷۶: منع نتوان کردنش چون میل مأوا می کند
غزل شمارهٔ ۵۷۷: ره روانیم و رهنما مرشد
غزل شمارهٔ ۵۷۸: نیست ممکن که دمی بی هوسی بنشیند
غزل شمارهٔ ۵۷۹: اگر بیند کسی غیرش بگو نیکو نمی بیند
غزل شمارهٔ ۵۸۰: هم به نور خدا ، خدا بیند
غزل شمارهٔ ۵۸۱: چو نور روی او باشد همه چیزی نکو بیند
غزل شمارهٔ ۵۸۲: هر چه بیند همه نکو بیند
غزل شمارهٔ ۵۸۳: دارد او حب وطن میلی به مأوا می کند
غزل شمارهٔ ۵۸۴: جانم سجود حضرت معبود می کند
غزل شمارهٔ ۵۸۵: جان مستم از هوای او خروشی می کند
غزل شمارهٔ ۵۸۶: حاکم است و پادشاهانه امارت می کند
غزل شمارهٔ ۵۸۷: قصهٔ جانم به سوز دل حکایت می کند
غزل شمارهٔ ۵۸۸: مستم و از مستیم خمخانه جوشی می¬ کند
غزل شمارهٔ ۵۸۹: مردهٔ درد او دوا چه کند
غزل شمارهٔ ۵۹۰: مبتلای غم تو غیر بلا را چه کند
غزل شمارهٔ ۵۹۱: خاطرش میل با جنان نکند
غزل شمارهٔ ۵۹۲: ناخورده دُرد دردش صاف دوا چه داند
غزل شمارهٔ ۵۹۳: دیگری یار ما کجا ماند
غزل شمارهٔ ۵۹۴: سر موئی نشکستیم خدا می داند
غزل شمارهٔ ۵۹۵: پشت پا بر بحر و بر برمی زند
غزل شمارهٔ ۵۹۶: روز و شب با اوست کو کو می زند
غزل شمارهٔ ۵۹۷: پشت پا بر هر دو عالم می زند
غزل شمارهٔ ۵۹۸: حال ما در بیان نمی گنجد
غزل شمارهٔ ۵۹۹: مایه و سود در نمی گنجد
غزل شمارهٔ ۶۰۰: چه سودائیست عشق اوکه در هر سر نمی گنجد
غزل شمارهٔ ۶۰۱: به جز رمز و کنایت در نگنجد
غزل شمارهٔ ۶۰۲: چون او گنجد هوا نگنجد
غزل شمارهٔ ۶۰۳: عشق جانان کشته را جان می دهد
غزل شمارهٔ ۶۰۴: ور نباشد جام می کی می دهد
غزل شمارهٔ ۶۰۵: چه جای او که صورت او هست بی عدد
غزل شمارهٔ ۶۰۶: این هر سه یکیست نزد اوحد
غزل شمارهٔ ۶۰۷: نیک و بد هرچه می کند یابد
غزل شمارهٔ ۶۰۸: غیر تو را هست نگوید خرد
غزل شمارهٔ ۶۰۹: سر از دستار نشناسیم و می از جام و نیک از بد
غزل شمارهٔ ۶۱۰: این جمله طلب کنش را حمد
غزل شمارهٔ ۶۱۱: ذات یکی صفت بسی خاص یکی و عام صد
غزل شمارهٔ ۶۱۲: بلای عشق ندیده شفا کجا یابد
غزل شمارهٔ ۶۱۳: خوش بقائی از این فنا یابد
غزل شمارهٔ ۶۱۴: سبک از هر طرفی فتنه دوان برخیزد
غزل شمارهٔ ۶۱۵: آب با آب خوش درآمیزد
غزل شمارهٔ ۶۱۶: دُرد دردش دوای دل سازد
غزل شمارهٔ ۶۱۷: چو ذره آفتاب جان به پای او سراندازد
غزل شمارهٔ ۶۱۸: دل چنین سوخت جان چه سان سوزد
غزل شمارهٔ ۶۱۹: خیمه در دار بقا خواهیم زد
غزل شمارهٔ ۶۲۰: دیگری کی به جای ما دارد
غزل شمارهٔ ۶۲۱: خود مفلس بازاری سرمایه کجا دارد
غزل شمارهٔ ۶۲۲: چنین مه رو که من دارم که در دور قمر دارد
غزل شمارهٔ ۶۲۳: هر که آید بر ما کام دلی بردارد
غزل شمارهٔ ۶۲۴: سر سودای بی سامان که دارد
غزل شمارهٔ ۶۲۵: دل شوریدهٔ من شوق وصالت دارد
غزل شمارهٔ ۶۲۶: خستهٔ رنج غم تو درجاتی دارد
غزل شمارهٔ ۶۲۷: خوش کمالی که جمالی به کمالی دارد
غزل شمارهٔ ۶۲۸: جام بی باده رند کی دارد
غزل شمارهٔ ۶۲۹: این مثالی است کاین و آن دارد
غزل شمارهٔ ۶۳۰: جان فدایش کنم که آن دارد
غزل شمارهٔ ۶۳۱: سلطنت بی نوای او دارد
غزل شمارهٔ ۶۳۲: گویا خبر از خدا ندارد
غزل شمارهٔ ۶۳۳: عمری به خیال می گذارد
غزل شمارهٔ ۶۳۴: یا محرم رازی که ز عقبی خبر آرد
غزل شمارهٔ ۶۳۵: کآب از چشمهاش می بارد
غزل شمارهٔ ۶۳۶: مرغ وهم ار پر بسوزد ره به مأوا کی برد
غزل شمارهٔ ۶۳۷: نافهٔ مشک ختن گیرد به هر سوئی برد
غزل شمارهٔ ۶۳۸: ور بمیرم هم به خاکم بسپرد
غزل شمارهٔ ۶۳۹: در نظر غیر او کجا گذرد
غزل شمارهٔ ۶۴۰: هر کس که کرد حاصل می دان که آن چنان کرد
غزل شمارهٔ ۶۴۱: سلطان همه خلق جهانی چه توان کرد
غزل شمارهٔ ۶۴۲: او را نتوان دید و نظاره نتوان کرد
غزل شمارهٔ ۶۴۳: حاصل عمر عزیز است رها نتوان کرد
غزل شمارهٔ ۶۴۴: در سر ما این چنین سودا که کرد
غزل شمارهٔ ۶۴۵: حاجتم جز روا چه خواهی کرد
غزل شمارهٔ ۶۴۶: خویشتن را معتبر خواهیم کرد
غزل شمارهٔ ۶۴۷: واقف از حال این و آنم کرد
غزل شمارهٔ ۶۴۸: بلبل از ذوق آن ترنم کرد
غزل شمارهٔ ۶۴۹: در پس پردهٔ جان یار ترنم می کرد
غزل شمارهٔ ۶۵۰: عشقبازی به عقل نتوان کرد
غزل شمارهٔ ۶۵۱: والهم از بوی نورالله خود
غزل شمارهٔ ۶۵۲: منور ساز مردم را و هم خلوتسرای خود
غزل شمارهٔ ۶۵۳: جان سپرد و جان با ایمان سپرد
غزل شمارهٔ ۶۵۴: بی خبر از معرفت چیزی نبرد
غزل شمارهٔ ۶۵۵: نیک و بد هر چه کرد با خود برد
غزل شمارهٔ ۶۵۶: می کشیدی درد و می نوشید درد
غزل شمارهٔ ۶۵۷: زان همی ریزم فرود آیم به روی دُرد درد
غزل شمارهٔ ۶۵۸: در دیدهٔ ما نقش خیال تو عیان بود
غزل شمارهٔ ۶۵۹: بی می خود حی نمی توان بود
غزل شمارهٔ ۶۶۰: چه محال و خیال خواهد بود
غزل شمارهٔ ۶۶۱: که مرا یار غار خواهد بود
غزل شمارهٔ ۶۶۲: بنده آنجا امیر خواهد بود
غزل شمارهٔ ۶۶۳: در دل او هوای لیلی بود
غزل شمارهٔ ۶۶۴: تو نکو می بین که او نیکو نمود
غزل شمارهٔ ۶۶۵: حضرت بی چون نگویم چو نمود
غزل شمارهٔ ۶۶۶: نقش نقاش را نکو بنمود
غزل شمارهٔ ۶۶۷: هم به نام خودش نشان بنمود
غزل شمارهٔ ۶۶۸: زهره و مشتری چه خواهد بود
غزل شمارهٔ ۶۶۹: بیا که نوبت وصلست و وقت گفت و شنود
غزل شمارهٔ ۶۷۰: روی او دیدم چو برقع برگشود
غزل شمارهٔ ۶۷۱: از گریبان روز رو بنمود
غزل شمارهٔ ۶۷۲: هر چه ما دیدیم غیر او نبود
غزل شمارهٔ ۶۷۳: نظری خوش به چشم ما فرمود
غزل شمارهٔ ۶۷۴: شب گذشت و روز روشن رو نمود
غزل شمارهٔ ۶۷۵: گر چه هجرانش به ظاهر می نمود
غزل شمارهٔ ۶۷۶: هرچه دیدیم بی وجود نبود
غزل شمارهٔ ۶۷۷: در دو عالم جز او نبود وجود
غزل شمارهٔ ۶۷۸: این عنایت همه به ما بنمود
غزل شمارهٔ ۶۷۹: در میخانه ای به ما بگشود
غزل شمارهٔ ۶۸۰: در میخانه را به ما بگشود
غزل شمارهٔ ۶۸۱: در میخانه را به ما بگشود
غزل شمارهٔ ۶۸۲: نفسی بی وجود نتوان بود
غزل شمارهٔ ۶۸۳: مائیم عباد و دوست معبود
غزل شمارهٔ ۶۸۴: حضرت او به ما عطا فرمود
غزل شمارهٔ ۶۸۵: آنکه او هست و بود و خواهد بود
غزل شمارهٔ ۶۸۶: از همه رو دری به ما بگشود
غزل شمارهٔ ۶۸۷: در مرتبه ای عابد در مرتبه ای معبود
غزل شمارهٔ ۶۸۸: در میخانه بگشاید به رندان باده بخشاید
غزل شمارهٔ ۶۸۹: بنگر چه کند اگر گشاید
غزل شمارهٔ ۶۹۰: به دم سرو باده پیماید
غزل شمارهٔ ۶۹۱: گر خیالش به خواب بنماید
غزل شمارهٔ ۶۹۲: صحبت او مرا نمی باید
غزل شمارهٔ ۶۹۳: به هر آئینه روئی می نماید
غزل شمارهٔ ۶۹۴: در جام جهان نما نماید
غزل شمارهٔ ۶۹۵: در نظر هیچ خوب ننماید
غزل شمارهٔ ۶۹۶: ور گرد درش گردی او در به تو بگشاید
غزل شمارهٔ ۶۹۷: گوش تو در سخن گشاید
غزل شمارهٔ ۶۹۸: دستی که از آن نقش بگیرد به سر آید
غزل شمارهٔ ۶۹۹: با لب او شکر چه کار آید
غزل شمارهٔ ۷۰۰: با کفر سر زلفش ایمان به چه کار آید
غزل شمارهٔ ۷۰۱: لب ساغر فتوحت افزاید
غزل شمارهٔ ۷۰۲: یک ذات ذوات می نماید
غزل شمارهٔ ۷۰۳: یا ذات به ذات می نماید
غزل شمارهٔ ۷۰۴: گهی زلفش پریشان می نماید
غزل شمارهٔ ۷۰۵: همه عالم سرابی می نماید
غزل شمارهٔ ۷۰۶: جانی است که آن روان نماید
غزل شمارهٔ ۷۰۷: در جام جهان نما نماید
غزل شمارهٔ ۷۰۸: در آن نقش خیالم او نماید
غزل شمارهٔ ۷۰۹: یا نقش خیالی است که در خواب نماید
غزل شمارهٔ ۷۱۰: یابد او هر چه از خدا جوید
غزل شمارهٔ ۷۱۱: می رود بی سروپا گرد جهان می جوید
غزل شمارهٔ ۷۱۲: این چنین بود آن چنان گردید
غزل شمارهٔ ۷۱۳: هفت دریا را به یک دم درکشید
غزل شمارهٔ ۷۱۴: آن چنان پنهان چنین پیدا که دید
غزل شمارهٔ ۷۱۵: یافت مقصود همان لحظه که روی تو بدید
غزل شمارهٔ ۷۱۶: دست گیرید و مرا مست به میخانه برید
غزل شمارهٔ ۷۱۷: آلت مجلس ما جمله به ساقی سپرید
غزل شمارهٔ ۷۱۸: مخمورش از آن مجلس رندان به در آرید
غزل شمارهٔ ۷۱۹: ترسای میان بسته به زنار ببیند
غزل شمارهٔ ۷۲۰: در جام جم آن حضرت جمشید ببینید
غزل شمارهٔ ۷۲۱: سایهٔ خورشید اعلی بایزید
غزل شمارهٔ ۷۲۲: با من سخن از زاهد زنار مگوئید
غزل شمارهٔ ۷۲۳: این چنین خانه خدا بهر خدا را طلبید
غزل شمارهٔ ۷۲۴: عقل آمد و با عشق درافتاد ور افتاد
غزل شمارهٔ ۷۲۵: جان بیچاره در فغان افتاد
غزل شمارهٔ ۷۲۶: بد مگویش که او نکو افتاد
غزل شمارهٔ ۷۲۷: بی تکلف خوب در خور اوفتاد
غزل شمارهٔ ۷۲۸: مردم دیده در این دریا فتاد
غزل شمارهٔ ۷۲۹: همچو ما در بحر بی پایان فتاد
غزل شمارهٔ ۷۳۰: خمخانه به دست عاشقان داد
غزل شمارهٔ ۷۳۱: عشقیست در این جان که به صد جان نتوان داد
غزل شمارهٔ ۷۳۲: بوسهٔ خوش بر لب جانان نداد
غزل شمارهٔ ۷۳۳: می خورم می خورم که نوشم باد
غزل شمارهٔ ۷۳۴: بیا و خدمت او نوش کن که نوشت باد
غزل شمارهٔ ۷۳۵: قل هوالله احد حرز دو ابروی تو باد
غزل شمارهٔ ۷۳۶: دولت عشقش مرا پیوسته باد
غزل شمارهٔ ۷۳۷: آفتاب دولتش تابنده باد
غزل شمارهٔ ۷۳۸: از زحمت این زندان جستیم مبارک باد
غزل شمارهٔ ۷۳۹: روی خود در جنت المأوا نهاد
غزل شمارهٔ ۷۴۰: اشک خون آلود ما بر رو نهاد
غزل شمارهٔ ۷۴۱: ملک دل بگرفت و خان و مان همه بر باد داد
غزل شمارهٔ ۷۴۲: حسن تو در آئینهٔ یکتا بنمایند
غزل شمارهٔ ۷۴۳: حسن دیگری به ما نمایند
غزل شمارهٔ ۷۴۴: گاه در بحر و گاه در جویند
غزل شمارهٔ ۷۴۵: تا بود چنین بوده و تا باد چنین باد
غزل شمارهٔ ۷۴۶: بی نام و نشانند از این نام نشانند
غزل شمارهٔ ۷۴۷: کنج را هم یسار می خوانند
غزل شمارهٔ ۷۴۸: آب ارواح و آدمش خوانند
غزل شمارهٔ ۷۴۹: بنوش جام شرابی که نوش جانت باد
غزل شمارهٔ ۷۵۰: همدم عاشقان میخوارند
غزل شمارهٔ ۷۵۱: پیوسته نگار را نگارند
غزل شمارهٔ ۷۵۲: کار بی ساز ما به ساز آمد
غزل شمارهٔ ۷۵۳: کارساز خوشم به ساز آمد
غزل شمارهٔ ۷۵۴: کثرت بالذات وحدت آمد
غزل شمارهٔ ۷۵۵: خورشید نهان گشته به شکل دگر آمد
غزل شمارهٔ ۷۵۶: از دولت او کارم بر آمد
غزل شمارهٔ ۷۵۷: پادشاهی به هر گدا نرسد
غزل شمارهٔ ۷۵۸: پادشاهی دو عالم به گدائی نرسد
غزل شمارهٔ ۷۵۹: منصب شاهی به گدا کی رسد
غزل شمارهٔ ۷۶۰: آستین را از دست نشناسد
غزل شمارهٔ ۷۶۱: این مرحمت نگر که به ما از خدا رسید
غزل شمارهٔ ۷۶۲: چون که از ما بود با مأوا رسید
غزل شمارهٔ ۷۶۳: هر کس که دید او را می دان که آنچنان دید
غزل شمارهٔ ۷۶۴: پادشاهی به این گدا برسد
غزل شمارهٔ ۷۶۵: در چشم او نیاید هر چشمه ای ، چو آن دید
غزل شمارهٔ ۷۶۶: هر دیده که آن دید یقین دان که چنان دید
غزل شمارهٔ ۷۶۷: یاری که نظر کرد در این دیده عیان دید
غزل شمارهٔ ۷۶۸: روشن چشمی که آنچنان دید
غزل شمارهٔ ۷۶۹: روشن چشمی که آن چنان دید
غزل شمارهٔ ۷۷۰: یا ماه هلالی است که در آب توان دید
غزل شمارهٔ ۷۷۱: در این آئینه آنی می توان دید
غزل شمارهٔ ۷۷۲: دیده ها پر ز آب می گردد
غزل شمارهٔ ۷۷۳: تا به وقتی که خود تلف گردد
غزل شمارهٔ ۷۷۴: به هوا گرد این جهان گردید
غزل شمارهٔ ۷۷۵: همچو رندان به جان روان گردید
غزل شمارهٔ ۷۷۶: عاشقانه به عشق می نازند
غزل شمارهٔ ۷۷۷: همدمند و هر دو همدم سرخوشند
غزل شمارهٔ ۷۷۸: چون حبابند این و آن غرقند
غزل شمارهٔ ۷۷۹: توبه بشکستم و وارستم از این خامی چند
غزل شمارهٔ ۷۸۰: قیمتش جانهاست ارزان کی دهند
غزل شمارهٔ ۷۸۱: بیرون ز سفیدی و سیاهند
غزل شمارهٔ ۷۸۲: اهل عقبی مقید حالند
غزل شمارهٔ ۷۸۳: عود جانان ، عاشقان در مجمر دل سوختند
غزل شمارهٔ ۷۸۴: پرده چو برگرفتند روئی به ما نمودند
غزل شمارهٔ ۷۸۵: از وجود و از عدم آسوده اند
غزل شمارهٔ ۷۸۶: خم می در ساغری پیموده اند
غزل شمارهٔ ۷۸۷: همچو ما زندهٔ پاینده شدند
غزل شمارهٔ ۷۸۸: تا ابد این سلطنت ما را عطا فرموده اند
غزل شمارهٔ ۷۸۹: کی توانند گرد ما گردند
غزل شمارهٔ ۷۹۰: آن گهی در عشق جان باز آمدند
غزل شمارهٔ ۷۹۱: نور چشم ماه پیدا کرده اند
غزل شمارهٔ ۷۹۲: از برای بخشش ما کرده اند
غزل شمارهٔ ۷۹۳: روحست و همچو راح در اینجام کرده اند
غزل شمارهٔ ۷۹۴: طرهٔ زلف بتم از نو مطرا کرده اند
غزل شمارهٔ ۷۹۵: صحن ما را پر ز حلوا کرده اند
غزل شمارهٔ ۷۹۶: وین حرف بین که بر ورق جان کشیده اند
غزل شمارهٔ ۷۹۷: خستگان غمش از رنج شفا یافته اند
غزل شمارهٔ ۷۹۸: اولا عود دل سوختگان سوخته اند
غزل شمارهٔ ۷۹۹: برّیان این گفته را وا گفته اند
غزل شمارهٔ ۸۰۰: همیشه عاشق و مست وخراب باشد رند
غزل شمارهٔ ۸۰۱: مال پامال شد و بالش ماند
غزل شمارهٔ ۸۰۲: عالم چو بود فدای سید
غزل شمارهٔ ۸۰۳: باده نوشان را صلائی داده اند
غزل شمارهٔ ۸۰۴: عنبر ما با گلاب آغشته اند
غزل شمارهٔ ۸۰۵: بیا ای شاه و ای سلطان سید
غزل شمارهٔ ۸۰۶: ور ذوق دوست جوئی ما دوستدار سید
غزل شمارهٔ ۸۰۷: رو به درگاه خدا آر و ریا را بگذار
غزل شمارهٔ ۸۰۸: و گر از سر همی ترسی ز سودای چنان بگذر
غزل شمارهٔ ۸۰۹: عشق جانان ، جان جان است ای پسر
غزل شمارهٔ ۸۱۰: آن یکی در هر یکی پیدا نگر
غزل شمارهٔ ۸۱۱: همچو ما در بحر ما ، ذما را نگر
غزل شمارهٔ ۸۱۲: عین ما در جو و در دریا نگر
غزل شمارهٔ ۸۱۳: آب را می نوش و ذوق ما نگر
غزل شمارهٔ ۸۱۴: نور او در دیدهٔ بینا نگر
غزل شمارهٔ ۸۱۵: عین ما می بین و در دریا نگر
غزل شمارهٔ ۸۱۶: نور او در دیدهٔ بینا نگر
غزل شمارهٔ ۸۱۷: یک حقیقت در همه اشیا نگر
غزل شمارهٔ ۸۱۸: ذوق اگر داری درین دریا نگر
غزل شمارهٔ ۸۱۹: عین ما در عین این دریا نگر
غزل شمارهٔ ۸۲۰: هر چه بینی از کمال او نگر
غزل شمارهٔ ۸۲۱: حسن او بین و در کمال نگر
غزل شمارهٔ ۸۲۲: خلق را بگذار و جمله حق نگر
غزل شمارهٔ ۸۲۳: نعمت والله را با هم نگر
غزل شمارهٔ ۸۲۴: نعمت الله بین و آن نعمت نگر
غزل شمارهٔ ۸۲۵: مظهری ظاهر درین مظهر نگر
غزل شمارهٔ ۸۲۶: صورت و معنیش نیکو می نگر
غزل شمارهٔ ۸۲۷: روی او را به او نکو بنگر
غزل شمارهٔ ۸۲۸: بیا به نور خدا پرتوی خدا بنگر
غزل شمارهٔ ۸۲۹: در این چنین حجابی آن بی حجاب بنگر
غزل شمارهٔ ۸۳۰: آب از حباب می نوش جام و شراب بنگر
غزل شمارهٔ ۸۳۱: گوش کن و به جان شنو گفتهٔ عاشقان دگر
غزل شمارهٔ ۸۳۲: غایتش جز محال نیست دگر
غزل شمارهٔ ۸۳۳: وی مرا در هر طرف شهری دگر
غزل شمارهٔ ۸۳۴: دیدم از مهر تو مهتابی دگر
غزل شمارهٔ ۸۳۵: غیر جود او نمی یابیم ما جودی دگر
غزل شمارهٔ ۸۳۶: عشق جانان ، جان جان است ای پسر
غزل شمارهٔ ۸۳۷: آفتاب مه نقال است ای پسر
غزل شمارهٔ ۸۳۸: دل که باشد جان کدام است ای پسر
غزل شمارهٔ ۸۳۹: قلب آدم نیز دام است ای پسر
غزل شمارهٔ ۸۴۰: ور نگردی پست گردی ای پسر
غزل شمارهٔ ۸۴۱: وز لبش قند به خروار مبر
غزل شمارهٔ ۸۴۲: چو ما با او در این زندان به سر بر
غزل شمارهٔ ۸۴۳: چشم گشا و ببین سر پدر با پسر
غزل شمارهٔ ۸۴۴: هیچ نقاشی نمی بیند چنین نقشی دگر
غزل شمارهٔ ۸۴۵: نعمت الله در همه عالم نگر
غزل شمارهٔ ۸۴۶: غیر نور او نیامد در نظر
غزل شمارهٔ ۸۴۷: دائما مستیم و از خود بی خبر
غزل شمارهٔ ۸۴۸: در نظر بنشین خوشی اهل نظر را می نگر
غزل شمارهٔ ۸۴۹: این حقیقت در حقایق می نگر
غزل شمارهٔ ۸۵۰: تا ببینی نور دیده در نظر
غزل شمارهٔ ۸۵۱: نام غیری نزد ما دیگر مبر
غزل شمارهٔ ۸۵۲: خویش را گم کن که ره یابی دگر
غزل شمارهٔ ۸۵۳: در وی نگاه کن که بیابی ز ما خبر
غزل شمارهٔ ۸۵۴: آینه بردار و رویش می نگر
غزل شمارهٔ ۸۵۵: خانمان باخته جهان بر سر
غزل شمارهٔ ۸۵۶: بلای عشق خوش باشد ولی با مبتلا خوشتر
غزل شمارهٔ ۸۵۷: ذوق ما از همه جهان خوشتر
غزل شمارهٔ ۸۵۸: بنمود کاینات سرابیم در نظر
غزل شمارهٔ ۸۵۹: و گر ما را هواداری ز سود و از زیان بگذر
غزل شمارهٔ ۸۶۰: از این دردسر بیهوده بگذر
غزل شمارهٔ ۸۶۱: کفر را بگذار و ایمان در گذر
غزل شمارهٔ ۸۶۲: یار یاران و قطب دین حیدر
غزل شمارهٔ ۸۶۳: معنی انما به دست آور
غزل شمارهٔ ۸۶۴: منصب خدمتش به دست آور
غزل شمارهٔ ۸۶۵: حاصل بحر و بر به دست آور
غزل شمارهٔ ۸۶۶: به سوی عاشقان مست آور
غزل شمارهٔ ۸۶۷: زمانی با من شیدا بر آور
غزل شمارهٔ ۸۶۸: دستی بزن و ساغر و پیمانه به دست آر
غزل شمارهٔ ۸۶۹: خوردیم می و توبه شکستیم دگر بار
غزل شمارهٔ ۸۷۰: خوردیم می و توبه شکستیم دگر بار
غزل شمارهٔ ۸۷۱: ز دست عقل وارستم دگر بار
غزل شمارهٔ ۸۷۲: بی هوای او به بازارم چه کار
غزل شمارهٔ ۸۷۳: چه خوش بود که بود یار آن چنان هر چار
غزل شمارهٔ ۸۷۴: ور محب مصطفائی مرتضی را دوست دار
غزل شمارهٔ ۸۷۵: چه کنی دوستی تو با اغیار
غزل شمارهٔ ۸۷۶: نه یار بماند و نه اغیار
غزل شمارهٔ ۸۷۷: چه کنی دوستی تو با اغیار
غزل شمارهٔ ۸۷۸: در تنزل مباش چون اغیار
غزل شمارهٔ ۸۷۹: عشق در جانست و جانان در کنار
غزل شمارهٔ ۸۸۰: گرچه باشد حقیقت آینه دار
غزل شمارهٔ ۸۸۱: آن یکی در هر یکی خوش می شمار
غزل شمارهٔ ۸۸۲: گنج پنهان بود گشته آشکار
غزل شمارهٔ ۸۸۳: عالمی در رقص آمد ذره وار
غزل شمارهٔ ۸۸۴: نقش او بر پردهٔ دیده نگار
غزل شمارهٔ ۸۸۵: آبروئی به روی ما باز آر
غزل شمارهٔ ۸۸۶: عارفانه آن یکی در هر یکی خوش می شمار
غزل شمارهٔ ۸۸۷: یک زمانی مرا به من بگذار
غزل شمارهٔ ۸۸۸: مائیم که ناظریم و منظور
غزل شمارهٔ ۸۸۹: سبکروحان همه جمع و گرانجانان از اینجا دور
غزل شمارهٔ ۸۹۰: که دیده است چنین فاش این چنین مستور
غزل شمارهٔ ۸۹۱: در مرتبه ای واصل در مرتبه ای مهجور
غزل شمارهٔ ۸۹۲: افتاده ایم بهر خدا دست ما بگیر
غزل شمارهٔ ۸۹۳: ملک خواهی دامن سلطان بگیر
غزل شمارهٔ ۸۹۴: مظهر به مظاهر است ظاهر
غزل شمارهٔ ۸۹۵: مگذارش چنین خدا را عمر
غزل شمارهٔ ۸۹۶: عقل مخور گو ز ما پرهیز
غزل شمارهٔ ۸۹۷: دل به دست سر زلف صنمی دادم باز
غزل شمارهٔ ۸۹۸: داد رندان تمام دادم باز
غزل شمارهٔ ۸۹۹: تا به برج خود رسد شهباز باز
غزل شمارهٔ ۹۰۰: در میخانه را گشادم باز
غزل شمارهٔ ۹۰۱: خیز و در پای او تو سر در باز
غزل شمارهٔ ۹۰۲: مرغ جان باز می کند پرواز
غزل شمارهٔ ۹۰۳: بیش از این سیم و زر به هم مگداز
غزل شمارهٔ ۹۰۴: به خاک نیستی خود را درانداز
غزل شمارهٔ ۹۰۵: که را لعلی روان افزاست امروز
غزل شمارهٔ ۹۰۶: هنگام می و صفاست امروز
غزل شمارهٔ ۹۰۷: جمال یار دیدم باز امروز
غزل شمارهٔ ۹۰۸: رنجم بخشی و هم شفا نیز
غزل شمارهٔ ۹۰۹: دارند همه عشق خداوند خدا نیز
غزل شمارهٔ ۹۱۰: جام می را بگیر و بر ما ریز
غزل شمارهٔ ۹۱۱: عاشقانه ز جان روان برخیز
غزل شمارهٔ ۹۱۲: گوش قولی چو کلامت نشنیده هرگز
غزل شمارهٔ ۹۱۳: توبهٔ صد ساله بشکستیم باز
غزل شمارهٔ ۹۱۴: چشم مستش دیده ایم و توبه بشکستیم باز
غزل شمارهٔ ۹۱۵: با پریشانی در افتادیم باز
غزل شمارهٔ ۹۱۶: عشق جانان جان ما بر باد خواهد داد باز
غزل شمارهٔ ۹۱۷: آفتابی در قمر بنمود باز
غزل شمارهٔ ۹۱۸: دردمندی ز دردمندان پرس
غزل شمارهٔ ۹۱۹: ذوق رندان ز می پرستان پرس
غزل شمارهٔ ۹۲۰: مانند دردمند ز دردش دوا بپرس
غزل شمارهٔ ۹۲۱: دُرد دردی چشیده ام که مپرس
غزل شمارهٔ ۹۲۲: هم به مردی رسیده ام که مپرس
غزل شمارهٔ ۹۲۳: نوش و نوش و خموش و خوش می‌باش
غزل شمارهٔ ۹۲۴: حریف خلوت جانانه می باش
غزل شمارهٔ ۹۲۵: دل به دلبر گذار و خوش می باش
غزل شمارهٔ ۹۲۶: جان به جانان سپار و خوش می باش
غزل شمارهٔ ۹۲۷: کسوت او بپوش خوش می باش
غزل شمارهٔ ۹۲۸: بنده شو در بندگی پاینده باش
غزل شمارهٔ ۹۲۹: عاقلی ور عاشقی دیوانه باش
غزل شمارهٔ ۹۳۰: رو چو ما صادقی بیا خوش باش
غزل شمارهٔ ۹۳۱: با غمش عهد بسته ای خوش باش
غزل شمارهٔ ۹۳۲: سر بنه بر پاش و خاکپاش باش
غزل شمارهٔ ۹۳۳: عقل را گوید از این در دور باش
غزل شمارهٔ ۹۳۴: جز که با پاکان دمی همدم مباش
غزل شمارهٔ ۹۳۵: ز جام جان مئی بستان روان و بر سر ما باش
غزل شمارهٔ ۹۳۶: همصحبت عاشقان او باش
غزل شمارهٔ ۹۳۷: عقل می گوید که راز خود بپوش
غزل شمارهٔ ۹۳۸: گر تو رندی جرعه ای زین می بنوش
غزل شمارهٔ ۹۳۹: که جام جم بستان و می حلال بنوش
غزل شمارهٔ ۹۴۰: جام می را بگیر و خوش می نوش
غزل شمارهٔ ۹۴۱: می کشیدم سبوی می بر دوش
غزل شمارهٔ ۹۴۲: ور توانی راز خود در پوش پوش
غزل شمارهٔ ۹۴۳: نوش کن جام می فراوان نوش
غزل شمارهٔ ۹۴۴: آن آب ازین حباب می نوش
غزل شمارهٔ ۹۴۵: دوست دارم یار بی همتای خویش
غزل شمارهٔ ۹۴۶: منور ساز مردم را و هم خلوتسرای خویش
غزل شمارهٔ ۹۴۷: یافتم از خویشتن مقصود خویش
غزل شمارهٔ ۹۴۸: زنده گردان مرا به طاعت خویش
غزل شمارهٔ ۹۴۹: غرق بحر محیط گردانش
غزل شمارهٔ ۹۵۰: معنی یک به یک همی دانش
غزل شمارهٔ ۹۵۱: بود دلشاد جان ما که دلدار است جانانش
غزل شمارهٔ ۹۵۲: بر افکن زلف از عارض شب من روز گردانش
غزل شمارهٔ ۹۵۳: جام می را به کف آور به صفا می بینش
غزل شمارهٔ ۹۵۴: به نور او جمال او ببینش
غزل شمارهٔ ۹۵۵: جانم به فدای چشم مستش
غزل شمارهٔ ۹۵۶: کیست آدم پاسبان حضرتش
غزل شمارهٔ ۹۵۷: دیدم که می کشیدم مستانه سو به سویش
غزل شمارهٔ ۹۵۸: نور نظر فزاید نقش خیال رویش
غزل شمارهٔ ۹۵۹: جام می بر دست و مستان در پیش
غزل شمارهٔ ۹۶۰: چه خوش خوابی که می بینیم خیالش
غزل شمارهٔ ۹۶۱: یافتم صد جان و جانان بر سرش
غزل شمارهٔ ۹۶۲: در خلوت دل ما نبود مجال غیرش
غزل شمارهٔ ۹۶۳: آسوده جان عشاق از ساز دلنوازش
غزل شمارهٔ ۹۶۴: لاجرم بر تخت دل بنشانمش
غزل شمارهٔ ۹۶۵: بیاور دُردی دردش به امید دوا درکش
غزل شمارهٔ ۹۶۶: سلسلهٔ اهل دل حلقهٔ موی غمش
غزل شمارهٔ ۹۶۷: دو نمی گویم یکی می گویمش
غزل شمارهٔ ۹۶۸: جان چنین خوشتر چنان می دارمش
غزل شمارهٔ ۹۶۹: همچو آب و حباب دریابش
غزل شمارهٔ ۹۷۰: ساغر می چو عاشقان درکش
غزل شمارهٔ ۹۷۱: در نظر دائماً نشانندش
غزل شمارهٔ ۹۷۲: دردمندی بردباری بایدش
غزل شمارهٔ ۹۷۳: در خرمن وی فتاد آتش
غزل شمارهٔ ۹۷۴: صحبت صاحبدلان است و سماع
غزل شمارهٔ ۹۷۵: مستمندیم و از شفا فارغ
غزل شمارهٔ ۹۷۶: از صدف گوهر طلب کن ای خلف
غزل شمارهٔ ۹۷۷: یک زمانی از کرم با ما بپردازی به لطف
غزل شمارهٔ ۹۷۸: ای عجب بنگر گدا شد پادشاه کوی عشق
غزل شمارهٔ ۹۷۹: اوفتاده مست در غوغای عشق
غزل شمارهٔ ۹۸۰: در بدن روح ما روان از عشق
غزل شمارهٔ ۹۸۱: این است رموز سر مطلق
غزل شمارهٔ ۹۸۲: خود بینم و خودنمایم الحق
غزل شمارهٔ ۹۸۳: که انا الحق همی زنم بر حق
غزل شمارهٔ ۹۸۴: که دو عالم در اوست مستغرق
غزل شمارهٔ ۹۸۵: عشقست فتاده بر همه خلق
غزل شمارهٔ ۹۸۶: بیار جام شرابی بده به عاشق صادق
غزل شمارهٔ ۹۸۷: حیران شده در نرگس مست تو خلایق
غزل شمارهٔ ۹۸۸: ریزد ز لعل شکرین نیمی شکر نیمی نمک
غزل شمارهٔ ۹۸۹: بسته ای پستهٔ خندان و در آن بار نمک
غزل شمارهٔ ۹۹۰: کی موحد در یکی افتد به شک
غزل شمارهٔ ۹۹۱: بر خدمت آن شیخ و بر آن شاب مبارک
غزل شمارهٔ ۹۹۲: گفتهٔ گنده نشنود نازک
غزل شمارهٔ ۹۹۳: زنهار مکن به جنگ آهنگ
غزل شمارهٔ ۹۹۴: غیر این نقش خیال او محال
غزل شمارهٔ ۹۹۵: مهر من هرگز نمی گیرد زوال
غزل شمارهٔ ۹۹۶: کار دل از هر دو خیال محال
غزل شمارهٔ ۹۹۷: مجلس تو مجمع اهل کمال
غزل شمارهٔ ۹۹۸: رند سرمست و جام مالامال
غزل شمارهٔ ۹۹۹: دل خلوت خداست و ما ساکنان دل
غزل شمارهٔ ۱۰۰۰: یا روح چیست خادم خلوتسرای دل
غزل شمارهٔ ۱۰۰۱: بایزید است سرور و سلطان دل
غزل شمارهٔ ۱۰۰۲: مظهر کبریاست یعنی دل
غزل شمارهٔ ۱۰۰۳: و گر جانانه می جوئی فدا کن جان خود با دل
غزل شمارهٔ ۱۰۰۴: درد عشقست بنگر این حاصل
غزل شمارهٔ ۱۰۰۵: جان در غم هجر دوست واصل
غزل شمارهٔ ۱۰۰۶: از این سودای بی حاصل چه حاصل
غزل شمارهٔ ۱۰۰۷: غیرعشقش نیست کارم سن نجک من سویله گل
غزل شمارهٔ ۱۰۰۸: بلبل سرمست مانده واله و حیران گل
غزل شمارهٔ ۱۰۰۹: پادشاهی می‌کنم تا بنده‌ام
غزل شمارهٔ ۱۰۱۰: توبه کردم و لیک بشکستم
غزل شمارهٔ ۱۰۱۱: یاد می‌گیر و می‌نویسش هم
غزل شمارهٔ ۱۰۱۲: آفتابی مه نقابی دیده‌ایم
غزل شمارهٔ ۱۰۱۳: توبه بشکستیم و دیگر در شراب افتاده‌ایم
غزل شمارهٔ ۱۰۱۴: باده‌نوشان را صلایی داده‌ایم
غزل شمارهٔ ۱۰۱۵: بندهٔ او وز همه آزاده‌ایم
غزل شمارهٔ ۱۰۱۶: مائیم و همین کار و دگر کار نداریم
غزل شمارهٔ ۱۰۱۷: فراغت خوش بود جانا اگر چه باشد آن یک دم
غزل شمارهٔ ۱۰۱۸: مائیم ز نور مهر خاتم
غزل شمارهٔ ۱۰۱۹: گر نباشد این و آن ما را چه غم
غزل شمارهٔ ۱۰۲۰: بی خبر از حدوث و هم ز قدم
غزل شمارهٔ ۱۰۲۱: روشن از نور او بود عالم
غزل شمارهٔ ۱۰۲۲: دیدیم جمال اسم اعظم
غزل شمارهٔ ۱۰۲۳: الفی در حروف می شمرم
غزل شمارهٔ ۱۰۲۴: قطب وقت و یگانهٔ عالم
غزل شمارهٔ ۱۰۲۵: نسبت رندان ما بذل حدوث و قدم
غزل شمارهٔ ۱۰۲۶: ای مظهر عین اسم اعظم
غزل شمارهٔ ۱۰۲۷: باش با جام می دمی همدم
غزل شمارهٔ ۱۰۲۸: من عاشق قدیمم کی بود تا نبودم
غزل شمارهٔ ۱۰۲۹: آتش شدم و نماند دودم
غزل شمارهٔ ۱۰۳۰: درد دل می طلبم در پی درمان خودم
غزل شمارهٔ ۱۰۳۱: درد دل می طلبم طالب درمان خودم
غزل شمارهٔ ۱۰۳۲: همچو زلفش بی سر و سامان شدم
غزل شمارهٔ ۱۰۳۳: آشنائی یافتم ازخویش بیگانه شدم
غزل شمارهٔ ۱۰۳۴: مه را به شب توان دید من آفتاب دیدم
غزل شمارهٔ ۱۰۳۵: ساقی رند سرخوشی دیدم
غزل شمارهٔ ۱۰۳۶: می زنم دستی در این دستان به دست سیدم
غزل شمارهٔ ۱۰۳۷: از آن رو چون گل خندان به رویش باز می خندم
غزل شمارهٔ ۱۰۳۸: جام می دارم و در دور روان می گردم
غزل شمارهٔ ۱۰۳۹: در خرابات مست می گردم
غزل شمارهٔ ۱۰۴۰: عالمی سوخته شود در دم
غزل شمارهٔ ۱۰۴۱: این بلا بهر شما آوردم
غزل شمارهٔ ۱۰۴۲: نیکی کردم نکو سپردم
غزل شمارهٔ ۱۰۴۳: هر نفس سازی دگر می سازدم
غزل شمارهٔ ۱۰۴۴: هر نفس کون و مکان می سوزدم
غزل شمارهٔ ۱۰۴۵: مباش غافل از این دم به جان بجو یک دم
غزل شمارهٔ ۱۰۴۶: همچو پروانه به عشق آیم و در برگیرم
غزل شمارهٔ ۱۰۴۷: چون بمیرم به کیش او میرم
غزل شمارهٔ ۱۰۴۸: جان به عشق تو به او می سپرم
غزل شمارهٔ ۱۰۴۹: آن یکی در هزار می شمرم
غزل شمارهٔ ۱۰۵۰: همه عالم به نور او نگرم
غزل شمارهٔ ۱۰۵۱: به چشم من ببین رویش که دائم در نظر دارم
غزل شمارهٔ ۱۰۵۲: عاشق عشق چون بهان دارم
غزل شمارهٔ ۱۰۵۳: جام و می جسم نیز و جان داریم
غزل شمارهٔ ۱۰۵۴: حضرت عالیجنابی دیده ام
غزل شمارهٔ ۱۰۵۵: آفتابی مه نقابی دیده ام
غزل شمارهٔ ۱۰۵۶: صورتش را عین معنی دیده ام
غزل شمارهٔ ۱۰۵۷: بر لب غنچه بسی خندیده ام
غزل شمارهٔ ۱۰۵۸: سر به پای خم می بنهاده ام
غزل شمارهٔ ۱۰۵۹: پیش هر رنگی ز بوئی برده ام
غزل شمارهٔ ۱۰۶۰: عاشق روی آن صنم شده ام
غزل شمارهٔ ۱۰۶۱: روز و شب در بندگی پاینده ام
غزل شمارهٔ ۱۰۶۲: پادشاهی می کنم تا بنده ام
غزل شمارهٔ ۱۰۶۳: والهٔ زلف عنبرین توام
غزل شمارهٔ ۱۰۶۴: رازیست میان من و رندان که چه گویم
غزل شمارهٔ ۱۰۶۵: حسنی که چه پرسی و جمالی که چه گویم
غزل شمارهٔ ۱۰۶۶: حسنی و چه حسنی و جمالی که چه گویم
غزل شمارهٔ ۱۰۶۷: مائیم و نیازی و نیازی که چه گویم
غزل شمارهٔ ۱۰۶۸: جامی که چه پرسی و شرابی که چه گویم
غزل شمارهٔ ۱۰۶۹: در تحیر که بحر یا جویم
غزل شمارهٔ ۱۰۷۰: یاری از اهل ذوق می جویم
غزل شمارهٔ ۱۰۷۱: چنان مستم که از مستی نمی دانم چه می گویم
غزل شمارهٔ ۱۰۷۲: مخمور نیم که مست مستم
غزل شمارهٔ ۱۰۷۳: به دام عشق افتادم ز دست عقل وارستم
غزل شمارهٔ ۱۰۷۴: آن توبهٔ سنگین به یکی جرعه شکستم
غزل شمارهٔ ۱۰۷۵: وز غم ننگ و نام وارستم
غزل شمارهٔ ۱۰۷۶: از ازل بود تا ابد هستم
غزل شمارهٔ ۱۰۷۷: گرد میخانهٔ جهان گشتم
غزل شمارهٔ ۱۰۷۸: امیر و سیدم تابنده گشتم
غزل شمارهٔ ۱۰۷۹: نام و ننگ و نیک و بد را سوختم
غزل شمارهٔ ۱۰۸۰: نیست سر سلامتم مست می ملامتم
غزل شمارهٔ ۱۰۸۱: در گوشهٔ میخانه دائم به مناجاتم
غزل شمارهٔ ۱۰۸۲: درد دلم دوا بود از تو دوا نمی خوهم
غزل شمارهٔ ۱۰۸۳: بگذر ز حدوث وز قدم هم
غزل شمارهٔ ۱۰۸۴: مشکل این حل و حل مشکلم
غزل شمارهٔ ۱۰۸۵: به مثل او چنین چنان عالم
غزل شمارهٔ ۱۰۸۶: غلام خاتم و خاقان عالم
غزل شمارهٔ ۱۰۸۷: عاشق و می پرست در عالم
غزل شمارهٔ ۱۰۸۸: ور دهی ویرانه گردد ملک خاقان را چه غم
غزل شمارهٔ ۱۰۸۹: لاجرم چون سر زلفش به سر افتاد دلم
غزل شمارهٔ ۱۰۹۰: می عشقست به فرمان خدا می نوشم
غزل شمارهٔ ۱۰۹۱: دُرد دردش تمام می نوشم
غزل شمارهٔ ۱۰۹۲: همیشه بادهٔ عشق جمال می نوشم
غزل شمارهٔ ۱۰۹۳: خود جهان چیست غمت را به جهان نفروشم
غزل شمارهٔ ۱۰۹۴: خلعت از جود عشق می پوشم
غزل شمارهٔ ۱۰۹۵: هر دم مئی درمی کشم از جام وحدت سرخوشم
غزل شمارهٔ ۱۰۹۶: منم که والهٔ زلف نگار خود باشم
غزل شمارهٔ ۱۰۹۷: نزدیک خداوندیم ما دور کجا باشیم
غزل شمارهٔ ۱۰۹۸: در همه حال با خدا باشیم
غزل شمارهٔ ۱۰۹۹: عاشق و رند و مست و اوباشیم
غزل شمارهٔ ۱۱۰۰: هرچه باشند به ما ، ما به جهان می باشیم
غزل شمارهٔ ۱۱۰۱: ما مست و خراب و باده نوشیم
غزل شمارهٔ ۱۱۰۲: یک جام شرابی به دو صد جم نفروشیم
غزل شمارهٔ ۱۱۰۳: خوش به ذوق این کتاب می خوانم
غزل شمارهٔ ۱۱۰۴: عاشق روی باده نوشانم
غزل شمارهٔ ۱۱۰۵: ساقی بزم باده نوشانم
غزل شمارهٔ ۱۱۰۶: گر تو دانی بگو نمی دانم
غزل شمارهٔ ۱۱۰۷: محال است اینکه بی جانان بمانم
غزل شمارهٔ ۱۱۰۸: دل از دلبر نمی یابم می از ساغر نمی دانم
غزل شمارهٔ ۱۱۰۹: از جان گذرم وز سر جانان نتوانم
غزل شمارهٔ ۱۱۱۰: یک لحظه جدائی ز حریفان نتوانم
غزل شمارهٔ ۱۱۱۱: سوز جان آمد که جانانت منم
غزل شمارهٔ ۱۱۱۲: این جهان و آن جهان یارت منم
غزل شمارهٔ ۱۱۱۳: کام دل در کنار می بینم
غزل شمارهٔ ۱۱۱۴: ولی از نوش سیراب لبت تیمار می بینم
غزل شمارهٔ ۱۱۱۵: در خیال آن جمال می بینم
غزل شمارهٔ ۱۱۱۶: جان خود را نیاز می بینم
غزل شمارهٔ ۱۱۱۷: روی آن دلبر بی روی و ریا می بینم
غزل شمارهٔ ۱۱۱۸: لعبتی بی نقاب می بینم
غزل شمارهٔ ۱۱۱۹: مدام لعل لبت در شراب می بینم
غزل شمارهٔ ۱۱۲۰: گل وصلش به دست او چینم
غزل شمارهٔ ۱۱۲۱: ای تشنگان ای تشنگان من قطره را دریا کنم
غزل شمارهٔ ۱۱۲۲: همچو زلفش بیقرارم چون کنم
غزل شمارهٔ ۱۱۲۳: ترک رندی چرا کنم نکنم
غزل شمارهٔ ۱۱۲۴: غیبت مصطفی کنم نکنم
غزل شمارهٔ ۱۱۲۵: ساقی رندم به سوی باده نوشان می روم
غزل شمارهٔ ۱۱۲۶: ایمن ز خاصم فارغ ز عامم
غزل شمارهٔ ۱۱۲۷: نزدیک خداوندیم ما دور کجا باشیم
غزل شمارهٔ ۱۱۲۸: در همه حال با خدا باشیم
غزل شمارهٔ ۱۱۲۹: یعنی از خود جدا نمی طلبیم
غزل شمارهٔ ۱۱۳۰: دردمندیم و ز وصل تو دوا می طلبیم
غزل شمارهٔ ۱۱۳۱: حسنم وز حسن حسن طلبم
غزل شمارهٔ ۱۱۳۲: این چنین جمعیتی در جمع ایشان یافتیم
غزل شمارهٔ ۱۱۳۳: روح اعظم قطب عالم یافتم
غزل شمارهٔ ۱۱۳۴: نوش وصل از نیش هجران یافتیم
غزل شمارهٔ ۱۱۳۵: سوز جان دیدیم و جانان یافتیم
غزل شمارهٔ ۱۱۳۶: درد دل بردیم و درمان یافتیم
غزل شمارهٔ ۱۱۳۷: گنج پنهانی عیانش یافتیم
غزل شمارهٔ ۱۱۳۸: تاج و تخت خسروی از بینوائی یافتیم
غزل شمارهٔ ۱۱۳۹: درد خوردیم و صفائی یافتیم
غزل شمارهٔ ۱۱۴۰: این سعادت بین که آن گمگشته را وایافتیم
غزل شمارهٔ ۱۱۴۱: پنهان چه کنیم مست مستیم
غزل شمارهٔ ۱۱۴۲: لاجرم توبه باز بشکستیم
غزل شمارهٔ ۱۱۴۳: آمده نا آمده پنداشتیم
غزل شمارهٔ ۱۱۴۴: سر حلقهٔ عارفان ذاتیم
غزل شمارهٔ ۱۱۴۵: در همه آینه نهان دیدیم
غزل شمارهٔ ۱۱۴۶: در آینه روی خود نمودیم
غزل شمارهٔ ۱۱۴۷: بر سر کوی مغان باده پرست آمدیم
غزل شمارهٔ ۱۱۴۸: رندانه در قدم قدمی از عدم زدیم
غزل شمارهٔ ۱۱۴۹: در خرابات با سر افتادیم
غزل شمارهٔ ۱۱۵۰: مستانه صلای عام دادیم
غزل شمارهٔ ۱۱۵۱: دامن ز خودی خود کشیدیم
غزل شمارهٔ ۱۱۵۲: به شهر خویشتن هم باز گردیم
غزل شمارهٔ ۱۱۵۳: به جز نور جمال او ندیدیم
غزل شمارهٔ ۱۱۵۴: همنشین و همدم جانان شدیم
غزل شمارهٔ ۱۱۵۵: لاجرم جمله را نکو داریم
غزل شمارهٔ ۱۱۵۶: از خدایست هرچه ما داریم
غزل شمارهٔ ۱۱۵۷: لذت عمر جاودان داریم
غزل شمارهٔ ۱۱۵۸: و گر تو عشق می بازی نکو جانانه ای داریم
غزل شمارهٔ ۱۱۵۹: جز عشق نکوکاری داریم نداریم
غزل شمارهٔ ۱۱۶۰: سر در قدمش باخته جان را بسپاریم
غزل شمارهٔ ۱۱۶۱: این یک دو نفس عمر به ضایع نگذاریم
غزل شمارهٔ ۱۱۶۲: درخلوتی چنین خوش پیوسته با نگاریم
غزل شمارهٔ ۱۱۶۳: آشفتهٔ زلف بیقراریم
غزل شمارهٔ ۱۱۶۴: کاری به جز این دگر نداریم
غزل شمارهٔ ۱۱۶۵: نه به نانی چون گدا مستظهریم
غزل شمارهٔ ۱۱۶۶: ما ساقی مست دلپذیریم
غزل شمارهٔ ۱۱۶۷: محو سر خلوت رازیم
غزل شمارهٔ ۱۱۶۸: سر اندازیم در پایش بپا انداز جانبازیم
غزل شمارهٔ ۱۱۶۹: عمر و سر در کار ایشان کرده ایم
غزل شمارهٔ ۱۱۷۰: جان سرمست خوشی ایثار جانان کرده ایم
غزل شمارهٔ ۱۱۷۱: این عنایت بین که با جان کرده ایم
غزل شمارهٔ ۱۱۷۲: از هوس غیر تو بس کرده ایم
غزل شمارهٔ ۱۱۷۳: در همه آئینه او را دیده ایم
غزل شمارهٔ ۱۱۷۴: نور او در خشک و در تر دیده ایم
غزل شمارهٔ ۱۱۷۵: این چنین نور خوشی در دیدهٔ جان دیده ایم
غزل شمارهٔ ۱۱۷۶: همچو دیده گرد عالم سر به سر گردیده ایم
غزل شمارهٔ ۱۱۷۷: نزد مردم همچو نور دیده ایم
غزل شمارهٔ ۱۱۷۸: در هوایش همچو دیده سو به سو گردیده ایم
غزل شمارهٔ ۱۱۷۹: عاشقانه جان نثار آورده ایم
غزل شمارهٔ ۱۱۸۰: نقش عقل از پیش دیده رانده ایم
غزل شمارهٔ ۱۱۸۱: توبه بشکستیم و دیگر در شراب افتاده ایم
غزل شمارهٔ ۱۱۸۲: بر در میخانهٔ خمار سر بنهاده ایم
غزل شمارهٔ ۱۱۸۳: پیش از این دم ز عشق دم زده ایم
غزل شمارهٔ ۱۱۸۴: مستمندیم و طلبکار شفا آمده ایم
غزل شمارهٔ ۱۱۸۵: خواندیم این کتاب و دگر هم نوشته ایم
غزل شمارهٔ ۱۱۸۶: مگر گم کرده ام خود را که خود را باز می جویم
غزل شمارهٔ ۱۱۸۷: با خیالش روز و شب در گوشه ای بنشسته ایم
غزل شمارهٔ ۱۱۸۸: کشتی دل در محیط انداختیم
غزل شمارهٔ ۱۱۸۹: در سر زلف دلاویز تو آویخته ایم
غزل شمارهٔ ۱۱۹۰: جان داده ایم و دامن دلبر گرفته ایم
غزل شمارهٔ ۱۱۹۱: در همه حال در خیال تو ایم
غزل شمارهٔ ۱۱۹۲: در هر حالی برای اوئیم
غزل شمارهٔ ۱۱۹۳: پیوسته به عشق او نکوئیم
غزل شمارهٔ ۱۱۹۴: از آنکه در خم چوگان عشق چون گوئیم
غزل شمارهٔ ۱۱۹۵: با همه آینه داران جهان یک روئیم
غزل شمارهٔ ۱۱۹۶: ما منبع سر مرتضائیم
غزل شمارهٔ ۱۱۹۷: در آینه خود به خود نمائیم
غزل شمارهٔ ۱۱۹۸: گاه موجیم و گاه دریائیم
غزل شمارهٔ ۱۱۹۹: ما باده پرستیم و از این خلق جدائیم
غزل شمارهٔ ۱۲۰۰: فرزند یقین مصطفائیم
غزل شمارهٔ ۱۲۰۱: همه عالم به جوی نستانیم
غزل شمارهٔ ۱۲۰۲: غیر می هر چه دهی نستانیم
غزل شمارهٔ ۱۲۰۳: ساقی سراپردهٔ میخانهٔ جانیم
غزل شمارهٔ ۱۲۰۴: سر حلقهٔ رندان خرابات جهانیم
غزل شمارهٔ ۱۲۰۵: آخراً این و اولاً آنیم
غزل شمارهٔ ۱۲۰۶: سلطان سراپردهٔ میخانهٔ جانیم
غزل شمارهٔ ۱۲۰۷: با ما تو این چنینی ، ما با تو آنچنانیم
غزل شمارهٔ ۱۲۰۸: کهنه پوشان نوفروشانیم
غزل شمارهٔ ۱۲۰۹: عادی می پرست ما دانیم
غزل شمارهٔ ۱۲۱۰: از وجود حق مطلق ما اناالحق می زنیم
غزل شمارهٔ ۱۲۱۱: صد درد دل به گوشهٔ چشمی دوا کنیم
غزل شمارهٔ ۱۲۱۲: تا نپنداری که بازی می کنیم
غزل شمارهٔ ۱۲۱۳: لاجرم جمله را نکو بینیم
غزل شمارهٔ ۱۲۱۴: اما به روح پاک ز ابنای خاتمیم
غزل شمارهٔ ۱۲۱۵: از چنین آب و هوائی به هوائی نرویم
غزل شمارهٔ ۱۲۱۶: مستان حضرتیم و ز میخانه می رسیم
غزل شمارهٔ ۱۲۱۷: پرده داران خاص اللهیم
غزل شمارهٔ ۱۲۱۸: ما پرتو نور ذوالجلالیم
غزل شمارهٔ ۱۲۱۹: جام می نوشیم و از جم فارغیم
غزل شمارهٔ ۱۲۲۰: سرمست می الست عشقیم
غزل شمارهٔ ۱۲۲۱: هر نفس شکلی دگر از نو برآرد نور چشم
غزل شمارهٔ ۱۲۲۲: هر دمی بر ما دری دیگر گشاید نور چشم
غزل شمارهٔ ۱۲۲۳: باده می نوشم ز جام جم مدام
غزل شمارهٔ ۱۲۲۴: این چنین جام و می مراست مدام
غزل شمارهٔ ۱۲۲۵: بندهٔ او بر در او عزتی دارد تمام
غزل شمارهٔ ۱۲۲۶: غیر از این کار دگر کار ندارم دایم
غزل شمارهٔ ۱۲۲۷: شاهد معنثی در او نگرم
غزل شمارهٔ ۱۲۲۸: در طلسمش یافتم این گنج اسم
غزل شمارهٔ ۱۲۲۹: جانت مده به باد هوا در هوای نان
غزل شمارهٔ ۱۲۳۰: جان چه ارزد گر نورزد عشق با جانان من
غزل شمارهٔ ۱۲۳۱: بی وصالت راحتی چندان ندارد جان من
غزل شمارهٔ ۱۲۳۲: کفر منست آن زلف تو هم روی تو ایمان من
غزل شمارهٔ ۱۲۳۳: ای خلیل الله من فرزند من برهان من
غزل شمارهٔ ۱۲۳۴: بوسه ای ده بر لب جانان من
غزل شمارهٔ ۱۲۳۵: می نماید در همه دلدار من
غزل شمارهٔ ۱۲۳۶: او ناظر و منظور است ای نور دو چشم من
غزل شمارهٔ ۱۲۳۷: وز لب او می رسد هر لحظه پیغامی به من
غزل شمارهٔ ۱۲۳۸: نموده در نظر نور کبریا روشن
غزل شمارهٔ ۱۲۳۹: و گر نه او نمودی رو که بنمودی خدا روشن
غزل شمارهٔ ۱۲۴۰: ای به نور تو جان ما روشن
غزل شمارهٔ ۱۲۴۱: عیب باشد بر ما غیبت ایشان کردن
غزل شمارهٔ ۱۲۴۲: بر یسار و یمین توان دیدن
غزل شمارهٔ ۱۲۴۳: جان عالم خاتمت گر نیک دریابی سخن
غزل شمارهٔ ۱۲۴۴: یعقوب را دلشاد کن ای یوسف گل پیرهن
غزل شمارهٔ ۱۲۴۵: نظری کن به نور او در من
غزل شمارهٔ ۱۲۴۶: عین مطلوبم که می گویم سخن
غزل شمارهٔ ۱۲۴۷: عاشق و معشوق را بین همچو من
غزل شمارهٔ ۱۲۴۸: آن یکی در هر یکی پیدا ببین
غزل شمارهٔ ۱۲۴۹: آب را در موج و در دریا ببین
غزل شمارهٔ ۱۲۵۰: در آینه عین ما روان بین
غزل شمارهٔ ۱۲۵۱: نور روی او به او نیکو ببین
غزل شمارهٔ ۱۲۵۲: نور روی او به نور او ببین
غزل شمارهٔ ۱۲۵۳: گفت ای درویش ما تو پادشاهی خود ببین
غزل شمارهٔ ۱۲۵۴: مستیم و خراب این عجب بین
غزل شمارهٔ ۱۲۵۵: خلق را مظهر خدا می بین
غزل شمارهٔ ۱۲۵۶: بلکه او را به او نکو می بین
غزل شمارهٔ ۱۲۵۷: چشم بگشا همان همین می بین
غزل شمارهٔ ۱۲۵۸: گل وصلش به دست او می بین
غزل شمارهٔ ۱۲۵۹: تشنه ای با ما درین دریا نشین
غزل شمارهٔ ۱۲۶۰: عاشقانه خوش درین دریا نشین
غزل شمارهٔ ۱۲۶۱: آبرو می بایدت با ما نشین
غزل شمارهٔ ۱۲۶۲: جام می را بنوش خوش بنشین
غزل شمارهٔ ۱۲۶۳: یک نفس نزد همدمی بنشین
غزل شمارهٔ ۱۲۶۴: این و آن باشد از آن شمس دین
غزل شمارهٔ ۱۲۶۵: این و آن چون بنده ، سلطان شمس دین
غزل شمارهٔ ۱۲۶۶: غیر عین او که بیند نور او در انس و جان
غزل شمارهٔ ۱۲۶۷: پادشاهی کنی چو شاه جهان
غزل شمارهٔ ۱۲۶۸: این چنین زنده نباشد آن چنان
غزل شمارهٔ ۱۲۶۹: اول و آخر نماند غیر آن
غزل شمارهٔ ۱۲۷۰: مست باشی مست خیزی جاودان
غزل شمارهٔ ۱۲۷۱: و گر خواهی حضوری خوش در آ در خلوت رندان
غزل شمارهٔ ۱۲۷۲: با جمله در حدیث و جمال تو بس عیان
غزل شمارهٔ ۱۲۷۳: چه خوش کوئیست کوی می فروشان
غزل شمارهٔ ۱۲۷۴: یار اگر بایدت بیا یاران
غزل شمارهٔ ۱۲۷۵: حافظ جامع خدا انسان
غزل شمارهٔ ۱۲۷۶: غم مخور چون اهل دنیا از برای این جهان
غزل شمارهٔ ۱۲۷۷: دُردی دردت نفروشم به جان
غزل شمارهٔ ۱۲۷۸: ساغر پر ز ما بیا بستان
غزل شمارهٔ ۱۲۷۹: از خویش آشنا شده بیگانه جاودان
غزل شمارهٔ ۱۲۸۰: نیک نزدیکی مرو دوری بمان
غزل شمارهٔ ۱۲۸۱: از خدا می دان خدا از خود مدان
غزل شمارهٔ ۱۲۸۲: ما را کنار گیر که آئیم در میان
غزل شمارهٔ ۱۲۸۳: ببین منظور و ناظر را نظر کن
غزل شمارهٔ ۱۲۸۴: ببین منظور و ناظر را نظر کن
غزل شمارهٔ ۱۲۸۵: بنگر که سرآب و سرابیست نظر کن
غزل شمارهٔ ۱۲۸۶: در عالم عاشقی سفر کن
غزل شمارهٔ ۱۲۸۷: هر سو برو و ز ما خبر کن
غزل شمارهٔ ۱۲۸۸: مستانه در آن کوچهٔ میخانه گذر کن
غزل شمارهٔ ۱۲۸۹: ترک این خلوت خیالی کن
غزل شمارهٔ ۱۲۹۰: خویش رسوای شیخ و شاب مکن
غزل شمارهٔ ۱۲۹۱: با سبک روحان گران جانی مکن
غزل شمارهٔ ۱۲۹۲: ما را همه ذوق از خداین
غزل شمارهٔ ۱۲۹۳: بینوائیم وز نوا ایمن
غزل شمارهٔ ۱۲۹۴: راز دلم از سنبل جانانه طلب کن
غزل شمارهٔ ۱۲۹۵: در خرابات فنا جام بلا را نوش کن
غزل شمارهٔ ۱۲۹۶: دُردی به ذوق می نوش درد دلت دوا کن
غزل شمارهٔ ۱۲۹۷: بشنو نصیحتی و نصیحت رها مکن
غزل شمارهٔ ۱۲۹۸: دُر معنی چنین توان سفتن
غزل شمارهٔ ۱۲۹۹: سلطنت از خدمت نور الهی یافتن
غزل شمارهٔ ۱۳۰۰: یک عین بود ظهور او در کونین
غزل شمارهٔ ۱۳۰۱: چشم گشا بوالعجبی را ببین
غزل شمارهٔ ۱۳۰۲: منور کرد چشم ما همیشه آن ضیای تو
غزل شمارهٔ ۱۳۰۳: سر سودائی عاشق فدای خاک پای تو
غزل شمارهٔ ۱۳۰۴: وی پادشاه صورت و معنی گدای تو
غزل شمارهٔ ۱۳۰۵: محبوب تر از جانی صد جان به فدای تو
غزل شمارهٔ ۱۳۰۶: سر سودائی عاشق فدای خاک پای تو
غزل شمارهٔ ۱۳۰۷: کنم جان عزیز خود فدای که فدای تو
غزل شمارهٔ ۱۳۰۸: عالمی آشفته چون باد صبا از بوی تو
غزل شمارهٔ ۱۳۰۹: محبان تو بسیارند از ایشانم به جان تو
غزل شمارهٔ ۱۳۱۰: در دیده مشو که دیده ام تو
غزل شمارهٔ ۱۳۱۱: کفر را بگذار و ایمان را بجو
غزل شمارهٔ ۱۳۱۲: دُرد دردش نوش درمان را بجو
غزل شمارهٔ ۱۳۱۳: عاشقی دریا دلی اینجا بجو
غزل شمارهٔ ۱۳۱۴: چو چه می جوئی بیا دریا بجو
غزل شمارهٔ ۱۳۱۵: عین ما جوئی به عین ما بجو
غزل شمارهٔ ۱۳۱۶: خانهٔ اصلی است این ما را بجو
غزل شمارهٔ ۱۳۱۷: آبرو جوئی درین دریا بجو
غزل شمارهٔ ۱۳۱۸: عین ما جوئی به عین ما بجو
غزل شمارهٔ ۱۳۱۹: آبرو جوئی در این دریا بجو
غزل شمارهٔ ۱۳۲۰: رند سرمستی خوشی آنجا بجو
غزل شمارهٔ ۱۳۲۱: صورت ما ببین و او را جو
غزل شمارهٔ ۱۳۲۲: آنچنان گوهر در این دریا بجو
غزل شمارهٔ ۱۳۲۳: دل به دریا ده بیا دریا بجو
غزل شمارهٔ ۱۳۲۴: آسایشی ز صحبت صاحبدلان بجو
غزل شمارهٔ ۱۳۲۵: جان فدا کن حضرت جانان بجو
غزل شمارهٔ ۱۳۲۶: از چنان بحری چنین جوهر بجو
غزل شمارهٔ ۱۳۲۷: هر چه می جوئی چو ما از خود بجو
غزل شمارهٔ ۱۳۲۸: مرو گر باده می نوشی ره میخانه ای را جو
غزل شمارهٔ ۱۳۲۹: بگذر ز خود و برو خدا جو
غزل شمارهٔ ۱۳۳۰: حال مستی جز که از مستان مجو
غزل شمارهٔ ۱۳۳۱: صد دل به حبه ای و دو صد جان به نیم جو
غزل شمارهٔ ۱۳۳۲: عاشقانه به جان روان می رو
غزل شمارهٔ ۱۳۳۳: نوش و پوش و خموش خوش می رو
غزل شمارهٔ ۱۳۳۴: رندانه بیا حریف ما شو
غزل شمارهٔ ۱۳۳۵: رندانه بیا حریف ما شو
غزل شمارهٔ ۱۳۳۶: حیات از وصل اگر جوئی چو ما شو
غزل شمارهٔ ۱۳۳۷: چه می خواهی ازین و آن خدا را از خدا می جو
غزل شمارهٔ ۱۳۳۸: در زاویهٔ چشم در آ و همه بین شو
غزل شمارهٔ ۱۳۳۹: کار بیکاران مکن رندانه خوش در کارشو
غزل شمارهٔ ۱۳۴۰: این چنین گفته ای آنچنان بشنو
غزل شمارهٔ ۱۳۴۱: نالهٔ جان بیدلان بشنو
غزل شمارهٔ ۱۳۴۲: نه مقید بلکه مطلق می شنو
غزل شمارهٔ ۱۳۴۳: داریم ما کمال ولی از کمال او
غزل شمارهٔ ۱۳۴۴: حسنی نیافتم جدا از جمال او
غزل شمارهٔ ۱۳۴۵: نیست به جز جلال او آینهٔ جمال او
غزل شمارهٔ ۱۳۴۶: غنیمت دان اگر یابی در خلوتسرای او
غزل شمارهٔ ۱۳۴۷: همه بر رای تو باشد اگر باشی برای او
غزل شمارهٔ ۱۳۴۸: هر چه می گویند مردم هست گفت و گوی او
غزل شمارهٔ ۱۳۴۹: چشم بگشا و ببین انوار او
غزل شمارهٔ ۱۳۵۰: خوش روشن است دیدهٔ مردم به نور او
غزل شمارهٔ ۱۳۵۱: ناظر او نیست جز منظور او
غزل شمارهٔ ۱۳۵۲: رفتیم روان به حضرت او
غزل شمارهٔ ۱۳۵۳: بیدلی گر باز گوید قصهٔ جان گو بگو
غزل شمارهٔ ۱۳۵۴: دلنوازی چو نعمت الله کو
غزل شمارهٔ ۱۳۵۵: عین ما می جو تو از دریا و جو
غزل شمارهٔ ۱۳۵۶: جان به جانان ده ولیکن سر جانان را مگو
غزل شمارهٔ ۱۳۵۷: بگذر از دهر و از خیال مگو
غزل شمارهٔ ۱۳۵۸: دل عاشق نپوید الا هو
غزل شمارهٔ ۱۳۵۹: به معنی دو یکی یابم به صورت گر چه باشد دو
غزل شمارهٔ ۱۳۶۰: سخن او بگو ولی با او
غزل شمارهٔ ۱۳۶۱: با همه یک رو نشسته روبرو
غزل شمارهٔ ۱۳۶۲: تاریک بود چو روی هندو
غزل شمارهٔ ۱۳۶۳: کی بود مثل چون نباشد دو
غزل شمارهٔ ۱۳۶۴: بی من و تو یکی بود نی دو
غزل شمارهٔ ۱۳۶۵: لاجرم داریم ما بودی نکو
غزل شمارهٔ ۱۳۶۶: وحده لا اله الا هو
غزل شمارهٔ ۱۳۶۷: همدمی خوشتر ز جام می مجو
غزل شمارهٔ ۱۳۶۸: عین ما می جو از این دریا و جو
غزل شمارهٔ ۱۳۶۹: بنشین دمی بر چشم ما آن آبروی ما بجو
غزل شمارهٔ ۱۳۷۰: کی بود زندگی چنین نیکو
غزل شمارهٔ ۱۳۷۱: عین هر دو یکی و نامش دو
غزل شمارهٔ ۱۳۷۲: دُرد و دردش هست درد آشام کو
غزل شمارهٔ ۱۳۷۳: حال مستان پیش مخموران مگو
غزل شمارهٔ ۱۳۷۴: وحده لا اله الا هو
غزل شمارهٔ ۱۳۷۵: جز یکی در وجود دیگر کو
غزل شمارهٔ ۱۳۷۶: حضرت او ز حضرتش می جو
غزل شمارهٔ ۱۳۷۷: وحده لا اله الا هو
غزل شمارهٔ ۱۳۷۸: جان و جانان خوش نشسته روبرو
غزل شمارهٔ ۱۳۷۹: وصل و فصل و قرب و بعد آنجا نبو
غزل شمارهٔ ۱۳۸۰: بهشت جاودان با یار خوش بو
غزل شمارهٔ ۱۳۸۱: وقت مست خراب خوش خوش بو
غزل شمارهٔ ۱۳۸۲: نقش عالم از مثال خود مصور ساخته
غزل شمارهٔ ۱۳۸۳: غیرت او غیر او را سوخته
غزل شمارهٔ ۱۳۸۴: جان من پروانهٔ پر سوخته
غزل شمارهٔ ۱۳۸۵: در دیدهٔ سرمست نظر کن که پدیده
غزل شمارهٔ ۱۳۸۶: جعد زلفش سایبان بر آفتاب انداخته
غزل شمارهٔ ۱۳۸۷: صورت خود را به لطف خود مصور ساخته
غزل شمارهٔ ۱۳۸۸: سایه ای بر فرق ما انداخته
غزل شمارهٔ ۱۳۸۹: غیرت او غیر او را سوخته
غزل شمارهٔ ۱۳۹۰: بینم و هر ذره ای از وی نصیبی یافته
غزل شمارهٔ ۱۳۹۱: چون گدائیست در به در گشته
غزل شمارهٔ ۱۳۹۲: خوش گوشه ای گرفته در کنج جان نشسته
غزل شمارهٔ ۱۳۹۳: آن نور چشم مردم در آب خوش نشسته
غزل شمارهٔ ۱۳۹۴: کرده پیدا خواب و درخور آینه
غزل شمارهٔ ۱۳۹۵: می نماید روی او هر آینه
غزل شمارهٔ ۱۳۹۶: بحر جودیم و همچنان تشنه
غزل شمارهٔ ۱۳۹۷: روز و شب دارم ز عشقش در برابر آینه
غزل شمارهٔ ۱۳۹۸: مستم کن ازین شرابخانه
غزل شمارهٔ ۱۳۹۹: شاه و دُستور و گنج و ویرانه
غزل شمارهٔ ۱۴۰۰: چنان مستست کز مستی نداند خویش بیگانه
غزل شمارهٔ ۱۴۰۱: رهاکن گوشهٔ خلوت بیا در کنج میخانه
غزل شمارهٔ ۱۴۰۲: غیر او در حساب باشد نه
غزل شمارهٔ ۱۴۰۳: غیر آن یک را یکی خوانیم نه
غزل شمارهٔ ۱۴۰۴: دل به غیری دگر گذارم نه
غزل شمارهٔ ۱۴۰۵: کاری به جز این کار نداریم به دیده
غزل شمارهٔ ۱۴۰۶: هرچه دیده همه نکو دیده
غزل شمارهٔ ۱۴۰۷: کاری به جز این کار نداریم به دیده
غزل شمارهٔ ۱۴۰۸: می نماید چو نور در دیده
غزل شمارهٔ ۱۴۰۹: توئی که مثل جمال تو دیده نادیده
غزل شمارهٔ ۱۴۱۰: چنان نور و چنین دیده که دیده
غزل شمارهٔ ۱۴۱۱: در دیدهٔ ما بین که توان دید به دیده
غزل شمارهٔ ۱۴۱۲: چنین نقش و خیالی خود که دیده
غزل شمارهٔ ۱۴۱۳: چنان نقش و چنین دیده که دیده
غزل شمارهٔ ۱۴۱۴: خوشتر به ازین نقش که بستیم که دیده
غزل شمارهٔ ۱۴۱۵: خوش نقش خیالیست درین دیده بدیده
غزل شمارهٔ ۱۴۱۶: چنان نقش و چنین دیده که دیده
غزل شمارهٔ ۱۴۱۷: من ساغر قریبم از ملک جان رسیده
غزل شمارهٔ ۱۴۱۸: نور او درچشم بینا آمده
غزل شمارهٔ ۱۴۱۹: صورت و معنی هویدا آمده
غزل شمارهٔ ۱۴۲۰: این چنین شادی خوش بی عیب از غیب آمده
غزل شمارهٔ ۱۴۲۱: جام جهان نما را روشن چو نور کرده
غزل شمارهٔ ۱۴۲۲: در حق جمله عالم انعام عام کرده
غزل شمارهٔ ۱۴۲۳: بر بسته میان و برگشاده
غزل شمارهٔ ۱۴۲۴: جان سرمست خراباتی فدای میکده
غزل شمارهٔ ۱۴۲۵: در جام جهان نما نموده
غزل شمارهٔ ۱۴۲۶: حسنی به من و تو رو نموده
غزل شمارهٔ ۱۴۲۷: هرکه دیده دیدهٔ ما همچو ما شیدا شده
غزل شمارهٔ ۱۴۲۸: هر که دیده همچو ما شیدا شده
غزل شمارهٔ ۱۴۲۹: مجمع جان از تو معطر شده
غزل شمارهٔ ۱۴۳۰: طرهٔ شام از تو معنبر شده
غزل شمارهٔ ۱۴۳۱: همه از عین یکی باز بجوئیم همه
غزل شمارهٔ ۱۴۳۲: باز آورده است ما را از همه
غزل شمارهٔ ۱۴۳۳: کی شناسد این سخن را بر همه
غزل شمارهٔ ۱۴۳۴: صراحی به دست آر پرکن پیاله
غزل شمارهٔ ۱۴۳۵: چشمی که در تو بیند بینا بود همیشه
غزل شمارهٔ ۱۴۳۶: بی خدا نیستم دمی والله
غزل شمارهٔ ۱۴۳۷: هم شاد بود به دولت شاه
غزل شمارهٔ ۱۴۳۸: هم سیدیم و بنده هم چاکریم و هم شاه
غزل شمارهٔ ۱۴۳۹: باطنا آفتاب و ظاهر ماه
غزل شمارهٔ ۱۴۴۰: ره ندادم شد ز پیشم رو سیاه
غزل شمارهٔ ۱۴۴۱: هیچ با ما ننگری یعنی که چه
غزل شمارهٔ ۱۴۴۲: سر نهادی پا از آن خوشتر بنه
غزل شمارهٔ ۱۴۴۳: پند سرمست می پرست مده
غزل شمارهٔ ۱۴۴۴: جام می جز به رند مست مده
غزل شمارهٔ ۱۴۴۵: بیا آب حیاتت را به دست می پرستان ده
غزل شمارهٔ ۱۴۴۶: دُرد دردش به دردمندان ده
غزل شمارهٔ ۱۴۴۷: به ما یک وجه از بهر خدا ده
غزل شمارهٔ ۱۴۴۸: دل سوخته را کباب در ده
غزل شمارهٔ ۱۴۴۹: چه جای دیو با دیوان که از ملک سلیمان به
غزل شمارهٔ ۱۴۵۰: باد فرخنده سال آینده
غزل شمارهٔ ۱۴۵۱: به حقیقت بدان که دربندی
غزل شمارهٔ ۱۴۵۲: درد می‌نوش تا صفا یابی
غزل شمارهٔ ۱۴۵۳: به چشم ما نظر می‌کن که تا نور خدا بینی
غزل شمارهٔ ۱۴۵۴: شکل جان را آشکارا کرده ای
غزل شمارهٔ ۱۴۵۵: سنبلت بر گل مشوش کرده ای
غزل شمارهٔ ۱۴۵۶: نوش جانت باد اگر باد باده نوشان خورده ای
غزل شمارهٔ ۱۴۵۷: مهر تو شمعی و جان پروانه ای
غزل شمارهٔ ۱۴۵۸: قرب صد دانه ببین هر شانه ای
غزل شمارهٔ ۱۴۵۹: نور چشم عین ما گردیده ای
غزل شمارهٔ ۱۴۶۰: همه عالم به نور او اگر بینی نکو بینی
غزل شمارهٔ ۱۴۶۱: از منی بگذر که این دم با منی
غزل شمارهٔ ۱۴۶۲: دمی از خود بیاسائی سر آبی چنان بینی
غزل شمارهٔ ۱۴۶۳: گفتم خیال وصلت گفتا به خواب بینی
غزل شمارهٔ ۱۴۶۴: صورتی بس خوش و نکو معنی
غزل شمارهٔ ۱۴۶۵: این گدا پادشاست تا دانی
غزل شمارهٔ ۱۴۶۶: عقل از این غافل است تا دانی
غزل شمارهٔ ۱۴۶۷: همه زان رو نکوست تا دانی
غزل شمارهٔ ۱۴۶۸: جان جانان یکی است تا دانی
غزل شمارهٔ ۱۴۶۹: آن یکی بی شکی است تا دانی
غزل شمارهٔ ۱۴۷۰: همه جام جمند تا دانی
غزل شمارهٔ ۱۴۷۱: روز و شب جانی به غصه می کنی
غزل شمارهٔ ۱۴۷۲: دل داده تو را و جان ، تو دانی
غزل شمارهٔ ۱۴۷۳: کز عشق نکرد کس زیانی
غزل شمارهٔ ۱۴۷۴: گر جان طلبی هان بسپارند روانی
غزل شمارهٔ ۱۴۷۵: این چنین دانی ار مسلمانی
غزل شمارهٔ ۱۴۷۶: نسخهٔ جسم و روح برخوانی
غزل شمارهٔ ۱۴۷۷: هر یکی مظهریست ربانی
غزل شمارهٔ ۱۴۷۸: دریغ از آن چنان جانی که بهر تن برنجانی
غزل شمارهٔ ۱۴۷۹: در جهان جاودان کجا مانی
غزل شمارهٔ ۱۴۸۰: دمی باخود نپردازی کتاب خود نمی دانی
غزل شمارهٔ ۱۴۸۱: من خود که باشم من تو ام می از من و تو خود منی
غزل شمارهٔ ۱۴۸۲: عهد بندی و باز واشکنی
غزل شمارهٔ ۱۴۸۳: بجز از گفتهٔ عشاق نخواند سخنی
غزل شمارهٔ ۱۴۸۴: حاصل چو نیست شکر شکایت چه می کنی
غزل شمارهٔ ۱۴۸۵: تا ترک خود نگوئی هرگز خدا نیابی
غزل شمارهٔ ۱۴۸۶: نگذشته ز خود خدا نیابی
غزل شمارهٔ ۱۴۸۷: بی رنج تنی شفا نیابی
غزل شمارهٔ ۱۴۸۸: چنان دلبر درین کشور نیابی
غزل شمارهٔ ۱۴۸۹: عمر گم کرده باز وایابی
غزل شمارهٔ ۱۴۹۰: نور او نور هر بصر یابی
غزل شمارهٔ ۱۴۹۱: آن آفتاب تابان بسته ز من نقابی
غزل شمارهٔ ۱۴۹۲: قصهٔ خیر و شر چه می پرسی
غزل شمارهٔ ۱۴۹۳: ذوق عیسی ز خر چه می پرسی
غزل شمارهٔ ۱۴۹۴: دُردی درد بخور تا به دوائی برسی
غزل شمارهٔ ۱۴۹۵: عشقبازی نیست کار سرسری
غزل شمارهٔ ۱۴۹۶: ور زرت باشد بشو از جان بری
غزل شمارهٔ ۱۴۹۷: جان به جانان ده که تا جان پروری
غزل شمارهٔ ۱۴۹۸: دل بری کن تا بیابی دلبری
غزل شمارهٔ ۱۴۹۹: والله که به شاهی نفروشیم فقیری
غزل شمارهٔ ۱۵۰۰: دل چه ارزد گر نورزد مهر روی دلبری
غزل شمارهٔ ۱۵۰۱: نظری کن به حال ما نظری
غزل شمارهٔ ۱۵۰۲: چشم دارم که ز الطاف تو یابم نظری
غزل شمارهٔ ۱۵۰۳: چون رسد وقت ناگهان میری
غزل شمارهٔ ۱۵۰۴: غلام همت عشقم که دارد این چنین میری
غزل شمارهٔ ۱۵۰۵: هوای خویشتن بگذر اگر ما را هوا داری
غزل شمارهٔ ۱۵۰۶: همدم نائی و نئی آری
غزل شمارهٔ ۱۵۰۷: حاصل عمر جاودان داری
غزل شمارهٔ ۱۵۰۸: یاری که می توان گفت داریم یار غاری
غزل شمارهٔ ۱۵۰۹: جورها می کنی به سر باری
غزل شمارهٔ ۱۵۱۰: هر چه کاری بدان که برداری
غزل شمارهٔ ۱۵۱۱: تخم نیکی بکار اگر کاری
غزل شمارهٔ ۱۵۱۲: محروم مگردان ز در خویش ز یاری
غزل شمارهٔ ۱۵۱۳: عمر آور حیل چه می آری
غزل شمارهٔ ۱۵۱۴: که به عمری نتوان یافت چنین خماری
غزل شمارهٔ ۱۵۱۵: در نظر دارمش چه پنداری
غزل شمارهٔ ۱۵۱۶: باش یکتا دوئی چه پنداری
غزل شمارهٔ ۱۵۱۷: دلبرم از در درآمد خوش خوشی
غزل شمارهٔ ۱۵۱۸: بگفتن کی توان دانست گویم گر به جان کوشی
غزل شمارهٔ ۱۵۱۹: شاهی و چگونه شاه ماهی
غزل شمارهٔ ۱۵۲۰: که دیده این چنین شاهی چو ماهی
غزل شمارهٔ ۱۵۲۱: طلب کن در دل ما گنج شاهی
غزل شمارهٔ ۱۵۲۲: به ما بخشید ملک پادشاهی
غزل شمارهٔ ۱۵۲۳: پادشاه خوشی و خرگاهی
غزل شمارهٔ ۱۵۲۴: تمثال جمال پادشاهی
غزل شمارهٔ ۱۵۲۵: در وجود آن یکی نبود شکی
غزل شمارهٔ ۱۵۲۶: هست یقینم یکی نیست در آن یک شکی
غزل شمارهٔ ۱۵۲۷: بندگی و سلام من بعد دعا جکی جکی
غزل شمارهٔ ۱۵۲۸: مستان شراب نوشند ما در خمار تا کی
غزل شمارهٔ ۱۵۲۹: باشد جاوید زنده از وی
غزل شمارهٔ ۱۵۳۰: بی او همه عالم است لاشی
غزل شمارهٔ ۱۵۳۱: یار با ساقی و ما مهمان وی
غزل شمارهٔ ۱۵۳۲: تو شوی منتهی به حضرت وی
غزل شمارهٔ ۱۵۳۳: به خوبی دل ز خود هم خود ربودی
غزل شمارهٔ ۱۵۳۴: و گر نه عشق او بودی طبیب ما که می بودی
غزل شمارهٔ ۱۵۳۵: آن روی به ما که می نمودی
غزل شمارهٔ ۱۵۳۶: گوی دولت ز همگنان بردی
غزل شمارهٔ ۱۵۳۷: دکان خوشی درش گشادی
غزل شمارهٔ ۱۵۳۸: وی همچو جان نهفته پیدا خوش آمدی
غزل شمارهٔ ۱۵۳۹: گرد این خانهٔ جهان گردی
غزل شمارهٔ ۱۵۴۰: مستیم و خراب و لاابالی
غزل شمارهٔ ۱۵۴۱: حریفان سر خوشان لاابالی
غزل شمارهٔ ۱۵۴۲: وی ز آفتاب رویت هر ذره ای هلالی
غزل شمارهٔ ۱۵۴۳: خیالش بین که دارد خوش جمالی
غزل شمارهٔ ۱۵۴۴: که کس نبی نشده تا نگشته است ولی
غزل شمارهٔ ۱۵۴۵: یادگار محمد است و علی
غزل شمارهٔ ۱۵۴۶: نیست درمان به غیر واویلی
غزل شمارهٔ ۱۵۴۷: مؤمن کاملی و بی بدلی
غزل شمارهٔ ۱۵۴۸: عشقبازی نیک می دانم بلی
غزل شمارهٔ ۱۵۴۹: بل ایازی می کنم آری بلی
غزل شمارهٔ ۱۵۵۰: ساغر باده به دستم یللی
غزل شمارهٔ ۱۵۵۱: جان فدای عشق جانان کن که تا جانان شوی
غزل شمارهٔ ۱۵۵۲: جان رها کن تا همه جانان شوی
غزل شمارهٔ ۱۵۵۳: سر به پایش گر نهی سرور شوی
غزل شمارهٔ ۱۵۵۴: نزد ما بنشین که همچون ما شوی
غزل شمارهٔ ۱۵۵۵: گوئیا پیش نفس در گروی
غزل شمارهٔ ۱۵۵۶: ای درد مرو مرا دوائی
غزل شمارهٔ ۱۵۵۷: بیا ای ساقی رندان کجائی
غزل شمارهٔ ۱۵۵۸: وز وجود این و آن حاصل شوی
غزل شمارهٔ ۱۵۵۹: چو بی دردی دوای دل ز بودردا چه می جوئی
غزل شمارهٔ ۱۵۶۰: از دو کامل کمال می جوئی
غزل شمارهٔ ۱۵۶۱: بده آن جام جانفزا ساقی
غزل شمارهٔ ۱۵۶۲: گوئیا می طلبد همچو من بدنامی
غزل شمارهٔ ۱۵۶۳: کرمی باشد و چه خوش کرمی
غزل شمارهٔ ۱۵۶۴: عالم عالم سخندانی

شاه نعمت الله

آمارگیر وبلاگ