کتابخانه دیجیتال

طغرای مشهدی

طغرای مشهدیگزیده اشعار | طغرایبیت ها بر گزیده از غزل ها

222

شمارهٔ ۱: نمی شد نو خط دیوان ما، رشک گلستانی - ز بسم الله بر سر گر نمی زد شاخ ریحانی
شمارهٔ ۲: تا نام تو سردفتر معنی ست رقم را - برفرد بیان، سجده ضرور است قلم را
شمارهٔ ۳: بیند چگونه غیر تو بیننده خدا - خواهد ترا نمود نماینده خدا
شمارهٔ ۴: فردوس را نمونه ساغر دهد به ما - آن ساقیی که باده ز کوثر دهد به ما
شمارهٔ ۵: در محبت سست بنیادیم چون قصر حباب - از پر کاهی به هر سو می پرد دیوار ما
شمارهٔ ۶: دلم در نازکی باج از پر پروانه می گیرد - بشوی از نرگس خود، سرمه آتش نگاهی را
شمارهٔ ۷: گر دلم نالان شد از دست بتان، عیبش مکن - کاوش ناحق، به فریاد آورد ناقوس را
شمارهٔ ۸: در بام فلک، ماه چه سان رنگ نبازد؟ - کز پنجره زلف شده روی تو پیدا
شمارهٔ ۹: دوران چگونه با تو کند هم پیاله ام؟ - بلبل نخورده از قدح گل، شراب را
شمارهٔ ۱۰: ز گلها، سروها را دورمنشان ای چمن پرور - که دایم شیشه ها را جا بود نزدیک ساغرها
شمارهٔ ۱۱: بردار فنا، رنگ دگر شد سخن از ما - منصور خورد تاب حسد چون رسن از ما
شمارهٔ ۱۲: ستاره چشم می پوشد ز غصه - چو بیند بی گره، ابروی ما را
شمارهٔ ۱۳: زمین در سایه خم می زند گلبانگ جوش اینجا - سبوی می به زور باده می آید به دوش اینجا
شمارهٔ ۱۴: منت خضر بر سرم نیست، چو شمع انجمن - آب حیات می دهد، آتش سوختن مرا
شمارهٔ ۱۵: زین دودمان ندیدیم خونگرمی شراری - باید در آتش افکند چون لاله دودمان را
شمارهٔ ۱۶: چو نیست در سخن خویش فتح باب مرا - هزار حرف به دل مانده چون کتاب مرا
شمارهٔ ۱۷: ز بس آمد به نزدیکم، چو مژگانش نمی بینم - نباشد دور اگر گویم نشد آن نازنین پیدا!
شمارهٔ ۱۸: دست نتوان داشتن یکبارگی از کار عشق - دل چو بردارم ز جان، بر لب گذارم آه را
شمارهٔ ۱۹: ماییم و دیدن گل روی تو ساقیا - دلبستگی به سنبل موی تو ساقیا
شمارهٔ ۲۰: نه من از میکده بیرون روم، نه زاهد از مسجد - چه زین بهتر، نه او بیند مرا هرگز، نه من او را
شمارهٔ ۲۱: ای دل از خاطر برون کن طره جانانه را - یاد دارد چون تو این زنجیر، صد دیوانه را
شمارهٔ ۲۲: باران سنگ فتنه اگر دیرتررسد - از خود چو لاله رخنه برآرد ایاغ ما
شمارهٔ ۲۳: گر به سوی دیده، اشکم برنگردد دور نیست - کی شناسد کودک یکروزه، جای خویش را
شمارهٔ ۲۴: می گزد همچو نغمه خارج - بی قدح، سیر ماهتاب مرا
شمارهٔ ۲۵: از اسم بی مسما، خیزد همیشه خواری - پا می نهند بر سر، دایم گل زمین را
شمارهٔ ۲۶: تازه شد از روی یار، چشم جدا دل جدا - چید گل از نوبهار، چشم جدا دل جدا
شمارهٔ ۲۷: گر بود بند قبا از موی گل باریکتر - می کند همرنگ داغ لاله، پهلوی ترا
شمارهٔ ۲۸: از باده پس نیامد، رنگ پریده ما - برگشتگی ندارد، صید رمیده ما
شمارهٔ ۲۹: شکوه دانه و دام از نفس انداخت مرا - شور بیهوده ز چشم قفس انداخت مرا
شمارهٔ ۳۰: برگ گل تازه را، جام طرب ساختیم - تا نرود تازگی همچو جم از نام ما
شمارهٔ ۳۱: به سوی خاکساران محبت جلوه ای سر کن - بساط ارغوان در سرزمین زعفران بگشا
شمارهٔ ۳۲: دلخوشی نمی داند، راه خانه ما را - غم ز روی هم خیزد، آب و دانه ما را
شمارهٔ ۳۳: فصل گلگشت چمن شد ای گل رعنا بیا - برگ عیش از کف مده، با ساغر و مینا بیا
شمارهٔ ۳۴: یار سرگرم حیا، من ادب آموز نگاه - چشم تا کار کند، شرم و حجاب است اینجا
شمارهٔ ۳۵: جامده آیینه را نزدیک، کان دور از ادب - تکیه گاه خویش می خواهد سر زانوت را
شمارهٔ ۳۶: گشت خداکارساز، عاشق جانباز را - کیست که بر هم زند،کار خداساز را
شمارهٔ ۳۷: به پای شوق گشتم هرطرف بسیار در صحرا - کشیدم شکل حیرانی بدین پرگار در صحرا
شمارهٔ ۳۸: ما بیخبران، راست رو بزم خطاییم - چون تیر کمانچه، نشناسیم هدف را
شمارهٔ ۳۹: پیش هر باد، ز بی برگی خود می نالد - در غم بند زبان نیست نی بیشه ما
شمارهٔ ۴۰: غارتگر حیا نکنی جام باده را - نکهت فزون بود گل کم آب داده را
شمارهٔ ۴۱: کو دم گرمی که سوزد پنبه گوش مرا - شور هشیاری چشاند مغز بیهوش مرا
شمارهٔ ۴۲: بوسه به پیغام داد و گشت پشیمان - همت او را ببین و طالع ما را!
شمارهٔ ۴۳: چو رو دهد بر آن شوخ مست، رفتن ما - بود چو شیشه می، خون ما به گردن ما
شمارهٔ ۴۴: شمع! بنشین ز طربخانه پروانه جدا - ترک فانوس مکن،گور جدا، خانه جدا
شمارهٔ ۴۵: آن زلف سیه دل سبکپا - یک سر دارد، هزار سودا
شمارهٔ ۴۶: محتسب می افکند بیهوده در هنگامه سنگ - زور می، خواهد شکستن شیشه نشکسته را
شمارهٔ ۴۷: از عکس لب لعلت، پیمانه شود پیدا - وز سایه مژگانت، میخانه شود پیدا
شمارهٔ ۴۸: می برد گل رویت، رنگ صد گلستان را - می زند لب لعلت، راه صد بدخشان را
شمارهٔ ۴۹: بس که آن وحشی غزالم سر به صحرا داده است - می برد با خود چو مجنون هر طرف آهو مرا
شمارهٔ ۵۰: کند چون دیده ما حفظ اشک خود، مکن عیبش - جهان ویران شود گر واگذارد آب را دریا
شمارهٔ ۵۱: شوق به روی تیغ دویدن به پای خود - آرد به صیدگاه تو رنگ پریده را
شمارهٔ ۵۲: ما خزان پرورده عشقیم، عیب ما مکن - گر نبیند بویی از بهبود، رنگ زرد ما
شمارهٔ ۵۳: به شب زلف بتان، روز تمام است اینجا - گل رخسار، شفق پرور شام است اینجا
شمارهٔ ۵۴: ساقی پیاله داد به چنگ هوس مرا - مطرب چو نی نواخت به تار نفس را
شمارهٔ ۵۵: کمان طالع ما تیر برنمی تابد - مگر ز غیب خورد تیر بر نشانه ما
شمارهٔ ۵۶: بس که از جوی صفا، شاداب می بینم ترا - همچو عکس شاخ گل در آب می بینم ترا
شمارهٔ ۵۷: ندید مادر ایام، روی شوکت ما - چو طفل اشک، بزرگی نبود قسمت ما
شمارهٔ ۵۸: به عجز پای منه، عرض مرد می رود اینجا - پی تو سایه به قصد نبرد می رود اینجا
شمارهٔ ۵۹: بس که زان گل در دل ما خار نومیدی شکست - سبزه نالان می دمد از خاک دردآلود ما
شمارهٔ ۶۰: به تسکین دلم یکسان بود لطف و عتاب او - اگر سرد است اگر گرم، آب ساکن سازد آتش را
شمارهٔ ۶۱: می دود چون طفل بر زانوی آن گل پیرهن - واگذارد گر عروس نوبهار، آیینه را
شمارهٔ ۶۲: بس که سرسبزی بود در طالع بی حاصلان - می تواند سبز شد، هرجا نشانی بید را
شمارهٔ ۶۳: از بس که دید رو، ز لب می پرست ما - ساغر برون نرفت چو نرگس ز دست ما
شمارهٔ ۶۴: از بس گل برگشتگی، در آب دارد طالعم - ویرانی افزون می کند، تعمیر من ویرانه را
شمارهٔ ۶۵: بهار افکنده در صحن چمن از سبزه قالیها - دمیده خفتگان باغ را برگ از نهالیها
شمارهٔ ۶۶: آن بلبل مستم که ز گلریزی افغان - بر روی هوا طرح کنم باغ ارم را
شمارهٔ ۶۷: به روی ما چو دف از ذوق می زند سیلی - گهی که مادر گیتی کند نوازش ما
شمارهٔ ۶۸: بس که شد مرغ نگاهم بی گل رویت ضعیف - برنمی تابد ز سستی تهمت پرواز را
شمارهٔ ۶۹: مرد خدا نمی شود، گرچه زن از کنار خود - بر در مسجد افکند، طفل حرام زاده را
شمارهٔ ۷۰: هر چند قطره کردیم، در جستجوی دریا - چون آب کم نبردیم راهی به سوی دریا
شمارهٔ ۷۱: یافتم منزلگه وصل تو جای خویش را - رهبر خود چون نسازم نقش پای خویش را؟
شمارهٔ ۷۲: به مثل سازی خود گر دکان نچیده خدا - چرا به صورت بی مثلت آفریده خدا؟
شمارهٔ ۷۳: روان کردم به کویش قاصدی از اشک و می ترسم - کزین کودک نیاید تندرفتاری چو کاهل‌ها
شمارهٔ ۷۴: چو باغ کاغذی این باغ آنچنان تنگ است - که نیست چارحدش جای باغبان تنها
شمارهٔ ۷۵: دوش که در بزم عشق، توبه زاهد شکست - کرد سپند شراب، سبحه صددانه را
شمارهٔ ۷۶: به سر گشودن خمهای می چو دست زدیم - کسی نکرد چو پیمانه دستیاری ما
شمارهٔ ۷۷: همچو راه کوچه زنجیر، در صحرای عشق - هرقدم صدچاه غم در پیش و پس باشد مرا
شمارهٔ ۷۸: به غیر از عشق اگر آیین دیگر دلنشین می شد - به ذوق سوختن می داشتم آیین هندو را
شمارهٔ ۷۹: ساقی! بط می در قفس طاقچه حیف است - این مرغ،بود بر سر زانوی تو زیبا
شمارهٔ ۸۰: همچون سبوی خالی، پر سازم از هوایش - در بزم او چو از دل بیرون کنم هوس را
شمارهٔ ۸۱: ناصح از پند تو بیزارم، چه می گویی مرا - می کند حرف تو آزارم، چه می گویی مرا
شمارهٔ ۸۲: نیست یک جا که سرزلف سیاهش نرسد - می رسد از دو طرف چون شب یلدا همه جا
شمارهٔ ۸۳: نشاند پیش خود آن شوخ بی حجاب مرا - چو سایه همدم خود کرد آفتاب مرا
شمارهٔ ۸۴: بی قد شمشاد او، دست چنار آمد به درد - بس که می ساید به یکدیگر کف افسوس را
شمارهٔ ۸۵: در هنرمندی ز مردن نیست غم استاد را - زنده دارد کار شیرین، تا ابد فرهاد را
شمارهٔ ۸۶: به نقش بندی رویت چو کف گشاده خدا - ندیده رنگ رخت، دل ز دست داده خدا
شمارهٔ ۸۷: نقش خیالش نبرد، گرد کدورت ز دل - صورت شادی چه سود، کاخ غم اندود را
شمارهٔ ۸۸: جاده طوفانی دریای سراب است اینجا - زورق نقش قدم بر سر آب است اینجا
شمارهٔ ۸۹: مشت خسم، ولی چو نشینم به آن بهار - گلدسته می کند اثر رنگ و بو مرا
شمارهٔ ۹۰: ناله برآید از ورق، گریه کنان رود قلم - کاتب اگر رقم کند، حال من خراب را
شمارهٔ ۹۱: گر گل نکند در طلبت آبله از پا - دارد سر هر خار درین ره گله از پا
شمارهٔ ۹۲: مگر چاه زنخدانت نمایان گشت در صحرا - که بر دور تو می بینم کبوترهای چاهی را
شمارهٔ ۹۳: درین محیط که سرگشتگی ست حاصل ما - یکی فتاده چو گرداب، راه و منزل ما
شمارهٔ ۹۴: منت آب خضر نیست جوی بر سر ما - طالع خشک لبی مانده به اسکندر ما
شمارهٔ ۹۵: می شد از خشک و تر این خاکدان قانع به سنگ - عقل اگر می بود چون کبک دری، دیوانه را
شمارهٔ ۹۶: چون تنور لاله از دودی نشد قسمت پذیر - کاش می افتاد آتش در اجاق بخت ما
شمارهٔ ۹۷: گوش ارباب کرم در عهد ما می گشت کر - گر صدا می بود حرف بر زمین افتاده را
شمارهٔ ۹۸: شورش انداخته در شام و سحر یارب ما - در غمت نیست کم از روز قیامت شب ما
شمارهٔ ۹۹: ما را به دار عشق، که نزدیک می برد؟ - از تار آه اگر نبود ریسمان ما
شمارهٔ ۱۰۰: برگ عیش ناتوانان نیست غیر از دستگیر - بهتر از گلدسته باشد در کف پیران عصا
شمارهٔ ۱۰۱: تعظیم عکس روی تو در جلوه گاه جام - چون شیشه خم کند قد مغرور شمع را
شمارهٔ ۱۰۲: چون داشت از دویی ننگ، یار یگانه ما - با مردمان نیامیخت، در چشمخانه ما
شمارهٔ ۱۰۳: ز بهر نامه بری تا به بام دلبر ما - هزار چرخ زند از شعف کبوتر ما
شمارهٔ ۱۰۴: کهربا گشتیم و کس باور ندارد درد ما - درد ما کی می شود ثابت به رنگ زرد ما
شمارهٔ ۱۰۵: آن مرغ بینواییم، کز آشیانه ما - صد کوچه باغ راه است، تا آب و دانه ما
شمارهٔ ۱۰۶: نیست غیر از گریه در صندوق ابر نوبهار - گل ندانم از که دارد دستگاه خنده را
شمارهٔ ۱۰۷: در هنر چون شانه زلف بتان بی طالعیم - نیست یک مو دستمزدی بهر چندین رنج ما
شمارهٔ ۱۰۸: ز مرغان دل ما با لب بامش چه می گویی - سر دیوار نشناسد کبوترهای چاهی را
شمارهٔ ۱۰۹: ناید نمکچشی چو تنور از دهان ما - گردد نصیب غیر، چو شد پخته نان ما
شمارهٔ ۱۱۰: دم زدن از سوز دل در پیش بیدردان عشق - آنچنان باشد که بنوازند بیجا، ساز را
شمارهٔ ۱۱۱: تو دریایی و طغرا قطره، کی از قطره می آید - که همچون موج بیند دست خود در گردن دریا
شمارهٔ ۱۱۲: عکس او در بغل نور فکنده ست مرا - نیستم موسی و در طور فکنده ست مرا
شمارهٔ ۱۱۳: تا جان فدا نمایم، بر زخمه های مطرب - سر می نهم چو غیچک، در پیش پای مطرب
شمارهٔ ۱۱۴: ما که بر خشت سر خم چون کف می زاده ایم - چون توانیم از بقا دم زد، نباشد تا شراب؟
شمارهٔ ۱۱۵: رنگ بیدار شدن، گل نکند از بختم - که پدید آمده چون صورت دیبا در خواب
شمارهٔ ۱۱۶: ما ز پا افتادگان را خواب غفلت برده است - گر دل بیدار خواهی، در میان ما مخواب
شمارهٔ ۱۱۷: اگر ساقی نگردد شب انیسم - غریبی می کشم در کوی مهتاب
شمارهٔ ۱۱۸: ای خوش آن گریه که شوید ز شبم مهلت خواب - همچو شمعم ندهد اشک، دمی فرصت خواب
شمارهٔ ۱۱۹: پا ز نازک خانه دل چون کشد آن عطرفام؟ - همچو می جایی ندارد بهتر از مینا گلاب
شمارهٔ ۱۲۰: ما را گرفته بی او، غم در میانه امشب - می نالد از غم ما، چنگ و چغانه امشب
شمارهٔ ۱۲۱: موج را گشت صبا سلسله جنبان در آب - که شود با خس من دست و گریبان در آب
شمارهٔ ۱۲۲: یک دوست در ایران نماند از بهر این غربت زده - اکنون ز هندستان رود اشکم به ایران بی سبب
شمارهٔ ۱۲۳: تا نشستن، ده خطر گل می کند در میکده - چون سبو استاده باید خورد از خمها شراب
شمارهٔ ۱۲۴: هرگز ندیده سایه جانانه آفتاب - با آنکه محرم است به هر خانه آفتاب
شمارهٔ ۱۲۵: بر یاد رخش چون رود از دیده من آب - صد باغ توان داد به یک چشم زدن آب
شمارهٔ ۱۲۶: غم از دل می برد آواز مطرب - رگ شادی ست تار ساز مطرب
شمارهٔ ۱۲۷: امشب من و چشم قدح و دیدن مهتاب - مینا و سر گریه ز خندیدن مهتاب
شمارهٔ ۱۲۸: وقت ساغر زدن، به فتوی ما - روز ابر است یا شب مهتاب
شمارهٔ ۱۲۹: تعبیه کرده ست چرخ، در دل من اضطراب - ریخته این کوزه گر، در گل من اضطراب
شمارهٔ ۱۳۰: غیر افسردگی از زینت دنیا مطلب - گرمی جامه پشمینه ز دیبا مطلب
شمارهٔ ۱۳۱: ناله ها در بحر و بر دارد غریب - کام خشک و چشم تر دارد غریب
شمارهٔ ۱۳۲: دارم از سرچشمه، رو در دشت حیرانی چو آب - گاه شهری می شوم، گاهی بیابانی چو آب
شمارهٔ ۱۳۳: پر شده پیمانه ام، ظرف ندارد اجل - ورنه ز من می گرفت، در عوض جان، شراب
شمارهٔ ۱۳۴: قدم بیرون منه از عالم آب - درین دریا، فروکش کن چو گرداب
شمارهٔ ۱۳۵: ای شب زلف تو روشنتر ز موی آفتاب - پشت پای سایه ات بهتر ز روی آفتاب
شمارهٔ ۱۳۶: لبریز جدایی کندش ساقی دوران - هرچند شود شیشه به پیمانه مصاحب
شمارهٔ ۱۳۷: همچو شبنم با گل و سوسن مخواب - شب نشینی کن درین گلشن مخواب
شمارهٔ ۱۳۸: من و آن سرو که در جلوه گهش می بارد - پاک بینی ز هوا، صاف نگاهی از آب
شمارهٔ ۱۳۹: نمی سازد به طبع من شراب عافیت هرگز - اگر بدمستیی واقع شود، با من بساز امشب
شمارهٔ ۱۴۰: چو طفل غنچه اگر می خورد سبوی شراب - نمی توان ز لب او شنید بوی شراب
شمارهٔ ۱۴۱: مرگ، مفلس را ز عمر جاودانی بهتراست - مردن بی خانمان، از زندگانی بهتر است
شمارهٔ ۱۴۲: لب تر نکنم ز آب خضر تا می ناب است - چون شیشه، مرا خانه تن وقف شراب است
شمارهٔ ۱۴۳: گل ندارد تاب دست انداز باد مهرگان - تا خزان آمد، دکان حسن را برچیده است
شمارهٔ ۱۴۴: سرتاسر دهر، جز خدا کیست - عالم همه اوست، ماسوا کیست
شمارهٔ ۱۴۵: سهل باشد همت ساقی، گر از مینا گذشت - همچو کشتی می توان لب تشنه از دریا گذشت
شمارهٔ ۱۴۶: چو گردباد، دلم رهنمای خود نشناخت - ازین جریده روی مدعای خود نشناخت
شمارهٔ ۱۴۷: هر دل که ازان نگار خالی ست - باغی ست که از بهار خالی ست
شمارهٔ ۱۴۸: هر گل این بوستان، روی نگاری بوده است - هر پریشان سنبل او، زلف یاری بوده است
شمارهٔ ۱۴۹: ره به درمان ندهم، راهنما آگاه است - نکنم بیخودی از درد، خدا آگاه است
شمارهٔ ۱۵۰: ساقی دوران عبث چیده ست نه مینا قطار - گر قدح این است، در صد بزم یک مینا بس است
شمارهٔ ۱۵۱: مشو مهمان من، ای مرغ روزی خوار آزادی - مرا گر هست آب و دانه ای، در دام صیاد است
شمارهٔ ۱۵۲: ارغنون کهنه شد و چنگ و رباب از هم ریخت - ساز عیشی که نفرسوده، شب تار من است!
شمارهٔ ۱۵۳: شادمانی با دلم بیگانه و غم دشمن است - پنبه با داغم نفاق اندیش و مرهم دشمن است
شمارهٔ ۱۵۴: مفلس کوچه عشقیم، کریم اینجا کیست - جای رحم است، ببینید رحیم اینجا کیست
شمارهٔ ۱۵۵: کسی فارغ از کار دنیا نشست - که زانو به زانوی مینا نشست
شمارهٔ ۱۵۶: چو مژگان جز به قصد دیدن غیر - نمی افتد به ما هرگز نگاهت
شمارهٔ ۱۵۷: بیا که بی سرزلف تو موج باده ناب - به رنگ حلقه ماتم، کدورت انگیز است
شمارهٔ ۱۵۸: ساغر می در کف او، رنگ و بوی گل گرفت - شیشه در چنگش صدای نغمه بلبل گرفت
شمارهٔ ۱۵۹: پرواز شوق دارم، تا در تنم شراب است - مرغابی حبابم، بال و پرم ز آب است
شمارهٔ ۱۶۰: خاطر از محصول کشت ناامیدی جمع شد - آنچه در دل نگذرد، باران ابر رحمت است
شمارهٔ ۱۶۱: ای گل، همه تن لب شده در وصف بهاری - یک بار نگفتی که درین باغ خزان هست
شمارهٔ ۱۶۲: چون نریزد غم شراب تلخکامی در قدح؟ - باده شیرین، پسند طبع این می خواره نیست
شمارهٔ ۱۶۳: رنگم از چهره به ذوق لب بام تو پرید - حیف و صد حیف که بالش تهی از مکتوب است
شمارهٔ ۱۶۴: آخر شدن حسن بتان، اول داغ است - پیدا شدن شام، دم صبح چراغ است
شمارهٔ ۱۶۵: ای حسن تو سرچشمه غوغای قیامت - جویای وصالت، چمن آرای قیامت
شمارهٔ ۱۶۶: به مردم قرض دادن بینوایی ست - ز مردم حق طلب کردن گدایی ست
شمارهٔ ۱۶۷: چو طبع داد خدا، گومده به ما فرزند - دو بیت خوب، به از صدهزار فرزند است
شمارهٔ ۱۶۸: اشک، گستاخانه با این چشم خون پالا نشست - خویش را گم می کند چون قطره با دریا نشست
شمارهٔ ۱۶۹: بس که از بارش اشکم در و دیوار نماند - جغد غم نوحه کنان گفت که ویرانه کجاست
شمارهٔ ۱۷۰: بی زلف سیه، دلبری از خال نیاید - اسباب جگرداری دزدان، شب تار است
شمارهٔ ۱۷۱: گشت عمر بخت ما، در رنگ مخمل، صرف خواب - حیف کاین نگشوده مژگان، ذوق بیداری نیافت
شمارهٔ ۱۷۲: ما تشنگان ز شیشه می آب می خوریم - چون این فرات بسته شود، کربلای ماست
شمارهٔ ۱۷۳: چه سان خود را ز عشقت باز دارم؟ - ز من کاری که آید عشقبازی ست!
شمارهٔ ۱۷۴: دنیا و آخرت چو ترازو فتاده است - یک سو اگر کم است، دگر سو زیاده است
شمارهٔ ۱۷۵: ما چو موج انگشت رد بر جام دریا می نهیم - دست ما گر تنگ واقع شد، دل ما تنگ نیست
شمارهٔ ۱۷۶: فتاد بقعه تقوی، شرابخانه سلامت - شکست توبه، سر باده مغانه سلامت
شمارهٔ ۱۷۷: خواهی به دیر زمزمه کن،خواه در حرم - هرجا که دم ز عشق زند کس، غنیمت است
شمارهٔ ۱۷۸: بوسه در آغوش ازان خودکام نتوانم گرفت - صید خود را درمیان دام نتوانم گرفت
شمارهٔ ۱۷۹: غنچه خواب آلود می گردد به دنبال قدح - تا ز دست نرگس مستت ایاغ افتاده است
شمارهٔ ۱۸۰: امشب قدح از شراب خالی ست - جای گل ماهتاب خالی ست
شمارهٔ ۱۸۱: دیدم به جانبش، ز حیا روی خود گرفت - راه نگه به نرگس جادوی خود گرفت
شمارهٔ ۱۸۲: نیست از دست نکویانم زبان و دل یکی - دل به فکر دیگری، لب در سراغ دیگری ست
شمارهٔ ۱۸۳: از من بیمار حسرت، برگ آسایش مجوی - کز گل آزار، نقش بسترم آسوده نیست
شمارهٔ ۱۸۴: روز حساب را شب زلفت علامت است - زلف تو آن شبی ست که روزش قیامت است
شمارهٔ ۱۸۵: غزل عاشقانه باید گفت - بیت باب ترانه باید گفت
شمارهٔ ۱۸۶: گفت می آیم گرت جان بر لب آید ز انتظار - جان به نزدیک لب آمد، گر بیاید دور نیست
شمارهٔ ۱۸۷: چین پیشانی ارباب غم از شادی ماست - صد گره در دل زنجیر ز آزادی ماست
شمارهٔ ۱۸۸: زلف تو، موج بحر پریشانی من است - آیینه، درد ساغر حیرانی من است
شمارهٔ ۱۸۹: طغرا در آخر غزل آورد مطلعی - کاین گوشوار طرز سخندانی من است
شمارهٔ ۱۹۰: از وعده وصل تو وفا را خبری نیست - مردیم ز هجران و قضا را خبری نیست
شمارهٔ ۱۹۱: بر گوش زد نسیمم، صوتی که نیشکر داشت - آواز پای آن گل، شیرینی دگر داشت
شمارهٔ ۱۹۲: لکه ابری که فیضی داشت، دود شمع بود - کز شرر، باران رحمت بر تن پروانه ریخت
شمارهٔ ۱۹۳: بی فرات کرشمه ات در باغ - ماتم افروزی شهید گل است
شمارهٔ ۱۹۴: مجموعه تپش، دل محنت سرشت ماست - دیباچه کتاب الم سرنوشت ماست
شمارهٔ ۱۹۵: اگر شراب کمی کرد، غم مخور ساقی - ز غیب رزق رساندن، شعار رزاق است
شمارهٔ ۱۹۶: چون نقاب از رخ گشایی، دیده گریان بهتر است - رو نماییهای گل، در وقت باران بهتراست
شمارهٔ ۱۹۷: جلوه شاهد خلوتکده طور اینجاست - شمع جای دگر افروخته و نور اینجاست
شمارهٔ ۱۹۸: مگو که آینه بیداری ابد دارد - ندیدن رخت ایام خواب آینه است
شمارهٔ ۱۹۹: تا نیابد دست بر ما لشکر خونخوار غم - همچو درد شیشه باید در پناه می گریخت
شمارهٔ ۲۰۰: رویت ز عرق همچو گل تازه در آب است - از تازگی پیکرت آوازه در آب است
شمارهٔ ۲۰۱: شمع دیدار نمایان شد و پروانه نیافت - باده وصل به بزم آمد و پیمانه نیافت
شمارهٔ ۲۰۲: پیرهن بس که خوش اندام شد از بوی تنت - گل شود سرو چو آید به برش پیرهنت
شمارهٔ ۲۰۳: طفل اشکم ز شورچشمی خلق - بر زمین تا نشسته، در خاک است
شمارهٔ ۲۰۴: فرصت صد بوسه در کف داشت، وز اقبال ما - شانه غافل در شب زلف از بر آن رو گذشت
شمارهٔ ۲۰۵: زلف با قامت او، تا به کمر همراه است - هر کجا روز بلند است، شبش کوتاه است
شمارهٔ ۲۰۶: خویش را تا جمع کردم بهر گلگشت رخت - همچو سنبل پیش را هم را پریشانی گرفت
شمارهٔ ۲۰۷: آسوده دلی بر من بیتاب حرام است - بر روز سیاهم شب مهتاب حرام است
شمارهٔ ۲۰۸: ما چو مینای شرابیم و فلک همچو قدح - روز و شب گردش او بهر نگونساری ماست
شمارهٔ ۲۰۹: تخم اشک از کف بنه ای دل که مانند سحاب - تا بپاشی تخم، می باید ز هم پاشید و رفت
شمارهٔ ۲۱۰: سایه گرد تیغ بیدم،طالع بسمل کجاست - دشنه سوسن به پهلو می رسد، قاتل کجاست
شمارهٔ ۲۱۱: دلم ز قید پریدن همیشه آزاد است - دو بال بر تن من، چون دو دست صیاد است
شمارهٔ ۲۱۲: از تبسم لب ببند ای غنچه، حال گل ببین - کز گلابش گریه دایم در قفای خنده است
شمارهٔ ۲۱۳: بس که فرهاد تلخکامی دید - حرف شیرین نمی تواند گفت
شمارهٔ ۲۱۴: ز جوش اشک به مینا هزار طعن زدیم - چگونه شمع حریف جواب گریه ماست؟
شمارهٔ ۲۱۵: روزم از بی مهری گردون، شب تاریک شد - گر ز من باور ندارد، خود ببیند، کور نیست!
شمارهٔ ۲۱۶: شبی که جام می وصل درمیان آید - چو شیشه هر نفس آن شوخ در کنار خوش است
شمارهٔ ۲۱۷: در مخالفزار هند از یاد ایران فارغم - هرکجا طرح نفاق افتاد، ایران من است
شمارهٔ ۲۱۸: دوست چون از گل بیداد تو دشمن نشود؟ - کس به دشمن نکند آنچه تو کردی با دوست
شمارهٔ ۲۱۹: از مقام ریشه و پیوند می باید گریخت - چون صدای نی ز چندین بند می باید گریخت
شمارهٔ ۲۲۰: فروغ گوش گل از آتشین نوای من است - دماغ غنچه تر از نشاه صدای من است
شمارهٔ ۲۲۱: مستم گرفت شحنه، مخور غم که چون گرفت - انگار کن که دیوزدی را جنون گرفت
شمارهٔ ۲۲۲: سیاره طالع اسیران - همرقص کبوتران چاهی ست
شمارهٔ ۲۲۳: چون نگرید شیشه از کمر عمری همصحبتان؟ - چشم تا برهم زند، جان بر لب پیمانه است
شمارهٔ ۲۲۴: صبا چو بگذرد از ما، ز داغ گل بیز است - قدح به ما چو رسد، از شکست لبریز است
شمارهٔ ۲۲۵: بر کوه غمت بانگ زدم، بانگ به من زد - آزرده چرا باشم ازین حرف، جواب است
شمارهٔ ۲۲۶: بر لباس فاخر بی اعتبار خسروان - بخیه های خرقه ما، خنده دندان نماست
شمارهٔ ۲۲۷: چه سان به نامه عاشق سرش فرود آید - ز دیدن گل کاغذ، بهار را ننگ است
شمارهٔ ۲۲۸: ماندم از بس که به غربت، وطن از یادم رفت - در قفس بس که نشستم،چمن از یادم رفت
شمارهٔ ۲۲۹: چون به آب رود چشمم سبز گردد گلبنی - خنده گلها، هم آواز صدای گریه است
شمارهٔ ۲۳۰: دهد گردون عوض یک دسته خارم - اگر گلدسته ای از دست من رفت
شمارهٔ ۲۳۱: مخمور مانده ایم و امید شراب نیست - لب تشنه ایم و قسمت ما جام آب نیست
شمارهٔ ۲۳۲: نوبر سبزه شادی نکند تا به ابد - سرزمینی که به آنجا نرسد پای غمت
شمارهٔ ۲۳۳: چون نقش قدم، غیر زمین، بستر ما نیست - از پای فتادیم و کسی بر سر ما نیست
شمارهٔ ۲۳۴: همچو نرگس، مدت عمرم به بیماری گذشت - روزگارم همچو گل، در سینه افگاری گذشت
شمارهٔ ۲۳۵: میزبانی نیست غیر از ما در ایوان خیال - هر که نان از خوان معنی می خورد، مهمان ماست
شمارهٔ ۲۳۶: به سان مهره شطرنج، از متاع جهان - به غیر خویش، متاعی به خانه نتوان داشت
شمارهٔ ۲۳۷: هما ز سایه دهد گرچه دولتی به شهان - ولی چو سایه، خودش از قفای درویش است
شمارهٔ ۲۳۸: سفید گشت سرم از شکوفه پیری - اگر چه برگ رسان جوانی ام چو درخت
شمارهٔ ۲۳۹: مو به مو حال دلم را زلف او با شانه گفت - سوختم کز آشنا حرفی به آن بیگانه گفت
شمارهٔ ۲۴۰: پیغمبریم و ملت ما غم کشیدن است - معراج ما به عرش کدورت رسیدن است
شمارهٔ ۲۴۱: پایش ز حنابندی شب چون پر زاغ است - تاریک شدن، لازمه پای چراغ است
شمارهٔ ۲۴۲: اگر زمانه بنای ستم کند، چه علاج - می نشاط مرا ساز غم کند، چه علاج
شمارهٔ ۲۴۳: فرق حرم و دیر ببین، کآمده هر سال - صد قافله از بتکده، یک قافله از حج
شمارهٔ ۲۴۴: چگونه حسن نباشد به بوالهوس محتاج - که هست آتش سوزان به خار و خس محتاج
شمارهٔ ۲۴۵: جز تیغ او که برسرم آمد، ز پا گذشت - هرگز به جوی راست نرفته ست آب کج
شمارهٔ ۲۴۶: از پنجره های مژه مهتاب درآید - گر یاد کند دیده شب تار ازان رخ
شمارهٔ ۲۴۷: اگر برون نرود گل ز بوستان، چه کند - نسیم بی ادب افتاده و صبا گستاخ
شمارهٔ ۲۴۸: قدر بی عقلی نمی دانند طفلان، حیف حیف - ورنه از باران گل می شد تن دیوانه سرخ
شمارهٔ ۲۴۹: دمیده دانه ما از زمین تلخ - نگردد از چه دست خوشه چین تلخ
شمارهٔ ۲۵۰: نیامدی که مبادا بمیرم از شادی - بیا که مرگ به از انتظار می باشد
شمارهٔ ۲۵۱: بی روی تو در بزم چراغ آید و گرید - مینا ز غمت پیش ایاغ آید و گرید
شمارهٔ ۲۵۲: روز و شب، دربچه مشرق و مغرب باز است - ورنه از تنگی این خانه، نفس می گیرد
شمارهٔ ۲۵۳: ز ازل، مرشدما خواست که فرزانه شود - آنقدر عقل کجا داشت که دیوانه شود
شمارهٔ ۲۵۴: بت تراشان غمت گشتند چون فارغ ز کار - سینه ام بتخانه گردید و دلم ناقوس شد
شمارهٔ ۲۵۵: خضر اگر در دشت قسمت، همنشین با من شود - جوی آب زندگی، سرچشمه مردن شود
شمارهٔ ۲۵۶: آه غم، داغ کهن را به دلم تازه نمود - شمع این بزم به باد نفس افروخته شد
شمارهٔ ۲۵۷: گر چنین از گل روی تو، صفا ریز کند - چشمه آینه را عکس تو لبریز کند
شمارهٔ ۲۵۸: نهم لب بر لبت چون در سر مستی،مکن عیبم - به راه بیخودی، بی توشه بوس تو نتوان شد
شمارهٔ ۲۵۹: دل برون آرم ازان سینه که غم نشناسد - دست بردارم ازان تن که الم نشناسد
شمارهٔ ۲۶۰: امشب از فرقت او زنده نمی ماند شمع - ماتم افروزی این سیم بدن باید کرد
شمارهٔ ۲۶۱: فکر آن زلف مکن تا خم و تابت نبرد - بگذر از یاد لبش تا می نابت نبرد
شمارهٔ ۲۶۲: کس اگر بگذرد از گفتن شعر - شاید از دزد سخن، رسته شود
شمارهٔ ۲۶۳: لفظ پاکیزه به دستم ز صفای تو رسد - به کفم معنی رنگین زحنای تو رسد
شمارهٔ ۲۶۴: چشمم که بود از اثر دود دل، سیاه - در انتظار آن گل رعنا سفید شد
شمارهٔ ۲۶۵: ز مژگان، چشم مخمورت شبیه است - به آن خونی که دستش بسته باشد
شمارهٔ ۲۶۶: افسرده دلم، کو دم گرمی که ز فیضش - بی زحمت آتش، دل من جوش برآرد
شمارهٔ ۲۶۷: ما مصیبت زدگان را چه تواضع به ازین - که به هر جا بنشینیم، فغان برخیزد!
شمارهٔ ۲۶۸: بی گل عارض تو مرغ چمن - غنچه را مشت خار می داند
شمارهٔ ۲۶۹: ز مردی گر به نامردان شوی غالب، مشو غره - چو طالع کرد سستی، مرد را نامرد می گیرد
شمارهٔ ۲۷۰: جانا ز بی حجابی آیینه باک نیست - آیینه را نگاه تو محجوب می کند
شمارهٔ ۲۷۱: گل به غارت می رود،کو بلبلی کآید به باغ - دشنه از سوسن بگیرد، بر تن گلچین زند
شمارهٔ ۲۷۲: من خمارآلود و ساقی گرم استغنای حسن - می رسد جان بر لبم تا می به ساغر می کند
شمارهٔ ۲۷۳: چه غم کودکان را زاندوه مادر؟ - چو مینا کند گریه، ساغر بخندد
شمارهٔ ۲۷۴: گفتی که نعش ما را، کس پیش و پس نباشد - روزی که ما نباشیم، گو هیچ کس نباشد
شمارهٔ ۲۷۵: شادی بی غم مجوی، زان که طرب ساز دهر - خنده به ساغر چو داد، گریه به مینا دهد
شمارهٔ ۲۷۶: نگاهم بر رخش خار به گل پیوسته را ماند - دلم با زلف او تار به سنبل بسته را ماند
شمارهٔ ۲۷۷: از خرامش سبزه گلبرگ نهال اندام شد - وز نگاهش لاله همچشم گل بادام شد
شمارهٔ ۲۷۸: نچسبید بر دامنت طفل اشکم - چه گویم به او، دست و پایی ندارد
شمارهٔ ۲۷۹: بجز صبر کز نام او تلخ شد لب - مریض محبت دوایی ندارد
شمارهٔ ۲۸۰: دسته دسته بی سبب اشکم به دامن می رود - خوشه از کشتم به پای خود به خرمن میرود
شمارهٔ ۲۸۱: زان گل نشان نداد، صبا را چه می شود - سرگشته ایم، راهنما را چه می شود
شمارهٔ ۲۸۲: خسرو بی رحم را بنگر که با اظهار عدل - صد بیابان کوه غم را سر به یک فرهاد داد
شمارهٔ ۲۸۳: خواستم بی تو کنم بر گل خورشید نگاه - کودک اشک به من دست و گریبان افتاد
شمارهٔ ۲۸۴: به دور میکده باید شراب چندان ریخت - که لای خم، ره آمد شد عسس بندد!
شمارهٔ ۲۸۵: ساز و برگ زندگی، غیر از شراب ناب نیست - عمر چون کم شد، قدح بسیار می باید کشید
شمارهٔ ۲۸۶: هرکس به رخت نظر ندارد - از باغ طرب، خبر ندارد
شمارهٔ ۲۸۷: کارم ز نارسیدن کشتی به جان رسید - تا ناخدا رسد، به خدا می توان رسید
شمارهٔ ۲۸۸: امشب ز نغمه سنجان، دمساز ما کسی نیست - با ما مگر دمی چند، مرغ سحر برآرد
شمارهٔ ۲۸۹: دیگران از فیض، مردم را به خود سازند رام - همچو باران هر که فیضی بیند از ما می رمد
شمارهٔ ۲۹۰: ز نهال قسمت ما، گل عیش چون زند سر؟ - که خزان رسید و بویی ز بهار ما نیامد
شمارهٔ ۲۹۱: خواهم غزلی را که به محبوب توان خواند - بیتی خوشم آید که به مطلوب توان خواند
شمارهٔ ۲۹۲: مرا قسمت به راهی گشت رهبر - که صد دریای خون در هر قدم بود
شمارهٔ ۲۹۳: رسید موسم گل، باده در پیاله کنید - دماغ سوزی این کار، همچو لاله کنید
شمارهٔ ۲۹۴: نه جوی باغ می داند دلم، نه جدول بستان - پی بی طاقتی در چشمه سیماب می گردد
شمارهٔ ۲۹۵: گر ز دنیا بکشی پای، چنان دور بکش - که اگر سعی کنی، دست به دنیا نرسد
شمارهٔ ۲۹۶: به زلفت شانه گر محرم نمی شد - دلم از دست او درهم نمی شد
شمارهٔ ۲۹۷: صد جامه پوشد از شرم، سرو خجسته قامت - جایی که آن سهی قد، از پیرهن برآید
شمارهٔ ۲۹۸: ای مسیح وقت، تدبیری که آن خورشید را - از برای کشتن ما تیغ مژگان شد بلند
شمارهٔ ۲۹۹: ثبات خانه تن را حباب می داند - بنای جلوه گری را سراب می داند
شمارهٔ ۳۰۰: چو خیزد گردباد از خاک ما در دشت محرومی - به رنگ ابر نیسان، گریه اش در آستین باشد
شمارهٔ ۳۰۱: گر خورد در فوت ما آن گل تاسف، دور نیست - می گزد در ماتم پروانه شمع انگشت خود
شمارهٔ ۳۰۲: گل ما را به آب غم سرشتند - مجو شادی ز خاک این غم آباد
شمارهٔ ۳۰۳: سرجوش داغ لاله به جوشم نمی رسد - فریاد بلبلان به خروشم نمی رسد
شمارهٔ ۳۰۴: مشو ملول که ساغر ز دست خواهد شد - نصیب و قسمت ما آنچه هست خواهد شد
شمارهٔ ۳۰۵: بس که برهم خورد بزم دلخوشی از رفتنت - صاف می از درد مینا، خاک بر سر می کند
شمارهٔ ۳۰۶: نیم آیینه وش از پشت و روی کار خود آگه - نمی دانم چه سان با آن دو رویم کار یکسو شد
شمارهٔ ۳۰۷: آرام نگیرد نفسی بر مژه ام اشک - کودک چو رود بر سر دیوار، بترسد
شمارهٔ ۳۰۸: عاشقان چون نیت کوچ سحرگاهی کنند - خیمه های آه را در نصف شب راهی کنند
شمارهٔ ۳۰۹: فرهاد تیشه بر سر غم پیشه می زند - عاشق چنین به جانب خود تیشه می زند
شمارهٔ ۳۱۰: چرخ با من می ستیزد، طالع از من می گریزد - صبح محشر برنخیزد بختم از بس خواب دارد
شمارهٔ ۳۱۱: تن ز بسیاری تردامنی ام خاک نشد - خاک ناپاک شد و طینت من پاک نشد
شمارهٔ ۳۱۲: آمد بهار و موسم گلگشت باغ شد - گلبن برای اهل طرب چلچراغ شد
شمارهٔ ۳۱۳: لبش در باغ، رنگ آمیز گلهای تبسم شد - شکفتن گو به خجلت از دهان غنچه برگردد
شمارهٔ ۳۱۴: گل به زر شاد و پریشانی عالم بر بید - نزند از چه درین باغ، جنون بر سر بید؟
شمارهٔ ۳۱۵: کندن دل زان جوان، آسایش این پیر شد - از کشش یابد خلاصی، چون کمان بی تیر شد
شمارهٔ ۳۱۶: رنگ از رخم دمی نگشاید نقاب زرد - از روی من به جوی خزان رفته آب زرد
شمارهٔ ۳۱۷: چند گویی در وجود دختر رز عیب نیست - عیب او این بس، که غم را از دل ما می برد!
شمارهٔ ۳۱۸: گر دهدم باغبان، یک گل ازین نه چمن - رنگ جدا، بو جدا، برگ جدا می دهد
شمارهٔ ۳۱۹: ز پا ننشست اشکم، تا نیاوردت به سوی من - ندانستم کزان طفل این قدرها کار می آید
شمارهٔ ۳۲۰: گر به میخانه رسد زاهد افسرده نفس - آتش باده شود دود و ز روزن برود
شمارهٔ ۳۲۱: ما را لب چشیدن صهبای وصل نیست - این باده را مگر به لب گل توان چشید
شمارهٔ ۳۲۲: عمری ست که همخوابه میناست درین بزم - جا دارد اگر دختر رز حامله باشد
شمارهٔ ۳۲۳: از چشمه سار آبله، سرسبز شد راه طلب - صد خنده بر گل می زند، خاری که در پا بشکفد
شمارهٔ ۳۲۴: عاشق و معشوق را با هم زبان و دل یکی ست - گل پریشانی چو بیند، شکوه را بلبل کند
شمارهٔ ۳۲۵: بی روی تو، شبنم سحرخیز - بر آتش لاله، آب ریزد
شمارهٔ ۳۲۶: ز بس مرغ نگاهم چیده گل از باغ رخسارش - چو طاووس از گرانباری، به یک پرواز می افتد
شمارهٔ ۳۲۷: به پنجه مژه از باغ، ژاله باید چید - به جای گل ز چمن داغ لاله باید چید
شمارهٔ ۳۲۸: همنشین بی نفاق از بس درین محفل کم است - گشت ساقی مضطرب، چون شیشه در پهلو ندید
شمارهٔ ۳۲۹: زین گلستان همه سودم به زیان می ماند - چون گل زرد، بهارم به خزان می ماند
شمارهٔ ۳۳۰: تو تاب درد نداری، مپرس درد مرا - به درد من چو رسی، دردمند خواهی شد
شمارهٔ ۳۳۱: کسی که چیده به بیداری از رخت گل حیرت - به رنگ آینه تا حشر میل خواب ندارد
شمارهٔ ۳۳۲: گر به خون دل درین بستان گرفتم کلبه ای - چون بنای قصر گل، آباد او ویرانه بود
شمارهٔ ۳۳۳: هر کار مشکل کآمد به پیشم - مشکل چو گفتم، مشکلتر افتاد
شمارهٔ ۳۳۴: آنچه من می کشم از طالع رم کرده خویش - کی ز آهوی گریزان شده، صیاد کشد
شمارهٔ ۳۳۵: در مدرسه عشق، چو من بی خبری نیست - با هر که در بحث گشودم، خجلم کرد
شمارهٔ ۳۳۶: بی نصیب از باغ وصلش بر نمی آید دلم - گر به دستش گل نیفتد، دست بر سر می زند
شمارهٔ ۳۳۷: دو چشم من چو بر آن شوخ بی وفا افتاد - یکی گریست به حالم، یکی دگر خندید
شمارهٔ ۳۳۸: بر نمی تابد دلم، پس مانده پرویز را - گنج باد آورد می خواهم اگر باد آورد
شمارهٔ ۳۳۹: از رشک آبیاری ساقی در آتشیم - ما را کباب کرد، ترا چون شراب داد
شمارهٔ ۳۴۰: پیغام نگار ما نیامد - بویی ز بهار ما نیامد
شمارهٔ ۳۴۱: چه غم گر گنج بادآورد گل فصل خزان گم شد - امانت وار در فصل بهارش باد می آرد
شمارهٔ ۳۴۲: خواهد از شاخ مکافات به صدرنگ دمید - برگ سبزی که درین باغچه پامال تو شد
شمارهٔ ۳۴۳: از گردش یک چشم تو، پیمانه صد غم می خورد - تا چشم بر هم می زنی، میخانه بر هم می خورد
شمارهٔ ۳۴۴: آیینه از رخ تو گل تازه می کشد - صد آب و رنگ را به یک اندازه می کشد
شمارهٔ ۳۴۵: دل به امید عشق او، تن به هوس نمی دهد - هر که به شعله یار شد، باج به خس نمی دهد
شمارهٔ ۳۴۶: ز رخ، چشم تو مستی در بهشت افتاده را ماند - ز لب، خال تو جامی سر به کوثر داده را ماند
شمارهٔ ۳۴۷: بس که از چشم تر ما آستین نمناک شد - دست ما در آستین همرنگ برگ تاک شد
شمارهٔ ۳۴۸: در کار غم عشق، دلم گشت ز خود جمع - می بایدم اکنون غم کار دگران خورد
شمارهٔ ۳۴۹: کی ز بیداد تو، عاشق به کسی داد کند - نیست فریادرسی، بهر چه فریاد کند
شمارهٔ ۳۵۰: زخم ما چون زخم سوسن گشت سرتاسر کبود - بس که هردم پشت پا بر روی مرهم می زند
شمارهٔ ۳۵۱: ما خوی گرفته وصالیم - از هجر، خدا نگاه دارد!
شمارهٔ ۳۵۲: هر کجا گلشن حسن تو گشاید در فیض - لاله در دست چمن، کاسه دریوزه شود
شمارهٔ ۳۵۳: حرفی که به سرگوشی ازان شوخ زند سر - از طالع ما، صورت پیغام برآرد
شمارهٔ ۳۵۴: مصلحت در تلخکامی دیده پیر می فروش - زهر اگر پیموده، چون پیمانه باید صبر کرد
شمارهٔ ۳۵۵: کی بود دیوانگان را ترسی از باران سنگ؟ - هر طرف از بیم عقل خود گریزان گشته اند!
شمارهٔ ۳۵۶: زخمی تیغ خمارم، کو مروت پیشه ای - کز دهان شیشه می، پنبه مرهم دهد
شمارهٔ ۳۵۷: گل گل رخ تو از قدح مل شکفته شد - یک آب خورد گلبن و صد گل شکفته شد
شمارهٔ ۳۵۸: درین چمن، گل امسال همچو پار نبود - به جای غنچه شاداب، غیر خار نبود
شمارهٔ ۳۵۹: گل به کاخ غنچه برگردید، تا روی تو دید - سنبل از راه چمن برگشت، تا موی تو دید
شمارهٔ ۳۶۰: آغوش نظر تنگ است، آن یار نمی گنجد - در جیب خسی هرگز گلزار نمی گنجد
شمارهٔ ۳۶۱: زلفی که بر زبان و دل شانه بگذرد - ماند به آن شبی که به افسانه بگذرد
شمارهٔ ۳۶۲: بس که خیال آن پری، مایه دردسر شود - ترسم اگر ببینمش، دردسر دگر شود
شمارهٔ ۳۶۳: بدین سان رخ ز من گر آن گل بدخو بگرداند - به تصویرش اگر افتد نگاهم، رو بگرداند
شمارهٔ ۳۶۴: ز شور جلوه گاهش می توان یافت - کزان قامت، قیامت می تراود
شمارهٔ ۳۶۵: در ازل نگشود چشمم تا غمش پیدا نشد - دیده ام چون شمع جز بر روی آتش وا نشد
شمارهٔ ۳۶۶: گفتگوی گلشن رویش دهان را تازه کرد - حرف سنبلزار گیسویش زبان را تازه کرد
شمارهٔ ۳۶۷: مرا به نسبت آدم، زمانه خوار کند - خطا ز دست پدر شد، پسر چه کار کند
شمارهٔ ۳۶۸: گل خورشید اگر گلدسته می شد - به تار سنبل او بسته می شد
شمارهٔ ۳۶۹: چشم مرا به شوق رخت خواب می برد - دام از پی گرفتن مهتاب می برد
شمارهٔ ۳۷۰: نازم به دام زلف تو کز طایر دلم - آرام برد و سلسله جنبان رم نشد
شمارهٔ ۳۷۱: دل پیش تو از طعنه اغیار نترسد - گلچین ز خراشندگی خار نترسد
شمارهٔ ۳۷۲: به امیدی که چو طفل نگهم بازآیی - تا دم صبح، در خانه چشمم وا بود
شمارهٔ ۳۷۳: نمی استد به زور صبر، اشک غربت آلودم - مگر پیش ره این آب را خاک وطن گیرد
شمارهٔ ۳۷۴: در ساز فغانم ره آواز غلط شد - از زمزمه ام نغمه دمساز غلط شد
شمارهٔ ۳۷۵: رهبری کو تا دل از سرگشتگی بی غم شود - خضر بیشم کرد سرگردان، که عمرش کم شود!
شمارهٔ ۳۷۶: در شب وصل، نمایان شدن صبح فراق - دلخراش است چو در زلف سیه، موی سفید
شمارهٔ ۳۷۷: از خشکسال، رند قدح نوش را چه غم - باغ طرب ز آتش تر آب می خورد
شمارهٔ ۳۷۸: لبت چگونه دلم را به وعده شاد ندارد - که قفل غنچه کلیدی به غیر باد ندارد
شمارهٔ ۳۷۹: ز بس به اهل وطن می کشد دلم در هند - اگر به هند کشم آه، در وطن شنوند
شمارهٔ ۳۸۰: بر سر تردامنی، دوزخ ز جانم تاب برد - دامن خود را فشردم، آتشش را آب برد
شمارهٔ ۳۸۱: با درد من دوای کسی سازگار نیست - نبضم دراضطراب ز دست طبیب شد
شمارهٔ ۳۸۲: این یک دم نابود، چه باشد چه نباشد - با آتش ما دود، چه باشد چه نباشد
شمارهٔ ۳۸۳: کس به فریاد جرس گر نرسد، جا دارد - دل که بیدرد بود، ناله چه تاثیر کند
شمارهٔ ۳۸۴: اشکم نمی کشد پای، از راه کوچه گردی - طفلی که خودسر افتاد، چون دربدر نباشد؟
شمارهٔ ۳۸۵: شانه روشن کرد چشمم را و زلفش تیره ساخت - آنچه دل از آشنا می خواست، از بیگانه دید
شمارهٔ ۳۸۶: سرزلف ترا تا دید دل، از پای می افتد - مدام این طفل را در اول شب، خواب می آید
شمارهٔ ۳۸۷: از عقده های زلف بتان شانه نگذرد - این مرغ تنگ چشم ز یک دانه نگذرد!
شمارهٔ ۳۸۸: تبسم از لب آن تندخو نمی آید - چو آب لعل که موجش به رو نمی آید
شمارهٔ ۳۸۹: عمرم همه صرف گلرخان شد - من پیر شدم، هوس جوان شد
شمارهٔ ۳۹۰: دل داده ام به یار، ببینم چه می شود - بستم به شعله خار، ببینم چه می شود
شمارهٔ ۳۹۱: با روی تو خورشید جهانگرد چه باشد - در پیش گل سرخ، گل زرد چه باشد
شمارهٔ ۳۹۲: با رنگ نوبهاری، چون در خزان برآیی - بوی تو لاله و گل، از خار و خس برآرد
شمارهٔ ۳۹۳: نکنم باور ازان سست وفا، عهد وصال - دست بر مصحف اگر بهر قسم بگذارد
شمارهٔ ۳۹۴: عشوه بیرون نمی رود ز تنش - کی توان موج را زآب کشید
شمارهٔ ۳۹۵: در بزمگاه وصل چو نوبت به ما رسد - مینا جدا، پیاله جدا، می جدا رسد
شمارهٔ ۳۹۶: خاک غربت شود اندوه وطن را درمان - آشنا زخم چو زد، مرهم بیگانه ببند
شمارهٔ ۳۹۷: پای تا سر چون جرس گوشم، ولی زین کاروان - جز فغان خود به من صوت و صدایی برنخورد
شمارهٔ ۳۹۸: دندان ستم بر همه تیز است فلک را - کی گرگ نظر بر بد و نیک گله دارد
شمارهٔ ۳۹۹: نخندد چون دلم بر شانه، کز راه تهیدستی - به هندستان زلفت از برای مال می آید
شمارهٔ ۴۰۰: بی توام در سیر گل، تن با خزان همدرد شد - هر کجا چیدم گل سرخی، به دستم زرد شد
شمارهٔ ۴۰۱: یکقلم از من نیاید رو سفیدی در وجود - چون سیاهی،گر دو صد ره امتحانم کرده اند
شمارهٔ ۴۰۲: هر کجا من پیاده می گردم - دلخوشی را سوار باید دید
شمارهٔ ۴۰۳: در شبستان دلم، از سرگذشت زلف او - گر هوس خوابید، چندین آرزو بیدار شد
شمارهٔ ۴۰۴: از جای خود نخیزد، بهر تواضع خضر - آن کس که در ره او، چون نقش پا نشیند
شمارهٔ ۴۰۵: گر ادب دورم نمی کرد از بر آن سروقد - تازگیهای تن او، سر به آبم داده بود
شمارهٔ ۴۰۶: گر خیال تو ز پیش نظرم گردد دور - شادی رفته، دلیل غم آینده شود
شمارهٔ ۴۰۷: همچو کاغذ می شود چشمم سفید از انتظار - در جواب نامه ام تا خامه را سر می کند
شمارهٔ ۴۰۸: چو ز انجمن برآیی، عوض تو ناز ماند - من اگر ز غم بمیرم، به دلم نیاز ماند
شمارهٔ ۴۰۹: چون هوای کوچه بند نی، درین سبز آشیان - رو به هر جانب که آوردم، سر ره بسته بود
شمارهٔ ۴۱۰: عیسی صفت است دختر رز - مادر دارد، پدر ندارد
شمارهٔ ۴۱۱: دل برد آن نگار، ببینم چه می کند - گل کرد صید خار، ببینم چه می کند
شمارهٔ ۴۱۲: شیرین به چشم کس ننماییم همچو اشک - پرورده اند گوهر ما را به آب شور
شمارهٔ ۴۱۳: حال طوفان زدگان هیچ نپرسید کسی - موجه هرچند برای خبر آمد به کنار
شمارهٔ ۴۱۴: آمد برهمن در حرم،با اهل دین شد همقدم - بگذشت از سنگ صنم، دل بست بر سنگی دگر
شمارهٔ ۴۱۵: یک گردش چشم نیم مستت - از گردش صد پیاله بهتر
شمارهٔ ۴۱۶: ساقی به ته شیشه می ناب نگه دار - خواهیم دگر تشنه شدن، آب نگه دار
شمارهٔ ۴۱۷: به غیر ابروی جانان ندیده ام بیتی - که هر دو مصرعش از یکدگر بود بهتر
شمارهٔ ۴۱۸: ز تنگدستی اگر با زمین شوم یکسان - چو نقش پا ننشینم بر آستانه غیر
شمارهٔ ۴۱۹: گرد کلفت بس که می ریزد مرا بر تن غبار - بر رخ آیینه می پاشد ز عکس من غبار
شمارهٔ ۴۲۰: مگو تا کی توان بیگانه بود از مردم عالم - بدین ناآشنایان، گر نباشی آشنا، بهتر
شمارهٔ ۴۲۱: چون کند چشم ترم گلریزی باران اشک - می دود بهر تماشا، ابر در بالای ابر
شمارهٔ ۴۲۲: زگل بی بهره ام وز آشیان دور - چه سازد کس، زمین سخت، آسمان دور
شمارهٔ ۴۲۳: پیغمبر حسنت ورق معجزه گرداند - افکند من شک زده را در شک دیگر
شمارهٔ ۴۲۴: دشت سبز و کوه سبز و شهر سبز و خانه سبز - باز از نو شد کدوی باده در میخانه سبز
شمارهٔ ۴۲۵: محضر صد بیخودی دارم ز جام می به کف - ساقی از مستی گمان دارد که هشیارم هنوز
شمارهٔ ۴۲۶: از دهن اشتیاق، بوسه به پیمانه ریز - گشت چو پیمانه پر، بر لب جانانه ریز
شمارهٔ ۴۲۷: به نام پای تو هر گام خفته صد گل زخم - عبث نگشته سر خار این بیابان تیز
شمارهٔ ۴۲۸: شیشه خونها خورد و می گیرد قدح کام از لبش - خنده ساغر ببین، از گریه مینا مپرس
شمارهٔ ۴۲۹: کنم چون یاد ایام وصالش - نیاید بر زبانم غیر افسوس
شمارهٔ ۴۳۰: دور طرب نگردد، هرگز به کام نرگس - نام تو گر نباشد بر دور جام نرگس
شمارهٔ ۴۳۱: هر کجا پیمانه گیرد از لب جانانه بوس - هست تا جان در بدن، می گیرم از پیمانه بوس
شمارهٔ ۴۳۲: مایه آزار بود، صحبت ما با هوس - ما ز هوس واشدیم، وانشد از ما هوس
شمارهٔ ۴۳۳: قلزم تردامنی را ما کهن سوداگریم - کشتی پرمایه ما، ساغر سرشار بس
شمارهٔ ۴۳۴: پاکرو در خاک هندستان، همین آب است و بس - سبحه گردانی که دارد، چرخ دولاب است و بس
شمارهٔ ۴۳۵: بی گرفتاری نخواهم بود، خاطر جمع دار - گر بپیچم سر زدامت، می نهم پا در قفس
شمارهٔ ۴۳۶: این که می ترسی ز مستی، عقل نیست - عقل اگر داری، ز هشیاری بترس
شمارهٔ ۴۳۷: سرنوشتی غیر بی برگی ندارد نخل ما - تخته مشق خزانیم، از بهار ما مپرس
شمارهٔ ۴۳۸: در سرابستان گیتی چون شراب زرد باش - غیر را درمان و خود همرنگ اهل درد باش
شمارهٔ ۴۳۹: نام مستوری آن چشم سیه کار مبر - که شب و روز بود در بغل مژگانش
شمارهٔ ۴۴۰: انگیخت شراب از رخ زیبای تو آتش - چون لاله شد از آب، سراپای تو آتش
شمارهٔ ۴۴۱: کسی کو را نباشد طاقت یک میل ره رفتن - دود چون سرمه صد میل از پی رم کرده آهویش
شمارهٔ ۴۴۲: ای دل مزن گام هوس، چون نیست یک مو دسترس - درطالع زلف است و بس، برگرد سر گردیدنش
شمارهٔ ۴۴۳: از کف رغبت نداد، ساغر آیینه را - تا گل مستی نچید از می دیدار خویش
شمارهٔ ۴۴۴: کسی نگفت که چون گل همیشه عریان باش - گهی نمد چو ثمرهای نیمرس می پوش
شمارهٔ ۴۴۵: تا به کی باشی گرفتار امید؟ - ناامیدی پیشه کن، آزاد باش
شمارهٔ ۴۴۶: شب در آغوش نظر بود سراپای تنش - پیرهن بافتم از تار نگه بر بدنش
شمارهٔ ۴۴۷: دلم از روی تو خوش، خاطرم از موی تو خوش - وه چه خوش بودی اگر می شدم از خوی تو خوش
شمارهٔ ۴۴۸: یار میان باز کرد، رو به کناری نشین - سیرت حیرت بیار، صورت دیوار باش
شمارهٔ ۴۴۹: رسید موسم دی، جام و شیشه پیش آور - تهی ز گرمی می در هوای سرد مباش
شمارهٔ ۴۵۰: جا در آتش کند از محرم و بیگانه خویش - چون کمان هر که برون می رود از خانه خویش
شمارهٔ ۴۵۱: هزار بار نگردید تا به گرد سرش - نکرد از دو طرف، زلف دست در کمرش
شمارهٔ ۴۵۲: نگیرم چون سر زلف سیاهش؟ - که خود پرورده ام از دود آهش
شمارهٔ ۴۵۳: برون نرفت فغانت ز تنگنای فلک - عبث درین قفس خالی از شکاف مباش
شمارهٔ ۴۵۴: به ره گلشنم آید در زندان در پیش - هست در امنگهم صد خطر جان در پیش
شمارهٔ ۴۵۵: کوهکن مزد گر از جوی تراشی می دید - آب در جوی نمی کرد ز چشم تر خویش
شمارهٔ ۴۵۶: پروانه ما گرچه رسد زود به آتش - خواهد که رسد پیشتر از دود به آتش
شمارهٔ ۴۵۷: چنان کز بهر آتش، سنگ و آهن را زنی برهم - دو عالم را به یکدیگر زدم از بهر دیدارش
شمارهٔ ۴۵۸: ز آب خوردن بسیار، گل شود کمرنگ - مباش ای بت گلچهره، در شراب حریص
شمارهٔ ۴۵۹: ترسم از حرف غلط کاری، شود در نامه ام - خط غلط، مضمون غلط، انشا غلط، املا غلط
شمارهٔ ۴۶۰: حباب وقت خودم در شط تنک ظرفی - چه لب به خنده گشایم، که نیست تاب نشاط
شمارهٔ ۴۶۱: باده وقتی مزه دارد که تو باشی در بزم - بی لب لعل تو از گردش پیمانه چه حظ؟
شمارهٔ ۴۶۲: کس را غم سوز دل ما نیست درین بزم - شمع از غم ما سوخته و ما ز غم شمع
شمارهٔ ۴۶۳: نمی توان به هم آغوشی ات قناعت کرد - به حیرتم که چه سان می شود قبا قانع
شمارهٔ ۴۶۴: قافله اشک و آه، از همه سو ریز کرد - شکر که افتاده است راه تمنا وسیع
شمارهٔ ۴۶۵: از چه رو دارد شب زلفت به تاریکی سری؟ - ای که از مهتاب حسنت می شود روشن چراغ
شمارهٔ ۴۶۶: من سودازده را داغ منه بر سر دست - هیچ عاقل نسپرده ست به دیوانه چراغ
شمارهٔ ۴۶۷: موسم گل شد که از وی بشکفد دل، باغ باغ - فصل گلگشت است، لیکن بی دماغم، بی دماغ
شمارهٔ ۴۶۸: خاک گردیدم، نگردید آرزوها بر طرف - برطرف شد دل، نشد یک مو تمنا برطرف
شمارهٔ ۴۶۹: کو پیر مغان کز می اسرار زند حرف - با ما به لب ساغر سرشار زند حرف
شمارهٔ ۴۷۰: دل نشود بی امید، با غم جانان حریف - کشتی بی ناخدا، نیست به طوفان حریف
شمارهٔ ۴۷۱: بس که دارم از تغابن در دل محزون تأسف - می دود بی اختیارم بر لب پر خون تأسف
شمارهٔ ۴۷۲: به غیر مرگ نسیم از خدا نمی طلبد - نهد چو شانه سر خود برآستانه زلف
شمارهٔ ۴۷۳: خواست تا برهم خورد هنگامه ارباب عقل - همچو من دیوانه ای را گشت و پیدا کرد عشق
شمارهٔ ۴۷۴: نیست یک دانه نصیب تن ما لذت رزق - ما ز تقدیر نداریم جوی منت رزق
شمارهٔ ۴۷۵: همچو داغ لاله نور از من مجوی - مرده شمع دودمانم از فراق
شمارهٔ ۴۷۶: در کف امید ما شد ساغر سرشار خشک - شد گلوی شیشه ما چون لب بیمار خشک
شمارهٔ ۴۷۷: تاک آبستن نور است، نخواهد زایید - تا نسیم دم عیسی نشود دایه تاک
شمارهٔ ۴۷۸: دارم تنی ز دست غمت چون سبوی خشک - از آب شکوه چون نکنم تر، گلوی خشک؟
شمارهٔ ۴۷۹: دماغم خشک و لب [خشک] و دهان خشک - دو چشمم تر، گلو خشک و زبان خشک
شمارهٔ ۴۸۰: می بارد از خندیدنت، یک سو شکر، یک سو نمک - پاشد ز لب دزدیدنت، یک سو شکر، یک سو نمک
شمارهٔ ۴۸۱: در محیط گریه ام هرگز نگردد آب خشک - کی شود چشم ترم چون دیده گرداب خشک
شمارهٔ ۴۸۲: امشب به سوی میکده باد از چمن وزید - برخاست رنگ باده به تعظیم بوی گل
شمارهٔ ۴۸۳: کس ندارد چو تو گلبانگ اسیری، بلبل! - زنده گشتم ز سرود تو، نمیری بلبل!
شمارهٔ ۴۸۴: هستند رهزنان خزان، گوش بر صدا - بی صوت ازان بود جرس کاروان گل
شمارهٔ ۴۸۵: افشان گلها می کند، صدرنگ پیدا می کند - روزی که پر وا می کند، طاووس بی پروای دل
شمارهٔ ۴۸۶: هرجا که بیفتد به زمین سایه زلفت - از خاک دمد تا سر زانوی تو سنبل
شمارهٔ ۴۸۷: ای قبای تو خوشاینده چو پیراهن گل - می دهد بوی نزاکت بدنت چون تن گل
شمارهٔ ۴۸۸: بوی گلاب می دهد، نغمه عندلیب ما - بس که به کنج آشیان، غنچه شد از برای گل
شمارهٔ ۴۸۹: هوس پرورده زلف بتانم - نمی روید ز خاکم غیر سنبل
شمارهٔ ۴۹۰: بلبلت از گل نخواهد فرق کرد - چون نشینی در چمن پهلوی گل
شمارهٔ ۴۹۱: تا ز مشق خود نیفتم، هرکجا می قحط شد - شیشه را پر آب کردم، جام پی در پی زدم!
شمارهٔ ۴۹۲: کو صبر کز صبوری، تاب جفا بیارم؟ - بی صبرم آفریدند، صبر از کجا بیارم؟
شمارهٔ ۴۹۳: معنی مقصود را از لفظ یارب یافتم - آنچه از من روز گم شد، دردل شب یافتم
شمارهٔ ۴۹۴: چو مینا گرچه آیین قدح نوشی نمی دانم - لبالب گر شوم از باده، بیهوشی نمی دانم
شمارهٔ ۴۹۵: بس که از سنگینی جان، کنده پای خودیم - عمرها چون آسیا گشتیم و در جای خودیم
شمارهٔ ۴۹۶: آن وحشی ام که هرگز، آرام را ندیدم - با دانه برنخوردم تا دام را ندیدم
شمارهٔ ۴۹۷: بشکفته صد رنگ گلهای داغم - در سیر گل نیست حاجت به باغم
شمارهٔ ۴۹۸: شورشی از هایهای گریه می خواهد دلم - یک نمکچش از صدای گریه می خواهد دلم
شمارهٔ ۴۹۹: اگر غیرت عشق مانع نگردد - تنش را به آیینه گر می نمایم
شمارهٔ ۵۰۰: یک شورش ما رهبر صد بارش سنگ است - لیکن سر هنگامه طفلانه نداریم
شمارهٔ ۵۰۱: نهان شد صافی ام ز آمیزش ناصاف این مجلس - به چشم میکشان صهبای دردآلود را مانم
شمارهٔ ۵۰۲: شب از رنج خمار آزرده بودم - نمی خوردم پیاله، مرده بودم!
شمارهٔ ۵۰۳: با شب تیره ز تاریکی آن مو گفتم - مه چو سر زد، سخن از پرتو آن رو گفتم
شمارهٔ ۵۰۴: گل و می از لب و رخساره اش می ریخت هرجانب - شکستن داشت امشب توبه ام، بیهوده نشکستم
شمارهٔ ۵۰۵: نماند خون دل و کار عشق در پیش است - چنان که آب شود در میان راه تمام
شمارهٔ ۵۰۶: آنچه حاصل شد ز کشت همتم - در کنار خوشه چین انداختم
شمارهٔ ۵۰۷: گر به گرد روی او گردیده ام، عیبم مکن - طفل مکتب خانه ام، دور «گلستان» کرده ام!
شمارهٔ ۵۰۸: ما شیشه به دست طرب آلود شکستیم - از غم، کمر چنگ و دل عود شکستیم
شمارهٔ ۵۰۹: تاب عنان گرفتن یک ناله ام نماند - از بس که در فراق تو بی تاب گریه ام
شمارهٔ ۵۱۰: نی ز خار این چمن غمگین، نه از گل شادمان - بی سبب چون ابر، گه در گریه، گه در خنده ایم
شمارهٔ ۵۱۱: ملامت چون کنم اهل هوس را، کز گل رویت - چو می بینم، هوس در دل زیاد از بوالهوس دارم
شمارهٔ ۵۱۲: ما را چه کار است، با کار مردم؟ - گو جمله بدباش، کردار مردم
شمارهٔ ۵۱۳: دل به استحضار آیات شهادت زنده است - بخت کو تا سوره زخم ترا از بر کنیم
شمارهٔ ۵۱۴: دایم غم نخوردن یک بوس می خورم - بوسی نخورده ام ز تو، افسوس می خورم
شمارهٔ ۵۱۵: چشم و دل پاس خیالش را به نوبت داشتند - دل سحرخیزانه چون بیدار شد، خوابید چشم
شمارهٔ ۵۱۶: نشاط از سبزه مینا ندیدم - طرب از لاله صهبا ندیدم
شمارهٔ ۵۱۷: این که هستی خوانده ای، از نیستی هم کمتر است - سایه ای باشد وجود ما ز دیوار عدم
شمارهٔ ۵۱۸: شد فراموش ز تکرار خموشی سخنم - تخته مشق سکوت است زبان در دهنم
شمارهٔ ۵۱۹: جنون در چوب گل پیچد ز سودایی که من دارم - کند زنجیر شور از دست غوغایی که من دارم
شمارهٔ ۵۲۰: قطره چندی نصیب کام خشکم بیش نیست - چون صدف خود را اگر در قعر دریا افکنم
شمارهٔ ۵۲۱: کسی به چشم تو از ناز در نمی آید - به حیرتم که چه سان آمدت حیا در چشم!
شمارهٔ ۵۲۲: یاد مستان ندهد آدم هشیار، سرود - پیش مرغان چمن، وصف جمالش نکنم
شمارهٔ ۵۲۳: می زنم گام و ندارم خبری - من درین دایره چون پرگارم
شمارهٔ ۵۲۴: نرگسم، نرگس، ندارم از طرب جز تهمتی - نیست رنگی از شرابم، گرچه ساغر می زنم
شمارهٔ ۵۲۵: مویی شده ام، به که به موی تو بسازم - تا مویه کنان با غم روی تو بسازم
شمارهٔ ۵۲۶: دستم نگشت با گل داغ تو آشنا - گلچین بی وقوفم و شرمنده گلم
شمارهٔ ۵۲۷: در میان هستی ما، نیستی گل کرده است - ما شقایق طینتان، سرزنده دلمرده ایم
شمارهٔ ۵۲۸: گویند که آزار، مکافات گناه است - ما بهر چه پیش از گنه آزار کشیدیم
شمارهٔ ۵۲۹: بر سر خود جای می دادند ما را دلبران - همچو گل در کیسه گر یک مشت زر می داشتیم
شمارهٔ ۵۳۰: گرفته جان به کف، آن مهرتابان را هوس کردم - تمام عمر را چون صبح، صرف یک نفس کردم
شمارهٔ ۵۳۱: بس که در هر سخنم صد غلط آید به زبان - لب به حرفی نگشودم که پشیمان نشوم
شمارهٔ ۵۳۲: مادر ایام بی مهر است و من نازک مزاج - همچو طفل تندخو در دامن بیگانه ام
شمارهٔ ۵۳۳: جور کنی، وفا کنم، زخم زنی، دعا کنم - چون به دل تو جا کنم، باش ببین چها کنم
شمارهٔ ۵۳۴: برنیاوردم سری از کهنه اوراق فلک - پشت دستی همچو ماه نو برین دفتر زدم
شمارهٔ ۵۳۵: جوانی ام به جفا رفت و موسم پیری ست - من از بهار چه دیدم، که از خزان بینم
شمارهٔ ۵۳۶: تا توان از باغ وصلش صد گل یکدست چید - هر دو دستش را گرفتار حنا می خواستیم
شمارهٔ ۵۳۷: دست مطرب را زآب جویبار تار ساز - سبزتر از برگهای تاک می خواهد دلم
شمارهٔ ۵۳۸: وقت و بی وقت بخور می اگرت حوصله است - چون تنک ظرف مگو کی بخورم، کی نخورم
شمارهٔ ۵۳۹: بی او غم پا و سر ندارم - گر جان برود، خبر ندارم
شمارهٔ ۵۴۰: دانسته، رو به تیغ نگاه تو آمدم - از خود گذشته بر سر راه تو آمدم
شمارهٔ ۵۴۱: دلخوشی هرگز نمی افتد شگون بر اهل عشق - گریه کردم سالها، گر یک نفس خندان شدم
شمارهٔ ۵۴۲: ظلمت شام غم از نور سحر می بینم - روز خود را زشب خویش بتر می بینم
شمارهٔ ۵۴۳: سرفرازیها کنم چون پای بست او شوم - از همه بالاترم، گر زیردست او شوم
شمارهٔ ۵۴۴: پای از جهان کشیده قراری گرفته ایم - چون صبح ازین بساط کناری گرفته ایم
شمارهٔ ۵۴۵: بی لاله رخسارت، گر سیر چمن کردم - صد شکوه ز بی برگی، با سرو و سمن کردم
شمارهٔ ۵۴۶: داغها دارد دلم از دست بیداد فلک - داد دادی می زدم، گر دادرس می داشتم
شمارهٔ ۵۴۷: تا تیر در کمان بود، رنگ نشان ندیدم - چون شد نشانه پیدا، تیر و کمان ندیدم
شمارهٔ ۵۴۸: نشوم چرا سیه رو، که چو مردمان دیده - نه به روزه می دهم تن، نه دل نماز دارم
شمارهٔ ۵۴۹: شب خدنگ ناله ای بر آسمان انداختم - بی نشان تیری به آن تاریکدان انداختم
شمارهٔ ۵۵۰: برگل فکنم دست رد و روی تو گیرم - سنبل ز کف اندازم و گیسوی تو گیرم
شمارهٔ ۵۵۱: مجروح چون کلیدیم، ما از زبان مردم - قفل از کجا بیاریم، بهر دهان مردم
شمارهٔ ۵۵۲: گریه شادی ز مینای شراب آموختم - ناله در عین فراغت از رباب آموختم
شمارهٔ ۵۵۳: گل ز دستم رفته و من خار پیدا می کنم - یار باید جست و من اغیار پیدا می کنم
شمارهٔ ۵۵۴: تردامنی به کف داد، سرخانه حبابم - هرجا که می نهم پا، تا نصف تن در آبم
شمارهٔ ۵۵۵: ز خیال دهنت تنگ شکر می گریم - یاد زلفت چو کنم، سنبل تر می گریم
شمارهٔ ۵۵۶: ز بهر صبر بلبل، بی تو در گلزار می مانم - تو چون گل می روی از باغ و من چون خار می مانم
شمارهٔ ۵۵۷: من و آن گوشه وحدت، که ز بینایی دل - چون نشینم، به تماشای جهان برخیزم
شمارهٔ ۵۵۸: نایب مستی شده هشیاری ام - خواب بدل گشته به بیداری ام
شمارهٔ ۵۵۹: به سودای محبت، عقل ورزیدن نمی دانم - خرد گرجنس می گیرد، دکان چیدن نمی دانم
شمارهٔ ۵۶۰: یک نیستان خنده دارد بر تنم آزادگی - تا به قید ساز و برگ بوریا افتاده ام
شمارهٔ ۵۶۱: ز تاب آتش نظاره ات چو آب شوم - ز بس هوای تو دارد دلم، حباب شوم
شمارهٔ ۵۶۲: همچو نرگس در چمن گر میگسار افتاده ام - جام را ناداده از کف، در خمار افتاده ام
شمارهٔ ۵۶۳: غم و اندوه که پیمانه ده داغ دلند - نگذارند که در میکده تنها باشم
شمارهٔ ۵۶۴: هرگز نمی گیرد کسی جز درد، بازوی مرا - در کنج تنهایی، زغم، چون دست بر رو می زنم
شمارهٔ ۵۶۵: قبای عافیت در بر ندارم - کلاه دلخوشی بر سر ندارم
شمارهٔ ۵۶۶: سایه ام از تیره روزی، لیک در ایوان چرخ - آفتاب آید چو پایین، من به بالا می روم
شمارهٔ ۵۶۷: از بس ز پا فتاده ایام پیری ام - ناید ز صد جوان، سر مو دستگیری ام
شمارهٔ ۵۶۸: برآرد اشکها رنگ کبوترهای صحرایی - چو آب آید به چشم از یاد آن چاه زنخدانم
شمارهٔ ۵۶۹: بس که رزق ما طفیلی شد ز دیوان قضا - داشت حکم میزبان، گر میهمانی داشتیم
شمارهٔ ۵۷۰: جز من که داده مادر دهرم ز غصه شیر - کس پرورش نیافته هرگز به دوش غم
شمارهٔ ۵۷۱: نمی گیرد قرار آن شوخ یک دم چون صبا در وی - اگر کاشانه ای از خاک دامنگیر می سازم
شمارهٔ ۵۷۲: خوش آنکه موج زن وصل آن نگار شوم - به رنگ آب، هم آغوش لاله زار شوم
شمارهٔ ۵۷۳: در وفا، انکار آن شوخ ستمگر می کنم - آنچه از بی رحمی اش گویند، باور می کنم
شمارهٔ ۵۷۴: یاد ایامی که ما هم دستگاهی داشتیم - بهر پای انداز جانان، اشک و آهی داشتیم
شمارهٔ ۵۷۵: کار اگر چنین باشد، مزد کار ما معلوم - نزد کارفرمایان، اعتبار ما معلوم
شمارهٔ ۵۷۶: طرب گل کرده از هر شاخ و گل چیدن نمی دانم - پریشان بلبلم، جز گلستان دیدن نمی دانم
شمارهٔ ۵۷۷: چه سان منزل شناس راه دل باشم، که از سستی - کنم گر سعی پیش افتادن از خود، بر قفا افتم
شمارهٔ ۵۷۸: بس که در راه طلب، سرگشتگی آمد به پیش - سایه پا پس می کشد از محنت همراهی ام
شمارهٔ ۵۷۹: تسلی بخش طفلان نیست جز نزدیکی مادر - نباشد عیب، دور از مردمک، بیتابی اشکم
شمارهٔ ۵۸۰: در عزای کوهکن از بس که بر هم خورده اند - کوهها بر سینه می کوبند دایم سنگ هم
شمارهٔ ۵۸۱: هرگز چو ریگ شیشه ساعت نشد نصیب - کز خانه بهر کسب هوا، پا نهم به بام
شمارهٔ ۵۸۲: همچو طفل نوسخن، یک حرف ما مربوط نیست - نزد دانایان ز گفتار غلط شرمنده ایم
شمارهٔ ۵۸۳: نشنود از من کسی یک حرف پیش از حرف خود - ترک سبقت درسخن، از کوهسار آموختم
شمارهٔ ۵۸۴: ندارد انتها باران اشکم - بترس از سیل بی پایان اشکم
شمارهٔ ۵۸۵: اگر چو آینه سر تا قدم شوی همه چشم - به سوی دوست نگر، سوی خود نگاه مکن
شمارهٔ ۵۸۶: عاشقان را تاب حرف مردن معشوق نیست - چون نکوبد تیشه بر سر بی محابا کوهکن؟
شمارهٔ ۵۸۷: برهم خورد از گفتگو، ربط به هم پیوستگان - گیرد دو لب از هم کنار، آید چو حرفی در میان
شمارهٔ ۵۸۸: نزد آنهایی که با دل کارشان افتاده است - به بود یک قطره خاموشی ز صد دریا سخن
شمارهٔ ۵۸۹: دو بوس از لب لعل جانان گرفتن - بود بهتر از صد بدخشان گرفتن
شمارهٔ ۵۹۰: می رود بر باد، خاکم از لگدکوب ستم - چون زمین افتاده ام در زیر پای آسمان
شمارهٔ ۵۹۱: بر سر خوان امید، قحط دم آب شد - بس که نکردیم شکر، از لب نان داشتن
شمارهٔ ۵۹۲: خدایا آن صنم را مایل حسن آزمایی کن - چراغم را زرویش دودمان روشنایی کن
شمارهٔ ۵۹۳: باشد اگر امید اثر با گریستن - کی دل کشد به خنده، بود تا گریستن
شمارهٔ ۵۹۴: بازی خور عقلم، سگ دیوانه به از من - غمخوار دلم، خوشه بی دانه به از من
شمارهٔ ۵۹۵: فلک در خورد بالا بردنت می افکند پایین - به آن قدری که داری تاب پایین، میل بالا کن
شمارهٔ ۵۹۶: بس که بی برگیم، بعد از درگذشتن، همچو شمع - غیر نقش پا نخواهد ماند از ما بر زمین
شمارهٔ ۵۹۷: درد مینای سپهرند همه خلق جهان - چه عجب گر نتوانند به هم صاف شدن
شمارهٔ ۵۹۸: به زیر زلف تا کی رویت از عاشق نهان باشد؟ - رخی بنما به او، گوهر شناس شبچراغش کن
شمارهٔ ۵۹۹: پیوسته طلبکار شراب است دل من - گر می ندهد دست، کباب است دل من
شمارهٔ ۶۰۰: چون باده می کند مست، ما را هوای باران - دریای نشاه خیزد، از قطره های باران
شمارهٔ ۶۰۱: گر باده می خری، به زر گل خرید کن - بفروش ساز مطرب و بلبل خرید کن
شمارهٔ ۶۰۲: بگذر از تحریر، بلبل! فکر تقریری بکن - مصحف گل را نفهمیدیم، تفسیری بکن
شمارهٔ ۶۰۳: در آتشم فکند که بی دود و دم نشین - غم بر دلم گماشت که رو بی الم نشین
شمارهٔ ۶۰۴: تا نخندد بر تو صد گوهرشناس - ای خزف، همچشمی گوهر مکن
شمارهٔ ۶۰۵: بس که آن گل صبحدم با آب و تاب آید برون - گر فشارم دیده برعکسش، گلاب آید برون
شمارهٔ ۶۰۶: می نماید خویش را عریان به رندان عاقبت - دختر رز را شود هر چند مینا پیرهن
شمارهٔ ۶۰۷: بود چون زلف شب، گیسوی شوخ می پرست من - که هرگز یک سر مویش نمی آید به دست من
شمارهٔ ۶۰۸: جان من رفتی، چه سان خواهم ز هجران زیستن - چون مسافر گشت جان، یک لحظه نتوان زیستن
شمارهٔ ۶۰۹: ناکامی ما بین، که به عشرتگه گیتی - از ساغر ما چرخ دهد کام شکستن
شمارهٔ ۶۱۰: طالع برگشته کز وی می رسد ما را شکست - می زند شمشیر، اما در سپاه دیگران
شمارهٔ ۶۱۱: خنده طرب از تو، گریه و فغان از من - از تو قهقه شادی، آه خونچکان از من
شمارهٔ ۶۱۲: گفتی عرق دوباره چو شد، تند می شود - من تندی از دوباره ندیدم، سه باره کن
شمارهٔ ۶۱۳: قدرشناس شاخ گل، قامت یار من ببین - پنجه لاله دیده ای، دست نگار من ببین
شمارهٔ ۶۱۴: سر تنها روی چون جاده باید داشتن طغرا - که چون نقش قدم نتوان به پای دیگران رفتن
شمارهٔ ۶۱۵: بزم بی نور است، از جام طرب می نوش کن - شبچراغی شو، ز خجلت شمع را خاموش کن
شمارهٔ ۶۱۶: ز بی برگی بود لبریز رونق گلستان من - بهار از جای برخیزد به تعظیم خزان من
شمارهٔ ۶۱۷: می رود از گردش گردون، چه زیبا و چه زشت - چون بغلتد شیشه، از وی درد و صاف آید برون
شمارهٔ ۶۱۸: طلب کردم رهی از باغبان درجستن آن گل - چو آبم کرد سرگردان، که راه جستجوی است این
شمارهٔ ۶۱۹: مطرب امشب دل به فکر حسن خلقش داده بود - زد نفس در کوچه نی، بوی عود آمد برون
شمارهٔ ۶۲۰: زلف شبرنگ، پریشان بر و دوش مکن - خویش را بیهده چون کعبه سیه پوش مکن
شمارهٔ ۶۲۱: ز بهار برگ الوان، ز کفت حنای رنگین - ز چمن گل و شقایق، ز تو دست و پای رنگین
شمارهٔ ۶۲۲: ز شوق آنکه بنشیند درو یک لحظه یار من - نمی آید به هم، چون دامن صحرا کنار من
شمارهٔ ۶۲۳: شد سفید از انتظارت چشم تر، بنمای رخ - شیر چون در آب کردی، آب هم در شیر کن
شمارهٔ ۶۲۴: ز چشمان او چون نخواهم نگاهی؟ - که آسان بود می زمستان گرفتن
شمارهٔ ۶۲۵: ما عشقباز گریه چه دانیم خنده چیست - در نوشداروی دل ما زعفران مکن
شمارهٔ ۶۲۶: بیهوده گشتیم، مهمان گردون - رزقی ندیدیم، بر خوان گردون
شمارهٔ ۶۲۷: ماییم و گفتن شعر، در وصف آن گل رو - بر وزن مصرع زلف، در بحر بیت ابرو
شمارهٔ ۶۲۸: هر چه می گویی، ز چشم عشوه پردازش بگو - وز اشارتهای ابروی اداسازش بگو
شمارهٔ ۶۲۹: در مدرسه عشق، به نادانی من کو؟ - آشفته دماغی به پریشانی من کو؟
شمارهٔ ۶۳۰: دارم ز دیدن گل نوخیز خود، چو شمع - هر لحظه چشم نو، مژه نو، نگاه نو
شمارهٔ ۶۳۱: دختری کز سایه رز می رمید - گشته رام شیشه و جام و سبو
شمارهٔ ۶۳۲: بهر حفظ سیم و زر، کارش درشتی کردن است - از بزرگ شهر ما، چون کوه همواری مجو
شمارهٔ ۶۳۳: ناله برگشت ز لب از فرح دیدن تو - گریه در دیده گره گشت ز خندیدن تو
شمارهٔ ۶۳۴: کردم چو ساز گریه، بیا صد نوا شنو - از رود هفت پرده چشمم صدا شنو
شمارهٔ ۶۳۵: رام کسی نیست یار، کس چه بگوید به او - نیست به کس سازگار، کس چه بگوید به او
شمارهٔ ۶۳۶: بدن غنچه نباشد به صفای تن او - نیست با جامه گل، نکهت پیراهن او
شمارهٔ ۶۳۷: در ته دریا، تنش از تشنگی گردید خشک - ای صبا، حال صدف با ابر نیسانی بگو
شمارهٔ ۶۳۸: گر بلغزد بر کنار جوی هستی پای سرو - سایه ات را می نشاند باغبان در جای سرو
شمارهٔ ۶۳۹: بی برکت است چیزی، کان در شماره آید - یارب مباد هرگز، بوس ترا شماره!
شمارهٔ ۶۴۰: دلم صدره به گلشن رفته، لیکن - ز شرم بلبلان یک گل نچیده
شمارهٔ ۶۴۱: نی به میناکار دارم، نی به خم، نی با سبو - ساقیا چندان بده ساغر که گویم بس، مده!
شمارهٔ ۶۴۲: چرخ نامرد است، اگر مردی ازو یاری مخواه - خویش را در زیر بار یک جهان خواری مخواه
شمارهٔ ۶۴۳: روز جزا برآیم، ساغر به کف نهاده - شاید خدا ببخشد، از آبروی باده
شمارهٔ ۶۴۴: باز بر بال و پرم گرد هوس پیچیده - بوی پرواز گرفتن به قفس پیچیده
شمارهٔ ۶۴۵: گل قبا آرد بر ما، غنچه گردد افسر ما - واشود گر از سر ما، عقل چون دستار کهنه
شمارهٔ ۶۴۶: ز بس می روید امشب از چراغ ما گل شادی - به دست عندلیبش می توان دادن چو گلدسته
شمارهٔ ۶۴۷: پژمرده بود حسن بت دست رسیده - رنگ گل ناچیده ندارد گل چیده
شمارهٔ ۶۴۸: شیشه بیار ساقیا، از پی هم پیاله ده - زود نمی روم ز خود، باده دیرساله ده
شمارهٔ ۶۴۹: دست رد بر ساغر صهبا منه - بدعتی در قبله مینا منه
شمارهٔ ۶۵۰: تن ما سرشته خون، دل ما چکیده غم - چه عجب که در جوانی، قد ما شود خمیده
شمارهٔ ۶۵۱: از تیرگی چه شکوه به غربت، که همچو مشک - آورده بخت، روز مرا از وطن سیاه
شمارهٔ ۶۵۲: ادب خاموش دارد بار شوق عشقبازان را - کسی هرگز صدا نشنیده از پرواز پروانه
شمارهٔ ۶۵۳: در سمن زار تنت جلوه کند نیلوفر - نخورد بند قبایت اگر آهسته گره
شمارهٔ ۶۵۴: کاش عذری در گنهکاری نمی گفتم به یار - گفتمش عذری، ولی بسیار بدتر از گناه
شمارهٔ ۶۵۵: می بکش، می ولی حکیمانه - خرد از کف مده چو دیوانه
شمارهٔ ۶۵۶: بس که پاشید ازو ناز و نیاز از من ریخت - چشم تا کار کند، ناز و نیاز افتاده
شمارهٔ ۶۵۷: به قرابه از صبوحی، قدح شراب مانده - لب تشنه را چه حاصل، که به کوزه آب مانده
شمارهٔ ۶۵۸: یارب از نسرین، چراغ لاله را پروانه ده - دود ریحان را زگل، جوشی در آتشخانه ده
شمارهٔ ۶۵۹: کسی که دیده ور افتاده در سرای وجود - به نیم حجره، قناعت چو مردمک کرده
شمارهٔ ۶۶۰: دلا اگر سر تعلیم من توانی داشت - به غیر علم فراموشی ام به یاد مده
شمارهٔ ۶۶۱: طرح وارونی نشد در ساغرم اکنون پدید - چون حبابش کاسه گر، در اصل وارون ساخته
شمارهٔ ۶۶۲: نیم در کسوت فقر از فلک ممنون احسانی - گرفته جامه اطلس، کهن شالی بدل داده
شمارهٔ ۶۶۳: دوران به آب می کرد، طرح ایاغ لاله - بهر چه تر نباشد، دایم دماغ لاله؟
شمارهٔ ۶۶۴: ساقیا لب تشنه ام، آبی چو لعل تر بده - جام سرشاری به عشق ساقی کوثر بده
شمارهٔ ۶۶۵: مردمکم داده تن به خاک نشینی - بی تو ز بس دیده ام غبار گرفته
شمارهٔ ۶۶۶: از کوه چون بزرگان، فیضی نمی تراود - صحرا عبث به پیشش، دامان خود گشاده
شمارهٔ ۶۶۷: ای گشوده چشمت از هر سو در میخانه ای - وز شراب غمزه ات پر گشته هر پیمانه ای
شمارهٔ ۶۶۸: داغ رشک باغبان کهنه اش گل می کند - بلبل ما چون ببیند باغبان تازه ای
شمارهٔ ۶۶۹: زاهدا پیمانه ات چون پر شود از دور چرخ - کی چو مستان، مرد خالی کردن پیمانه ای؟
شمارهٔ ۶۷۰: تو خود مهری، ولیکن با سیه روز غم عشقت - چو خورشید درخشان، مهرورزیدن نمی دانی
شمارهٔ ۶۷۱: چه لذت وجود مرا از جوانی؟ - که گشتم چو پیران بدین سست جانی
شمارهٔ ۶۷۲: شمع است مرا حجت این حرف که بی جرم - سر می رود از پای فشردن به غریبی
شمارهٔ ۶۷۳: چشم پرخون و نگردید دل ما خالی - به دو ساغر نشود شیشه صهبا خالی
شمارهٔ ۶۷۴: دلا غیر از رهی کز دیدن او می روی از خود - به هر راهی که خواهی رفت، از رهزن خطر داری
شمارهٔ ۶۷۵: جنگ با من دارد ای دل تا طلبکارش تویی - از من آن بدخو چه می خواهد، گرفتارش تویی
شمارهٔ ۶۷۶: کس چه می داند که پیمانت نمی ماند درست - گر ز بدمستی قدح را بر سر ما نشکنی
شمارهٔ ۶۷۷: به آن گل می توانی همچو شبنم گشت همزانو - اگر از چشمه سار پاکی طینت وضو داری
شمارهٔ ۶۷۸: از بس که دارم زین چمن، درد و غم آوارگی - چون گل به جیب و دامنم، بی سعی ریزد پارگی
شمارهٔ ۶۷۹: صورت پذیر درد است، دیبای زندگانی - بی موجه الم نیست، خارای زندگانی
شمارهٔ ۶۸۰: چون نمدپوش شدی، خدمت قیصر نکنی - آب چون آینه بر دست سکندر نکنی
شمارهٔ ۶۸۱: نه دود است این که بر اطراف روی شمع می افتد - پریشان می کند در ماتم پروانه، گیسویی
شمارهٔ ۶۸۲: داد بی موجب عنانم را به دست رهزنی - آنچه من از دوست دیدم، کس ندید از دشمنی
شمارهٔ ۶۸۳: بس که هر سو رخنه دارد کلبه ام چون خانه گل - سر برآورده ست گویی از گریبان خرابی
شمارهٔ ۶۸۴: من و ذوق باده نوشی، ز ایاغ صبحگاهی - گل نغمه تازه کردن، به دماغ صبحگاهی
شمارهٔ ۶۸۵: بکش ساغر پیاپی تا به رنگ ارغوان باشی - بنوش آب حیات از جوی مینا تا جوان باشی
شمارهٔ ۶۸۶: چشم مرا آب داد، تازگی روی می - رنگ شکفتن گرفت، طبع من از بوی می
شمارهٔ ۶۸۷: پریده بلبل و مانده ست آشیان از وی - به دست حادثه چون کاسه گدا خالی
شمارهٔ ۶۸۸: از غم دنیا نباشد هیچ کس جان بردنی - کس نمی آید به این غمخانه غیر از مردنی
شمارهٔ ۶۸۹: ز خوان صحبت یاران، چو شیشه ساعت - بجز کدورت خاطر چه در گره بستی؟
شمارهٔ ۶۹۰: بر ما چه سان نخندد، دام و قفس ز هر سو؟ - کز صیدگه نخوردیم چیزی به غیر بازی
شمارهٔ ۶۹۱: چو یاقوت از زمین هم در وطن گر پست تر باشی - ازان بهتر که در غربت به روی تخت زر باشی
شمارهٔ ۶۹۲: ما به جای قطره، دریا ریختیم از چشم تر - دیده ما را ببین وز ابر بارانی مگوی
شمارهٔ ۶۹۳: گفتی که در دل تو، نگشود خاطر من - چون خاطرت گشاید؟ در تنگنا نشستی
شمارهٔ ۶۹۴: روز و شب جام به کف دارم و محروم شراب - همچو نرگس شده ام باده گسار عجبی
شمارهٔ ۶۹۵: قتل ما بی دست و پایان را دلیری شرط نیست - کشتن سیماب می آید ز هر بی جرأتی
شمارهٔ ۶۹۶: رخ لاله، زلف سنبل، لب غنچه، صوت بلبل - همه چیز داری ای گل، چه کنم وفا نداری
شمارهٔ ۶۹۷: در راه کوی جانان، منت کش بلد نیست - در قاصدی ندیدیم، چون اشک، سر به راهی
شمارهٔ ۶۹۸: چون نگرداند ورق، از بیم آه و ناله ام؟ - با گل کاغذ ندارد باد و باران دوستی
شمارهٔ ۶۹۹: دلا در زیر بار آرزو بسیار می مانی - بیفکن بار خود را، ورنه از رفتار می مانی
شمارهٔ ۷۰۰: ای که داری گله از دست فراموشی یار - ادب آن است که در خاطر او جا نکنی
شمارهٔ ۷۰۱: کشتی ز بی آرامی ام، آرام جان کیستی - کردی به این بیخوابی ام، شب میهمان کیستی
شمارهٔ ۷۰۲: بر دیده گذارم کف پایی که تو داری - مالم به رخ زرد، حنایی که تو داری
شمارهٔ ۷۰۳: گر به مهر همه چون صبح برآرم نفسی - ندهد چرخ ازین فرقه به من همنفسی
شمارهٔ ۷۰۴: آتشین رخسار ما شمعی ست بزم حسن را - لیک شمعی کز سرش گل کرده تا پا روشنی
شمارهٔ ۷۰۵: نخواهی داشت رنگ از سوختن هم، ای خس گلشن - اگر در آتش بی طالعیها همچو من باشی
شمارهٔ ۷۰۶: در کار معنی پروری کافتاده ناحق بر سرم - بخت بدم می افکند، هر دم به فکر باطلی
شمارهٔ ۷۰۷: در کوچه زنجیر به خاکم بسپارید - روزی که بمیرم ز غم سلسله مویی
شمارهٔ ۷۰۸: قسمت ما درد بسیار است و درمان اندکی - بی سرانجامی ز حد افزون و سامان اندکی
شمارهٔ ۷۰۹: اگر با ما سیه بختان بود ماه جهانتابی - شب ما چون شب زلفت نخواهد دید مهتابی
شمارهٔ ۷۱۰: چو رخ در آینه بینی، گل آرزو نکنی - چو بنگری به قد خود، به سرو رو نکنی
شمارهٔ ۷۱۱: زین گونه گر شیرین بود، لعل لب نوشین تو - در بوسه خوردنها مرا از اشتها می افکنی!
شمارهٔ ۷۱۲: خوش آن کز یاری دوران چو مینا - ببینم خویش را پهلوی ساقی
شمارهٔ ۷۱۳: دامن آرزویم پر شده از گوهر اشک - باید آورد به کویت که خریدار تویی
شمارهٔ ۷۱۴: از گل غمها به رنگ غنچه پژمرده است - گر وطن سازد دلم در چشمه سار تازگی
شمارهٔ ۷۱۵: به این بی برگی ات در برگرفتم، نرگسی بگشا - اگر خواهی بهاری را در آغوش خزان بینی
شمارهٔ ۷۱۶: از نیک و بد کشیدیم، آزار آشنایی - بهر چه ما نباشیم، بیزار آشنایی
شمارهٔ ۷۱۷: چون ز تنهایی غربت برهانم خود را؟ - من که عاجز شده ام در وطن از تنهایی
شمارهٔ ۷۱۸: کنم گر جان فدای کودک اشک - به خونم می دهد آخر گواهی
شمارهٔ ۷۱۹: بس که برگرد تو گشتم، سر من می گردد - باید از شوق چنین گشت به قربان کسی
شمارهٔ ۷۲۰: زندگی می آورد ای شمع، آب جوی صبح - چون تو از موج نسیمش در پی مردن شدی؟
شمارهٔ ۷۲۱: نه تلاش سیر گلشن، نه سر کنار جویی - نه هوای می پرستی، نه دماغ های و هویی
شمارهٔ ۷۲۲: در دیار غم به غیر از کودکان اشک ما - کی بود چندین دبستان طفل را مادر یکی
شمارهٔ ۷۲۳: چو آن سربسته مینایی که دارد باده روشن - به جای چشم بیدارم، دل بیدار بایستی
شمارهٔ ۷۲۴: باغبان چون نکند خنده ز بی عقلی تو؟ - نخل خشکیم و ز ما میوه تر می طلبی
شمارهٔ ۷۲۵: حاصل دنیا و دین را مفت نستاند کسی - بس که رایج گشت در بازار ما بی حاصلی
شمارهٔ ۷۲۶: از بس که به ما نظر نداری - در خاطر ما گذر نداری
شمارهٔ ۷۲۷: ای چرخ ناملایم، با مردمان چه داری؟ - دنبال کار خود باش، با این و آن چه داری؟
شمارهٔ ۷۲۸: طرب می چکد از صدای صراحی - مقام نشاط است جای صراحی
شمارهٔ ۷۲۹: شکری شود زبانم، چو به حرف من بخندی - دوچمن شکفته گردم، چو تو یک دهن بخندی
شمارهٔ ۷۳۰: سرکشی در صورت افتادگی زیبنده نیست - زلف را بایست یا افتادگی، یا سرکشی
شمارهٔ ۷۳۱: ای روی تو سردفتر گلهای بهاری - بهر تو کند آب چمن آینه داری
شمارهٔ ۷۳۲: دهان غنچه، روی گل، جبین نسترن داری - گلستانی ست رخسارت، چه پروای چمن داری
شمارهٔ ۷۳۳: بس که از روی نزاکت بر ما می آیی - همچو گلبرگ، به امداد صبا می آیی
شمارهٔ ۷۳۴: به ز سر رشته عقل است گر از طره خویش - سر زنجیر به دست من دیوانه دهی
شمارهٔ ۷۳۵: تا تو رفتی، زندگی رفت از برم، بازآ که من - چون چراغ مرده ام در انتظار زندگی
شمارهٔ ۷۳۶: دلا مخواب که در کارخانه قسمت - صفا به آینه دادند مزد بیداری
شمارهٔ ۷۳۷: هر طرف صد گل سیراب نشاط است، ولی - نیست یک گل که برآرد ز دلم خار غمی
شمارهٔ ۷۳۸: گشودم لب که با مطرب برآرم یک نفس چون نی - هجوم ناله ام نگذاشت از بهر نفس جایی
شمارهٔ ۷۳۹: خورشید مشت خاری ست، جایی که گل تو باشی - مه کاسه سفالی ست، آنجا که مل تو باشی
شمارهٔ ۷۴۰: گل نورسی، ولیکن ز غرور تازگیها - چمن از پی ات گر آید، به بهار ما نیایی
شمارهٔ ۷۴۱: یک سخن نشنیدم ای گل از دهان نازکت - با لب خندان، تلاش بی زبانی تا به کی؟
شمارهٔ ۷۴۲: به زلفت می کند از آشنایی شانه همراهی - وگرنه با پریشان کی کند بیگانه همراهی
شمارهٔ ۷۴۳: قطره پیمایی ست کار ساقی بزم فلک - خشک می گردد ایاغش، تا لبی تر می کنی
شمارهٔ ۷۴۴: رویش چو آفتاب است، او را نمی شناسی - زلفش چو مشک ناب است، او را نمی شناسی
شمارهٔ ۷۴۵: جوان مردم، ولیکن نه زنی دارم نه فرزندی - نبوده غالبا در طالع من، دشمن چندی
شمارهٔ ۷۴۶: به برگ عیش رسم، گر چو نوبهار آیی - میان باغ شوم، چون تو در کنار آیی
شمارهٔ ۷۴۷: گر نشینم، جای می گیرم به پهلوی غمی - ور بخوابم، می گذارم سر به زانوی غمی
شمارهٔ ۷۴۸: جانا ز تو شادم به سلامی و پیامی - نی از تو پیامی به من آمد، نه سلامی
شمارهٔ ۷۴۹: من نه ابرم، نه تو گل، بهر چه در باغ وصال - چون زمین تر شود از گریه من، خنده کنی
شمارهٔ ۷۵۰: از بس گل ناسازی ام در جیب و دامن می کنی - زان پیشتر کآیی برم، سامان رفتن می کنی
شمارهٔ ۷۵۱: بی وضو، دست به پیمانه صهبا نکنی - غسل ناکرده، نظر جانب مینا نکنی
شمارهٔ ۷۵۲: آخر این جان سبکروح ز تن خواهد رفت - به قفس داشتن مرغ هوایی تا کی؟
شمارهٔ ۷۵۳: بس که گشته شیوه اسلامیان حق دشمنی - حق گریزد از مسلمان در پناه ارمنی
شمارهٔ ۷۵۴: ای که گویی فیض دارد سرزمین مصر و شام - هرچه می گویی تو از فیض سحرگاهی بگوی
شمارهٔ ۷۵۵: نسترن می طلبد از بدنت خوشبویی - رخت گل می برد از پیرهنت خوشبویی
شمارهٔ ۷۵۶: هر دو بی مثلیم در هنگامه ناز و نیاز - من برای دادن دل، تو برای دلبری
شمارهٔ ۷۵۷: رزقم چو یاقوت، از تنگ بختی - خون جگر شد، آن هم به سختی
شمارهٔ ۷۵۸: در باغ گیتی، شد قسمت من - رزق معلق، چون سردرختی
شمارهٔ ۷۵۹: سنگباران کرد شبنم بی رخ او باغ را - ورنه کی می بود رنگ از روی گلها رفتنی؟
شمارهٔ ۷۶۰: چشم من سوی تو، چشم تو به سوی دگری - من به روی تو ببینم، تو به روی دگری
شمارهٔ ۷۶۱: ای شوخ لاله رخسار، باغ و بهار مایی - غم در میان ما نیست، تا در کنار مایی
شمارهٔ ۷۶۲: ندارد دیده ما طالع نظاره رویی - چو پیشانی نمی بینیم غیر از چین ابرویی
شمارهٔ ۷۶۳: کهنه شد گلشن، ز جوی شیشه آبی نوش کن - تا ز رخسارت شود پیدا، گلستان نویی
شمارهٔ ۷۶۴: گل را نبود رونق رویی که تو داری - سنبل ندهد نکهت مویی که تو داری
شمارهٔ ۷۶۵: تازگیهای بهار از گل تر مستغنی ست - گل سیراب در ایام خزان بایستی!
شمارهٔ ۷۶۶: غیر اگر سویت ببیند، رونپوشی، رخ نتابی - گر من از دورت ببینم، شرمگینی، در نقابی
شمارهٔ ۷۶۷: صبوحی می کنم در اول شب - کنم چون یاد فیض صبحگاهی
شمارهٔ ۷۶۸: برون رفتن چو تیر از خانه، می زیبد جوانان را - تلاش گوشه گیری کن، چو از پیری کمان باشی

طغرای مشهدی

آمارگیر وبلاگ