کتابخانه دیجیتال

هلالی جغتایی

هلالی جغتاییدیوان اشعار | هلالیغزل ها

292

غزل شمارهٔ ۱: مه من، بجلوه گاهی که ترا شنودم آنجا
غزل شمارهٔ ۲: سعی کردم که شود یار ز اغیار جدا
غزل شمارهٔ ۳: ای نور خدا در نظر از روی تو ما را
غزل شمارهٔ ۴: بچشم لطف اگر بینی گرفتاران رسوا را
غزل شمارهٔ ۵: ز روی مهر اگر روزی ببینی یک دو شیدا را
غزل شمارهٔ ۶: از آن تنهایی ملک غریبی شد هوس ما را
غزل شمارهٔ ۷: گه گهم خوانی و گویی که: چه حالست ترا
غزل شمارهٔ ۸: ترک یاری کردی و من هم چنان یارم ترا
غزل شمارهٔ ۹: من کیستم تا هر زمان پیش نظر بینم ترا
غزل شمارهٔ ۱۰: جان خوشست، اما نمیخواهم که: جان گویم ترا
غزل شمارهٔ ۱۱: یار ما هرگز نیازارد دل اغیار را
غزل شمارهٔ ۱۲: من کیم بوسه زنم ساعد زیبایش را
غزل شمارهٔ ۱۳: آرزومند توام، بنمای روی خویش را
غزل شمارهٔ ۱۴: یار، چون در جام می بیند، رخ گل فام را
غزل شمارهٔ ۱۵: یک دو روزی می گذارد یار من تنها مرا
غزل شمارهٔ ۱۶: بی تو، چندان که محنتست مرا
غزل شمارهٔ ۱۷: شوق درون بسوی دری می کشد مرا
غزل شمارهٔ ۱۸: گفتگوی عقل در خاطر فرو ناید مرا
غزل شمارهٔ ۱۹: ای شهسوار حسن، سر افراز کن مرا
غزل شمارهٔ ۲۰: زان پیشتر که عقل شود رهنمون مرا
غزل شمارهٔ ۲۱: هست آرزوی کشتن آن تند خو مرا
غزل شمارهٔ ۲۲: ز سوز سینه، هر دم، چند پوشم داغ هجران را
غزل شمارهٔ ۲۳: نهادی بر دلم داغ فراق و سوختی جان را
غزل شمارهٔ ۲۴: بروز غم، سگش خواهم، که پرسد خاکساران را
غزل شمارهٔ ۲۵: بچه نسبت کنم آن سرو قد دلجو را
غزل شمارهٔ ۲۶: گه نمک ریزد بخم، گه بشکند پیمانه را
غزل شمارهٔ ۲۷: ای شوخ، مکش عاشق خونین جگری را
غزل شمارهٔ ۲۸: دیدیدیم ز یاران وفادار بسی را
غزل شمارهٔ ۲۹: بحمدالله که صحت داد ایزد پادشاهی را
غزل شمارهٔ ۳۰: بنام ایزد، میان مردمان آن تندخو با ما
غزل شمارهٔ ۳۱: چند نادیده کنی؟ آه! چه دیدی از ما
غزل شمارهٔ ۳۲: نمی توان بجفا قطع دوستداری ما
غزل شمارهٔ ۳۳: من و بیداری شبها و شب تا روز یاربها
غزل شمارهٔ ۳۴: من همچو گلزار ارم، گل گل ترا رخسارها
غزل شمارهٔ ۳۵: ز آب چشم من گل شد، براه عشق، منزلها
غزل شمارهٔ ۳۶: دلا، ذوقی ندارد دولت دنیا و شادیها
غزل شمارهٔ ۳۷: گل رویت عرق کرد از می ناب
غزل شمارهٔ ۳۸: شب هجرست و مرگ خویش خواهم از خدا امشب
غزل شمارهٔ ۳۹: سر نمی تابم ز شمشیر حبیب
غزل شمارهٔ ۴۰: گر دعای دردمندان مستجابست، ای حبیب
غزل شمارهٔ ۴۱: من بکویت عاشق زار و دل غمگین غریب
غزل شمارهٔ ۴۲: ای شده خوی تو با من بتر از خوی رقیب
غزل شمارهٔ ۴۳: ای سر زلف تو کمند حیات
غزل شمارهٔ ۴۴: چیست پیراهن آن دلبر شیرین حرکات
غزل شمارهٔ ۴۵: وه! چه عمرست که در هجر تو بردم عاقبت
غزل شمارهٔ ۴۶: در آفتاب رخش آب باده تاب انداخت
غزل شمارهٔ ۴۷: ما عاشقیم و بی سر و سامان و می پرست
غزل شمارهٔ ۴۸: ای که از یار نشان می طلبی، یار کجاست
غزل شمارهٔ ۴۹: ای که می پرسی ز من کان ماه را منزل کجاست
غزل شمارهٔ ۵۰: روز نوروزست، سرو گل عذار من کجاست
غزل شمارهٔ ۵۱: ای باد صبح، منزل جانان من کجاست
غزل شمارهٔ ۵۲: ز باغ عمر عجب سرو قامتی برخاست
غزل شمارهٔ ۵۳: هر آتشین گلی، که بر اطراف خاک ماست
غزل شمارهٔ ۵۴: عکس آن لبهای میگون در شراب افتاده است
غزل شمارهٔ ۵۵: مه ز جور فلک دوتا شده است
غزل شمارهٔ ۵۶: رفتست عزیز من و مکتوب نوشتست
غزل شمارهٔ ۵۷: دارم شبی، که دوزخ از آن شب علامتست
غزل شمارهٔ ۵۸: ماه من، عیدست و شهری را نظر بر روی تست
غزل شمارهٔ ۵۹: دلم بسینه سوزان مشوش افتادست
غزل شمارهٔ ۶۰: عشقبازی چه بلا فکر خطایی بودست
غزل شمارهٔ ۶۱: راه وفا پیش گیر، کان ز جفا خوشترست
غزل شمارهٔ ۶۲: دلهای مردمان بنشاط جهان خوشست
غزل شمارهٔ ۶۳: مرا ز عشق تو صد گونه محنت و المست
غزل شمارهٔ ۶۴: جان من، الله الله! این چه تنست
غزل شمارهٔ ۶۵: این همه لاله، که سر بر زده از خاک منست
غزل شمارهٔ ۶۶: این چنین بیرحم و سنگین دل، که جانان منست
غزل شمارهٔ ۶۷: بهر که قصه دل گفته ام دلش خونست
غزل شمارهٔ ۶۸: نخل بالای تو سر تا بقدم شیرینست
غزل شمارهٔ ۶۹: برخیز، تا نهیم سر خود بپای دوست
غزل شمارهٔ ۷۰: گفتی: بگو که: در چه خیالی و حال چیست
غزل شمارهٔ ۷۱: شیشه می دور ازان لبهای میگون می گریست
غزل شمارهٔ ۷۲: این تازه گل، که می رسد، از بوستان کیست
غزل شمارهٔ ۷۳: من با تو یکدلم، سخن و قول من یکیست
غزل شمارهٔ ۷۴: بی تو هر روز مرا ماهی و هر شب سالیست
غزل شمارهٔ ۷۵: در دل بیخبران جز غم عالم غم نیست
غزل شمارهٔ ۷۶: کدام جلوه، که در سر و سرفراز تو نیست
غزل شمارهٔ ۷۷: دگرم بسته آن زلف سیه نتوان داشت
غزل شمارهٔ ۷۸: در مجلس اگر او نظری با دگری داشت
غزل شمارهٔ ۷۹: دل چه باشد کز برای یار ازان نتوان گذشت
غزل شمارهٔ ۸۰: روز من شب شد و آن ماه براهی نگذشت
غزل شمارهٔ ۸۱: یا تمنای وصال تو مرا خواهد کشت
غزل شمارهٔ ۸۲: آمد آن سنگین دل و صد رخنه در جان کرد و رفت
غزل شمارهٔ ۸۳: دل بامید کرم دادم و دیدم ستمت
غزل شمارهٔ ۸۴: در کوی تو آمد بسرم سنگ ملامت
غزل شمارهٔ ۸۵: نا دیده میکنی، چو فتد دیده بر منت
غزل شمارهٔ ۸۶: اگر از آمدنم رنجه نگردد خویت
غزل شمارهٔ ۸۷: چه غم گر در سرم شوریست از سودای گیسویت
غزل شمارهٔ ۸۸: خدا را، تند سوی من مبین، چون بنگرم سویت
غزل شمارهٔ ۸۹: مرا بباده، نه باغ و بهار شد باعث
غزل شمارهٔ ۹۰: مشتاق درد را بمداوا چه احتیاج
غزل شمارهٔ ۹۱: بدین هوس که: دمی سر نهم بپای قدح
غزل شمارهٔ ۹۲: ای چشم تو شوخ تر ز هر شوخ
غزل شمارهٔ ۹۳: خوشا کسی که درین عالم خراب آباد
غزل شمارهٔ ۹۴: دوش با صد عیش بودی، هر شبت چون دوش باد
غزل شمارهٔ ۹۵: بیا، بیا، که دل و جان من فدای تو باد
غزل شمارهٔ ۹۶: کارم از دست شد و دل ز غمت زار افتاد
غزل شمارهٔ ۹۷: سایه ای کز قد و بالای تو بر ما افتد
غزل شمارهٔ ۹۸: گر ز رخسار تو یک لمعه بدریا افتد
غزل شمارهٔ ۹۹: ترا گهی که نظر بر من خراب افتد
غزل شمارهٔ ۱۰۰: چو از داغ فراقت شعله حسرت بجان افتد
غزل شمارهٔ ۱۰۱: آب حیات حسنت گل برگ تر ندارد
غزل شمارهٔ ۱۰۲: روز عمرم چند، یارب! چون شب غم بگذرد
غزل شمارهٔ ۱۰۳: ماه شهر آشوب من، هر گه براهی بگذرد
غزل شمارهٔ ۱۰۴: شمع، دوش از ناله من گریه بسیار کرد
غزل شمارهٔ ۱۰۵: مسکین طبیب، چاره دردم خیال کرد
غزل شمارهٔ ۱۰۶: نمی توان بتو شرح بلای هجران کرد
غزل شمارهٔ ۱۰۷: من عاشق و دیوانه و مستم، چه توان کرد
غزل شمارهٔ ۱۰۸: بناز می رود و سوی کس نمی نگرد
غزل شمارهٔ ۱۰۹: باغ عیش من بجای گل همه خار آورد
غزل شمارهٔ ۱۱۰: تا کی آن شوخ نظر بر دگری اندازد
غزل شمارهٔ ۱۱۱: یار، هر چند که رعنا و سهی قد باشد
غزل شمارهٔ ۱۱۲: می خواهم و کنجی که بجز یار نباشد
غزل شمارهٔ ۱۱۳: شب هجران رسید و محنت بسیار پیدا شد
غزل شمارهٔ ۱۱۴: افروخت رنگت از می و دلها کباب شد
غزل شمارهٔ ۱۱۵: تا از فروغ روی تو گل کامیاب شد
غزل شمارهٔ ۱۱۶: بر سر بالین طبیب از ناله من زار شد
غزل شمارهٔ ۱۱۷: گر برون می آید، آن بیرحم، زارم می کشد
غزل شمارهٔ ۱۱۸: زان دل بجانب سگ کوی تو می کشد
غزل شمارهٔ ۱۱۹: باز عشق آمد و کار دل ازو مشکل شد
غزل شمارهٔ ۱۲۰: اگر سودای عشق اینست، من دیوانه خواهم شد
غزل شمارهٔ ۱۲۱: از حال و دل و دیده مپرسید که چون شد
غزل شمارهٔ ۱۲۲: تا سلسله زلف تو زنجیر جنون شد
غزل شمارهٔ ۱۲۳: گل شکفت و شوق آن گل چهره از سر تازه شد
غزل شمارهٔ ۱۲۴: غم بتان مخور، ای دل، که زار خواهی شد
غزل شمارهٔ ۱۲۵: نیست عرق، که در رهت از حرکات می چکد
غزل شمارهٔ ۱۲۶: آه و صد آه! که آن مه ز سفر دیر آمد
غزل شمارهٔ ۱۲۷: روز هجران تو، یارب! ز کجا پیش آمد
غزل شمارهٔ ۱۲۸: دلم، پیش لبت، با جان شیرین در فغان آمد
غزل شمارهٔ ۱۲۹: نگسلد رشته جان من از آن سرو بلند
غزل شمارهٔ ۱۳۰: یارب! غم ما را که بعرض تو رساند
غزل شمارهٔ ۱۳۱: عارضت هست بهشتی، که عیان ساخته اند
غزل شمارهٔ ۱۳۲: جان من، بهر تو از جان بدنی ساخته اند
غزل شمارهٔ ۱۳۳: عجب! که رسم وفا هرگز آن پری داند
غزل شمارهٔ ۱۳۴: جهان و هر چه درو هست پایدار نماند
غزل شمارهٔ ۱۳۵: دلم رفت و جان حزین هم نماند
غزل شمارهٔ ۱۳۶: پیش از روزی، که خاک قالبم گل ساختند
غزل شمارهٔ ۱۳۷: بس که خلقی سخن عاشقی من کردند
غزل شمارهٔ ۱۳۸: عاشقان، هر چند مشتاق جمال دلبرند
غزل شمارهٔ ۱۳۹: رند لب تشنه چرا جام شرابی نزند
غزل شمارهٔ ۱۴۰: چو ترک من هوس مجلس شراب کند
غزل شمارهٔ ۱۴۱: هرگز آن شوخ بما غیر نگاهی نکند
غزل شمارهٔ ۱۴۲: گر کسی عاشق رخسار تو باشد چه کند
غزل شمارهٔ ۱۴۳: خوبرویان، چون بشوخی قصد مرغ دل کنند
غزل شمارهٔ ۱۴۴: چو لاله سینه من کاش پاره پاره کنند
غزل شمارهٔ ۱۴۵: جای آنست که شاهان ز تو شرمنده شوند
غزل شمارهٔ ۱۴۶: دودی، که دوش بر سر کویت بلند بود
غزل شمارهٔ ۱۴۷: شیرین دهنا، این همه شیرین نتوان بود
غزل شمارهٔ ۱۴۸: دی براهم دیدن و آنگاه نادیدن چه بود
غزل شمارهٔ ۱۴۹: با من اول آن همه رسم وفاداری چه بود
غزل شمارهٔ ۱۵۰: کاکل ز چه بگذاشته ای تا کمر خود
غزل شمارهٔ ۱۵۱: یار اگر مرهم داغ دل محزون نشود
غزل شمارهٔ ۱۵۲: لعل جان بخشت، که یاد از آب حیوان میدهد
غزل شمارهٔ ۱۵۳: هر گه آن قصاب خنجر بر گلوی من نهد
غزل شمارهٔ ۱۵۴: ماه من، زلف شب قدرست و رویت روز عید
غزل شمارهٔ ۱۵۵: جز بندگیم کاری از دست نمی آید
غزل شمارهٔ ۱۵۶: زان پیشتر که جانان ناگه ز در درآید
غزل شمارهٔ ۱۵۷: اگر نه از گل نو رسته بوی یار آید
غزل شمارهٔ ۱۵۸: چه حاصل گر هزاران گل دمد یا صد بهار آید
غزل شمارهٔ ۱۵۹: اگر چون تو سروی ز جایی برآید
غزل شمارهٔ ۱۶۰: دلا، گر عاشقی، بنشین، که جانانت برون آید
غزل شمارهٔ ۱۶۱: غمی، کز درد عشقت، بر دل ناشاد می آید
غزل شمارهٔ ۱۶۲: دم آخر، که مرا عمر بسر می آید
غزل شمارهٔ ۱۶۳: مه من با رقیبان جفا اندیش می آید
غزل شمارهٔ ۱۶۴: مرا، چون دیگران، یاد گل و گلشن نمی آید
غزل شمارهٔ ۱۶۵: هر دم از چشم تو دل را نظری می باید
غزل شمارهٔ ۱۶۶: آخر از غیب دری بر رخ ما بگشاید
غزل شمارهٔ ۱۶۷: ای کسانی که بخاک قدمش جا دارید
غزل شمارهٔ ۱۶۸: آن کمر بستن و خنجر زدنش را نگرید
غزل شمارهٔ ۱۶۹: دل بدرد آمد و این درد بدرمان نرسید
غزل شمارهٔ ۱۷۰: بهر درد دل ما از تو دوایی نرسید
غزل شمارهٔ ۱۷۱: گر دلم زین گونه آه دم بدم خواهد کشید
غزل شمارهٔ ۱۷۲: وه! که سودای تو آخر سر بشیدایی کشید
غزل شمارهٔ ۱۷۳: ای بتان سنگدل، تا چند استغنا کنید
غزل شمارهٔ ۱۷۴: من نمیخواهم که : در کویش مرا بسمل کنید
غزل شمارهٔ ۱۷۵: دوستان، امشب دوای درد محزونم کنید
غزل شمارهٔ ۱۷۶: می نویسم سخن از آتش دل بر کاغذ
غزل شمارهٔ ۱۷۷: غم نیست، گر ز داغ تو می سوزدم جگر
غزل شمارهٔ ۱۷۸: وه! چه شورانگیزی، این شیرین پسر
غزل شمارهٔ ۱۷۹: جان خواهم از خدا، نه یکی، بلکه صد هزار
غزل شمارهٔ ۱۸۰: ای بخوبی از همه خوبان عالم خوب تر
غزل شمارهٔ ۱۸۱: ای قامتت ز سرو سهی سرفرازتر
غزل شمارهٔ ۱۸۲: تا ز خط عنبرین حسن تو شد بیش تر
غزل شمارهٔ ۱۸۳: جامه گلگون، روی آتشناک از گل پاک تر
غزل شمارهٔ ۱۸۴: هر روز در کویش روم، پیدا کنم یار دگر
غزل شمارهٔ ۱۸۵: وه! که بازم فلک انداخت به غوغای دگر
غزل شمارهٔ ۱۸۶: حاش لله! کز رخت چشم افگنم سوی دگر
غزل شمارهٔ ۱۸۷: با رخ زرد آمدم سوی درت، ای سروناز
غزل شمارهٔ ۱۸۸: برو، ای نرگس رعنا، تو باین چشم مناز
غزل شمارهٔ ۱۸۹: قد تو عمر درازست و سرو گلشن ناز
غزل شمارهٔ ۱۹۰: یار من، وه! که مرا یار نداند هرگز
غزل شمارهٔ ۱۹۱: از آن چه سود که نوروز شد جهان افروز
غزل شمارهٔ ۱۹۲: برخیز طبیبا، که دل آزرده ام امروز
غزل شمارهٔ ۱۹۳: عمر رفت و از تو ما را صد پریشانی هنوز
غزل شمارهٔ ۱۹۴: عید شد، هر گوشه، خلقی ماه نو دارد هوس
غزل شمارهٔ ۱۹۵: کار من از جمله عالم همین عشقست و بس
غزل شمارهٔ ۱۹۶: کام از آن لب مشکل و ما را غم کامست و بس
غزل شمارهٔ ۱۹۷: یار من با دگران یار شد، افسوس افسوس
غزل شمارهٔ ۱۹۸: زاهد، بکنج صومعه می نوش و مست باش
غزل شمارهٔ ۱۹۹: دردمندم، گر مرا درمان نباشد، گو: مباش
غزل شمارهٔ ۲۰۰: آه! از آن شوخ، که تا سر نشود خاک درش
غزل شمارهٔ ۲۰۱: آه! از آن ماه مسافر، که نیامد خبرش
غزل شمارهٔ ۲۰۲: آنکه از آب حیات آزرده می گردد تنش
غزل شمارهٔ ۲۰۳: زبان او، که ندیدم ز تنگی دهنش
غزل شمارهٔ ۲۰۴: گر گذر افتد، چو باد صبح، بر خاک منش
غزل شمارهٔ ۲۰۵: روزی که بر لب آید جانم در آرزویش
غزل شمارهٔ ۲۰۶: کار من فریاد و افغانست، دور از یار خویش
غزل شمارهٔ ۲۰۷: ای شاه حسن، جور مکن بر گدای خویش
غزل شمارهٔ ۲۰۸: ای کجی آموخته پیوسته از ابروی خویش
غزل شمارهٔ ۲۰۹: مردم و خود را ز غمهای جهان کردم خلاص
غزل شمارهٔ ۲۱۰: وای! که جانم نشد از غم هجران خلاص
غزل شمارهٔ ۲۱۱: عاشقان را نه گل و باغ و بهارست غرض
غزل شمارهٔ ۲۱۲: گر من ز شوق خویش نویسم بیار خط
غزل شمارهٔ ۲۱۳: ترک یاری کردی، از وصل تو یاران را چه حظ
غزل شمارهٔ ۲۱۴: ما که از سوز تو در گریه زاریم چو شمع
غزل شمارهٔ ۲۱۵: مهوشان در نظر کج نظرانند، دریغ
غزل شمارهٔ ۲۱۶: خوبان، اگر چه هر طرفی می کشند صف
غزل شمارهٔ ۲۱۷: وه! که رفت آن شوخ و بر ما کرد بیداد از فراق
غزل شمارهٔ ۲۱۸: نیست غم، گر شد گریبان من از غم چاک جاک
غزل شمارهٔ ۲۱۹: ای تو سرو چمن حسن و گل باغ جمال
غزل شمارهٔ ۲۲۰: ظاهر نکنم پیش رقیبان الم دل
غزل شمارهٔ ۲۲۱: نه رفیقی، که بود در پی غمخواری دل
غزل شمارهٔ ۲۲۲: آمد بهار و خوشدلم از رنگ و بوی گل
غزل شمارهٔ ۲۲۳: ای در دلم ز آتش عشق تو صد الم
غزل شمارهٔ ۲۲۴: نیست حد آن که گویم: بنده روی توام
غزل شمارهٔ ۲۲۵: عجب شکسته دل و زار و ناتوان شده ام
غزل شمارهٔ ۲۲۶: روزی که در فراق جمال تو بوده ام
غزل شمارهٔ ۲۲۷: ز سوز سینه کبابم، ز سیل دیده خرابم
غزل شمارهٔ ۲۲۸: بیار بی وفا عمری وفا کردم ندانستم
غزل شمارهٔ ۲۲۹: هر شب بسر کوی تو از پای در افتم
غزل شمارهٔ ۲۳۰: براهت بینم و از بیخودی بر رهگذر غلتم
غزل شمارهٔ ۲۳۱: اگر چون خاک پامالم کنی، خاک درت گردم
غزل شمارهٔ ۲۳۲: بصد امید هر دم گرد آن دیوار و در گردم
غزل شمارهٔ ۲۳۳: عیدست، برون آی، که حیران تو گردم
غزل شمارهٔ ۲۳۴: ز پیر میکده عمری در التماس شدم
غزل شمارهٔ ۲۳۵: کاشکی! خاک حریم حرمت می بودم
غزل شمارهٔ ۲۳۶: دو روز شد که ز درد فراق بیمارم
غزل شمارهٔ ۲۳۷: من نه آنم که دل خویش مشوش دارم
غزل شمارهٔ ۲۳۸: یار آمد و من طاقت دیدار ندارم
غزل شمارهٔ ۲۳۹: عمر رفته است و کنون آفت جانی دارم
غزل شمارهٔ ۲۴۰: هر زمان بر صف خوبان بتماشا گذرم
غزل شمارهٔ ۲۴۱: خواهم که: بزیر قدمت زار بمیرم
غزل شمارهٔ ۲۴۲: بخاک من گذری کن، چو در وفای تو میرم
غزل شمارهٔ ۲۴۳: پس از عمری، که خود را بر سر کوی تو اندازم
غزل شمارهٔ ۲۴۴: مگو افسانه مجنون، چو من در انجمن باشم
غزل شمارهٔ ۲۴۵: اگر خوانی درونم، بنده این خاندان باشم
غزل شمارهٔ ۲۴۶: چو بخت نیست که شایسته وصال تو باشم
غزل شمارهٔ ۲۴۷: تا عمر بود، در هوس روی تو باشم
غزل شمارهٔ ۲۴۸: مرا چه زهره؟ که گویم: غلام روی تو باشم
غزل شمارهٔ ۲۴۹: یار گفت: از ما بکن قطع نظر، گفتم: بچشم
غزل شمارهٔ ۲۵۰: من که باشم که می لعل بآن ماه کشم
غزل شمارهٔ ۲۵۱: چون قامت آن سرو سهی کرد هلاکم
غزل شمارهٔ ۲۵۲: مشکل که رود داغت هرگز ز دل چاکم
غزل شمارهٔ ۲۵۳: گر بخاکم گذرد یوسف گل پیرهنم
غزل شمارهٔ ۲۵۴: هر شبی گویم که: فردا ترک این سودا کنم
غزل شمارهٔ ۲۵۵: خود را نشان ناوک بد خوی خود کنم
غزل شمارهٔ ۲۵۶: با تو خواهم شرح غمهای دل محزون کنم
غزل شمارهٔ ۲۵۷: دل را ز چاک سینه توانم برون کنم
غزل شمارهٔ ۲۵۸: آهم شنید و رنجه شد آن ماه چون کنم
غزل شمارهٔ ۲۵۹: ای تو آرام دل و جان، از تو دوری چون کنم
غزل شمارهٔ ۲۶۰: گر جفایی رفت، از جانان جدایی چون کنم
غزل شمارهٔ ۲۶۱: جان من، جان و دل خویش نثار تو کنم
غزل شمارهٔ ۲۶۲: بهار میرسد، اما بهار را چه کنم
غزل شمارهٔ ۲۶۳: دلم بآرزوی جان نمیرسد، چه کنم
غزل شمارهٔ ۲۶۴: دوستان، عاشقم و عاشق زارم، چه کنم
غزل شمارهٔ ۲۶۵: یار بی رحم و من از درد بجانم، چه کنم
غزل شمارهٔ ۲۶۶: دلم ز دست شد، از دست دل چه چاره کنم
غزل شمارهٔ ۲۶۷: آنکه از درد دل خود بفغانست منم
غزل شمارهٔ ۲۶۸: کدام صبح سعادت بود مبارک ازینم
غزل شمارهٔ ۲۶۹: چه حالست این؟ که: هر گه در جمالت یک نظر بینم
غزل شمارهٔ ۲۷۰: تا کی بدرت آیم و دیدار نبینم
غزل شمارهٔ ۲۷۱: از پی آن دلبر شیرین شمایل می روم
غزل شمارهٔ ۲۷۲: عید شد، بخرام، تا مدهوش و حیرانت شوم
غزل شمارهٔ ۲۷۳: جلوه های قد دلجوی ترا بنده شوم
غزل شمارهٔ ۲۷۴: من سگ یارم و آن نیست که بیگانه شوم
غزل شمارهٔ ۲۷۵: چنان از پا فگند امروزم آن رفتار و قامت هم
غزل شمارهٔ ۲۷۶: ای که از خوبان مراد ما تویی مقصود هم
غزل شمارهٔ ۲۷۷: نقد جان را در بهای زلف جانان می دهم
غزل شمارهٔ ۲۷۸: خرم آن روز کزین محنت و غم باز رهم
غزل شمارهٔ ۲۷۹: بحمدالله! که جان بر باد رفت و خاک شد تن هم
غزل شمارهٔ ۲۸۰: خراب یک نظر از چشم نیم خواب توایم
غزل شمارهٔ ۲۸۱: هر خوبییی، که از همه خوبان شنیده ایم
غزل شمارهٔ ۲۸۲: روز عیدست، سر راهگذاری گیریم
غزل شمارهٔ ۲۸۳: زهی سعادت! اگر خاک آن حرم باشیم
غزل شمارهٔ ۲۸۴: خیز، تا امروز با هم ساغر صهبا کشیم
غزل شمارهٔ ۲۸۵: ای سگ آن سر کو، ما و تو یاران همیم
غزل شمارهٔ ۲۸۶: نوبهارست، بیا، تا قدحی نوش کنیم
غزل شمارهٔ ۲۸۷: شام عید، آن به، که منزل بر سر راهی کنیم
غزل شمارهٔ ۲۸۸: ای گل، از شکل تو با ناز و خرامت گویم
غزل شمارهٔ ۲۸۹: یارب، غم بیرحمی جانان بکه گویم
غزل شمارهٔ ۲۹۰: ساخت گدای درگهت مرحمت الهیم
غزل شمارهٔ ۲۹۱: ای ماه من و شاه سپاه همه خوبان
غزل شمارهٔ ۲۹۲: من گرفتار و تو در بند رضای دگران
غزل شمارهٔ ۲۹۳: ای پریچهره من، چند نشینی بکسان
غزل شمارهٔ ۲۹۴: صبح امید همانست و رخ یار همان
غزل شمارهٔ ۲۹۵: در قبای ارغوانی قد آن سروران
غزل شمارهٔ ۲۹۶: مشکل غمیست عشق، که گفتن نمی توان
غزل شمارهٔ ۲۹۷: منم، چون غنچه، در خوناب زان گل برگ تر پنهان
غزل شمارهٔ ۲۹۸: جان بحسرت نتوان بی رخ جانان دادن
غزل شمارهٔ ۲۹۹: اگر برای تو مردن، چه باک از آن مردن
غزل شمارهٔ ۳۰۰: خط ریحانش رقم بر نسترن خواهد زدن
غزل شمارهٔ ۳۰۱: ای معلم، خاطر غمدیده من شاد کن
غزل شمارهٔ ۳۰۲: عید قربان شد، بیا عاشق کشی بنیاد کن
غزل شمارهٔ ۳۰۳: ای دل، بکوی او مرو، از بیخودی غوغا مکن
غزل شمارهٔ ۳۰۴: از رشک سوختم، برقیبان سخن مکن
غزل شمارهٔ ۳۰۵: برخیز و بسر وقت اسیران گذری کن
غزل شمارهٔ ۳۰۶: نظاره کن در آینه خود را، حبیب من
غزل شمارهٔ ۳۰۷: از فراق آن پری هر دم فزون شد درد من
غزل شمارهٔ ۳۰۸: گر جدا سازی بتیغ جور بند از بند من
غزل شمارهٔ ۳۰۹: بخاک پای تو، ای سرو ناز پرور من
غزل شمارهٔ ۳۱۰: پشت و پناه من بود، دیوار دلبر من
غزل شمارهٔ ۳۱۱: در کوی بتان نیست کسی زار تر از من
غزل شمارهٔ ۳۱۲: نه رحم در دل یار و نه صبر در دل من
غزل شمارهٔ ۳۱۳: تا بکی تند شوی بهر جفای دل من
غزل شمارهٔ ۳۱۴: ای قدت نازک نهال جویبار چشم من
غزل شمارهٔ ۳۱۵: فدای آن سگ کو باد جان ناتوان من
غزل شمارهٔ ۳۱۶: گفتیم: چون زنده مانی در غم هجران من
غزل شمارهٔ ۳۱۷: خوش آنکه در همه روی زمین تو باشی و من
غزل شمارهٔ ۳۱۸: گهی لطفست و گاهی قهر کار دلربای من
غزل شمارهٔ ۳۱۹: بهر خون ریز دلم، ترک کمان ابروی من
غزل شمارهٔ ۳۲۰: شهید عشقم و از خاک من خون داده نم بیرون
غزل شمارهٔ ۳۲۱: مسلمانان، مرا جان خواهد آمد از الم بیرون
غزل شمارهٔ ۳۲۲: مردم از درد و نگفتی: دردمند ماست این
غزل شمارهٔ ۳۲۳: دلا، زان لب زلال خضر می خواهی، خیالست این
غزل شمارهٔ ۳۲۴: آخر، ای آرام جان، سوی دل افگاری ببین
غزل شمارهٔ ۳۲۵: من و تخیل حسنت، چه یار بهتر ازین
غزل شمارهٔ ۳۲۶: روز نوروزست و ما را مجلس افروزی چنین
غزل شمارهٔ ۳۲۷: عاشقم کردی و گفتی با رقیب تندخو
غزل شمارهٔ ۳۲۸: خوش باشد اگر باشم در طرف چمن با او
غزل شمارهٔ ۳۲۹: ندارم قوت اظهار درد خویشتن با او
غزل شمارهٔ ۳۳۰: چنان بلند نشد سرو ناز پرور او
غزل شمارهٔ ۳۳۱: آنکه رفت امروز و صد دل می رود دنبال او
غزل شمارهٔ ۳۳۲: خاکم بره پیک حریم حرم او
غزل شمارهٔ ۳۳۳: چند گیرد جام می کام از لب میگون او
غزل شمارهٔ ۳۳۴: خواهم فگندن خویش را پیش قد رعنای او
غزل شمارهٔ ۳۳۵: روزم از بیم رقیبان نیست ره در کوی او
غزل شمارهٔ ۳۳۶: چند سوزی داغها بر دست؟ آه از دست تو
غزل شمارهٔ ۳۳۷: چند پنهان کنم افسانه هجران از تو
غزل شمارهٔ ۳۳۸: من بیدل بعمر خود ندیدم یک نگاه از تو
غزل شمارهٔ ۳۳۹: لیلی و مجنون اگر میبود در دوران تو
غزل شمارهٔ ۳۴۰: نمیکشیم سر از آستان خانه تو
غزل شمارهٔ ۳۴۱: ای بی وفا، چه چاره کنم با جفای تو
غزل شمارهٔ ۳۴۲: بیا، تا نقد جان را برفشانم در هوای تو
غزل شمارهٔ ۳۴۳: مردم ازین الم: که نمردم برای تو
غزل شمارهٔ ۳۴۴: سازم قدم ز دیده و آیم بسوی تو
غزل شمارهٔ ۳۴۵: ما ز یک جانب، رقیب از یک طرف در کوی تو
غزل شمارهٔ ۳۴۶: سینه مجروحست و از هر جانبی صد غم درو
غزل شمارهٔ ۳۴۷: آمده ای بمنزلم، ای مه نازنین، فرو
غزل شمارهٔ ۳۴۸: باز، ای سوار شوخ، کجا می روی؟ مرو
غزل شمارهٔ ۳۴۹: این چه چشسمت؟ که بی خوابم ازو
غزل شمارهٔ ۳۵۰: یار وداع می کند، تاب وداع یار کو
غزل شمارهٔ ۳۵۱: بر سر راه تو بودم، که رسیدی ناگاه
غزل شمارهٔ ۳۵۲: هر کس که نیست کشته عشقت هلاک به
غزل شمارهٔ ۳۵۳: چشم او می خورده و خود را خراب انداخته
غزل شمارهٔ ۳۵۴: بلبل بباغ و جغد بویرانه ساخته
غزل شمارهٔ ۳۵۵: ماییم جا بگوشه می خانه ساخته
غزل شمارهٔ ۳۵۶: آن سایه نیست، دایم دنبال او فتاده
غزل شمارهٔ ۳۵۷: جان من، گاهی سخن کن ز آن لب و کامی بده
غزل شمارهٔ ۳۵۸: کیست آن سرو روان؟ کز ناز دامن بر زده
غزل شمارهٔ ۳۵۹: بر بستر هلاکم، بیمار و زار مانده
غزل شمارهٔ ۳۶۰: ای همچو پری از من دیوانه رمیده
غزل شمارهٔ ۳۶۱: بخون نشست دلم، خار غم خلیده خلیده
غزل شمارهٔ ۳۶۲: دردا! که باز ما را دردی عجب رسیده
غزل شمارهٔ ۳۶۳: خطت، که رقم بر ورق لاله کشیده
غزل شمارهٔ ۳۶۴: بکجا روم ز دردت؟ چه دوا کنم؟ چه چاره
غزل شمارهٔ ۳۶۵: ترا، که جان منی، ساخت ناتوان روزه
غزل شمارهٔ ۳۶۶: گر نیست جام گلگون، خوش نیست دور لاله
غزل شمارهٔ ۳۶۷: تا چند بهر کشتن ما جور و کین همه
غزل شمارهٔ ۳۶۸: زین پیش لطف بود و کنون جور و کین همه
غزل شمارهٔ ۳۶۹: با تو هر ساعت مرا عرض نیازست این همه
غزل شمارهٔ ۳۷۰: ای تیر غمت را دل عشاق نشانه
غزل شمارهٔ ۳۷۱: دوش پیمانه تهی آمدم از می خانه
غزل شمارهٔ ۳۷۲: بی جهت با ما چرا آهنگ غوغا کرده ای
غزل شمارهٔ ۳۷۳: ای که بخون مردمان چشم سیاه کرده ای
غزل شمارهٔ ۳۷۴: کشیده ای می و بالای منظر آمده ای
غزل شمارهٔ ۳۷۵: ای آنکه در نصیحت ما لب گشوده ای
غزل شمارهٔ ۳۷۶: امشب تو باز چشم و چراغ که بوده ای
غزل شمارهٔ ۳۷۷: چون گویمت که: در دل ویران من درآی
غزل شمارهٔ ۳۷۸: مست با رخسار آتشناک بیرون تاختی
غزل شمارهٔ ۳۷۹: من نگویم که: وفا یار مرا بایستی
غزل شمارهٔ ۳۸۰: ز من بیگانه شد، بیگاه با اغیار بایستی
غزل شمارهٔ ۳۸۱: ماه من، روی تو خوبست و چنین بایستی
غزل شمارهٔ ۳۸۲: ای ز بهار تازه تر، تازه بهار کیستی
غزل شمارهٔ ۳۸۳: گفتی: بگو که: بنده فرمان کیستی
غزل شمارهٔ ۳۸۴: بر من، ای شوخ، ستمها کردی
غزل شمارهٔ ۳۸۵: رفتی، ای ماه، که از مهر وفا میکردی
غزل شمارهٔ ۳۸۶: ای شهسوار حسن، بمیدان خوش آمدی
غزل شمارهٔ ۳۸۷: دوشینه کجا رفتی و مهمان که بودی
غزل شمارهٔ ۳۸۸: ای مسلمانان، گرفتارم بدست کافری
غزل شمارهٔ ۳۸۹: چند پرسم خبر وصل و نیابم اثری
غزل شمارهٔ ۳۹۰: من بنده کمین و تو سلطان کشوری
غزل شمارهٔ ۳۹۱: ز دوری تا بکی، ما را چنین مهجور می داری
غزل شمارهٔ ۳۹۲: تو در میدان و من چون گوی در ذوق سراندازی
غزل شمارهٔ ۳۹۳: دلا، رفت آنکه: وصل دلستانی داشتم روزی
غزل شمارهٔ ۳۹۴: شب فراق ز صبحم خبر چه می پرسی
غزل شمارهٔ ۳۹۵: دیده ام از تو بلایی که ندیدست کسی
غزل شمارهٔ ۳۹۶: تا کی بکنج صبر جگر خون کند کسی
غزل شمارهٔ ۳۹۷: چند از بلای هجر جگر خون کند کسی
غزل شمارهٔ ۳۹۸: بس که جانها همه شد صرف تو جانان کسی
غزل شمارهٔ ۳۹۹: زهی شراب لبت مایه طربناکی
غزل شمارهٔ ۴۰۰: آخر، ای شوخ، دل از جور تو غمگین تا کی
غزل شمارهٔ ۴۰۱: جان من در فرقت جانان برآید کاشکی
غزل شمارهٔ ۴۰۲: یار دور از صحبت اغیار بودی کاشکی
غزل شمارهٔ ۴۰۳: با تو از اول نبودی آشنایی کاشکی
غزل شمارهٔ ۴۰۴: ای گلستان جمالت در کمال خرمی
غزل شمارهٔ ۴۰۵: اگر بلطف بخوانی وگر بجور برانی
غزل شمارهٔ ۴۰۶: تو از من فارغ و من از تو دارم صد پریشانی
غزل شمارهٔ ۴۰۷: چه حاجتست که گه خشم و گه عتاب کنی
غزل شمارهٔ ۴۰۸: ز روی ناز و حیا منعم از نیاز کنی
غزل شمارهٔ ۴۰۹: چه شد که جانب اهل وفا گذر نکنی
غزل شمارهٔ ۴۱۰: ناگاه اگر ز ما سخنی گوش می کنی
غزل شمارهٔ ۴۱۱: ای که در عاشق کشی هر لحظه صد خون میکنی
غزل شمارهٔ ۴۱۲: تیر و کمان گرفته ای، سوی شکار میروی
غزل شمارهٔ ۴۱۳: سوی شکار، ای بت رعنا، چه میروی
غزل شمارهٔ ۴۱۴: آن کف پا بر زمین حیفست، ای سرو سهی
غزل شمارهٔ ۴۱۵: خدا را، سوی مشتاقان نگاهی
غزل شمارهٔ ۴۱۶: ای صد هزار چون من خاک در سرایی
غزل شمارهٔ ۴۱۷: برهت ز رشک میرم، چو بغیر همره آیی
غزل شمارهٔ ۴۱۸: چند رسوا شوم از عشق من شیدایی
غزل شمارهٔ ۴۱۹: چون در میان خوبان رسمیست بی وفایی
غزل شمارهٔ ۴۲۰: سحرگاهان که چون خورشید از منزل برون آیی
غزل شمارهٔ ۴۲۱: عشاق را حیات بجانست و جان تویی

هلالی جغتایی

آمارگیر وبلاگ