ای قبله صاحبنظران روی چو ماهت

وی فتنه دوران قمر چشم سیاهت

صد خار نهد حسن تو خورشید فلک را

چون از گل سیراب دمد مهر گیاهت

ترسم که نشان بر رخ زیبات بماند

از غایت لطف ار کنم از دور نگاهت

عذر گنه شیفتگان روز قیامت

روشن شود ایحوروش از روی چو ماهت

بر درد دل ابن یمین ناله گواهست

خود بر دل من بنده چه حاجت بگواهت

درد دل ما را بلب لعل دوا کن

در گردنم ار باشد ازین هیچ گناهت

ایدل مکن آه ستم از وی که ندارد

آئینه حسن بت من طاقت آهت

گر میطلبی از ستمش روی خلاصی

جز حضرت نوئین جهان نیست پناهت

نوئین فلک مرتبه تالش که بدارد

اندر کنف معدلت خویش نگاهت