صبحدم بادی که از سوی خراسان میدمد

چون دم روح القدس در پیکرم جان میدمد

باد صبح است این ندانم یا نسیم پیرهن

کز برای نور چشم پیر کنعان میدمد

چون گذر کرد است بر خاک خراسان لاجرم

روح پرور چون نسیم باغ رضوان میدمد

مینشاند آتش اندوه دل چون آب رز

باد روح افزای کز خاک خراسان میدمد

باد را خاصیت جانپروری دانی که چیست

ز آنسبب کز کوی چون فردوس جانان میدمد

آن مسیحادم که انفاسش بود جانبخش از آنک

از میان چشمه سار آبحیوان میدمد

چین زلفش میکند یغما نسیم صبحدم

خوش نفس چون نگهت مشک ختن زان میدمد

بلبل طبع مرا آمد نسیم کوی او

همچو باد صبحگاهی کز گلستان میدمد

میبرد جمعیت از ابن یمین یکبارگی

نفحه ئی کز چین آنزلف پریشان میدمد