تا بر سریر حسن توئی ماه چهره ئی

هستم ز عشق تو در شهر شهره ئی

ز آن در شاهوار و بناگوش همچو سیم

هستند در مقار نه ماهی و زهره ئی

چون جزع دلفریب تو هرگز بجادوئی

نامد برون ز حقه افلاک مهره ئی

چشم بد از تو دور که مانی بعمر خویش

نقشی نبست چون تو و نگشاد چهره ئی

کاری تراست بر دل عشاق مستمند

هر غمزه ئی ز چشم تو از زخم دهره ئی

ابن یمین طمع بوفای تو چون کند

او را بس ار بود ز جفای تو بهره ئی