این منم باز که روی چو مهت می بینم

هر دم از پسته شور تو شکر می چینم

این که باز از تو رسیدم من دلخسته بکام

گر نه خوابیست ز هی بخت که من میبینم

در شکر خنده چو آن رسته دندان ترا

بینم از چشم گهربار فتد پر و نیم

هرچه خواهی تو بجای من دلخسته رواست

از تو نفرین به از آن کزد گری تحسینم

گر چه شد ز آتش عشقت دل من نرم چو موم

لیک هرگز بجز از نقش رخت نگزینم

بده ایخسرو خوبان ز لبت کام دلم

که چو فرهاد ستمکش ز غم شیرینم

رحم کن بر دلم ایجان و جهان ابن یمین

که چنین عاجز و درمانده و بس مسکینم

که اگر حکم کنی از سر جان برخیزم

ور نشانیم بر آتش بوفا بنشینم