در آی از درم ای آرزوی دل که بر آنم

که بر دو دیده روشن بمردمیت نشانم

دمی که بیتو نشینم حدیث عشق تو گویم

همان دمست اگر هست حاصلی ز جهانم

حدیث شکر میگونت از آن نفس که شنیدم

در آرزوش هوا کرد و رفت طوطی جانم

غلام آنرخ خوبم که چون نقاب گشاید

بهار روی نماید میان فصل خزانم

ز تیر غمزه خونریز و ابروی چو کمانت

چو تیر خاک نشینم خمیده قد چو کمانم

برفت نقد روانم ز دست و سود غم آمد

نگاه کن که ز سودات بر چه مایه زیانم

تو شاه جمله بتانی و من گدای کمینت

گرم بلطف نخوانی بعنف نیز مرانم

بترس ز آه دل من که زود زنگ بر آرد

سپهر آینه گون گر برویش آه رسانم

ز بند عشق تو دلرا چو نیست روی گشایش

بسان ابن یمین جمله بر عزیمت آنم

که در هوای لب شکرینت طوطی جانرا

ز بند این قفس سر گرفته باز رهانم