کتابخانه دیجیتال

کوهی

کوهیدیوان اشعار | کوهیغزل ها

146

شمارهٔ ۱: تخم هوس مکارید در خاکدان دنیا
شمارهٔ ۲: در خفا و در ملا دیدم خدا
شمارهٔ ۳: جان ها فدای دیدن دیدار بوالوفا
شمارهٔ ۴: برای آنکه ظاهر گردد اسما
شمارهٔ ۵: ما ذره‌ایم پیشت ای آفتاب جان‌ها
شمارهٔ ۶: جهت مر جسم را باشد نه جان را
شمارهٔ ۷: ما نمی بینیم جز ذات خدا
شمارهٔ ۸: ازگلستان جنان آمد صبا
شمارهٔ ۹: شب رفته ایم در سر زلف توچون صبا
شمارهٔ ۱۰: سوختم پروانه سان از شمع رخسار شما
شمارهٔ ۱۱: چون پریشان است زلف یار ما
شمارهٔ ۱۲: از هر که گلبن بینند روی جان را
شمارهٔ ۱۳: به یدین او سرشت چون گل ما
شمارهٔ ۱۴: ایکه اندر ذات پاکت نیست چونی و چرا
شمارهٔ ۱۵: دیده ام آن ماه را در نیم شب
شمارهٔ ۱۶: دوشم از غیب میرسید خطاب
شمارهٔ ۱۷: گر من از عشق جگر خوار بنالم چه عجب
شمارهٔ ۱۸: دارم از خان وصال یار امید نصیب
شمارهٔ ۱۹: هست آن آفتاب ماه نقاب
شمارهٔ ۲۰: دوش می آمد بگوش جانم از حضرت خطاب
شمارهٔ ۲۱: دل چو شستم ز غیر نقش ادب
شمارهٔ ۲۲: هستم از لعل تو در آتش و آب
شمارهٔ ۲۳: از شمع ماه روی تو پر زیور آفتاب
شمارهٔ ۲۴: خوانده ام از عنده ام الکتاب
شمارهٔ ۲۵: دیده دل بر گشادم همچو ماه و آفتاب
شمارهٔ ۲۶: هر صبا از چرخ آمد آفتاب مه نقاب
شمارهٔ ۲۷: ظل ممدود سر زلف تو چون بر سر ماست
شمارهٔ ۲۸: شام معراجی که زلف یار ماست
شمارهٔ ۲۹: دلم آئینه آن دلستان است
شمارهٔ ۳۰: ماه رخسار شما خورشید پر انوار ما است
شمارهٔ ۳۱: ذات و صفات در نظر عارفان یکی است
شمارهٔ ۳۲: رندی و شب روی به دو عالم چکار ماست
شمارهٔ ۳۳: دوش در میکده گلبانگ علالا میرفت
شمارهٔ ۳۴: زلف بر دوش و بشب چون مه تابان میرفت
شمارهٔ ۳۵: همسایه آفتاب ماه است
شمارهٔ ۳۶: نیست گر بر سر زلفین توام سود انیست
شمارهٔ ۳۷: مه و خورشید روی ما عیان است
شمارهٔ ۳۸: به خدا پیش جمله ذرات
شمارهٔ ۳۹: لوح محفوظ در جبین شما است
شمارهٔ ۴۰: تا چو عکس چشم آن مه روشنی عین ماست
شمارهٔ ۴۱: ذات حق از لا و الا برتر است
شمارهٔ ۴۲: آن نازنین پسر که دل از ما ربود و رفت
شمارهٔ ۴۳: از گل روی تو باغ دل ما خندان است
شمارهٔ ۴۴: موج دریا نیست دریا عین ما است
شمارهٔ ۴۵: بر رخ میان قطره دریا وجود ما است
شمارهٔ ۴۶: جمالش را جلال آئینه دار است
شمارهٔ ۴۷: تا ز رخ آن مه لقا زلفین مشکین برگرفت
شمارهٔ ۴۸: ما بدانیم که خوبی چو تو در عالم نیست
شمارهٔ ۴۹: کون جامع جسم و جان آدم است
شمارهٔ ۵۰: جانرا ز عکس خال تو بر دل چو داغها است
شمارهٔ ۵۱: زلف شبرنگ تو سر حلقه درویشان است
شمارهٔ ۵۲: هر که دیوانه رخسار پریرویان نیست
شمارهٔ ۵۳: آن مه ترک چون گل خنده زنان دی بدمست
شمارهٔ ۵۴: دست عشق آمد گریبانم گرفت
شمارهٔ ۵۵: دیده تا رخساره دلدار را دیدن گرفت
شمارهٔ ۵۶: دیده خونبار را دیدار خوبان آرزوست
شمارهٔ ۵۷: دوش در میخانه ما رفتیم مست و می پرست
شمارهٔ ۵۸: دل من در بر دلدار چو گفت الله دوست
شمارهٔ ۵۹: جانم از صبح ازل چون دیده بر دیدار داشت
شمارهٔ ۶۰: مائیم بر صفات و صفات تو عین ما است
شمارهٔ ۶۱: آن دلربا که در دو جهانش نظیر نیست
شمارهٔ ۶۲: عکس لعل لبت ای دوست چو در جان من است
شمارهٔ ۶۳: میان ما و او ره در میان است
شمارهٔ ۶۴: سواد اعظم آن خال سیاه است
شمارهٔ ۶۵: روشنی در چشم ما از روی آن مه پیکر است
شمارهٔ ۶۶: ذات حق روشن است در آیات
شمارهٔ ۶۷: درد جان داریم درمان الغیاث
شمارهٔ ۶۸: دارم از ترک برسر خود تاج
شمارهٔ ۶۹: تا رود جان بجانب معراج
شمارهٔ ۷۰: ساقی بجام باده گلرنگ در صباح
شمارهٔ ۷۱: برداشتیم از کف ساقی روح راح
شمارهٔ ۷۲: تا نهادم بخاک آن کو رخ
شمارهٔ ۷۳: اگر خدا بنماید جمال بی برزخ
شمارهٔ ۷۴: شبی بودم چو مه پهلوی خورشید
شمارهٔ ۷۵: چو دل ز آئینه جان زنگ بزدود
شمارهٔ ۷۶: اهل دل در دیده روی دلستانرا دیده اند
شمارهٔ ۷۷: عارفانی که با خدا باشند
شمارهٔ ۷۸: تا غمزه شوخ تو بما جنگ برآورد
شمارهٔ ۷۹: واجب و ممکن بهم پیوسته اند
شمارهٔ ۸۰: چشم نیرنگ باز پی مرود
شمارهٔ ۸۱: بنور پاک تو چشم دلم چو بینا شد
شمارهٔ ۸۲: خوش حال آن کسانی کز دام تن رهیدند
شمارهٔ ۸۳: چشمم از جور یار می گرید
شمارهٔ ۸۴: به قامت گلرخان سرو روانند
شمارهٔ ۸۵: دل من بی جگری کرد و بجانان نرسید
شمارهٔ ۸۶: ز رویت ماه تابان آفریدند
شمارهٔ ۸۷: صوت نقاره ونی و سرناو چنگ و عود
شمارهٔ ۸۸: هر که را زلف چو زنجیر تو دیوانه کند
شمارهٔ ۸۹: وحدت چو احد نمود واحد
شمارهٔ ۹۰: عقل کل درکنه ادراک تو ره گم میکند
شمارهٔ ۹۱: بذات آنکه ما را جسم و جان داد
شمارهٔ ۹۲: سرو گل چهره اگر بند قبا بگشاید
شمارهٔ ۹۳: صفا در خانه دل را که یار صاف میآید
شمارهٔ ۹۴: هر که شهوت بکشد روح مجرد باشد
شمارهٔ ۹۵: از جیب عدم وجود سر زد
شمارهٔ ۹۶: سحر که بوی گل کز جانب گلزار میآید
شمارهٔ ۹۷: بیاد لعل تو خون دلم شراب شود
شمارهٔ ۹۸: آن جگر گوشه دل از ما به لب میگون برد
شمارهٔ ۹۹: از لعل یار باده ما خوشگوار شد
شمارهٔ ۱۰۰: عدم ضد وجود آمد به بینید
شمارهٔ ۱۰۱: ترک عشق رخ زیبا پسران نتوان کرد
شمارهٔ ۱۰۲: در عدم پیوست اظهار وجود
شمارهٔ ۱۰۳: ایدل عدم تملیک در سلک وجود آمد
شمارهٔ ۱۰۴: بط حرصم بمرد و بلبلان شد
شمارهٔ ۱۰۵: ماه روی تو مرا نور بصر میگردد
شمارهٔ ۱۰۶: بفضل صانع کون فیکون شدم موجود
شمارهٔ ۱۰۷: صبا که شام و سحر مشکبار می آید
شمارهٔ ۱۰۸: بوسه می خواهم و لعلت چو شکر میخندد
شمارهٔ ۱۰۹: زلف تو شب بدیده دیدار در رود
شمارهٔ ۱۱۰: یحبهم و یحبونه چرا فرمود
شمارهٔ ۱۱۱: شمع روی تو دلمرا چو بجان میسوزد
شمارهٔ ۱۱۲: عارفان میخانه را فردوس اعلی گفته اند
شمارهٔ ۱۱۳: دمید صبح سعادت بطالع مسعود
شمارهٔ ۱۱۴: حبذا مستی که در میخانه ساغر میکشد
شمارهٔ ۱۱۵: در شام صبح صادق دیدم که سر بر آورد
شمارهٔ ۱۱۶: آن جام جهان جهان نماید
شمارهٔ ۱۱۷: صبح صادق حجاب صانع شد
شمارهٔ ۱۱۸: دل دهان در دهان او دارد
شمارهٔ ۱۱۹: سرو از قد تو در باغ گل اندام آمد
شمارهٔ ۱۲۰: دل که با درد غم عشق تو محرم گردد
شمارهٔ ۱۲۱: کجا رفتند یارانی که بودند
شمارهٔ ۱۲۲: مه و خورشید روی ذره پرور
شمارهٔ ۱۲۳: ماه رویت آفتاب است ای پسر
شمارهٔ ۱۲۴: از بدو نیک و نیک و بد بگذر
شمارهٔ ۱۲۵: مژه ام شد قلم وچشم دوات ای دلبر
شمارهٔ ۱۲۶: ای دل دیوانه از اندوه جانان غم مخور
شمارهٔ ۱۲۷: دل از محبت دنیا و آخرت بردار
شمارهٔ ۱۲۸: عنقای دلم بنوک منقار
شمارهٔ ۱۲۹: خدا چون ظاهر و پیدا است امروز
شمارهٔ ۱۳۰: شبی از غیر آن ماه دل افروز
شمارهٔ ۱۳۱: کلوخ جسم را در آب انداز
شمارهٔ ۱۳۲: حق دمید اندر تن آدم نفس
شمارهٔ ۱۳۳: نیست جز ذات خدا پیدا و پنهان هیچکس
شمارهٔ ۱۳۴: عشق داریم بدیدار تو ایجان بهوس
شمارهٔ ۱۳۵: تا شدم از آه دل در عشق او آتش نفس
شمارهٔ ۱۳۶: ختم قرآن خدا هست از این رو برناس
شمارهٔ ۱۳۷: سر زلفین تو شد رشته جان همه کس
شمارهٔ ۱۳۸: ایدل از درد و غم جانان مپرس
شمارهٔ ۱۳۹: چون تو میدانی ز درد ما مپرس
شمارهٔ ۱۴۰: ما نگردیم ز سودای پریرویان بس
شمارهٔ ۱۴۱: جان که شد دیوانه دل تدبیر باید کردنش
شمارهٔ ۱۴۲: آمد آن دلبر قلندر روش
شمارهٔ ۱۴۳: دارم از رنگ رخت در دل و در جان آتش
شمارهٔ ۱۴۴: هر که جویای کریم آمد کرم می بایدش
شمارهٔ ۱۴۵: او را بدو چشم او در ز دیده همی بینش
شمارهٔ ۱۴۶: دلم در بند زلف تست ای دلبر مرنجانش
شمارهٔ ۱۴۷: آن ماه در آمد از درم دوش
شمارهٔ ۱۴۸: مگریز از بلا بجوی خلاص
شمارهٔ ۱۴۹: از حجب های تعین دل اگر یافت خلاص
شمارهٔ ۱۵۰: جوهر آمد جان و جسم ما عرض
شمارهٔ ۱۵۱: از اضافات کرده ایم اسقاط
شمارهٔ ۱۵۲: جمله توئی و من نیم نیست در این میان غلط
شمارهٔ ۱۵۳: لوح محفوظ است اسم الحفیظ
شمارهٔ ۱۵۴: سوختم از آتش رخسار مه رویان چو شمع
شمارهٔ ۱۵۵: همچو روغن سوخت جانم تا شدی روشن چو شمع
شمارهٔ ۱۵۶: هزاران آفرین بر صنع صانع
شمارهٔ ۱۵۷: کار دنیا همه زرق است و فریب است صداع
شمارهٔ ۱۵۸: صبح چون شعله خورشید برآورد شعاع
شمارهٔ ۱۵۹: ما چو داریم بسرو قد دلدار طمع
شمارهٔ ۱۶۰: دارم از زلف و خال تو در دل هزار داغ
شمارهٔ ۱۶۱: باشد ز سرو قد تو خرم های باغ
شمارهٔ ۱۶۲: دلم خود جان جان شد باده صاف
شمارهٔ ۱۶۳: دوش بخواب دیده ام حضرت شحنة النجف
شمارهٔ ۱۶۴: حیدر آسا جان کافر کیش در روز مصاف
شمارهٔ ۱۶۵: هر که شد کشته شهوت نشود زنده عشق
شمارهٔ ۱۶۶: ما چو گشتیم به تیر مژه یار عاشق
شمارهٔ ۱۶۷: بحسن خود شد او دلدار عاشق
شمارهٔ ۱۶۸: بررخ جامع میان خلق و حق
شمارهٔ ۱۶۹: هستم از علم نظر دانای حق
شمارهٔ ۱۷۰: همچو مه دیدم شبی دیدار عشق
شمارهٔ ۱۷۱: روحم از عالم امر است و تن از عالم حق
شمارهٔ ۱۷۲: تا به بیند او خم ابروی آن مه یک بیک
شمارهٔ ۱۷۳: دارد از جان و دل ما لعل او صد گونه رنگ
شمارهٔ ۱۷۴: زمین وانجم و خورشید و ماه تا افلاک
شمارهٔ ۱۷۵: نظر دارد بسوی ما شه عیار تنها یک
شمارهٔ ۱۷۶: حله حور بود فصل بهاران کپنک
شمارهٔ ۱۷۷: روح اگر از چاه تن افتاد بر اوج فلک
شمارهٔ ۱۷۸: آتش و آبست و لعل و سیم و زر در جان سنگ
شمارهٔ ۱۷۹: ای رخت شمع تابخانه دل
شمارهٔ ۱۸۰: روی آن ماه چو خورشید عیانست ای دل
شمارهٔ ۱۸۱: از روی حسن معنی جانرا بتی است مایل
شمارهٔ ۱۸۲: خسبیده چند مانی در جامه خواب غافل
شمارهٔ ۱۸۳: بیجان و تن دلم شد با وصل یار واصل
شمارهٔ ۱۸۴: من درد کش باده صهبای الستم
شمارهٔ ۱۸۵: دلبرا جانب ارباب وفا بگشا چشم
شمارهٔ ۱۸۶: حرف اسرار ازل بر دل خود خوانا چشم
شمارهٔ ۱۸۷: گر چه چون پروانه از شمع وصالت سوختم
شمارهٔ ۱۸۸: ترک سودای دین و دنیا کن
شمارهٔ ۱۸۹: بسته ام زنار کبری بر میان
شمارهٔ ۱۹۰: کشف شد اسرار پیدا و نهان
شمارهٔ ۱۹۱: چه حکمت بود ما را آفریدن
شمارهٔ ۱۹۲: خط ریحان تو از نسترن آمد بیرون
شمارهٔ ۱۹۳: سلام الله ای خورشید تابان
شمارهٔ ۱۹۴: یار چون از زلف کج آویخت ما را سرنگون
شمارهٔ ۱۹۵: او در اعیان ثابت و اعیان در او
شمارهٔ ۱۹۶: دلا از خویش شو پنهان و میرو
شمارهٔ ۱۹۷: مرکز عرش است دل خال سیه همتای او
شمارهٔ ۱۹۸: لن تنالوا البر حتی تنفقوا
شمارهٔ ۱۹۹: بیا ای دوست دیداری از این سو
شمارهٔ ۲۰۰: کوته نمی شود سخن ما به گفتگو
شمارهٔ ۲۰۱: تا به گرد گل ز سنبل زلف پیدا کرده‌ای
شمارهٔ ۲۰۲: دیده ام در دل و جان روی تو را دزدیده
شمارهٔ ۲۰۳: زلفت گشاده عنبر سارا گره گره
شمارهٔ ۲۰۴: بگذر از فکر و ذکر و اندیشه
شمارهٔ ۲۰۵: هست اوجان من وجان همه
شمارهٔ ۲۰۶: بلبل و قمری و کبک و فاخته
شمارهٔ ۲۰۷: مه ما هست چارده ساله
شمارهٔ ۲۰۸: سلطان عشق خیمه چو در لامکان زده
شمارهٔ ۲۰۹: دلم از درد تو فریاد برآورد که آه
شمارهٔ ۲۱۰: آفتاب منی و ماه همه
شمارهٔ ۲۱۱: برآمد آفتاب روی آن ماه
شمارهٔ ۲۱۲: آتش عشق بتان هر دو جهان را سوخته
شمارهٔ ۲۱۳: بر تو باد ای جان که دل داری نگاه
شمارهٔ ۲۱۴: آفتاب لایزال است او و عالم همچو ماه
شمارهٔ ۲۱۵: بر دوخت دلم ز ما سوالله
شمارهٔ ۲۱۶: دلا چون محرم روز الستی
شمارهٔ ۲۱۷: دوش از صومعه در میکده رفتم سحری
شمارهٔ ۲۱۸: نعره زن مرغ سحر گفت بباد سحری
شمارهٔ ۲۱۹: ز حد نه فلک تا گاه و ماهی
شمارهٔ ۲۲۰: آشکارا و نهان ماتوئی
شمارهٔ ۲۲۱: در تو حیرانم که چونم ساختی
شمارهٔ ۲۲۲: آفتابی و ماه می طلبی
شمارهٔ ۲۲۳: در فنای فقر دیرینم توئی
شمارهٔ ۲۲۴: زلف را تا بر مه رو در نقاب انداختی
شمارهٔ ۲۲۵: باده را نشأیست روحانی
شمارهٔ ۲۲۶: گفت رحمان با حمد عربی
شمارهٔ ۲۲۷: از قدم تا فرق زیبا آمدی
شمارهٔ ۲۲۸: نمود صبح سعادت ز غیب دیداری
شمارهٔ ۲۲۹: روی چو آفتاب و مه داری
شمارهٔ ۲۳۰: هست گردانید ما را از جهان نیستی
شمارهٔ ۲۳۱: گر شبی آنماه با زلف پریشان آمدی
شمارهٔ ۲۳۲: هر دم بشکل دیگر دید ار مینمائی
شمارهٔ ۲۳۳: ای که منظور و برخود ناظری
شمارهٔ ۲۳۴: باد و گیسوی سیاه عنبری

کوهی

آمارگیر وبلاگ