الا اى کعبه دولت مرا خاک سر کويت
ندارد جان من قبله بجز محراب ابرويت
اگر در روى مهروئى بمهر دل نظر کردم
نکردم جز بدان وجهى که هست آيينه رويت
ز عشق روى گل بلبل نکردى ناله و غلغل
اگر اندر نهاد گل نديدى نکهت رويت
دلم وقت گل و سنبل هوادار صبا زان شد
که تا يابد از او هر دم گذر بر چين ابرويت
صبا دکان عطارى گشادن کى توانستى
که او را نيستى هر دم گذر بر سنبل مويت
بصورت گه گه ار روئى بسوى غيرت آوردم
ز غيرت رخ متاب از من که دارم روى دل سويت
ز مژگان زن حسين خويش را از گوشه تيرى
که ميدانم نخواهد بد کمان او ببازويت