رخ خويش اگر نمائى دل عالمى ربائى
دو جهان بهم برآيد ز نقاب اگر برآئى
ز مشارق هويت چو بتابد آفتابت
ز ظلال اثر نماند ز کمال روشنائى
هله اى شه مجرد بنماى طلعت خود
نه توئى بهل نه اوئى نه منى بمان نه مائى
غم خويش با که گويم بکدام راه پويم
خبر تو از که جويم تو که در صفت نيائى
بجمال لايزالت بکمال بيزوالت
بگداز هستى ما که نماند اين جدائى
دل و دين چو ميربائى ز پس هزار پرده
چه قيامتى که باشد چو نقاب برگشائى
چو بنزد تست روشن که بحسن بى نظيرى
عجب ار جمال خود را بکسى دگر نمائى
چو خليل عشق اوئى مگريز ز آتش دل
که گل و سمن برويد چو بآتش اندرآئى
تو سبوى پر ز آبى بکنار بحر وحدت
اگرت سبو شکسته تو شکسته دل چرائى
ز لباس هستى خود چو حسين شو مجرد
پس از آن درآ بدريا که تو مرد آشنائى