هر جا که هست چون تو گلى سرو قامتى
از بلبلان خسته برآيد قيامتى
گر جان و دل بروى تو ايثار کردمى
باشد که نى کند دل و جانم غرامتى
ناصح نديده چهره ليلى چرا کند
مجنون خسته را ز محبت ملامتى
عالم چو از تطاول زلف تو در هم است
حال مرا چگونه بود استقامتى
صد آبروى يابم اگر باشدم بحشر
از خاک آستان تو بر رخ علامتى
عمرى که غافل از رخ خوبت گذاشتم
ضايع گذشت و هست بر آنم ندامتى
چشم حسين چشمه خونين روان کند
هر جا که بى حبيب نمايد اقامتى