دست همت بر جهان خواهم فشاند
آستين بر آسمان خواهم فشاند
تا بقاى جاودان آرم بدست
در هواى دوست جان خواهم فشاند
تا نگردد آشکارا سر دل
جان بروى او نهان خواهم فشاند
دامن همت بگرد آلوده شد
گرد دامن بر جهان خواهم فشاند
دنيى و عقبى حجاب دوستند
هر دو عالم دست از آن خواهم فشاند
نقد جان را گر چه بس نارايج است
پيش عشق جان نهان خواهم فشاند
تا نشيند آتش دل يک نفس
آب ديده هر زمان خواهم فشاند
دمبدم از گنج طبع و درج چشم
لعل و گوهر رايگان خواهم فشاند
از براى جرعه دردى درد
حاصل کون و مکان خواهم فشاند
چند از اين ناموس زين پس نقد عمر
جمله در پاى مغان خواهم فشاند
زير پاى ساقى ار دستم دهد
هر نفس گنج روان خواهم فشاند
نقد هر دو کون چون دريا کشان
بر سر يک جرعه دان خواهم فشاند
عقل بند راه شد از سوز عشق
آتشش در خان و مان خواهم فشاند
گوهر منظوم از درياى طبع
پيش شاه شه نشان خواهم فشاند
از پى ديدار ساقى چون حسين
ديده گوهرفشان خواهم فشاند