ساقى بيار جامى زان باده شبانه
عشاق را نوا ده مطرب بيک ترانه
گفتا نيارمت مى تا تو بها نيارى
آن مى بها ندارد جانا مکن بهانه
تا طايران قدسى گردند صيد عشقت
از خط و خال خوبان آورده دام و دانه
اى نازنين عالم ميکش نياز ما را
کاندر ره تو مردن عمريست جاودانه
اين عشق شورانگيز چون آشنا کند عقل
بى آشنا شوى تو در بحر بيکرانه
اى از زمان منزه اى از زمين مبرا
هم فتنه زمينى هم آفت زمانه
گر لب بر آستينت نتوان نهاد بارى
اينم نه بس که يابم بارى بر آستانه
از طره تو موئى تا در کف من آمد
شد شاخ شاخ جانم از دست غم چو شانه
تا کى اسير دشمن گردد حسين بيدل
دارى هواى يارى با اين شکسته يا نه