دلى که عشق حقيقى کند سرافرازش
سزد که باز نگويد به هيچکس رازش
دلا دو ديده بدوز و بغير شه منگر
اگر ز غيرت او واقفى و از نازش
اگر سواره عشقى و طالب معراج
براق برق روش يافتى همى تازش
مدار در قفس فرشى آنچنان مرغى
که برتر است ز عرش مجيد پروازش
چو عشق ساقى مجلس شود کدام خرد
شود خلاص ز صهباى عقل پروازش
رسيد دوش بگوشم بعالم معنى
که هر چه بند طريق تو شد براندازش
حسين حال دل خود بکس نگفت وليک
سرشک لعل و رخ زرد گشت غمازش