کتابخانه دیجیتال

فصیحی هروی

فصیحی هرویدیوان اشعار | فصیحی هرویغزلیات

251

شمارهٔ ۱: برقیم ولی رنجه نسازیم گیا را
شمارهٔ ۲: گرفت گریه ما کوه و دشت و صحرا را
شمارهٔ ۳: برخیز و گوی جلوه مالک رقاب را
شمارهٔ ۴: خدایا روزی این خود‌پرستان ساز جنت را
شمارهٔ ۵: چو آفتاب کند تاب شرم ماه ترا
شمارهٔ ۶: سرمه کوری کشیدم دیده تحقیق را
شمارهٔ ۷: آن قطره‌ام که بحر به دور افکند مرا
شمارهٔ ۸: باز عشق آمد که آراید گلستان مرا
شمارهٔ ۹: جنونی کو که سرگردان کنم در دیده طوفان را
شمارهٔ ۱۰: بردیم باز بر سر نظاره دیده را
شمارهٔ ۱۱: به صبوری بفریبم دل شیدایی را
شمارهٔ ۱۲: هنوز شعله‌فشانست آه حسرت ما
شمارهٔ ۱۳: عشق کرم آموز در‌آمد ز در ما
شمارهٔ ۱۴: پامال ترکتاز خزان شد بهار ما
شمارهٔ ۱۵: شبی که هجر بپرداخت از تو منزل ما
شمارهٔ ۱۶: آشفته‌تر از ماست بسی انجمن ما
شمارهٔ ۱۷: چون شعله پرتب است درون و برون ما
شمارهٔ ۱۸: باز دل در موج تبخال از تب حرمان کیست
شمارهٔ ۱۹: باز دل بر در غم طرح محبت انداخت
شمارهٔ ۲۰: عندلیب عشق را جز ناله‌های زار نیست
شمارهٔ ۲۱: خاکستر این سوخته را باز توان سوخت
شمارهٔ ۲۲: امشب از شعله آهم جگر غم می‌سوخت
شمارهٔ ۲۳: ستم ز نرگس مستت ستمگری آموخت
شمارهٔ ۲۴: ساقی که می‌ خود همه در جام شمار ریخت
شمارهٔ ۲۵: شناخت ذوق بهار آنکه گل به دامان ریخت
شمارهٔ ۲۶: چه آبروی که آن رانه عشق روی تو ریخت
شمارهٔ ۲۷: هجر تو جزو اول دیوان محنتست
شمارهٔ ۲۸: بر گوش دلم زمزمه توبه حرام است
شمارهٔ ۲۹: چون عدم از بر عالم برخاست
شمارهٔ ۳۰: کی ز ماتمخانه ما دود افغان برنخاست
شمارهٔ ۳۱: کارم چو زلف یار پریشان و در هم است
شمارهٔ ۳۲: ناله رازی‌ست که در سینه نهفتن ستم است
شمارهٔ ۳۳: هزار گل ز جگر در کنار خنده ماست
شمارهٔ ۳۴: باز جانم دوزخ آشام از غم غمخوار تست
شمارهٔ ۳۵: امشب از دولت دیدار تو عید نظرست
شمارهٔ ۳۶: ما و من برلب مرغان چمن بسیارست
شمارهٔ ۳۷: عالم ز ما تهی و ز افغان ما پرست
شمارهٔ ۳۸: ما غریبان را ز ناکامی کنار جان پرست
شمارهٔ ۳۹: بی روی او نظاره ز چشمم برون نشست
شمارهٔ ۴۰: وفای عهد ز خوبان عهد ما غلط‌ست
شمارهٔ ۴۱: در مذهب ما هر چه بجز دوست حرامست
شمارهٔ ۴۲: بی بصر دیده ارباب هوس حیرانست
شمارهٔ ۴۳: برون شدن ز دلم درد را چه امکانست
شمارهٔ ۴۴: چون غنچه دلم شیفته و دل نگرانست
شمارهٔ ۴۵: شه محبتم و ملک غم بلاد منست
شمارهٔ ۴۶: من آن صیدم که صیادم جنونست
شمارهٔ ۴۷: گستاخی نظاره ما جرم جنونست
شمارهٔ ۴۸: نهفته در دم شمشیر نوبهاری هست
شمارهٔ ۴۹: آن سرو خرامان که گذشت از چمن کیست
شمارهٔ ۵۰: در می‌زنم چه شد که گشایش پدید نیست
شمارهٔ ۵۱: آتش به از گلی‌ست کش آسیب خار نیست
شمارهٔ ۵۲: آن نسیمم که سر و برگ خس و خارم نیست
شمارهٔ ۵۳: نافه چو طره غالیه بار تو نیست
شمارهٔ ۵۴: نخل طلبم هیچ مرا برگ و بری نیست
شمارهٔ ۵۵: بی سبب زلفش اضطراب نداشت
شمارهٔ ۵۶: تب دوش از ملال تو از خود خبر نداشت
شمارهٔ ۵۷: دی قاصد یار آمد و مژگان‌تری داشت
شمارهٔ ۵۸: نوبهاران از در این باغ و بستان بازگشت
شمارهٔ ۵۹: از دل هزار لخت به چشم نثار رفت
شمارهٔ ۶۰: از فیض گریه‌ام مژه نشو و نما گرفت
شمارهٔ ۶۱: شب بی‌خبرم حرف فراقت به زبان رفت
شمارهٔ ۶۲: دوش غم بر گریه‌های زخم ما خندید و رفت
شمارهٔ ۶۳: از عافیت طراوات گلزار کس مباد
شمارهٔ ۶۴: شب نخل تجلی به گلستان تو بر داد
شمارهٔ ۶۵: هر قطره خون گرم که از دل در اوفتد
شمارهٔ ۶۶: غم عشقت به عالم در نگنجد
شمارهٔ ۶۷: چنان که باغ در آغوش گل نمی‌گنجد
شمارهٔ ۶۸: مگر بازم دل از زخم جفایی شاد می‌گردد
شمارهٔ ۶۹: سر آشفته بختم تا به کی بر خویشتن خندد
شمارهٔ ۷۰: از روز سیاهم شب هجران گله دارد
شمارهٔ ۷۱: غمش به تازه ندانم چه مدعا دارد
شمارهٔ ۷۲: بر خرمنم طلیعه برقی گذار کرد
شمارهٔ ۷۳: رفت صد عید و نسیمی یاد باغ ما نکرد
شمارهٔ ۷۴: حسن پیرایه دکان هوس نتوان کرد
شمارهٔ ۷۵: دیده هرگز خویشتن را صید شهبازی نکرد
شمارهٔ ۷۶: سالها دیده ما را مژه دربانی کرد
شمارهٔ ۷۷: عشق هر ساعت شبیخون بر دل ریش آورد
شمارهٔ ۷۸: دیده امشب ره نظاره به پایان آورد
شمارهٔ ۷۹: خطت هر دم جهانی از تجلی رایگان گیرد
شمارهٔ ۸۰: گرت خراب کند عشق تا ز سر سازد
شمارهٔ ۸۱: نشئه‌ی شوق کی از ساغر عشرت خیزد
شمارهٔ ۸۲: ز خواب آن چشم شهلا برنخیزد
شمارهٔ ۸۳: فلک خونم به تیغ آن بت بی‌باک می‌ریزد
شمارهٔ ۸۴: خوش آن بهشت کش از شعله نو گلی باشد
شمارهٔ ۸۵: چه دانستم که رازم مو به مو اظهار خواهد شد
شمارهٔ ۸۶: گر نقاب از رخ بگیری آفتابم می‌کشد
شمارهٔ ۸۷: تنم از داغ حسرت رشک آتشگاه گبران شد
شمارهٔ ۸۸: هر شبم داغی چنان در گلخن تن بشکفد
شمارهٔ ۸۹: خون شکایتم ز لب زخم چون چکد
شمارهٔ ۹۰: جان بی‌رخ تو درد دل غمزده داند
شمارهٔ ۹۱: رفتند همدمان و مرا دل فگار ماند
شمارهٔ ۹۲: در فراق شعله خاکستر نشینم کرده‌اند
شمارهٔ ۹۳: چشم ترا ز مستی ناز آفریده‌اند
شمارهٔ ۹۴: ماییم جدا از تو به غم ساخته‌ای چند
شمارهٔ ۹۵: خنده ساقی دگر در ساغر آتش می‌زند
شمارهٔ ۹۶: تلخکامان مزه شهد هوس نشناسند
شمارهٔ ۹۷: شوق دیدار تو چون چشم مرا باز کند
شمارهٔ ۹۸: یک ناوک ارنه در دل صد پاره بشکند
شمارهٔ ۹۹: چون امتان کبر حدیث نسب کنند
شمارهٔ ۱۰۰: نوبهار آمد که مرغان بال و پر گلگون کنند
شمارهٔ ۱۰۱: اگر ز حسن تو یک ذره آشکاره کنند
شمارهٔ ۱۰۲: در دیده نگه چون ز تو در خون بنشیند
شمارهٔ ۱۰۳: دل در آن زلف پریشان رسد و بنشیند
شمارهٔ ۱۰۴: بیزارم از آن سینه که از جوش نشیند
شمارهٔ ۱۰۵: چون صبا جلوه آن زلف گره گیر دهد
شمارهٔ ۱۰۶: عشق هر جا دست با غیرت پی پیمان دهد
شمارهٔ ۱۰۷: یاد آن شبها که بزم عیش ما آباد بود
شمارهٔ ۱۰۸: شب که جانم خسته از بیم وداع یار بود
شمارهٔ ۱۰۹: شب همه شب با صبوری ناله‌ام در جنگ بود
شمارهٔ ۱۱۰: دوش از تب پیکرم چون شعله آتش بال بود
شمارهٔ ۱۱۱: تا من آتش خانه بودم رسم خاکستر نبود
شمارهٔ ۱۱۲: تا گلستان بود کی پرخار بیدادم نبود
شمارهٔ ۱۱۳: خوش آن که جوش دیده بیهوده بین نبود
شمارهٔ ۱۱۴: تا سر مژگان تماشا دیده بر هم چیده بود
شمارهٔ ۱۱۵: دل را دگر در کین ما بر لب چه نفرین می‌رود
شمارهٔ ۱۱۶: کو جنون تا هر نفس لب در سراغی گم شود
شمارهٔ ۱۱۷: به باده صوفی ما صاف از ریا نشود
شمارهٔ ۱۱۸: رمزی‌ست خط دوست که چون بخت سر‌آید
شمارهٔ ۱۱۹: بهشتی روی من چون پرده از رخسار بگشاید
شمارهٔ ۱۲۰: مراد ما ز مادر بر سر خشت عدم آید
شمارهٔ ۱۲۱: دل از ولایت غم بار بسته می‌‌آید
شمارهٔ ۱۲۲: دیدی که چو بخت یار برگردید
شمارهٔ ۱۲۳: دیده امشب همه شب خواب پریشان می‌دید
شمارهٔ ۱۲۴: کسی در این چمن اسرار رنگ و بو فهمید
شمارهٔ ۱۲۵: باز دل آوازه زلف پریشانی شنید
شمارهٔ ۱۲۶: ای دل نشاط صرف کن و غم نگاه دار
شمارهٔ ۱۲۷: تا نفس داری سراغ کوی آن مه‌پاره گیر
شمارهٔ ۱۲۸: گر آگهی ز دوق طلب تشنه لب بمیر
شمارهٔ ۱۲۹: گرت بود جگری سوختن ز داغ آموز
شمارهٔ ۱۳۰: چون عشق آشنای تو شد از خرد گریز
شمارهٔ ۱۳۱: هرگز مباش آتش سوزان سپند باش
شمارهٔ ۱۳۲: تا توانی در ترازوی هوس بی سنگ باش
شمارهٔ ۱۳۳: من که افسرده‌ترم از نفس مرغ خموش
شمارهٔ ۱۳۴: چون اشک خرقه طلب از خون ناب پوش
شمارهٔ ۱۳۵: تاب خورشید رخت از تب فزونتر بود دوش
شمارهٔ ۱۳۶: متاع اشک گر آتش بود برو بفروش
شمارهٔ ۱۳۷: ز پا افکند ما را آرزوی سرو بالایش
شمارهٔ ۱۳۸: از پی رفع خمار دل غم‌پرور خویش
شمارهٔ ۱۳۹: از خون کشتگان شکفد لاله‌زار عشق
شمارهٔ ۱۴۰: می‌آید از سیر جگر آهم گلستان در بغل
شمارهٔ ۱۴۱: گرد افغانم ز دامان جرس افتاده‌ام
شمارهٔ ۱۴۲: دردم و نوش مراد از نیش نشتر خورده‌ام
شمارهٔ ۱۴۳: ناله دردم و خوش بر سر کار آمده‌ام
شمارهٔ ۱۴۴: جوش ذوقم خوش‌نشین کشور میخانه‌ام
شمارهٔ ۱۴۵: چون ابر شب ز آتش تب می‌گریستم
شمارهٔ ۱۴۶: یک گام گر از محمل غم باز‌پس افتم
شمارهٔ ۱۴۷: دیده را گم داشتم عمری و اکنون یافتم
شمارهٔ ۱۴۸: درین مدت که در خیل اسیران تو جا کردم
شمارهٔ ۱۴۹: چو شبها بستر و بالین دل از ریش می‌کردم
شمارهٔ ۱۵۰: شب که غمهای ترا پرده‌نشین می‌کردم
شمارهٔ ۱۵۱: پریشان ناله‌ام بر گرد هر گلزار می‌گردم
شمارهٔ ۱۵۲: به بوی درد پریشان زلف یار شدم
شمارهٔ ۱۵۳: چمن پیرای صبحم کیمیای خاروخس دارم
شمارهٔ ۱۵۴: لب زخم ستمم مژده ماتم دارم
شمارهٔ ۱۵۵: ارمغان از بینوایی غم به گلشن می‌برم
شمارهٔ ۱۵۶: بترس از آن که دمی دامن سحر گیرم
شمارهٔ ۱۵۷: گر شاهد غم جلوه کند کام نگیرم
شمارهٔ ۱۵۸: فردوس ساز کلبه پردود آتشم
شمارهٔ ۱۵۹: نوبهارست و در انجام طرب می‌کوشم
شمارهٔ ۱۶۰: گوارا باد آیات تجلی بر لب هوشم
شمارهٔ ۱۶۱: دیریست که از گریه بهار دل ریشم
شمارهٔ ۱۶۲: نسیم نوبهاران نیستم کاندر چمن رقصم
شمارهٔ ۱۶۳: چون سینه ماتم‌زدگان غرقه داغم
شمارهٔ ۱۶۴: کتاب عشقم و آیات زلف دوست عنوانم
شمارهٔ ۱۶۵: جنون از داغ رسوایی چو آراید گلستانم
شمارهٔ ۱۶۶: از ناله لب حوصله بستن نتوانم
شمارهٔ ۱۶۷: عشق کو تا آتشی در خرمن اخگر زنم
شمارهٔ ۱۶۸: قرعه کاری به نام سعی باطل می‌زنم
شمارهٔ ۱۶۹: کو جنونی تا خرد را طعمه سودا کنم
شمارهٔ ۱۷۰: چند در دل شکنم ناله و خاموش کنم
شمارهٔ ۱۷۱: کو هجوم گریه کز یک قطره صد جیحون کنم
شمارهٔ ۱۷۲: چند ای شوق طواف در و بام تو کنم
شمارهٔ ۱۷۳: ز گریه موج زند مجلس ار ندیم شوم
شمارهٔ ۱۷۴: ما ز مادر داغ بر دل خاک بر سر زاده‌ایم
شمارهٔ ۱۷۵: تا وداع شعله خود همچو اخگر کرده‌ایم
شمارهٔ ۱۷۶: دوش بی روی تو از دل خون ناب افشانده‌ایم
شمارهٔ ۱۷۷: باز در دل شعله‌های آفتاب افکنده‌ایم
شمارهٔ ۱۷۸: وقت غم خوش کآتش از باغ و بهارش چیده‌ایم
شمارهٔ ۱۷۹: عمریست تا به درد محبت فسانه‌ایم
شمارهٔ ۱۸۰: کو عشق خانه‌سوز که ما بلهوس نه‌ایم
شمارهٔ ۱۸۱: روزگاری شد که ما زین بخت وارون می‌تپیم
شمارهٔ ۱۸۲: در مزاج درد خود ذوق مداوا سوختیم
شمارهٔ ۱۸۳: کی مسیحا داشت در بار آنچه ما می‌خواستیم
شمارهٔ ۱۸۴: از عمر دمی را به غمی باز نبستیم
شمارهٔ ۱۸۵: لب زخمیم و افغان را پرستیم
شمارهٔ ۱۸۶: در خلوت غم چند گهی خام نشستیم
شمارهٔ ۱۸۷: ما بت نه زاندیشه معبود شکستیم
شمارهٔ ۱۸۸: ما دو عالم را ز موج غم خراب انگاشتیم
شمارهٔ ۱۸۹: شب که بر آن آفتاب راه گرفتیم
شمارهٔ ۱۹۰: شب که ما تو سن بیهوده روی پی کردیم
شمارهٔ ۱۹۱: یاد آن روزی که در میخانه ساغر می‌زدیم
شمارهٔ ۱۹۲: صبحیم چه سود از دل آهی ندمیدیم
شمارهٔ ۱۹۳: کو دل که رو به میکده مشرب آوریم
شمارهٔ ۱۹۴: کو حریفی تا دو جامی از می احمر زنیم
شمارهٔ ۱۹۵: تا کی چو طفل عقل دم از مهر و کین زنیم
شمارهٔ ۱۹۶: برخیز تا زیارت ماتم‌سرا کنیم
شمارهٔ ۱۹۷: تا چند درین غمکده بیکار نشینیم
شمارهٔ ۱۹۸: سکه به نام عجز زد شوکت پادشاهیم
شمارهٔ ۱۹۹: ما روزی حیات بجز خون نمی‌دهیم
شمارهٔ ۲۰۰: رسم عشاقست خندان اشک حرمان ریختن
شمارهٔ ۲۰۱: قوت جگرت ز جوش بستان
شمارهٔ ۲۰۲: از شهیدان تو فرمان بردن و جان باختن
شمارهٔ ۲۰۳: اشک حسرت در عذار ما غریبان ریختن
شمارهٔ ۲۰۴: ساقی به سودا جام رو کن
شمارهٔ ۲۰۵: این شهادتگه عشق‌ست تقاضایی کن
شمارهٔ ۲۰۶: چون نعش من برند برون از سرای من
شمارهٔ ۲۰۷: درد ما ننگ مداوا برنتابد بیش ازین
شمارهٔ ۲۰۸: ره گر اینست درین بادیه گمراهی به
شمارهٔ ۲۰۹: جان را شکنج ساز و به زلف حبیب ده
شمارهٔ ۲۱۰: هر خار کان ز گلشن هجران برآمده
شمارهٔ ۲۱۱: خدایا رخصت پرواز ازین دام مجاز ده
شمارهٔ ۲۱۲: بهشت را چه کند با غم آرمیده او
شمارهٔ ۲۱۳: تاراج رنگ و بوی گل مدعا نمای
شمارهٔ ۲۱۴: زاغ و بلبل همه دارند کهن زمزمه‌ای
شمارهٔ ۲۱۵: بردی به تازه باز دل ای جان چه داشتی
شمارهٔ ۲۱۶: سر و برگ من محزون نداری
شمارهٔ ۲۱۷: کوش تا سیراب از بحر تماشا نگذری
شمارهٔ ۲۱۸: چند از بحر طلب موج دویی انگیزی
شمارهٔ ۲۱۹: چندم ای اشک به تاراج محبت خیزی
شمارهٔ ۲۲۰: یک دو روزی شد که چون گل غوطه در خون می‌زنی
شمارهٔ ۲۲۱: مگر از کمین حسنی شبخون زده سپاهی
شمارهٔ ۲۲۲: پر تماشا مکن آیینه که حیران نشوی

فصیحی هروی

آمارگیر وبلاگ