چو بگذشت لشکر بران تازه بوم
بتندی همی‌راند تا مرز روم
چنین تا بیامد بران شارستان
که قیصر ورا خواندی کارستان
چواز دور ترسا بدید آن سپاه
برفتند پویان به آبی راه و راه
بدان باره اندر کشیدند رخت
فروماند زان شاه گیتی فروز
به بیرون بماندند لشکر سه روز
که نزدیک ما نیست لشکر بسی
خورشها فرستید و یاری کنید
به نزدیک ایشان سخن خوار بود
سپاهش همه سست و ناهار بود
هم آنگه برآمد یکی تیره ابر
وز ابر اندران شارستان باد خاست
بهر بر زنی بانگ و فریاد خاست
چونیمی ز تیره شب اندر کشید
ز باره یکی بهره شد ناپدید
همه شارستان ماند اندر شگفت
به یزدان سقف پوزش اندر گرفت
ز چیزی که بود اندران تازه بوم
همان جامه هایی که خیزد ز روم
که پیدا شد ای شاه برما گناه
چو خسرو جوان بود و برتر منش
بدان شارستان دریکی کاخ بود
که بالاش با ابر گستاخ بود
فراوان بدو اندرون برده بود
همان جای قیصر برآورده بود
ز دشت اندرآمد بدانجا گذشت
فراوان بدان شارستان دربگشت
به قیصر یکی نامه بنوشت شاه
ازان باد وباران وابر سیاه
وزان شارستان سوی مانوی راند
که آن را جهاندار مانوی خواند
خردمند و راد و جهاندار بود
همی‌گفت هرکس که ما بنده‌ایم
به گفتار خسرو سر افگنده‌ایم