هر آفتاب که از مطلع جمال برآید

چو ماه روی تو بیند به انفعال برآید

نهال مهر تو کشتم به سینه لیک چه حاصل

اگر نه میوه مقصود ازین نهال برآید

دمیده گرد دهان تو چیست آن خط مشکین

بنفشه ای که ز سرچشمه زلال برآید

اگر به صومعه قوال وصف رویتو خواند

ز صوفیان همه فریاد وجد و حال برآید

به فکر قد و رخت هر شبم لطیفتر از هم

هزار سرو و گل از گلشن خیال برآید

ز گوشمال غمت تیز گشت ناله ام آری

نوای زیر ز بربط به گوشمال برآید

بود به طور کمال این غزل ز گفته جامی

سزد که نام وی از زمره کمال برآید